Vampiers enzooo

Aimee McCharty

Hij kwam al aangelopen, gelukkig. Het voelde of ze alleen maar naar het huis kon kijken waar Julietta zich bevond, het enige was waar ze aan kon denken. Haar ademhaling was duidelijk versneld en haar kaken klemde ze gespannen op elkaar. Zijn blik gleed naar een bankje verderop en knikte erna terwijl hij zei dat ze daar kon gaan zitten. Zwijgend, bijna robotachtig deed ze wat hij zei en ging zitten. Niks ging meer automatisch, ze moest zoveel moeite doen om enkel iets van het huis af te lopen. Dat drukkende gevoel, dat ze daar heen moest was zo sterk aanwezig, het was bijna niet meer tegen te gaan, het kostte haar zoveel zelfbeheersing. 'Jaja, zal ik doen.' Antwoordde ze duidelijk afwezig. Haar armen had ze gekruiste op haar schoot liggen en haar nagels boorde ze in haar huid, wanhopig om zo afleiding te zoeken. 'Het gaat niet, echt niet.' Gromde ze bijna, haar ademhaling was duidelijk versneld. Het voelde of ze bijna een waas voor haar blik kreeg, dat ze alleen nog maar doel en prooi zag en verder ook niets meer hoorde. Het enige wat nog maar door haar hoofd maalde was haar doel, het geen wat haar opgedragen werd. Haar ademhaling was gewoon hoorbaar, haar kaken had ze nog steeds op elkaar geklemd.

Keanan Dawnroad

Hij zei eerst helemaal niets, hij wilde zien hoe erg het was. Toen ze aangaf dat het niet meer ging, pakte hij haar hand vast en kneep hij er zacht in. ‘Kijk mij eens aan, Aimee….’ Zei hij op kalme toon. ‘Je doet haar niets. Je hoeft er niet eens over na te denken, want je krijgt de kans niet. Je wil het niet, want het zou je dood betekenen. Het zou het hart van Rahl breken, dat wil je ook niet. Aiden is er niet, zolang je bij mij bent, kan hij je helemaal niets doen, hij blijft liever uit mijn buurt…’sprak hij kalm tegen haar. Hij bleef haar hand vasthouden en hij bleef haar doordringend maar rustig aankijken. ‘Hij gebruikt je en je wilt niet gebruikt worden. Je wilt de controle over jezelf hebben en je wilt haar geen pijn doen. Onthoud dat je zelf het liefste ook weer mens zou zijn. Hoe kan je haar dan veranderen? Blijf dit constant herhalen in je hoofd… hij is hier niet, je kan zelf doen wat je wilt en je wilt dit niet,’

Aimee McCharty

Zijn koele vingers voelde ze rond haar hand, hij pakte haar hand vast en kneep er zacht in. Hij verplichtte haar op een kalme toon om hem aan te kijken. Met veel moeite wist ze haar gezicht in zijn richting te draaien en hem aan te kijken. Hij zei dat ze haar niets zou doen, ze zou de kans niet krijgen, het zou haar dood zijn. Daarnaast zou ze Rahl zijn hart breken en Aiden was er nu toch niet zolang ze bij Keanan zou zijn. Haar lichaam trilde, het koste haar zoveel zelfbeheersing om hier te blijven zitten dat het, het op deze manier uitte. Ze werd gewoon gebruikt door Aiden, en ze wilde de controle over haar eigen lichaam terug, zijzelf wilde het liefst ook weer mens zijn, hoe kon ze dan haar veranderen. Deze woorden moest ze aan blijven denken, het herhalen constant. Ze probeerde echt alleen aan deze woorden te denken met de waas werd dikker, leek alles van haar af te sluiten. Toch probeerde ze de woorden te blijven herhalen, maar het was tevergeefs. Zijn aanraking voelde ze niet meer, zijn woorden hoorde ze niet meer, het enige wat ze hoorde was haar hartslag. Zijn aanwezigheid voelde ze gewoon niet meer. Haar gevoel was terug uitgeschakeld en al haar zintuigen waren volledig gefocust op Julietta. Aimee leek verdwenen te zijn, leek niets meer van over te zijn, er was enkel een monster overgebleven die alles zou doen om haar doel te bereiken. Het leek of iets of iemand anders haar lichaam had overgenomen en ze er geen enkele invloed meer op had. Uit het niets schoot ze overeind en haar lichaam bewoog zich al in de richting van het huisje.

Keanan Dawnroad

Hij wist dat het wachten was tot het moment dat ze overeind zou schieten, maar hij stond net zo strak gespannen als Aimee stond, alleen hij lette volledig op haar. Toen ze overeind kwam, duurde het nog geen fractie van een seconde voor hij naast haar stond. Hij greep haar vast, met vreselijk veel kracht. Hij hield er geen rekening mee dat hij haar misschien pijn deed, dat deed er nu gewoon niet toe. Hij keek haar een seconde doordringend aan, daarna trok hij haar mee, weg van zijn huis, verder de straat in, richting het bos. Hij had haar arm op haar rug gedraaid zodat ze zichzelf alleen maar zou bezeren als ze tegen zou werken en hij had haar zo heel stevig vast. ‘Let op mij, Aimee. Op mij blijven letten, constant. Dat helpt je. Je wilt dit niet echt,’ zei hij tegen haar, zijn stem klonk krachtig.

Aimee McCharty

Voordat ze zich ook maar echt had kunnen verplaatsen naar het huis werd ze al vastgegrepen door Keanan. 'Laat me los.' Gromde ze, de greep was met zoveel kracht, hij vermorzelde haar botten nog net niet. Ze werd meegetrokken, verder van het huis, richting het bos. Tevergeefs probeerde ze zich los te trekken, maar Keanan gaf geen kik, hij liet haar nog geen seconde iets losser. Doordat haar arm op haar rug gedraaid was deed ze zich alleen maar pijn door zich los te trekken. 'Laat me verdomme los, ik moet naar haar toe.' Haar stem klonk zelf anders, die hoorde gewoon niet bij Aimee. Ze moest op hem letten, constant, dit wilde ze niet echt. Even leek ze door de waas heen te komen, haar eigen lichaam weer in handen te hebben. 'Het lukt niet Keanan, het lijkt of iets mijn lichaam overneemt, ik kan er niet tegen vechten, ik heb er geen invloed op.' Dit was weer de echte Aimee en haar stem klonk ditmaal weer wanhopig. Haar stemming veranderde weer en de touwtjes had ze niet langer meer in handen. 'Praat niet zo belachelijk, laat me gewoon gaan.' Schreeuwde ze nu en weer probeerde ze zich los te trekken, de pijn negerend.

Keanan Dawnroad

‘Je komt niet los, Aimee. Je zal het nooit van mij kunnen winnen…’mompelde hij tegen haar. Hoe erg ze ook tegenstribbelde, hij bleef haar vasthouden. Bij de rand van het bos bleef hij stilstaan, daar drukte hij haar tegen een boom aan. ‘Ik weet het, Aimee. Ik weet hoe het is. Maar je moet blijven vechten, dan kom je hier wel uit. Keihard blijven vechten,’ zei hij. Ze reageerde weer net zo fel, hij bleef haar ook gewoon vasthouden. ‘Ik laat je niet gaan. Je kan schreeuwen, vloeken en schelden, ik zal je toch niet loslaten.’ Zei hij, nog net zo ijzig kalm. Hij zou haar echt niet laten gaan, nooit. Daarvoor was Julietta hem veel te dierbaar.

Aimee McCharty

Nee, ze zou niet loskomen, ze zou niet van hem winnen. Langzaamaan begon ze dat ook te beseffen, hij liet haar niet een momentje iets losser. Hij wist haar volledig in bedwang te houden. Blijven vechten, ze moest er tegen vechten, haar lichaam moest ze gewoon weer in controle krijgen. Hij liet haar niet gaan, wat ze ook deed. Haar huid schuurde tegen de boomschors aan, beetje bij beetje verdween de vechtlust omdat het besef er was dat ze dit niet ging winnen. Eindelijk leek de echte Aimee weer besef over haar eigen lichaam te krijgen, totdat haar blik gefocust was op een tak waar ze met haar vrije arm bij kon. Vliegensvlug brak ze de tak af. Haar lichaam trilde, ze probeerde de tak los te laten, ze mocht hem niet verwonden, maar de wil was te sterk. Haar lichaam wilde de tak door zijn borst boren, maar ze kreeg het in ieder geval voor elkaar om dat te voorkomen. Met veel kracht stak haar lichaam de tak naar achter, doorboorde zijn buik.

Keanan Dawnroad

Hij had het idee dat ze iets meer zichzelf werd, maar hij bleef haar vasthouden, hij liet haar geen moment losser, de veiligheid van Julietta ging boven alles. Hij wist niet precies hoe het kwam, maar hij had laat door dat ze een tak afbrak, uit reflex bewoog hij zijn hand naar zijn borstkas, maar de tak doorboorde zijn buik. Hij hapte naar adem, het deed verschrikkelijk veel pijn, maar ook dat wist hij bijzonder goed onder controle te houden. Hij had wel eens ergere dingen gevoeld. Hij greep haar weer vast, zijn hele gezicht was vertrokken van de pijn, zijn ademhaling ging als een gek te keer, maar hij bleef haar vasthouden. ‘Aimee, alsjeblieft…’ zei hij zacht. ‘Je moet mij helpen nu, je weet dat ik verga van de pijn. Wil je dat Aiden wint? Wil je dat hij altijd controle over je blijft houden? Je kan mij helpen, je kan mij nu helpen, ik help jou toch ook?’vroeg hij haar. Hij bleef haar vasthouden, nog steeds was hij heel krachtig, maar hij had wel ontzettend veel pijn.

Aimee McCharty

Ze hoorde zijn ademhaling als een gek tekeer gaan, zijn woorden klonken bijna wanhopig. Ze moest hem helpen, hij verging van de pijn, nu kon ze hem helpen. Zijn woorden zorgden voor zoveel schuldgevoelens, maakte zoveel in haar los dat ze het eindelijk kon doorbreken. Het maakte haar woest dat Aiden zoveel controle over haar had, dat hij haar dingen kon laten doen die ze niet wilde, die woede in combinatie met de schuldgevoelens zorgde ervoor dat ze de grip over haar eigen lichaam terug kreeg. 'Het spijt me zo ontzettend, ik kon het niet voorkomen, ik heb nog net weten te voorkomen dat het je borst doorboorde. ' Haar woorden klonken zacht. Ze trok de stok uit zijn buik en gooide het krachtig ver, zover mogelijk. De touwtjes leek ze weer in eigen handen te hebben. 'Het gaat wel weer, ik denk dat het me deze keer gelukt is. ' Een tak had zijn buik doorboord, door haar schuld, terwijl hij haar juist probeerde te helpen.. Nog steeds had hij haar stevig vast, krachtig en tegen de boom aangedrukt. Geduldig wachtte ze af tot hij haar zou loslaten.

Keanan Dawnroad

Ze leek weer zichzelf te worden, gelukkig maar. Hij kon haar wel tegenhouden, maar hij zou daarna vergaan van de pijn en van de dorst. Daar zat hij niet zo erg op te wachten eigenlijk. Ze zei zelf ook dat het wel weer ging, ze trok de tak uit zijn lichaam, waardoor hij kreunde. Het voelde niet echt lekker, hij wist dat het een flinke wond moest zijn. Hij liet haar langzaam wat los en hij zette een stap naar achteren. Nog steeds was aan zijn blik te zien dat hij verschrikkelijk veel pijn had, al kon hij heel veel verbergen. ‘Het maakt niet uit, Aimee. Dit hoort erbij. Ik wist dat er dingen zouden gebeuren en dat risico neem ik dan maar, ik kan wel wat hebben. Ik ben blij dat we dit tenminste doorbroken hebben…’ sprak hij zacht tegen haar.

Rahl Khan

Het duurde even en keek toe hoe ze opstond en haar broek afklopte, waarschijnlijk moest ze even over zijn aanbod nadenken en dat begreep hij. Vampiers vertoonden dan vaak anders gedrag dan normaal gesproken, overspronggedrag, zoals ook dieren dat hadden. Hij glimlachte een beetje. Daarna gaf ze aan dat ze een deal hadden samen, ze hoopte dat ze zich eraan kon houden. Hij overhandigde haar een lijst. “Onderaan staat mijn nummer, zodra er iets is, moet je me bellen. Ik sta ervoor open om vampiers te helpen, zolang ze zich maar aan mijn regels willen houden.” Klonk zijn stem zakelijk. Ze probeerde er wel rekening mee te houden en als ze iets fouts deed, wist hij haar vast wel te vinden. “Je geur zit in mijn neus geregistreerd, ik weet je dus altijd wel te vinden.” Legde hij een beetje uit aan haar, misschien begreep ze het dan wel. Vampiers en weerwolven waren vaak niet de allerbeste maatjes met elkaar. Hij deed een poging om ze een kans te geven om hun leven te verbeteren zodat ze met hem samenwerkten.
Ze bood haar excuses aan voor de vorige keer en daardoor glimlachte hij een beetje naar haar. “Ach, ik zie nu wie je wel bent.” Hij haalde zijn schouders even op, hij maakte er niet zo gauw een probleem van, zo was hij nou eenmaal niet. Ze wilde hem helpen met Aimee of iemand anders. “Houd je maar ver uit deze problemen, die Aiden weet ook iedereen te vinden, zorg maar dat je er niet te ver in verwikkeld raakt.” Was zijn advies voor haar. Na een tijdje wilde ze toch wel weten wie Keanan nu eigenlijk was. “Een oudere vampier, hij heeft een mensenvriendinnetje en dat vriendinnetje moet Aimee weer tot vampier maken. Heel ingewikkeld allemaal.” Zei hij vriendelijk.

Aimee McCharty

Langzaam werd ze losgelaten en ze merkte dat Keanan een stap terug zette. Direct draaide ze zich om naar hem en keek hem schuldbewust aan. Haar blik gleed naar zijn onderbuik, alles zat onder het bloed en zijn shirt was gescheurd. 'Geneest het al?' Vroeg ze bezorgd, het was te zien aan hem dat hij veel pijn had wat nog meer schuldgevoelens zorgde. Hij zei dat het niet uit maakte, van de risico's was hij al uitgegaan. Hij was al lang blij dat ze deze keer doorbroken hadden. Haar armen kruiste ze voor haar borst en instemmend knikte ze. 'Ja, daar ben ik ook blij om.' Fluisterde ze zacht. 'Het is gewoon zo ontzettend frustrerend, het voelt of ik met geen mogelijkheid grip krijg over mijn eigen lichaam. Wat ik doe of probeer, niets lijkt op zo'n moment te werken.' Legde ze hem uit.

Keanan Dawnroad

Dit was misschien het enige nadeel aan zijn manier van leven. ‘Als je niet regelmatig drinkt, herstel je ook minder snel…’ zei hij zacht. Hij keek naar beneden, eigenlijk zag het er gewoon vreselijk uit. Hij voelde zich ook niet zo geweldig hierdoor en hij had direct weer heel veel dorst. Hij hoopte eigenlijk gewoon dat Rahl snel terug zou zijn. Door wat ze daarna zei glimlachte hij een beetje. ‘Het is je nu al gelukt. Je hebt het kunnen weerstaan. Dat is toch al een geweldig begin? Je bent zo dichtbij, je praat met mij, maar je bent wel jezelf. Dat moet je onthouden op dat soort momenten, het zijn kleine dingen die het verschil maken…’ zei hij zacht tegen haar. Hij gleed met zijn hand naar zijn buik, het bloed kleefde aan zijn vingers. Niet zo gek dat hij dorst kreeg, zijn lichaam had het hard nodig.

Aimee McCharty

Doordat hij niet regelmatig dronk herstelde hij ook minder snel, peinzend beet ze op haar onderlip. 'Kan ik wat voor je doen?' Zolang ze een beetje uit de buurt van Julietta bleef was het beter te doen, dan was ze niet constant gefocust om haar te veranderen. Door zijn woorden voelde zich een beetje gevleid en ook zij glimlachte iets. 'Ja oké, ik hoop gewoon dat het zo snel mogelijk allemaal achter de rug is.' Ze had gemerkt dat wanneer ze haar emoties terug vond op zo'n moment dat ze het kon doorstaan, zichzelf weer terug kon vinden. Haar emoties maakte haar tot wie ze was, juist die emoties maakte haar weer enigszins menselijk. Dat was ook haar grootste valkuil met het vampier zijn, wanneer ze haar gevoelens uitschakelde om de schuldgevoelens te begraven, dan raakte ze zichzelf gewoon kwijt. Met zijn hand gleed hij naar zijn buik, aan zijn vingers kleefde het bloed.

Keanan Dawnroad

Hij ademde diep in, ondanks dat het niet aan zijn gezicht te zien was, verging hij echt van de pijn. Ze vroeg of ze iets voor hem kon doen. ‘Je zou Rahl kunnen halen om mij te helpen… maar ik weet niet of je in staat bent om naar hem toe te gaan…’ zei hij zacht. ‘Maar hij is de enige die ik bij mij en bij Julietta in de buurt vertrouw,’ legde hij moeizaam uit. Hij had echt veel pijn, hij hield de hand op de wond gedrukt. Hij zou moeten drinken, dan herstelde het wel. Het had gewoon even tijd nodig. Nu realiseerde hij zich weer waarom het belangrijk was om dat regelmatig te doen, ook als hij eigenlijk bij Julietta wilde blijven. Hij bleef haar aankijken, hij was blij dat hij haar duidelijk kon maken dat ze dit heel goed deed.

Julietta Belladonna

Keanan moest even met iemand praten en ze knikte een beetje daardoor. Ze kreeg nog een zoen en daarna vertrok hij. Als ze zou roepen, zou hij bij haar komen. Hij zat op het bankje met de vrouwelijke vampier, ze wist dat het om haar ging. Dat ze haar in een vampier wilde veranderen, iets waar ze heel erg bang voor was en hoewel ze het niet fijn vond dat Keanan continu bij haar was of Rahl, toch voelde ze zich nu allerminst veilig. Ineens ging het anders en waren ze verdwenen. Ze zocht naar ze, maar vanuit het raam kon ze de twee niet vinden. Ze besefte niet hoe ernstig de situatie was, maar dat Keanan niet meer op het bankje zat, was toch wel ernstig. Misschien kon ze zelf wel iets betekenen. Soms vergat ze even dat de twee vampiers waren en dat ze er helemaal niets tegen kon beginnen. Toch stapte ze naar buiten toe en ging ze op zoek naar Keanan en de vrouwelijke vampier.
“Keanan?” Klonk haar stem paniekerig toen ze hem zag, hij bloedde, ze zag het heel erg duidelijk. “Keanan, wat is er gebeurd, ik-ik dacht dat jullie gewoon konden genezen.” Klonk haar stem in paniek en wat angstig.

Aimee McCharty

Haar lippen perste ze direct op elkaar toen ze hoorde wat hij voor haar kon doen. Haar armen liet ze weer slap langs haar lichaam hangen en even staarde ze naar de modderige ondergrond, bezaaid met bladeren. 'Ik weet dat ook niet...' Gaf ze eerlijk toe. Dat van net had haar flink opgebroken en de dorst was flink aanwezig. Rahl was de enige die hij in de buurt van Julietta en hem zelf vertrouwde. 'Moet hij hier heen komen of wat?'  Ze had hier geen vertrouwen in, waarschijnlijk zou ze weer tegen die figuurlijke muur oplopen, die haar de weg versperde. 'Kan je hem niet bellen of iets?'  Vroeg ze nu iets wat wanhopig. Ineens dook een menselijke geur op, drong tot ver in haar neus. 'Keanan, we hebben een groot probleem.' Zei ze ademloos, paniekerig. 'Julietta komt deze kant op.' Haar ogen werden groot, haar lichaam stond vol spanning. Een grom verliet haar keel, de drang kwam weer opdagen. Haar ademhaling versnelde weer. Wat moest ze doen, was ze in staat weg te rennen? Julietta was verward en begreep niet waarom Keanan bloedde. Aimee nam afstand, zette een paar stappen terug, maar weer kwam die wil opdagen, die het tegen hield. Volledig in paniek greep ze een stuk hout en stak het in haar onderbuik, dat zou haar even afleiden. Een pijnlijke kreet ontsnapte tussen haar lippen vandaan. 'Ga weg hier Keanan met haar, zo snel mogelijk, ik verlies het weer.' Wist ze er moeizaam uit te brengen en zakte op haar knieën neer. Keanan kon haar nooit tegen houden nu, hij was daar te gewond voor.

Olyvia Middleton

Ze nam de lijst aan en keek er even naar terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en tikte vlug het nummer in, sloeg het op en stopte 'm weer weg. Ze knikte ondertussen een paar keer, vouwde het papier op en stopte deze in haar jaszak. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht toen hij uitlegde dat haar geur in zijn neus geregistreerd stond. Het klonk een beetje eng op een manier maar hij was immers een wolf dus ook wel weer te begrijpen. Ze was op het moment wel blij dat hij haar excuses accepteerde, het was misschien wel tegen haar gevoel in om met hem samen te werken maar aangezien ze de andere vampieren niet in gezeik wou brengen door dit soort acties te doen, had ze eigenlijk geen andere keus. Ze keek even met een lichte frons naar hem toen hij zei dat ze zich er maar niet mee in moet laten verwikkelen vanwege die Aiden, ze knikte rustig. "Hmm. Ja zei Aimee ook al. Maar mijn aanbod staat nog steeds open." zei ze kalm terwijl ze haar armen kruisten toen hij begon over de naam waar ze naar vroeg. Een oudere vampier waar hij dus ook een deal mee heeft, laat haar al snel merken dat Rahl wel te vertrouwen was. Althans in het maken van deals en dergelijke, ze trok echter een wenkbrauw op. "Een mensenvriendinnetje, wauw. Dat ie haar nog niet aangevallen heeft sta ik versteld van." zei ze met een klein grinnikje en werd daarna weer wat serieuzer. "In ieder geval bedankt, zodra het weer tijd is begin ik met afstrepen." zei ze knikkend terwijl ze sommige namen op de lijst herkende, ze zou misschien nog even moeten uitzoeken waar ze vooral actief waren of waar ze woonden en dan kon het beginnen.

Keanan Dawnroad

‘Ik kan hem wel bellen…’ zei hij zwakjes, moeizaam haalde hij zijn telefoon uit zijn zak, zijn hand trilde heel erg. ‘Bel jij hem maar, het gaat mij nooit lukken..’ mompelde hij en hij gaf zijn mobiel eigenlijk meteen aan Aimee. Toen hij een bekende geur rook draaide hij zich om, Julietta kwam naar hun toe. Aimee zei hetzelfde. Hij zag wat ze zelf deed en hij kneep zijn ogen iets samen. ‘Aimee, ga hier vandaan, bel daarna Rahl en vertel hem wat er gebeurd is,’ zei hij tegen haar. ‘Vergeet niet wat ik je allemaal verteld heb,’ zei hij daarna. Hij pakte de hand van Julietta vast, het volgende moment tilde hij haar op. Hij was dan wel verzwakt, hij was nog steeds vreselijk sterk.Binnen een paar seconde stonden ze binnen, hij sloot de deur achter hem en hij keek naar Julietta. ‘Je brengt jezelf zo erg in gevaar…’ zei hij zacht. Hij drukte zijn hand weer op de wond, die maar bleef bloeden. De dorst leek ook met de seconde erger te worden, zijn ogen waren pikzwart, maar ook heel dof. Geen goed teken.

Julietta Belladonna

Vol verbazing keek ze naar wat er allemaal gebeurde, twijfelachtig kwam ze dichterbij. Aimee drukte een stuk hout in haar buik en ze keek er vol afschuw naar, ze begreep er echt helemaal niets van, ze was hartstikke onwetend op dit gebied . Ineens werd haar hand gepakt door Keanan, hij pakte haar op en heel erg gauw stonden ze weer binnen. “Het spijt me… maar ik werd ongerust, je was niet meer bij het bankje…” Vertelde ze zacht tegen hem. Ze keek naar zijn buik en slikte even, daarna keek ze op naar zijn gezicht en zag ze de zwarte doffe ogen. “Keanan, je kan niet doodgaan toch? Je geneest weer, toch?” Vroeg ze paniekerig aan hem.



Rahl Khan

Zijn nummer werd meteen opgeslagen in haar mobieltje, mooi, dan kon ze in ieder geval geen smoesjes verzinnen en tegen hem zeggen dat ze zijn nummer niet had als er zich een situatie voordeed die niet de bedoeling was. Ze leek hem behoorlijk snel te vertrouwen en daar was hij blij mee, hij glimlachte daardoor. Hij merkte het aan haar houding en aan de manier waarop ze met hem omging. Met een grijns knikte hij wanneer ze zijn woorden herhaalde over Keanan met zijn mensenvriendinnetje. “Ik ook, eerlijk gezegd, maar hij schijnt erg veel van haar te houden, liefde overwint alles.” Daarna dacht hij aan zijn eigen situatie en slikte hij even. “Bijna alles, helaas.” Sprak hij zuchtend. Ze bedankte hem en zou gaan afstrepen zodra het weer tijd was.
“Mooi, dan is er weer een vampier van het slechte pad.” Sprak hij nu met een grijns tegen haar. “De meeste vampiers vinden deze manier van zoeken leuk. Het is weer eens wat anders.” Deelde hij nog even mede.

Aimee McCharty

Vliegensvlug was Keanan verdwenen met Julietta, gelukkig. De pijn had haar afgeleid waardoor ze niet direct in een waar monster veranderd was. Grommend trok ze het stuk hout uit haar onderbuik, de pijn was vreselijk maar zijzelf zou zo wel weer genezen. Doordat zij genoeg mensenbloed dronk was zij op dat gebied een stuk sterker. De telefoon van Keanan had ze nog in haar hand en ze keek erna. Uiteindelijk stond ze op en ging hier vandaan, zoals Keanan haar had opgedragen. Wel bleef ze in het bos, maar hier een stuk verderop. Vermoeid liet ze zich tegen een boom aanzakken. Met haar vingers gleed ze naar de wond en even kneep ze haar ogen dicht, pijnlijk. De wond genas gelukkig al wel. Diep ademde ze in, proberend moed te verzamelen om hem te bellen. Ze zocht het nummer van Rahl op en drukte uiteindelijk op bellen, gespannen. De telefoon ging over, haar adem hield ze in. 'Hee Rahl, met mij, Aimee.' Haar stem trilde iets, het was duidelijk dat ze ontzettend gespannen en onzeker was. 'Keanan heeft je nodig, er is uh ja nogal wat gebeurd..' Gespannen speelde ze een beetje met de stof van haar shirtje.

Keanan Dawnroad

‘Ik begrijp het wel…’zei hij zacht, zijn stem trilde.’Ik moet echt even gaan zitten…’ zei hij daarna, wat wankelend liep hij richting de bank, waar hij zich op liet zakken. Ze raakte een beetje in paniek, eigenlijk vond hij het hartstikke lief van haar. ‘Ik kan niet doodgaan… ik ben gewoon zwak nu en ik heb heel erg veel dorst. Het geneest wel, ik heb alleen wel bloed nodig en dat is nu even uit mijn lichaam…’ legde hij haar op zachte toon uit. ‘Daarom hoop ik dat Rahl een beetje snel terug is…’ voegde hij er aan toe. Het deed ongelofelijk veel pijn, maar toch bleef hij rustig. Hij glimlachte af en toe naar haar, ook al was hij heel zwak en vertrok zijn gezicht af en toe van de pijn. Hij zou niet dood kunnen gaan, maar dit was nogal vervelend.

Olyvia Middleton

Ze keek toe naar hoe hij over liefde begon en zelf begon te zuchten, ze wist echter meteen waar hij het over had en ze glimlachte klein. "Liefde overwint alles, maar in sommige gevallen heeft het tijd nodig." zei ze rustig en grinnikte toen hij een grijns op zijn gezicht liet zien omdat hij weer een vampier van het slechte pad heeft geholpen. "Ach, we zullen zien. Het klinkt in ieder geval tijdrovend en interessant." ze keek even om haar schouder naar de container terwijl ze haar armen aanspande en deze dichter tegen haar lichaam aandrukte. "Want op deze manier, met mijn hoog niveau van stress, is het werkelijk ondragelijk." zei ze zachtjes lachend, ze keek daarna weer terug terwijl ze een kleine zucht liet horen.

Rahl Khan

Hij keek verrassend naar haar op door haar woorden. “Mooie woorden.” Sprak hij complimenterend tegen haar, het was waar, tussen Aimee en hem zal het ook vanzelf goed komen, het had tijd nodig, veel tijd. “Dat is het ook.” Grijnsde hij nu, ze vond het tijdrovend en interessant klinken. Ze had een hoog niveau van stress en daardoor was het ondragelijk. Hij keek haar wat bestuderend aan, daarna schrok hij van zijn eigen mobieltje, hij keek op het scherm, Keanan. “Ik moet deze opnemen, sorry.” Zei hij verontschuldigend tegen Olyvia. “Keanan, wat is er?” Vroeg hij meteen, daarna hoorde hij de stem van Aimee die zijn hart een slag liet overslaan. Keanan had hem nodig. “Gaat het ook wel goed met jou?” Vroeg hij daarna zacht aan haar. “Ik ga zo snel mogelijk naar Keanan toe.” Hij keek Olyvia weer aan. “Plicht roept, tot ziens.” Zei hij met een knipoog en daarna rende hij weg met de telefoon nog bij zijn oor. Het was heel fijn om de stem van Aimee te horen, het klonk alleen alsof ze pijn had.


Julietta Belladonna

Gelukkig begreep Keanan haar wel, hij ging op de bank zitten en ze kwam naast hem zitten. Ze sloeg haar arm voorzichtig om zijn schouder heen. Hij kon inderdaad niet doodgaan. Hij was gewoon zwak en had dorst. “Ik was echt even heel erg bang dat je zou doodgaan…” Fluisterde ze nu heel erg zacht met een brok in haar keel tegen hem. Hij hoopte dat Rahl snel terug was. Voorzichtig drukte ze haar lippen op zijn wang. “Ik hoop het ook…”

Keanan Dawnroad

‘Ik ben blij dat je zo bezorgd bent, maar het is niet nodig….’ Zei hij zacht tegen haar. Ze sloeg een arm om hem heen, eigenlijk kon ze dat beter niet doen. Toen hij ook nog haar zachte lippen op zijn wang voelde, slikte hij. ‘Julietta, ik heb echt veel dorst… ik vind het super fijn dat je dicht bij mij bent, maar je moet voorzichtig doen…’ zei hij zacht tegen haar. Hij wilde haar zeker niet bij hem wegjagen, het was fijn dat ze er was, maar ze moest wel oppassen. Hij verging van de pijn en van de dorst. ‘Wil je voorzichtig kijken hoe de wond er uit ziet?’ vroeg hij zacht. Waarschijnlijk niet echt lekker, het was een flink stuk hout geweest en hij wist door de pijn wel dat het niet zo geweldig was.