Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Rowan liet haar weten dat hij er over een halfuur was. Daar was ze blij mee. Ze hing op en stopte haar telefoon weg. Daarna verliet ze het gebouw en stapte ze in haar auto. Rustig reed ze richting het centrum van de stad en richting de rechtbank. Daar was ze ongeveer binnen een kwartier. Ze parkeerde haar auto in het gereserveerde parkeervak die speciaal voor haar en haar collega's was. Daarna stapte ze uit, gooide het portier achter haar dicht en vergrendelde de auto. Ze haalde haar hand door haar lange, bruine haren en liep naar de ingang van de rechtbank. Haar naaldhakken tikten ritmisch op de stenen. Eenmaal in het gebouw moest ze eerst door een detectiepoortje en daarna liep ze door naar de balie om te melden dat ze er was en dat er straks iemand voor haar zou komen, die ze door konden sturen. Vervolgens liep ze door naar haar kantoortje en bereidde ze alles alvast een beetje voor. Toen ze daar mee klaar was haalde ze een bakje koffie en ging weer terug naar haar kantoortje. Niet veel later werd er op de deur geklopt. Ze stond op, streek haar kleding netjes en liep naar de deur toe. Die opende ze. Met een formele glimlach keek ze de man aan die voor haar stond.
"Rivers? Kom binnen," glimlachte ze terwijl ze haar hand naar hem uitstak.

Rowan Rivers

Hij bleef ongeduldig staan en net op het moment dat hij besloot dat dit onzin was en dat hij beter zelf op onderzoek uit kon gaan, ging de deur open. Er werd naar hem geglimlacht, maar hij kon het niet opbrengen om dat terug te doen, zijn blik was serieus, zijn blauwe ogen totaal niet zo helder als normaal, hij hoopte dat ze het op vermoeidheid zou gooien. Hij schudde haar hand met een krachtige greep en daarna stapte hij langs haar naar binnen. 'Wat kan ik voor u betekenen?' vroeg hij, hij wilde het liefste meteen doorgaan naar de orde van de dag, hij was hier niet voor niets, ze had iets van hem nodig.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan keek hem serieus aan en leek ietwat afwezig. Op zich niet onlogisch, als je beste vriend vermist werd. Hij schudde haar hand krachtig. Katelynn sloot daarna de deur achter hem en liep naar haar bureau waar ook haar laptop stond en wat papieren lagen. Rowan vroeg wat hij voor haar kon betekenen.
"Ga zitten," glimlachte ze nu naar hem, wijzend naar de stoel tegenover haar stoel. Ze nam zelf ook plaats op de stoel en nam even een slok koffie. Daarna schoof ze het bekertje dampende koffie even opzij en legde haar armen overkruist op het bureau. Ze schraapte even haar keel.
"Goed, laten we meteen ter zake komen. Ongeveer anderhalf uur geleden hebben wij bij het OM een filmpje ontvangen en begrepen dat uw baas en tevens beste vriend, Steven Smith, gekidnapt is. Er wordt geëist dat wij een gedetineerde vrij laten die staatsgevaarlijk is. Dat kunnen wij natuurlijk niet doen," vertelde ze rustig. Ze haalde haar hand weer even door haar haren en zocht het filmpje even op, op haar laptop.
"Ik heb alle korpsen op de hoogte laten stellen en de opsporings- en inlichtingendienst erop laten zetten. Maar ik heb gezien tussen de gegevens dat uw zoon connecties heeft met de bende die meneer Smith vasthouden. Dat kan in ons voordeel werken. Hoeveel weet u van die bende?" vroeg ze hem nu. Ze keek Rowan vragend aan en streek met haar hand langzaam over haar eigen kaaklijn.

Rowan Rivers

Hij ging zitten, dat was beter dan staan in ieder geval. Hij keek naar haar, hij probeerde zo goed mogelijk te volgen wat ze zei, maar dat was af en toe best wel moeilijk. Ze sprak snel, veel informatie die hij op dit moment niet zo snel kon verwerken, daarom bleef hij even stil en dacht hij na over de woorden die ze sprak. Dit was in ieder geval genoeg afleiding, hij had amper tijd om aan Andrea te denken. Hij slikte moeizaam toen ze over Leroy begon. Ze wilde weten hoe veel hij van die bende wist. 'Ze hebben Lincoln, de zoon van Smith vastgehouden. Ik ben hem gaan zoeken, vanmiddag.' zei hij. Hij probeerde zich alles te herinneren wat er gebeurd was, maar juist die uren waren het vaagste van alles. 'Toen ik hem vond ben ik meegenomen naar binnen, ze hadden het over een filmpje, nu pas begrijp ik waarom. Lincoln ligt in het ziekenhuis, net als mijn zoon.' zei hij. Dan wist ze dat ze daar op dit moment in ieder geval geen informatie vandaan konden halen. 'Ik weet hun gezichten, ik heb geen namen,' zei hij daarna. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij leunde wat achterover. 'Ik... misschien kan ik wat informatie halen uit onze hotelkamer, daar liggen nog spullen van Leroy. Misschien kan ik daar namen vinden, adressen. Ik kan er alleen niet naar binnen, dat zal u moeten regelen,' zei hij tegen de vrouw. Alles was nog afgesloten voor onderzoek, dus dat kon hij zelf niet zomaar doen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek wat moeite te hebben met haar volgen. Waar dat aan lag kon ze zo even niet goed peilen. Maar het leek erop dat hij weinig slaap had gehad. Ze blikte even snel in de papieren die naast haar lagen en las daar over het overlijden van de vriendin van Rowan. Daar zou hij waarschijnlijk wel wakker van gelegen hebben. Katelynn vond het een beetje raar om nu, midden in het gesprek, hem nog te condoleren. Dus dat hield ze maar voor zich.
Rowan vertelde dat die bende Lincoln, de zoon van Smith vast hadden gehouden. Daardoor trok Katelynn haar wenkbrauwen even iets op. Rowan ging verder met vertellen. Hij zei dat hij de zoon was gaan zoeken vanmiddag en ook mee naar binnen was genomen. Lincoln lag, net als zijn eigen zoon, in het ziekenhuis. Daarna vertelde Rowan nog dat hij wel gezichten herkende, maar geen namen had.
"Waarom hebben jullie ons niet ingelicht toen de zoon van Smith gekidnapt was?" vroeg ze nu. Zij hoorden namelijk wel met elke zaak die speelde te communiceren. En vooral met dit soort grote zaken. "En u had ook beter even collega's in kunnen schakelen voordat u alleen naar binnen ging daar. Maar goed, dat is nu gebeurd.." Ze haalde even diep adem en bladerde wat door haar documenten. Rowan zei dat hij misschien nog aan informatie kon komen door in hun hotelkamer te kijken, daar lagen nog spullen van zijn zoon. Alleen kon hij niet naar binnen. Dat moest hij met haar regelen. Katelynn knikte daarop kort.
"Dat valt te regelen. Ik zal zo direct even contact opnemen met het forensisch team. Ik geloof dat ze bijna klaar zijn. Vanmiddag kunnen we er wel even gezamenlijk heen denk ik." Ze draaide nu haar laptop naar Rowan toe.
"Dit is het filmpje wat gestuurd is. Misschien herken je hier mannen van en weet je iets meer over hun? Al is het alleen al hun rang binnen de bende?" Ze drukte op play en had expres het geluid niet al te hard staan, vanwege het geschreeuw en pijnlijk gekreun van de hoofdinspecteur die in het laatste stukje flink in elkaar werd geslagen.

Rowan Rivers

'Ik ben hier om te helpen, ik ben hier niet zodat u mij de les kunt lezen. In dat geval zal ik heel snel weer weg zijn,' beet hij haar nu toe. Hij kon het echt niet hebben nu, al zou hij altijd wel een beetje zo reageren. Zo was het eerst ook tussen Steven en hem gegaan. 'We wisten het niet, ik besloot vanmiddag langs te gaan bij Lincoln om wat afleiding te zoeken en toen kwam ik er achter dat hij weg was, ik wilde gewoon een kijkje nemen, ik had geen idee dat hij vastgehouden werd, ik dacht dat Leroy een overdosis had genomen, maar nu lijkt er meer achter te zitten,' legde hij haar uiteindelijk wel uit, zodat ze het beter begreep. Ze zei dat het te regelen viel, ze konden er vanmiddag samen wel heen. Hij knikte langzaam, dat moest dan maar. Waarschijnlijk moest hij gaan accepteren dat hij vanaf nu af aan met haar zou samenwerken. Ze draaide de laptop naar hem toe en hij keek naar het scherm, dit was het filmpje. Ze vroeg of hij misschien wat mannen herkende en ze liet het filmpje afspelen. Hij staarde naar het scherm en hij deed vooral zijn best om niet naar Steven te kijken, na een paar seconde zette hij de film stil. 'Die gast daar, die lange. Die leek de baas te zijn. Die andere twee heb ik ook gezien, maar die volgden meer,' zei hij tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

"Ho, ho, zo gaat dat niet. U moet eerder blij zijn dat ik het weg wuif in plaats van er sancties aan hang. Communicatie is belangrijk binnen uw werk, maar ook binnen mijn werk. Dat moet van beide partijen komen. Ik heb begrepen van mijn voorganger dat Steven vaker weleens moeite heeft met het communiceren met het OM. Maar laten we verder gaan over de zaak nu, dat is nu even onze prioriteit," sprak ze fel terug. Ze was zeker niet iemand die zomaar over haar heen liet lopen. Totaal niet.
Rowan vertelde dat ze het niet wisten, hij besloot vanmiddag langs te gaan bij Lincoln en kwam erachter dat hij weg was. Daarna was hij daar wezen kijken, hij had geen idee dat hij vastgehouden werd. Zijn zoon had een overdosis gehad. Dat leek er ook mee te maken te hebben. Katelynn knikte langzaam en wreef bedenkelijk over haar kin.
"Wat voor link denkt u dat er tussen uw zoons overdosis en deze zaak ligt?" vroeg ze nu geïnteresseerd. "En is de zoon van meneer Smith ook bekend met drugs en die bende? Omdat je daar meteen ging zoeken toen hij niet thuis was?" Ze keek Rowan vragend aan.
Toen hij het filmpje had bekeken en stil had gezet zei hij dat 'die lange gast' de baas leek te zijn. Katelynn draaide de laptop weer naar haarzelf toe en bekeek de man. Ze schreef met een sierlijk handschrift wat dingen op haar notebloc en knikte even langzaam naar Rowan.
"Super. Daar hebben we vast iets aan. Ik zal het doorgeven aan mijn mensen." Ze pakte haar mobiel tevoorschijn, maakte een foto van het beeldscherm van de laptop en verstuurde die richting een aantal van haar mannen. Daarna klikte ze het filmpje weg. Ze vond het niet fijn om naar te kijken.

Rowan Rivers

Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet vol op haar in te gaan, dit ging nog moeilijk worden, hoe kon hij dit mens ooit uitstaan? Ze mocht dan een mooie vrouw zijn, dit was verschrikkelijk, hier kon hij niet mee omgaan. Hij ademde diep in om zichzelf tot kalmte te manen, hij moest aan Steven denken, ze had gelijk, dat was het belangrijkste. Dat was ook meteen het enige waar hij haar gelijk in kon geven, maar in zijn blik was te zien dat hij het totaal niet kon waarderen dat ze zo deed. Die sancties interesseerden hem niets. Steven was belangrijk, de rest niet meer. 'Lincoln heeft nooit iets met drugs te maken gehad, hij vond het niets, Steven wilde het niet hebben. Maar mijn zoon en de zoon van Smith zijn al heel lang bevriend, ze trokken veel op. Daarom denk ik dat er een verband is, het is te veel zo plotseling.' zei hij zacht. 'Ik heb in de mobiel van Leroy gekeken met wie hij contact had gehad, dat nummer heb ik een berichtje gestuurd, waar op gereageerd werd dat ik naar het kraakpand moest gaan. Daar ging ik naartoe, dat is de link. Ik denk dat mijn zoon die gasten kent,' zei hij nu. Hij vond het moeilijk om toe te geven, maar hij had het idee dat het wel eens vrienden van Leroy konden zijn. Misschien hadden ze hem gebruikt, hij hoopte het echt, hij hoopte ontzettend dat Leroy hier verder zelf niets mee te maken had, maar daar leek het niet op, Leroy zou dit nooit doen, dat ging zelfs voor hem te ver. Ze klikte het filmpje weg en hij keek naar haar, ze leek het bijna erger te vinden dan hij. 'Zullen we de rest bespreken op de weg naar het hotel?' vroeg hij nu, omdat ze in de kamer verder konden praten en dan kon hij meteen spullen zoeken. Hij wilde heel graag verder en elke seconde dat ze hier zaten, was een seconde te lang.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek niet blij te zijn met haar preek, maar hij ging er ieder geval niet meer tegen in, dat was goed. Daarna vertelde hij dat Lincoln nooit iets met drugs te maken had gehad. Hij vond het niets. En Steven wilde het niet hebben. Maar die Lincoln en Leroy bleken ook goede vrienden te zijn en veel met elkaar op te trekken. Daarom dacht Rowan dat er een verband was. Katelynn knikte daarop begrijpend.
"Één momentje, ik bel even naar het hoofd van het forensisch team of het al mogelijk is," zei ze nu toen Rowan voorstelde om de rest te bespreken onderweg naar het hotel. Ze pakte haar mobiel weer en zocht tussen haar contacten. Daar klikte ze er een aan en begon ze te bellen. Er werd al gauw opgenomen.
"Ja, hallo, u spreekt met Katelynn Leighton, officier van justitie. Ik had even een vraagje aan u. Is de hotelkamer van meneer Smith en meneer Rivers alweer vrijgegeven? In verband met een belangrijke zaak waar aardig wat spoed achter zit, is het van groot belang dat we daar binnen mogen," sprak ze rustig en formeel. Aan de andere kant van de telefoon werd gemeld dat het prima was, ze hadden net de laatste beetjes opgeruimd en onderzocht. Ze waren klaar en al vertrokken uit de hotelkamer.
"Oké. Super. Dank u wel. Een fijne dag nog," groette ze de man nog, waarna ze weer ophing. Ze keek Rowan aan.
"Laten we maar gaan dan. Het mag. Rijdt u met mij mee?" vroeg ze hem nu terwijl ze haar laptop en documenten inpakte en de sleutels van haar BMW uit haar zak griste.

Rowan Rivers

Ze leek het gelukkig te begrijpen, dan kwam het toch beter uit zijn mond dan het in zijn hoofd klonk, want daar was het allemaal nog bijzonder wazig. Hij sloot zijn ogen even toen ze aan het bellen was en hij keek haar pas weer aan toen ze ook echt iets aan hem vroeg. Hij knikte langzaam, dat leek hem beter, hij had hier niet eens een auto en lopen zou wel erg ver zijn nu. Hij kwam overeind en hij wachtte tot ze klaar was, daarna opende hij de deur en hield hij die open voor haar. Hij merkte dat hij echt kapot was, maar hij moest nog een door, als ze genoeg spullen vonden, zouden ze waarschijnlijk samen tot laat door moeten werken, maar dat had hij wel over voor Steven.

Katelynn Camryn Leighton

Samen met Rowan verliet ze het kantoortje. Ze liepen de gangen door en langs de balie. Katelynn wenste het personeel daar nog even een fijne dag en liep toen samen met Rowan naar buiten. Ze ontgrendelde haar zwarte auto al ruim voor ze er aan kwamen en opende later het portier om daarna in te stappen. Rustig deed ze haar gordel om, plaatste haar mobiel op het steuntje zodat ze handsfree kon bellen en gooide haar deur dicht. Ze startte de auto en reed rustig en beheerst het parkeerterrein af.
Ongeveer op de helft van de rit ging haar telefoon plotseling. Katelynn nam op en de man die haar belde galmde door de auto heen.
"Ja, mevrouw Leighton, met Mason Trevers. We hebben een nieuw filmpje ontvangen," sprak de man.
"Vertel," reageerde Katelynn. "Wat is de boodschap?"
"Dat we op moeten schieten. Ze laten weten dat ze ons weinig tijd geven om die Wyatt Logan vrij te laten. Op de video is te zien hoe ze de man flink mishandelen met een stungun tot hij bewusteloos raakt en hem injecteren met een heel klein beetje drugs."
Katelynn beet even op haar lip terwijl ze zich ook nog focuste op het verkeer. "Een klein beetje drugs?" peinsde ze. "Vreemd. Zijn onze mannen al iets op het spoor?"
"Ja, het was echt niet veel. Onze expert geeft aan dat hij het wel zal merken, maar geen hinder aan zal ondervinden. Niet eens verslaafd kan raken. Apart inderdaad. De mannen hebben helaas nog geen spoor. Maar ze zijn druk bezig."
Katelynn reed de auto het parkeerterrein op en parkeerde hem. Ze bleef wel nog in de auto zitten om het gesprek af te maken met Mason.

Rowan Rivers

Er werd gebeld en hij volgde het gesprek eigenlijk amper, hij staarde naar buiten toe, tot er opeens dingen gezegd werden die wel belangrijk waren en hij staarde de vrouw even aan. 'Smith is allergisch voor drugs, heel erg zelfs... blijkbaar weten ze dat,' zei hij nu tegen haar, omdat het belangrijke informatie was die hij niet achter kon houden. Eenmaal bij het parkeerterrein stapte hij uit de auto, de rest mocht ze zelf doen, op de een of andere manier vond hij het niets om bij haar te zitten als ze belde en hij kon wel wat frisse lucht gebruiken. Hij streek zijn overhemd recht en hij staarde naar het hotel, daarna keek hij weer om naar Katelynn.

Katelynn Camryn Leighton

Opeens begon Rowan weer te praten. Hij liet weten dat Steven allergisch voor drugs was. Heel erg zelfs. Blijkbaar wisten ze dat. Katelynn keek even naar hem op en knikte langzaam als bedankje voor de informatie.
"Mason," begon ze nu weer. "Ik hoor hier net dat meneer Smith ernstig allergisch is voor drugs. Ik denk dat de bende dat weet. Ze hebben hem nodig dus zullen hem niet direct om het leven willen brengen. Kan je het ziekenhuis inlichten en onderzoeken wat voor klachten hij nu gaat ondervinden? Bedankt Mason, hou mij op de hoogte." Ze hing nu op, pakte haar mobiel en stopte die in haar zak. Daarna zette ze de auto uit en stapte ze ook uit. Ze gooide het portier achter haar dicht en keek richting Rowan.
"Nogmaals bedankt voor die informatie," knikte ze nu naar hem. "Het is van essentieel belang." Ze glimlachte even zwakjes, niet meer zo opgewekt als dat ze normaal deed. Ze begon een beetje in de zaak te raken, een beetje gevoelens erbij te krijgen. Iets wat ze meestal probeerde te voorkomen.
"Loop jij voor?" vroeg ze nu, aangezien zij niet wist welke hotelkamer hij en Steven hadden.

Rowan Rivers

Ze kwam na een tijdje uit de auto en hij draaide zich naar haar toe. 'Geen dank, ik wil ook graag dat hij blijft leven,' mompelde hij nu. Hij wist dat het van belang was, dat was de enige reden dat ze hier nu met hem stond, want hij had dit liever alleen gedaan, maar voor Stevens bestwil werkte hij maar met haar samen, al leek ze nu wel mee te vallen. Zoals ze nu was, kon hij wel met haar samenwerken. 'Ja, tuurlijk,' zei hij. Hij liep op vlug tempo de trappen op en hij ging naar hun kamer, hij wist de vorige keer dat hij hier zo liep nog goed. Hij haalde de sleutel uit zijn zak en hij ademde langzaam in, daarna opende hij de deur. Het was een enorme bende omdat alles overhoop gehaald was. 'Sorry voor de rommel... ik heb nog geen tijd gehad om op te ruimen,' zei hij zacht, al begreep ze dat waarschijnlijk ook wel. Andrea had het vreselijk gevonden als iemand dit zo gezien had. Hij kreeg een brok in zijn keel en hij haalde diep adem, Steven, hij moest aan Steven denken. Niet aan Andrea. Hij wist het redelijk weg te stoppen en hij keek weer naar de vrouw. 'U kunt koffie zetten, als u wilt, dan zal ik wat spullen zoeken. Waarschijnlijk zijn we hier nog wel een tijdje bezig,' zei hij zacht tegen haar, hij knikte naar de keuken. Daarna begon hij tussen wat papieren te zoeken die van Leroy waren.

Katelynn Camryn Leighton

Ze volgde Rowan zwijgend mee naar boven, de trappen op en richting hun kamer. Hij opende de deur en excuseerde zich voor de rommel, hij had nog geen tijd gehad om het op te ruimen. Daarop knikte ze.
"Dat begrijp ik," zei ze. Daarna stapte ze na hem ook naar binnen en keek wat nieuwsgierig rond. Ze liep door naar de woonkamer, waar Rowan zei dat ze best koffie mocht zetten, hij zou even spullen uitzoeken. Daardoor liep ze verder richting de keuken. Ze had wel trek in wat koffie, aangezien deze dag onverwachts langer werd. Ze zette het koffiezetapparaat aan en plofte daarna neer op de bank. Rustig wachtte ze tot Rowan terug zou keren met de spullen van zijn zoon, om informatie te zoeken. Ze hield haar mobiel ook in de gaten, voor als er veranderingen op zouden treden. Haast had ze de neiging om naar huis te bellen dat ze later thuis kwam, maar ze onderdrukte die neiging, er was namelijk niemand thuis voor haar. Ze was een maandje geleden gescheiden met haar man en woonde nu alleen in haar riante appartement.
Toen de koffie klaar was stond ze op, schonk ze twee mokken vol en nam ze dat mee terug naar de bank. Ze zette de mokken op het kleine tafeltje en ging weer zitten.

Rowan Rivers

Na even zoeken vond hij iets wat leek op een agenda, dit kon misschien nuttig zijn. Hij vond nog wat andere dingen, kladblaadjes, er stonden namen en nummers op, maar ook nutteloze dingen. Het zou nog heel wat zoeken worden om dit allemaal door te nemen, dat werd tot laat door gaan, waarschijnlijk. Misschien werd het wel de hele nacht doorwerken. Hij nam het stapeltje mee en hij ging naast haar zitten, hij nam een paar slokken van de koffie en hij keek naar nu zelfs even dankbaar aan. Hij moest niet boos zijn op haar, ze zaten in dezelfde situatie. Niet helemaal dan, maar op dit moment wilden ze allebei Steven vrij hebben en ze moesten daarvoor allebei keihard werken. 'Ik zal de dingen die mij opvallen noteren en kijken of ik iemand ken, of ik een naam of nummer herken, dan kan u het natrekken,' zei hij tegen haar, daarna pakte hij een notitieblok en begon hij alles door te nemen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze gaapte even, maar toen Rowan weer aan kwam lopen sloeg ze haar hand voor haar mond en klemde ze haar kaken weer op elkaar. Hij had een stapeltje papierwerk en prulletjes meegenomen en ging naast haar zitten.
"Dat is prima," reageerde Katelynn toen hij voorstelde om de dingen die hem opvielen te noteren en te kijken of hij iemand herkende of een naam of nummer herkende, zodat zij gegevens kon natrekken. Ze keek nieuwsgierig even naar al het papierwerk wat hij gepakt had en nam een slok van haar koffie. Toen haar mobiel kort pringelde keek ze op en maakte haar hart even een sprongetje, hopend op een doorslag. Echter was het alleen een berichtje van Mason, die stuurde dat Steven van deze kleine dosering alleen ziek zou worden. Nog niet dodelijk ziek of een coma, gelukkig. Waarschijnlijk alleen wat koorts en de daarbij horende klachten.

Rowan Rivers

Hij keek op toen haar mobiel geluid maakte, maar duidelijk was het niet heel bijzonder, hij ging door met het werken en af en toe gaf hij haar een briefje aan, het werd donkerder en donkerder, later en later en hoe veel koffie ze ook dronken, uiteindelijk kon hij niet eens meer lezen wat hij nou eigenlijk aan het schrijven was. Hij gaapte vermoeid, voor de zoveelste keer en daarna keek hij op naar Katelynn, want hij wist dat ze hetzelfde voelde als hij. 'Je kunt hier blijven, dan slapen we een paar uur en kunnen we daarna verder,' zei hij zacht. 'Als dat mag van je partner, natuurlijk,' zei hij zacht. Ze leek hem het type dat wel een relatie had, al droeg ze geen ring. Misschien niet getrouwd. Hij leunde achterover in de bank, hij wilde niet eens in zijn eigen bed gaan liggen, zonder Andrea. Dat kon hij niet. Hij slikte moeizaam, hij wilde eigenlijk helemaal niet slapen hier, maar hij kon niet meer, hij was echt op.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan gaf haar om de zoveel tijd wat briefjes aan en zij trok dat allemaal handmatig via haar laptop na of belde iemand op die nog verder in het systeem kon kijken. Alle informatie die ze opdeed schreef ze op in haar notitieblokje. De uren verstreken en hoewel ze graag doorwerkte omdat ze altijd haar doelen wilde bereiken en wist dat er een mensenleven op het spel stond nu, kon ze zich niet zo goed meer concentreren en was ze bang dat ze verbanden over het hoofd zou zien. Ze raakte vermoeid. En ze zag Rowan ook gapen.
Hij zei dat ze hier wel kon slapen. Dat wilde ze eerst afwijzen. Ze vond het een beetje vreemd om hier te slapen. Maar toch klonk het wel goed. Het zou geen kwaad kunnen en dan konden ze sneller weer verder werken.
"Dat is goed," zei ze nu, waarna ze ook weer even gaapte en haar hand voor haar mond hield. Toen Rowan over haar partner begon, glimlachte ze even waterig.
"Dat hoeft niet. Die heb ik niet meer," sprak ze tegen hem. Ze keek nog even naar haar mobiel om te kijken of ze nog berichtjes had gekregen, maar dat was niet zo.

Rowan Rivers

Ze vertelde dat het goed was, hij had haar na zien denken, maar waarschijnlijk was ze tot dezelfde conclusie gekomen, als ze door wilden werken, moesten ze even slapen, dan konden ze daarna weer verder. Ze hoefde haar partner niets te laten weten, want die had ze niet meer. Dat verbaasde hem een beetje, maar hij zei er niets van. 'Ik denk dat het het slimste is om de bank te delen, maar ik zal even een deken voor je pakken,' zei hij zacht. Hij dacht niet dat ze in het bed van Steven wilde slapen en waarschijnlijk ook liever niet in het bed van hem en Andrea, dus de bank was voor hun allebei eigenlijk de enige optie, want hij zag het helemaal niet zitten. Hij haalde een deken uit de kast en daarna liep hij terug en gaf hij die aan, hij hoopte dat ze het niet erg vond, maar eigenlijk deed het er ook niet toe, het was maar voor eventjes. Hij ging aan de andere kant van de bank zitten en hij leunde achterover, hij kon zo wel even slapen, hij sliep vaak genoeg zittend op de bank, dan had ze ook meer ruimte en kon ze wat meer liggen, dat zou wel fijn zijn voor haar, waarschijnlijk.

Katelynn Camryn Leighton

"Dat is goed hoor," glimlachte ze toen Rowan zei dat het het slimste was om de bank te delen. Hij zou ook een deken voor haar pakken. Katelynn schopte haar hakken uit, maakte simpel een slordige knot in haar donkerbruine haar en haalde haar oorbellen uit. Die legde ze op het tafeltje. Niet veel later kwam Rowan terug met de deken en pakte ze die aan. Ze ging een beetje onderuit gezakt zitten en trok de deken over haar heen. Nog een hele tijd staarde ze wat peinzend naar het plafond. Maar uiteindelijk vielen haar ogen dicht en zakte ze weg in een rustige slaap.

Rowan Rivers

Gelukkig vond ze het geen probleem, daar was hij blij mee. Was ze toch niet zo vervelend als dat hij gedacht had. Eigenlijk ging het samenwerken ook best goed, dat had hij al helemaal niet verwacht. Het duurde voor hun allebei lang voordat ze sliepen, maar dat was niet zo gek. Hij was echt al een hele tijd wakker en ook nu sliep hij onrustig. Hij droomde raar, het was verwarrend, heel verwarrend en toen hij wakker werd voelde hij dat hij tegen iemand aan lag. Hij realiseerde zich niet eens waar hij was, maar er lag iemand tegen hem aan. Was ze dan toch niet dood? 'Andrea,' mompelde hij, half slaperig. Hij streek langs haar wang en het volgende moment zoende hij haar, hij knipperde met zijn ogen en net zo snel als hij begonnen was, hield hij op, hij verstijfde helemaal. Zijn hartslag schoot omhoog toen hij zich realiseerde wat hij zo juist gedaan had en de chaos in zijn hoofd werd nog groter.

Katelynn Camryn Leighton

Toen ze eenmaal sliep, sliep ze ook wel vrij diep en erg rustig. Ze sliep beter dan ze had verwacht, zo op de bank en in een onbekende omgeving. Een paar uur later werd ze wakker door een aanraking. Even dacht ze dat ze gewoon thuis was, dat Martin er nog was en langs haar wang streelde. Echter besefte ze al gauw dat dat niet zo was, want het was uit tussen hun, ze wilde niet meer met hem zijn. Ze opende haar ogen en net op dat moment begon Rowan haar te zoenen. Daardoor vloog ze overeind van de bank, struikelde ze over haar eigen hakken en viel ze met een plof op de grond. Haastig en ietwat schamend krabbelde ze weer overeind.

Rowan Rivers

Ze kwam overeind en viel net zo snel weer over de grond, waardoor hij zelf ook opstond, hij was enorm geschrokken van zijn eigen actie, misschien nog wel meer dan dat katelynn er van was geschrokken, al leek die het ook niet echt te kunnen waarderen. Niet zo gek ook. 'Sorry, sorry... dat was totaal niet mijn bedoeling, ik dacht... ik dacht dat je Andrea was,' stamelde hij, bij het uitspreken van haar naam trilde zijn stem en hij sloot zijn ogen. Hij miste haar zo verschrikkelijk en nu was ze hier niet, ze was er niet om hem te helpen. Ze was er niet om Steven te zoeken, ze was er niet om tegenaan te kruipen en mee te kunnen praten. Hij ademde trillend in en hij voelde hoe hij echt tranen in zijn ogen kreeg, hij voelde zich vreselijk zwak en hij liet zich weer op de bank zakken, zijn spieren trilden enorm en anders zou hij nog door zijn benen zakken, 'Het spijt mij echt,' fluisterde hij nu, zijn stem trilde nog erger en hij leunde met zijn hoofd in zijn handen. Hij had voor een paar seconde gedacht dat ze er weer was, dat hij niet alleen was, dat het allemaal een slechte droom was en nu mistte hij haar alleen nog maar meer.

Katelynn Camryn Leighton

Ze wreef even met haar hand over haar pijnlijke heup en veegde met haar voet haar hakken wat opzij. Daarna keek ze weer richting Rowan, die zich nu excuseerde. Katelynn wist eerst niet echt iets terug te zeggen, het was een beetje ongemakkelijk allemaal. Ze beet op haar lip en had het toch echt met hem te doen toen hij zei dat hij had gedacht dat ze Andrea, zijn overleden vrouw was. Hij ging weer op de bank zitten en zat er eigenlijk wat sneu bij. Katelynn bleef nog steeds een beetje roerloos staan, niet wetend wat ze nu moest. Daarna kwam ze toch weer dichterbij en ging ze ook weer op de bank zitten.
"Het is al goed.. Het geeft niet.. Ik begrijp het wel.." sprak ze zachtjes tegen hem. Ze keek waterig glimlachend opzij naar hem.