Medieval Times

Elvira Solore

“Dat wil ik wel, alleen tegen je aanliggen is wel fijn, dat voelt wel goed en beschermd.” Sprak ze zachtjes tegen hem. Ze pakte hem voorzichtig vast en nam hem mee de hut in. Ze pakte een huid en legde die over hem heen en ze kwam tegen hem aanliggen. “Lekker slapen, Stephen.” Fluisterde ze.


Koningin Fay Lahero

Ze kroop in elkaar toen hij schreeuwde en hij greep haar vast, daardoor verstijfde ze zelfs een beetje. “I-ik… ik wilde alleen maar zeggen wat ik zeker wist… S-sorry… ik ben ook in de war.” Fluisterde ze nu stotterend tegen hem. Hij vond haar vervelend en hierdoor keek ze naar de grond. “Ik weet het niet, Nathan, ik weet het echt niet…” Ze snikte zachtjes nu, hij overviel haar echt door zijn geschreeuw.



Koningin Esmeralda Fullbright

Hij mompelde haar toe dat ze naar bed moest gaan. “Ik ga niet, ik maak me onwijs veel zorgen om je… heel erg veel.” Sprak ze zachtjes tegen hem en ze kwam wat dichterbij. Ze keek even op naar Carmen en slikte even door het gegrom van Jay.
“Ik hou van je, heel erg veel… we hebben het onwijs moeilijk samen, maar we kunnen het wel.” Fluisterde ze.



Lolita Fullbright

Hij zei haar dat hij haar niet wakker maakte voor seks, dat had hij wel anders gedaan. Ze werd langzaam echt wakker en toen ze het had over Jay en Carmen, was ze haast meteen wakker.
“Oké, ik ga mee.” Zei ze nu snel en ze schoot wat kleding aan en liep gehaast met hem mee naar buiten toe.

Koning Stephen Lahero

Het was maar goed dat ze hem zo erg hielp met alles, anders hield hij het echt niet vol. HIj zakte al bijna door zijn benen en hij was blij dat hij kon liggen. Ze kwam heel dicht tegen hem aanliggen en daardoor glimlachte hij. 'Ik vind het fijn met jou...' fluisterde hij, heel oprecht. Hij was zo ontzettend blij dat hij niet alleen was. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij legde zijn hoofd dicht tegen haar aan, hij zakte eigenlijk al meteen weg, het ging echt niet zo goed met hem.

Nathan Gerono

Hij overdonderde haar duidelijk, maar dat leek hem nu niet zoveel te boeien. 'Laat het maar dan, dan was dit het. Succes met het redden van jouw huwelijk, maar met jullie komt het vast allemaal goed.' zei hij tegen haar, daarna stormde hij de kamer uit. Hij sloeg de deur met een keiharde klap achter zich dicht en hij liep meteen weg van het kasteel. Hij hoefde hier nooit meer terug te komen en hij wilde niemand hier ooit nog zien. Het was één grote klote zooi en hij had niet moeten verwachten hier ooit gelukkig te kunnen worden. Hij moest terug, terug naar de enige plek waar hij zich wel thuis had gevoeld en dat was precies wat hij ging doen.

Koning Jay Fullbright

'Het interesseert mij niet dat jij je zorgen maakt. Waarom veranderd er dan niets? We maken ons allebei zorgen en het gaat elke keer alleen maar slechter. Dat is toch niet voor niets?' vroeg hij haar. Ze zei dat ze van hem hield, ze hadden het moeilijk, maar ze konden het wel. 'Wat valt er nog te redden? Wat wil je nou nog doen? Het heeft allemaal toch geen waarde meer, Esmeralda... het doet er niet meer toe, alles is weggegooid en nutteloos, het maakt niets meer uit...' schreeuwde hij, daarna greep hij haar vast. Hij wilde net naar haar uithalen toen hij vastgegrepen werd. Hij keek in het gezicht van zijn vader, waardoor hij nu degene was waar alles op afgereageerd werd. 'Jay, alsjeblieft... dit is niet nodig... laten we het hier morgen over hebben en ga gewoon slapen...' sprak Leroy op hem in. 'Ja, want het is natuurlijk allemaal over na een nachtje slapen... weet je, dit komt allemaal door jou. Misschien was het wel allemaal anders gelopen als jij Esmeralda niet misbruikt had. Als jij een goede vader voor mij was geweest. Als jij niet een verschrikkelijke egoïstische alcoholist was geweest die alleen maar altijd aan zichzelf dacht, om maar niet te spreken over al die vrouwen en over wat je Lolita hebt aangedaan...' beet Jay hem toe. Leroy ademde langzaam in en hij liet zijn zoon los, zo overdonderd door deze harde woorden. Jay hield het niet bij woorden, want het volgende moment kreeg hij een harde vuist in zijn gezicht en klapte hij verdwaasd achterover. Waar kwam dit opeens vandaan? Hij had geen enkele seconde de tijd om te reageren, Jay bleef op hem in slaan.

Elvira Solore

Hij fluisterde haar toe dat hij het fijn met haar vond en hierdoor glimlachte ze eventjes. “Welterusten, Stephen.” Fluisterde ze alleen en ze hield hem stevig vast en ze sloot zelf ook haar ogen eventjes. Ze viel zelf ook al heel erg gauw in slaap, het was fijn om in het bos te slapen, dan kwam ze pas echt tot rust.


Koningin Fay Lahero

“W-wat?” Vroeg ze verbaasd aan hem. Hij stormde de werkkamer uit en sloeg de deur hard dicht, alles trilde in de kamer en zij stond verbijsterd te kijken naar de deur. Waar ging hij heen? Ze haalde even diep adem en sloot haar ogen een tijdje. Daarna liep ze naar een wachter toe.
“Ik wil weten waar Nathan naartoe gaat. Volg hem.” Sprak ze tegen hem. Dan zou ze over een paar dagen wanneer hij wat rustiger was, weer bij hem langskomen, zo kon ze namelijk echt niet met hem praten…


Koningin Esmeralda Fullbright

“Het interesseert je wel, Jay… jij wilt dit ook. Jij wilt ook dat het beter gaat… tot nu toe hebben we ons best nog niet gedaan, maar dat wil ik graag doen voor je. Het valt wel te redden… het is niet nutteloos.” Vertelde ze zachtjes tegen Jay. Daarna greep hij haar ineens vast.
“Dit is nergens voor nodig, Jay, doe normaal.” Haar stem schoot paniekerig de lucht in en voor hij uithaalde, werd hij al gepakt door Leroy. Jay ging helemaal los op hem. Door wat hij allemaal zei, huiverde ze en zette ze een paar stapjes terug. Lolita greep in en pakte de vuist van Jay vast.
“Besef je wel wat je doet? Je doet nu precies hetzelfde wat jij zo haat aan je vader. Dat is toch juist niet wat je wilt? Je kunt hem wel de schuld van alles geven, maar je eigen leven bepaal je zelf, Jay, dit doe je allemaal zelf. Beheers je. Zorg ervoor dat je een goede man bent want jouw vader heeft zijn leven ook gebeterd.” Sprak ze doordringend tegen hem.

Nathan Gerono

Hij liep stevig door, hij pakte in de smederij zijn spullen en hij riep Storm bij zich. De grote hond keek hem aan, maar volgde hem op de voet. Hij zadelde zijn paard en bond de spullen aan het zadel, daarna ademde hij diep in. Hij had de afgelopen dagen keihard gewerkt aan de belofte die hij Elvira had gemaakt. Het zwaard was zelfs bijna af en het was prachtig, maar waarschijnlijk zou hij het haar nooit kunnen geven. Hij liet het dus ook maar gewoon achter. Hij sloot de deur van de smederij en daarna steeg hij op zijn paard. Hij ademde diep in en daarna spoorde hij het paard aan en verdween hij het bos in. Het zou een tijdje reizen zijn, maar vanaf dan was zijn leven tenminste niet zo ontzettend nutteloos meer en kon hij doen wat hij het meeste miste.

Leroy Fullbright

Het brak zijn hart dat Jay dit serieus naar hem schreeuwde, nog eens met iedereen er bij ook. Het maakte dus niets uit wat hij nu deed, alles van vroeger werd onthouden. Lolita greep in en Jay keek haar fel aan. 'Zijn leven gebeterd? Wat hij gedaan heeft is niet meer goed te maken, Lolita. Je weet zelf ook dat hij vroeg of laat precies dezelfde fouten weer gaat maken en dan zal hij iedereen wéér kapot maken, zo simpel is het gewoon,' beet zijn zoon Lolita toe. Leroy voelde hoe het schuldgevoel hem overspoelde en hij probeerde zichzelf rustig te houden, maar hij trilde zelfs helemaal. 'Je hebt gelijk, Jay. Het is mijn schuld. Wat kan ik doen om het goed te maken? Wat verwacht je van mij? Ik weet dat dit alleen maar komt omdat je in de war en overstuur bent. Wat kan ik daar aan doen? Hoe moet ik je helpen?' vroeg hij zijn zoon nu heel direct. 'Ik wil dat je opflikkert, klootzak... je had dood moeten blijven...' was het antwoord dat hij terug kreeg. Dat had hij ook niet verwacht en nu viel hij helemaal stil. Hij twijfelde even over wat hij moest doen, maar daarna liep hij weg. Het was beter als hij wegging, voor dit nog erger uit de hand zou lopen. 'Ja, loop maar weg, lafaard!' werd hem nog nageschreeuwd.

Lolita Fullbright

Jay was fel tegen haar. Wat Leroy had gedaan was niet meer goed te maken vond hij. “Nee, het is niet goed te maken, maar het valt wel te vergeven. Hij gaat niet weer dezelfde fout maken.” Klonk haar stem doordringend tegen Jay. Leroy wilde alles doen om het goed te maken en Jay gaf een antwoord waardoor ze woedend werd.
“Nu ga je te ver, Jay.” Sprak ze doordringend. Leroy ging weg en ze pakte de arm van Jay stevig vast.
“Wij gaan samen een stukje wandelen. Hier kom je niet onderuit.” Zei ze nu en ze nam hem met haar mee het bos in. Ze wilde dat hij echt zou luisteren en niet iedereen hoefde hierbij te zijn, dat fokte Jay alleen nog maar meer op wist ze. Ze wist altijd ontzettend goed met Jay op te schieten, ze konden vaak dingen samen oplossen en ze hoopte dat het nu weer zo zou zijn.

Koning Jay Fullbright

Het viel wel te vergeven. Daar dacht hij anders over. Het viel hem helemaal niet te vergeven, hij had alles kapot gemaakt. Hij zorgde ervoor dat iedereen ongelukkig was. Hij was de oorzaak van alle problemen en hij kon beter dood zijn. Ze vond dat hij te ver ging en hij haalde simpel zijn schouders op. 'Waarschijnlijk zit hij zich nu klem te zuipen, waarom neemt hij mij dat dan wel kwalijk? Hij maakt vast en zeker nu alweer dezelfde fouten...' beet hij haar toe. Hij wist het bijna zeker. Ze zei dat ze samen een stukje gingen wandelen, hij kwam er niet onderuit en hij werd al meegenomen. Hij ging er ook niet tegenin, hij vond het wel best allemaal, het interesseerde hem gewoon niets meer.

Lolita Fullbright

Hij liep zonder erg veel moeite met haar mee. "Je wilt niet weten hoeveel pijn je hem hiermee doet en mij ook... Het doet echt pijn, Jay... je bent zo erg veranderd, je doet iedereen pijn... waar is die lieve zorgzame jongen gebleven?" Vroeg ze zachtjes aan Jay. Ze sloeg haar arm om zijn schouder heen. "Waarom doe je dit? Er is iets wat jou heel erg pijn doet, je verbergt iets, of niet?" Vroeg ze zachtjes aan hem en ze keek hem even doordringend aan.

Koning Jay Fullbright

'Het interesseert mij niet hoe veel pijn het hem doet. Dan weet hij ook hoe het voelt, voor het geval hij het vergeten is,' gromde hij. Het boeide hem ook gewoon echt niet. Met een beetje geluk maakte hij zich van kant, dat zou mooi meegenomen zijn. 'Die is al lang geleden verdwenen,' zei hij daarna tegen haar. Ze sloeg haar arm om zijn schouder heen en meteen sloeg hij die weg. 'Blijf met je poten van mij af,' beet hij haar direct toe. Hij zat hier niet op te wachten. 'Het gaat je geen zak aan en als dit is wat je wilt bespreken dan kan je beter in je eentje een rondje gaan lopen, ik ga slapen,' zei hij tegen haar, daarna draaide hij zich om.

Lolita Fullbright

"Interesseert het je ook niet dat het mij pijn doet...?" Wilde ze nu van hem weten. Hij vertelde haar dat die jongen al lang geleden was verdwenen. "Dat is niet waar." Zei ze hem meteen. Ze mocht niet eens een arm om hem heen slaan, ze schrok van zijn felle reactie hierop. Het ging haar allemaal geen zak aan en ze kon beter alleen een rondje gaan lopen, hij ging slapen.
"Zo makkelijk kom je er niet vanaf." Ze greep hem weer bij zijn arm.
"Vertel me wat er is gebeurd, Jay. Waarom ben je zo?" Klonk haar stem doordringend tegen hem.


Koningin Esmeralda Fullbright

Daar stond ze dan, helemaal in haar eentje, hulpeloos en trillend op haar benen. Na een paar minuten zo te hebben gestaan, liep ze maar naar binnen toe, naar haar slaapkamer toe en ze ging in het bed zitten. Ze zat rechtop, staarde voor zich uit terwijl de tranen over haar wangen gleden. Ze was zo onwijs ongelukkig..

Koning Jay Fullbright

'Nee, het interesseert mij allemaal niet meer. Jullie kunnen ook gewoon weg gaan,' zei hij tegen haar. Het maakte hem niets uit. Hij werd weer vastgepakt en daardoor keek hij haar fel aan. 'Flik dat nog eens en ik zorg ervoor dat je mij nooit meer vast kunt houden,' gromde hij naar haar. 'Er is niets gebeurd, er is geen reden, het is zoals het is en leg je er maar bij neer, want je kunt er helemaal niets aan veranderen. Ik ga hier niet aan meewerken,' zei hij doordringend tegen haar.

Leroy Fullbright

Hij voelde zich ontzettend verslagen, het kwam allemaal zo hard aan dat hij niet eens wist wat hij moest voelen, maar het deed ontzettend veel pijn. Jay had wel eens vaker dingen gezegd, maar nog niet eerder had hij hem zo veel pijn gedaan. Hij wist dat hij niet de enige was die op dit moment overstuur was, daardoor liep hij naar de slaapkamer van Jay en Esmeralda toe. Hij opende zachtjes de deur en hij zag haar op het bed zitten. 'Mag ik even bij je komen zitten?' vroeg hij zacht aan haar.

Lolita Fullbright

Ze konden ook gewoon weg gaan. "Ga je me nu ook nog eens bedreigen? Jay, wat is dit? Waar slaat dit op... gedraag je eens! Ik doe dit alleen maar om je te helpen, om de situatie optimaal te maken. Je gedraagt je ondankbaar en als een verwend kind. Denk je dat je ergens komt met al die dreigingen van je?" Vroeg ze hem nu fel.
"Ik ga me nergens bij neerleggen, ik wil je helpen. Ik wil deze verschrikkelijke man nooit meer zien en Jay terug." Gaf ze aan.


Koningin Esmeralda Fullbright

Ze keek op toen de deur open ging van de slaapkamer en ze veegde gauw haar tranen weg. Het was Leroy. Hij vroeg haar of hij even bij haar mocht komen zitten en ze knikte even. Dat mocht wel.
"Waarom doet hij zo? Ik snap het niet... ik wil hem gewoon terug..." Sprak ze zachtjes en wanhopig.

Koning Jay Fullbright

'Ik wil gewoon dat je van mij afblijft en als je dat niet doet zal ik zorgen dat je het niet meer kunt,' zei hij doordringend tegen haar. Hij meende het ook echt, hij zou al haar vingers breken, als dat het punt duidelijk zou maken. 'Oh, jij denkt van niet? Probeer het maar eens uit...' zei hij tegen haar. 'Als dat is wat je wilt kan je beter oprotten en neem die klootzak met je mee. Ik hoef hem niet meer te zien en als jij op deze manier met alles omgaat kan je zelf net zo goed met hem meegaan. Hoef ik jullie ook niet meer weg te sturen, wel zo makkelijk...' zei hij tegen haar. Hij had hier geen zin in. Ze konden hem niet helpen en hij wilde helemaal geen hulp.

Leroy Fullbright

Hij kwam bij haar zitten en hij sloeg zijn arm om haar heen. 'Ik weet het niet... ik wist niet dat het al zo erg was...' fluisterde hij. 'Hij is in de war, hij heeft pijn, maar ik snap niet waarom hij het zo ver heeft laten komen... dat was helemaal niet nodig geweest. Ik snap het ook niet en ik wil hem ook terug, Esmeralda...' fluisterde hij. Hij kreeg weer tranen in zijn ogen, Jay had hem onbeschrijfelijk veel pijn gedaan en hij dacht op dit moment dat het beter was om hier echt maar weg te gaan en nooit meer terug te komen. Misschien werd Jay daar rustiger van.

Lolita Fullbright

"Weer dreigementen... kun je nog wel normaal praten, Jay?" Vroeg ze nu aan hem. "Ik ben niet bang voor je, Jay. Je kan me helemaal kapot slaan, maar ik zal niet bang voor je worden, alleen heel diep teleurgesteld." Gaf ze duidelijk aan. Hij wilde dat ze oprotte samen met Leroy. Hoefde hij hun ook niet meer weg te sturen.
"Ik ga nergens heen, ik laat me niet door je wegsturen, Jay."

Koningin Esmeralda Fullbright

Leroy sloeg zijn arm om haar heen en hij gaf aan dat hij niet wist dat het zo erg was. "Ik wel, maar ik durfde er tot nu toe eigenlijk niets van te zeggen... het ging wel redelijk, maar nu heeft het wel zijn hoogtepunt bereikt." Gaf ze aan. "Ja, hij heeft pijn, dat weet ik wel zeker... ik hoop dat mama wat kan met hem... maar ik ben er heel bang voor dat het niet lukt." Fluisterde ze nu en ze staarde naar haar handen.

Koning Jay Fullbright

'Waarom zou ik normaal praten tegen iemand die dit alleen maar doet uit eigen belang? Je doet dit alleen maar zodat jij jezelf goed voelt. Heb je misschien ook last van schuldgevoelens, net als mijn vader? Tenslotte ben jij degene die er voor gezorgd heeft dat hij kon doen wat hij wilde doen. Je hebt hem nooit gestopt, nooit tegengehouden, helemaal niets...' zei hij tegen haar. 'Dan blijf je lekker hier. Ik weet zeker dat ik mijn vader wel weg krijg. Hoe zou hij het doen in zijn eentje?' zei hij tegen haar. 'Volgens mij weten wij dat allemaal heel goed, de vorige keer dat hij alleen achterbleef ging het ook niet zo goed of wel?' vroeg hij haar. Daarna schudde hij zijn hoofd en begon hij terug te lopen naar het kasteel.

Leroy Fullbright

'Ik snap heel goed dat je het niet durfde, hij reageerde echt enorm heftig. Doet hij ook zo tegen jou?' vroeg hij zacht aan haar. Ze wist zeker dat hij pijn had, ze hoopte dat Lolita iets met hem kon, maar ze was bang dat het niet lukte. 'We moeten gewoon hopen op het beste. Ik weet zeker dat hij nog steeds heel erg veel van jou houdt, hij wist gewoon in de war en hij weet niet hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan... misschien heeft hij ergens ook wel gelijk. Ik had een betere vader moeten zijn,' zei hij zacht.

Lolita Fullbright

"Pardon? Eigen belang? Ik doe dit voor jou en Esmeralda, ik voel me niet schuldig. Dit gaat allemaal niet eens meer over het overlijden van je zoontje, dit gaat allemaal over je vader. Ik weet nu zo onderhand wel dat het een afschuwelijke tijd was, dat was het voor mij ook. Maar aan het verleden kunnen we niets meer doen, we kunnen alleen de toekomst veranderen." Sprak ze doordringend tegen hem.
"Je gaat je vader niet weg jagen Jay, versta je me? Heb het lef niet." Klonk ze nu boos en ze liep met hem mee.

Koning Jay Fullbright

Door wat ze zei klemde hij zijn kaken op elkaar en reageerde hij niet, pas door haar laatste zin keek hij haar weer aan. 'Oh nee? Moet jij eens opletten...' zei hij tegen haar. Ze liep met hem mee, ze kon doen wat ze wilde, maar hij wilde ze weg hebben, allebei. Hij hoefde ze ook gewoon nooit meer te zien. Hij stormde het kasteel in en hij hoorde dat Leroy bij Esmeralda was. Dat vond hij al helemaal niet leuk. Hij zag ze op het bed zitten en hij ademde diep in. Hij zag dat er een blauwe rand rond het oog van zijn vader vormde, waarschijnlijk door de klap. Het deed hem niets. Hij greep hem vast en hij gooide Leroy met veel kracht richting de deur. 'Ik wil dat je je spullen pakt en vertrekt... meteen... ik hoef je nooit meer te zien,' zei hij doordringend tegen hem. Leroy keek zijn zoon verbijsterd aan. Dit kon hij niet meen, dit was zijn thuis... hij wilde nergens anders heen, deze plek gaf hem rust. Toch krabbelde Leroy wel overeind, hij kreeg liever niet nog meer klappen. 'Nu,' siste Jay. Leroy slikte even en knikte toen maar, daarna draaide hij zich om en liep hij weg. Jay keek even naar Lolita, daarna ging zijn blik naar Esmeralda toe.

Lolita Fullbright

Hij ging het nog doen ook, vol verbazing liep ze achter hem aan naar de slaapkamer waar Esmeralda en.Leroy rustig zaten te praten. Jay beval hem om zijn spullen te pakken en te vertrekken.
"En nu? Ben je nu trots op jezelf? Kun je lekker doorgaan in dat verderfelijke gedrag van je, nog even en je bent ver erger als je vader. Je jaagt iedereen weg om je hele, moet je kijken hoe bang Esmeralda voor je is. Sla je haar soms ook?" Sprak Lolita heftig. Esmeralda kroop nog wat verder in elkaar angstig voor de reactie van Jay.

Koning Jay Fullbright

'Trots zou ik het niet willen noemen, maar ik doe wat nodig is, in tegenstelling tot jullie,' zei hij tegen haar. 'Als ze zo tegen mij zou praten als jij doet, dan zou ik dat doen ja,' gromde hij naar haar. De enige reden dat hij Lolita nu niet sloeg, was omdat Esmeralda er bij was en omdat hij altijd wel om Lolita gegeven had. Ze had hem meestal wel begrepen, maar dat was allemaal verleden tijd, helaas. Nu was er niemand meer die hem begreep en het hoefde ook niet meer. Hij pakte haar vast en hij duwde haar de kamer uit. 'Vaarwel, Lolita. Ik hoop jullie hier niet meer te zien,' zei hij tegen haar, daarna sloot hij de deur. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij liep de badkamer in.

Koningin Esmeralda Fullbright

Ze sloot haar ogen, haar moeder probeerde het echt, ze deed echt haar best... Ze deed er alles aan om Jay in te laten zien dat dit niet goed was, dat hij zich moest gedragen en zijn gevoel weer terug moest laten komen, maar Jay zette haar gewoon de deur uit. Esmeralda hoorde nog een harde ram op de deur toen haar moeder buiten stond, maar daarna verdween ze.
Jay liep naar de badkamer en ze voelde dat ze zat te trillen als een rietje. "Jay, waarom doe je dit..?" Vroeg ze zachtjes ze kwam overeind en liep naar de badkamer.toe. in de deuropening bleef ze staan. "Ga je mij ook wegsturen?" Vroeg ze.

Koning Jay Fullbright

Hij trok zijn kleding uit en hij keek op toen Esmeralda verscheen. 'Ik ga je niet wegsturen. Waarom zou ik dat doen? Jij doet niet zo raar, ik zou geen reden weten om jou weg te moeten sturen...' Zei hij tegen haar. Zodra hij klaar was dronk hij wat water en daarna liet hij zich moeizaam in het bed zakken. Het drong echt helemaal niet tot hem door allemaal, hij voelde het allemaal ook niet en daar was hij eigenlijk blij mee.

Leroy Fullbright

Hij liep heen en weer door de kamer, hij had zijn spullen ingepakt, maar hij twijfelde over wat hij ging doen. moest hij gewoon alles toe laten en weg gaan? Moest hij zich hier weg laten sturen? Hij kon ook ingrijpen. Op deze manier was Jay onmogelijk instaat om te functioneren als koning. Maar hij vond dit verschrikkelijk om te doen. Hij streek langs zijn kaak en hij ademde diep in. Daarna liep hij de kamer uit. Hij liep naar Lolita en hij keek haar bezorgd aan, maar ze keek geen klappen van hem gehad te hebben. 'Ik ga hem van de troon gooien. Hij moet weg hier, hij moet tot zichzelf komen. Ik kan dit niet toelaten, dan wordt het alleen maar erger en op deze manier kan hij onmogelijk functioneren als koning....' Zei hij zacht. Hij vond het echt afschuwelijk, maar dit moest gebeuren.

Koningin Esmeralda Fullbright

Hij gaf aan dat hij haar niet ging wegsturen, waarom zou hij ook, zij deed niet raar zoals de rest.
Hij dronk wat water en ging in bed liggen, voorzichtig nam zij ook plaats in het bed. "Ik ben bang voor je, Jay, zoals je nu bent..." Klonk haar stem zachtjes en ze keek even naar hem. "Ik mis killian ook... Het doet me onwijs veel pijn dat we hem verloren hebben... dat ik hem zomaar heb laten paardrijden zonder wachter of zonder dat ik mee ben gegaan... Ik voel me elke dag nog steeds schuldig en ik voel me nog schuldiger als ik jou zo zie... vechtend, in verzet." Fluisterde ze met tranen in haar ogen.

Koning Jay Fullbright

Door wat ze zei ademde hij diep in. 'Het maakt niet meer uit, het doet er niet meer toe en ik wil het er niet over hebben, dat weet je toch? Hou er dan ook gewoon over op....' Gromde hij. Hij was nog steeds kwaad en als Esmeralda ook te ver ging dan zou hij haar net zo behandelen. Ze hadden eigenlijk toch niks meer met elkaar, dus het maakte niet zo veel meer uit. Hij keek haar straks aan, zijn blauwe ogen waren donker en in zijn blik was te zien dat hij haar echt pijn zou doen als ze nog één woord zou zeggen.

Koningin Esmeralda Fullbright

Ze mocht er niets meer over zeggen, hij keek haar bedreigend aan en e sloeg haar ogen neer. "Vroeger zou je er niet eens over nadenken om mij pijn te doen... Je weet hoe bang ik ben, je weet dat ik je niet meer zal vertrouwen en ook weg zou lopen als je me slaat. Dan heb je niemand meer over,Jay." Ze veegde langs de tranen die over haar gezicht gleden. "Ik hou nog steeds zoveel van je..." Ze keek hem nu weer even aan.

Koning Jay Fullbright

'Denk je dat het mij nog uitmaakt? Misschien heb je het niet zo door, maar het boeit mij niet. Het maakt mij niet meer uit als ik alleen ben,' zei hij tegen haar. Ze zei dat ze nog net zo veel van hem hield, daardoor schudde hij zijn hoofd. 'Daar merk ik anders niets meer van. Ik heb het gevoel dat je helemaal niets meer van mij hoeft te weten. Nou, dat is best. Dan maakt het toch niet mer uit wat ik doe of wat jij doet.' zei hij doordringend tegen haar. Hij pakte haar kin vast en hij keek haar strak aan. 'Het is beter als je nu gaat slapen en niets meer zegt..' zei hij doordringend.

Koningin Esmeralda Fullbright

Hij gaf aan dat het hem echt geen flikker kon schelen als ze wegging, daarom wist ze dat het beter was als ze bleef, dan kon ze nog proberen om hem terug te krijgen. Hij gaf aan dat hij er niets van merkte dat ze van hem hield. Hij had het gevoel dat ze niets meer van hem moest weten. Het maakte hem toch niet meer uit en ineens pakte hij haar kin. Haar hart klopte in haar keel en hij zei haar doordringend dat ze nu beter kon gaan slapen en niets meer moest zeggen.
"Ik zal je bewijzen dat ik veel van je hou." Sprak ze nu tegen hem en ze drukte haar lippen op die van hem, deels wanhopig en deels vol passie en liefde. Ze wilde hem laten zien hoeveel ze van hem hield en het was daarbij ook een wanhopige poging om hem terug te laten komen.