Medieval Times

Koningin Lolita Fullbright

Haar handen werden ineens vastgepakt door Leroy en hij trok haar tegen zich aan met de woorden dat het goed was. "Nee lieverd, je bent hartstikke gewond... ik moet het hechten, anders ga je dood." Ze kon een snik niet onderdrukken. Ze trok zichzelf weer los en haalde diep adem. Ze concentreerde zich op het hechten en begon langzaam aan het werk te gaan. Het was dan wel lelijk, maar het ging wel dicht.

Koning Leroy Fullbright

Ze ging tegen hem in, maar hij had niet echt door waarom dat nou precies was. Hij voelde wel dat ze iets deed, maar de pijn voelde hij eigenlijk niet eens omdat hij al zo verzwakt was. Hij wilde gewoon dat ze bij hem kwam liggen, het maakte niet uit wat er was, als ze maar bij elkaar waren, dat vond hij het belangrijkste. Hij probeerde te kijken naar wat ze deed, maar het ging niet echt. Zijn blik was te wazig en hij kon het niet zien omdat hij niet overeind kon komen. Hij hoopte maar dat het gewoon goed met haar ging, hij maakte zich al zo veel zorgen om haar. ‘Gaat het wel… goed met je?’ vroeg hij zacht. Als dat niet zo was zou hij hulp gaan halen.

Koningin Lolita Fullbright

Hij wilde alleen weten of het goed met haar ging, ze drukte haar lippen op zijn voorhoofd.
"Het gaat wel, lieverd, echt... maar met jou gaat het nu niet zo goed. Heb je veel pijn?" Vroeg ze hem zachtjes en ze streelde door zijn haren heen, ze had hem gehecht en ervoor gezorgd dat het er wat beter uitzag. Ze trok voorzichtig zijn kleding uit en vroeg om nieuwe lakens, die kreeg ze haast meteen, ze legde die over Leroy heen en bleef bij hem zitten, ze voelde zich afschuwelijk, maar ze kon niet aan zichzelf denken. Dat kon ze hem niet aandoen.

Koning Leroy Fullbright

Het ging echt wel met haar, maar met hem ging het niet zo goed. Hij voelde haar warme lippen op zijn voorhoofd, waardoor hij zwakjes glimlachte. Ze vroeg of hij veel pijn had. ‘Valt mee….’ Mompelde hij. Hij voelde zich alleen heel slapjes, maar daardoor was de pijn ook minder. Het zou wel komen als hij weer op krachten was. Ze streelde door zijn haren heen, het voelde heerlijk, het hield hem ontzettend rustig. Hij voelde wel dat ze zijn kleding uittrok, het was een beetje pijnlijk en hij had niet door waarom ze dat deed, maar hij liet het allemaal maar. Hij kreeg lakens over zich heen gelegd, hij bleef naar haar kijken. ‘Kom bij mij liggen…’ zei hij zacht. Hij pakte haar hand vast en hij keek haar met wazige blik aan, moeizaam trok hij haar iets naar zich toe. ‘Nu hoef je niet meer bang voor mij te zijn… nu hoeft niemand bang te zijn…’ mompelde hij. Als hij zo zwak was, kon hij niets.

Koningin Lolita Fullbright

Hij zei dat zijn pijn meeviel, maar hij zag er heel verzwakt uit. Ze keek hem bezorgd aan. "Wacht even." Mompelde ze. Ze ging weer bij hem weg en maakte een drankje voor hem, daardoor zou hij zich beter voelen en het beschermde hem een beetje. Wanneer ze weer terug kwam bij het bed, duizelde het haar even, ze greep zich met haar vrije hand vast aan het bed om zichzelf staande te houden tot het wel weer een beetje ging. Leroy wilde weer dat ze bij hem kwam liggen. Ze hoefde niet meer bang voor hem te zijn, ze zuchtte zacht.
"Wil je eerst dit drinken voor me? Daarna kom ik bij je liggen, echt waar." Fluisterde ze hem toe, haar gezicht zag vreselijk bleek.

Koning Leroy Fullbright

Ze ging weer weg, maar ze was al vrij snel weer terug. Ze vroeg of hij iets wilde drinken voor haar, daarna kwam ze bij hem liggen. Heel moeizaam wist hij zichzelf wat overeind te trekken. Hij pakte het drankje vast en zonder ook maar iets te zeggen dronk hij het helemaal op. Alleen dat al liet zien dat hij zich heel zwak voelde, want normaal gesproken had hij precies willen weten wat het was. Nu had hij niet eens energie om er over na te denken. Hij liet zich weer terugzakken en hij sloot zijn ogen, al merkte hij dat hij dat beter niet kon doen. ‘Je moet rusten, met mij gaat het prima…’ zei hij zacht. Hij wilde alleen maar dat het met haar goed ging, dat was het belangrijkste, daarom had hij dit ook gedaan. Nu kon hij tenminste bij haar zijn.

Koningin Lolita Fullbright

Leroy dronk zonder morren het drankje helemaal op. Het was goed voor hem en hij zou er een stuk sterker van worden. Ze was vreselijk bezorgd om hem. Ze moest gaan liggen van hem om uit te rusten. Dat deed ze ook maar gewoon. Ze ging naast hem liggen en kroop tegen hem aan. Als ze lag, voelde ze zich eigenlijk best goed, dat ging redelijk, alleen af en toe wat vlagen hoofdpijn.

Koning Leroy Fullbright

Ze kroop tegen hem aan, daardoor sloeg hij zijn armen stevig om haar heen en legde hij zijn hoofd tegen haar aan. Het voelde perfect zo, hij zou willen dat het normaal gesproken ook gewoon zo kon zijn, dat hij zo rustig was en dat hij zonder problemen bij haar kon liggen. ‘Ik hou van je,’ zei hij zacht. Hij drukte zijn lippen moeizaam en zacht in haar hals, daarna keek hij haar even aan. ‘Het spijt mij,’ zei hij daarna, nog zachter. Hij legde zijn hoofd weer neer en hij sloot zijn ogen, het speet hem dat hij dit gedaan had, dat hij zich zo gedroeg en dat hij Layka pijn had willen doen. Het speet hem ook dat dit met haar gebeurd was, dat ze niet beter werd. Hij voelde zich er zo vreselijk schuldig over.

Koningin Lolita Fullbright

Hij was vreselijk rustig en ze vond het fijn om bij hem te liggen, hij fluisterde dat hij van haar hield, ze keek hem aan met een glimlach op haar lippen. "Ik ook van jou, schatje." Zei ze liefjes. Ze voelde zijn lippen in haar hals.
"Ga lekker slapen, lieverd, je hebt het nodig." Mompelde ze. Hij zei nog dat het hem speet en ze pakte zijn gezicht zachtjes beet.
"Het is goed, lieverd, het is goed." Ze wilde het er niet meer over hebben, hij was weer rustig, hij had Layka niet extreem veel pijn gedaan gelukkig.

Koning Leroy Fullbright

Ze hield ook van hem, daardoor glimlachte hij weer zwakjes naar haar. Ze zei dat hij moest slapen, hij had het nodig. ‘Nee….’ Mompelde hij zacht. Hij wilde gewoon wakker zijn en bij haar kunnen liggen, dat was alles. Hij wist dat hij het toch niet lang vol ging houden om wakker te blijven, al wilde hij het wel heel erg graag. Ze vond het goed, ze pakte zijn gezicht vast en hij drukte heel zacht zijn lippen op die van haar. ‘Het is niet goed…’ fluisterde hij. Hij legde zijn hoofd weer tegen haar schouder en hij sloot zijn ogen. ‘Jij moet ook slapen,’ fluisterde hij, zijn stem klonk steeds zwakker, omdat hij echt zijn rust wel nodig had.

Koningin Lolita Fullbright

Hij zei nee. Ze zuchtte diep en keek hem wat hopeloos aan. “Lieverd, je moet echt je rust pakken...” Het was ontzettend vermoeiend om ook nog op deze manier met hem bezig te zijn.
Hij zei dat het niet goed was en daarna sloot hij zijn ogen met de woorden dat zij ook moest slapen.
“Ja, ik ga ook slapen.” Dat was waarschijnlijk de enige manier waarop ze het voor elkaar zou krijgen. Ze legde haar armen om hem heen en trok hem tegen haar aan. Daarna ging ze liggen.

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat hij echt moest slapen, daarna zei ze dat ze dat zelf ook deed. Hij werd vastgepakt, waardoor hij het ook wel goed vond, hij sloot zijn ogen en hij zakte al vrij snel in slaap. Zijn lichaam was vreselijk verzwakt, maar hij maakte zich er totaal niet druk over. De pijn was nu nog niet echt aanwezig en hij had nu verder helemaal geen last van onrust. In zijn slaap was dat helaas wel wat anders, hij bewoog af en toe onrustig heen en weer en er stond zweet op zijn voorhoofd. Hij droomde allemaal verschrikkelijke dingen. Hoewel zijn lichaam verzwakt was, zaten alle andere dingen nog in hem, de onrust was nog niet helemaal verdwenen.

Koningin Lolita Fullbright

Hij ging slapen en daardoor bleef ze naar hem kijken, hoe kon hij van haar verwachten dat ze zo kon slapen? Hij was er afschuwelijk aan toe, zo erg had ze het nog nooit gezien. In zijn slaap bleef hij onrustig heen en weer bewegen, hetw as niet van de pijn, dacht ze tenminste. Ze kon echt niet slapen en de hoofdpijn werd steeds erger. Ze keek naar de fles wijn die ze de vorige keer gebruikt had, daarna had ze goed kunnen slapen en was de hoofdpijn een tijdje weggebleven.
Voorzichtig, zonder Leroy wakker te maken, stapte ze uit bed en dronk ze een paar flinke slokken van de wijn, daarna wilde ze weer naast hem kruipen, tot haar lichaam vreselijk begon te trillen en te shaken. Ze stortte in elkaar op de grond en bleef stuiptrekkingen maken.

Koning Leroy Fullbright

Omdat hij zo onrustig sliep, werd hij ook wakker toen hij geluiden hoorde. Hij wist niet precies wat het was, maar het klonk niet heel goed. Moeizaam kwam hij overeind, toen hij Lolita op de grond zag liggen trok er een stoot adrenaline door zijn lichaam heen. Hij werd er wakkerder van, de wazigheid leek een beetje weg te trekken uit zijn hoofd en hij kwam meteen overeind. Hoewel hij stond te wankelen op zijn benen, kreeg hij het wel voor elkaar om te staan, al knielde hij eigenlijk meteen bij Lolita neer. ‘Lolita…’ zei hij zacht, wanhopig. Hij had geen idee wat er met haar aan de hand was. Hij pakte haar hoofd vast, zodat ze zich hopelijk niet heel erg zou bezeren, hij wist echt niet wat hij anders moest doen. Het was niet goed, dat was wel duidelijk. Hij trok haar iets omhoog, tegen zijn lichaam aan en hij kneep zijn ogen dicht. Misschien moest hij maar gewoon wachten tot het over was. Hij kon wel om hulp roepen, maar niemand kon nu iets voor haar doen en hij was liever nog even alleen met haar.

Koningin Lolita Fullbright

Haar ogen waren helemaal weggedraaid en haar lichaam bleef trillen en bewegen. Het zag er angstaanjagend uit, dat kon niet anders. Ze leek helemaal afwezig te zijn, tot het in een keer stopte en ze wat wazig opkeek. Ze kreunde zacht, maar de hoofdpijn was verdwenen. Ze keek naar Leroy die haar vast had.
“Je hoort in bed te liggen.” Klonk haar stem zwak tegen hem. Haar lichaam voelde dof en verdoofd aan. Haar ogen straalden ook niet meer zoals ze hoorden te stralen, er was iets mis met haar, maar ze wist gewoon echt niet wat het was.

Koning Leroy Fullbright

Hij had verwacht dat ze in zijn armen zou sterven, maar dat bleek niet zo te zijn. Opeens begon ze tegen hem te praten, waardoor hij haar met betraande ogen geschrokken aankeek. Ze zei dat hij in bed hoorde te liggen. ‘Jij ook,’ fluisterde hij, met trillende stem. Hij trok haar dichter tegen zich vast, ondanks dat het hem pijn deed, hij bleef haar heel stevig vasthouden en hij legde zijn hoofd tegen haar aan. ‘Ik raak je kwijt…’ fluisterde hij. Nu hij dit gezien had wist hij het zeker, er was iets goed mis en dit was niet zomaar een griepje. Het zou niet meer goed komen. ‘Je kan mij niet alleen laten…’ fluisterde hij, de tranen liepen over zijn bleke gezicht heen. ‘Ik hou toch te veel van je….’ Snikte hij daarna.

Koningin Lolita Fullbright

Ze werd dicht tegen hem aangetrokken en terwijl ze eigenlijk niet precies wist wat er net met haar lichaam gebeurd was, zag ze dat het hem vreselijk van streek maakte. Ze voelde zijn hoofd tegen het hare aan en hoorde hem fluisteren dat hij haar kwijt raakte.
“Leroy... lieverd... ik ben nog niet weg, ik ben nog lang niet weg...” Wilde ze hem geruststellen. Hij zei dat ze hem niet alleen kon laten want hij hield teveel van haar. Ze streek langs zijn gezicht, de tranen gleden door haar vingers heen. “Ik laat je niet alleen, luister naar me, ik laat je echt niet alleen. Echt niet.” Sprak ze hem doordringend maar zwak toe. “Ik hou ook van jou, dat weet je toch?” Ze pakte zijn gezicht nu stevig vast en keek hem doordringend aan. Hij moest hoop houden, anders kon ze het niet, hij moest erin blijven geloven. Dan zou zij het ook blijven doen.

Koning Leroy Fullbright

Ze begon op hem in te praten, ze zou hem niet alleen laten, ze hield ook van hem. Hij kon niet voorkomen dat de tranen over zijn gezicht bleven lopen, maar toch pakte hij ook haar gezicht vast en drukte hij zijn lippen op die van haar. Het was niet eens echt gretig, hij zoende haar meer vol wanhoop. Hij was zo bang dat hij haar kwijt zou raken. Uiteindelijk stopte hij weer en trok hij haar opnieuw naar zich toe. ‘Oké,’ zei hij zacht. Ze zou bij hem blijven, al had hij geen idee voor hoe lang dat was. ‘Ik weet het…’ mompelde hij. Hij wist dat ze van hem hield, maar hij wist niet of dat genoeg was. Zijn trillende handen gleden over haar rug heen en hij sloot zijn ogen weer, hij was echt heel erg geschrokken.

Koningin Lolita Fullbright

Hij zoende haar, zijn zoen was zo wanhopig... alsof hij het nu pas echt besefte dat het niet goed met haar ging, daarom had ze ook liever niet gehad dat hij het wist, ze wilde het maskeren. Ze wilde niet dat Leroy zich er bang om maakte. Ze pakte zijn gezicht weer beet en legde haar voorhoofd tegen dat van hem aan.
“Niet bang zijn, echt, niet bang zijn. Ik hou dit nog heel erg lang vol, echt waar. Ik heb je beloofd dat ik zou wachten op jou, dat weet je toch nog wel? Ik heb het je beloofd. Ik kan niet eerder gaan dan jij.” Sprak ze op hem in, ze wilde heel erg sterk en krachtig klinken, maar dat had ze niet meer in zich.


Kayton Erogate

Het duurde lang voor Carmen weer terug was op het kasteel, natuurlijk moest Leroy wel eerst helemaal terugrijden en dan nog tegen Carmen zeggen dat ze weg moest gaan, maar hij vroeg zich toch wel echt af waar ze bleef. Hij bleef op haar wachten aan het begin van het kasteel, misschien gaf ze hem wel de tijd om niet meer boos op haar te zijn, dat was hij ook echt niet meer, hij was helemaal niet meer boos op Carmen, hij was haar juist dankbaar.

Felicia Erogate

Al snel onderbrak Stephen de zoen. En eigenlijk wist ze ookal direct waarom. Ze knikte even, hij had gelijk. Ze wist zelf ook dat ze meteen in paniek zou raken als het teveel zou worden. Lamos had haar op dat gebied voor het leven getekend en Carmen was de enigste die dat echt kon begrijpen. Ze miste Carmen ook, maar eigenlijk wist ze niet wat ze met die situatie aan moest. Misschien had ze daarom soms ook zoveel moeite met Leroy. Bang dat hij met haar hetzelfde zou doen als met al die andere vrouwen. De gedachte alleen maar zorgde ervoor dat er een rilling over haar rug heen liep. Stephen drukte zijn lippen op haar voorhoofd en zei dat hij haar had gemist. "Ik jou ook, de nachten waren misschien nog wel het ergste." Zei ze zachtjes tegen hem. Ze sloeg haar armen opnieuw om hem heen, maar in plaats van hem te zoenen legde ze haar hoofd tegen zijn schouder aan. Ze wilde weer bij hem zijn. Stilletje bleef ze staan. Het voelde niet alsof deze situatie woorden nodig had. Ze werden gestoord toen er op de deur werd geklopt met de mededeling dat haar vader en Carmen hier waren. Ze knikte enkel even en de wachter verliet de kamer weer. "Ik ben blij dat ze er zijn... Alleen hun relatie, ik weet niet goed waarom maar ik heb er moeite mee. Mijn vader heeft iets met mijn beste vriendin." Sprak ze maar meteen eerlijk haar gevoelens uit. "Maar desalniettemin zijn ze allebei van harte welkom." Voegde ze er tenslotte wel aan toe.

Koning Leroy Fullbright

Hij voelde hoe ze zijn gezicht vast pakte, haar voorhoofd tegen dat van hem aan. Hij mocht niet bang zijn, ze hield dit nog heel lang vol. Ze had hem beloofd om op hem te wachten, opnieuw kreeg hij tranen in zijn ogen. ‘Ik wil niet dat je pijn hebt…’ fluisterde hij met trillende stem. Dat was het ergste. ‘Ik wil dat je gelukkig bent, jij bent niet gelukkig zo… echt niet…’ zei hij daarna. Hij probeerde haar aan te kijken, maar door alle tranen was zijn blik vertroebeld en zag hij haar niet eens scherp. ‘Heb je enig idee hoe dit komt?’ vroeg hij, hij deed zijn best om niet te verdrietig te klinken maar dat was hopeloos natuurlijk.

Carmen Samira

Tegen de tijd dat ze bij White Castle aankwam, was ze eigenlijk doodop. Dit alles was vreselijk vermoeiend en ze was bang dat Kayton ook nog eens boos zou zijn, daar zat ze niet echt op te wachten. Waarschijnlijk wilde hij er over praten, maar ook dat leek haar niet echt een geweldig idee nu. Ze zadelde haar paard af en liep daarna naar het kasteel, al snel zag ze hem staan, waarschijnlijk stond hij te wachten. Ze liep naar hem toe en keek hem even aan. Hij leek niet echt boos te zijn, dat viel weer mee.

Koning Stephen Lahero

Ze leek te begrijpen waarom hij dit nu niet wilde, daar was hij blij om, hij had geen zin om daar ook nog eens een gesprek over te moeten voeren. Hij voelde een rilling over haar rug heen gaan, waardoor hij haar iets steviger vastpakte. Ze had hem ook gemist, gelukkig maar, want hij miste haar ontzettend als ze er niet was. Toen ze gewoon even zo stonden, voelde hij de rust weer terugkeren, het voelde gewoon weer vertrouwd. Ze kregen te horen dat Kayton en Carmen hier waren, daarna had Felicia het over hun relatie. Hij keek haar even aan. ‘Ik weet het ook niet,’ zei hij zacht. ‘Het is zoals het is, het heeft verder toch niets te maken met ons, wij hebben nergens last van. Misschien moet je het zien als iets positiefs. Ze zijn nu allebei gelukkig,’ zei hij zacht.

Koningin Lolita Fullbright

Hij wilde niet dat ze pijn had, daardoor zuchtte ze diep. “Dat weet ik, maar het is nu niet anders.” Ze zat er zelf niet zo heel erg mee. “Leroy, ik wil bij je zijn en van je houden, daar wordt ik gelukkig van.” Ze kreeg een klein glimlachje rond haar lippen. Leroy huilde nooit snel, wilde nooit laten zien hoe zwak hij was, maar nu was het heel anders.
“Toe, wees niet zo verdrietig, het is nergens voor nodig, ik zweer het.” Ze legde haar hand weer op zijn wang neer om hem te kalmeren. Hij wilde weten of ze wist hoe dit kwam.
“Ik heb vaker hoofdpijn, maar het is de laatste tijd erger geworden, het heeft een lang tijdsbestek, Leroy, ik weet niet wanneer het precies begonnen is, lang geleden, dat wel, maar het was nooit zo erg als nu, nu valt mijn lichaam gewoon uit af en toe.” Vertelde ze hem.



Kayton Erogate

Hij had zijn armen over elkaar geslagen toen Carmen aankwam, een ernstige uitdrukking stond op zijn gezicht en hij bestudeerde haar.
“Carmen. Ik vond het echt niet kunnen wat je hebt gedaan, maar je had wel gelijk, soms is de waarheid nu eenmaal hard. Leroy heeft zijn excuses aangeboden en ik mag weer langskomen van hem.” Hij glimlachte uiteindelijk naar haar en sloeg zijn armen om haar heen.
“Leroy vond je een vreselijke vrouw en hij begreep niet wat ik met je moest, maar ik begrijp het wel.” Lachte hij haar nu toe, hij tilde haar op en draaide haar een rondje.

Koning Leroy Fullbright

Het was nu niet anders, zo simpel lag het voor hem nou eenmaal niet. Hij vond het echt heel erg, hij wilde haar zo graag gelukkig zien, als ze pijn had kon dat niet. Hij mocht niet zo verdrietig zijn, ze zweerde zelfs dat het nergens voor nodig was. ‘Ik ben het wel en ik zal het altijd zijn als ik je zo zie…’ fluisterde hij. Ze zei dat het al heel lang zo was dat ze hoofdpijn had, maar nu werd het erger. Hij streelde voorzichtig met zijn vingers over haar hoofd heen en daarna hield hij haar weer vast. Waarschijnlijk zat er iets niet goed in haar hoofd. Helemaal niet goed. Hij vocht tegen de tranen, maar het was hopeloos. Hij probeerde het enigszins tegen te houden, maar hij was echt intens verdrietig.

Carmen Samira

Hij leek haar net zo te bestuderen zoals ze dat bij hem deed, al stond hij er afstandelijker bij. Door wat hij zei zuchtte ze. Uiteindelijk leek het te veranderen, hij sloeg zijn armen zelfs om haar heen. Ze duwde hem voorzichtig weg, al had ze wel een glimlachje op haar gezicht. ‘Het maakt niet meer uit dat jij het niet vindt kunnen wat ik doe, weet je nog? Wat wilde je doen, mij ontslaan?’ vroeg ze daarna en ze schudde haar hoofd even. ‘Het was beter voor je, ik snap dat je baalt van hem, ik snap het heel erg goed. Maar het maakt jou meer kapot als je ruzie met hem hebt, dat kan ik gewoon niet aanzien.’

Koningin Lolita Fullbright

“Leroy, alsjeblieft, wil je erover ophouden? Ik wil er niet meer over praten, het komt gewoon goed, wij gaan nu samen weer terug in bed liggen en laten het voor wat het is. Hé kop op. Er is toch nu niets mis met me, ik voel me nu prima.” De drank begon langzaam te werken bij haar en daardoor was ze nu een stuk optimistischer. Ze kwam voorzichtig overeind en ondersteunde Leroy zo goed mogelijk.
“Nu niet de hele tijd huilen hoor, ik wil van je genieten.” Ze glimlachte nu even naar hem.



Kayton Erogate

Door wat ze zei, glimlachte hij naar haar. “Ik weet het Carmen, je werkt niet meer voor me, maar alsnog kunnen we het toch met elkaar oneens zijn? Dat is niet zo heel gek.” Legde hij haar uit. Hij streek door haar haren heen en luisterde naar haar.
“Je bent een lieverd.” Zei hij nu zachter tegen haar. Ze zag er moe uit. “Kom, dan gaan we lekker naar binnen toe, ik wilde eerst even met Felicia en Stephen praten, maar daarna moet je maar lekker je rust op zoeken.” Glimlachte hij haar toe.