Vampiers enzooo

Aiden

Ze vroeg hem waarom hij dan gekomen was, als er geen uitweg meer mogelijk was. Daardoor haalde hij zijn schouders even op.
"Het was ook niet direct mijn intentie om mij over te geven. Ik wilde gewoon naar binnen sneaken en je proberen weg te halen hier. Maar ik kon er niet in komen. En ik hoorde jou. Het voelde niet goed om weer terug te gaan. Het is immers mijn schuld dat jij hier zit." Aiden begon weer wat heen en weer te ijsberen en bleef daarna voorin de kooi staan. Hij keek door de tralies heen naar de andere weerwolven. Ze gedroegen zich alsof ze hun leven al gegeven hadden. Alsof ze geen hoop meer hadden. En er zaten best veel wolven. Wel allemaal betá's of omega's.
Aiden deed een poging om te transformeren naar wolf, dan zou hij meer 'kunnen'. Echter lukte het niet door de injectie die hij had gehad. Als hij het zich goed herinnerde werkte die injectie zo'n acht à tien uur. Dat zouden ze dus sowieso nog uit moeten zitten. Als mens was hij ook behoorlijk sterk, maar tegen een boel wapens kon hij niet op- ongewapend. Als wolf had je dan al een stuk meer kans, gezien de tanden en nagels die je dan kon gebruiken.
Aiden knikte langzaam en balde zijn vuisten. Daarna draaide hij zich een kwartslag om en keek Vitani aan.
"Ik heb misschien een idee. Probeer nu wat te rusten. Morgen ochtend is het showtime.." grijnsde hij lichtjes. Hij hoopte echt enorm dat het zou werken en dat ze in de tussentijd niets te ingrijpends zouden doen met hem.

Vitani

Ze luisterde naar wat Aiden nog vertelde. Ze glimlachte flauwtjes toen Aiden zei dat hij het niet goed voelde om haar achter te laten, nadat hij haar hoorde. 'Dus ik schreeuw best hard dan.' grapte ze, al kon ze nog niet echt grijnzen zoals ze normaal zou doen.
Zelf stond Vitani vrij stil tegen de tralies aan, terwijl ze met haar ogen Aiden's geijsbeer volgde. Ze observeerde Aiden toen hij stil stond. Toen Aiden zich omdraaide naar haar en vertelde dat ze moesten rusten, omdat het morgen showtime is. Haar blik klaarde op. Als ze in haar wolvengedaante was, dan sloeg haar staart nu al enthousiast heen en weer. 'Ik ben heel benieuwd. Tot morgenochtend dan.' zei ze. Het leek haar beter niet te veel er over te vragen, over wat het was, wat ze kon verwachten. Als er meegeluisterd werd, dan hingen ze. Ze nam afstand van de tralies en ging naar het midden van haar kooi. Daar ging ze zitten en vervolgens liggen. Slapen ging nog niet, maar ze lag in ieder geval. Dat was ook een soort van rusten.

Aiden

Hij knikte en glimlachte lichtjes naar Vitani. Hij wilde niet direct te enthousiast worden- wie weet ging het wel helemaal niet werken. Sommige weerwolven hier leken al behoorlijk zwak en ziek. Hij moest wel iedereen mee zien te krijgen. Of in iedergeval een groot deel. Het was een gok. Maar het was de enige gok die ze hadden.
Zelf ging hij achterin zijn kooi zitten met zijn rug tegen de muur. Hij hoopte vurig dat de jagers vannacht niet al te actief waren.
Uren gingen voorbij. Uiteindelijk dommelde hij zelfs een beetje in. Hij schrok echter meteen op toen hij voetstappen hoorde. Toen die voetstappen dichterbij kwamen sprong hij direct overeind. Een drietal mannen kwam aanlopen. Aiden haalde diep adem en probeerde te transformeren. Als dat zou lukken zou hij de plannen kunnen vervroegen. Echter lukte het nogsteeds niet, waar hij flink van baalde.
Met een kille blik staarde hij de jagers aan die stopten voor de deur van zijn kooi. De mannen staarden terug en ééntje had zelfs het lef om vals te grijnzen. Aiden voelde woede opborrelen, maar wilde zich nu niet al te veel in de nesten werken. Dat zou alleen maar averechts werken en dat zou niet handig zijn.
"We hebben hele leuke experimentjes klaar voor jou," sprak één van de mannen. "En we hebben lang genoeg gewacht om die uit te testen. Dus.. Kom je mee?" Die vraag was behoorlijk retorisch en klonk ontzettend dwingend. In zijn wolvengedaante had hij flink gegromd; nu klemde hij echter alleen zijn kaken stijf op elkaar om ze niet de huid vol te schelden.
Ergens hoopte hij dat ze de deur van de kooi open zouden doen en hem 'normaal' zouden pakken. Dan was er nog een kans om te ontkomen. Maar natuurlijk deden ze dat niet. Hij had een niet zo positieve reputatie. Er werd een wapen tevoorschijn gehaald met sterke verdovingspijltjes. Aiden slikte even moeizaam en keek opzij richting Vitani. Voor het eerst sinds een lange tijd was er wat angst in zijn blik te bespeuren. Hij wist niet wat er ging gebeuren. En dit kon behoorlijk wat roet in het eten gaan gooien. Er was zelfs een kans dat hij de nacht niet zou halen, de jagers kennende. Die gingen altijd tot de grens.
Het volgende moment werd er een pijltje afgevuurd. Aiden deed niet eens de moeite die te ontwijken; dat zou immers niet veel zin hebben. Het duurde niet lang voor hij de energie uit zijn lichaam voelde wegstromen en de wereld begon te draaien. Hij deed ongelooflijk zijn best om bij bewustzijn te blijven, maar het verdovingsmiddel won het en na een paar minuten zakte hij door zijn benen en plofte op de grond neer. Nu pas werd de deur van zijn kooi open gemaakt en kwamen de mannen binnen. Hij werd opgetild en meegenomen de kooi uit, de gang door naar een afgesloten ruimte.

Pas een uur of vier later ontwaakte hij weer. Hij hoorde het gepiep van allerlei apparatuur en zijn beeld was nog wazig.
"Hij wordt wakker!" klonk de stem van één van de mannen echoënd door zijn hoofd. Aiden zag hoe de mannen over hem heen gebogen stonden in lichtgroene pakken met kapjes voor hun mond en handschoenen aan. Hij kreunde zachtjes, wat hadden ze in godsnaam gedaan?
"Laten we hem in zijn kooi leggen voordat hij goed wakker wordt.." hoorde hij een andere stem. De stemmen klonken nog wat ver weg. Aiden merkte hoe hij losgekoppeld werd van al het apparatuur en voelde hoe hij vastgepakt werd en door de gangen getild werd. Uiteindelijk werd hij in zijn kooi gelegd en werd de deur weer gesloten.
"Je mag jezelf op je schouder kloppen, Aiden," sprak de voorste man nu. De stem klonk al wat duidelijker en minder echoënd. "Je bent de eerste Alpha die dit heeft overleefd. Nu kunnen we tenminste kijken of al die jaren werk iets heeft opgeleverd.."
De mannen vertrokken en Aiden bleef wat stilletjes liggen. De wereld draaide nog wat om hem heen en hij was misselijk. Echt goed nadenken lukte nog niet.
Ongeveer twintig minuten bleef hij liggen. Daarna ging hij rechtop zitten en bekeek zijn lichaam een beetje. Er was niets te zien. Al zei dat natuurlijk ook niets, omdat hij snel genas. Met behoorlijk wat moeite krabbelde hij overeind en bleef met behulp van de tralies rechtop staan. Hij probeerde zo gauw mogelijk weer wat alerter te worden. Ze konden hier echt niet langer blijven. Straks werd het de volgende keer wel zijn dood.
Hij balde zijn vuisten en sloot zijn ogen even kort. Zijn hoofd bonkte als een gek, maar hij negeerde het. Ze moesten hier weg, hij moest zich klaarmaken. Hij schudde zijn hoofd even heen en weer en keek daarna om zich heen naar de andere weerwolven en Vitani.

Vitani

Ze ging zelf recht zitten toen er mensen aan kwamen. Ze waren natuurlijk geïnteresseerd in Aiden. Zij werd compleet genegeerd. Ze stond langzaam op. Eentje had haar in de gaten gehouden, waarschijnlijk om te zien of ze zich zou blijven gedragen. Ze zag de angst in Aiden's ogen. Een pijl werd afgevuurd en ze zag hoe Aiden in slaap viel. 'Nee, nee, nee!' riep ze nog, waardoor ze met een stok tegen de tralies aan sloegen dat ze zich moest gedragen. Ze sprong even achteruit, maar daarna stond ze gewoon weer tegen de tralies aan.
Het duurde een eeuwigheid. Ze hoorde niets, helemaal niets. Net was ze nog zo hoopvol dat het wel goed zou komen. Aiden had duidelijk een plan. Maar nou zag Vitani het niet meer zo zitten. Ze was inmiddels door haar benen gezakt tegen de tralies aan. Haar wangen waren nat van de tranen die ze had laten rollen. Hopend om ook maar iets te horen bleef ze in het hoekje dat het dichts bij de testkamer was.
Ze keek op toen de mensen weer kwamen met Aiden. Aiden leek suf, maar hij leeft. Ze was blij dat hij in ieder geval leefde. Ze hield Aiden goed in de gaten toen hij terug in de kooi lag. Na een tijd ging hij recht zitten en kwam hij met moeite overeind. 'Rustig aan, Aiden.' zei ze zachtjes. Ze maakte zich zorgen. 'Heb je last van iets? Heb je een idee wat ze gedaan hebben?' vroeg ze daarna bezorgd.

Aiden

Hij slikte een paar keer achter elkaar om van de misselijkheid af te komen. Dat leek gelukkig langzaam wel weg te zakken naar de achtergrond. De hoofdpijn nam ook af. Langzaam begon hij wat heen en weer te lopen door de kleine kooi, alleen maar om te testen of zijn reflexen nog goed werkte en of hij echt niks mankeerde. Maar lopen ging prima.
Na Vitani haar opmerking en haar vragen stopte hij weer met lopen en keek richting haar. Hij dacht nog even over haar vraag na. Had hij last van iets..? Niet echt specifiek. En eigenlijk vond hij dat best raar, gezien de woorden die ze tegen hem gesproken hadden zojuist. Hij haalde zijn schouders op.
"Nee.. Gek genoeg niet echt. Nou ja.. Een beetje hoofdpijn, een beetje misselijk en een klein beetje duizelig. Maar niets noemenswaardigs.." vertelde hij eerlijk. En die klachten leken ook met de minuut af te nemen. Hij haalde even diep adem.
"Ik weet niet wat ze gedaan hebben.." klonk zijn stem nu. "Ik werd wakker op een soort operatietafel en ze hadden allemaal van die lichtgroene pakken aan, haarnetje op en zo'n mondkapje en handschoentjes. Maar ik heb nergens verwondingen of iets.." Hij wreef even over zijn hoofd. Hij snapte er niets van en het voelde eigenlijk totaal niet goed. Maar tijd om zich daar nu druk over te maken had hij niet.
Weer sloot hij voor even zijn ogen, dit keer om zich te kunnen concentreren. Hij deed een poging om te transformeren en merkte dat het weer lukte. Zijn tanden en nagels groeiden namelijk duidelijk en zijn oren ook. Voordat hij helemaal transformeerde stopte hij het en werd hij weer volledig mens.
"Niet schrikken oké?" zei hij nu tegen Vitani. "Ik ga even wat faken.. Anders komen we nergens.." vertelde hij haar heel zachtjes, voor als ze afgeluisterd werden.
Vervolgens liet hij zich langzaam naar beneden glijden via de muur en keek even kort omhoog naar de camera die op het plafond hing. Zo kort dat het amper te zien was. Voor een paar minuten bleef hij zitten, maar daarna ging hij languit in de kooi liggen en begon hij heen en weer te rollen. Steeds sneller. Voor de special effect begon hij ook te schreeuwen, alsof hij enorme pijn had. Eerst leek het niet te werken en bleek het angstvallig stil in de gangen, maar het duurde niet lang voor er één man verscheen. Top. Beter kon niet. Nu moest hij de kooi nog open maken..
Aiden klom overeind en deed alsof hij bijna zijn evenwicht niet kon houden. Hij wankelde op zijn benen en keek naar de man. Die keek hem onderzoekend aan. Uit het niets liet Aiden zich weer op de grond vallen en probeerde wat te trillen en te shaken. En daarna hield hij zich doodstil. Hij probeerde zich niet meer te bewegen.
Ondertussen hield hij de geluiden goed in de gaten. Hij hoorde de man wat vertwijfelend van zijn ene been op zijn andere been veren. Het zat hem duidelijk niet lekker. Aiden was hun 'masterpiece' en het zou wel heel zonde zijn als hij precies nu dood zou gaan.
Uiteindelijk hoorde Aiden een geluid die hem hoop gaf: De man pakte een sleutelbos tevoorschijn. Aiden hoorde hoe hij de sleutel in het gat stak en omdraaide. Rustig wachtte hij op het goede moment. Hij hoorde de deur piepend open gaan. En hoorde voetstappen. Een schaduw boog over hem heen.
Binnen een paar seconden sprong Aiden overeind, draaide om de man heen en sloeg zijn arm om zijn nek. Hij kneep zo zijn keel en zijn halsslagader dicht en wachtte even, tot de man volledig verslapte. Als een slappe pop viel de man op de grond neer. Aiden griste de sleutels van de grond en rende de kooi uit. Gauw begon hij één voor één alle kooien open te maken, beginnend bij die van Vitani en daarna het rijtje afwerkend. Binnen een paar minuten waren alle deuren open en gooide hij de sleutels aan de kant.
"We moeten dit samen doen!" riep Aiden luid en duidelijk door de gang. "Alleen dan hebben we een kans!" Zijn ogen kleurden felrood en hij transformeerde tot wolf. Pikzwart, met slechts één wit oor. En enorm groot. Hij gromde en begon toen luid te brullen. De grond trilde bijna. Zijn oogkleur werd nog roder. En de ogen van de andere weerwolven kleurden blauw. Een connectie. Tussen Alpha en Betá. Samen waren ze één. Één groep. Één roedel. En samen stonden ze sterk.
Alle weerwolven leken plots weer hoop te krijgen en hun kracht terug te vinden. Ze transformeerden stuk voor stuk naar hun wolven gedaante en liepen de kooien uit. Aiden draaide zich nu om naar de deur, zijn rug naar de andere weerwolven. De deur vloog open en de hel brak los. Alle wolven tegen alle aanwezige jagers. Aiden probeerde de leiders te grijpen en ze stuk voor stuk koelbloedig om te leggen. Zijn woede tegenover deze personen was zo enorm, dat hij er totaal geen moeite mee had. Toen ze de eerste lading jagers verslagen hadden rende hij de deur uit en het gebouwtje uit. Nu het erf nog af komen.. Dat werd ook nog een uitdaging.
"Oppassen voor de valstrikken!" riep hij nog tegen de andere weerwolven. Daarna rende hij de buitenlucht in en ging hij verder met het helse gevecht. Één jager zou hij levend mee moeten brengen naar voren. Die zou een doorgang moeten creëren tussen het mountain ash. Dat was nog het enige échte obstakel. Het enige wat nog tussen hen en de vrijheid zat.

Vitani

Aiden antwoordde. Veel werd er niet duidelijk. Ze was allang al blij dat alles normaal en in orde leek. Ze knikte nog toen Aiden zei dat ze niet moest schrikken, omdat hij wat ging faken. Ze keek naar wat Aiden deed. Het was dat ze wist dat het nep was, anders zou ze in paniek raken na de operatie van eerder. Of test, of wat het ook was wat ze gedaan hadden.
Ze keek op toen een man kwam kijken. 'Doe iets.' had Vitani nog een paar keer gezegd op momenten dat de man leek te twijfelen. Ze wilde namelijk helpen, en als zij in paniek leek, of op z'n minst enorm bezorgd, dan kon dat helpen dat die vent ook daadwerkelijk iets ging doen. Ze schrok wel even toen Aiden plotseling overeind kwam. Maar dat was van korte duur.
Aiden maakte de kooien open en al snel stond Vitani buiten haar kooi. De rest van de wolven kwamen ook uit hun kooi. Ze luisterde naar Aiden's woorden en veranderde vlak daarna zelf ook in een wolf. Het voelde heel apart. Het leek allemaal vanzelf te gaan hoe ze zich na het transformeren door de jagers heen werkten naar buiten toe. Ze voelde zich krachtiger. Eenmaal buiten voelde ze zich al heel erg vrij. Maar ze moesten uitkijken voor vallen. En ze herinnerde zich nog wat Aiden eerder zei over iets met bergas in het Engels. Mountain Ash. Ze had geen idee wat ze daarbij moest voorstellen. Even moest Vitani op de noodrem. Een wolf voor haar had een valstrik ontdekt, en niet zo'n fijne ook. Ze merkte dat ze achterstand op liep op de rest en maakte dat ze weer bij de rest kwam. Ze hoorde schoten achter haar. Ze besloot zich te focussen op de grote, zwarte wolf met de naam Aiden.
Van opzij zag ze mensen hun kant op rennen. 'Aiden, wat nu?' vroeg ze, half schreeuwend om zeker te weten dat ze enigszins verstaanbaar was tijdens het rennen.

Aiden

Hij rende met grote sprongen door. Iedere jager die zijn pas probeerde af te snijden kreeg een stel tanden in zijn lichaam en werd haast verscheurd. Af en toe keek Aiden om zich heen en achter zich om te kijken hoe het de andere wolven af ging. Tot nu toe redelijk. Er waren er een aantal gesneuveld door wapens en een aantal in vallen terecht gekomen, maar het meeste rende en vocht nog.
"Blijven rennen tot het mountain ash!" riep Aiden als reactie op haar vraag. Hij hoorde de kogels langs hen suizen en hoorde de mensen schreeuwen. Iemand schreeuwde dat ze hem tegen moesten houden. Dat zorgde bij Aiden alleen maar voor meer wilskracht om hier weg te komen. En hij voelde zich ontzettend krachtig nu, met zo een enorm aantal. Iedereen voelde dat, die kracht. Het geheim van saamhorigheid.
Doordat hij zo snel rende herkende hij het mountain ash niet direct. Zo een klein randje as achtig poeder viel niet op. Daardoor knalde hij er vol tegenaan. De doorzichtige barrière kleurde felblauw en hij vloog een stukje terug. Gauw krabbelde hij weer overeind.
"Daar is het," sprak Aiden gedempt. Nog één stap te gaan.. Aiden draaide zich om en ging vol op één van de vele jagers af. Die greep hij vast tussen zijn tanden en sleepte hem mee tot het mountain ash. Daar liet hij hem los en boog luid grommend en met ontblootte tanden over hem heen.
"Veeg een stukje weg," commandeerde Aiden. De man schudde zijn hoofd. Aiden brulde nu vol in zijn gezicht en beet vervolgens in zijn schouder. De man scheeeuwde het uit en toen Aiden hem los liet wilde hij over het mountain ash springen om te ontkomen, maar voor hij weg kon komen greep Aiden hem alweer vast en trok hem terug.
"Doe het.. Dan spaar ik je," siste Aiden nu. De man keek angstig naar Aiden en Aiden bleef grommend naar hem kijken, klaar om weer te bijten. Uiteindelijk gaf de man toe en bukte. Met zijn handen veegde hij wat mountain ash weg, waardoor de barrière niet meer volledig was en volledig verdween.
"Dankje.." klonk Aiden zijn stem licht grommend. Daarna greep hij de man tussen zijn tanden en beet hem met veel kracht dood.
"Rennen!" schreeuwde Aiden het veld over. Alle vechtende weerwolven staakten hun gevecht en iedereen vluchtte de bossen in, op naar de veiligheid. Aiden sprong met grote, krachtige sprongen over het lijntje mountain ash wat nu geen werking meer had en keek om, om te zien of Vitani nog volgde.

Vitani

Ze moesten blijven rennen. Zelf sprong Vitani ook zo hier en daar op een jager af die haar in de weg liep. Toen ze bij de moutain ash kwamen, zette Vitani de noodrem weer in, omdat ze zag dat Aiden er tegenaan knalde. Ze zag hoe Aiden zich weer omdraaide. Wat was hij van plan? Teruggaan? Al snel zag ze dat hij een van de jagers over probeerde te halen. Samen met enkele anderen hield ze de andere jagers op afstand door ze af te maken, zodat ze niet dichterbij konden komen. Vitani spitste haar oren toen Aiden behoorlijk hard schreeuwde dat ze moesten rennen. Gelijk sprong ze weg en volgde in iets kleinere passen, omdat ze zelf wat kleiner was, maar zo groot en krachtig als ze kon, Aiden. De adrenaline suisde door haar lijf. Daar was ze vast niet de enigste in. Door die adrenaline had ze echter nog niet door dat ze op het laatste moment, vlak voor ze achter Aiden aan ging, nog gestoken was.

Aiden

Hij rende flink door. De jagers zouden er alles aan doen om hem tegen te houden en hij wilde hen te snel af zijn. Hij had ze namelijk vast flink kwaad gemaakt door dit te doen. Ze waren nu haast alle wolven kwijt.
Pas toen hij voor de deur van hun huis stond stopte hij met lopen en keek weer even om naar Vitani, die nogsteeds volgde gelukkig. Hij transformeerde terug naar mens en merkte dat die transformatie hem meer moeite kostte als normaal. Toen hij eenmaal mens was moest hij de deurpost vastpakken om niet om te vallen. Gelukkig trok de duizeligheid al gauw weer weg en stapte hij naar binnen. Achter Vitani sloot hij de deur en vergrendelde die met drie verschillende sloten. Vervolgens liep hij de woonkamer in en bekeek Vitani. Zijn blik viel op de steekwond die ze had. Het zag er uit als een normale steekwond, maar bij de jagers wist je dat nooit.
"Zal ik Rogier voor je bellen? Dan kan hij dat behandelen," stelde Aiden nu voor, knikkend naar haar wond.

Vitani

Hoe langer ze renden, hoe meer moeite het haar leek te kosten om Aiden bij te houden. Buiten adem liep ze achter Aiden aan het huis binnen. Ze transformeerde zelf in het huis oas weer naar haar menselijke vorm en gelijk greep ze de bank vast. Ze was al doorgelopen de woonkamer in. Aiden vroeg of hij Rogier moest bellen. Ze knikte. Ze voelde dat ze pijn had, alles leek pijn te doen. 'Ze hebben mij wat ingespoten, na het gemartel.' Sprak ze moeizaam. 'Ik genas toen sneller dan normaal, geen idee wat voor effect het nu heeft.' Voegde ze er net zo moeizaam aan toe. Ze wilde het wel verteld hebben, voordat ze straks niks gezegd kreeg. Ze had ook geen idee wat het precies was geweest. 'Als hij naalden gaat gebruiken, moet hij mij muilkorven. Ik wordt gek bij het zien van die dingen die op mij af komen.' Waarschuwde ze nog zwakjes. Ze wist niet wat hier in huis al aanwezog was, maar dan kon Rogier er ook rekening mee houden dat hij daar aan moest denken. Ze hees zichzelf in de tussentijd op de bank

Aiden

Vitani wilde dat Rogier kwam. Ze vertelde wat er gebeurd was en Aiden knikte langzaam.
"Maak je maar geen zorgen, Rogier weet wat hij doet. Als hij mij weet te behandelen lukt elke wolf hem," glimlachte hij. Daarna ging hij op zoek naar zijn mobieltje, die hier ergens nog lag. Op zijn slaapkamer vond hij zijn mobieltje en belde hij Rogier. Hij vertelde wat er gebeurd was. Rogier zei dat hij er direct aankwam. Aiden bedankte hem en hing op. Hij stak zijn mobiel in zijn zak en draaide zich om, om de slaapkamer uit te lopen. Zonder enige aanleiding werd het ineens zwart voor zijn ogen en viel hij op de grond neer. Ongeveer dertig seconden later opende hij zijn ogen weer en krabbelde hij overeind. Zijn lichaam leek nog wat van slag. Misschien nog door de narcose. Hij was ook wel hard van stapel gelopen na de 'behandeling' natuurlijk.
Aiden wreef even over zijn hoofd en liep toen de trap af. Beneden liep hij naar Vitani toe, die op de bank lag.
"Hij komt eraan," sprak hij naar haar met een kort knikje. Daarna plofte hij zelf op de stoel neer en wachtte rustig af. Niet veel later hoorde hij de deurbel en stond hij weer op. Hij liep naar de deur en liet Rogier binnen na eerst goed gecontroleerd te hebben dat er geen jagers aanwezig waren.
Rogier had een enorme koffer bij zich met spullen. Hij liep achter Aiden aan de woonkamer in.
"Hier is de patiënt," knikte Aiden lichtelijk glimlachend. Rogier groette Vitani vriendelijk en knielde bij haar neer, waarna hij haar grondig begon te onderzoeken en te behandelen. Aiden ging weer op de stoel zitten en staarde wat voor zich uit.

Vitani

Ze zat op de bank te wachten, terwijl ze af en toe in elkaar door door pijnlijke krampen. Ze keek op richting de gang toen ze een doffe klap te horen was. 'Aiden?' riep ze vragend. Er kwam geen reactie. Paniekerig haalde ze wat sneller adem, tot ze weer beweging hoorde en Aiden terug de woonkamer in kwam. Rogier kwam er aan. Ze knikte even als reactie dat Rogier er aan kwam, opgelucht dat Aiden toch in orde bleek te zijn. 'Wat viel er?' vroeg ze, terwijl ze besloot dat het voor haar misschien beter was om even te liggen. Ze begon zachtjes te trillen en dook af en toe nog in elkaar door een kramp of een steek die haar pijn deed.
De deurbel ging, Aiden deed open en kwam met Rogier mee terug. 'Hey.' zei ze zachtjes tegen Rogier, waarna ze onderzocht en behandeld werd. Ze werkte mee waar nodig was, zo ver als ze kon door de pijn. Haar angst voor naalden was ook alweer erg aanwezig. Iedere keer als Rogier iets nieuws pakte om te gebruiken, hield ze het nauwlettend in de gaten wat het was en waarvoor het was.

Aiden

"Oh, niets," reageerde hij nog wat afwijkend op Vitani haar vraag op wat er gevallen was. Het leek hem niet nuttig het te vertellen, aangezien hij er verder ook weinig achter zocht. En hij wilde Vitani niet bezorgd maken. Ze moest nu even aan haarzelf denken.
Hij stond uiteindelijk op en liep naar de keuken. Daar pakte hij een glas water en dronk die in één teug leeg. Toen hij even later weer terugkeerde leek Rogier klaar te zijn met het behandelen van Vitani. Aiden was blij dat Rogier eigenlijk haast alles herkende qua lichamelijke mankementen en dingen die de jagers deden.
"Heb jij nog wat?" vroeg Rogier nu aan Aiden. Hij wist namelijk dat Aiden er niet zelf over zou beginnen als er iets was. Tenzij het echt heel ernstig was.
"Niet dat ik weet," reageerde Aiden.
"Ze hebben niks met jou gedaan? Dat kan ik mij niet voorstellen, jij bent zo een beetje hun grootste doel.." sprak Rogier nu, zijn wenkbrauwen optrekkend.
"Ja, ze hebben wel wat gedaan. Maar ik weet mijn god niet wat. Ze zijn de hele nacht bezig geweest. Maar ik heb nergens last van. Nou ja, ik was wat misselijk en duizelig, maar dat kan ook door de narcose komen. En het transformeren kostte wat moeite, maar dat is niet heel gek aangezien ik de hele nacht out ben geweest.. Toch?"
Rogier wreef over zijn kin en zei Aiden even op de stoel plaats te nemen. Aiden ging zitten en Rogier begon hem rustig te onderzoeken. Hij nam bloedmonsters en controleerde zijn vitale organen.
"Hmm, er komt inderdaad niet echt iets verontrustends uit. Geen gif of iets. Alles lijkt prima te werken. Alleen lijkt je afweersysteem wat aangetast. Het lijkt gevochten te hebben of nog steeds te vechten tegen iets wat niet lichaams- eigen was. Maar ik kan nu niets vinden wat er niet hoort te zitten.."
Rogier checkte nog eens opnieuw wat organen, maar alles leek prima. Hij haalde zijn schouders op en kwam overeind. Hij bleef Aiden aanstaren. Het zat hem duidelijk niet lekker dat er niets aan de hand leek te zijn terwijl de jagers blijkbaar de hele nacht met hem bezig waren geweest.
"Goed.. Je belt me als de situatie wijzigt, hè? Geen koppig gedoe. Je bent geen onsterfelijk persoon," zei Rogier nu nog. Aiden grinnikte even en schudde zijn hoofd.
"Rustig nou maar, Rogier. Ik ben nog lang niet van plan uit het leven te stappen. En ik voel mij prima nu. Bedankt voor je hulp."

Vitani

Ze geloofde niet veel van Aiden's antwoord. Als niets viel, zou ze niks gehoord hebben. Rogier was vrij snel klaar met haar. Ze voelde zich ook wat opklaren. De krampen en steken trokken weg, enkel trilde ze nog lichtjes. Maar dat zou vanzelf over gaan.
Rogier vertrouwde Aiden niet qua gezondheid. Dat vond Vitani fijn. Hoefde ze zelf niet te zeggen dat ze toch wel bezorgd er om was. Ze ging tijdens het onderzoeken van Aiden al voorzichtig weer recht zitten.
Rogier zei nog dat Aiden moest bellen als het anders zou zijn. 'En anders bel ik wel.' beloofde ze nog, met toch alweer een klein grijnsje op haar gezicht. 'Ook bedankt namens mij. Alweer.' zei ze zelf nog tegen Rogier. 'Had ik iets van de jagers dat mij zo'n pijn deed, of ben ik over eigen grenzen heen gegaan?' vroeg ze nog aan Rogier. Ze was er nieuwsgierig naar. Het kon allebei. Ze vertrouwde die injectie niet die ze gisteren gekregen had.

Aiden

Hij schudde even grijnzend zijn hoofd om Vitani haar opmerking dat zij anders wel belde. Toch voelde het ergens ook wel fijn. Hij had een hoge pijngrens en vond dingen gauw acceptabel, zelfs als hij half lag te creperen. Het liefst verborg hij al zijn gevoelens gewoon. Maar dat lukte niet altijd.
"Beide," knikte Rogier als antwoord naar Vitani. "Ik vond wat gif in je bloed, wat ik weg heb weten te krijgen, maar ik denk dat je ook een beetje over je grenzen bent gegaan."
Aiden stond op en gaf Rogier een korte broederlijke omhelzing. "Ik zie je wel weer," zei Aiden. Rogier knikte. De twee namen weer afstand van elkaar.
"Hopelijk kunnen we dan gewoon gezellig wat drinken ik plaats van wonden verzorgen," grinnikte Rogier nu.
Aiden liep met Rogier mee naar de deur en liet hem eruit. Vervolgens sloot hij de deur weer en deed hij alle sloten weer dicht. Hij rekte zich even uit en liep weer naar de woonkamer.

Vitani

Ze knikte nog even. Van allebei wat dus. Ze zuchtte daardoor een beetje. Was haar wantrouwen om die injectie toch goed, ook al klonk het niet als iets heel ernstigs. Ze zag de mannen de kamer uit gaan en Aiden daarna alleen terug komen.
'Zou jij mij wat te eten en te drinken willen geven, alsjeblieft?' vroeg ze poeslief aan Aiden. Hij stond toch nog recht. Zelf had ze het idee dat ze nu nog de kracht in haar benen kwijt was. Nog wel. Waarschijnlijk niet voor heel lang meer. Maar nu had ze nog alle redenen om te vragen. Nu was ze nog zielig. Ze keek daarbij ook met haar liefste glimlach die ze kon maken. Haar maag rommelde al lichtjes.
Ze had ook al een hele tijd niets gegeten, en best veel meegemaakt dat haar energie had gekost. Ze herstelde dan wel sneller dan een gewoon mens, maar er moest ook brandstof zijn dat ze kon verbranden. Vlak voor het ontvoeren was ze aan het hardlopen. Tijdens haar verblijf bij de jagers had ze niets te eten aangeraakt. En daarna heeft ze moeten rennen en vechten voor haar leven. Daar moest eten voor terug in de plaats komen. En minstens wat water.

Aiden

Hij wilde net op de bank neerploffen toen Vitani hem poeslief vroeg of hij haar wat te eten en te drinken wilde geven. Daarom bleef hij dus toch nog staan.
"Nou, goed dan, omdat jij het bent.." grinnikte hij gedempt. Daarna draaide hij zich om en liep weer richting de keuken. Hij smeerde een broodje voor Vitani en maakte ook direct een broodje klaar voor zichzelf, want hij kon immers ook wel wat gebruiken.
Met zijn handen vol keerde hij weer terug naar de bank en overhandigde een broodje en een glas water aan Vitani. Daarna begon hij zelf ook van zijn broodje te eten en ging even bij het raam staan om naar buiten te kijken. Hij wist dat de jagers echt woedend zouden zijn. Dus was hij extra alert. Ook omdat hij zich nog niet top voelde. Hij kon het gevoel niet echt beschrijven, maar fit was hij niet.

Vitani

Ze zag dat ze nog net op tijd was met vragen, voor Aiden ging zitten. Ze zag Aiden de keuken in gaan. Zelf zette ze de televisie zachtjes aan. Ze had nog niet de behoefte aan harde geluiden, dat zal vast niet alleen voor haar gelden. Ze keek op toen Aiden terug kwam en haar een broodje en drinken aan gaf. Ze nam ze aan en begon gelijk te eten van haar broodje. Even volgde ze Aiden met haar ogen toen die door liep naar het raam toe. Daarna at ze verder en keek ze televisie. Ze zapte door tot er een programma was waarbij ze zelf niet te veel hoefde na te denken. Gewoon nutteloos beelden kijken.
'Dankjewel nog, lieve Aiden.' zei ze, iets te zoetig, maar dat deed ze expres om te plagen. Het viel haar wat laat in dat ze Aiden nog geen dankjewel gezegd had voor het maken en geven van het eten en drinken voor haar. Ze had verder het idee dat Aiden momenteel niet te veel gestoord wilde worden in zijn alertheid naar de buitenwereld toe.

Aiden

Hij ging de omgeving af met zijn blik en nam alle geluiden en geuren in zich op. Door hoe Vitani hem bedankte keek hij weer even grijnzend op. "Slijmbal," grinnikte hij. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep daarna weg bij het raam.
"Ik ga even douchen," liet hij weten. Rustig liep hij naar de gang en ging de trap op. In de badkamer kleedde hij zich uit en draaide de kraan open. Hij wachtte even tot de temperatuur perfect was en stapte er toen onder. Genietend sloot hij zijn ogen. De warme stralen water gleden langs zijn gehavende lichaam naar beneden. Niet gehavend van de verse wonden, maar door alle littekens die hij bezat.
Na ongeveer een kwartier onder de douche te hebben gestaan draaide hij de kraan weer uit en begon zich af te drogen. Ondertussen keek hij even kort in de spiegel. Zijn ogen leken fel oranje. Gauw keek hij weer terug in de spiegel, maar nu waren zijn ogen weer zijn natuurlijke, bruine kleur. Hij had het zich vast verbeeld. Rustig droogde hij zich verder af en kleedde zich weer aan.
Toen hij weer helemaal aangekleed was daalde hij de trap af naar beneden. Ietwat in gedachten verzonken. Denkend aan alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Het was niet niks.. En het deed zeker wat met hem, hoewel hij dat niet graag toegaf.
Uit het niets was zijn evenwicht even weg en miste hij daardoor een trede. Half struikelend sprong hij het laatste stukje naar beneden en bleef beneden even op zijn plaats staan.
"Zo, dat ging soepel, Aiden," grinnikte hij om zichzelf.

Vitani

Ze grinnikte zelf ook even toen Aiden haar een slijmbal noemde. Ze stak haar tong nog even kort uit. Daarna gaf Aiden aan dat hij ging douchen. 'Veel plezier' zei ze nog. Ze begon zich duidelijk weer beter te voelen.  Ze bleef zelf televisie kijken en stond tussendoor een keer op om haar drinken weer bij te vullen.
Na een tijdje stond ze op om naar de wc te gaan. Ze zag Aiden net de trap af komen, en hoe hij half struikelend van de een na laatste tree sprong. Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Heel elegant.' zei ze nog zelf nog tegen Aiden om hem een beetje te plagen. Al was ze ook wel een beetje bezorgd. 'Misschien moet je even rusten.' zei ze daarna dan ook. 'Ik hou de boel dan wel in de gaten en maak je wakker zodra ik iets verdachts zie.' voegde ze er nog aan toe. 'Kan zijn dat zelfs een alpha moe raakt van wat vandaag gebeurd is.' plaagde ze Aiden daarna weer.

Aiden

Een korte duizeligheid ging weer door hem heen. Nu pas merkte hij dat Vitani voor hem stond, hij schrok er zelfs een beetje van omdat hij normaal al veel eerder doorhad wanneer er iemand stond. Hij was er echt niet bij met zijn hoofd.. Ruw wreef hij even in zijn ogen en grijnsde om Vitani haar opmerking. Daarna begon ze over rusten. Hij wilde eerst eigenlijk protest gaan, maar besefte dat hij zich daarna misschien wel beter zou voelen.
"Ja, misschien heb je gelijk," knikte hij kort. Met een korte beweging haalde hij zijn hand door zijn haren. Hij rekte zich even uit, zijn spieren voelden wat stijf aan.
"Blijkbaar, ja.. Ik ben nog nooit zo moe geweest. Als dat al het goede woord ervoor is," reageerde hij vrij serieus. "Misschien ben ik ook over mijn eigen grens gegaan," grinnikte hij daarna plagend. Hij zou zich vast beter voelen na een paar uurtjes slaap. Rogier had niets gevonden dus hij was gewoon gezond, tenminste, daar ging hij wel vanuit. Hij was gewoon vermoeid.
"Nou.. Je ziet me wel weer verschijnen.." sprak hij nu gedempt, waarna hij zich omdraaide en weer de trap op liep.

Vitani

Ze verwachtte protest. Zo kende ze Aiden namelijk. Altijd even beetje tegensputteren als ze graag had dat hij iets als voorzichtig, rustig of dergelijke moest doen. Maar hij gaf toe dat ze misschien gelijk had. 'Daar kan ik mij alles bij voorstellen, hoe het kan voelen om over je eigen grenzen heen te gaan.' zei ze, met een kleine grijns op haar gezicht. Rogier had het zelf bevestigd dat ze daardoor waarschijnlijk zo'n pijn had, in combinatie met een of ander gif. Daarna zei Aiden dat Vitani hem wel weer zag verschijnen. 'Helemaal prima. En als er iets is, zie jij mij wel verschijnen.' zei ze. 'Slaap lekker.' wenste ze hem als laatste nog toe, waarna ze toch even naar het kleinste kamertje van het huis liep voor een kleine boodschap.
Daarna liep ze de woonkamer weer in en ging op een stoel zitten bij de bank. Zo kon ze tv kijken, wegkruipend tegen de zachte leuning aan, maar tegelijkertijd ook goed de buitenwereld in de gaten houden. Vanaf de bank was dat iets lastiger. Ze had ook de deur naar de gang open gelaten, mocht er iets gebeuren boven dan hoorde ze dat ook beter met een open deur, in plaats van een dichte deur.

Aiden

Zijn benen protesteerden wat toen hij weer boven kwam en hij liep direct door naar zijn slaapkamer. Zonder zich eerst om te kleden dook hij zijn bed in en trok de dekens over zich heen. Normaal duurde het altijd wel een paar uur voordat hij echt slaap kon vatten. Nu was hij zo weg.
Het eerste uur sliep hij rustig. Daarna begon hij ontzettend heen en weer te woelen. Zweet ontstond op zijn lichaam en uiteindelijk schrok hij wakker. Hij ging rechtop zitten en staarde voor zich uit. Voorzichtig gooide hij zijn benen over de bedrand en duwde zich omhoog. Ietwat wankel liep hij naar het raam en keek naar buiten. Na even zo gestaan te hebben liep hij weer naar het bed omdat hij zich toch nog wel wat moe voelde. Echter werd het ineens weer in één klap pikzwart voor zijn ogen en klapte hij op de grond neer. Het duurde iets langer dan de vorige keer, maar opnieuw vrij kort. Hij krabbelde weer overeind, wreef het zweet van zijn voorhoofd en plofte op zijn bed neer. Ietwat gefrustreerd begroef hij zijn hoofd in zijn handen.

Vitani

Ze raakte bijna gewend aan de rust om haar heen. Niemand buiten te zien of te horen. Boven leek alles rustig. Toen die rust dan ook lichtjes verstoord werd, doordat ze wat hoorde lopen boven was ze eigenlijk aan het wachten tot Aiden weer naar beneden kwam. Maar dat gebeurde niet. Enigszins verbaasd, want ze had verwacht dat zodra hij weer wakker zou zijn, hij weer beneden wilde zitten om de wacht te houden. Toen ze weer net zo'n klap hoorde als eerder vandaag, stond ze gelijk op en liep naar boven toe.
Ze liep naar de deur van Aiden's kamer en voorzichtig opende ze die. Voorzichtig, omdat ze geen idee had wat ze precies zou aantreffen. Maar ze zag Aiden net weer op bed ploffen, in kleren, godzijdank. Ze wilde het licht niet opeens aan doen, maar liep wel naar Aiden toe en ging voorzichtig naast hem zitten. 'Dit is niet goed Aiden.' zei ze zachtjes. Ze was bijna bang dat er een soortgelijk iets ging gebeuren als toen hij met dat mes gestoken was. Al leek dit een stuk milder, en zonder een nare, diepe steekwond met felle kleuren. Ze legde dan ook voorzichtig een hand op Aiden's rug. Ze voelde de vochtigheid van het zweten, en ze rook het eerder al toen ze er bij kwam zitten. 'Heb je nog meer dingen die niet normaal zijn, behalve het zweten en het vallen?' vroeg ze met een bezorgde ondertoon.

Aiden

Opnieuw had hij Vitani niet aan horen komen. Ook niet geroken of gezien. Terwijl hij juist diegene was die normaal altijd alles doorhad. En snel ook.
Vitani kwam naast hem zitten en zei dat dit niet goed was. Aiden bleef voor zich uitstaren en schudde lichtjes met zijn hoofd. "Ik ben gewoon moe," reageerde hij kort. Hij slikte even moeizaam en voelde de hand van Vitani op zijn rug.
"Ik weet het niet.. Het is gewoon... Raar.." mompelde hij zachtjes. Hij kon het niet echt omschrijven. Hij voelde zich een soort van leeg. En opvallend rustig. Zwak misschien wel. De laatste keer dat hij zich een beetje zo had gevoeld was hij nog gewoon mens geweest. Hij staarde even naar zijn eigen handen en zuchtte luid.
"Denk je dat het misschien toch iets te maken heeft met wat de jagers gedaan hebben?" vroeg hij nu voorzichtig, aangezien hij daar zelf nu toch weer aan begon te denken, hoewel Rogier niets had gevonden. Als hij zich zo bleef voelen zou hij Rogier morgen ochtend wel even bellen.