Medieval Times

Koningin Fay Lahero

Ze leunde met haar hoofd tegen de deurpost aan toen Nathan had geopend en ze sloeg har armen over elkaar heen, hij wilde weten wat zij hier deed.
"Vragen om nogmaals op het kasteel te passen... we gaan naar het Zuiden." Mompelde ze zacht tegen hem. Ze had hier echt de pest in. Lucius verpestte alles, echt alles.


Lolita Fullbright

"Oh, prima, dan kunnen we tenminste wat doen, laten we gaan." Zei ze meteen met een grijns. Ze las de brief zelf ook even door en kleedde zich daarna ook aan.
"Pak je ook wat spullen voor mij?" Vroeg ze hem grijnzend. Zelf was ze al onderweg om de paarden klaar te maken voor vertrek.

Nathan Gerono

'Ja, natuurlijk, geen enkel probleem,' zei hij zacht tegen haar. HIj vond het helemaal niet erg, hij hielp heel erg graag, met alles. Hij zag dat Damion achter haar stond, hij was bijna haar schaduw, maar hij wist dat Stephen dat niet voor niets deed. Lucius was niet te vertrouwen. 'Het komt wel goed, echt,' zei hij zacht tegen Fay.

Leroy Fullbright

Ze wilde gaan, daardoor grijnsde hij. 'Ja, natuurlijk,' zei hij. Hij pakte wat spullen voor haar bij elkaar en daarna liep hij naar de stallen toe. Hij bond de spullen vast aan de zadels en hij keek even naar Lolita. Hij klom op zijn paard, het dier was al klaar gemaakt door haar en daar was hij blij om.

Koningin Fay Lahero

Ze sloeg haar armen even om Nathan heen en hield hem stevig vast.
"Ik ben bang..." Fluisterde ze heel erg zacht tegen Nathan, haar stem trilde, ze was echt bang. "Wat gaat Lucius met Stephen doen? Hoeveel pijn kan hij nog verdragen? Ik... ik weet niet eens of ik het kan aanzien..." Vertelde ze aan Nathan met een schorre stem. Ze bleef hem heel even stevig vasthouden.

Nathan Gerono

'Dat begrijp ik,' fluisterde hij. Hij hield haar heel erg stevig vast en hij bleef dat ook zo houden. 'Je hebt geen keuze. Hij neemt je niet voor niets mee, hij heeft je nodig, anders zou hij het niet doen. Je kunt dit wel. Misschien valt het mee.' zei hij zacht tegen haar. 'Ik weet zeker dat je het kunt,' zei hij daarna. Hij streek langs haar wang en hij keek haar diep in haar ogen aan. 'Je kunt veel meer dan jij denkt...' fluisterde hij.

Koningin Fay Lahero

Ze had geen keuze vertelde hij, Stephen nam haar niet voor niets mee. "Ik weet het..." Fluisterde ze zachtjes. Hij wist zeker dat ze het kon en hij streek even langs haar wang.
"Bedankt voor je vertrouwen." Glimlachte ze naar hem, ze vond het echt heel erg fijn dat hij zo over haar sprak.
"Ik ga maar naar hem terug..." Fluisterde ze zacht. Ze drukte een kus op de wang van Nathan en pakte daarna de hand van Damion, zo liep ze weer terug naar haar slaapkamer waar ze zachtjes naar binnen ging.

Damion Nario

Nathan was vreselijk lief voor Fay, maar dat had ze ook wel nodig. Ze pakte zijn hand vast en hij liep met haar mee terug. Hij keek om zich heen, op zijn hoede. Stephen was niet in de slaapkamer, maar die was waarschijnlijk in zijn werkkamer, dingen regelen. Hij sloeg uit het niets zijn armen krachtig om Fay heen en hij trok haar tegen zijn gespierde lichaam aan. 'Ik laat jullie niets overkomen. Echt niet. Lucius is een achterlijke klootzak, maar hij heeft zwakke plekken. Als we het een beetje voor elkaar hebben kunnen we Stephen wel beschermen...' zei hij zacht.

Koningin Fay Lahero

Ze kreeg tranen in haar ogen toen Stephen niet in de slaapkamer was, ze wilde zo graag bij hem zijn, bij hem slapen, deze ene nacht... hun laatste nacht hier. Ze stond bijna op het punt van instorten toen ze de armen van Damion om haar heen voelde. Ze leunde tegen hem aan, ze voelde zich zwak op dit moment, leeg... Zachtjes snikte ze en ze knikte een klein beetje door zijn woorden.
"Dankjewel..." Haar stem klonk heel klein en breekbaar.

Damion Nario

'Ik zou alles voor je doen, Fay,' fluisterde hij. Ze was dan wel heel sterk, ze kon ook niet alles aan. Hij vroeg een wachter hoe het met Stephen was, maar die was dingen aan het afronden en klaar maken in zijn werkkamer, daarom besloot Damion bij Fay te blijven. 'Probeer wat te slapen. Het is een lange reis naar het zuiden en je moet uitgerust zijn voor je daar aankomt, anders wordt het helemaal afschuwelijk,' zei hij zacht.

Koningin Fay Lahero

Hij zou alles voor haar doen en daardoor hield ze hem alleen nog maar steviger vast. Stephen was dingen aan het afronden in de werkkamer.
"Nee... ik wil graag bij hem zijn... het spijt me, ik wil heel erg graag bij hem zijn... " Dat was het enige waar ze op dit moment naar verlangde. Ze veegde de tranen van haar gezicht, maar het werkte niet, ze bleven komen...

Damion Nario

'Rustig Fay, rustig maar... als je dat wilt zal ik je naar hem toe brengen, maar hou jezelf alsjeblieft rustig,' bleef hij herhalen. Als ze zo overstuur was, zou Lucius haar verpletteren als een insect. Ze moest sterk zijn en stevig in haar schoenen staan, juist omdat Stephen dat nu totaal niet had. Hij nam haar mee de kamer uit, hij bleef haar heel stevig vasthouden en hij stapte de werkkamer in. Stephen keek even op en kwam daarna overeind om naar Fay toe te gaan.

Koningin Fay Lahero

HIj zou haar naar Stephen toebrengen, maar ze moest zich rustig houden, dat moest, nu ging het alleen echt niet. Ze voelde dat haar wangen nat waren van de tranen en eenmaal in de werkkamer, ging ze naar Stephen toe en hield ze hem stevig vast. Ze huilde zachtjes en bleef hem vasthouden, ze leek hem niet eens los te kunnen laten. Haar lichaam trilde, niet meer van verlangen... het was meer uitputting, al die maanden voor Stephen zorgen, zorgde er ook voor dat ze uitgeput was, ze was eindelijk zo ver dat hij bij haar wilde slapen en nu was alles weer verpest en moest ze weer opnieuw beginnen, het deed haar pijn.

Koning Stephen Lahero

Hij sloeg zijn armen nu om Fay heen en hij liet haar maar gewoon even. Hij knikte kort naar Damion, de man ging bij de deur staan. 'Het is goed, het is echt goed. Kom, we gaan naar bed. Damion zal bij ons blijven, dan weten we het als er iets gebeurt. We vertrekken morgen ochtend en dan kunnen wij nu nog even lekker slapen,' zei hij zacht. Hij was zelf ook echt helemaal gesloopt. Hij kon amper nog op zijn benen staan, het was beter om te rusten.

Koningin Fay Lahero

"Sorry...." Fluisterde ze toen ze weer een klein beetje was bijgekomen, ze wilde er voor Stephen zijn, hij had niets aan haar als ze zo reageerde, ze was waardeloos op deze manier. Hij zei dat ze naar bed gingen, Damion bleef bij hun en dan konden ze nog even slapen.
"Ja... dat is alles wat ik wil..." Fluisterde ze Stephen toe. Samen met hem liep ze naar de slaapkamer toe, ze trok haar badjas weer uit en kroop in het grote bed. Ze was blij dat hij wilde slapen bij haar, naar dit moment had ze zo lang uitgekeken...

Koning Stephen Lahero

'Geen sorry zeggen, het is niet nodig, echt niet,' fluisterde hij. Hij streek langs haar gezicht en ze zei dat het alles was wat ze wilde. Hij liep mee en hij trok zelf ook langzaam zijn kleding uit en hij ging in bed liggen. Hoewel Damion in dezelfde ruimte stond, schaamde hij zich niet echt voor hem. Het was duidelijk dat Damion wel wat gewend was en hij keek weg, Stephen had geen spijt van zijn keuze om hem hier naar toe te laten komen. Hij sloeg zijn armen om Fay heen en hij hield haar stevig vast. 'Welterusten,' fluisterde hij.

Koningin Fay Lahero

"Ik gedraag me... zwak..." Mompelde ze zachtjes, daarom bood ze haar verontschuldigingen aan. Stephen kwam bij haar in bed liggen, ze voelde zijn armen om haar heen en hij hield haar stevig vast. "Welterusten... en dankjewel..." Fluisterde ze. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en viel zo langzaam in slaap. Het was zo lang geleden dat naast Stephen had geslapen... het voelde goed dat hij bij haar was.

Koning Stephen Lahero

'Dat maakt mij niets uit,' fluisterde hij. Ze zakte in slaap en hij keek naar haar prachtige gezicht. Hij streek langs haar wang, maar zodra hij zelf ook in slaap zakte was hij vreselijk onrustig. Hij bewoog, hij mompelende dingen, hij leek zelfs in paniek te zijn. Daardoor kreeg hij ook geen rust, hij dacht alleen maar aan zijn kinderen, aan Rysha, alle pijn die even weg was kwam naar boven en hij werd overspoelt door schuldgevoelens.

Koningin Fay Lahero

Zodra ze de onrust opmerkte, schrok ze ineens op. Ze was dit niet meer gewend en ze keek wat verwilderd om zich heen, het was Stephen. Hij was onrustig en mompelde van alles, maar hij leek nog wel in slaap te zijn.
Ze streelde liefdevol langs zijn wang en begon tegen hem te praten. Dat hij niet bang hoefde te zijn, dat ze bij hem was en hem zou beschermen, dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen, het was niet zijn schuld, ze begreep dat hij verdrietig was, maar schuld was niet nodig. Ze zette al haar vermoeidheid opzij om zich volledig op Stephen te focussen.

Koning Stephen Lahero

Hij werd trillend wakker, zijn hele lichaam was ijskoud en er liepen tranen over zijn bleke gezicht heen. Hij voelde nu weer zo veel pijn. Hij keek in de ogen van Fay en meteen kroop hij helemaal tegen haar aan, hij legde zijn hoofd tegen haar aan en hij sloot zijn ogen. Hij had het ijskoud, hij merkte dat hij zelfs daardoor nog erger begon te rillen en dat gebeurde niet zo snel. Wat was het volgende dat zou gebeuren? Zou Lucius zijn dochters afmaken? Fay? Zodat hij niemand over had?

Koningin Fay Lahero

Hij kroop tegen haar aan toen hij wakker werd, iets dat haar toch wel vertrouwen gaf.. het was fijn dat hij dit deed. Ze hield hem stevig vast en wiegde hem zachtjes heen en weer, ze streelde door zijn haren en begon te gloeien toen ze merkte dat hij alleen maar kouder werd.
"Rustig maar lieverd... alles komt goed... we gaan het redden, echt.. dit komt goed." Fluisterde ze.

Koning Stephen Lahero

Hij voelde haar warmte een beetje tot zich door dringen, maar hij bleef rillen. Hij wilde niet weg, hij wilde hier blijven, hij wilde niet naar zijn vader. Hij wist dat het afschuwelijk zou worden en hij vond het nog veel te pijnlijk. Rysha hoorde daar op hem te wachten... meteen trilde hij nog meer en snikte hij zacht. Hij wasecht heel erg overstuur. Normaal zou hij nu bij haar weg gaan, maar hij zocht juist heel erg veel toenadering, hij had haar zo hard nodig, hij had het gevoel dat hij geen lucht meer kreeg.

Koningin Fay Lahero

Hij bleef trillen en ze maakte zichzelf zo warm mogelijk om hem te beschermen. Ze hoorde hem ook nog eens snikken. "Ach, schatje toch... mijn lieve, lieve Stephen..." Mompelde ze vol medelijden, ze vond dit zo erg, ze vond het afschuwelijk dat hij zich zo voelde, zo ongelooflijk slecht. Ze hield hem onwijs dicht tegen haar aan.
"Wij kunnen dit, we zijn samen, dit gaat goedkomen, ik beloof het je en ik beloof je ook om je te beschermen, ik doe alles wat nodig is." Zei ze doordringend.

Koning Stephen Lahero

Hij voelde zich echt helemaal gebroken, alsof hij nooit meer echt gelukkig zou worden. Hij wist dat het niet waar was, maar voor nu voelde het echt zo. Hij was ontzettend overstuur. Hij lag heel erg dicht tegen haar aan, ze zei dat het goed ging komen, ze beloofde het en ze beloofde hem dat ze hem zou beschermen. Pas na een lange tijd werd hij iets rustiger, al kwam dat misschien ook omdat hij gewoon helemaal kapot was. Het koste allemaal zo veel energie. Hij bleef wel net zo dicht tegen haar aan liggen.

Koningin Fay Lahero

Ze bleef hem lieve woordjes toefluisteren en hem liefdevol door zijn haren heen strelen, ze wachtte tot hij zich weer beter voelde, meer kon ze niet voor hem doen.. Wanneer hij iets rustiger werd, knuffelde ze hem stevig en vol liefde, ze hield zoveel van hem.
"Wil je proberen te slapen? Dan blijf ik over je waken, ik beloof het, ik zorg ervoor dat je dan geen nachtmerries meer hebt vannacht..." Fluisterde ze zacht.

Koning Stephen Lahero

Door wat ze voorstelde ademde hij diep in. 'Ik wil niet dat je wakker bent door mij...' fluisterde hij. Het klonk wat zwak, hij voelde zich ook echt enorm zwak. Al zijn energie was opgebruikt. 'Ik wil liever gewoon even wakker zijn, samen met jou. Ik kan morgen ook nog in de koets slapen, het maakt niet zo veel uit...' zei hij. Hij wist dat hij nu niet meer helemaal rustig zou worden, hij zou waarschijnlijk toch weer onrustig worden en dat wilde hij niet, hij wilde niet zo veel verdriet voelen.

Koningin Fay Lahero

"Jawel, ik wil het wel, ik waak nu over jou, dan waak jij morgen in de koets over mij, goed? Zo kunnen we allebei een beetje aan onze slaap komen." Zei ze hem nu doordringend. Het leek haar wel een goed idee eigenlijk. "Ik kan met warmte je hoofd rustig houden zodat je echt kunt slapen, ik weet dat je het nodig hebt..." Fluisterde ze hem zacht toe.
"We moeten uitgerust zijn voor morgen..." Mompelde ze zacht.