Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze zich daar geen druk over moest maken. Steven zou het begrijpen, hij wist hoe het werkte en Rowan wist zeker dat Steven er rekening mee hield dat hij dat niet zomaar kon doen. Hou zou inzien dat ze geen keuze had. Katelynn knikte langzaam. Rowan kende Steven goed, dus hij zou het wel weten. Hij zei zelfs dat Steven haar dankbaar zou zijn voor alle moeite die ze gedaan had. Katelynn beet even op haar lip. Áls hij het überhaupt zou overleven. Ze haalde even diep adem en liep met Rowan mee de hotelkamer uit, richting de auto. Ze hoopte dat de zoon van Rowan meer wist, dat hij doorslaggevende informatie had waardoor ze meteen in actie konden komen.

Rowan Rivers

Hij zag dat ze op haar lip beet, had ze enig idee hoe vreselijk aantrekkelijk ze eigenlijk was? Hij wist wel waarom ze het deed, ze maakte zich zorgen om Steven, waarschijnlijk vroeg ze zich af of hij het wel zou overleven en Rowan had hetzelfde. Hij was doodsbang om zijn vriend kwijt te raken, maar nu hadden ze een kleine kans dat het goed kwam. Hij liep naar haar auto toe. 'Ik rij, dan kan jij nog even tot rust komen,' zei hij zacht, daarna stapte hij in en wachtte hij tot ze zat, hij reed naar het ziekenhuis toe, redelijk hard, maar niet gevaarlijk. Hij wilde gewoon heel snel met Leroy praten. Hij sprong weer uit de auto en daarna nam hij haar mee naar de kamer van zijn zoon. Hij sprak op de gang kort met de arts, Leroy was nog niet stabiel, hij moest rustig blijven, dat was belangrijk. Rowan knikte, maar ze hadden informatie nodig, het kon niet anders. Daarom stapte hij bij zijn zoon naar binnen, die onrustig en wazig naar hem keek.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liepen samen naar de auto toe en daar zei Rowan dat hij wel zou rijden, zodat zij nog een beetje tot rust kon komen. Daarop knikte ze weer kort en stapte rustig in. Rowan begon te rijden en Katelynn staarde wat opzij uit het raam.
"Jij maakt dit soort zaken natuurlijk wel vaker mee op deze manier," sprak Katelynn nu gedempt. Zij zelf eigenlijk maar zelden. Meestal hoorde ze wel alle verhalen, maar er echt bij zijn of beelden zien, dat niet. Ze gaf wel advies of toestemming, maar dat meestal allemaal van een afstandje.
Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen stapte ze uit de auto en volgde Rowan naar de kamer van zijn zoon. De arts liet nog even weten dat ze rustig aan moesten doen. Daarna liepen ze naar de jongen toe. Hij keek wat onrustig en wazig op.
"Hoi, Leroy," groette Katelynn de jongen vriendelijk glimlachend en met een zachte, meelevende stem. "Mijn naam is Katelynn, ik ben de officier van justitie. Je vader en ik hebben wat vraagjes voor je. Denk je dat het lukt om daar antwoord op te geven?"

Rowan Rivers

Door wat ze vroeg ademde hij diep in. 'Ik heb meer vreselijke dingen gezien ja, maar bij Steven zal ik er nooit aan wennen.' zei hij zacht tegen haar. Hij kon er wel redelijk tegen ondertussen, maar dat kwam vooral omdat hij het van zich af zette om zich te kunnen concentreren op werk, dat was wat hij vooral deed en dat was ook het belangrijkste nu. Katelynn begroette Leroy en door wat ze zei zag hij zijn zoon helemaal strak worden. 'Rot op,' gromde hij, zijn stem donker. 'Leroy, alsjeblieft,' fluisterde hij en hij ging bij zijn zoon zitten. 'Ze is hier niet omdat je iets fout hebt gedaan, we hebben je hulp nodig. Steven heeft je hulp nodig,' zei hij zacht, Leroy leek ietsjes te ontdooien nu, maar hij keek nog steeds ontzettend fel naar Katelynn. 'Wat moet ze hier?' vroeg hij donker. 'Ze helpt mee. Ze hebben Steven, Leroy. Ze hebben Lincoln ook pijn gedaan, hij was bijna dood. Jij bent onze laatste hoop.' zei hij zacht. Dat was niet helemaal waar, maar hij wist dat het hielp als Leroy zich belangrijk voelde. 'Greg Toman,' fluisterde hij nu moeizaam. 'Hij is de baas,' mompelde zijn zoon zacht, Rowan kon aan het gepiep van de apparaten horen dat Leroy wat wegzakte, maar ze hadden nog even nodig. Leroy omschreef bijna onverstaanbaar een locatie die hij zich herinnerde en Rowan schreef het direct op, daarna zakte Leroy weer weg en keek hij weer naar Katelynn.

Katelynn Camryn Leighton

De jongen leek totaal niet blij met haar komst. Wat ze ergens ook wel kon begrijpen, hij was wel vaker in aanraking gekomen met justitie had ze gelezen. Maar hij moest begrijpen dat ze daar nu niet voor kwam. Ze kwam niet om hem de les te lezen of een straf op te leggen. Ze kwam hier voor informatie. Niets meer, niets minder.
Katelynn hield zich nu wat meer stil, dat leek haar beter, voordat de jongen helemaal vertikte om informatie te geven. Rowan begon tegen zijn zoon te praten. En uiteindelijk begon Leroy toch te praten en gaf hij een naam. Greg Toman. Katelynn schreef de naam gauw op in haar notitieblokje. Daarna kwam er heel zachtjes nog een locatie achteraan. Ook dat krabbelde ze neer op papier, waarna ze even afstand nam en haar mobiel pakte. Ze belde de leiding de Dienst Speciale Interventies. Ze gaf aan het team de locatie en gaf toestemming om daar binnen te vallen en om aanhoudingsvuur te gebruiken. Daarna hing ze weer op en keek ze richting Rowan.
"Gaan wij ook die kant op?" vroeg ze nu. "De DSI is onderweg."

Rowan Rivers

Hij bleef even naar Leroy kijken terwijl Katelynn haar werk deed, hij kon daar toch niets bij betekenen, dit moest ze zelf allemaal regelen. Ze vroeg of ze ook die kant op gingen, waardoor hij haar even doordringend aankeek. Hij wist niet of hij dat de meest verstandige optie vond, hij wist niet hoe hij zou reageren als hij Steven zou treffen, misschien ging het wel fout. Als hij zijn vriend zou verliezen, wist hij dat hij totaal door het lint zou gaan, misschien nu al. Hij wist ook niet of Katelynn het wel kon hebben, in het echt was het nog veel vreselijker. 'Oké, we rijden wel die kant op, misschien kunnen we iets doen,' zei hij uiteindelijk. Ze konden ook op een afstandje afwachten, dan waren ze in ieder geval in de buurt. Hij liep de kamer uit en hij ging weer terug naar de auto.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan keek haar doordringend aan na haar vraag of ze ook die kant op gingen. Hij leek er even over na te moeten denken, maar uiteindelijk zei hij dat het goed was, dat ze die kant wel op zouden rijden, misschien konden ze nog iets doen. Daarop knikte Katelynn en ze liep samen met Rowan terug naar de auto. Rustig voerde ze het adres in op de navigatie.
"Ik hoop echt dat ze hier zitten," mompelde ze nu gedempt. Het was echt een vreselijke situatie. Natuurlijk vooral voor Steven. Katelynn had het echt met hem te doen.

Rowan Rivers

Katelynn zette het adres in de navigatie en reed wat ongeduldig weg, hij moest opletten om rustig aan te doen nu, om niet als een gek naar die plek te rijden, maar dit moest hij overlaten aan andere mensen, hoewel hij heel graag zelf naar Steven ging. Het bleef maar door zijn hoofd schieten dat hij volledig alleen zou zijn als Steven er niet meer was. Dan had hij echt niemand meer. Hij kreeg een brok in zijn keel en hij slikte even, hij tikte ongeduldig met zijn vingers op het stuur zodra hij moest wachten en hij zag dat ze gelukkig niet als eerste op de plek waren, want dan zou hij niet kunnen hebben, dan zou hij niet kunnen wachten, wat Katelynn ook wilde. Hij zette de auto neer en hij sprong er uit, maar met al zijn zelfbeheersing wist hij bij de auto te blijven, hij wilde zo graag naar Steven toe.

Katelynn Camryn Leighton

Toen ze eenmaal bij de locatie aankwamen zag Katelynn de auto's van de DSI al staan. Rowan zette de auto stil en ze stapten beide uit. Kort daarna klonk een flink harde knal, wat hoogst waarschijnlijk de DSI was die de deur opblies om binnen te vallen. Niet lang daarna klonk er geschreeuw, klonken er enorm veel schoten en nog meer kleinere explosies. Katelynn's hart begon sneller te kloppen, het gaf haar zelfs zo van een afstandje een adrenalinestoot. Achter hun kwamen wat ambulances aanrijden. Katelynn stak haar hand op als teken dat ze niet verder moesten rijden dan hier. Niet voordat het gevaar geweken was. Ook landde er een traumahelikopter in het grasveld tegenover de weg. Nog altijd werd er binnen geschoten.

Rowan Rivers

Zijn hartslag schoot enorm omhoog door het geknal, door de schoten. Het deed alweer heel veel met hem, net als toen hij Lincoln weggehaald had bij die jongens. Toen had hij het ook al niet goed kunnen hebben. Hij sloot zijn ogen en hij haalde langzaam adem, hij moest zich er echt enorm van weerhouden om er naar toe te lopen, wat zou Steven doen? Zou die zich aan de regels houden of zou hij mee helpen? Hij keek even naar Katelynn, zou ze het begrijpen of zou ze kwaad worden? Hij slikte moeizaam, Steven zou er álles aan doen om hem te helpen. Daarom schoot hij uiteindelijk toch weg, hij moest iets kunnen doen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze sprak tegen de leiding van de ambulance broeders waar ze het best konden staan en gaf het juiste kanaal door voor de portofoons, zodat ze wisten wanneer ze naar binnen konden komen en de boel veilig was.
Toen ze zich omdraaide richting Rowan, was hij opeens verdwenen. Ietwat verbaasd keek ze om haar heen. Tot ze besefte dat hij vast naar het gebouw was gerend. Steven was zijn beste vriend.. Natuurlijk wilde hij meehelpen. Katelynn kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Dit had ze aan moeten zien komen. Straks liep hij de operatie in de weg. Ze schudde haar hoofd even en gaf in ieder geval door aan de DSI dat er een agent het gebouw in kwam en ze hem niet moesten zien als verdachte. Voor de rest was het maar afwachten hoe alles zou verlopen.

Steven Smith

Zweet gutste over zijn lichaam, hij trilde hevig en zijn ademhaling ging onwijs snel en moeizaam. Zijn hartslag was gevaarlijk hoog, hoewel hij enorm zijn best deed kalm te blijven, om tijd te rekken.
De enorme pijn zorgde ervoor dat hij steeds weer wegzakte. En het enige wat de mannen deden was lachen. Tot er opeens een keiharde knal klonk. Steven wist met heel veel moeite zijn hoofd een beetje op te tillen. De mannen trokken wapens en praatten allemaal door elkaar. Twee van hen maakten Steven los en trokken hem ruw van de stoel. Hij verging van de pijn en meteen werd het weer even zwart voor zijn ogen.
Toen hij zijn ogen weer opende was er een flink vuurgevecht gaande. Hij zag leden van de DSI heen en weer stormen en steeds meer mannen neerhalen of neerschieten.
Steven werd stevig vastgehouden door één man. Hij had zijn wapen tegen Stevens bebloede hoofd gezet en schreeuwde constant dat ze moesten oprotten. Echter was de DSI enorm goed getraind en het duurde niet lang voordat Steven een schot van een sniper hoorde en de kogel daarvan recht door het hoofd van de man ging. Steven klapte ook weer op de grond neer en opnieuw werd het weer even zwart voor zijn ogen.
Het volgende moment dat hij zijn ogen weer opende, zat er één man van de DSI bij hem en was de rest bezig met de overlevenden aanhouden. De man praatte wat tegen hem, maar Steven was niet langer in staat om de woorden te verstaan. Zijn lichaam begon met de seconde heviger te trillen en te schokken en zijn ademhaling ging echt heel erg snel. Hij had zijn nagels in zijn handpalmen gedrukt en deed heel erg zijn best rustig te ademen, maar zijn lichaam deed niet langer wat hij ervan vroeg.

Rowan Rivers

Hij schoot naar binnen en hij deed zijn best om wel helder te blijven, om niet meteen in paniek opzoek te gaan naar Steven, want dan zou hij zichzelf in gevaar brengen. Hij ademde diep in en uiteindelijk zag hij zijn vriend liggen, er zat iemand bij hem, maar hij schoot ook meteen die kant op. Hij pakte de hand van Steven vast en hij bleef bij hem zitten. 'Het is oké, Steven. Er komt hulp aan, je hoeft nog maar even vol te houden. Leroy is wakker en Lincoln komt er weer bovenop, Steven. Hij komt er weer bovenop, maar jij moet er voor hem zijn... en voor mij... ik heb je zo verdomd hard nodig,' fluisterde hij. De rust leek terug te keren en daarna zag hij ambulance personeel naar binnen komen, waardoor hij afstand nam van Steven, die mensen konden hem beter helpen. Hij gaf wel wat info door over wat er met hem gebeurd was en daarna liep hij langzaam het gebouw uit, richting Katelynn, hij hoopte toch dat ze niet boos was op hem.

Steven Smith

Hij was doodsbang dat hij er tussenuit zou glippen. Zijn lichaam had het er echt heel erg zwaar mee. De drugs alleen al eiste altijd flink zijn tol bij Steven, maar de verwondingen speelden nu ook nog eens mee. Hij werd steeds afweziger, waziger. Zijn huid was lijkbleek en koud, zijn lichaam trilde enorm en zijn ademhaling leek alleen maar te versnellen.
Ergens herkende hij Rowan nog. Sommige woorden drongen tot hem door, maar de meeste niet. Steven fluisterde alleen maar heel zacht en schor Rowan's naam.
Niet veel later arriveerden de hulpdiensten en werd hij direct aan allemaal bedrading gelegd. De artsen gaven hem direct een injectie tegen zijn allergische reactie en gingen allemaal heel haastig en kundig te werk. Steven werd alleen maar afweziger en onrustiger. Er werd geroepen dat hij in shock begon te raken. Zo snel als het ambulancepersoneel kon probeerden ze hem zoveel mogelijk te stabiliseren en namen ze hem mee op een brancard richting de traumahelikopter.


Katelynn Camryn Leighton

Toen de DSI doorgaf via de portofoon dat de kust veilig was, liet Katelynn het ambulancepersoneel erdoor en liep ze zelf ook richting het gebouw. De mannen van de DSI kwamen net naar buiten lopen. Verderop zag Katelynn het ambulancepersoneel bezig zijn.
"Goed werk, mannen," complimenteerde Katelynn de mannen van de DSI. Ze glimlachte naar hen en keek op toen Rowan uit het gebouw kwam lopen. Niet veel later werd de brancard met Steven erop uit het gebouw gereden en werd hij richting de helikopter gebracht.
"Moet je niet mee?" vroeg Katelynn nu aan Rowan, knikkend naar de helikopter.

Rowan Rivers

Katelynn vroeg of hij niet met Steven mee moest en hij ademde even langzaam in. Hij wilde wel, maar hij was bang dat hij er echt aan onderdoor zou gaan als het niet goed ging. Dat zou hij niet kunnen hebben. ' Zie ik je in het ziekenhuis, straks?' Vroeg hij nu zacht. Hij wist niet waardoor het kwam, hij had niemand meer, misschien dat hij daarom opeens waarde hechte aan haar gezelschap. Omdat ze de afgelopen twee dagen alles samen doorstaan hadden. Hij keek haar kort aan, daarna rende hij richting Steven en ging hij er bij zitten.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek er even over te twijfelen of hij mee wilde met de helikopter. Uiteindelijk vroeg hij of hij haar straks in het ziekenhuis zag. Daarop knikte ze langzaam. "Ik zal nog wel even langskomen zo direct," sprak ze. Daarna keek ze Rowan na die richting de helikopter rende. Niet veel later steeg het ding op. Katelynn keek de grote helikopter na en zag naast haar de ambulances ook vertrekken. Ze zuchtte even opgelucht. Gelukkig was alles nog redelijk goed opgelost zo.
Ze pleegde nog even een paar belangrijke telefoontjes, nam nog even afscheid met de mannen van de DSI en de overige agenten die er rondliepen. Daarna stapte ze in haar zwarte BMW en reed ze ook weg.

Rowan Rivers

Hij was ontzettend bezorgd, maar de artsen deden er alles aan. Hij wist dat zelf op, vanaf dit moment kon hij helemaal niks meer doen. Steven moest zelf vechten. In het ziekenhuis liep hij mee, tot zo ver het kon. Hij herinnerde zich nog dat hij vorige week hetzelfde had met Leroy. Wachten was vreselijk. Maar toen was Steven er geweest. Nu was hij alleen. Helemaal alleen. Hij kon Andrea niet eens een berichtje sturen. Hij leunde tegen de muur en nu gleden de tranen over zijn gezicht, hij hield het niet meer vol, het brak hem allemaal helemaal op en hij kon het niet meer inhouden.

Katelynn Camryn Leighton

Rustig reed ze richting het ziekenhuis waar Steven naar toe was gebracht en Rowan ook was. Niet alleen voor Rowan, maar ook voor haarzelf. Om de situatie een beetje af te sluiten.
Ze parkeerde haar auto op de parkeerplaats voor het ziekenhuis en stapte uit. Daarna liep ze het ziekenhuis binnen en vroeg ze waar Steven heen gebracht was. Hij bleek nog in de operatiekamer te zijn, hij werd nog geopereerd. Katelynn bedankte de vrouw voor de informatie en liep dus maar richting de wachtkamer, waar Rowan dan waarschijnlijk ook wel zou zitten.

Rowan Rivers

Hij had water gepakt en hij was gaan zitten, hij staarde naar de grond. Hij nam af en toe een slok van zijn drinken om iets te doen te hebben, maar hij was vooral heel erg onrustig. Hij voelde zich schuldig over alles, over Steven en Andrea, maar ook over de kinderen. Hij was misselijk door al het verdriet en hij moest hard zijn best doen om hoop te houden. Steven zou vechten, dat moest wel, dat zou hij altijd doen. Lincoln was terug, daar zou Steven zeker voor vechten.

Katelynn Camryn Leighton

Haar zwarte naaldhakken tikten ritmisch op de harde ondergrond toen ze door de gangen liep. Eenmaal bij de wachtkamer aangekomen wilde ze direct naar Rowan toe lopen, die ze al zag zitten achterin. Maar haar blik viel op een man die haar nogal aanstaarde, en vooral naar haar lichaam.
"Kan je het allemaal zien?" vroeg ze hem luid. Hij leek er flink van te schrikken en mompelde wat woordjes, waarna hij weg keek. Walgelijk vond ze dat soort mannen, die alleen maar op haar borsten en kont lette. Katelynn schudde haar hoofd even en liep toen door richting Rowan.
"Hey," groette ze hem. Ze kwam naast hem zitten. "Nog geen nieuws?"

Rowan Rivers

Hij keek langzaam op toen hij iets hoorde, het was Katelynn, ze sprak een man aan die naar haar keek en hij grijnsde zelfs een beetje door haar, dat ze dat nu voor elkaar kreeg was een wonder. Ze kwam bij hem zitten en hij keek weer in haar mooie ogen. 'Je kan hem niet kwalijk nemen dat hij naar je kijkt, je bent prachtig,' zei hij zacht tegen haar. 'Nee, nog niets. Leroy is weer diep weggezakt, Lincoln nog niet wakker en Steven wordt nog geopereerd.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat zij het de man niet kwalijk mocht nemen dat hij naar haar keek, ze was prachtig. Dat liet Katelynn's wangen ietwat rood kleuren.
"Dan hoeft hij nog niet de hele tijd naar mijn kont te staren," grinnikte ze terug. Daarna trok haar gezicht weer serieus. Rowan vertelde dat Leroy weer diep weggezakt was, Lincoln nog niet wakker was en Steven geopereerd werd.
"Ik hoop maar dat het goed komt," sprak Katelynn nu. Haar mobiel begon nu opeens te trillen en ze pakte hem uit de zak van haar jasje. Een onbekend nummer.
"Sorry," excuseerde ze zich tegenover Rowan. Ze draaide haar hoofd een beetje weg en nam haar telefoon op.
"Katelynn Leighton, officier van justitie, waar kan ik u mee helpen?" Aan de andere kant van de lijn bleef het even een tijdje stil. Daarna klonk er een zware mannenstem die ze direct herkende, zonder twijfel. De man mompelde onduidelijk dat hij haar terug wilde en naar haar verlangde. Verder zei hij nog allemaal vunzige dingen die Katelynn totaal niet wilde horen.
"Martin?" vroeg ze zachtjes, al wist ze al zeker dat hij het was. "Gatverdamme, hou op. Bel me niet meer oké? Het is klaar, dat weet je. En stop met drinken. Dàg, Martin." Katelynn schudde haar hoofd en drukte het gesprek gauw weg. Ze had zijn nummer al geblokkeerd, maar blijkbaar had hij het via een ander nummer geprobeerd nu.

Rowan Rivers

'Hm, dat zou ik misschien ook wel doen, als ik in een andere bui was,' plaagde hij haar nog even. Waarschijnlijk kon ze het van hem wel hebben nu. 'Ik hoop het ook,' zei hij daarna. Haar mobiel ging en ze draaide zich weg, ze nam op en hij kon redelijk volgen waar het gesprek over ging. Dit was dus haar ex. Blijkbaar dronk hij, blijkbaar wilde hij haar terug. Ze drukte het gesprek weg en hij pakte heel voorzichtig haar hand vast, hij begreep wel dat dit niet echt fijn voor haar was. 'Valt hij je veel lastig?' vroeg hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Blijkbaar had Rowan het gesprek tussen haar en Martin een klein beetje kunnen volgen, want hij vroeg of hij haar veel lastig viel. Katelynn haalde haar schouders langzaam op en neer.
"Een paar weken geleden elke dag meerdere keren," gaf ze eerlijk toe. "Maar ik had zijn nummer geblokkeerd. Dus toen leek het over. Maar blijkbaar probeert hij het nu via een ander nummer." Ze schudde even zuchtend haar hoofd. Hoe had ze ooit op die vent kunnen vallen? Ze walgde van hem nu, en dat terwijl ze nog maar een paar maanden uit elkaar waren.

Rowan Rivers

'Wat vervelend voor je...' zei hij zacht tegen haar. Het was voor haar waarschijnlijk ook niet zo makkelijk om een nieuw nummer aan te vragen, want dan moest ze dat weer aan iedereen door geven. 'Als er iets is dat ik voor je kan doen, moet je het zeggen,' zei hij daarna, al was dat waarschijnlijk niet zo. Hij kon moeilijk bij die gast langs gaan om te zeggen dat hij haar met rust moest laten. Hij wreef langs zijn voorhoofd, daarna keek hij haar weer aan. 'Relaties zijn altijd ingewikkeld, maar als het over gaat meestal nog meer..' zei hij zacht. Hij was wel heel gelukkig geweest met Andrea, maar dat was ook over. Hij mistte haar enorm. De relaties voor Andrea waren ook niet echt goed gegaan, maar met haar was hij echt ontzettend gelukkig geweest, ondanks alle problemen en ondanks de pijn die ze soms hadden. Dat was Andrea toch wel te veel geworden.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan vond het vervelend voor haar en zei dat als er iets was wat hij voor haar kon doen, ze het moest zeggen. Katelynn glimlachte naar hem. "Bedankt. Maar er valt niet echt wat te doen denk ik. Hij houdt vanzelf wel op, ooit. Als hij merkt dat het toch geen zin heeft."
Ze sloeg haar linker been over haar rechter en keek op toen er een arts uit de operatiekamer kwam lopen. Hij leek echter niet echt nieuws te hebben want hij liep haastig de gang door en uit het beeld, en uiteindelijk kwam hij weer terug de operatiekamer in. Katelynn keek nu weer opzij naar Rowan, die zei dat relaties altijd ingewikkeld waren, maar als het over ging nog meer. Daardoor grijnsde ze even.
"Ja, dat klopt. Maar ik snap sowieso niet wat ik in deze vent heb gezien. Alhoewel.. Hij was eerst wel aardig en zo hoor. Ik heb wel echt van hem gehouden. Maar hij is geestelijk niet echt meer goed. Er lijkt wel iets geknapt," vertelde ze zachtjes. Ze wilde niet dat iedereen hier in de wachtkamer haar privéleven hoorde. Katelynn had gemeld bij de politie dat Martin niet helemaal meer spoorde, maar natuurlijk kon daar niks aan gedaan worden tot hij een overtreding of misdrijf zou begaan. Natuurlijk wist Katelynn dat ook wel als de beste, maar ze had men gewoon graag willen waarschuwen.