Skyrim RPG

Gwynn Hiddon

Hij was zo erg in de war, ze kon in zijn ogen zien dat hij echt helemaal de weg kwijt was. Hij leek zich niet eens echt bewust te zijn van zijn omgeving en dat was heel erg raar om zo te zien. Reagan kwam met een voorstel en hij bleef Thobias stevig vasthouden. Hij reageerde nog steeds niet en hij keek weer naar de grond. Je zou hem zo bijna niet herkennen. 'Neem hem mee, alsjeblieft. Als mensen hem hier zo zien verliezen ze al het vertrouwen in hem.' zei ze zacht.

Koning Reagan Tridon

Hij keek gewoon alleen maar naar de grond, Reagan was zo onwijs bezorgd over zijn vriend, dit was echt ongelooflijk. Van Gwynn moest hij hem meenemen. Als mensen hem zo zagen zouden ze het vertrouwen verliezen in hem. "Oké, ik neem hem mee, informeer jij Destiney?" Vroeg hij aan haar. Hij trok Thobias overeind en nam hem mee naar het kasteel. Daar liet hij een koets klaarmaken en liet hij Serena halen.

Gwynn Hiddon

Hij zou Thobias meenemen, hij vroeg nog of ze Destiney zou informeren en ze knikte langzaam. Ze vond dit zo erg. waarom zou hij het doen? Dat was er aan de hand dat hij zichzelf zo pijn moest doen? Had Destiney misschien gezegd dat ze niet meer bij hem wilde zijn? Ze liep het kasteel binnen en ze zag Serena bezorgd naar Reagan lopen, zelf ging ze naar Destiney toe. Ze ging langzaam de kamer in en ze keek naar de vrouw, ze wist niet zo goed wat ze moest vertellen, Thobias wilde niet dat iemand dit wist, dat was zeker.

Koning Reagan Tridon

Hij zette zijn vriend in de koets en ging naast hem zitten, hij had er geen enkele moeite mee om hem vast te houden. Hij was wel heel bezorgd over hem en keek bezorgd naar hem. Hij wachtte op Serena en keek naar Thobias. "We gaan lekker naar mijn kasteel, dan zal ik je overal mee helpen en kun je tot rust komen." Fluisterde hij hem toe.


Koningin Destiney Hiddon

Gwynn kwam na een tijdje binnen en ze keek haar met betraande ogen aan. Ze was intens verdrietig en ze staarde naar de vrouw. "Ik zei dat hij een keuze moest maken en voor jou moest kiezen... dan hoeft niet iedereen verdriet te hebben." Fluisterde ze hees en vol verdriet tegen qwynn.

Serena Lomaz

Ze stapte langzaam de koets in, daar zat Reagan. Hij hield Thobias stevig vast en ze keek wat bezorgd naar hem, wat was er aan de hand? Hij leek totaal iemand anders nu. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg ze heel zacht aan Reagan, want Thobias leek niet in staat te zijn om ergens op te reageren op dit moment. Ze ging voorzichtig zitten en ze keek van Reagan naar Thobias, dit was echt heel erg raar, ze begreep er niets van. Ze gingen duidelijk terug, maar waarom deed hij zo raar en waarom ging hij mee?

Gwynn Hiddon

' Hij kan geen keuze maken... Nog niet. Hij is mee met Reagan nu.' zei ze zacht tegen Destiney, ze kwam langzaam dichterbij. Ze ging op het bed zitten en keek naar de vrouw. 'Ik snap wel dat je wilt dat hij kiest, maar hij heeft al gekozen. Hij heeft voor jou gekozen. Hij behandeld mij totaal anders dan dat hij ooit gedaan heeft, hij is eigenlijk nog geen één keer zomaar alleen naar mij toe gekomen. Hij heeft zijn keuze al gemaakt...'

Koning Reagan Tridon

Serena vroeg heel erg zachtjes wat er gebeurd was. Hij schudde langzaam zijn hoofd, het zou Thobias teveel van slag maken als hij er nu echt over zou beginnen.
"Thobias komt bij ons even vakantie vieren, even weer zijn hoofd leegmaken." Fluisterde hij en hij streek over de rug van zijn vriend, hij was zo onwijs bezorgd over hem, dat was echt aan alles te zien.


Koningin Destiney Hiddon

"Ik wilde hem niet zo ver pushen..." Fluisterde ze hees tegen Gwynn. De vrouw kwam bij haar zitten en zachtjes legde ze haar hoofd tegen haar aan. Volgens Gwynn had hij al gekozen, hij behandelde haar anders en was nog nooit naar haar toegekomen.
"Maar dat zal wel gebeuren, ik kan nu niets met mijn rug en als ik straks misschien een keertje zwanger ben, zal hij ook naar jou gaan, dat wil ik niet. Dat maakt me ziek van jaloezie. Ik wil graag duidelijkheid." Legde ze zachtjes uit aan Gwynn.

Serena Lomaz

Thobias was helemaal stil, hij zei niets. Ze zag bloed op zijn armen, er stonden allemaal krassen op en ze vroeg zich af wat er met hem gebeurd was. waarom zag hij er zo uit? Waarom tijd hij met hun mee? Reagan zei ook niet echt heel erg veel, waardoor ze er niet zo veel van begreep. Het was in ieder geval niet goed, dat was duidelijk te zien. Ze zweeg er over en ze keek weer even naar Reagan, die leek ook echt bezorgd te zijn.

Gwynn Hiddon

Ze pakte Destiney vast en ze kreeg zelf ook tranen in haar ogen. 'Ik denk niet dat het anders kan... Of ik moet weg gaan, helemaal weg... Maar dat kan ik niet meer en David mist hem zo...' zei ze heel zacht. 'Ik zie in de ogen van Thobias dat hij echt helemaal gek op je is, stapelgek. Geef dit alsjeblieft niet op. Hij is echt helemaal in de war, dat komt alleen maar omdat hij van je houdt... Anders had hij wel voor mij gekozen, maar uiteindelijk zal hij meer van jou houden.' zei ze heel zacht, haar stem trilde nu zelfs een beetje, want het deed haar best wel veel pijn. Ze hield zelf namelijk echt nog heel veel van Thobias.

Koning Reagan Tridon

Het deed hem pijn. Niet alleen dat het zo slecht ging met Thobias, maar ook om het onbegrip in de ogen van Serena te zien. Ergens voelde hij de angst om haar kwijt te raken, wat zou ze doen als hij hier helemaal niets over los zou laten? Hij slikte moeizaam en keek weer naar Thobias.
Niet veel later stopten ze bij zijn kasteel. Hij kwam de koets uit en nam Thobias met zich mee. "Kom, dan gaan we ervoor zorgen dat je weer schoon bent en dat je niet ziek word van je wonden." Fluisterde hij en hij keek heel even achterom naar Serena.


Koningin Destiney Hiddon

Ze werd door Gwynn vastgehouden en de vrouw dacht dat het niet anders kon, of zij moest weg gaan. "Nee..." Fluisterde Destiney, dat wilde ze al helemaal niet. Gwynn zag aan Thobias dat hij stapelgek op haar was, ze moest het niet opgeven want hij was helemaal in de war, het kwam omdat hij van haar hield, anders koos hij wel voor Gwynn. Ze knikte een klein beetje. "Dus we moeten het gewoon afwachten? Doorgaan zoals we deden en dan komt het vanzelf?" Vroeg ze haar zacht.

Koning Thobias Hiddon

Hij was helemaal in de war, hij kon niet meer helder nadenken en de paniek was zo groot dat het voelde alsof hij opgesloten was in zijn eigen lichaam. Dat was een vreselijk gevoel. Hij hoorde Reagan praten, maar hij verstond niet echt wat hij zei, het was te verwarrend voor hem. Hij kon er niet op focussen. Hij volgde Reagan wel en hij zag dat Serena heel zachtjes de hand van Reagan vastpakte. Thobias keek weg, hij voelde zich eenzaam, maar dat was wat moest. Hij moest alleen zijn.

Gwynn Hiddon

'Ik weet het niet, Destiney. Ik weet niet hoe het zal lopen en wat wij moeten doen. Ik weet alleen dat jij de oplossing bent en dat wij jou allebei nodig hebben. Anders kunnen we het niet, anders kan Thobias het niet en zal hij gek worden. Hij kan niet voor mij kiezen, nooit. Zeker niet nu hij zo veel van jou houdt.' zei ze. Haar stem trilde steeds erger, ze vond het heel pijnlijk, want ze wilde zelf wel bij Thobias zijn. Ze wilde hem niet loslaten, niet helemaal.

Koning Reagan Tridon

Serena pakte zijn hand, hij hield haar ongelooflijk stevig vast en hield haar dichtbij zich. Het ging nu gewoon goed om mensen aan te raken, maar dat kwam ook omdat hij veel te bezorgd was om erover na te denken. Hij nam Thobias mee naar een slaapkamer toe en zette hem daar zachtjes op de bank neer. Daarna pakte hij een kommetje met water en een doek. Hij ging bij zijn vriend zitten en begon hem voorzichtig schoon te maken.
"Toby, alsjeblieft... praat tegen me, vertel me wat je voelt.." Smeekte hij hem haast.


Koningin Destiney Hiddon

Gwynn wist het niet, maar zij was wel de oplossing, anders zou Thobias gek worden en hij kon nooit voor haar kiezen. Haar stem trilde helemaal en Destiney pakte haar stevig vast en trok haar tegen zich aan. "Hij houdt ook van jou, vergeet dat niet..." Fluisterde ze zachtjes en ze drukte een kus op de wang van Gwynn. "Ik hou ook een beetje van jou, Gwynn... ik wil jou ook geen pijn doen." Klonk haar stem zacht en lief.
"Hoe moet dat nu met Thobias? Ik kan niet naar hem toe... mijn rug is nog niet genoeg genezen om paard te rijden." Fluisterde ze.

Koning Thobias Hiddon

Hij vertrouwde Reagan genoeg om hem zijn gang te laten gaan, maar hij reageerde nergens op. Hij was heel erg in de war, hij kon de woorden niet eens vinden in zijn hoofd. De verwarring was zo erg dat hij constant het gevoel had dat hij in paniek was en dat was helemaal vreselijk. Het deed pijn dat hij dat zo sterk voelde, zijn hele lichaam was gespannen en alles wat er om hem heen gebeurde drong bijna niet tot hem door.

Gwynn Hiddon

' Hij houdt veel meer van jou, want anders had hij deze twijfels niet... Het is goed, heel goed, maar het doet best wel pijn.' Fluisterde ze eerlijk. 'Ik ben wel blij dat jij het bent, want jij bent heel erg lief.' zei ze zacht. Het was wel lastig allemaal, maar Destiney was echt een schatje, dus daardoor kon ze het ook wel hebben. 'Ik weet het niet... Reagan zal hem wel meenemen hier naar toe als dat weer gaat.'

Koning Reagan Tridon

Wanneer hij klaar was met zijn wonden, pakte hij Thobias vast en trok hij hem tegen zijn lichaam aan. Zachtjes wiegde hij hem heen en weer en keek hij wanhopig naar Serena, hij had geen flauw idee hoe hij Thobias kon kalmeren, dit was niet te doen, hij was zo in paniek en Reagan wist het gewoon echt even niet meer.


Koningin Destiney Hiddon

Thobias hield veel meer van haar, anders zou hij niet deze twijfels hebben. Het was wel goed, maar het deed pijn. "Ik weet het..." Fluisterde ze zacht tegen Gwynn terug. Gwynn was blij dat zij het aws, want ze was heel erg lief. "Ik doe mijn best." Fluisterde ze zacht. Volgens Gwynn zou Reagan hem wel mee terug nemen wanneer het weer ging.
"Moeten we hem niet laten weten dat we echt heel erg veel van hem houden? Hij denkt dat hij beter af is alleen, maar dat is niet zo." Fluisterde ze.

Koning Thobias Hiddon

Reagan pakte hem vast en eerst liet hij het toe, maar daarna duwde hij Reagan van zich af. Het was niet ruw, hij wilde het gewoon niet. Hij kwam overeind en hij ging de kamer uit, hij liep meteen naar de kamer toe waar hij altijd sliep. Hij liep naar binnen en daarna ging hij in de hoek van de bank zitten. Hij sloot zijn ogen en hij ademde trillend in. Nog steeds was hij in paniek, hij wist niet wat hij hier deed, waarom alles zo raar voelde, hij wist niets.

Gwynn Hiddon

'Misschien kan je hem een brief schrijven... Ik kan dat ook wel doen, maar ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen. Ik zou het alleen maar moeilijker maken voor hem... Maar jij kan het wel doen, misschien werkt het wel.' zei ze zacht. Ze wist niet eens of Thobias de brief wel zou willen lezen, maar ze kon het natuurlijk altijd proberen, dat kon helemaal geen kwaad. Dan had Destiney ook iets te doen.

Koning Reagan Tridon

Hij werd weggeduwd en daardoor trilde hij helemaal. Die reactie had hij ook niet verwacht en het maakte hem gewoon bang, Thobias kwam ook meteen overeind waardoor hij in elkaar kromp, de man ging alleen de kamer uit. Reagan haalde even diep adem en ging hem meteen achterna, hij durfde Thobias momenteel echt niet alleen te laten. Voorzichtig ging hij op de bank zitten en keek hij bezorgd naar zijn vriend. Hij raakte hem niet meer aan, hij zat daar gewoon heel stil.


Koningin Destiney Hiddon

Gwynn opperde om een brief te sturen, zij wilde het liever niet doen om het niet moeilijker te maken, maar misschien werkte het wel als Destiney het zou doen. Ze knikte daardoor eventjes en glimlachte een beetje.
"Ja, dat ga ik doen, dankjewel, Gwynn." Fluisterde ze zachtjes tegen de vrouw met een glimlach en ze kneep even zachtjes in haar hand.

Koning Thobias Hiddon

Reagan kwam weer bij hem zitten en daardoor keek hij nu heel even opzij naar de man. Hij wist echt niet wat hij moest zeggen of wat hij moest doen. Hij wilde weg, hij wilde rust, hij wilde echt het liefste zo ver mogelijk weg zijn van iedereen, maar dat ging hem niet lukken. 'Sorry.' mompelde hij nu heel zwakjes tegen Reagan, maar hij zei niet meer dan dat, alleen maar sorry, omdat hij zich schuldig voelde over alles.

Gwynn Hiddon

Ze pakte nu wat spullen zodat Destiney de brief al kon schrijven, als ze dat wilde. ' Hij houdt super veel van je, echt. De vorige keer vertelde hij mij nog uitgebreid hoe leuk hij je vindt en dat doet hij echt niet snel. Zeker niet. Hij vind je echt helemaal geweldig.' zei ze zacht en lief tegen Destiney. Ze mocht best weten dat Thobias haar verteld had hoe leuk hij Destiney vond.

Koning Reagan Tridon

Thobias mompelde heel zachtjes sorry. Reagan schudde zijn hoofd. "Nergens voor nodig, Thobias..." Fluisterde hij zachtjes. "Ik wilde je sowieso nog bedanken, je bent echt een hele goede koppelaar." Glimlachte hij zwakjes, in de hoop zijn gedachten wat te verzetten. Hij wilde gewoon graag dat de man wat meer uit zijn cocon kroop, hij was zo ver weg nu.



Koningin Destiney Hiddon

"Dankjewel." Glimlachte ze Gwynn toe toen ze spullen pakte zodat Destiney de brief kon schrijven. Ze begon te vertellen hoe leuk THobias haar vond en daardoor keek ze haar glimlachend aan. "echt waar? Doet hij dat?" Vroeg ze iets vrolijker aan Gwynn. Ze begon maar meteen aan de brief.

"Mijn allerliefste Thobias,

Het spijt me... ik had je niet zover moeten pushen, ik was gemeen tegen je, ik wilde helemaal niet dat je wegging. Ik mis je eigenlijk nu al...
Gwynn vertelde me dat je eigenlijk al een keuze had gemaakt, dat je zo ontzettend veel van mij houdt dat je zelfs haar vertelt hoeveel je van me houdt... Dat vind ik zo lief.
Ik hou van je, lieve Thobias, ik wil je zo ontzettend graag op komen zoeken, je in mijn armen sluiten en vertellen dat alles goed komt, want dat komt het, alles komt uiteindelijk goed. We komen hier samen wel doorheen en ik ben stapelgek op je, ik wil niet zonder je leven, echt niet... Jij bent het allerbelangrijkste in mijn hele leven en je bent me zo onwijs dierbaar, ik zal je nooit kunnen verlaten, echt niet... kom alsjeblieft zo snel mogelijk terug....

Liefs,
Destiney"


Ze stuurde de brief weg en haalde diep adem, misschien wilde hij het wel niet eens lezen..

Koning Thobias Hiddon

Hij ademde trillend in, hij was zo enorm onrustig, het was echt niet te doen. Hij kwam overeind en hij liep heen en weer door de kamer, hij zou bijna uit het raam springen om van het gevoel af te zijn, buiten was hij vast rustiger. Hij kneep zijn ogen dicht en hij trilde over zijn hele lichaam. Hij steunde tegen de muur, het zweet liep over zijn huid heen. Zijn lichaam kon dit echt nog niet aan, het was veel te heftig.

Koning Reagan Tridon

Hij kreeg een brief aangereikt door een wachter. Het was voor Thobias. Zijn vriend kwam overeind en begon heen en weer te lopen. Reagan kwam overeind en ging naar hem toe. Hij stak de brief naar hem uit. "Misschien wordt je rustiger als je het leest..." Fluisterde hij hem zacht toe. "Dat hoop ik echt... ik weet niet goed wat ik voor je kan betekenen, ik wil bij je zijn, ik ben bang dat je rare dingen doet en dat is echt niet de bedoeling." Fluisterde hij bezorgd.

Koning Thobias Hiddon

Reagan kwam naar hem toe en daardoor bleef hij even stil staan en keek hij kort naar de brief die hij in zijn handen had. Hij opende die heel langzaam en hij las de brief door, het was van Destiney. Hij staarde er naar, de woorden drongen heel langzaam tot hem door en hij kreeg tranen in zijn ogen. Hij verkreukelde de brief en hij gooide die tegen de muur, daarna liep hij weer heen en weer. Het maakte het alleen maar moeilijker. De verwarring werd alleen maar groter.

Koning Reagan Tridon

Thobias las de brief wel door en hij kreeg tranen in zijn ogen, Reagan hoopte dat het een goed teken was, maar niet veel later werd de brief tot een prop verkreukeld en door de kamer heen gesmeten. "Hé, Thobias... ze wilt je vast helpen... wat is er toch aan de hand? Het is toch lief dat ze je schrijft?" Vroeg hij zijn vriend nu zacht en hij pakte voorzichtig zijn pols vast.

Koning Thobias Hiddon

Hij luisterde wel naar Reagan, hij werd vastgepakt en hij ademde trillend in. Hij vond het niet lief. Hij vond er eigenlijk helemaal niets van, hij was verdrietig, in de war en hij wilde helemaal niets. Het was makkelijker geweest als ze had gezegd dat ze hem nooit meer wilde zien, dat ze een hekel aan hem had, dat hij vooral weg moest blijven. Dat was beter geweest, want dit veranderde niets. Nu zou het altijd zo moeilijk blijven, nu zou ze hem nooit vertrouwen en hij zou altijd hopen dat hij even met Gwynn zou zijn.

Koning Reagan Tridon

"Thobias... liefde is nu eenmaal moeilijk... daar kan niemand iets aan veranderen. Maar ze houdt echt van je en jij van haar..." Fluisterde hij zachtjes tegen zijn vriend. "alsjeblieft... niet zo verdrietig zijn... dat is niet nodig, Thobias, het is wel moeilijk, dat weet ik, maar niet verdrietig zijn, alsjeblieft." Klonk zijn stem zachtjes.

Koning Thobias Hiddon

Liefde was nou eenmaal moeilijk. Het was niet eens moeilijk, het was onmogelijk. Eerst hield hij van een vrouw waar hij nooit samen mee mocht zijn en nu hield hij van iemand anders en dacht hij zo veel aan Gwynn. Het was onmogelijk. Zelfs zo onmogelijk dat hij geen toekomst meer voor zich zag. Hij kon ook niet anders dan verdrietig zijn, ook al wilde Reagan dat niet. Doordat Destiney hem zo duidelijk op de feiten drukte en hem dwong om een keuze te maken, kon hij dat juist niet meer.

Koning Reagan Tridon

"Alsjeblieft, Thobias, praat tegen me, alleen dan kan ik je helpen... echt... Ik wil weten wat er in je hoofd omgaat want ik ben ontzettend bang om je te verliezen. Mijn beste vriend." Fluisterde hij zachtjes tegen hem. Hij was zo ontzettend bezorgd en hij had geen idee wat er in zijn hoofd allemaal omging, hij was zo bang dat hij allemaal dingen aan het verzinnen was om zichzelf van kant te maken...

Koning Thobias Hiddon

Reagan wilde dat hij tegen hem sprak en hij keek zijn vriend aan, maar hij kon de woorden niet vinden. Het was zo'n chaos in zijn hoofd dat het hem niet lukte, hij kreeg het niet voor elkaar, het lukte hem niet om de woorden te vinden en zinnen te vormen. Het frustreerde hem, maar het was niet anders. Hij trilde weer en hij keek weg, Reagan zou het ook echt niet willen horen. Hij zou niet willen weten wat er in hem om ging. Hij keek op, hij zag dat Serena binnenkwam, ze had een dienblad met wat eten bij zich, Thobias herinnerde zich dat hij inderdaad de hele dag nog niets gegeten had. Toch pakte hij niets, hij was zo verward.