Vampiers enzooo

Keanan Dawnroad

Hij knikte een beetje, hij begreep wel dat ze dit allemaal bedacht. 'Ik wil je gewoon helpen, ik vertrouw je niet meteen, dat zal wel even duren... Maar dat komt ook wel. Ik denk dat ik je wel kan helpen, echt wel. Dan komt het vanzelf goed. Je hebt het nodig, anders kom je er niet uit, dit is verdomd moeilijk. Ik weet dat je sommige dingen niet kan, of mag, maar hoe meer controle je over jezelf krijgt, hoe makkelijker je dit gevoel ook in de hand kunt houden. Het is te oefenen, maar dat kan ik niet alleen. Rahl zal er bij betrokken zijn, Aimee. Dat hoeft niet meteen direct, maar hij zal mij in de gaten moeten houden...' Legde hij haar glimlachend uit. Ze vroeg naar Aiden, daardoor zuchtte hij zacht. 'Dus, je accepteert mijn hulp? Dat betekent dat je mij elke dag moet zien, dat je niets meer echt alleen kan doen. Maar daar krijg je wel alle hulp voor terug, en je zal je veel sterker en zekerder voelen...' Zei hij nog. 'Aiden is mijn broer, Aimee...' Zei hij daarna. 

Aimee McCharty

Nee, hij kon haar niet meteen vertrouwen, maar wel wilde hij haar helpen. Hij kon haar wel helpen, ze had het nodig, anders kwam ze hier niet uit. Ze schraapte haar keel, natuurlijk hij had absoluut gelijk, maar het was allemaal zo verschrikkelijk ingewikkeld en lastig. Ook Rahl zou er bij betrokken zijn. 'Jou in de gaten houden?' Hij vroeg of ze zijn hulp accepteerde en direct perste ze haar lippen op elkaar. 'Ik wil het wel, echt wel. ' Zou ze het hem gewoon vertellen? 'Hij dreigt Rahl te vermoorden als ik niet doe wat hij zegt. Ik kan je hulp daardoor niet accepteren..' Fluisterde ze nu zacht. Haar ogen werden groot en ongelovig keek ze hem aan. 'Je broer?' Stamelde ze verbaasd. Nu viel alles op zijn plek, leek ze eindelijk alles te begrijpen. 'Waarom wilt hij zo graag dat ik Julietta veranderd? Om jou terug te pakken of wat?' Er moest vast heel wat tussen hen gebeurd zijn, Keanan had er duidelijk niet graag over willen vertellen. Alles behalve was hij trots op het feit dat Aiden zijn broer was.

Keanan Dawnroad

'Ik had al zoiets verwacht... Hij krijgt de kans niet, Aimee. Rahl is constant in mijn buurt en hij is zelf hartstikke sterk. Hij wil gewoon dat het tussen jullie een kans krijgt en dat kan niet als ik je niet help. We gaan gewoon kijken hoe het loopt. Maar het is belangrijk dat je zo eerlijk mogelijk tegen mij bent, ik moet echt alles weten...' Zei hij op doordringende toon. 'Je mag wel bij mij zijn. Hij kan zo veel zeggen, uiteindelijk zit het allemaal in je hoofd... Hij kan zeggen wat hij wil... ' zei hij tegen haar. 'Maar je moet eerlijk zijn in alles. Ook in wat je voelt. Ik weet dat hij je dwingt. Ik weet hoe moeilijk het is. Maar je moet onthouden dat ik je wil helpen en dat kan echt niet als ik het gevoel heb dat je Julietta iets aandoet.' Legde hij haar uit. 'Maar we gaan hier aan werken, oké? Hier heb je mijn telefoonnummer, dan kan je mij altijd bereiken. Je mag ook naar mij toe komen, wanneer je wilt, maar kom niet zomaar naar binnen. Daar kan ik niet tegen...' Zei hij tegen haar. 'Bij alles wat je gaat doen of wat je wilt doen, of wat dan ook, kom je eerst naar mij toe. Je doet niets alleen...' Voegde hij er nog aan toe. Ze begon weer over Aiden, hij zuchtte. 'Ik denk het... Ik kom er vanzelf wel achter. Maar hij gebruikt je en daar gaan we iets aan doen..' 

Aimee McCharty

Zoiets had hij al verwacht, maar hij overtuigde haar dat hij daar simpelweg de kans niet voor ging krijgen. Enigszins was er die opluchting, maar anderzijds was ze bang dat hij nog ongelijk ging krijgen. Zacht knikte ze. 'Oke, duidelijk.' Mompelde ze zacht. Het zou allemaal in haar hoofd zitten, ze kon er dus tegen vechten. Nadenkend tuurde ze in de verte, pas wanneer hij verder sprak keek ze hem weer aan. 'Maar ik wil haar ook helemaal niets aandoen, ik wil helemaal niet haar menselijkheid afpakken. Ik zou er alles aan doen om het terug te draaien, waarom zou ik dat van haar dan afpakken..' Sprak ze zacht uit, duidelijk eerlijk. 'Ik dacht, ik begin maar gelijk met eerlijk zijn.' Wist ze er nu met een luchtige glimlach uit te brengen. 'Oke, maar Rahl mag niets overkomen, echt niet.' Nu keek ze hem op haar beurt doordringend aan. Dit alles zou alles behalve makkelijk worden, maar ze zou er voor vechten dat hier eindelijk een einde aan zou komen. Haar blik gleed even verlangend naar het huis van Keanan, waarbinnen Rahl zich bevond. 'Maar zolang Rahl in haar buurt is kan haar sowieso nu niks gebeuren. Ik kan simpelweg niet in zijn buurt komen, Aiden heeft me gedwongen om niet in zijn buurt te komen.'

Keanan Dawnroad

Ze was meteen eerlijk tegen hem, dat was fijn. Hier kon hij tenminste iets mee. 'Ik ben blij dat je dit zegt. Ik zou zelf ook alles doen om het terug te draaien en daarom wil er er ten koste van alles voor zorgen dat Julietta mens blijft...' Zei hij tegen haar. Ze wilde niet dat Rahl iets overkwam, dat mocht niet. 'Zolang jij mijn hulp accepteert en uit de buurt van Julietta blijft, zal ik Rahl beschermen met alles wat ik in mij heb. Afgesproken?' Vroeg hij haar. Dan had ze tenminste iets waar ze zich aan vast kon houden. Dat had ze nodig, het was belangrijk. Hij luisterde naar haar en hij knikte. 'Hij zal bij haar zijn als ik dat niet ben. Maar we gaan er voor zorgen dat je uiteindelijk ook weer met hem om kunt gaan. Je kan tegen mij zeggen wat je aan hem kwijt wilt en ik zal hem vertellen hoe het met je gaat. Waarschijnlijk zijn we al binnen een vrij korte tijd zo ver dat je hem kan zien, van een afstand, of wat dan ook. We komen hier wel uit, echt wel...' Zei hij bemoedigend. 

Aimee McCharty

Hij was blij dat ze dit zei, hij wilde er namelijk ook alles doen dat Julietta mens zou blijven. 'Ja, ik zal uit haar buurt blijven, afgesproken. Ook al zal het niet makkelijk zijn omdat het juist mijn opdracht is. Maar ik zal er alles aan doen om uit haar buurt te blijven' Overtuigde ze hem, en er was zelfs even een lichte glimlach rond haar lippen zichtbaar. Wanneer Keanan zelf niet bij Julietta zou zijn, dan zou Rahl bij haar zijn zodat zij Julietta in feite ook niets aan kon doen. Maar ze zouden er voor zorgen dat het over zou gaan, binnenkort kon ze hem misschien wel weer zien, van een afstand misschien maar het zou al een heuse verbetering zijn. 'Ik hoop het.' Antwoordde ze op zijn woorden dat ze er wel uit zouden komen. 'Wanneer beginnen we, ik wil dat dit alles zo snel mogelijk achter de rug is.'

Keanan Dawnroad

Hij was blij om dit allemaal te horen, dat gaf hem wat vertrouwen. Dit zou nog verdomd lastig worden, ook voor hem, maar het kwam wel goed, daar moest hij gewoon in geloven. ‘We beginnen meteen vandaag,’ zei hij. ‘Ik ga nu terug naar Julietta en naar Rahl om ze op de hoogte te stellen. Jij kan naar huis gaan, ik weet je wel te vinden. Ik zal over een paar uur naar je toe komen. Je moet iets zoeken wat je bezig houdt, iets wat je leuk vindt, maar wel in huis, niet daar buiten. Ik wil dat je niets drinkt, geen druppel. Vanaf nu doe je dat alleen waar ik bij ben…’ zei hij. Hij gaf haar even een klopje op haar schouder en hij glimlachte een beetje. ‘Vertrouwen hebben, dan komt het wel goed. Doe het voor Rahl, hij is echt gek op je…’

Aimee McCharty

Vandaag zouden ze al beginnen. 'Top' Reageerde ze direct, ze was blij dat ze er zo snel mogelijk mee aan de gang zouden gaan. Hij zou terug naar Julietta en Rahl gaan en begrijpelijk knikte ze. 'Ja dat is goed' Niks mocht ze drinken, alleen waar hij bij zou zijn. Dat was best wel lastig, maar ze zo er genoegen mee moeten nemen. Hij zou haar helpen, ze zou een oplossing voor dit vinden en dat maakte het allemaal wel weer goed. Wanneer het moeilijk werd zou ze gewoon daar aan denken, dat Aiden niet langer haar kon gebruiken als zijn speeltje. Ze zou haar leven weer in eigen handen hebben en zelf kunnen bepalen wat ze wilde doen. En bovenal, ze zou weer naar Rahl toe kunnen. Die gedachten zorgde voor een glimlach. 'Dan zie ik je straks wel weer.' En met die woorden verdween ze weer, in de richting van haar eigen huisje. Ze moest iets doen wat haar bezighield, maar wat zou ze in godsnaam moeten doen. Haar blik gleed over haar omgeving, de prachtige groene bomen, de vogels die vrolijk floten en rond fladderden, de hond die achter een bal aanrende en die vervolgens gemakkelijk ving en daarna terug naar zijn baasje racete.

Keanan Dawnroad

Ze was enthousiast, dat was al een heel goed teken. Hij geloofde er wel in dat dit goed ging komen. Hij moest zichzelf niet verliezen en er voor zorgen dat dit allemaal zo snel mogelijk goed kwam. Ze liep bij hem weg, hij bleef nog even stilstaan, daarna draaide hij zich om en liep hij terug naar huis. Hij opende de deur en sloot die weer achter zich. ‘Ik ben het,’ riep hij al, zodat er niet meteen allemaal paniek zou zijn. Hij liep de woonkamer in en hij keek naar Rahl. ‘Ze is hartstikke gek op je,’ zei hij tegen hem, terwijl hij zich naast Julietta op de bank liet zakken. ‘Jou zal waarschijnlijk ook niet zo snel iets overkomen,’ zei hij zacht, met een glimlach op zijn gezicht. Hij wilde haar eigenlijk zoenen, maar hij besloot het niet te doen, hij wilde niet direct weer dorst. Zijn blik ging weer naar Rahl. ‘Ik wil haar helpen, maar daar heb ik jouw hulp heel hard bij nodig…’

Rahl Khan

Hij had een tijdje met Julietta gesproken, hij begreep wel waarom Keanan gek op haar was, het was een vriendelijk en lief meisje, als je haar buitenkant vergat en bovenal was ze nog eens vreselijk nieuwsgierig ook. Hij rook Keanan weer, Julietta spande aan toen er iemand naar binnen kwam. “Het is Keanan.” Zei hij zacht, haast een seconde daarna hoorde je zijn stem. Keanan keek naar hem en vertelde hem dat ze hartstikke gek op hem was, hij wist meteen al met wie die ‘ze’ bedoeld werd. Hij glimlachte breed. “Ik ook op haar.” Fluisterde hij terug, al was dat waarschijnlijk overduidelijk. Dat zag iedereen wel. Julietta pakte voorzichtig de hand van Keanan vast en knikte wanneer hij aangaf dat haar niet zo snel iets zou overkomen.
Rahl keek ernstig toen Keanan aangaf dat hij wilde helpen, maar dat zijn hulp nodig was. “Natuurlijk, ik doe alles wat maar nodig is.” Zei hij meteen enthousiast.

Olyvia Middleton

Verwarring, woede, verdriet en bangheid zorgde ervoor dat alles uit de hand liep. Ze dacht dat ze haar tussendoortje bij 1 persoon zou houden maar ondertussen lag schuin voor haar, tegen de andere muur aan, al een hoopje van 5 mensen. Zelf zat ze op de grond, haar benen opgetrokken en haar hand voor haar mond terwijl ze met grote ogen voor zich uit staarde. Ze schaamde zich diep, was boos op zichzelf en als het kon zou ze in janken uitbarsten. Ze sloot haar ogen voor een moment en schudde haar hoofd zachtjes, hoe kon ze het in hemelsnaam zover uit de hand laten lopen. Haar laatste slachtoffer was een meisje, de gil die ze uitgilde was tot ver in de stad te horen. Het leek wel of de gil zich bleef herhalen in haar hoofd. Maar niemand die zich er druk om maakte, natuurlijk. Opnieuw keek ze naar haar slachtoffers, haar ogen waren gekleurd en haar kleding, mond en alles zat onder het bloed. Met trillende handen ging ze gefrustreerd door haar haren heen, hoe kan ze nu al die lichamen opbergen? Uiteindelijk gingen mensen ze wel missen, ze gingen ze zoeken. Ze besloot op te staan en rustig de lichamen een voor een in een container te dumpen, ondertussen veegde ze zoveel mogelijk van haar mond af. Misschien was het tijd om haar emoties weg te stoppen, want dit was werkelijk ondragelijk.

Keanan Dawnroad

Julietta pakte zijn hand vast, hij streelde zacht met zijn duim over haar huid heen. Rahl zei dat hij ook gek op haar was, dat liet Keanan een beetje glimlachen. Hij was blij dat hij iets kon doen, maar aan de andere kant was dit niet echt wat hij had willen doen, maar het was de beste optie, voor hun allemaal. Het was gewoon niet echt lekker voor hemzelf, helemaal niet nu hij Julietta had. Het zou zwaar worden, maar hij kon het wel. Rahl zou enthousiast dat hij wilde helpen, waardoor Keanan hem doordringend aankeek. ‘Dat zeg je nu…’ mompelde hij. ‘Je zal mij in de gaten moeten houden.’ Zei hij kort. ‘Ik leg het je nog wel uit…’voegde hij er aan toe. Waarschijnlijk begreep Rahl het wel, maar hij wilde dit alles liever niet bespreken waar Julietta bij was, ze kreeg al genoeg mee van wat er speelde.

Rahl Khan

De woorden van Keanan klonken onheilspellend en daardoor slikte hij even moeizaam en keek hij hem doordringend aan. Het was begrijpelijk, maar het zorgde wel voor angst. Hij mocht Aimee geen pijn doen, al wist hij heus wel dat het allang al was gebeurd. Ineens schoot hij omhoog uit de stoel. “Ik moet nog met iemand praten, ik was haar helemaal vergeten, maar er is nog iemand waarmee ik een contract wil sluiten.” Sprak hij nu wat sneller. Zijn ogen gingen van Julietta naar Keanan. “Redden jullie het samen, of moet ik nog wat doen?” Vroeg hij behulpzaam.

Keanan Dawnroad

Hij hoorde Rahl slikken, de doordringende blik liet hem glimlachen. ‘Het komt wel goed,’ zei hij tegen hem. Opeens schoot Rahl overeind, uit reflex deed Keanan hetzelfde, hij kon het amper tegengaan. Hij stond klaar om iets of iemand aan te vallen, al verdween dat meteen weer toen hij zich realiseerde dat er niets was, Rahl wilde gewoon met iemand praten. Daardoor ging Keanan weer zitten en pakte hij de hand van Julietta weer vast. ‘We redden ons wel. Je moet Aimee niet opzoeken, ook niet als je haar ruikt of wat dan ook. Ontwijk haar, dat is nu het beste. Anders zou het alles verpesten,’ zei hij nog duidelijk. Daarna keek hij opzij naar Julietta. ‘Wij redden het samen wel toch?’ vroeg hij met een plagende glimlach op zijn gezicht en hij boog voorzichtig naar haar toe om haar te zoenen, allemaal wat afstandelijk en aarzelend. Elke keer moest hij opnieuw kijken of hij het wel aankon.

Rahl Khan

“Ik zal mijn uiterste best doen om niet naar Aimee te gaan.” Zei hij met pijn in zijn hart, het was het liefste dat hij wilde, maar het mocht niet. Hij knikte even toen hij inderdaad ook zag dat ze het samen wel zouden redden. “Bel me als je me nodig hebt.” Zei hij nog voor hij verdween. Het was makkelijk om haar geur op te pikken, hij had Olyvia nu een keer geroken, maar alle vampiers zaten haast geregistreerd in zijn neus, hij wist wie waar was. Na even de stad door te hebben gelopen, stond hij in een flits voor haar, met zijn armen over elkaar heengeslagen en een wat duistere blik in zijn ogen. “Weer behoorlijk wat slachtoffers gemaakt, zie ik?” Hij had nog net een glimp opgevangen hoe ze een paar lichamen een container in gooide. “Luister, Olyvia, je lijkt me geen domme meid, heb je er ooit wel eens aan gedacht aan de familieleden die ze achterlaten?” Probeerde hij tot haar door te dringen. Hij wist nog niet helemaal goed wat wel en wat niet bij haar zou werken.

Aimee McCharty

Met ruime, gecontroleerde passen liepen ze door de straten heen. Haar bruine lokken bewogen licht mee op haar bewegingen. Regelrecht liep ze naar haar huis toe. Neuriënd opende ze deur en niets vermoedend liep ze de woonkamer in. Haar adem stokte bij het zien van de maar al te bekende persoon op haar bank. 'Aiden..' Zuchtte geïrriteerd. 'Wat moet je nu weer..' De irritatie was duidelijk hoorbaar in haar stem. 'Och, wat een vriendelijkheid weer.' Reageerde hij wanneer hij opstond 'En hoe staan de zaken?' Vroeg hij nu. Ze kon enkel hopen dat hij niets gehoord had van het feit wat ze met Keanan had besproken. 'Keanan wijkt geen moment van haar zijde, ik krijg er echt niet de mogelijkheid toe.' Vertelde ze hem uiteindelijk maar. Zijn blik stond hard, hij was duidelijk niet blij met het antwoord. 'De tijd dringt, wat is er nou zo moeilijk aan om dat stomme mens in een vampier te veranderen.' Snauwde hij nu. 'Hij vermoord me voordat ik haar ook maar met een vinger heb kunnen aanraken, dus alsjeblieft loop niet zo te zeuren.' Hij gromde wat onverstaanbaars. Uit het niets drukte hij haar tegen de muur aan, zijn blik was doordringend. 'Jij gaat haar in een vampier veranderen, wat er ook gebeurd. Jij zult alles er voor geven, je zult niet opgeven. ' Ze probeerde zijn blik te ontwijken, maar hij had haar gezicht vastgenomen en haar zo gedwongen hem aan te kijken. Ze bespeurde een beetje wanhoop in zijn blik, het ging duidelijk niet allemaal zoals hij wilde. 'Waarom is dit zo belangrijk voor je? Waarom moet ik haar veranderen, wat heeft het voor waarde?' Vroeg ze nu brutaal aan hem, even leek hij overdonderd en kwetsbaar door haar vraag maar snel herpakte hij zich weer. 'Dat gaat je geen donder aan, je gaat het gewoon doen klaar uit. ' Gromde hij nu, hij pakte haar op en gooide haar door de kamer in. Met haar lichaam klapte op de houten tafel en een vreselijke pijn daagde op. Een stuk hout stak uit haar been. Snel gleed haar blik door de woonkamer, maar er was geen spoor meer te bekennen van de vampier. Haar kaken klemde ze op elkaar en trok het stuk hout uit haar been, een pijnlijke kreet was niet te onderdrukken. Moeizaam krabbelde ze overeind, wat een klootzak.

Olyvia Middleton

Toen ze het laatste lichaam erin dumpte schrok ze van een maar al te bekende stem. Ze ging automatisch in een verdedigings positie staan maar herstelde zich net zo snel toen ze merkte dat het Rahl was. Ze slikte een keer en keek naar de container, haar houding zwakte af en ze liet een diepe zucht gaan. "Ik weet het.. Het was niet eens de bedoeling om.. Om hetzo te doen.. Het.." ze hing met haar schouder tegem de container en haar hand voor haar mond terwijl ze langzaam naar de grond zakte tot ze op de grond zat. "Het liep uit de hand.. Ik voel me vreselijk gewoon.. Ugh zo beschamend." ze haalde haar hand weer weg en schudde haar hoofd een paar keer terwijl ze hard haar ogen dichtkneep. Ze probeerde haar zzwakke houding weg te drukken en slikte een keer voordat ze Rahl weer aankeek. "Heb je nog een andere preek voor me of wat." het kwam een beetje bot over maar zo bedoelde ze het compleet niet. Ze kruiste haar armen om de vlekken in haar topje te verbergen. Ze voelde zich voorschut tegenover hem. Eerst zette ze stoer gedrag op en nu leek het wel of ze figuurlijk op zijn schouder aan het uithuilen was. Haar hoofd zat vol, vol met vanalles, ze voelde zich vies en had de neiging om opnieuw te verhuizen. Als iemand hier achter kwam was niet alleen zij de pineut maar ook andere. Ze leek wel weer half in gedachte verzonken te zijn.

Rahl Khan

“Ik weet dat we niet echt een al te beste kennismaking hebben gehad.” Sprak hij kalm tegen haar. Het was niet haar bedoeling om de mensen op die manier te vermoorden en ze allemaal in de container te dumpen, waarschijnlijk was dat het antwoord wat hij kreeg op zijn vraag, het was uit de hand gelopen en ze voelde zich vreselijk. Hij knikte een beetje. Dit hoorde hij wel eens vaker.
“Ik wil een deal met je sluiten, Olyvia, een deal die ik met Keanan heb en een deal die ik met Aimee zou hebben als Aiden zich er niet mee had bemoeid.” Begon hij, hij wilde weten wat ze ervan dacht, hoe ze het vond en vooral, of ze het interessant vond. “Er zijn een hoop criminelen in deze stad. Veel te veel, criminelen die niemand zou missen en waarvan iedereen opgelucht is als ze plotseling dood zijn. Vind je het wat om die mensen te gebruiken voor je dorst en de onschuldige mensen te laten lopen?” Vroeg hij aan haar.

Aimee McCharty

Haar blik gleed door de ruimte, het was weer een grote ravage. Uit haar zak haalde ze het verfrommelde papiertje waar het nummer van Keanan op stond. Nadenkend beet ze op haar lip. Zou ze hem bellen? Ze wilde hem niet nu al lastig vallen, echt niet. Maar hij had duidelijk aangegeven dat hij overal vanaf wilde weten. De drang om nu naar Julietta te gaan was alleen maar groter nu, nu hij het haar opnieuw had opgedragen. Het kostte haar ontzettend veel moeite om hier nu te blijven staan. Trillende tikte ze het nummer in en belde hem. 'Keanan, ik denk dat we een probleempje hebben. Sorry ik wilde je nu niet lastig vallen al, maar Aiden was hier net en ik denk dat hij een vermoeden...'  Ze verplaatste haar gewicht en een pijnscheut schoot door haar verwondde been heen, een grom ontsnapte. 'Verdomme.'  Siste ze automatisch. 'Sorry, dat was niet voor jou.'  Verontschuldigde ze zich. 'Maar wat ik bedoelde is dat hij denk ik een vermoeden heeft over dit alles, opnieuw heeft hij me gedwongen om Julietta te veranderen. De drang is groter en ik heb nu nog meer moeite mee.  Ik meen het hij is woest en ik denk niet dat het nog lang duurt tot hij daadwerkelijk mijn nek omdraait. ' Haar stem stierf weg en ze slikte. 'Sorry dat ik je lastig val...' Voegde ze zacht aan toe.

Keanan Dawnroad

Hij wilde eigenlijk Julietta net zoenen toen zijn mobiel ging, hij zuchtte zacht en hij keek haar verontschuldigend aan, daarna haalde hij zijn telefoon tevoorschijn en nam hij op. Het was Aimee, eigenlijk wist hij dat al voor hij haar stem hoorde. Hij luisterde, daarna sloot hij zijn ogen even. ‘Hm, dat is vervelend.’ Zei hij, maar zijn zin werd eigenlijk onderbroken doordat ze vloekte, daarna gaf ze aan dat het niet voor hem was. Gelukkig maar. ‘Aimee, kan je hier heen komen?’ vroeg hij haar. ‘Ik wil je niet bij Julietta in de buurt laten, maar ik wil ook niet weg bij haar. Rahl is ook weg, maar ik vind het te gevaarlijk om haar hier te laten. Ik zou buiten met je kunnen praten, of we kijken gewoon hoeh het gaat. Ik kan je wel tegenhouden als dat nodig is, maar ik kan niet naar je toe komen…’ zei hij tegen haar. ‘Al heeft hij een vermoeden, dan nog maakt dat niet heel veel uit, want op een gegeven moment houdt zijn macht op en kan hij niets, dan staat hij met lege handen. Hij zal mij niet zo heel snel opzoeken, want hij weet dat hij dat niet zo maar wint. Daarom gebruikt hij jou. Maar kom maar hier heen, dat lijkt mij het beste nu…’ sprak hij. 'En Aimee, ik ben alleen maar blij dat je mij belt, ik ben nu al trots op je...'

Olyvia Middleton

Ze trok haar benen wat op en steunde met haar armen op haar knieën. Ze luisterde rustig naar Rahl zijn woorden en ze ademde diep in en zuchtte het diep uit. Criminelen in plaats van onschuldigen, het klonk goed maar ze twijfelde of ze zich aan haar woord kon houden en de andere mensen met rust kon laten. Sinds dit uit de hand gelopen incident was haar dorst vergroot, gefrustreerd wreef ze met haar handen over haar gezicht en haalde ze uiteindelijk een hand door haar donkere haren heen. Een laatste kleine zucht liet ze gaan en ze stond dan rustig op terwijl ze haar broek wat afklopte. Ze kruiste haar armen dan weer wat over elkaar en keek Rahl aan. "Oke, we hebben een deal. Ik hoop dat ik me ook daaraan kan houden.." zei ze rustig en vervolgde haar zin. "Ik probeer op de meeste momenten rekening te houden hiermee, als ik iets fout doe weet je me vast wel te vinden." zei ze lacherig aangezien ze er wel van versteld vond dat hij haar zo plotseling had gevonden. Ze legde haar hand in haar nek en verzamelde een hoop moed om het volgende te zeggen. "Nog van de vorige keer.. Ehm.. Sorry.. Ik lokte het nogal uit." Aangezien ze toch bezig is met het aardig zijn kon dit er ook net zo goed bij, ze had een deal met hem gesloten dus van haar kant moest het wel. "Ik snap als je het niet accepteert maar zoals ik mij de vorige keer liet was niet zoals ik altijd ben, ik heb daar me redenen voor. En als er iets is waar ik mee kan helpen met Aimee of wie dan ook dan, laat het weten." Snel sloot ze haar mond, haar woorden floepten eruit en dat was eigenlijk niet de bedoeling. Ze sloot ondertussen de container, deze werd vast wel geleegd voordat iemand het in de gaten had. Haar topje gooide ze thuis wel weg. "Wie Keanan eigenlijk waar je net over begon?" ze haalde een wenkbrauw op, ze had die naam nooit gehoord en werd nu stiekem wel nieuwsgierig.

---

Aimee McCharty

Hij vroeg haar of ze daar heen kon komen maar ze antwoordde direct resoluut. 'Nee.'  Het was onverstandig, waarschijnlijk kon ze zich niet inhouden, vooral niet als ze zo dichtbij zou zijn. Nu had ze er al moeite mee, wat als ze in een ruimte zouden zitten. 'Ik snap heel goed dat je haar niet achter wil laten, maar wanneer ik die kant op kom zoeken we ook het gevaar op. '  Diep ademde ze in, ze moest eerlijk zijn. 'Ik kan mezelf niet inhouden, ik weet het wel zeker. Ook al kan jij me gewoon tegen houden, dan denk ik dat je me zult moeten vermoorden voordat ik daadwerkelijk zal stoppen.'  Vertelde ze hem eerlijk Ze boog voorover en duwde voorzichtig met haar vingers de stof van haar broek opzij. De diepe wond begon alweer te genezen. Toch leek het hem het beste dat ze hierheen kwam, Aiden gebruikte haar omdat hij juist niet in de buurt van Keanan wilde komen, omdat hij dat niet zou winnen. Geïrriteerde zuchtte ze, hij had haar alles afgenomen alleen omdat hij zijn broer terug wilde pakken. Wanneer ze eindelijk van zijn macht af was, dan zou ze hem met eigen handen vermoorden, pijnlijk en langzaam zodat hij echt zou leiden. Dat had hij verdiend. Keanan was juist blij dat ze gebeld had, hij was nu al trots op haar. Die woorden zorgden voor een glimlach rond haar lippen. 'Daar ben ik blij om.'

Keanan Dawnroad

Ze wilde niet komen, dat begreep hij wel. Hij was blij dat ze daar tenminste eerlijk over was, het betekende dat ze voorzichtig was. ‘Aimee, je kan naar mij toe komen, Julietta zal binnen blijven, ik kan gewoon buiten met je praten. Dan kunnen we het hier tenminste over hebben. Als Rahl weer terug is, kan ik met je meegaan, maar ik wil je daar nu niet alleen laten zitten…’ zei hij tegen haar. ‘Ik heb manieren waarop ik je tegen kan houden zonder je te doden, ik heb dit vaker gedaan. Ik ben blij dat je voorzichtig bent, maar als we buiten blijven, komt het wel goed,’ zei hij tegen haar. Hij kon wel gewoon naar buiten, maar hij wilde wel een beetje in de buurt van Julietta blijven.

Aimee McCharty

Onrustig liep ze door de kamer heen, de brokken hout ontwijkend. Ze kon naar hem toe komen, hij zou naar buiten komen, Julietta zou gewoon binnen blijven. Toch was ze niet helemaal overtuigd, de angst om zich niet in te kunnen houden en zo alles te verpesten, was groot. Haar vrije arm sloeg ze voor haar borst, haar hand leunde op haar schouder. Aandachtig luisterde ze naar zijn woorden, hij kende manieren om haar tegen te houden zonder haar te vermoorden en wanneer ze buiten zouden blijven zou het wel goed komen. 'Ik ben blij dat jij er vertrouwen in hebt, ik zelf heb dat niet, maar ik zal wel die kant opkomen. Ik moet even deze ravage fatsoeneren en dan kom ik. Totzo.' Ze hing op en liet haar mobiel op de bank vallen waarbij ze stond. Een naar voorgevoel was sterk aanwezig, er zou vast wel weer iets gebeuren.. Maar Keanan had er vertrouwen in, dus misschien viel het ditmaal wel mee. Haar hand haalde ze door haar lange bruine lokken heen en haar blik was starend op het raam gevestigd. Ze schudde haar hoofd en kwam weer in beweging. Nadat ze alles had opgeruimd en er niks meer te zien was van de houten tafel die volledig uit elkaar lag, kleedde ze zich om. In haar broek zat namelijk een groot gapend gat en bloed was zichtbaar. De broek gooide ze weg en ze greep haar mobiel om daarna naar het huis van Keanan te lopen. Wanneer ze dichterbij kwam nam haar tempo af en onrustig keek ze naar het huis, hopelijk kwam hij gelijk naar buiten

Keanan Dawnroad

‘Prima, tot zo,’ zei hij, daarna hing hij op. Zijn blik ging naar Julietta. ‘Ik ga naar buiten toe, ik zit op het bankje in de straat. Als er iets is, moet je mijn naam zeggen, dan sta ik binnen een paar seconde naast je. Het is heel belangrijk dat je niet zelf naar buiten komt. Echt niet,’ zei hij op doordringende toon tegen haar, daarna drukte hij zacht zijn lippen op die van haar. ‘Tot straks,’ zei hij, met die woorden kwam hij overeind en liep hij naar buiten toe. Hij zag Aimee al aan komen lopen, hij knikte naar een bankje dat een stukje verderop stond. ‘Ga maar zitten,’ zei hij, hij liet zijn blik onderzoekend over haar heen gaan. ‘Ik ben echt blij dat je belt. Je moet mij altijd bellen zodra er iets gebeurt, echt. Het is alleen maar goed,’ maakte hij haar duidelijk.