Police Life

Rowan Rivers

Hij kreeg totaal geen reactie, helemaal niets. Hij baalde er van, hij wilde heel graag Lincoln spreken, zodat hij zelf zou horen wat er gebeurd was, voordat het in het nieuws zou verschijnen. Hij wilde ook Steven kunnen vertellen dat hij zijn zoon gesproken had, maar de deur bleef gesloten, waardoor hij zich nog meer zorgen maakte. Er moest iets aan de hand zijn, dit was niets voor Lincoln. Hij klopte nog eens aan, nu wat harder, hij keek daarna even om zich heen, hij wist dat hij iets ging doen wat niet mocht, maar toch deed hij het en hij beukte hard met zijn schouder tegen de deur, die daardoor met een klap openvloog. Hij ging er niet vanuit dat hij Lincoln hier zou vinden, maar hij hoopte aanwijzingen te vinden over waar hij dan wel was. Wat als Lincoln net zoals Leroy in de problemen zat? Die twee trokken veel met elkaar op, maar drugs waren niets voor Lincoln, dat was meer iets voor Leroy.

Lincoln Smith

Hij voelde zich enorm wazig. Nadenken lukte niet goed. Zijn hoofd bonkte en hij was misselijk. Langzaam keek hij om zich heen. Hij wist totaal niet waar hij was. Hij deed een poging om op te staan van de stoel waar hij in zat, maar het lukte niet. Niet veel later besefte hij dat hij vastgebonden zat. Hij mompelde zacht wat woordjes en trok even aan de stevige touwen. Maar los kwam hij niet, totaal niet.
De jongen zag er onwijs slecht uit. Zijn gezicht was spierwit en er zaten donkere kringen om zijn ogen. Ook was hij in een korte tijd flink afgevallen en zaten er allemaal rode puntjes op zijn armen van injectienaalden.
Er kwam een jongen binnen. Met een wazige blik keek Lincoln op. Hij mompelde zachtjes dat hij hem moest losmaken, maar de jongen lachte daarom alleen maar even. Lincoln herkende hem een beetje. Hij leek op een van de vrienden van Leroy. Waar was Leroy eigenlijk? De situatie was zo raar, zo warrig.. Hij begreep er helemaal niets meer van.
"We hebben je nog nodig," grinnikte de jongen nu. "We moeten iets hebben van je vader. Tot die tijd blijf je hier." Lincoln kreunde gedempt en vroeg nu waar Leroy was. Die kon dit toch nooit goed vinden?
"Leroy is dood," klonk nu de kille stem van de jongen. Hij haalde nu een injectie tevoorschijn en glimlachte.
"Jouw vader houdt toch zo van drugs?" gniffelde hij. Daarna stak hij de naald in Lincolns arm en liet de vloeistof zijn bloed in lopen. Lincoln jammerde zachtjes en voelde zich al gauw wat licht in zijn hoofd worden en zelfs een soort van lekker. Hij sloot zijn ogen.

Rowan Rivers

Hij zocht door de spullen van Lincoln, hij was hier al even niet meer geweest, dat was duidelijk. Hij slikte moeizaam, dit ging Steven niet leuk vinden. Hij probeerde zich volledig te focussen op de situatie hier, dan hoefde hij niet aan Andrea te denken, dat was veel beter. Hij realiseerde zich niet dat het niet zo slim was nu, hij wilde Steven ook graag helpen. Hij zuchtte zacht en hij sloot de deur weer af, daarna reed hij naar het ziekenhuis terug, hij had nog een laatste optie. Hij ging de kamer van Leroy in, die nog steeds hetzelfde er bij lag, er was geen enkele verandering. Hij trok de la open, hier lagen de spullen die Leroy bij zich had gehad en hij pakte alles, daarna liep hij naar zijn auto. Hij nam de mobiel van Leroy door, het ging over drugs, de laatste tijd ging het heel veel over drugs en het gaf hem geen goed gevoel. Hij besloot één van de vrienden van Leroy een berichtje te sturen, dat hij hem wilde spreken, alleen. Hij zou niemand verlinken, maar hij wilde meer weten. Hij gaf aan dat hij er zelf aardig doorheen zat en dat hij ook wel wat kon gebruiken. Hij wilde het proberen, hij kon altijd een poging wagen. Hij vroeg in het berichtje om af te spreken bij het kraakpand, dan konden ze meteen zien dat hij echt alleen kwam.

Lincoln Smith

Toen hij een hele poos later weer wakker werd, was hij weer verplaatst. Het leek wel nog hetzelfde gebouwtje, maar hij was verplaatst naar een andere kamer of zoiets. Het stonk er echt enorm en het was enorm benauwd. Of dat lag aan zijn lichamelijke toestand, dat kon ook.
Lincoln kreunde zachtjes en was het 'gesprek' dat hij had gehad met de vriend van Leroy alweer vergeten. Zijn geheugen leek hem behoorlijk in de steek te laten. Misschien deden ze het wel wel expres, bang dat hij anders zou ontsnappen. Ze wisten namelijk wel dat hij enorm slim was.
Op een gegeven moment kwamen er weer een paar jongens binnen. Een van de jongens bromde dat ze een video gingen maken voor Lincolns vader. De ander had al een camera vast en richtte die op Lincoln. Één jongen met een bivakmuts op nam plaats naast Lincoln en begon wat te praten in de camera. Lincoln kon het niet echt goed verstaan, hij leek echt behoorlijk in een waas te leven. Hij voelde zelfs geen angst.
Op een gegeven moment kwam er een stungun aan te pas. Voor de camera werd de stungun tegen Lincolns ontblootte borst gedrukt. Enorme schokken trokken door hem heen en zijn lichaam begon hevig te shaken. Hij kreunde pijnlijk en hapte naar adem. Na een tijdje hielden ze er mee op en vroeg één van de jongens nog hoe hij zich voelde. De camera werd opnieuw goed op hem gericht. Lincoln was echter niet in staat om te kunnen antwoorden. Het leek alsof hij de woorden wel hoorde, maar zijn hersens het niet konden verwerken.
Niet veel later verdwenen de jongens de ruimte uit en werd hij weer alleen gelaten. Zwetend en met een piepende ademhaling bleef hij achter

Rowan Rivers

Hij merkte dat hij gespannen was, misschien was dit toch niet zo'n geweldig idee geweest, misschien was hij onverstandig door dit zelf te willen doen, maar wat had hij te verliezen? Helemaal niets toch? Hij wilde Steven helpen, hij wilde Linc terug halen, hij wilde nog iets goeds doen, hij wilde niet iedereen om zich heen verliezen. Hij keek verbaasd op toen hij een berichtje terug kreeg, hij moest naar het kraakpand komen, nu direct. Hij slikte nog eens moeizaam en daarna reed hij die kant op. Hij stapte de auto uit en hij ademde diep in, daarna liep hij het gebouw in.

Lincoln Smith

Hij bleef steeds weer wegzakken in een rare buitenbewustzijn. En steeds opnieuw weer wakker te worden. Al voelde hij zich niet wakker. Het was echt een waas. Het frustreerde hem. Hij had wel degelijk door dat hij in een flink verkeerde situatie zat. Maar hij kon er niets aan doen. Hij kon niet eens proberen te ontsnappen of hulp te regelen. Want nadenken lukte gewoon niet. Hij rukte nog eens moedeloos aan de touwen waarmee hij vastgebonden zat en merkte nu ook dat er een stuk tape op zijn mond geplakt was, wat eerder nog niet het geval was geweest.

Rowan Rivers

Hij voelde zijn hartslag omhoog schieten, maar dan bedacht hij zich weer dat hij Steven op deze manier kon helpen en als het niet zou lukken, was het niet eens zo heel erg. Andrea was dood, Leroy werd misschien nooit meer wakker en Lincoln was duizend keer belangrijker voor de toekomst, voor Steven, voor iedereen. Hij wilde niet zo nodig dood, maar als het nu zou gebeuren, was het misschien niet eens zo erg. Hij liep het kraakpand in, het stonk net zoals de vorige keer en hij slikte moeizaam, hij liep op zijn hoede verder, er leek niemand te zijn. Hij liep de donkere gang door en het volgende moment hoorde hij iets achter zich. Hij draaide zich om en hij merkte dat hij al klem stond, hij werd tegen de muur gedreven. 'Ik doe niets... ik ben alleen, ik wil gewoon...' stamelde hij, hij was hier duidelijk niet op voorbereid, dit had hij nogal in een opwelling gedaan.

Lincoln Smith

Hij staarde wat doelloos voor zich uit. Druppeltjes zweet liepen over zijn spierwitte gezicht. Zijn lichaam trilde hevig. Hij had enorm veel dorst, zijn mond en keel waren kurkdroog. Zijn hoofd bonkte als een gek. Hij probeerde constant te achterhalen wat er gebeurd was en waar hij in terecht was gekomen, maar hij kon er gewoon niet achter komen. Het was te warrig allemaal, te wazig.
Op een gegeven moment hoorde hij wat geluiden door de muren heen. Hij staarde wat naar de deur, er vanuit gaande dat die misschien wel open zou gaan. Maar dat leek tot nu toe nog niet te gebeuren.

Rowan Rivers

Hij kreeg het aardig benauwd, zijn ogen schoten alle kanten op en hij ademde nu trillend in, hij kreeg zichzelf ook niet echt meer rustig. Dit was niet slim, helemaal niet slim. 'Dus, wat wilde je hebben van ons?' vroeg een grote jongen, met een brutale grijns op zijn gezicht. 'Jammer hé, van Leroy. Nu ben je helemaal alleen... kwam je daarom Lincje opzoeken? Dan kunnen jullie gezellig samen zitten, vind je dat leuk?' vroeg de jongen aan hem, waardoor zijn gedachten als een gek tekeer gingen om alles te verwerken. Hij was niet op zijn best nu, helemaal niet. Was lincoln hier? Hij begreep het echt niet. Hij werd nu hardhandig tegen de muur gedrukt. 'Je hebt het zo moeilijk, toch? Denk jij dat wij achterlijk zijn? Ik geloof er geen zak van, wat kwam je doen? Wij hoeven die rotkop van jou niet te zien,' beet de jongen hem toe. 'Nee, ik meende het wel... ik dacht dat jullie mij wel konden helpen...' deed hij een laatste poging, hij hoorde gelach. Hard gelach, het zorgde ervoor dat hij zich nog kleiner voelde. 'We kunnen je dezelfde behandeling geven als Lincoln, dan voel jij je vast beter. Jij bent alleen een stuk meer gewend, toch? Dan kunnen we daar meteen mee beginnen,' gromde de man naar hem. Hij werd in zijn nek gegrepen en hardhandig meegesleurd een kamer in. Hij kreeg niet de tijd om om zich heen te kijken, hij probeerde te vechten, hij deed er alles aan, maar hij werd weer tegen de muur gedrukt en daarna voelde hij een scherpe pijn in zijn arm. Hij had niet eens door dat het een naald was. Hij was nog steeds tegen alles aan het vechten, maar ze waren met te veel en ze wisten hem in een stoel te krijgen. Hij vervloekte zichzelf door zijn domme actie, al was het met de beste bedoelingen.

Lincoln Smith

Hij hoorde steeds meer gestommel. Daardoor werd hij zelf ook een beetje onrustig. Hij spartelde wat tussen de strakke touwen en kreunde zachtjes. Zijn uiterlijk leek haast niet eens meer op Lincoln, hij leek een heel ander persoon. Hij had in zijn leven nog nooit drugs gehad. En het leek hem behoorlijk zwaar te vallen.
Toen de deur open ging keek hij op. Hij herkende Rowan, maar waarom die hier ineens was wist hij niet. Nadenken was te lastig. Zijn hoofd bonkte steeds erger. Met zijn handen probeerde hij zich constant los te krijgen, maar het lukte steeds niet omdat zijn lichaam zo erg trilde.
De mannen waren allemaal redelijk kalm geweest. Nu leken ze anders, na Rowans komst. Één van de mannen kwam op Lincoln af en pakte hem vast bij zijn kin.
"Nu hoeven we niet meer zo voorzichtig te doen met deze lieve jongen," lachte hij. "Want we hebben er nu toch twee!"

Rowan Rivers

Hij werd vastgebonden, hij vocht er nog steeds tegen. Hij voelde zich licht in zijn hoofd worden, maar hij was dit redelijk gewend, hij had vaker gebruikt, vrijwillig of niet. Zijn lichaam was er meer aan gewend en dat was nu wel handig. Het gaf hem wel een fijn gevoel, hij vergat Andrea wat meer, hij voelde zich lekkerder, beter. Hij wilde alsnog weg hier, maar die drugs vond hij niet zo heel erg nu. Het duurde even voor hij doorhad wat er echt aan de hand was. 'Fuck, Lincoln...' mompelde hij nu. Hij probeerde zich weer los te trekken en de stoel viel om, maar meteen werd hij overeind getrokken en kreeg hij een paar snoeiharde klappen in zijn gezicht.

Lincoln Smith

Hij was opnieuw voor een aantal uur volledig buiten bewustzijn geweest. Toen hij weer wakker werd voelde hij zich echt enorm slecht. De dorst was onverdraagbaar, zijn borstkas deed onwijs veel pijn, zijn hoofd bonkte als een gek en hij was kotsmisselijk. Blijkbaar was de drugs redelijk aan het uitwerken, want hij kon ondanks de flinke hoofdpijn redelijk nadenken. Opnieuw stortte hij zich op de touwen, die hij blijkbaar al half los had weten te trekken. Toch was het nog een flinke uitdaging om het helemaal los te krijgen. Pas na een uur proberen schoot het los en sprong Lincoln overeind. De wereld draaide om hem heen en hij klapte direct weer op de grond neer met een dreun. Gauw krabbelde hij weer overeind, pakte een grote scherf glas van de grond en liep richting de deur.

Rowan Rivers

Hij zat nu eigenlijk heel rustig in de stoel, ze hadden hem genoeg gegeven om rustig te blijven en het gevoel was heerlijk, dus vocht hij er ook niet meer tegen, al wilde hij niet zijn doel uit het oog verliezen, hij moest Lincoln vrij krijgen, dat was het belangrijkste. Hij moest zich daar wel op blijven focussen, hij mocht het niet vergeten. Toen hij iets hoorde opende hij zijn ogen wazig, het was Lincoln, die het blijkbaar voor elkaar kreeg om los te komen. Dat gaf hem weer genoeg energie en wilskracht en hij liet zich op de grond vallen, waardoor de stoel brak en de touwen los schoten. Hij krabbelde overeind en hij greep Lincoln voorzichtig vast. 'Bij elkaar in de buurt blijven, ik weet hier de weg,' zei hij zacht. Hij herinnerde het zich nog wel van de vorige keer dat hij hier gelopen had, hij wist hoe ze naar buiten konden, hij hoopte dat ze tijd genoeg hadden.

Lincoln Smith

Zijn blik was nog wat wazig en hij dacht nog steeds niet honderd procent helder na, maar hij kon tenminste weer een beetje nadenken. Met zijn trillerige hand pakte hij de deurklink vast. Net op dat moment pakte Rowan hem vast. Hij keek geschrokken op en keek ietwat verwilderd naar Rowan. Het drong pas vrij laat tot hem door dat het Rowan was, en het dus goed was. Rowan sprak iets van dat ze bij elkaar moesten blijven, maar de woorden stierven weg in Lincolns hoofd. Hij knikte wat en trok toen de deur open. Wankelend liep hij de overloop op. De wereld begon weer om hem heen te draaien en hij moest de muur even vastgrijpen om niet om te vallen. Daarna ging het ineens erg snel. Er verscheen een man om de hoek. Lincoln reageerde impulsief en totaal niet doordacht. Hij schoot naar voren en hief het stuk glas op, klaar om diegene te steken. Echter trok de jongen een wapen, richtte en haalde de trekker over. De kogel trof Lincoln in zijn buik. Hij klapte met een luide schreeuw op de grond neer en liet het stuk glas los.

Rowan Rivers

Lincoln leek niet echt te horen wat hij zei en hij vloekte binnensmonds, dit kon nooit goed gaan. Linc liep naar buiten en Rowan volgde hem meteen, maar door wat de jongen deed klonk een schot en Rowan bleef verstijfd staan, zo had het laatste moment van Andrea geklonken. Was ze bang geweest toen ze het schot hoorde? Had het wel tot haar doorgedrongen of dat niet meer? Hoe snel was het gegaan? Het schot deed zo veel met hem dat hij tranen in zijn ogen kreeg, hij stond doodstil, tot de situatie tot hem door drong. Hij keek naar de man voor zich, het wapen in zijn hand. Hij schatte zijn kansen in, maar hij had geen keuze. Linc had hulp nodig, heel snel. Hij moest dit risico nemen. Bijzonder snel voor zijn toestand greep hij de pols van de jongen vast en draaide hij zijn arm om, hij greep het wapen vast en hij legde zijn trillende vinger om de trekker heen. De jongen begon te smeken, maar hij schoot hem recht door zijn hoofd. Hij bleef kijken wat er gebeurde, maar de jongen was meteen weg. Het was dus snel gegaan bij Andrea. Misschien had ze het schot niet eens meer gehoord. Hij stopte het wapen weg en daarna boog hij zich over Lincoln heen, hij tilde de jongen op en zo snel als hij kon rende hij het gebouw uit, zijn spieren hadden het flink moeilijk en eenmaal aan de overkant van de weg legde hij Lincoln neer. Er kwamen voorbijgangers naar hun toe en er werd een ambulance gebeld, hij drukte met trillende handen de wond van Lincoln dicht. 'Vechten jongen, komop. Vechten,' gromde hij, vol frustratie.

Lincoln Smith

Hij jammerde zachtjes van de pijn en sloot zijn handen om de wond heen. Bloed sijpelde tussen zijn trillende vingers door. Zijn lichaam had het zwaar te verduren en begon nog heviger te trillen. Zijn tanden klapperden op elkaar terwijl hij het helemaal niet koud had.
Dat Rowan de man overmeesterde en doodschoot had hij totaal niet meer door, hij leefde echt weer in zijn eigen waas. Zijn ogen staarden doelloos naar het plafond en zijn gezicht stond strak en pijnlijk. De smaak van bloed proefde hij in zijn mond.
Rowan verplaatste hem, dat had hij wel lichtelijk door. Voor het eerst sinds hij hier was voelde hij zich bang. Als hij zijn ogen sloot voelde hij zijn lichaam gewoon wegzakken. Zijn blik werd paniekerig. De drugs maakte die paniek alleen maar erger. Het zweet brak hem weer uit, hij begon heel snel te ademen en zijn hart begon als een gek te kloppen. Een straaltje bloed liep uit zijn mond en hij hoestte zachtjes.

Rowan Rivers

Hij vloekte flink en het was een hele opluchting dat de ambulance er was. Hij nam afstand en hij sloot zijn ogen, daarna zocht hij naar zijn mobieltje, maar hij voelde zich wazig, hij had net aardig wat adrenaline gebruikt, zijn lichaam was moe. Toen hij zijn mobiel had stuurde hij een kort berichtje naar Steven, dat hij Lincoln had, maar dat het niet goed ging. Dat hij naar het ziekenhuis moest komen. De artsen keken nu bezorgd naar hem maar hij gaf aan dat het wel ging, daarna kwam hij naast Lincoln zitten. Hij wilde er graag bij blijven.

Lincoln Smith

Hij reageerde vrij paniekerig op de ambulancebroeders. Zijn beeld was flink wazig geworden en hij zag alleen hun contouren nog. Moeizaam spartelde hij wat en probeerde hij weg te komen, niet beseffend dat deze mensen hem alleen maar kwamen helpen. De artsen durfden hem ook geen kalmeringsmiddelen te geven aangezien hij al behoorlijk wat drugs in zijn bloed had zitten.
De jongen werd voor zijn eigen veiligheid en veiligheid van de anderen op een brancard gelegd en volledig vastgebonden zodat hij niets kon doen. De paniek was in zijn ogen te zien en zijn hartslag steeg alleen maar. Daardoor ontfermde de artsen zich zo snel mogelijk over de wond, door zijn hoge hartslag verloor hij namelijk ook sneller bloed.
Eenmaal in het ziekenhuis was hij buiten bewustzijn geraakt en zakte zijn hartslag juist weer gevaarlijk. Hij werd direct door naar de operatiekamer gereden en geopereerd.


Steven Smith

Hij had wat werk uit handen gegeven op het bureau en had het OM verteld over de situatie. Godzijdank werd er begrepen dat hij even wat minder kon werken en werd dat geaccepteerd.
Toen Steven net zijn kantoortje in liep ontving hij een smsje van Rowan. Hij had Lincoln gevonden, maar het ging niet goed met hem en hij moest naar het ziekenhuis komen. Stevens adem stokte even in zijn keel en hij slikte even moeizaam. Wat was er gebeurd? Hij stuurde terug naar Rowan dat hij er direct aan kwam en hij verliet zijn kantoortje dus ook meteen.
Toen hij nog even langs de collega's liep om te zeggen dat hij weg was, klonk er een enorme knal. Het hele bureau trilde, de ramen vlogen eruit en meubels vlogen opzij. Steven werd ook tegen de muur aan geworpen en bleef daar even beduusd liggen. Een straaltje bloed liep langs zijn achterhoofd zijn nek in.
Moeizaam maar snel krabbelde hij overeind. Er lagen heel wat collega's bewegingloos op de grond. Daarom pakte hij direct zijn portofoon, die het godzijdank nog deed, en riep een ambulance op plus politie versterking van een ander bureau in verband met een explosie. Het volgende moment voelde hij iets in zijn schouder. Hij keek op en zag een pijltje in zijn schouder zitten. Snel trok hij het eruit en gooide het op de grond. Echter begon hij zich al gauw vermoeid te voelen en draaierig. Voordat hij op de grond neerviel merkte hij dat meerdere mannen hem vastpakte en meetrokken. Hij deed een poging om te spartelen, om los te komen. Maar het werd al gauw volledig zwart voor zijn ogen.
Iedereen in het bureau was gewond, dood of gedesoriënteerd. Er hing nog een dikke rookwalm waardoor ze niet goed konden zien en sommige meubelen en computers vatte vlam.

Rowan Rivers

Hij deed zijn best om Lincoln te kalmeren, maar hij was zelf net wat te wazig om echt goed te kunnen functioneren. Het werkte allemaal niet zoals hij zou willen en eenmaal in het ziekenhuis bleef hij achter. Hij ademde diep in, hij leunde tegen de muur aan en daarna pakte hij een bekertje water. Hij moest helder worden, wakker, hij moest scherp zijn, maar dat was hij totaal niet, alles behalve dat. Het gevoel was wel lekker, maar het kwam hem nu totaal niet uit. Toen hij opeens iets hoorde keek hij verbaasd op, hij had blijkbaar zijn portofoon ook nog bij zich, dat wist hij helemaal niet. Wat er gezegd werd drong maar heel langzaam tot hem door, was dat Steven? Wat was er aan de hand? Hij vloekte zacht, hij had hier geen auto, die stond nog in het centrum en echt verantwoordelijk was het niet om te rijden. Helemaal niet zelfs. Hij vloekte nog eens en daarna rende hij het ziekenhuis uit, dan maar lopend die kant op, het was niet ver, maar hij zwalkte alle kanten uit, zijn benen werkten niet meer mee en eenmaal bij het bureau staarde hij vol verbazing naar het gebouw.

Steven Smith

Toen hij weer wakker werd zat hij ergens in een donkere kelder. Vastgebonden op een stoel. Het eerste wat hij deed was zichzelf los proberen te krijgen, maar dat lukte met geen mogelijkheid aangezien het tyraps waren.
De mannen die hem meegenomen hadden stonden voor de deur, in dezelfde ruimte als hij. Ze keken hem aan en hadden een camera bij zich. Op een gegeven moment kwam een van de mannen naar hem toe en pakte zijn gezicht vast. Steven trok die direct nors los.
"Tsja.. We wilden het eigenlijk op een andere manier doen, maar dan maar zo..." mompelde de man grijnzend. Steven gromde alleen maar van woede en keek fel terug.
"Jij heb een half jaar geleden iemand opgepakt. Ken je die nog? Wyatt Logan? Hij had een nogal grote aanslag gepleegd. Wij hebben hem nodig. Hij moet vrijgelaten worden. Daarom hadden wij jouw zoon. Zodat jij kon regelen dat hij vrijgelaten kon worden. Maar er liep iets mis. Dus nu hebben we jou en regelen we het mooi direct via het OM. Als zij ervoor zorgen dat Wyatt vrij komt, laten wij jou ook gaan," sprak de man. Steven gromde opnieuw. Deze mensen hadden dus blijkbaar Lincoln gevangen gehad.
"Ze gaan hem niet vrij laten, echt niet. Zelfs al dreigen jullie mij te vermoorden. Ik ken de mensen bij het OM. En die Logan is gevaarlijk. Dat gaan ze niet doen. Dus dit heeft geen nut," siste Steven. "Het enige wat ze waarschijnlijk gaan doen is een groot onderzoek starten, opsporings- en inlichtingendienst inzetten om mij proberen te vinden. Of jullie in de val lokken. Maar ze gaan hem echt niet vrij laten, echt niet."
Nu was het de man die boos gromde en Steven direct een vuist in zijn gezicht gaf. "Wacht maar.." siste hij. "En anders ga je maar dood, dan proberen we het wel weer op andere manieren."
Het volgende moment werd de camera aangezet en filmden ze een stukje dat ze op zouden sturen naar het OM. Ze zeiden in de camera dat ze Wyatt Logan vrij wilde hebben, en als dat niet zou gebeuren ze Steven af zouden maken. Tijdens het filmen sloegen ze Steven ook nog even flink wat, waardoor zijn hoofd binnen no-time vol bloed zat. Na het filmen verstuurden ze het direct en verlieten de mannen Steven weer.

Rowan Rivers

Hij zat al een tijdje op een bankje voor zich uit te staren, wat hopeloos en vermoeid. Wat moest hij nou? Hij kon moeilijk in zijn eentje opzoek gaan naar Steven, hij wist totaal niet wat hij moest doen, waar hij moest beginnen. Hij had alleen die jongens als aanknopingspunt en daar wist hij verder helemaal niets van, geen verblijfplaats, geen naam, helemaal niets. Hij zag ook geen aanknopingspunten, hij had niet eens een beetje hoop dat het hem ging lukken. Nu had hij Lincoln, maar nu was Steven weg. Wat had hij daar nou weer aan? 'Rowan, gaat het met je? Ik hoorde wat er gebeurd is...' hoorde hij opeens, waardoor hij wazig opkeek, in de ogen van Carmen. Carmen, kon die niet iets betekenen? Ze kwam bij hem zitten en bleef bezorgd naar hem kijken. 'Heb je gebruikt?' vroeg ze nu, haar stem doordringend en hij zuchtte zacht. 'Het is een lang verhaal.' zei hij, hij had geen zin om het te bespreken. 'Ik moet onze kamer in, als er iets te vinden is waar Steven mee bezig was, is het daar. Ze hebben nooit alles meegenomen en om hem te helpen heb ik het nodig,' zei hij zacht, Carmen schudde haar hoofd. 'Dat lijkt mij niet slim, Rowan... het is nog niet eens schoongemaakt.' fluisterde ze.

Katelynn Camryn Leighton

Het was de afgelopen weken een beetje chaos geweest. Vooral op haar werk. Als officier van justitie had ze het sowieso altijd al erg druk, maar de afgelopen weken was alles echt voorbij gegaan als een soort sleur. Ze had haast geen vrije tijd gehad.
Nu leek het eindelijk weer een beetje rustig. Ze had net een piketdienst gehad en dat was rustig verlopen. Momenteel pakte ze haar spullen in en wilde ze vertrekken, tot één van haar collega's van het OM haar aanschoot en haar vroeg om even mee te komen. Ze liep met de man mee en even later werd haar verteld dat ze werden gechanteerd. Er was een groep mannen die veel in de drugs actief waren en die hadden de hoofdinspecteur van het politiebureau in het centrum gekidnapt. Katelynn herkende de hoofdinspecteur, genaamd Steven Smith, niet zo direct. Maar zij werkte dan ook sinds een paar dagen pas in deze regio. Dat was ook een reden dat ze zo druk was geweest de laatste weken, door de verhuizing.
De bende eiste dat ze Wyatt Logan vrij zouden laten. Pas dan zou de hoofdinspecteur vrij komen. Daarna werd er nog even op los geslagen in het filmpje en draaide Katelynn haar hoofd weg. Zij was totaal niet van het geweld.
"Dat wordt lastig," peinsde Katelynn nu. "Logan vrijlaten gaan we in ieder geval niet doen. Die man is staatsgevaarlijk. Als we die vrijlaten gaan er meer dan één slachtoffers vallen."
De mensen om haar heen stemde daarin mee. Katelynn haalde even diep adem. "Goed. Stel de andere politiekorpsen op de hoogte. En stuur de opsporings- en inlichtingendienst op pad. Misschien kan de ME ons ook nog helpen. Dan ga ik uitzoeken waarom ze precies deze meneer uitgekozen hebben om te kidnappen," sprak Katelynn nu. Daarna stond ze op en verliet ze de zaal. Ze liep weer terug naar haar kantoortje en zette haar laptop weer opnieuw aan. Daar zocht ze wat gegevens op. Het bleek dat die Steven Smith Wyatt Logan opgepakt had een half jaar geleden. Waarschijnlijk was dat de link. Maar ook vond ze even later dat Steven Smith goed bevriend was met Rowan Rivers, een agent uit zijn eigen korps. En die Rowan had een zoon die bekend was met drugs en ook connecties leek te hebben met die bende. Nog een link dus. Katelynn knikte even kort en sloot haar laptop weer af. Daarna pakte ze haar mobiel. Ze wilde face to face met die Rowan spreken. Misschien wist hij meer over die bende en kon hij hun helpen. Al zou het voor hem wel een stuk persoonlijker zijn natuurlijk, omdat hij goed bevriend was met die Steven.
Katelynn toetste zijn nummer in en begon te bellen.

Rowan Rivers

Carmen had een rechtszaak die middag en hoe graag ze ook bij hem leek te willen blijven, ze moest toch weg. Dat begreep hij wel, het maakte hem ook niet uit, hij vond het prima om hier alleen te zitten, misschien zelfs nog wel beter. Toen zijn mobiel ging ademde hij diep in, wat was dit nou weer? Hij kende het nummer niet en hij had heel sterk de neiging om maar gewoon weg te klikken, want hij vond het helemaal niets nu, maar dat maakte niet uit, hij wist dat het misschien nuttig kon zijn. Daarom nam hij toch maar op. 'Rivers,' zei hij dus ook, ergens toch wel benieuwd wie het was, al kon het iedereen zijn. Het was vast één of andere journalist.

Katelynn Camryn Leighton

Het duurde een flink tijdje voordat er opgenomen werd. Ze had bijna de neiging weg te klikken. Maar net op dat moment nam Rowan op.
"Ja, hallo, goede.." ze keek even op haar horloge, het was twaalf uur geweest. ".. middag." maakte ze haar zin dus af. "Mijn naam is Katelynn Leighton, officier van justitie. Er is een dringende zaak lopende en ik vroeg mij af of u even tijd heeft om zo direct af te spreken. Ik zou graag even wat informatie van u willen krijgen mocht u die hebben en met u willen spreken over de hele situatie. Kunt u over een halfuur bij de rechtbank zijn? Ik heb daar een eigen kantoortje. U kunt zich bij de balie melden, die laten u dan door." Katelynn wachtte rustig af, met haar laptoptas en autosleutels in haar hand, klaar om ook te vertrekken richting de rechtbank in het centrum.

Rowan Rivers

Het was dus totaal anders dan hij verwacht had en door de eerste paar woorden had hij al spijt dat hij had opgenomen. Hier had hij totaal geen zin in en dit kwam ook helemaal niet uit, hij was niet echt op zijn helderste, geen handig moment om een afspraak te hebben met een officier van justitie. Als Steven zag in welke staat hij dat zou doen, zou hij gek worden. Maar Steven was hier niet en het lopende onderzoek ging vast over hem, hij moest zijn vriend helpen, dat was het minste dat hij kon doen nu. 'Ik ben er over een halfuur,' zei hij tegen de vrouw, daarna hing hij op. Hij zuchtte diep en hij staarde weer voor zich uit, daarna kwam hij overeind en besloot hij maar te lopen naar de rechtbank toe, want zijn auto stond nog steeds in het centrum en een dienstauto meenemen was nu niet zo handig, nee, dat was geen goed idee. Hij bekeek zichzelf even, zijn kleding zag er nog bijzonder schoon uit. Hij haalde een doekje uit zijn zak en hij zorgde ervoor dat hij er zelf ook weer redelijk normaal uit zag, voor zo ver dat ging nu. Daarna begon hij te lopen, precies op tijd kwam hij bij de rechtbank aan, hij melde zich bij de balie, daarna werd hij naar het kantoor gewezen. Hij zuchtte nog eens, maar toch liep hij er heen. Hij haalde een hand door zijn zwarte haren heen voor hij aanklopte en hij bleef wat ongeduldig staan wachten.