Vampiers enzooo

Keanan Dawnroad

Toen hij klaar was, haalde hij weer diep adem. Dit voelde beter, al merkte hij wel dat hij nog steeds gespannen was. Het zou nog wel even duren voordat dat weer weg was. Hij moest echt regelmatiger drinken. Hij keek even naar het lichaam, hij tilde het simpel op en daarna rende hij dieper het bos in om het lichaam te verbergen, als hij het in zijn tuin zou laten liggen, zou het niet zo goed gaan. Hij was eigenlijk al heel snel weer terug, hij haalde een hand door zijn haren heen en hij liep weer naar binnen, waar Rahl en Julietta zaten te praten. Hij glimlachte even naar haar, daarna knikte hij kort naar Rahl. ‘Wat is er allemaal gebeurd?’ vroeg hij hem, hij ging weer op de bank zitten en hij pakte de hand van Julietta vast, hoewel hij op moest pakken dat hij niet te veel kracht gebruikte, had hij nu tenminste niet meer het vreselijke gevoel van zo veel dorst.

Aimee McCharty

Het stuk hout hield ze nog steeds steeds dreigend voor zijn borst, maar zijn hart er werkelijk mee doorboren leek niet te lukken. Nog steeds had ze haar eigen doorzettingsvermogen, haar eigen wil is sterker dan zijn wil. Ze wilde er absoluut in geloven, maar hoe graag ze Aiden ook wilde doorboren met het stuk hout, nee iets hield haar tegen. Nadat hij de woorden monotoon had uitgesproken verdween hij weer en een leeg gevoel in haar hart bleef over, achter. Het stuk hout kletterde op de grond, haar hand haalde ze van zijn borst af en ze nam weer afstand van hem. Zijn wonden waren al lang weer verdwenen, maar aan het opgedroogde bloed was af te leiden dat hij net daadwerkelijk gewond geweest is. 'Hoe kan dit, waarom doe ik alles wat jij zegt.' De woorden sprak ze zacht en schor uit, de wanhoop was hoorbaar in haar stem. Aiden zijn stem klonk daar in tegen krachtig en zelfverzekerd. 'Omdat ik jou veranderd heb, en iedereen die ik veranderd heb zijn gehoorzaam aan mij, dat is mijn kracht. ' Zijn blauwe ogen stonden helder, eerlijk. Fronsend keek ze hem aan, niet helemaal begrijpend. 'Het is vergelijkbaar met jou kracht, om mensen te dwingen om dingen te doen. ' Legde hij haar vervolgens geduldig uit. 'Meer dan duizende jaar geleden, toen ik nog mens was, ja ik ben een van de eerste vampieren, altijd al gehoorzaamde mensen naar mij. Ik was een leider, altijd al. En toen ik vampier werd is dat alleen maar versterkt. Net als jij mensen dingen kon laten doen waarvan ze nooit dachten het te kunnen, dat was jou vak, maar wel jou specialiteit. En nu nog steeds kan jij mensen dus alles laten doen wat jij wilt, door middel van dwang. '  Aandachtig luisterde ze naar zijn woorden en zacht knikte ze. Ineens voelde ze zijn zachte aanraking, streelde haar wang en zijn blauwe ogen boorden hij in de hare. Direct spande ze al haar spieren aan en slikte gespannen. Een zucht ontsnapte tussen zijn lippen vandaan en hij liet zijn hand weer slap langs zijn lichaam zakken. 'Maar genoeg gepraat, jij blijft uit zijn vermoord, schakel je gevoelens terug uit en veranderd haar in een vampier, punt.' Zijn stem klonk weer nors, grommend. Voor ze er ook maar tegen in had kunnen gaan, of überhaupt maar met haar ogen had geknipperd was hij verdwenen, net of hij er nooit gestaan had. Met hangende schouders vervolgde ze haar weg, de trotse houding was verdwenen. Haar hoofd hief ze terug op, liet haar blik door de straat glijden. De nieuwe vampier, ze was in de buurt. Had ze alles gezien? Vrij snel ontdekte ze de gedaante, Olyvia. 'Ben je nog steeds hier?'

Stukje gewijzigd, kan jij Inge ook wat typen (;

Aahh, dankuuu.

Olyvia Middleton

Haar wenkbrauwen bleven gefronst tijdens het hele gesprek, Rahl kreeg ondertussen een telefoontje. Aan de andere kant was een stem te horen die duidelijk raar klonk, gedachtes spookten door haar hoofd terwijl ze hem zag veranderen in een gigantisch beest en uit beeld verdween. Ze draaide haar hoofd terug naar Aimee en de andere vampier die daar stond. Aandachtig luisterde ze naar het gesprek tussen die twee, in het begin dacht ze dat het een stel was. Broer en zus of misschien wel gewoon familie, maar dit bleek dus niet zo te zijn. Het gesprek werd volgens haar alleen maar interessanter, haar frons verdween echter na een tijdje. Haar ogen werden groot toen de jongen zijn verhaal vertelde. Haar nagels boorden zich in haar vel en ze keek even naar haar arm en hield snel op. Ze keek weer naar de twee vampieren en ze slikte een keer. Degene die haar jaren geleden transformeerde vertelde ooit zo'n verhaal, maar ze wist niet eens zeker of hij ook zo'n iemand was.. Ze verzonk in gedachte terwijl ze vooruit staarde, de woorden herhaalde zich in haar hoofd. Echter werd ze eruit geschud toen Aimee tegen haar begon te praten. Ze keek haar met grote ogen aan en schudde haar hoofd even en ze fronste weer. Aimee's houding zag er belabberd uit vergeleken met de vorige keer dat ze haar zag. "Ehh. Ja ik zag Rahl ineens terug rennen dus.. Laat maar." ze haalde haar schouders wat op en deed haar handen dan in haar broekzakken. "Zeg Aimee.." ze nam een kleine pauze tussen haar zinnen. "Is het waar.. wat hij allemaal zei over dat je alles doet wat diegene zegt..? Zijn er nog meer van dat soort personen?" Ze had een bange blik in haar ogen. Wat als diegene die haarzelf transformeerde ook tevoorschijn kwam? Zou ze dan in dezelfde situatie komen als Aimee nu is? Ze hield haar vingers tegen haar onderlip aan terwijl ze er zachtjes op beet, was het verstandig om dit gevraagd te hebben?

Alsjeblieft hihi, is wel zo leuk toch;p

Aimee McCharty

De vampier leek in gedachten verzonken te zijn toen ze haar aansprak. 'Dus, je hebt alles meegekregen, je hebt alles afgeluisterd?' Gromde ze nu en haar blik werd weer harder. Ze wilde weten of het waar was, dat ze alles deed wat Aiden zei, of er nog meer zulke personen waren. Enigszins ongeïnteresseerd haalde ze haar schouders op, maar bij het zien van haar bange blik brak er toch iets. Haar gevoelens had ze nog niet uitgeschakeld, dat had ze wel moeten doen.. Haar blik werd weer zachter en zachtjes sprak ze de woorden uit. 'Ik heb echt geen idee Olyvia, maar het is inderdaad waar. ' Legde ze haar uit. 'Maar waarom wil je dit weten?' Een beetje wantrouwend keek ze haar aan. 'En ik zou je maar buiten deze zaken houden, dat is beter, geloof me maar.' Haar gedachten gingen weer naar Rahl, ook al wilde ze het zo graag wegstoppen en er niet aan denken. Maar de gedachten aan hem, hoe graag ze bij hem wilde zijn bleven haar terroriseren. Haar blik gleed even door de donkere straten, het doffe licht wat de lantaarnpalen gaven, de vervuilde straten.

Mwhaha precies. :p

Olyvia Middleton

Ze draaide haar hoofd richting Aimee toen ze begon te praten en luisterde aandachtig naar haar woorden. Het was waar, precies wat ze wel in gedachte had. Ze keek weer even voor zich uit naar de plek van straks, ze vond het vreemd. Allemaal zo vreemd. Tegelijk hoorde ze Aimee's vraag in haar oren. "Een paar jaar geleden, toen ik getransformeerd was naar dit, vertelde diegene mij een verhaal. Het verhaal wat die andere vampier net ook vertelde. Over de eerste vampiers, de macht die ze hebben. Het leek alsof ie er zelf een was toen ie dat vertelde, zoveel overtuiging.." ze praatte niet hard, ondertussen probeerde ze nog zoveel dingen uit te vogelen. "Het lijkt wel alsof dat het enigste is wat ik heb onthouden van de eerste dagen voor en na mijn transformatie.. Zo raar." ze kreeg er een beetje kippenvel van en een diepe zucht was te horen. "Misschien is het beter dat ik me hier buiten hou ja." ze fronste weer wat, op een of andere manier wist ze niet zeker of ze haar woorden waar kon maken. Ze kruiste haar armen en keek dan weer naar Aimee en verder naar de straat aan het einde van de gang. Ze voelde haar keel branden, door al het denken werd ze dorstig waardoor ze haar keel wat schraapte. Haar handen gingen weer in haar zakken en ze vervolgde haar weg richting de straat en van binnen werd ze langzaam aan weer rustig. Ze keek daardoor over haar schouder naar Aimee. "Jij en Rahl zijn trouwens wel schattig hoor." zei ze met een amuserende glimlach op haar gezicht en een klein grinnikje schoot tussen haar lippen vandaan, het was aardig en plagend bedoeld natuurlijk.

Rahl Khan

Keanan keerde langzaam weer terug naar hen en hij ging naast Julietta zitten. Een gespannen lachje was rond haar lippen te zien en ze kroop tegen Keanan aan. Ze vond het fijn dat hij nu wat gedronken had, nu zou het allemaal minder moeilijk zijn. Rahl moest vertellen wat er gebeurd was en hij keek ernstig naar Keanan.
“Er is heer een eeuwenoude vampier opgedoken, degene die ervoor zorgde dat Aimee een vampier werd. Hij heeft haar in zijn macht, hij zorgt ervoor dat ze dingen doet die ze niet wil doen… Ik begreep de plannen niet helemaal, maar jij moet goed beschermd worden, Julietta, ik weet niet waarom ze juist jou willen, ik weet het echt niet. Maar het gaat om jou.” Sprak hij wat verward. “Daarom wil Aimee niet meer bij me zijn, door die verdomde vampier. Ik dacht dat ik hem wel aankon, maar hij is vele jaren ouder…” Gromde hij.

Aimee McCharty

Een paar jaar geleden, toen zij veranderd was tot vampier had ze een verhaal gehoord, het verhaal was exact hetzelfde wat Aiden haar zonet verteld had. 'Dus er kunnen er nog meer zijn...' Gefrustreerd beet ze op haar onderlip en keek nadenkend naar de vierkante stoeptegels. Het groene alg groeide tussen de randjes. 'Kon die vampier hetzelfde, waar het verhaal over ging?' Haar blik stond bedachtzaam, bezorgd. Dit alles baarde haar veel zorgen. Het leek of dat het enige was dat ze onthouden had van de eerste dagen voor en na haar transformatie. 'Ja, dat weet ik wel zeker.' Beaamde Aimee direct duidelijk toen ze aangaf dat het misschien wel beter was als ze zich hier buiten hield. Bij het horen van haar woorden werd er een geforceerde glimlach op haar gezicht zichtbaar. Ook was het aardig en plagend bedoeld, toch was er niets meer zichtbaar dan deze glimlach. 'Helaas is het allemaal niet zo makkelijk.' Zuchtte ze, de pijn was hoorbaar. Waar zou hij nu zijn? Het verlangen om naar hem toe te gaan was zo sterk aanwezig, maar de wil van Aiden hield haar tegen. Hij verplichtte haar uit zijn buurt te blijven en daar kon ze niet tegen vechten. Net als zijn eis om haar gevoelens uit te schakelen. Tot nu toe had ze het geprobeerd tegen te houden, omdat ze zichzelf er door kwijtraakte. Haar kaken klemde ze op elkaar, het was een pijnlijk, dwingend gevoel diep van binnen die haar tot dit alles pushte. Voor een enkele seconde sloot ze haar ogen, de knop switchte ze weer om en direct was dit gevoel verdwenen. Ze had toegegeven aan zijn eis en dus ook het gevoel verdween.

Olyvia Middleton.

Ze stopte nog even en keer dan om toen Aimee vroeg of die vampier hetzelfde kon. Ze dacht even na en draaide een kwartslag terwijl ze naar de grond keek. "Ik denk van wel.. Anders zou ik me zijn gezicht wel kunnen herinneren, of die dagen. Maar het enigste wat ik me herinner zijn z'n woorden." ze liet weer een zucht. "Ik wou dat ik me meer kon herinneren.." mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze opnieuw, in gedachte verzonken, omdraaide en haar pas vervolgde tot ze om de hoek verdween. Ze ging het nachtleven opzoeken, een voorraad aanleggen voor de nacht. Ze kwam een stroom jongeren tegemoet en had al meteen beet. Ze lokte de jongen naar een steeg langs de club en genoot eerst van de warmte, de geur voordat haar tanden zijn nekvel doorboorde. Ze vergat alles voor een moment maar haar instinct stond scherp, ze wist nu zeker dat ze bestonden en hoe dan ook; ze zou en gaat nu beter uit haar doppen kijken. Langzaam sloot haar ogen weer totdat ze het lichaam van de jongen slapper voelde worden.

Keanan Dawnroad

Julietta kroop tegen hem aan, waardoor hij even aanspande, ze moest wel voorzichtig blijven doen, al zei hij niets. Hij vond het wel fijn, het was gewoon allemaal wat heftig voor hem en hij snapte heel goed dat ze dat niet helemaal door had, dat nam hij haar ook zeker niet kwalijk, het was gewoon wat vervelend af en toe. Hij luisterde naar het verhaal van Rahl. Een eeuwenoude vampier. Het liet hem nadenken. ‘Hoe heet hij?’ vroeg hij aan de weerwolf. Hij was wel benieuwd, er waren er niet veel, de meeste kende hij wel omdat hij zelf zo oud was. Hij keek opzij naar Julietta. ‘Ik snap niet wat het nou zo persoonlijk maakt… waarom juist jou… het heeft iets met mij te maken, maar ik begrijp niet wat…’ zei hij nadenkend. Hij baalde er heel erg van, maar hij wist niet wat hij kon doen. ‘Rustig aan Rahl, als je jezelf opfokt schiet je er al helemaal niets mee op. Dat maakt het alleen maar erger. We verzinnen er wel iets op, dat is tot nu toe altijd gelukt… ik vroeg mij al af waar je zo lang bleef, eigenlijk dacht ik dat je gelogen had ofzo,’ zei hij eerlijk. Hij kon maar beter eerlijk zijn, daar hadden ze het meeste aan.

Rahl Khan

“Zijn naam is Aiden.” Zei Rahl met een knikje tegen Keanan aangezien hij graag wilde weten wie de vampier was. Rahl hoopte dat Keanan er gewoon niets mee te maken had, dat het ging om het meisje, anders bestond er ook nog eens de kans dat deze vampier, deze Aiden, ervoor heeft gezorgd dat ook Keanan vampier werd. Dat hoopte Rahl ten allerminste, dan kon niemand hem helpen. Aiden kon ze besturen zoals hij het wilde. “Misschien heeft het wel met jou te maken, ik weet het niet, maar ik hoop het eerlijk gezegd niet.” Sprak hij weer wat kalmer. Hij moest rustig doen van Keanan, hij had gedacht dat hij gelogen had.
“Het spijt me dat ik je die illusie gaf, maar ik rook Aimee en ik wilde zo graag met haar praten, daarom ging ik naar haar toe. Ik mis haar, ik mis haar echt vreselijk erg…. Alsof ze al een deel van mijn leven is, iets wat niet zo is natuurlijk, zo lang ken ik haar nog niet… maar beeld je nu eens in hoe het is om Julietta te missen, als zij ineens tegen je zegt dat ze je nooit meer wilt zien…” Mompelde Rahl zacht en hij gleed met zijn hand door zijn haren heen. “Het voelt afschuwelijk…” Klonk zijn stem zacht

Aimee McCharty

Aimee kon het niet helemaal volgen, wat Olyvia nou precies bedoelde, een frons was zichtbaar. 'Wil je daarmee zeggen dat hij je geheugen gewist heeft?' Kon dat? Zou Aiden dat ook kunnen? Ze gehoorzaamde hem in alles wat hij zei, hij kon haar alles laten doen wat hij wilde. Werkte het dan exact hetzelfde als wat zij met mensen kon? Nee, mensen waren niet automatisch gehoorzaam aan haar. Ze deden enkel letterlijk waar zij hen toe dwong. Haar gedachten gingen terug naar de dag dat ze er achter was gekomen. Een oudere vampier was ze tegen gekomen en hij had haar overtuigd dat het allemaal veel makkelijker kon, gewoon door haar gevoelens uit te schakelen, om echt als vampier door het leven te gaan. Door hem was ze achter haar speciale kracht gekomen, dat hele dwang gedoe. Op dat moment had ze er niks achter gezocht, ze was hem alleen dankbaar geweest. Maar nu, achteraf klopt het van geen kant. Hoe had hij moeten weten dat ze die kracht had. Hij had namelijk een mens gevangen voor haar en haar verplicht haar aan te kijken en te zeggen dat ze niet mocht schreeuwen. Het werkte, zonder geschreeuw had ze het mens leeg kunnen drinken en zonder enige schuldgevoelens daarna. Maar hoe had hij geweten dat ze dat kon. Het moest wel een aanhanger van Aiden zijn geweest, hij wilde vast weten of zijn vermoedens klopte, dat zij ook een speciale kracht had. Een grom verliet haar keel. Alleen stond ze in het steegje en ze besloot om maar verder te lopen. Nieuwsgierig als ze was liep ze in de richting van het huis van Keanan. Ze rook Keanan, het mens. Haar adem stokte, haar ogen werden groot. Verdomme, Rahl was daar ook. Hoe kon ze nou uit zijn buurt blijven als hij zich overal bevond waar zij moest zijn. Volledig van slag bleef ze staan, aan de grond genageld. Het probleem was dat ze ook niet dichterbij kon komen, juist door dat ze gehoorzaam moest zijn aan Aiden en dus weg moest blijven bij Rahl. Wanneer ze tegen zijn wil in zou gaan, ja dat ging bijna niet, dat gevoel was bijna niet tegen te vechten. Het was niet te omschrijven wat dat voor vreemd gevoel was, maar het was gewoon niet tegen te gaan. Hoeveel wilskracht ze ook zou hebben...

Keanan Dawnroad

Toen de naam genoemd werd, luisterde hij eigenlijk niet eens meer naar de rest. Dit had hij niet verwacht, wat ook wel aan zijn gezicht te zien was. Hij liet Julietta los en hij staarde even voor zich uit. Hij kreeg een nogal onrustig gevoel, zijn zintuigen stonden scherp, dat zorgde ervoor dat hij alert was. Hij kwam overeind en hij keek rond, maar hij wist wel dat er sowieso niemand binnen was. ‘Wil je alsjeblieft op haar letten? Ze is alles voor mij, zonder haar heb je niets aan mij en zal ik je waarschijnlijk alleen maar tegenwerken…’ zei hij zacht tegen Rahl. Julietta zorgde ervoor dat hij normaal was. Hij opende de deur, zijn blik tuurde door de donkere straat heen, maar hij wist eigenlijk al waar hij naar keek. Hij herkende haar, ook al had hij haar maar één keer gezien. Hij gooide de deur dicht en hij liep op haar af, waarschijnlijk kon ze niet dichterbij komen. Dat scheelde weer, dat was in zijn voordeel. ‘Hm, Aiden dus…’ zei hij, terwijl hij haar doordringend bekeek. Ze was jong. Roekeloos en onervaren, dat was duidelijk. Dat wist hij de eerste keer ook al wel. Maar ze was voor hem niet zo interessant, alleen dat Rahl zo veel van haar hield interesseerde hem. Wat hem meer interesseerde, was wat hier achter lag. Aiden dus. Hij bleef haar strak aankijken, ze zou hem vanzelf dingen vertellen. Zo ging het immers altijd.

Rahl Khan

De naam veranderde iets in Keanan, Julietta keek ook verbaasd naast zich, haar vriendje gedroeg zich vreemd. De geur van Aimee drong ook nog eens zijn neus binnen, tot overmaat van ramp. Keanan ging weg. “Doe haar geen pijn! Zij is alles voor mij.” Riep hij hem achterna, want hij kon wel raden waar Keanan heen ging. Hij ging Aimee opzoeken, alleen zij wist meer dan Rahl over de situatie wist. Wat treurig liet hij zich in een stoel pakken en hij zuchtte zacht. Julietta bleef stilletjes op de bank zitten. “Het enige wat ik hoef te doen, is bij je in de buurt blijven, Aimee mag niet in mijn buurt komen van Aiden, snap je?” Zei Rahl rustig tegen Julietta. Ze knikte meteen en zei dat ze het eigenlijk wel snapte, maar ze vond het nog steeds een beetje raar en eng.

Aimee McCharty
Het voelde of er een muur voor haar stond die haar de weg versperde en die met geen mogelijkheid kapot te krijgen was. Het leek wanneer ze een aantal meters van Rahl vandaan was dat deze muur op zou doemen en er voor zorgde dat ze daadwerkelijk niet dichterbij kon komen. Ze probeerde te vechten tegen het gevoel, het te onderdrukken maar daardoor begon ze zich alleen meer slechter te voelen, kwam weer dat vreselijke pijnlijke gevoel opdagen. Ze had gedacht dat ze Julietta moest veranderen omdat ze haar gevoel dan moest uitschakelen, het voor veel zelfbeheersing zorgde en gewoon om haar lekker dwars te zitten. Want het was duidelijk dat Aiden zijn huiswerk gedaan had voor hij haar had benaderd. Maar die redenering was al weg gevallen, klopte niet, het moest iets anders zijn. De deur van het huis vloog open, het was Keanan. Een grom ontsnapte uit haar mond toen hij dichterbij kwam. Haar hoofd hield ze iets schuin, onderzoekend en hard was haar blik. 'Waar ken je hem van?'  Vroeg ze hem op haar beurt, zijn blik was strak op haar gericht.

Keanan Dawnroad

Hij stond kalm voor haar, hij was niet bang, dat was duidelijk. ‘Niet grommen, dat is vreselijk respectloos. Je hebt geen reden om mij zo te behandelen,’ sprak hij tegen haar. Hij wilde met enig respect behandeld worden, maar jonge vampiers leken daar niets om te geven. Daarom waren ze meestal ook vrij snel dood. Aimee interesseerde hem niets. Als het aan hem had gelegen, had hij haar hier direct gegeven wat ze verdiende. Hij had haar afgemaakt, meteen. Maar Rahl hield van haar. ‘Heb je enig idee wat je met hem doet, Aimee? Hoe keihard je zijn hart breekt, elke keer weer? Hoe vreselijk egoïstisch en achterbaks je bezig bent?’ stelde hij haar vraag na vraag. Ze vroeg waar hij Aiden van kende. ‘Ik stel hier de vragen,’ was zijn reactie. Hij hoefde geen antwoord te geven. Hij hoefde eigenlijk helemaal niets. ‘Ik vind het niet zo fijn dat je mijn vriendin wilt doden, of veranderen, of wat je ook met haar wilt doen. Ik vind het niet fijn dat je je gedraagt als een of ander achterlijk monster zonder hersenen, want ik wil niet de schuld krijgen van moorden die ik niet gepleegd heb…’ zei hij, nog steeds klonk het kalm, al waren zijn felrode ogen strak op haar gericht. ‘Wat heeft Aiden hier mee te maken, Aimee? Waarom is hij teruggekomen? Wat wil hij precies van je?’

Aimee McCharty

Hij vond haar respectloos, dat ze geen reden had om hem zo te behandelen. 'Wat is jou reden dan om mij zo neerbuigend te behandelen, alleen omdat jij je de stoere oude vampier voelt, jezus.' Ongelooflijk, wat dacht hij wel niet.. Hij voelde zich wel heel wat. Haar gevoelens had ze uitgeschakeld, wat duidelijk beter was op dit moment. Hij begon over Rahl, dat keihard zijn hart brak, keer op keer. Dat ze vreselijk egoïstisch en achterbaks bezig was. Hij moest eens weten waarom ze het deed, dat ze geen keuze had. Ongeïnteresseerd en emotieloos keek ze hem aan. 'Ben je al klaar?' Vroeg ze hem vervolgens. Het was duidelijk dat hij geen antwoord wilde geven op haar vraag. Een spottende lach ontsnapte uit haar mond. 'Ongelooflijk dit.' Afkeurend schudde ze haar hoofd. 'Waarom zou ik jou hier serieus antwoord op geven, wat ik doe of zeg is toch nooit goed genoeg in jou ogen. En jij wilt mij duidelijk ook geen antwoord geven. Dus nee, ik zeg het je niet.' Legde ze hem vastberaden uit, haar zelfvertrouwen en kilheid waren duidelijk wedergekeerd.

Keanan Dawnroad

Hij snoof even, daarna kwam er een grijns op zijn gezicht te staan. ‘Je vind dat ik neerbuigend doe? Jij denkt dat je heel wat bent. Dat je met stoere woorden wel indruk op mij maakt. Maar dat heb je dus fout. Als het aan mij lag, was je dood geweest nu. Heel erg dood. Het is dat Rahl het tegenhoudt. Ik ben niet bang voor jou en ik heb geen reden om bang te zijn. Ik zou je binnen tien seconde af kunnen maken, zonder moeite, zonder schuldgevoel, zonder een krasje in mijn kleding. Maar jij denkt dat ik het niet doe omdat je zo achterlijk stoer doet. Zo zelfverzekerd en arrogant. Maar wie denk je wel niet dat je bent? Denk je dat Aiden je zou beschermen? Dat hij je zou helpen als ik je kop van je lichaam scheur? Dat hij om je zou treuren als ik je verbrand? Ik denk het niet…’ sprak hij. Nog steeds was zijn stem kalm. Door haar afkeurende gebaar, greep hij haar keel vast. Het was hard, vol kracht. Hij leek dan vreselijk kalm te zijn, aan hem was ook meestal totaal niet te zien wanneer hij kookte van woede. Dat was ook het gevaarlijkste. Als hij kalm leek, kon hij zo maar in staat zijn om iemand af te maken,zonder dat het aan hem te zien was. ‘Respect, had ik je gezegd. Ik verwacht respect. Je mag mij dankbaar zijn dat ik je in leven hou, terwijl ik weet dat je het op Julietta gemunt hebt. Je mag mij heel erg dankbaar zijn.’ Zei hij, nog steeds ogenschijnlijk kalm. Hij liet haar keel los en hij keek haar weer doordringend aan. Als ze het lef had om iets bij hem terug te doen, zou ze het meteen voelen. Dan had hij geen reden meer om voorzichtig met haar te doen.

Aimee McCharty

Een grijns kwam op zijn gezicht te staan, die duidelijk niet veel goeds betekende. Het was duidelijk dat hij haar het liefst nu zou vermoorden. Hij was niet bang voor haar. 'Stoer?' Vroeg ze geamuseerd, het was gewoon lachwekkend hoe hij zich gedroeg. 'Als je er toch zo van overtuigd ben, waarom moet je het me dan zo duidelijk maken?' Hij begon over Aiden, dat hij niet om haar zo treuren als ze dood zou zijn. Ze snoof. 'Dat weet ik ook wel.' Bromde ze nu. 'Maar soms heb je geen keuze.' Uit het niets greep hij haar keel vast, hard en vol kracht. Hij kneep haar keel gewoon dicht en ze kreeg geen lucht meer, ze probeer rustig te blijven, maar door de krachtige greep was dat lastige dan gedacht. Ze moest hem dankbaar zijn, respect voor hem tonen. 'I-ik h-heb geen r-respect-t voor jou, nooit.' Wist ze er moeizaam uit te krijgen terwijl ze hem wel vurig aan keek. De greep verdween, maar zijn blik was doordringend. 'Hoe durf je te stellen dat ik arrogant ben, zie hoe jij hier staat, hoe je praat, of je oppermachtig ben of iets.' Het klonk spottend.

Keanan Dawnroad

Hij schudde zijn hoofd, ze bleef maar doorgaan. Vreselijke jonge vampiers. Echt walgelijk. Hij had er een verschrikkelijke hekel aan. ‘Ik heb het recht, Aimee. Dat is het grootte verschil. Wat heb jou nou? Niets? Je kracht stelt niets voor, je kan jezelf niet inhouden en je laat je vreselijk makkelijk beïnvloeden… wat zou jou machtig maken? Wat geeft jou het recht om mij zo te behandelen?’ vroeg hij. Hij wist het antwoord al, want dat had ze niet. Hij had het wel, hij diende ook zo behandeld te worden. Het hoefde helemaal niet extreem te zijn, maar hij wilde toch zeker als gelijke behandeld te worden. ‘Ik ben arrogant, dat klopt. Maar ik geef om mensen, om andere vampiers. Ik hou rekening met anderen en ik denk niet constant alleen maar aan mijn eigen belang. Ik heb jarenlang keihard getraind om mezelf in te kunnen houden, ik heb vreselijk hard mijn best gedaan om instincten onder controle te kunnen houden. Ik heb hard gewerkt om iets te veranderen aan mijzelf. Jij niet. Jij doet alleen maar zielig als iets je pijn doet, je laat Rahl lekker opdraven om hem daarna weer keihard de grond in te boren, alleen maar omdat je niet de ervaring hebt die ik wel heb. Je hebt niet het verstand, niet het vermogen, niet de ervaring en je kan het niet inschatten. Daarom maakt Aiden zo makkelijk gebruik van je. Je denkt toch al dat je het niet tegen kunt gaan. Je denkt toch dat het geen zin heeft. Des te makkelijker voor hem. Als je niets hebt, grijp je alles aan. Als je niet sterk in je schoenen staat, maakt iemand daar zo gebruik van. Als je keihard vecht voor wat écht belangrijk is, dan kan je ook doen wat écht belangrijk is voor jou…’ zei hij tegen haar, het klonk niet eens onaardig, het was bijna vriendelijk en dat was echt een wonder.

Aimee McCharty

'Dus alleen omdat ik jong ben moet ik jou als een of andere god behandelen?' Vroeg ze hem ongelovig. Hij boorde haar alleen maar meer de grond in, haar kracht stelde niks voor, ze kon zichzelf niet inhouden en ze liet zichzelf ontzettend makkelijk beïnvloeden. Op dit moment had ze er ontiegelijk veel moeite mee om rustig te blijven, hij haalde echt het bloed onder haar nagels vandaan. 'Waarom zou jij meer rechten hebben dan ik, wat is dat nou weer voor een domme redenering. Ik behandel jou zoals jij mij behandel, punt. ' Het was duidelijk te horen dat ze heel veel moeite had om zich in te houden, maar hij bleef maar doorgaan. Ze was enkel bezig met eigen belang. 'Heb je er niet een keer bij stil gestaan dat ik hier nooit om gevraagd heb, dat ik dit niet wil zijn. Net of jij alles perfect deed toen jij net enkele maanden vampier was. Je geeft al aan er jaren voor te hebben moeten trainen om jezelf in te houden, om jezelf te veranderen.' Haar blik was volledig op hem gefocust. 'Jezus, vind je het gek, wanneer heb ik dat moeten doen? Tot enkele maanden terug was ik nog menselijk, had ik mijn familie nog. Hoe heb ik verdomme jarenlang kunnen trainen als ik hier net binnen kom vallen. ' Schreeuwde ze nu zwaar gefrustreerd. Zelfs nu bleef hij doorgaan, ze deed alleen maar zielig, liet Rahl lekker opdraven. Haar handen balden ze tot vuisten, ze verplichtte zichzelf rustig te blijven. Wat een arrogant kwal had ze hier tegenover zich staan. 'Jaja, helemaal duidelijk, ik ben slecht, zwak, doe alles verkeerd en jij, jij bent mister perfect. Je mag wel stoppen, je standpunt is gemaakt.. '

Keanan Dawnroad

Dit was precies wat hij wilde bereiken en ze leek het helemaal niet door te hebben. ‘Ik heb het ook allemaal meegemaakt, Aimee, ik weet echt hoe je je voelt,’ zei hij tegen haar. ‘Ik zeg dit niet om je de grond in te boren. Ik wil tot je doordringend. Ik weet dat er heel veel goeds in je zit, anders zou ik deze moeite niet doen.’ Sprak hij. Hij meende het echt, het was te zien aan zijn doordringende ogen. ‘Ik wil niet duidelijk maken hoe goed ik ben, ik wil duidelijk maken dat je nog veel te leren hebt. Ik wil het je leren,’ zei hij. Het verbaasde hem zelf, het verbaasde hem dat hij deze woorden uitsprak. Hij meende het wel, hij had het idee dat het anders nooit meer goed zou komen. ‘Ik wil niet dat je meteen nee zegt. Denk er over na. Het is een serieus aanbod wat voor mij ook niet makkelijk is… als ik omga met jonge vampiers… nou ja, ik wil mezelf er nog wel eens in verliezen. Het is makkelijk om terug te vallen. Het zal mij verschrikkelijk veel moeite kosten en nu met Julietta… ‘ legde hij haar uit. ‘Maar ik wil het wel doen. Ik denk dat je het nodig hebt en dat Aiden je zeker niet de ondersteuning geeft die je nodig hebt,’vertelde hij haar.

Aimee McCharty

Zijn houding veranderde, die harde en kille houding verdween langzaamaan weer. Er was die herkenning, hij had hetzelfde gemaakt, hij wist hoe ze zich voelde. Ze snoof en richtte haar blik op de grond. Hij zei dit allemaal niet om haar de grond in de te boren, al voelde het zo helemaal niet. Haar hele lichaam was gespannen en strak, ze voelde zich ontzettend onrustig en wanhopig. 'Ik weet dat ik heel veel moet leren nog, maar dat had je ook wel anders kunnen zeggen.' Mompelde ze nu, hij had haar echt een klote gevoel aangepraat, net of ze een hopeloze geval was, dat ze niets goed kon doen. 'Waarom? Waarom wil je mij helpen?' Vroeg ze niet begrijpend. Hij had heel er veel moeite, om met jonge vampiers om te gaan, waarom zou hij dat op het spel zetten. 'Nee alles behalve' Zuchtte ze. Aiden hielp haar alles behalve, hij maakte het alleen maar erger, alles alleen maar lastiger.

Keanan Dawnroad

Hij ademde diep in, ze leek wat rustiger te worden nu, daar was hij blij mee. Ze begreep niet dat hij haar wilde helpen. 'Omdat ik die hulp niet had en het verschrikkelijk was. Omdat ik je niet kan doden maar ook geen problemen wil en omdat Rahl je niet de lessen kan leren die ik kan...' Zei hij duidelijk. Dat waren de redenen vooral, maar ook omdat hij de invloed van Aiden op haar wilde verminderen, dat zou beter zijn. 'Accepteer je mijn hulp? Je zou er veel van leren en er een stuk verder mee komen. Uiteindelijk kan je bijna leven als een gewoon mens. Maar je hebt wel iemand nodig waar je van houdt. Van Rahl dus... Anders is het nog moeilijker, nu ik Julietta heb, heb ik iets om mijn best voor te doen...' Zei hij. 

Aimee McCharty

Het was verschrikkelijk om geen hulp te krijgen, en hij had die hulp dus nooit gehad. Vaak zat had hij gedreigd om haar te doden, meerdere keren zelfs en nu zei hij dat hij haar niet kon doden. Een bruine lok haar stopte ze achter haar oor. Natuurlijk zou ze graag zijn hulp willen aannemen, maar dat ging gewoon niet. Aiden zou Rahl vermoorden, absoluut. 'Het is gewoon dat..' Stamelde ze zwak, niet wetend hoe ze hem dit duidelijk ging maken, of ze hem dit überhaupt wel moest vertellen. Kon ze hem eigenlijk wel vertrouwen, wat als hij niet als nog haar nek zou om draaien. 'Hoe kan je mij vertrouwen, ik moet hem gehoorzamen, ik moet haar transformeren, die drang is constant aanwezig ook al wil ik dit helemaal niet.. ' Gespannen draaide ze de zilveren ring om haar vinger telkens rond. 'Ik zou je hulp graag accepteren, maar er zullen gevolgen aan zitten die ik niet kan accepteren, het zou ontiegelijk egoïstisch zijn.' Want Aiden zou zonder pardon Rahl vermoorden, voegde ze er in haar gedachten aan toe. 'Mag ik nu wel weten waar jij Aiden van kent?'