Medieval Times

Kayton Erogate

Hij slikte alleen even door de blik van Jay. Hij vond het fijn om weer naar huis te gaan, maar het klonk niet zo heel erg enthousiast, er was wat mis. Kayton merkte het aan alles. Er was iets aan de hand. Jay liep toch met hem mee en Kayton glimlachte daardoor even.
"Het is zwaar zeker dat Esmeralda nu niets kan en jij geen ritme meer hebt in je leven..." Mompelde hij zachtjes.



Rysha Volantis

Ze had het prima naar haar zin in het kasteel, ze was veel met Aurora en deed hele leuke dingen, toch miste ze Stephen wel een beetje. Hij was natuurlijk constant in haar buurt geweest. Nu had ze een brief gekregen van hem en ze glimlachte.

“Hoi Stephen,

Ik vind het wel fijn dat je me schrijft, ik heb het heel erg gezellig hier met jouw moeder, je vader spreek ik zo weinig mogelijk, maar dat is niet erg, het gaat wel goed. Ik voel me goed en fijn. Ik mis je wel een beetje.
Hoe gaat het met jou?

Rysha”

Ze stuurde de brief weer met een glimlach weg.



Faith Lahero

Haar vader kwam eindelijk en ze gingen zitten in het gras bij de picknickmand. Ze vond het leuk. Het was gezellig dat haar vader weer terug was. Toch merkte ze de kracht in haar, het was zo heftig... Ze ging op haar handen zitten om het trillen niet te laten zien en probeerde gewoon vrolijk mee te doen.


Elvira Solore

Ze voelde zijn vingers langs haar gezicht strelen en ze keek hem doordringend aan. Hij vroeg of ze een beetje uitgerust was. "Ja, gelukkig wel. Ik heb heerlijk geslapen." Zei ze nu tegen hem. Ze drukte een kus op zijn lippen en keek hem diep in zijn ogen aan.

Koning Jay Fullbright

Dit was wat hij had willen voorkomen, maar Kayton kende hem goed en zou altijd iets merken. 'Aan het begin viel het mee,' zei hij zacht. Aan het begin was het echt goed te doen, maar nu werd hij helemaal gek. Hij wist niet wat ze konden doen om dit tegen te gaan, maar hij wist wel dat hij dit niet veel langer zou volhouden. 'Ik overleg alles met haar, maar het is niet echt makkelijk,' zei hij eerlijk.

Koning Stephen Lahero

Hij was iets in gedachten verzonken, er kwam een brief van Rysha, die hij bewust maar niet openmaakte. Hij had geen idee wat ze geschreven had, maar hij wilde dit allemaal zo veel mogelijk weg houden van zijn kinderen, voor zo ver dat nog kon. Toch merkte hij heel goed dat hij een beetje onrustig was en hij wist niet goed waar dat vandaan kwam. Hij was weer thuis, hij zou zich toch juist goed moeten voelen hier? Misschien had alles met Lucius meer impact op hem dan hij zich bewust was, dat kon natuurlijk.

Duke staat ergens terug al hé haha

Faith Lahero

Ze reageerde heel slecht op de spanning die er was. Fay probeerde het wel een beetje goed te maken, ze wist dat de brief van Rysha was, maar het maakte niet uit, Stephen moest toch een beetje op de hoogte blijven. Faith begon te trillen... al die energie en spanningen moesten eruit, maar ze wist niet hoe... haar ijzige kant was nu het sterkste en die had ze ook nog eens niet onder controle. Haar moeder zag haar spanning en wilde haar dochter zachtjes een hand op haar rug leggen, maar Fay verstijfde helemaal, ze was van ijs. Faith kwam geschrokken overeind. "Oh.. mama, het spijt me.." haar stem trilde helemaal. "Ik..." ze kwam niet meer uit haar woorden.
"Rustig maar, Faith..." zei Chayenne zachtjes om haar te kalmeren, maar Faith sprong overeind. Chayenne praatte weer zachtjes tegen haar en wilde haar tegenhouden.
"Laat me gaan!" En met die woorden was Chayenne ook bevroren. Snikkend rende Faith weg, steeds dieper en dieper het bos in, totaal in paniek en bang voor zichzelf.

Koning Stephen Lahero

Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet goed doorhad wat er allemaal gebeurde, tot het al te laat was. Hij kwam meteen overeind en hij had Faith heel snel ingehaald. Hij pakte haar vast en hij keek haar diep in haar ogen. 'Niet wegrennen, ik ben niet boos...' Zei hij direct, maar hij bleef haar gewoon vasthouden, hij had een kalme blik in zijn heldere ogen. 'Dit gebeurt mij ook wel eens. Ik schrik dan ook heel erg. Het maakt niet uit dat het gebeurt, we moeten het alleen wel oplossen. Het is ook een beetje mijn schuld, want ik had jou beloofd te helpen en ik was constant weg. Laten we teruggegaan, dan kunnen we kijken of we er weer voor kunnen zorgen dat ze het warm krijgen...' Zei hij glimlachend. Hij deed echt alles om Faith weer gerust te stellen. Hij wist dat hij ze niet écht kon opwarmen, dat kon Faith wel. 

Faith Lahero

Haar vader kwam achter haar aan en pakte haar vast. Ze snikte wild en keek hem niet aan. Hij zei dat hij niet boos was...
"Ik ben bang, ik wil het niet meer... ik wil normaal zijn, ik haat het! Ik doe alleen maar mensen pijn, meestal mama en ik hou zoveel van haar..." huilde ze. "Ik wil het niet meer..." ze trok zichzelf los van haar vader en rende weer weg. Ze struikelde elke keer bijna doordat ze haast niets meer zag door haar tranen.

Koning Stephen Lahero

Ze keek hem niet eens meer aan, het deed hem vreselijk veel pijn. Kwam dit omdat hij zo veel weg was? Direct voelde hij zich schuldig omdat hij er niet voor zijn kinderen kon zijn. Faith had hem juist zo hard nodig. 'Ik weet dat je het haat, meisje...' zei hij, nog zachter. Hij was van zijn stuk gebracht door hoe ze tegen hem deed. Ze trok zich los en ze rende weg, nu aarzelde hij. Hielp het als hij achter haar aan bleef rennen? Waarschijnlijk niet. Maar hij wilde niet dat iemand haar toevallig zou vinden, die gedachte alleen al zorgde ervoor dat hij overeind kwam en dat hij meteen achter haar aan ging. 'Faith, alsjeblieft....' zei hij, terwijl hij zo hard als hij kon achter haar aan ging. Hij lette duidelijk niet goed op, want hij voelde opeens een snijdende pijn in zijn been en het volgende moment klapte hij op de grond. Hij durfde niet eens te kijken wat er voor had gezorgd dat hij viel, maar toen hij dat toch deed was het niet echt een verrassing. Een val, waarschijnlijk voor beren. Zijn hele onderbeen lag open. Dat was niet eens zijn grootste zorg, want Fay kon hem wel helpen, maar hij kwam hier nooit alleen los en op dit moment maakte het hem heel veel zwakker. Hij vloekte van de pijn en hij kneep zijn ogen dicht. 'Faith!' riep hij, maar zijn stem trilde deze keer. Ze moest in de buurt zijn, maar de kans dat ze hem zo horen en ook nog terug kwam, was misschien niet zo groot.

Nathan Gerono

Hij had zich prima vermaakt in de smederij nu het beter ging, maar hij wist dat hij daar niet meer thuis hoorde, hij woonde nu op het kasteel. Daarom waren ze terug gegaan, hij voelde zich echt veel beter, die pijn was toch best wel erg geweest. Nu was gelukkig alles goed. Eenmaal in het kasteel kwam hij Myles tegen, hij had tegen Elvira gezegd dat hij even wat ging drinken met de jongen, nu liep hij samen met Myles door het kasteel.

Faith Lahero

Zodra ze merkte dat hij achter haar aan kwam, begon ze nog harder te rennen. "Ga weg!" Riep ze met overslaande stem, maar hij bleef haar achtervolgen... ze bleef rennen tot ze ineens een scherpe pijn in haar been voelde en over de grond heen rolde, ze keek naar haar been, er was helemaal niets aan de hand, daarna hoorde ze de stem van haar vader. Hij had pijn, er was iets met hem. Ze twijfelde nu echt geen moment en rende naar hem toe en gebruikte zonder na te denken haar kracht on hem te genezen en te bevrijden. Daarna sloeg ze haar armen stevig on hem heen.

Koning Stephen Lahero

Hij was zo ontzettend opgelucht toen ze terug kwam. Ze hielp hem direct en daarna voelde hij haar armen om zich heen. Hij hield haar stevig vast. 'Weet je wat het belangrijkste is Faith?' Vroeg hij zacht. 'We maken allemaal fouten, zelfs als wij daar niets aan kunnen doen. Het gaat er om dat wij niet weglopen, maar dat wij er alles aan doen om die fouten zo min mogelijk schade aan te laten brengen. Ik weet hoe veel pijn het doet en je bent echt niet de enige die dit doet, ik heb het zelf soms ook nog...' Vertelde hij haar kalm. Hij kwam overeind en hij bleef Faith in zijn armen houden. 'Nou, laten we nu dan maar eens gaan kijken of we ze kunnen helpen...' 

Faith Lahero

Ze bleef haar vader stevig vasthouden. Hij vroeg haar wat het belangrijkste was en dat was niet weglopen, maar er alles aan doen om met de fouten zo min mogelijk schade aan te richten. Ze was niet de enige, hij had er soms ook last van.
"Ik wil het gewoon echt niet meer... Die kracht is niets voor mij, ik kan er niet mee om gaan, het is te groot, het is zoveel groter dan ik zelf." Fluisterde ze zachtjes. Ze huilde, ze kon dit echt niet, ze voelde zich wat wanhopig en hopeloos, dit was niets voor haar.


Elvira Solore

Het was niets voor haar, maar ze moest toegeven dat ze weer blij was dat ze weer op het kasteel waren,veilig... zonder al die narigheid. Ze kwam hier echt weer tot rust. Nathan ging even met iemand wat drinken en zij liep buiten wat rond. Een beetje kloten en geinen met de ridders. Dat vond ze nog steeds het leukste, een beetje gezellig doen en wat ravotten. Als klein kind deed ze dat al constant.


Kayton Erogate

Jay vertelde dat het in het begin wel meeviel en nu overlegde hij wel alles met haar, maar het was voor hem niet echt makkelijk. Kayton knikte even. “Ik snap je wel, het is ook nooit echt makkelijk voor je geweest, of wel?” Vroeg hij nu met een glimlachje. “Ik denk dat het alweer stukke beter gaat als je weer thuis bent, weer in je ritme terecht komt, dan kun je dingen beter aan.” Glimlachte hij.

Koning Stephen Lahero

Door wat ze hem vertelde bleef hij stil en hij sloot zijn ogen. 'Ik kan kijken of ik een oplossing kan verzinnen,' zei hij zacht. Hij vond het heel erg, maar misschien was Faith hier wel gewoon niet geschikt voor. Hij kon kijken wat hij kon bereiken, hij wist het alleen niet zo goed, hij had zich hier nooit echt in verdiept. 'Rustig maar meisje, het komt allemaal goed, dat beloof ik je. Eerst gaan wij mama en Chayenne helpen,' zei hij daarna. Hij nam haar mee naar Fay en Chayenne en hij zette haar weer op de grond neer, zodat ze in ieder geval iets kon doen om ze te helpen. Anders moest hij het zelf proberen, maar hij was bang dat het niet goed zou gaan.

Nathan Gerono

Myles was niet echt makkelijk om mee te praten, Nathan wilde peilen hoe het tussen hem en Chayenne ging, maar de jongen was verschrikkelijk gesloten. Nathan kreeg wel een beetje informatie los uiteindelijk, maar hij moest moeite doen. Hijvond Myles erg aardig, waarschijnlijk was hij ook echt goed voor Chayenne en dat was het belangrijkste. De jongen ging zijn eigen weg en hij stond te kijken naar Elvira en de ridders, met een glimlachje op zijn gezicht.

Koning Jay Fullbright

'Nee, makkelijk is het nooit. Ik heb altijd wel het gevoel van onrust en dat ik mij in moet houden,' zei hij eerlijk. 'Ik hoop het, maar ik ga er maar niet van uit. Volgens mij heeft het al te lang geduurd,' zei hij daarna. Hij keek even om, hij wilde nu eigenlijk wel weer terug, hij wilde dit liever niet met iemand bespreken. Hij wist wel dat Kayton nooit verkeerd over hem zou denken, maar toch vond hij het heel erg akelig.

Elvira Solore

Na een tijdje had ze pas door dat Nathan stond te kijken. Daardoor rende ze naar hem toe en sprong ze vrolijk om zijn nek en knuffelde hem. Haar haren zaten wild en ze was behoorlijk onstuimig, maar ze vermaakte zich heel erg goed.
"Kom, doe mee!" Klonk haar stem nu enthousiast. Ze liet Nathan los en pakte zijn hand vast, ze trok hem met haar mee, de ridders grinnikten wat.
"Je zit behoorlijk onder de duim!" Riep er eentje Nathan toe.
"Moet je soms een klap voor je harses?" Vroeg Elvira hem nu hondsbrutaal. Ze keek hem even doordringend aan. Hij wilde er weer tegenin gaan, maar ze was wel Kaytons dochter... Hij slikte zijn woorden in. Elvira liep op hem af. "Kom dan, of durf je soms niet, watje! Jullie zitten allemaal onder de duim, is het niet bij een vrouw dan is het wel bij mijn vader of Stephen." Lachte ze nu hoofdschuddend.

Nathan Gerono

Hij grijnsde door haar reactie, hij vond het leuk. Ze was heerlijk enthousiast en tenminste niet zo saai. Hij had niet veel keuze, hij werd meegetrokken door haar, maar zo erg vond hij het niet. Toen er opeens een klote opmerking gemaakt had keek hij wat verbaasd op. Elvira reageerde eerder dan dat hij dat kon, hij zag dat de man iets wilde zeggen en Nathan maakte zich klaar om een flinke ruzie aan te gaan, maar opeens was het over. Hij pakte de hand van Elvira vast en hij trok haar met zich mee. 'Laat het alsjeblieft,' zei hij, het klonk doordringend, niet zo vrolijk als hij normaal was. Hij vond dit namelijk nogal lastig, het was een pijnlijk onderwerp.

Elvira Solore

Ze keerde zich weer naar Nathan, maar die trok haar met zich mee en zei dat ze hem alsjeblieft moest laten. Daardoor keek ze hem doordringend aan. Waarom trok hij zich dit zo aan? Ze liep een stukje met hem mee zodat de rest hun niet meer zou kunnen horen. "Nathan, je weet toch dat het niet zo is? Trek het je alsjeblieft niet aan... We beslissen alle dingen toch samen?" Zei ze hem zacht en ze legde haar hand op zijn wang.

Nathan Gerono

Ze liep wel met hem mee, maar hij wist dat ze dit nu wilde bespreken, ze merkte natuurlijk dat hij dit niet voor niets deed. Hij kon er niet om lachen. Door wat ze daarna zei schudde hij zijn hoofd. 'Laat het maar gewoon, het ligt niet aan jou, dit ligt aan mij,' zei hij tegen haar. Hij moest het zich niet aantrekken, maar dat ging niet zo makkelijk. Dit voelde gewoon niet goed, het voelde benauwend, alleen al dat iemand dacht dat hij onder de duim zat was verschrikkelijk voor hem.

Elvira Solore

Hij schudde zijn hoofd even, ze moest hem gewoon even laten, het lag niet aan jou, maar aan hem. "Ik wil je gewoon even helpen..." Zei ze zachtjes. Ze streelde langs zijn gezicht. "Ik wil even gezellig met je stoeien, maar voor dat kan, moet ik wel weten wat je dwars zit..." Vertelde ze hem zachtjes. Ze drukte zacht haar lippen op die van hem.

Nathan Gerono

Ze wilde het echt weten, ze wilde hem helpen, maar dit maakte het niet zoveel beter. Hij werd zacht door haar gezoend, maar hij duwde haar van zich af. 'Niet doen,' mompelde hij. Wat was er toch met hem aan de hand? Misschien miste hij spanning. Waarschijnlijk wel. 'Ik vind het gewoon niet leuk dat ze zo over mij denken. Of het nou zo is of niet doet er niet toe, dat die opmerking gemaakt wordt, dat vind ik vervelend,' zei hij. Hij kon zijn gevoel niet echt omschrijven, maar hij vond het gewoon moeilijk.

Elvira Solore

Nathan duwde haar van zich af, ze keek hem hierdoor verbijsterd aan. Ze moest het niet doen. "Maar..." Ze begreep er niets van. Hij gaf aan dat hij het niet leuk vond dat de mannen zo over hem dachten, of het nu wel of niet zo was, dat deed er eigenlijk niet toe. Maar de opmerking vond hij gewoon vervelend.
"Dat was hij ook... maar dat hoef jij je echt niet zo erg aan te trekken, Nathan. Je weet toch dat het niet waar is."


Faith Lahero

Haar vader kon kijken of hij een oplossing voor haar kon verzinnen. “Echt waar?” Vroeg ze hem zacht en dankbaar. Ze glimlachte even naar hem. Ze zou het ontzettend fijn vinden als ze er vanaf was. Ze moest rustig worden, het kwam goed, maar eerst moesten haar moeder en Chayenne worden geholpen. Ze slikte even en keek naar de twee, het zag er akelig uit, allebei bevroren, alleen maar omdat ze haar wilden helpen...
Ze keek even naar de grond en daarna naar haar vader. “Denk je dat ze boos zijn?” Vroeg ze heel zachtjes.


Kayton Erogate

Makkelijk was het nooit volgens Jay, Kayton knikte hierdoor weer. “Het lijkt me inderdaad niet fijn als je nooit echt jezelf kunt zijn en je altijd moet inhouden... al weet ik dat je het uit liefde doet voor Esmeralda.” Gaf hij zacht aan. Het had al te lang geduurd volgens Jay.
“Heb je al een oplossing gevonden voor jezelf, zodat het wel weer gaat?” Wilde hij weten.

Koning Jay Fullbright

'Ik vind het niet zo heel erg meer om mezelf in te moeten houden, maar ik vind het nu heel lastig. Ik heb gewoon niet zo veel geduld. Ik wil haar echt geen pijn doen...' Zei hij zacht. Hij vroeg of Jay al iets wist om het op te lossen. 'Ik heb echt geen idee... Ik zou niet weten wat ik moet doen. Esmeralda zei dat ik wel een vrouw in het dorp kon zoeken, maar dat wil ik echt niet, dan wacht ik wel, voor hoe lang het ook duurt...' Zei hij eerlijk. 

Kayton Erogate

Hij vond het niet zo heel erg, waarschijnlijk ook omdat hij het gewend was. Hij had ook niet zo heel veel geduld en wilde Esmeralda echt geen pijn doen. "Dat begrijp ik heel erg goed." Knikte Kayton weer. Hij had geen idee hoe hij dit op moest lossen, van Esmeralda mocht hij een vrouw in het dorp opzoeken.
"Dat is nooit de oplossing, heb je zin om te zwaardvechten? Misschien moet je ook wat energie kwijt, je bent bijna de hele dag bij Esmeralda." Glimlachte Kayton.

Koning Jay Fullbright

'Ik denk ook niet dat het helpt, bovendien verlang ik echt alleen naar haar, niet naar iemand anders. Het lijkt mij gewoon niets,' zei hij tegen Kayton, met een glimlach op zijn gezicht. Vroeger had hij daar nog wel eens anders over gedacht, maar nu wilde hij echt alleen Esmeralda en hij was trouwer dan hij ooit van zichzelf zou denken. 'Ik wil wel even vechten, het kan vast geen kwaad,' zei hij daarna. Kayton kreeg het toch voor elkaar om hem iets losser te laten zijn.

Koning Stephen Lahero

'Ik denk het wel, maar ik kan jou nog niets beloven. Ik heb goede hoop dat het gaat lukken,' zei hij glimlachend. Het hangt van een paar dingen af, maar ik verzin wel wat,' zei hij daarna. 'Ik weet helemaal zeker dat ze niet boos zullen zijn,' zei hij daarna. Dat kon hij wel beloven. 'Ze zullen blij zijn dat jij terug bent gekomen en als jij sorry zegt en verteld dat je wel geholpen hebt, dan zijn ze echt niets boos,' zei hij geruststellend tegen haar.

Nathan Gerono

'Is het niet waar? Ik ben ontzettend afhankelijk van jou geworden en het voelt niet goed. Echt, ik hou van je, ik zal je niet willen missen, maar ik weet niet precies wat het is. Ik probeer er achter te komen, maar volgens mij ligt het gewoon aan mij... ik vind het allemaal nog steeds benauwend,' zei hij zacht tegen haar. Hij wilde haar echt geen pijn doen, maar hij wilde wel altijd eerlijk zijn.

Elvira Solore

Zijn woorden deden haar pijn, ze raakten haar recht in haar hart en in plaats van verdrietig, werd de blik in haar ogen kouder en afstandelijker. Ze sloot zich voor hem af. Ze nam ook afstand van hem.
"Je was alleen afhankelijk omdat je er zo slecht aan toe was." vertelde ze hem. "Maar ik ga wel een tijdje weg, heb je ook geen last meer van dat benauwde gevoel." Haar stem klonk onverschillig, maar van binnen huilde ze van verdriet, toch liet ze daar niets van zien en stond er een harde blik in haar ogen. Ze liep nu weg in een gehaast tempo.


Faith Lahero

Haar vader zou wat voor haar regelen en daardoor keek ze hem dankbaar aan. Hij wist ook zeker dat ze niet boos zouden worden, ze zouden blij zijn en als ze sorry zei, waren ze echt niet boos. Hierdoor knikte ze een beetje. Ze legde heel voorzichtig haar hand op die van haar zus en sloot heel even haar ogen, het ijs begon te smelten en Chayenne kwam bibberend en verkleumd weer tot leven, haar bewegingen waren heel erg stijf, maar werden langzaam steeds beter tot Faith helemaal klaar was. Faith wilde net zeggen dat het haar speet, toen Chayenne haar opzij duwde en zich in de armen van haar vader stortte. Faith keek even wat schuldig naar haar. "Het spijt me..." Ze fluisterde nu heel erg zacht. Daarna keek ze naar haar moeder en deed ze precies hetzelfde. Fay knuffelde haar kleine dochtertje meteen.
"Dankjewel liefje... ik hou van je, niet meer weglopen... alsjeblieft." Fluisterde ze zacht tegen haar meisje.



Kayton Erogate

"Ik ben heel erg blij dat je dat zegt en ik kan het niet meer met je eens zijn." Grijnsde Kayton nu tegen Jay en hij wreef even over zijn rug heen. Jay wilde wel even tegen hem vechten, het kon vast geen kwaad.
"Precies, dat denk ik dus ook." Grijnsde Kayton hem nu toe. Hij nam zijn kleinzoon met zich mee naar het trainingsveld.
"Je doet toch wel voorzichtig met deze oude man?" Plaagde hij nu.

Nathan Gerono

Door wat ze zei schrok hij zich rot, dit bedoelde hij helemaal niet. 'Elvira, dit bedoel ik helemaal niet!' zei hij meteen. Hij haalde haar in en hij pakte haar hand vast, hij keek haar doordringend aan. 'Ik wil dit niet, echt niet. Ik vind het gewoon super moeilijk, maar het went wel. Het gaat wel, ik wil niet zonder je. Ik hou van je, ik ben verliefd op jou en ik vind dat zelf gewoon heel erg moeilijk, omdat ik ontzettend bang ben dat ik je ga verliezen. Dat ik iets doe waardoor jij mij niet meer ziet zitten of dat iemand je afmaakt en ik weer net zo verdrietig zal zijn als toen mijn ouders stierven.' zei hij nu heel eerlijk.

Koning Stephen Lahero

Chayenne dook meteen in zijn armen en hij hield haar stevig vast. 'Rustig maar, het is goed nu, alles is goed,' zei hij haar zacht en geruststellend. Faith ging verder met Fay en gelukkig stelde die haar gerust. Daar was hij echt blij mee, want ze moest niet nog angstiger worden. Hij streek langs de wang van Chayenne en hij keek haar even diep in haar ogen aan, hij glimlachte een beetje. 'Je moet voor warmte niet bij mij zijn,' zei hij licht plagend.

Koning Jay Fullbright

'Ik ben verstandig hoor,' grinnikte hij een beetje. 'Ah, stel je niet zo ontzettend aan!' zei hij daarna plagend tegen hem. 'Je moet voorzichtig zijn met mij, 'voegde hij er aan toe, daarna trok hij meteen zijn zwaard. Het was een snelle en gecontroleerde beweging die hij duidelijk elke dag meerdere keren uitvoerde. Hij was echt ontzettend goed geworden, hij trainde zo absurd veel, het kon ook niet anders.

Elvira Solore

Hij bedoelde het helemaal niet zo, hij pakte haar hand en ze keek in zijn doordringende ogen. Hij wilde het niet zo, hij vond het moeilijk, maar het ging wel, want hij wilde niet zonder haar, hij hield van haar en was verliefd op haar. Dat vond hij gewoon heel erg moeilijk. Hij was ontzettend bang om haar te verliezen, dat hij iets deed waardoor zij hem niet meer zag zitten of dat iemand haar afmaakte en hij weer net zo verdrietig zou zijn als toen zijn ouders stierven. Ze liet hem al heel erg gauw weer toe in haar hart en sloeg haar armen stevig om hem heen. Ze hield hem liefdevol vast.
"Ik vind het ook heel moeilijk..." Fluisterde ze hees en eigenlijk best wel emotioneel voor haar doen. Ze sloot haar ogen en bleef zo tegen hem aan staan en hem stevig vasthoudend.
"Niemand vermoord mij, onkruid vergaat niet..."



Chayenne Lahero

"Ik kon niets en... het was zo koud..." Ze klonk behoorlijk overstuur, ze kende dit gevoel helemaal niet. Chayenne was altijd zo beschermd opgevoed dat ze niet bekend was met dit soort dingen, mentale pijn kende ze, dat had haar moeder haar wel geleerd, maar deze fysieke pijn... dat was ze helemaal niet gewend. Haar vader zei haar dat ze voor warmte niet bij hem moest zijn. "Toch helpt het..." Mompelde ze. Faith was inmiddels weer wat gekalmeerd en kwam langzaam naar Chayenne toe.
"Zal ik je opwarmen? Het spijt me heel erg, ik wilde je geen pijn doen..." Zei ze heel voorzichtig. Chayenne keek haar niet eens aan. "Raak me niet aan, Faith." Bromde ze.
Fay schrok hier nogal van en hield Faith stevig vast die aan de grond genageld stond.
"Chayenne, alsjeblieft, het is je zusje, ze wilt je alleen maar helpen." Sprak Fay haar toe.
"Al die hekserij hier! Is er dan nooit eens iemand normaal? Zelfs Myles is niet meer normaal, trek ik het aan of zo? Freaks!" Chayenne klonk meer overstuur dan echt boos. Ze wurmde zich uit de armen van haar vader en liep naar het kasteel toe. "Ik neem wel een warm bad." Snoof ze.



Kayton Erogate

Hij moest zich niet zo aanstellen en voorzichtig doen met Jay. "Met jou? Laat me niet lachen, ik zie je elke dag trainen, je bent hartstikke goed!" Zei hij nu complimenterend tegen hem. Jay trok zijn zwaard, Kayton glimlachte doordat hij nu zo ervaren was. Daarna trok hij de zijne, nog behoorlijk soepel en snel.

Koning Stephen Lahero

Door wat Chayenne deed voelde hij zichzelf kwaad worden, iets wat hij bij zijn kinderen zelden had. Dit was dan ook nog nooit gebeurd. Ze liep weg, maar hij ging direct achter haar aan, dit pikte hij niet. Ze ging te ver. Veel te ver. Hij greep haar vast, zijn blik was heel erg doordringend. ‘Chayenne, ik begrijp dat je geschrokken bent, dat ben ik zelf ook. Ik doe ontzettend mijn best om de schade te beperken en Faith is minstens net zo geschrokken als jij. Je maakt alles wat ik zojuist gedaan heb kapot door wat je zegt en ik vind dat jij in ieder geval mij met meer respect kan behandelen. Als je mij nog eens freak noemt heb jij een ontzettend groot probleem,’ zei hij tegen haar. Het was niet vaak nodig om dit te doen, maar hij moest toegeven dat Chayenne hem heel erg veel pijn deed met wat ze net gezegd had. ‘Ik heb hier niet voor gekozen, jij zou als geen ander moeten weten hoe afschuwelijk ik het vind, waarom doe je mij dan pijn met zo’n opmerking?’ vroeg hij, iets zachter.

Nathan Gerono

Hij sloot zijn ogen een beetje, hij was opgelucht dat ze in ieder geval niet weg ging bij hem. ‘Ik wil je nooit pijn doen, Elvira. Echt niet. Het komt gewoon door mij, door hoe ik altijd geleefd heb,’ zei hij zacht. ‘Ik weet dat jij niet zo snel vermoord zal worden, maar de kans dat iets wat wij hebben kapot maakt is wel duidelijk aanwezig en waarschijnlijk zal het nog mijn eigen fout zijn ook, want ik weet dat veel afstand niet goed is, maar te weinig ook niet. Het is gewoon lastig,’ zei hij zacht.

Koning Jay Fullbright

‘Oh, jij bent mij gewoon stiekem aan het bekijken?’ vroeg hij nu grijnzend. Kayton was nog aardig soepel, maar Jay had niet anders verwacht. Zo was hij gewoon, Jay wist dat hij nog fit was en dat dit echt geen probleem voor hem was. Hij wachtte tot hij zeker wist dat Kayton klaar was om te vechten en daarna begon hij direct krachtig uit te halen. Het was wel beheerst, meer dan hij ooit geweest was.

Chayenne Lahero

Ze werd door haar vader vastgegrepen en ze keek hem even wat vuil aan. Hij begreep dat ze geschrokken was, dat was hij zelf ook en hij deed zijn best om de schade te beperken en Faith was ook geschrokken. Zij maakte alles wat hij zojuist gedaan had kapot en ze moest hem met meer respect behandelen.
"Laat me alsjeblieft met rust, papa... ik weet dat je je best doet en dat je altijd wilt dat iedereen vrolijk is en tevreden, maar soms wil ik gewoon een normale vader... iemand die wel warm is wanneer ik het koud heb, iemand die niet in zo'n ingewikkelde situatie zit... het doet me echt pijn, papa, als ik naar je kijk, als ik zie hoe je overal een oplossing voor probeert te vinden maar niet aan jezelf denkt..." Zei ze zachtjes tegen hem.


Elvira Solore

Hij wilde haar nooit pijn doen, het kwam door hem, door hoe hij altijd geleefd had. "Laat het nu maar, Nathan... het ligt niet alleen aan jou, echt niet, ga dat nu niet denken." Vertelde ze aan hem.
"Niets is jouw fout, echt niet... vroeg of laat komen ze, dat weten we allebei, we moeten gewoon stevig in onze schoenen staan en ervoor zorgen dat we er klaar voor zijn, dan hebben we de grootste stap genomen, ook in onze relatie." Zei ze hem. Ze gaf hem zachtjes een kusje op zijn wang.
"Wilde je nog even stoeien?" Vroeg ze hem plagend.


Kayton Erogate

"Helemaal niet stiekem! Jij bent alleen zo geconcentreerd dat je me nooit ziet." Lachte Kayton nu. De jongen haalde krachtig uit, maar Kayton loste dat op een simpele manier op en sloeg met zijn zwaard tegen dat van Jay. Het was leuk, samen met Jay voelde hij zich altijd weer voor eventjes jong.