Vampiers enzooo

Olyvia Middleton

Verbaasd keek ze hoe hij compleet terug veranderde, ze glimlachte zachtjes toen hij meteen contact zocht met Aimee. Net als Rahl speurde ze de omgeving af, haar rechteroog was echter niet nuttig waardoor ze meerendeels naar links keek. Plotseling voelde ze dat haar kin werd gepakt, haar hele lichaam begon te trillen. Even dacht ze dat ze aangevallen werd aangezien ze het niet zag aankomen. Verschrikt draaide ze haar hoofd en merkte dat het Rahl was die haar kin vast had. Ze knikte wat bjj zijn woorden. "Ga eerst maar checken of iedereen okee is, daarna ben ik aan de beurt." zei ze duidelijk. Ze haalde een zakdoek uit haar broekzak en depte haar gezicht er wat mee. Ze hoorde Aimee uiteindelijk praten, ze zei dat alles oke was maar het was duidelijk te horen van niet. Haar blik ging voor een moment naar Rahl, ze keek hem vragend aan vam wat hij nou gaat doen. Zelf had ze niet in de gaten hoe haar gezicht eruit zag. Een oog was bruin, haar eigen kleur en de andere was dof blauwsig. Ze zou er van versteld staan als dat spul ook haar blindheid kon genezen.

Rahl Khan

“Je moet niet blind worden, dat zou zonde zijn.” Sprak hij tegen Olyvia wanneer ze aangaf dat hij de rest eerst moet helpen. Hij keek weer naar voren, naar Aimee, hij kon haar nu zien en zag hoe zwak ze was. Hij slikte even, het deed hem ontzettend veel pijn om dit bij haar te zien. Ze wist niet of ze dichterbij kon komen. “Mag ik het proberen?” Vroeg hij heel zacht. Het ging wel met haar, maar hij schudde zijn hoofd. “Het spijt me, het spijt me echt verschrikkelijk…” Hij haalde een hand door zijn haar heen en keek naar Aimee met tranen in zijn ogen. “Ik wil jou nooit pijn doen… echt niet. Dat is wel het laatste wat ik wil.” Fluisterde hij nu en hij sloot zijn ogen heel even en haalde diep adem. “Bij mij thuis heb ik een speciaal zalfje, iets wat de wonden verzorgd zodat jullie genezen.” Hij keek weer even naar Olyvia, maar daarna hoorde hij de lieve woorden van Aimee en kwam er onbewust toch een glimlach op zijn lippen. “Ik ook…” Zei hij tegen haar terug en hij keek haar even diep in haar ogen aan, ook al was het van een afstand en ook al voelde hij enorm de drang om bij haar te zijn, het ging niet. Hij moest wachten tot ze aangaf of hij het wel of niet kon proberen.

Aimee McCharty

Heel zacht vroeg hij aan haar of hij het mocht proberen, om dichterbij te komen. In de verte kon ze hen nu zien, ze keek even naar de twee gedaantes en perste haar lippen op elkaar. Het bleef stil, ze reageerde niet. Met een moeilijke, nadenkende blik keek ze nu naar de grond. 'Ja, natuurlijk.' Antwoordde ze hem uiteindelijk met een waterige glimlach. Haar koele vingers legde ze even tegen haar nu gloeiend heette voorhoofd, haar lichaam was echt volledig van slag. Haar ogen stonden dof, niet zo vurig en vol leven als normaal en haar huid was nog bleker. Het speet hem, hij wilde haar geen pijn doen, dat was het laatste wat hij wilde. 'Hee, het maakt niet uit. Je kon er niets aan doen, ik neem het je alles behalve kwalijk, echt.' Sprak ze hem nu bemoedigend toe. Eigenlijk wilde ze het liefst weer gaan zitten, haar benen leken haar gewicht niet langer te kunnen dragen. Diep keek hij haar in haar ogen aan, zoals alleen hij dat kon. Zelfs met zo'n afstand tussen hen deed al enkel die blik zoveel met haar. Haar hand liet ze van de stam af glijden, maar nu pas besefte ze hoe wankel ze eigenlijk stond. Hoe graag ze het ook wilde verbergen, haar zwakte niet wilde tonen, het was gewoon aan alles af te lezen dat ze enorm verzwakt was en echt pijn had. Aan de frons in haar voorhoofd was te zien dat ze op dit moment veel pijn had. Om te voorkomen dat ze viel zocht ze opnieuw steun aan de boom.

Rahl Khan

Hij keek nog even naar Olyvia en glimlachte een beetje naar haar. “Ik neem jullie zo mee, goed?” Vroeg hij nog aan haar. Daarna bewoog hij zich langzaam naar Aimee toe. Hij mocht naar haar toe komen, hij mocht het proberen. Het maakte niets uit dat hij dit had gedaan, hij kon er niets aan doen en ze nam hem niets kwalijk. Hij glimlachte daardoor een beetje. “Ik had mezelf niet zo gek moeten maken.” Zij hij met een diepe zucht. Het was zijn eigen schuld dat hij veranderde, dat hij zich aan al die nare gedachtes had vastgehouden. “Zeg het als het pijn doet, als ik te dichtbij kom.” Sprak hij nu kalm tegen haar. Hij bleef voorzichtig lopen, al rende hij liever op haar af om haar te omhelzen en stevig vast te houden. Hij haalde diep adem en keek haar afwachtend aan. Ze had pijn, hij zag het heel erg duidelijk, steeds duidelijker hoe dichter bij hij kwam.


Julietta belladonna

“Dat weet ik, liefje, maar je kan me niet beschermen nu ik er eenmaal in zit. Nu ben ik er een deel van geworden, van deze wereld.” Sprak ze zachtjes tegen Keanan. Ze ging rustig door met het schoonmaken en volgens Keanan ging het ook wel weer weg, de vieze en lelijke wond. Ze vroeg zich af hoe het nu met Rahl ging en met Aimee. Zou zij het ook reddden? Ze haalde diep adem en wanneer ze klaar was, borg ze alle weer netjes op. Keanan had ergere dingen overleefd. “Ik denk niet dat het goed is als ik dat weet.” Zei ze met een lichte glimlach.

Aimee McCharty

Hij had zichzelf niet zo gek moeten maken, bij het horen van deze woorden fronste ze even. 'Gek? Wat bedoel je?' Vroeg ze duidelijk niet begrijpend. Voorzichtig bewoog hij zich dichterbij, ze moet aangeven wanneer het pijn deed, wanneer hij te dichtbij kwam. Ze beet op haar onderlip, het deed nu al pijn. De druk in haar in hoofd nam weer toe, haar kaken klemden ze gespannen op elkaar. Het was in ieder geval positief dat hij überhaupt dichterbij kon komen, dat ze het enigszins verdragen kon, al ging het niet van het leien dakje. Hij kwam steeds dichterbij en een zwakke glimlach lag rond haar lippen. De pijn werd heftiger en heftiger, maar ze wilde gewoon niet dat hij daar bleef staan, weg van haar bleef.

Rahl Khan

Ze wilde weten wat hij bedoelde. Hij slikte even. “Ik zonk weg in de nare gedachten, het is pijnlijk om je kinderen dood te zien gaan als je zelf er nog zo uitziet.” Fluisterde hij tegen haar. Hij bleef dichterbij komen. “Gaat het echt wel?” Vroeg hij aan haar. Hij kon haar gezicht nu bestuderen. Zijn hart sloeg sneller. Hoe dichterbij hij kwam, hoe harder het ging. Hij zag de glimlach die aangaf dat ze het wel prettig vond dat hij dichterbij kwam, maar hij zag de spanning op haar kaken. Het deed haar wel pijn. Niet veel later stond hij voor haar en sloeg hij zijn armen stevig om haar heen, hij was voorzichtig met haar arm, maar verder hield hij haar heel stevig vast. “Ik hou van je.” Fluisterde hij nu.

Aimee McCharty

Hij was weggezonken in nare gedachten, het was pijnlijk om je kinderen dood te zien gaan als je er zelf nog zo uitzag. Het was toch wel een klap in haar gezicht, ze had er niet bij stil gestaan. Hij was natuurlijk al veel langer op deze wereld, het was niet meer dan normaal dat hij kinderen had gehad, een gezin, een vrouw... Opnieuw besefte ze dat ze eigenlijk zo weinig over hem wist. Ze opende haar mond om hem te antwoorden, maar hij was haar alweer voor. 'Ik houd het wel vol.' Overtuigde ze hem. Voor enkele seconde sloot ze haar ogen, hield haar adem in, de pijn werd heftiger. Voor ze het wist stond hij voor haar, sloeg zijn armen om haar lichaam heen en vertelde haar dat hij van haar hield. Er leek niets van de krachtige Aimee over te zijn, in zijn armen lag nu eerder een zwakke jonge vrouw die niet wist wat ze met dit alles aan moest. 'Ik ook van jou.' Haar goede arm sloeg ze om zijn warme lichaam heen en haar gezicht verstopte ze bij zijn schouder.

Olyvia Middleton

Ze knikte bij zijn woorden en lachte zacht. "Ga nou maar." zei ze plagend en drukte hem een beetje naar voren. Ze kruiste haar armen wat over elkaar en keek rustig toe, met een oog natuurlijk, hoe hij voorzichtig naar haar liep. Het was duidelijk dat Aimee met nogal veel druk te maken had, ze zuchtte zacht. Ze keek nog wat om haar heen en keek toe hoe Rahl steeds dichterbij kwam tot hij zijn armen om haar heen sloeg, ze kon met gemak opvangen wat ze zeiden. Ze begon spontaan te glimlachen toen ze zeiden dat ze van elkaar hielden, ze draaide kwartslag en hing met haar schouder tegen de boom aan terwijl ze wat in de verte keek. Nog steeds glimlachte ze een beetje, ze was blij dat ze zo gek van elkaar waren. Zelf maakte ze zich er niet druk over, ze was een vampier en in de staat zoals ze nu is zou het niet eens mogelijk zijn om een mens als liefde te nemen. Ze leunde ook met haar hoofd tegen de boom aan terwijl ze bleef knipperen met haar rechter oog, hopend dat haar zicht terug zou komen. Maar helaas.

Rahl Khan

Ze hield het wel vol zei ze. Ze leek haast te breken in zijn armen toen hij haar vast hield. Ze hield ook van hem en hij drukte zijn lippen in haar nek. “Het komt goed, liefje, echt.” Fluisterde hij tegen haar. Hij streek even zacht door haar haren heen. “Kun je met de pijn omgaan? Dan verzorg ik je, dan geneest je arm tenminste.” Mompelde hij. “Dan nemen we Olyvia ook mee, ik wil niet dat ze door mijn toedoen blind wordt aan een oog, dat zou ik echt afschuwelijk vinden.” Gaf hij aan. Hij glimlachte een klein beetje, hij was lichtelijk gespannen, maar dat kwam gewoon door wat er met hem gebeurd was. Wat er die dag allemaal wel niet had plaatsgevonden.

Aimee McCharty

Zijn zachte lippen voelde ze in haar nek, hij vertelde haar fluisterend dat het allemaal goed kwam. Haar oogleden voelden zo zwaar, ze gaf hen hun zin, sloot haar ogen. Hij streek zacht door haar haren heen. Het was de vraag of ze met de pijn om kon gaan, haar lichaam voelde nu verdoofd en alles drong niet zo meer tot haar door. 'Jawel.' Het was niets meer dan een zacht gemompel. Het voelde of ze steeds meer weg zakte, steeds minder grip over haar lichaam had. Zacht knikte ze toen hij wat zei over Olyvia, dat ze mee ging. De combinatie van dorst, pijn en alles wat er gebeurd was werd haar teveel, het was teveel van het goede. Aimee viel weg, een slap lichaam was wat overbleef in zijn armen.

Rahl Khan

Hij merkte aan haar dat ze toch wegzakte. Dat ze zwak was en niet veel later hing ze in zijn armen. “Och, meisje toch…” Zei hij zachtjes. Hij pakte haar voorzichtig op, alles deed hij met zoveel liefde. Hij hield haar dicht tegen zijn lichaam aan om haar zo goed mogelijk te beschermen. Zijn lippen drukte hij nog zachtjes op haar voorhoofd. “Ik zal voor je zorgen.” Fluisterde hij nog. Hij voelde zo ontzettend veel liefde voor haar.
Daarna keek hij weer op naar Olyvia, hij glimlachte een beetje naar haar. “Ga je mee, Olyvia? Dan verzorg ik jullie wonden. Dat is wel het minste wat ik kan doen.” Sprak hij zacht tegen haar. “Ik hoop dat ik je oog nog kan redden, het spijt me anders echt ontzettend.”

Keanan Dawnroad

Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en af en toe moest hij een grom van pijn onderdrukken. Het voelde echt vreselijk, het deed verschrikkelijk veel pijn. De dorst was misschien nog wel vervelender, vooral omdat Julietta zo vreselijk lekker rook. Hij luisterde naar haar zachte stem, maar hij reageerde niet. Toen ze klaar was bleef hij in dezelfde verkrampte houding zitten, het deed zo veel pijn. Ze zei dat het niet goed was als ze dat wist, daardoor keek hij haar weer even aan. ‘Ik denk het ook niet…’ mompelde hij, aan zijn donkere stem was te horen dat hij het echt moeilijk had. Hij wilde het haar niet zeggen, ze kon toch niets doen. Op de hulp van Rahl hoefde hij ook niet meer te rekenen, waarschijnlijk kon hij hulp van Aimee ook wel vergeten. ‘Wil je water voor mij pakken?’ vroeg hij zacht. Het zou niet veel helpen, maar hij had het gevoel dat hij iets binnen moest krijgen en het voelde ongemakkelijk om niets te zeggen.

Olyvia Middleton

Ze keek weer hun kant op toen hij Rahl hoorde praten, ze keek naar Aimee die in zijn armen lag. Ze was helemaal knockout en te begrijpen ook. "Doen we, let's go." zei ze zacht terwijl ze haar handen in haar zakken stopte. Ze liep nog een stukje naar hem toe en ze glimlachte een beetje. "Rustig Rahl, in de ergste situatie had ik dood kunnen zijn aangezien ik zo dom was om niet weg te wezen toen ik je zag aankomen." zei ze met een flauw lachje. "We zien wel wat er van komt, een oog is maar een oog. Ik heb nog steeds me gehoor en me reuk. En het belangrijkste; me leven." ze legde even een hand op zijn schouder en zuchtte zacht. "Kom, Aimee heeft help nodig." ze keek een beetje naar haar arm, het zag er niet smakelijk uit.

Rahl Khan

Hij glimlachte naar Olyvia toen ze zei dat ze gingen. Hij hield Aimee heel stevig in zijn armen en liep samen met Olyvia richting de stad. Ze waren aardig diep in het bos en hij begon ook op een stevig tempo te lopen, wel zo dat Olyvia hem nog wel bij kon houden. Ze was natuurlijk ook wat verzwakt. “Ogen zijn toch heel erg belangrijk… als je er twee hebt, heb je meer inzicht. Nu zul je moeite hebben om een prooi te vangen.” Sprak hij schuldig toen ze wel heel erg nuchter overkwam. Zo was ze, hij vond het wel grappig aan haar, ze was ongelooflijk nuchter en zag nergens echt een probleem in, altijd maar de positieve kant bekijken. Hij wou dat hij dat zelf kon… maar hij was nu wel degene die hij echt was. Het maakte hem ook.


Julietta Belladonna

Ze hoorde hem af en toe grommen en dan keek ze behoedzaam op. Toch leek hij het niet op haar te richten, maar omdat het zo erg pijn deed. Ze haalde diep adem en keek hem nu even aan. Hij had zo ongelooflijk veel pijn, ze zag het helemaal aan hem. Hij dacht dat het ook niet goed was als ze veel over zijn verleden wist. Zijn stem klonk donker. Hij wilde graag wat water en ze knikte even. “Natuurlijk, liefje.” Zei ze zacht tegen hem en ze stond meteen op. In de keuken schonk ze een glaasje water in uit de kraan en liep daarna weer terug naar Keanan. Ze hield het voor hem, zodat hij het aan kon pakken.

Keanan Dawnroad

Ze liep weg om het water te pakken, dat was voor hem een moment om langzaam in te ademen. Dit was vreselijk, hij kon nergens heen, het deed zoveel pijn en hij had ook nog eens heel erg veel dorst. Hij kneep zijn ogen even dicht, maar zodra Julietta weer voor hem stond keek hij haar aan. Zijn ogen waren pikzwart, zijn blik was onrustig, maar dat kwam vooral door de pijn. Hij pakte het glas van haar aan en hij nam voorzichtig een paar slokken, daarna zette hij het glas heel moeizaam op tafel, hij probeerde zo min mogelijk te bewegen. ‘Dankje…’ zei hij zacht. ‘Ik hoop dat hij Aimee niets doet. Als ik het zou kunnen zou ik naar ze opzoek gaan…’ mompelde hij. Hij vond het vreselijk dat hij nu hier zat en dat hij helemaal niets kon, hij wilde er naar toe alles in de gaten te houden, maar het was beter als hij voorlopig helemaal niets deed.

Olyvia Middleton

Ze had ondertussen haar armen weer gekruist en keek soms naar de grond om te kijken waar ze liep. Hij liep stevig door, ze had er geen moeite en kon het makkelijk bijhouden al hoewel ze wel last begon te krijgen van haar hoofd. "Zodra je zich minder wordt, worden je overige zintuigen sterker. Het heeft zo z'n voordelen en nadelen." zei ze lachend en haalde haar schouders licht op. Ze zag het van de positieve kant, volgens haar kun je het wel van de negatieve kant bekijken maar het lost eigenlijk niks op. Ze merkte hoe ver ze in het bos waren geraakt. "Nya, we zien wel hoe we ver we komen met dat spul van je. Aimee's wond ziet er in ieder geval wat erger uit." ze kreeg even rillingen over haar rug. "Ik waardeer je hulp in ieder geval, en ben vooral blij dat je uit die.. enge gedaante bent gekomen.." zei ze zachtjes lachend. Ze schrok wel een beetje maar het was niet iets wat ze nooit had gezien, wie weet misschien ook wel niet de laatste keer.

Rahl Khan

Ze lachte erom en hij schudde langzaam zijn hoofd. “Ik wilde dat ik wat meer van jouw optimisme had.” Zei hij nu tegen haar en hij keek haar even aan. Ze liepen nog een behoorlijk tijdje door, hij nam de weg door het bos heen om bij zijn huis te komen, zo konden ze niet over straat lopen, dat zou teveel opvallen vond hij. “Klopt, ik vind het echt vreselijk dat ik haar zo hard gebeten heb, wat bezielde me…” Hij kreunde zacht door zijn eigen schuld, door wat hij allemaal wel niet had gedaan. Gelukkig waardeerde Olyvia zijn hulp en was ze blij dat hij niet meer zo eng was. Daardoor moest hij wel even glimlachen. “Het spijt me, het effect van de volle maan en mijn eigen somberheid.” Hij slikte even, hij vond het nog steeds vreselijk. Langzaam liep hij naar binnen in zijn huis en legde hij Aimee voorzichtig op zijn bank neer. “Wil jij even bij haar blijven? Dan ga ik het zalfje halen.” Vroeg hij nu aan Olyvia. Hij glimlachte een klein beetje naar haar en daarna rende hij al gauw de trap op. In zijn kamer rukte hij alle laatjes open, hij wist niet meer waar het lag. Alles in zijn kamer lag compleet overhoop voor hij eindelijk het potje gevonden had. Hij haalde even diep adem en draaide het even open. De stinkende lucht kwam hem tegemoet en hij gromde er even zacht door. Het was een vreselijke lucht. Gauw draaide hij het weer dicht en ging hij weer naar beneden toe. “Het stinkt wel hoor…” Sprak hij zacht. Als het goed is, zou de zalf het genezingsproces van de vampier op gang brengen, dus dan zouden ze weer genezen zoals ze dat gewend waren.

Aimee McCharty

Langzaam, maar zeker zag je haar oogleden iets bewegen. Voorzichtig opende ze haar ogen en knipperde wat verward, wennend aan het licht. Een zachte kreun ontsnapte en ze wreef met haar ijskoude vingers in haar gezicht. Direct wilde ze overeind komen, omdat ze de omgeving niet herkende, maar haar lichaam liet dit niet toe. Haar lichaam protesteerde, een steek van pijn en gevoel van zwakte schoot door haar heen. Gespannen keek ze om zich heen maar haalde opgelucht adem toen ze Rahl naar beneden zag komen. Ze besloot om maar te blijven liggen, ze had er gewoon weg de kracht niet voor. Hij had het erover dat het wel stonk, fronsend keek ze hem aan, niet helemaal begrijpend waar hij op doelde. Haar blik gleed naar het potje in zijn handen, dat was vast waar hij doelde. Terug keek ze hem aan en toverde een kleine glimlach tevoorschijn. 'Ik ben dus blijkbaar weggevallen, typisch.' Ze snoof even, ze haatte zwak te zijn. Met moeite kwam ze toch overeind nu en ging zitten, het was aan haar blik af te lezen dat het niet van harte ging. Even bekeek ze de wond op haar arm, het zag er echt vies en naar uit.

Olyvia Middleton

Onderweg luisterde naar zijn woorden, ze glimlachte zo af en toe, lachte een paar keer en knikte. Ze zei verder weinig omdat ze moe begon te worden, haar hoofd deed zeer. Eenmaal aangekomen bij zijn huis knikte ze toen hij vroeg of ze op Aimee kon letten, ze plofte op een andere bank neer naast Aimee. Ze trok haar benen op, leunde met haar elleboog op de leuning en hing haar hoofd in haar hand. Ze keek ondertussen een beetje rond en net toen haar ogen dicht vielen kwam Rahl weer beneden en ze haalde haar hoofd van haar hand en trok een vies gezicht. "Gadverdamme zeg, dat stinkt echt ja," zei ze terwijl ze haar hand voor haar mond hield. Ze keek naar Aimee die wakker was geworden en langzaam legde ze haar hoofd weer in haar hand en keek weer wat rond.

Rahl Khan

Hij zag dat Aimee weer wakker was en daardoor glimlachte hij toch even. Ze kwam overeind, hij zag hoeveel moeite ze overal mee had. “Sst, liefje, blijf nu maar lekker liggen.” Zei hij liefdevol tegen haar en hij duwde haar weer voorzichtig op de bank. “Het maakt niet uit dat je bent weggevallen, dat is logisch, je bent vast uitgeput.” Mompelde hij tegen haar. Hij ging bij haar op de bank zitten en keek even naar Olyvia die het inderdaad ook vond stinken. “Het is voor jullie eigen bestwil, dames.” Zei hij nu met een lachje. Hij draaide het potje weer open en legde het dekseltje op tafel. Daarna keek hij Aimee weer aan. “Durf je het aan?” Vroeg hij nu aan haar met een doordringende blik in zijn ogen. Het zou vast pijn doen.

Aimee McCharty

Liefdevol zei hij tegen haar dat ze lekker moest blijven liggen. Voorzichtig duwde hij haar weer op de bank. Ze haalde haar neus op bij de geur van de stinkende substantie en trok een vies gezicht. Het stonk echt. Haar blik bleef op Olyvia rusten, waarom was zij constant in zijn buurt? Stiekem maakte ze zich er wel een beetje druk om, ook al wilde ze dat helemaal niet. Ze wilde niet jaloers zijn of wat dan ook, maar het leek bijna of het niet anders ging, het niet tegen te gaan was. Ze voelde zijn blik op haar huid branden, haar blik trok ze los van Olyvia en schudde haar hoofd even om daarna zijn prachtige bruine kijkers op te zoeken. 'Ja, natuurlijk. Als het werkt.' Een waterige glimlach lag rond haar lippen. Nog steeds voelde ze zich ontzettend zwak en dorstig. Haar blik was duidelijk onrustig en haar bruine ogen leken ditmaal bijna zwart. Na het jagen met Keanan had ze niks meer gedronken, dierenbloed werkte duidelijk een heel stuk minder. Haar leren jasje trok ze voorzichtig en moeizaam uit, zodat de wond op haar onderarm nu volledig zichtbaar was. Er zaten twee gapende gaten in haar arm, de tandafdrukken, voor de rest was het rood en gezwollen en zag er ontstoken uit. 'Pff, moet ik het zelf doen?' Vroeg ze hem nu plagerig met een kleine grijns en stak haar hand naar hem uit.

Rahl Khan

Zelf was hij nooit jaloers, daarom kon hij zich ook niet voorstellen dat Aimee dat wel was. Dat kwam gewoon niet in zich op. Hij was misschien ook wel lichtelijk naïef in dat soort dingetjes. Hij streek even zacht langs het gezicht van Aimee, hij hield echt vreselijk veel van haar, het was haast ongelooflijk. Ze keek hem even in zijn ogen aan en het was zoals elke keer weer genoeg om zijn adem te laten benemen. Als het werkt was ze er wel klaar voor. Hij zag aan haar dat ze wat moest drinken binnenkort. Hij zou, als hij haar verzorgd had, voor haar gaan jagen. “Weet je hoe het met Keanan is?”Vroeg hij aan haar, hij wist niet of hij de man ook nog had toegetakeld. Hij hielp haar met het uittrekken van haar jasje en legde die op de leuning van de bank neer. Ze vroeg of ze het zelf moet doen en hij schudde zijn hoofd. Hij grijnsde een beetje. “Misschien vind ik het wel leuk om je pijn te doen.” Sprak hij plagend, al was dat totaal niet het geval. Hij haatte het om haar pijn te doen. Hij depte zijn vingers in de substantie en smeerde het voorzichtig langs de randen van de wond.

Aimee McCharty

Bij het voelen van zijn vingers langs haar bleke huid, drong er weer een steek van pijn door haar hoofd heen. Het was nog steeds niet volledig verdwenen, maar ze kon nu tenminste weer bij hem zijn. Echter nu hij zo dichtbij was werd het weer heviger. Ze probeerde te ontspannen maar kon het niet laten om haar hand tot een vuist te vouwen, vanwege de pijn. Keanan, nee, ze had er niet meer bij stil gestaan. Voor even zonk ze ver weg in gedachten. 'Ik weet alleen dat je hem ook gebeten heb, in zijn been.'  Mompelde ze pas nadat tientallen seconde verstreken waren. 'Verder, heb ik geen idee eigenlijk.'  Voordat ze ook maar had kunnen reageren op zijn plagerige opmerking smeerde hij de substantie al langs de randen van de wond. Hij had gelijk, het deed zeer en stonk echt ontiegelijk. Haar gezicht draaide ze weg, klemde haar kaken gespannen op elkaar, sloot haar ogen en probeerde diep in uit te ademen. Het prikte ontiegelijk, brandend gewoon. 'Och, het brand maar een beetje.' Sprak ze sarcastisch uit met haar kaken nog op elkaar geklemd om haar gedrag te verklaren.

Olyvia Middleton

Met vermoeide ogen en nogal barstende koppijn zat ze zwakjes in de bank, haar hoofd nog steeds leunend op haar hand. Haar ogen vielen telkens dicht en zodra ze opengingen scande ze de ruimte rond met het oog waar ze nog mee kon zien. Ze probeerde iets te vinden waar ze haar aandacht op kon houden zodat ze niet in slaap viel, hartstikke voor schut natuurlijk. Ze voelde gewoon dat iemand naar haar keek, ze keek wat naar rechts en zag Rahl. Verder kon ze niet kijken zonder haar hoofd te bewegen, ze liet het maar gaan aangezien ze wel wist had wie haar in de gaten hield. Veel meer mensen waren er niet in dit huis. Ze hoorde Aimee praten waardoor ze haar hoofd toch draaide en ze zag hoe hij het spul rondom de wond smeerde. Ze trok nog een keer een lelijk gezicht, het stonk en de wond zag er nu al helemaal niet uit aangezien ze haar jasje had uitgetrokken. Haar eigen vorige wond was vergeleken met dat helemaal niks. Ze keek maar weer de andere kant op en staarde een beetje voor zich uit.

Rahl Khan

“Ik ben blij dat ik even bij je kan zijn.” Vertelde hij haar heel erg zachtjes. Ze sprak over Keanan en dat hij hem ook gebeten had, in zijn been. Daardoor slikte hij even. “Oh, fuck… Dan moet ik hem straks ook opzoeken voor het fout gaat met hem en Julietta. Het zou vreselijk zijn als het fout zou gaan.” Vertelde hij nu nadat hij even slikte. Hij smeerde verder met de zalf, waarschijnlijk voelde ze het al lichtelijk genezen tussen de pijn door. Ze sprak sarcastisch tegen hem en daardoor lachte hij even. Hij drukte zijn lippen zacht op haar voorhoofd. “Het komt wel goed.” Fluisterde hij. Zijn blik wendde hij weer even naar Olyvia. “Blijf je wakker, meid?” Vroeg hij aan haar. Hij was nu klaar met Aimee en bekeek de wonden even met het zalfje wat het omlijnde.