Vampiers enzooo

Ja ik ook haha. Owja Nikky zei dat hij rode ogen had, terwijl ik dacht dat dat niet zouden doen. Maar wel dus?

We zouden gewoon doen wat je zelf wilt haha. De ene wel, de ander niet, maakt niets uit... Gewoon wat je zelf wilt haha. En doden door houd is prima, verbranden vind ik ook goed en kop er af lijkt mij ook dodelijk xd

Owja, dat was het hahaha. Okee, prima (:

Naam: Dante
Ras: Vampier
Karakter: Find out.

( Sorry voor het grote plaatje.)

Het wordt nog gezellig hier

Julietta Belladonna

Ze had die ochtend weer druk gewerkt, nu was het tijd voor haar middag pauze. Ze rekte zich even goed uit waardoor een randje van haar gebruinde buik zichtbaar werd. Het kantoor stroomde langzaam leeg, iedereen was druk met elkaar aan het kletsen en Julietta bleef even zitten. Kwam het door Keanan dat ze wat afzonderlijk was geworden dan normaal? Hij zorgde er wel voor dat ze niet meer zo snel met andere mannen ging praten. Hij was al heel erg gauw jaloers en dat wilde ze niet op haar geweten hebben. Ze wist dat hij die mannen zonder met zijn ogen te knipperen kon vermoorden, maar dat maakte het voor haar wel wat lastig, want wat mocht nu wel en wat mocht nu niet? Ze zuchtte en kwam overeind. Ze besloot de pauze te benutten om door de stad te lopen. Dan had ze tenminste wat te doen, dan alleen maar te luisteren naar de gesprekken van anderen. Wat eenzaam liep ze door de stad te zwerven. Zonder Keanan voelde ze zich echt heel erg alleen.

Leuk dat je meedoet!

Keanan Dawnroad

Door wat de man zei, schudde hij zijn hoofd. ‘Je bent echt een idioot. Je had beter iemand anders kunnen benaderen. Andere jonge vampiertjes die hopeloos zijn en luisteren naar zoiets als jij nu verkondigd,’ zei hij tegen hem. ‘Ik vind het prima om rekening te houden met de keuze in mensen, dat doe ik ook al zo’n beetje. Maar ik was niet van plan mijn hele leven om te gooien omdat er een bijdehandje is die denkt wel even de baas te kunnen spelen. Dat kan je vergeten. Ik ben niet bang voor jou, of jouw soort, je kan geen druk op mij uitoefenen. Ik wil niet dat je mij in de gaten houdt, ook niet van een afstandje. Dat lijkt me allemaal niet zo nodig te zijn…’ zei hij tegen hem. ‘Want wie ben jij om te bepalen wat ik doe? Het lijkt mij dat ik dat prima zelf in de hand kan houden.’ Voegde hij er nog aan toe. 'Maar, als je mij een lijst geeft, wil ik die wel afwerken. Het lijkt mij makkelijker als we op die manier werken, want dan zie ik het namelijk echt als werk. Dan verwacht ik ook dat er iets tegenover staat...' zei hij tegen hem. Hij stond echt wel open voor dingen, maar het moest wel interessant zijn voor beide kanten. 'Dat vampiertje van jou, is nog hartstikke jong. Ik snap dat je invloed op haar kan uitoefenen. Maar dat kan je niet op iedereen, daar moet je je niet in vergissen,'

Rahl Khan

Hij had beter iemand anders kunnen benaderen, maar hij schudde zijn hoofd. “Juist omdat jij er al rekening mee houdt, ben je geschikt hiervoor.” Gaf hij aan. Hij moest vampiers hebben met gevoel, vampiers die rekening met mensen hielden en die selectief te werk gingen. De vampier vertelde hem dat hij niet bang was, niet voor hem en ook niet voor zijn soort. “Vergis je niet in mij, ik kan meer dan je denkt. Dat vriendinnetje van je lijkt me behoorlijk beïnvloedbaar.” Er speelde een kleine grijns rond zijn lippen en hij keek de vampier doordringend aan. “Ik geef je een kans op een leven, je accepteert het maar dat ik je in de gaten houdt. Ik ben verantwoordelijk als het fout gaat en als het fout gaat, zijn de hogere bazen niet echt blij met me.” Vertelde hij grommend. Deze vampier wilde een lijst en Rahl haalde die meteen uit zijn broekzak. Hij hield het voor de man. Hij verwachtte een tegenprestatie. “Wat wil je?” Vroeg Rahl nu, voor de meeste dingen kon hij wel zorgen. Zo was hij dan toch ook weer wel. Ineens nam het gesprek een wat rare wending. “Ze is niet van mij en als ik geen invloed op een vampier kan uitoefenen, is het simpel. Dan overleeft hij het niet.” Klonk hij koelbloedig.

Keanan Dawnroad

De toon van de man stond hem niet aan, wat te zien was in zijn blik. ‘Denk jij dat je de enige bent die last heeft van hogere bazen?’ klonk het bot. ‘Je hebt geen idee hoe het bij ons werkt, dat is duidelijk. Zorg er maar voor dat je je vampiertjes in de hand houdt, want anders heb je waarschijnlijk een probleem….’ Zei hij. ‘Ja, dat is ze. Dat realiseer ik mij zelf ook wel. Maar als er iets met haar gebeurd, zal je op geen manier meer met mij samen kunnen werken. Dan heb ik namelijk niets meer om voor te vechten. Ik weet hoe het is om jaren lang compleet gevoelloos te zijn, dat hoef ik niet nog eens. Ik zal je afmaken en iedereen waar je om geeft er bij. Of iedereen waarvan ik een vermoeden heb dat je met ze omgaan. Je bent niet de enige met connecties. Je denkt misschien dat ik de juiste persoon ben, maar ik ben niet te beïnvloeden of onder druk te zetten. Ik wil niet dat Julietta iets overkomt, maar ik ben realistisch genoeg om in te zien dat het vroeg of laat toch zal gebeuren.’ Zei hij tegen de man. Het klonk uitzonderlijk kalm, zijn zelfbeheersing was vreselijk goed, behalve als er een mens in zijn buurt bloedde. Meestal kon hij daar ook nog wel mee omgaan, maar niet als het Julietta was, dat was wel duidelijk geworden. ‘Ik vergis mij niet in jou, ik laat jou in je waarde, ik bedreig je niet en ik achtervolg je niet. Jij vergist je in mij, bedreigt mij en achtervolgd mij en nu probeer je mij onder druk te zetten. Je hebt er geen reden voor en ik ben zelfs nog bereid om mee te werken, als je al die onzin maar achterwegen laat. Je ben niet machtiger dan mij, niet krachtiger en waarschijnlijk zijn we aardig gelijk als het op een gevecht aan komt. Laten we het niet zo ver komen en normaal met elkaar omgaan,’ zei hij tegen de weerwolf. ‘Ik heb vaker met jouw soort samengewerkt. Het gaat meestal prima, tot ze het te hoog in hun kop krijgen. Jij lijkt mij anders, maar dat wil ik eerst zien voor ik ergens aan meewerk. Met bedreigen kom je nergens.’ Zei hij tegen hem. ‘Je kan mee komen naar mijn huis, dan kunnen we hier fatsoenlijk over praten. Je kan gewoon bij mij langskomen als je iets wil overleggen, ik hou niet van geheimzinnig en achterbaks gedoe. Ik zal je ook voorstellen aan Julietta, als je je tenminste weet te gedragen…’ gromde hij. 'In ruil voor wat ik doe, heb ik wel een paar vampiers die je af mag maken. Slechte types, dus je vermaakt je vast. Ik mag het alleen zelf niet doen, gebonden aan regels...' legde hij uit.

Aimee McCharty

Nog steeds was ze op de plek bij de afgrond, ze had geen behoefte om terug te gaan. De verleidingen zouden te groot zijn, op dit moment was er veel menselijk leven in de stad, dat kon ze niet aan op dit moment. Niet alleen haar gevoelens waren nu intens, maar ook het verlangen naar bloed. Ze zat nu op de grond, met haar benen bungelend over de rand. De diepte, het leek oneindig. Net als de herinneringen die op kwamen dagen, dat voelde ook oneindig, of het nooit meer weg zou gaan. Het zuchtje wind liet haar lange bruine lokken iets wat opwaaien. Ze dacht terug aan haar menselijke leven, hoe dat was. Een glimlach sierde haar gezicht bij de gedachten aan haar gelukkige jongere jaren. Niets kon die tijd overtreffen, toen haar familie nog compleet was. Dat geluk vond ze vast nooit meer terug.

Rahl Khan

Zijn aanpak was zo te merken niet de allerbeste bij de vampier voor hem. Soms waren types wat moeilijker te doorgronden, maar nu dacht hij hem toch wel door te hebben. Hij moest zich wat meer laten varen, iets meer van zichzelf blootgeven dan hij eigenlijk wilde. Daardoor haalde hij diep adem en luisterde hij geconcentreerd naar de man tegenover hem. Hij gaf onwijs veel om de vrouw waar hij op verliefd geworden was, dat was wel heel erg duidelijk. Als hij haar iets aan zou doen, zou de vampier helemaal niet meer met hem mee willen werken. Hij knikte een beetje. Hij was er wat verbaasd over dat de vampier zich bedreigd voelde, kwam hij dan toch echt zo bedreigend over? Meestal wist hij weinig indruk op ze te maken, tot hij hun kop eraf rukte. De blik in hun ogen als hij dat deed, zo onnozel, alsof ze het niet verwacht hadden. “Oké, prima, dan zullen we samenwerken. We werken elkaar niet tegen maar samen met goede overleggen en zonder leugens.” Zei Rahl nu hij eenmaal overstag was. “Ik wil altijd eerst zien met wie ik te maken heb, voor hetzelfde geldt wordt het mijn dood als ik je thuis opzoek, mijn eerste ontmoeting met een vampier is vaak in het openbaar. Dat is toch wel aardig begrijpelijk?” Mompelde hij nu over zichzelf. “Ik ga wel met je mee, ik wil graag het meisje ontmoeten. Dat ze niet doodsbang voor je is.” Langzaam schudde Rahl zijn hoofd, haast onvoorstelbaar dit. De vampier wilde in ruil dat hij slechte types afmaakte en Rahl wreef in zijn handen. “Met alle plezier.” Klonk zijn stem duister. Hij stak nu zijn hand uit. “Rahl Khan. Ik hoop dat we het kunnen vinden samen.” Zei hij nu vrolijker en met een gemeende glimlach.

Keanan Dawnroad

De houding van de man sloeg nogal om, zo kon Keanan beter met hem omgaan, dit waardeerde hij gewoon meer. Als iemand liet zien dat hij zich aan wilde passen, wilde Keanan dat zelf ook. ‘Ik begrijp dat je voorzichtig bent, heel logisch. Dat zou ik ook zijn. Maar ik dood niet zomaar iemand, pas als ze mij iets aandoen, zal ik hun iets aandoen..’ legde hij uit. ‘Tenminste, er zijn uitzonderingen, maar ja, zo ben ik nou eenmaal, ‘zei hij daarna met een grijnsje op zijn gezicht, omdat hij echt niet heilig was, hij doodde onschuldige mensen, soms ging het gewoon niet anders. Hij selecteerde wel, hij deed het niet zomaar bij iedereen. Hij had zichzelf goed genoeg in de hand om dat te kunnen doen, dus waarom dan ook niet? Hij wilde Julietta graag ontmoeten en hij begreep niet dat ze niet doodsbang voor hem was. ‘Hm, het kost aardig wat moeite om haar te laten zien dat het niet nodig is,’ mompelde Keanan, terwijl hij richting huis begon te lopen. ‘En als ik iets verkeerd doe, wordt ze wel bang. Het is lastig dat we zo verschillend zijn, maar toch gaat het eigenlijk verbazingwekkend goed tot nu toe…’ vertelde hij de man. Hij stelde zich uiteindelijk voor, Keanan deed hetzelfde. ‘Keanan Dawnroad,’ zei hij, terwijl hij de hand schudde. Hij was nogal vrolijk en zei dat hij hoopte dat ze het goed met elkaar konden vinden. ‘Dat zien we snel genoeg,’ zei Keanan, iets minder enthousiast. ‘Jullie hebben zo veel gevoel…’ mompelde hij daarna, meer in zichzelf. Wolven waren totaal anders dan vampiers waren. Keanan had gewoon tijd nodig om echt vrij met iemand om te gaan, bij Julietta kostte dat ook nog steeds moeite.

Rahl Khan

“Ik heb niet alleen met personen zoals jij te maken, voor ik iemand benader, weet ik nooit hoe diegene is, ik neem graag extra voorzorgsmaatregelen.” Gaf hij nu aan. Keanan kon dan misschien wel te vertrouwen zijn, dat was echt niet iedereen, hij had het vaak genoeg meegemaakt dat het anders ging dan nu. Er waren ook genoeg uitzonderingen, dat was ook weer zo. Keanan mompelde dat het allemaal niet echt vanzelf was gegaan met het mensenmeisje. Als hij iets verkeerds deed, werd ze bang. Het was lastig dat ze zo verschillend waren, maar volgens Keanan ging het goed, boven zijn verwachting. Rahl knikte een beetje. “Mensen zijn dan wel onderontwikkeld wat ons betreft, maar ze weten wel wanneer er gevaar dreigt, ze gaan er alleen allemaal iets anders mee om. Dat is het verschil. “ Zei hij zacht. Keanan begon te lopen en zonder wat te zeggen volgde hij de man. Hij was minder enthousiast en zei daarna dat ze zoveel gevoel hadden. “Ik vind het prettig.” Zei Rahl daarna zacht terug.


Julietta Belladonna

Ze was eerder klaar met werken dan normaal gesproken en daardoor besloot ze dit keer lopend naar huis te gaan. Het was mooi weer en ze genoot van de buitenlucht. Ze wilde dan wel snel naar Keanan toe, toch had ze ook wel eens wat tijd voor zichzelf nodig. Ze liep door het bos heen, wel over de paden want je wist nooit wat je tegenkwam natuurlijk en nu ze van het bestaan van vampiers afwist, was ze toch wat voorzichtiger geworden. In de verte zag ze een gedaante zitten bij de afgrond. Voorzichtig en heel nieuwsgierig kwam ze dichterbij. Ze slikte even. De vrouw wekte evenveel angst bij haar op als Keanan soms kon doen, zou ze ook een vampier zijn? Toch leek ze niet echt heel erg gevaarlijk. “Gaat het?” Vroeg Julietta heel erg zachtjes en voorzichtig aan haar.

Keanan Dawnroad

‘Ik snap heel goed dat je op moet passen, ik kan mij voorstellen dat het vaak anders gaat…’ zei hij tegen Rahl. Bijna niemand was te vertrouwen. Hij luisterde naar wat de man allemaal vertelde en hij knikte af en toe. ‘Het is voor mij gewoon heel erg wennen. Ik ben het niet meer gewend om zo veel bij een mens in de buurt te zijn en omdat ze bijzonder voor mij is, ruikt ze nog lekkerder dan wie dan ook. Maar ik moet er niet eens aan denken om haar iets aan te doen,’ vertelde hij. Rahl gaf aan dat hij het prettig vond dat ze meer gevoel hadden. ‘Dat begrijp ik. Ik zou willen dat het voor mij vanzelfsprekend is, maar dat zal het helaas nooit zijn. Julietta veranderd dat een beetje maar ik geloof dat ik toch vrij gevoelloos blijf, soms wat erger dan anders…’ mompelde hij. ‘Daar heen,’ zei hij tegen Rahl, terwijl hij een straat in knikte. Ze waren er al bijna. ‘Hier is het,’ zei hij dus ook al vrij snel terwijl hij naar de deur liep en die open trok.

Aimee McCharty

Nog steeds had ze niets gedaan. Ze was niet gesprongen, maar ook niet terug gegaan. Deze plek maakte haar toch iets rustiger. Er waren in ieder geval geen verleidingen in de buurt, dat scheelt al een hoop. Met haar slanke vingers gleed ze over een stuk hout wat ze gepakt had. Iets hield haar tegen, iets zorgde er voor dat ze er geen einde aan maakte. Het was gewoon ontzettend frustrerend. Een mensengeur doemde op, direct was ze alert. Het geen waar ze zo naar verlangde momenteel was nu in handbereik. Het eigenwijze mens kwam dichterbij. Zuchtend keek Aimee om naar de vrouw die dichterbij gekomen was. Het lukte haar niet helemaal om haar vermoeide blik te verbergen. Haar ogen stonden wat dof en donker omdat het verlangen naar bloed groot was. Haar lichaam trilde, ze moest er alles aan doen om zich in te houden. In haar vuist hield ze een stuk rots en ze vermorzelde het, zonder moeite. Haar hand zat onder het bloed, maar natuurlijk genas het zo. Haar hand hield ze uit het zicht van haar. 'Ja, het gaat goed.' Het koste haar zoveel moeite dat ze haar stem niet goed onder controle had, het kwam er alles behalve overtuigend uit. 'Ga maar, ik ben liever alleen.' Haar stem trilde.

Julietta Belladonna

De vrouw keek naar haar om. Haar ogen waren donker en ze herkende de blik in haar ogen, ook zag ze hoe erg ze trilde. Julietta slikte even, het was beter als ze wegging, dit ging namelijk echt niet goed komen anders. De vrouw vermorzelde een rots in haar hand, het bloedde, maar het was meteen weer opgelost. Het was meer dan overduidelijk dat ze een vampier was. Ze gaf aan dat het goed ging. Julietta wist dat het niet zo was. Ze had bloed nodig, maar ze ging echt niet haar bloed afstaan aan deze vampier. Ze moest gaan, de vrouw was liever alleen. “Het is beter als je iets drinkt. Keanan neemt vaak een dier.” Zei ze nog zachtjes en daarna ging ze heel voorzichtig achteruit en liep ze weg. Ze liep regelrecht naar het huis van Keanan eigenlijk. De drang om hem weer te zien was heel erg groot. Voor ze ook maar bij de deur was, zag ze hem al, samen met iemand anders, het was alsof de man hitte uitstraalde, alsof hij het tegenover gestelde was van Keanan. Ze keek er wat aarzelend naar. “Hoi.” Zei ze zacht tegen Keanan.


Rahl Khan

Het ging al beter, het gesprek tussen hen kreeg al een andere wending en dat was alleen maar fijn in zijn ogen. Hij wist zeker dat ze met elkaar op konden schieten. Keanan vertelde dat het heel erg wennen was, hij was het niet gewend om in de buurt te zijn van een mens en ze rook voor hem lekkerder dan wie dan ook. “Dat heb ik wel eens vaker gehoord, het lijkt me haast onmogelijk, maar goed. Daarvoor zijn we natuurlijk ook zo verschillend van elkaar.” Zei Rahl met een glimlachje. Julietta veranderde zijn gevoel een beetje, maar hij dacht dat hij vrij gevoelloos bleef, het was soms erger dan anders en Rahl knikte een beetje. Ze liepen samen een straat in en Keanan trok de deur open, net op dat moment was er een jonge vrouw te zien op de straat. Heel overduidelijk zag Rahl in haar ogen dat ze het vriendinnetje van Keanan moest zijn. Ze was ook wat afstandelijk. Rahl stak vriendelijk zijn hand uit, ze legde een slanke gebruinde hand in die van hem. “Rahl Khan.” Stelde hij zichzelf voor. De vrouw keek eerst even naar Keanan,ze wist niet zeker of hij het goed vond dat ze zich voorstelde aan een andere man. “Julietta Belladonna.” Zei ze daarna met een zachte stem. Rahl glimlachte. Jullietta was er verbaasd over hoe warm de hand wel niet voelde. Dit was geen vampier, maar ook geen mens. Ze was met stomheid geslagen.

Keanan Dawnroad

‘Jij doet dingen die voor mij onmogelijk zijn, zo houden we elkaar in evenwicht,’ zei hij, met een glimlachje op zijn gezicht. Toen opeens Julietta verscheen, draaide hij zich wat naar haar toe. Rahl stelde zichzelf voor, zijn blik werd harder toen Julietta zijn hand aanraakte. Hij zag Julietta naar hem kijken, alsof ze toestemming wilde, maar hij kon haar moeilijk verbieden zich niet voor te stellen. Hij vond het wel moeilijk, hij was echt heel erg bezitterig, maar daar kon hij gewoon niets aan doen. Hij klemde zijn kaken op elkaar, het was zo moeilijk om te vechten tegen instincten. ‘Kom, we gaan naar binnen,’ zei hij, zo ontspannen mogelijk. Hij stapte zelf al naar binnen, eenmaal daar draaide hij zich om. ‘Ik wil graag dat jij en Rahl elkaar een beetje leren kennen. Niet te goed, natuurlijk…’ zei hij, het laatste met een harde blik in zijn ogen. ‘Hij zal hier wel vaker komen,’ gaf hij als verklaring waarom hij het wilde.

Aimee McCharty

Bij het horen van haar woorden was ze met stomheid geslagen. Het was het vriendinnetje van de vampier van gisteren, die ze gister ontmoet had. Gelukkig was de vrouw verstandig en verdween gelijk weer. Verward keek ze haar na. Een dier, het kon vast nooit de dorst tegen gaan. Hoe kan hij daar op teren. Misschien moest ze het toch een keer een kans geven. Vliegensvlug stond ze op, het ging niet meer. Bloed, ze had het nodig, het was niet meer tegen te gaan. Alles draaide, ze duizelde op haar benen en alles in haar lichaam schreeuwde naar bloed. Ze gromde wat, bloed, bloed en nog eens bloed. Dat was het enige waar ze aan kon denken. Ze rende door het bos, haar ogen gleden alle richtingen in. Het onrustige gevoel zorgde er voor dat ze constant gevaar voelde. Eenmaal in het bewoonde gebied nam ze een menselijk tempo aan. Met haar kaken stevig op elkaar geklemd keek ze strak naar voren. Niet aan denken Aimee, probeer aan leuke dingen te denken. Beval ze zichzelf. Ze probeerde de mensen om haar heen weg te denken, niet naar hun hartslagen te denken, het heerlijke warme bloed dat door hun aders stroomde. Een grom ontsnapte tussen haar lippen vandaan, het was niet te doen. Uit het niets klapte er een mens tegen haar aan. Verwilderd keek ze het jonge meisje aan. 'S-sorry.'  Stamelde het meisje gespannen. Verward knipperde ze met haar ogen. 'Ga weg.' Gromde ze zo ongeveer. Angstig liep het meisje achteruit, om daarna keihard weg te rennen. Trillend pakte ze haar sleutels, stak de sleutel in het slot en verdween haar huis in. Als een wild beest gooide ze deur van de vriezer los en greep een bloedzak. Wanhopig begon ze het bloed te drinken.

Rahl Khan

Ze gingen alle drie naar binnen en hij nam gewoon maar plaats op de bank. Hij liet de twee eventjes. Julietta bleef bij Keanan staan en ze legde haar hand op zijn onderrug. Hij wilde graag dat ze de man leerde kennen. Ze keek even naar de man met haar ogen wat samengeknepen. “Wat ben jij?” Vroeg ze nu met haar heldere stem. Rahl vond het vermakelijk dat de vrouw niet helemaal achterlijk was. “Een weerwolf.” Sprak hij zonder aarzeling tegen haar. Hij grijnsde een beetje. Julietta keek op naar Keanan en daarna weer naar de man. “Vampiers, weerwolven… Bestaat er nog meer?” Vroeg ze aan Keanan, ze vertrouwde hem en verwachtte ook dat hij de waarheid tegen haar sprak. Ze slikte even en keek weer naar de man. Hij zou hier vaker komen, waarom dan wel niet? Ze zat vol met vragen en dat was ook heel erg duidelijk aan haar gezicht te zien. “I-ik kwam net ook een vampier tegen. Ze was een beetje in de war. Ik moest weggaan en dat heb ik ook gedaan. Ze had bloed nodig…” Fluisterde ze zachtjes tegen haar vriend. Rahl stond meteen op van de bank. “Dat was vast Aimee.” Mompelde hij, hij moest haar in de gaten houden.

Aimee McCharty

Gulzig dronk ze de bloedzak leeg, maar het maakte geen verschil, alles behalve. Ook de volgende bloedzak dronk ze leeg zonder enig resultaat. Een brul die van ver leek te komen ontsnapte tussen haar lippen vandaan. Gefrustreerde smeet ze allerlei spullen door haar huis heen, er bleef een grote ravage over. Haar hele voorraad greep ze en de ene naar de andere bloedzak dronk ze leeg. Ondertussen had ze zich in een hoekje genesteld in de ruimte waar geen rommel lag. Een berg lege bloedzakken ontstond, maar nog steeds gaf het geen resultaat. Haar handen trilde en ze zat onder het bloed. Haar kleding, haar lippen, haar handen. De tranen kwamen terug op dagen, maakte haar ogen vochtig. Haar knieën trok ze op, maakte zich zo klein mogelijk.

Keanan Dawnroad

Hij voelde de warmte van de hand van Julietta door zijn shirt heen op zijn rug. Hij luisterde naar de vraag die ze stelde en het antwoord dat ze kreeg. Daarna begon ze over een andere vampier, hij spande helemaal aan. Julietta was in gevaar geweest. ‘Verdomme…’ gromde hij, zijn stem klonk laag. ‘Ze moet uit haar buurt blijven…’ zei hij daarna, het klonk dreigend en het was duidelijk gericht op Rahl. Hij wilde gewoon voorkomen dat Julietta iets overkwam. ‘Als iemand je ook maar met een vinger aanraak… ik maak haar af…’ het klonk amper nog als gewoon gepraat, het was meer heftig gegrom. Hier werd hij duidelijk vreselijk boos over, hij kon zich altijd heel goed inhouden, maar dit was iets heel anders. Julietta was van hem, niemand mocht haar in gevaar brengen. ‘Dit is dus waarom ik je niet alleen wil laten. Ze had je af kunnen maken, Julietta… je hebt geluk gehad…’ siste hij. 'En ja, er bestaat meer. Nog meer. Ik laat je echt geen seconde meer alleen...' gromde hij.

Rahl Khan

Het zou inderdaad Aimee zijn geweest. Rahl knikte. “Natuurlijk, ze vormt een gevaar. Ik ga haar eerst opzoeken. Dit moet stoppen.” Zei hij met klem tegen Keanan. “Maak je maar geen zorgen. Ze staat nu ook onder mijn bescherming.” Zei hij over Julietta. “Ik wil niets van haar. Ze is een lieve meid, maar niet mijn smaak. Houdt haar niet te kort. Ze is verstandig genoeg.” Zei hij zacht tegen Keanan. “Ik kom later terug om de zaken af te handelen, deal?” Hij stak zijn hand uit naar Keanan en schudde die. “Tot zo.” Zei hij, daarna rende hij zo snel mogelijk over de straat heen. Aimee was hem meer dan dierbaar geworden, sowieso was hij nu verantwoordelijk. Hij stormde haar huis binnen en zag haar tussen een grote rotzooi. Er lagen verschillende bloedzakjes en de geur van bloed was overweldigend. Hij keek naar haar. “Ik regel wat voor je, blijf hier. Blijf echt hier.” Zei hij gehaast tegen haar. Hij wist goed wat hij moest doen, het was een keer eerder dat hij dit had meegemaakt. Ze had echt bloed nodig van een echt mens. Dat wist hij maar al te goed. Hij wist ook wie hij moest grijpen. Hij trapte de vervallen deur in. “Jij. Meekomen.” Siste hij tegen de grote man die daar zat. Hij was net vrij uit de gevangenis, zijn armen zaten vol tatoeages. De man keek hem aan met een norse blik in zijn ogen. Hij stond op en stroopte zijn mauwen op. Rahl greep hem met een snelle beweging beet en sleurde hem met zich mee. Hij stopte voor het huis van Aimee en duwde de man naar binnen. Hij sloot de deur en wachtte tot ze hem vermoord had.


Julietta Belladonna

Zo snel mogelijk was Rahl weer verdwenen en ze keek op naar Keanan. “Ik kan het wel, ik wist meteen dat ze een vampier was en ik deed ook heel voorzichtig, maar ze leek verdrietig en eenzaam… ik dacht… misschien zijn er wel meer zoals jij, jullie zijn niet allemaal slecht en dat weet ik. Dat wil ik ook laten zien.” Zei ze zachtjes tegen hem en ze streek over zijn rug heen. “Wat is er zo bijzonder aan een weerwolf?” Vroeg ze aan hem. Ze wilde erover heen praten, ze wilde hem niet zo horen grommen, maar hem gewoon horen praten.

Keanan Dawnroad

Hij knikte alleen maar wat kil naar Rahl, zijn humeur was duidelijk omgeslagen en hij straalde alleen maar kilheid en hardheid uit nu. Hij zou zo terug komen, hij hoefde niets van Julietta, hij moest haar niet te kort houden. Dat was niet te doen. Julietta was het enige wat betekenis voor hem had en hij zou alles doen om dat te beschermen, hoe dan ook. Hij had het er straks wel over, Rahl verdween toch al meteen met de woorden dat hij zo terug zou zijn. Daarna begon Julietta tegen hem te praten. ‘Ik vind het knap dat je het meteen zag, maar je moet voorzichtig zijn. Ik kan mij heel goed inhouden, maar er zijn anderen die dat niet kunnen. Zoals zij. Ze is nog jong, veel jonger dan dat ik ben, ze kan je zo iets aandoen… ik vind het al moeilijk, laat staan hoe moeilijk het voor haar is…’ zei hij zacht. Hij zuchtte, door dit gesprek kreeg hij zelf dorst. Waarom was alles toch zo ingewikkeld? ‘We zijn inderdaad niet allemaal slecht, maar niemand van ons is te vertrouwen, Julietta. Je zag toch zelf hoe erg ik op jou reageerde toen je in je vinger sneed? Ik doe zo veel moeite voor je, maar ook ik ben gevaarlijk ,we zijn allemaal vreselijk gevaarlijk en we hebben onszelf niet in de hand. ‘ zei hij op doordringende toon. ‘Ik kan het ook niet hebben. Ik wil niet dat je in gevaar bent…’ zei hij zacht. Ze streelde over zijn rug heen en hij sloot zijn ogen. ‘Ze kunnen veranderen in een wolf en ze zijn altijd warm. Ze hebben gevoelens en kunnen vreselijk irritant zijn.’ Mompelde hij. ‘Ik wil het er nu niet over hebben,’ voegde hij er aan toe.

Aimee McCharty

Zachtjes schokte haar schouders en zacht snikte ze. Dit alles was zo overweldigend. Langzaam tilde ze haar hoofd op, zijn geur merkte ze op. Voor ze het wist stond hij voor haar, hij vertelde haar dat hij wel wat zou regelen. Verdoofd keek ze hem aan, opende haar mond om iets te zeggen maar hij verdween al weer. Verward knipperde ze met haar ogen, stond hij hier zo net echt? Moeizaam kwam ze overeind en liep naar de kraan toe. Ze waste het bloed van haar huid af en leunde vervolgens wat tegen het aanrecht aan. Het was een grote rotzooi, had zij dit echt aangericht? Niet veel later kwam hij terug, maar niet alleen. Het was een mens, hij had een mens voor haar meegenomen. Tegenover haar stond een grote en brede man, hij zat onder de tatoeages. Vragend keek ze van de man naar Rahl. De drang naar bloed over won het, voor ze er ook maar verder over na dacht greep ze hem vast en zette haar scherpe hoektanden in zijn hals. Niet veel later zakte de man in elkaar, op de grond. Haar borstkas ging zwaar op en neer, onregelmatig. Haar blik sloeg weer om, tot afschuw. 'Nee, ik heb hem vermoord.'  De angst en afschuw was duidelijk hoorbaar. 'Kut kut, dat wilde ik niet, ik.'  Haar stem trilde en ze deinsde achteruit, weg van het lichaam.

Rahl Khan

Na een tijdje kwam hij weer binnen. “Rustig maar, het was de bedoeling dat hij dood ging.” Zei hij zacht. “Dit is een deel van een contract dat ik met je wil opstarten. Jij vermoord criminelen, daarvoor laat ik je leven.” Zei hij zacht tegen haar. Hij maakte een doek nat en begon haar lichaam voorzichtig schoon te maken. “Je moet jezelf niet gek maken, Aimee, je hebt nu eenmaal bloed nodig. Anders kan je niet overleven. Je krijgt een lijst van criminelen van mij en manipuleert niet meer. Je dood ze alleen als je echt dorst krijgt.” Mompelde hij haar toe. Hij streek over haar rug heen. Ze was compleet in de war, maar ze had nu in ieder geval genoeg bloed gehad. Dat wist hij wel zeker.



Julietta Belladonna

Hij vond het knap dat ze het meteen zag en daardoor glimlachte ze breed naar Keanan, maar daarna gaf hij aan dat ze echt voorzichtig moest zijn. Ze was veel jonger dan Keanan en Julietta knikte een klein beetje. Er waren toch ook vampiers die zich van jongs af aan konden aanpassen of niet soms? Ze wist het zeker dat het bestond. Dat sommige vampiers zonder moeite met mensen konden samenleven. Er waren altijd uitzonderingen. Ze huiverde toen ze terug dacht aan het moment dat ze in haar vingers had gesneden. Het maakte haar nog steeds bang af en toe. Hij wilde niet dat ze in gevaar was en daardoor kroop ze tegen hem aan en legde ze haar hoofd tegen zijn borst aan. Weerwolven konden in een wolf veranderen en ze waren altijd warm. Ze hadden meer gevoelens dan vampiers en konden irritant zijn. Keanan wilde er niet over praten en daardoor zweeg ze zelf ook maar. Ze zuchtte zachtjes en bleef tegen hem aanstaan. Het voelde heerlijk om bij hem te zijn.

Aimee McCharty

'Nee, nee helemaal niet. Ik wilde hem niet vermoorden.'  Zei ze duidelijk in de war. Hij had het over een contract, dat zij criminelen moest vermoorden en daardoor zou zij in leven blijven. Heftig schudde ze haar hoofd. Hij maakte voorzichtig haar lichaam schoon, maar direct nam ze afstand. 'Blijf van me af.'  Snauwde ze. Het voelde zo intens. 'Waarom zou ik dat doen? ' Vroeg ze niet begrijpend. Wanneer ze zou toegeven aan haar gevoel, haar menselijke gevoelens, dan zouden die constante schuldgevoelens er zijn wanneer ze iemand vermoordde. Dat was een van de redenen dat ze juist haar menselijkheid had uit geschakeld, omdat ze daar niet mee kon omgaan. 'Ik wil dat helemaal niet.' Stamelde ze onzeker. 'Ik wil helemaal geen deal met jou, alsjeblieft blijf uit mijn buurt.' Het was de bedoeling om dwingend over te komen, maar het klonk eerder onzeker. Sinds ze hem ontmoet had was er iets veranderd, kreeg ze haar gevoel terug. Wanneer hij uit haar buurt zou blijven, misschien kon ze het dan weer uitschakelen.