Medieval Times

Koning Stephen Lahero

Na een tijdje leek zijn lichaam weer wat tot rust te zijn gekomen en hij opende heel moeizaam zijn ogen weer. 'Het gaat niet echt hé,' mompelde hij zwak. Hij was helemaal kapot, alsof hij een intensieve training gehad had. Als dit zo bleef had hij een serieus probleem. Hoe ging hij dat dan oplossen? Door zich zorgen te maken werd het nog erger. Hij pakte met trillende hand de hand van Elvira vast en hij keek haar even kort aan, de angst was in zijn ogen te zien. Hij wilde dit niet. Hij wilde dat het over was, hij was zo lang ziek geweest en nu had hij dit contant. Hij wist dat hij zich er beter bij neer kon leggen, maar dat ging gewoon niet. 'Wil je mij... wil je mij overeind helpen?' vroeg hij zacht.

Elvira Solore

Hij fluisterde haar toe dat het niet echt ging, ze beet op haar lip en schudde haar hoofd, nee, het ging niet echt... Hij pakte haar hand, hij trilde helemaal en ze kneep er nu stevig in. Hij was zelf ook angstig hierover... "We gaan het oplossen, je word beter." Fluisterde ze zacht. Daarna wilde hij o er eind geholpen worden. "Nee, je mag pas weer overeind als je handen niet meer trillen, nu gaat het sowieso fout, Stephen... dat weet je zelf ook wel." Zei ze zacht.

Koning Stephen Lahero

Hij ademde trillend in door wat ze zei. Hij moest ook nog eens blijven liggen. Daardoor trok hij haar voorzichtig naar zich toe en sloeg hij zijn armen om haar lichaam heen. Hij had echt iets van steun nodig, anders werd hij helemaal gek. Hij kalmeerde dan echt niet meer en dat was wel hard nodig. Hij wilde gewoon beter worden, hij wilde werken, maar het ging allemaal nog niet. Hij sloot zijn ogen en hij haalde diep adem. Hij moest overeind komen, als Lucius binnen kwam of iemand van zijn mensen had hij een probleem.

Elvira Solore

Hij bleef wel liggen, maar ze schrok even toen hij haar naar zich toe trok en haar vasthield. Na een paar seconden omhelsde ze hem en streek ze over zijn schouder heen.
"Je moet je nu even nergens druk om maken, Stephen, luister gewoon even naar mijn stem, oké? Ik zal je weer een van mijn verhalen vertellen tot je weer rustig bent." Fluisterde ze zacht en langzaam begon ze weer te vertellen over haar avonturen van vroeger.

Koning Stephen Lahero

Hij moest zich nergens druk om maken, maar hij maakte zich hier juist enorm druk om. Hij moest naar haar stem luisteren, ze zou een verhaal vertellen tot hij rustig was. 'Oké,' fluisterde hij. Ze begon te vertellen en hij legde zelfs zijn hoofd tegen haar aan. Hij sloot zijn ogen en hij luisterde alleen maar naar haar stem, naar wat ze vertelde. Hij had geen idee hoe lang het duurde, maar toen hij zich iets beter voelde opende hij langzaam zijn ogen en kwam hij iets overeind zitten. Het echte draaierige gevoel was weg, dus dat was goed. 'Dankje,' mompelde hij zacht, als hij hier alleen was geweest had hij pas écht een probleem gehad. Hij moest blij zijn dat ze bij hem was en hem hielp. 'Zullen we maar even pauze houden?' vroeg hij aan haar. Ze hoefden nog maar de helft van het werk te doen, dus het kon eigenlijk makkelijk.

Elvira Solore

Hij luisterde naar haar en wanneer ze bijna klaar was, kwam hij iets overend. Ze glimlachte naar hem. Hij bedankte haar. "Geen dank, Stephen, ik doe het graag voor je." Zei ze zachtjes tegen hem terug. Hij wilde een pauze houden.
"Stop maar voor vandaag, Stephen, ik ga nog wel even door en dan is het ook zo af." Glimlachte ze.

Koning Stephen Lahero

Ze deed het graag voor hem en daarna zei ze dat hij moest stoppen, ze ging wel even door, dan was het zo af. Hij twijfelde heel erg, hij wilde zo graag gewoon zelf verder, hij vond het ontzettend oneerlijk dat hij het haar liet doen en het voelde vreselijk zwak, maar aan de andere kant was het duidelijk dat hij het niet kon en hij wilde dit niet nog een keertje vandaag. 'Oké,' zei hij zachtjes. 'Zie ik je zo in de kamer?' vroeg hij daarna.

Elvira Solore

Hij leek heel erg te twijfelen, maar gaf uiteindelijk toe. "Denk eraan Stephen dat ik dit doe voor jou, niet om te bewijzen dat je zwak bent, maar om je rust te geven, want dat heb je op dit moment nodig." Glimlachte ze hem toe, want ze zag dat hij zich er druk over maakte.
"Ja, je ziet me zo." Knikte ze met een glimlach.

Koning Stephen Lahero

'Ik zal het onthouden,' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar. Hij liep de kamer uit en hij sloot de deur achter zich, hij twijfelde. Hij wilde het liefste naar zijn moeder toe, maar die zou iets aan hem merken. Die had het misschien allang door. Dan zou hij alles eerlijk moeten vertellen en daarmee zette hij haar in een onmogelijke positie. Ze zou moeten liegen tegen Lucius of de waarheid vertellen, maar dat wilde hij allebei niet. Daarom zuchtte hij diep en liep hij maar door naar de slaapkamer. Hij liet zich op het bed zakken en hij sloot zijn ogen, het kon niet zo veel kwaad om nog wat meer te rusten.

Lucius Legos

Hij was ontzettend druk bezig, maar hij kreeg het aardig voor elkaar. Hij liep naar zijn werkkamer en wat in gedachten stapte hij naar binnen, hij had pas door dat Elvira daar alleen zat te werken toen hij opkeek. 'Waar is Stephen heen?' vroeg hij aan haar. Ze schoten zo te zien wel aardig op, dus dat kwam mooi uit. Dan kon hij straks nog wat andere dingen doen.

Elvira Solore

Ze was hard aan het werk, het rijk van Lucius was veel gestructureerder ingedeeld en makkelijker te handhaven merkte ze wel. Het ging heel erg snel, en ze vond het leuk werk. Ineens hoorde ze iemand binnenkomen en keek ze knipperend met haar ogen eventjes op. Ze was er echt in verdiept geweest. Het was Lucius die binnen was gekomen en hij vroeg haar waar Stephen heen was.
"Stephen wilde een kleine pauze nemen, ik heb gezegd dat ik vandaag wel even door zou werken. Dan doen we het morgen wel andersom." Vertelde ze aan Lucius.

Lucius Legos

Hij vond haar antwoord maar vaag, waarom zou Stephen weggegaan zijn en wat was hij dan aan het doen? Hij besloot het maar te laten, hij had te veel aan zijn hoofd om zich er druk over te maken. 'Je bent klaar, ik wil graag alleen verder werken,' zei hij nu tegen haar. Hij had er geen zin in dat iemand in zijn werkkamer was als hij dingen aan het regelen was, ze kon beter ook vertrekken, ze hadden wel genoeg gedaan. 'Wil je tegen Stephen zeggen dat ik hem straks wil spreken?" vroeg hij nu wel aan haar, maar daarna ging hij alweer aan de gang.

Elvira Solore

Hij zei nu tegen haar dat ze klaar was en dat hij alleen verder wilde werken. "Oké." Zei ze tegen hem. Ze kwam weer overeind en keek hem aan toen hij het had over Stephen.
"Ik zal het tegen hem zeggen." Knikte ze. Daarna liep ze naar de slaapkamer toe en liep ze na een klein klopje naar binnen toe.
"Lucius wilt je straks nog even spreken, Stephen." Sprak ze zachtjes.

Koning Stephen Lahero

Hij hoorde een klopje op de deur, waardoor hij iets overeind kwam. Het was Elvira. Lucius wilde hem straks nog even spreken. Hij zuchtte zacht en liet zich weer op het bed vallen. 'Waar over?' vroeg hij haar. Misschien wist ze het wel niet, maar ze had Lucius blijkbaar gesproken. Hij had er echt geen zin in en hij had er al helemaal geen energie voor. Toch kwam hij wel overeind en trok hij zijn kleding recht, hij haalde een hand door zijn haren heen. 'Ik ga wel meteen, dan hebben we het maar gehad,' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen haar. Hij liep de kamer uit en hij ging bij Lucius naar binnen, even later was hij weer terug bij Elvira. 'Je gelooft het nooit...' zei hij tegen haar, met een glimlachje op zijn gezicht.

Elvira Solore

"Nee, dat weet ik niet, Stephen, ik heb geen idee, maar hij leek... aardig." Sprak ze tegen hem. Hij kwam overiend en trok zijn kleding even recht, daarna gaf hij aan dat hij wel meteen ging.
"Succes." Glimlachte ze hem toe. Ze ging weer op het balkon staan in de warme zon en staarde naar buiten toe. Stephen was al gauw weer terug en zei dat ze het nooit zou geloven.
"Wat was er?" Vroeg ze heel nieuwsgierig. "Als ik jou zo zie glimlachen geloof ik het inderdaad nooit." Grijnsde ze.

Koning Stephen Lahero

'Je had gelijk. Hij is iets aan het organiseren voor Aurora,' zei hij tegen haar, hij sprak op zachte toon en hij kwam dichtbij haar staan. 'Hij heeft serieus een heel stuk land op orde laten maken, hij heeft daar een landhuis laten bouwen en hij wil haar meenemen als verassing. Als Chayenne dan bevallen is en terug komt, zal hij terugkomen, haar helpen en daarna met Aurora gaan reizen. Dat is toch niet te geloven?' vroeg hij grijnzend aan haar. 'Hij heeft mij wat tekeningen laten zien, als het klopt ziet het er echt adembenemend mooi uit....' vertelde hij haar. 'Ohja, het mooiste komt nog.. wij mogen er nu een week naar toe gaan om te kijken of alles op orde is, daarna zullen ze zelf komen,' zei hij tegen haar, met een grijnsje op zijn gezicht.

Elvira Solore

Haar ogen twinkelden door wat Stephen zei. "Ik zei het toch!" Lachte ze plagend. Hij kwam dichterbij en vertelde dat Lucius een heel landhuis had laten bouwen, daar wilde hij met haar naartoe als verrassing. Wanneer Chayenne terug was, ging hij haar helpen en daarna met Aurora reizen.
"Nee joh.." Mompelde ze vol verbazing. "Mogen we daar echt nu naar toe? Ik dacht dat hij eerst zelf zou gaan." Sprak ze tegen hem

Koning Stephen Lahero

'Ja, we mogen er echt heen. Dat was eerst ook het plan, maar hij wil hier zelf liever dingen afronden en het valt te veel op als hij veel heen en weer gaat reizen, Aurora heeft dat natuurlijk zo door,' zei hij glimlachend tegen haar. 'Dus pak je spullen maar, dan vertrekken we zo,' zei hij daarna. Hij was er zelf ook wel blij mee, ze hoefden niet te werken, Lucius deed zowaar bijna aardig en er was totaal geen druk. Dat was precies wat hij nu nodig had. 'Heb je een beetje zin in vakantie?' vroeg hij plagend.

Elvira Solore

Lucius rondde liever zelf alles af en het viel teveel op als hij heen en weer ging reizen. Aurora had dat al gauw door. Elvira grijnsde breed, ze mocht haar spullen pakken en dan vertrokken ze. Ze sloeg haar armen om Stephen heen.
"Wat leuk! Ik vroeg me alleen af... mag Nathan langskomen daar?" Vroeg ze nu zachtjes aan hem.

Koning Stephen Lahero

Ze was duidelijk enthousiast en hij voelde haar armen om zijn lichaam heen, hij hield haar stevig tegen zich aan. Daarna vroeg ze opeens zacht of Nathan daar langs mocht komen. Hij bleef even stil. 'Is het toch niet zo gezellig met mij?' vroeg hij, half plagend aan haar. 'Ik weet het niet. Hij gaf duidelijk aan dat het voor iedereen zo moet lijken alsof wij een relatie hebben. Ik weet niet of wij dat kunnen als Nathan langskomt... bovendien zal Fay dan ook willen en dan wordt het helemaal ingewikkeld.' gaf hij toe. 'Mis je hem heel erg?' vroeg hij zacht aan haar.

Elvira Solore

Hij bleef stil en maakte uiteindelijk een plagende opmerking of het niet gezellig was met hem. "Jawel, natuurlijk wel." Glimlachte ze hem toe. Hij wist het niet, het moest echt lijken alsof ze een relatie hadden, dat konden ze niet als Nathan langskwam en Fay zou dan ook mee willen.
"Oké, ik snap het wel." Sprak ze zachtjes en ze knikte eventjes. Hij wilde weten of ze Nathan heel erg miste. "Ja, ik ben nog nooit meer dan één dag zonder hem geweest..." Fluisterde ze zachtjes.

Koning Stephen Lahero

'Zo natuurlijk is het niet. Volgens de meeste mensen ben ik toch heel erg saai? Dan begrijp ik wel dat je naar Nathan wilt,' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht. Ze begreep het wel en daarna zei ze dat ze hem heel erg miste, ze was nooit meer dan één dag zonder hem geweest. 'Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is, ik wil alleen niet te veel risico nemen. Ik zou ze het liefste allebei hier naar toe halen, maar als we één misstap maken dan zal Lucius dat alsnog afstraffen. Het gaat nu goed, we moeten dit even volhouden en dan kunnen wij denk ik wel iets regelen,' zei hij tegen haar. Hij streek langzaam langs haar wang en hij keek haar doordringend aan. 'Ik beloof het,'

Elvira Solore

Ze grinnikte eventjes. "Alleen Nathan zeg dat, maak je maar geen zorgen." Sprak ze met een twinkeling in haar ogen. Hij begreep dat het moeilijk voor haar was, maar één misstap zou al gestraft worden en het ging nu eindelijk goed. "Ja, ik begrijp het wel, het gaat nu echt goed, ik vraag me af wanneer dat weer veranderd..." Sprak ze nu zachtjes tegen hem. Hij streelde langs haar wang en beloofde het aan haar. Ze knikte hierdoor even en bleef hem aanstaren. Ze moest toegeven dat de grens steeds kleiner leek te worden, alsof hij meer een vriend was in plaats van de koning..

Koning Stephen Lahero

'Laten wij hopen dat het voorlopig niet gebeurt. Maar wij moeten er wel vanuit gaan dat dit een test is. Als we nu ook niet meer doen wat hij wilt, kan het in één keer klaar zijn en dat zou enorm zonde zijn.' zei hij glimlachend tegen haar. Ze bleef naar hem kijken, waardoor hij hetzelfde deed. Hij bleef in haar ogen kijken en hij liet zijn hand in haar hals liggen. Ze stonden zo een paar seconde, daarna glimlachte hij een beetje en nam hij afstand. 'Wij moeten onze spullen in pakken, dan kunnen we gaan,' zei hij zacht en hij schraapte zijn keel even.

Elvira Solore

Hij gaf aan dat ze moesten hopen dat het niet gebeurde, maar ze konden er wel vanuit gaan dat het een test was. Het kon ineens klaar zijn en dat zou inderdaad zonde zijn. "Ja, laten we er zo maar in blijven staan. Ze voelde hoe zijn hand haast brandde in haar hals toen ze elkaar aankeken. Na een tijdje werd ze losgelaten en nam hij afstand, ze moesten hun spullen pakken, dan konden ze gaan.
"Oké." Klonk haar stem schor en ze begon met het inpakken van al haar kleding en haar wapens.

Koning Stephen Lahero

Hij hoorde dat haar stem schor klonk. Wat was dit? Hij probeerde het maar zo snel mogelijk te vergeten, dit stelde niets voor, ze waren allebei gewoon een beetje verbaasd door alles, dat was het. Zodra hij klaar was keek hij op naar Elvira. 'Het lijkt mij het handigste om met de koets te gaan...' zei hij. Waarschijnlijk stond die zo al klaar, des te eerder kwamen ze aan en konden ze genieten van de rust. Het was ook niet de bedoeling dat Aurora hier al te veel van meekreeg, maar dat moest wel lukken. Hij nam Elvira mee naar buiten en eenmaal daar legde hij zelf hun spullen neer. De koetsier hield het deurtje open en hij liet Elvira voor, om daarna zelf ook de koets in te stappen.