Red Dead Redemption

John Marston

Hij voelde dat Amy zijn gezicht vastpakte en ze liet hem naar hem kijken. Daarna vertelde ze hem nog eens duidelijk dat het niet zijn schuld was, en zei ze dat ze dan net zo goed kon zeggen dat het haar schuld was. Omdat door haar schuld Jack werd meegenomen, zij had hem niet uit de handen van Syauron kunnen bevrijden. John wilde mompelen dat hij dat ook niet had gekund. Hij had tientallen meters verderop gestaan, maar hij had niets gedaan. Toch besloot hij het niet te zeggen. Misschien had ze wel gelijk. Als dit iemands schuld was, was het de schuld van Marcel wel..
John zuchtte zachtjes en slikte moeizaam. Hij haatte de momenten dat hij zijn emoties liet zien. Dat hij zijn emoties niet meer binnen kon houden. Hij keek even weg, maar keek daarna weer naar Amy. Ze zag er bleek en zwak uit, John zag aan haar gezicht dat ze zich niet goed voelde. Normaal zag ze er veel levendiger uit.
"Amy.. Laten we naar binnen gaan.." sprak hij nu gedempt. "Je moet rusten.." zei hij er achteraan. Hij stond langzaam op, klopte wat stro van zich af en pakte Amy daarna vast. Hij cijferde zichzelf weg, stopte al zijn emoties weer weg, en zette Amy voorop. Hij keek haar licht glimlachend aan en tilde haar toen voorzichtig op.


Jack Marston

Een hele tijd had hij niets door gehad, hij had niet na kunnen denken, niets kunnen voelen, niets kunnen horen. Hij was echt gewoon flink van de wereld geweest. Ver weg. Maar op dit moment leek hij dichter bij het bewustzijn te komen. Zijn oogleden trilden. Zijn haperende ademhaling versnelde. Hij ademde ongelooflijk onregelmatig, maar hij ademde tenminste.
Hij begon geluid waar te nemen. Zijn hoofd begon er van te kloppen. Hij leek het nog niet aan te kunnen. Zijn ogen opende een klein, heel klein stukje. Hij kon niets onderscheiden van elkaar, het enige wat hij zag was fel licht, het was te fel voor zijn ogen. Hij kreunde gedempt. Zijn oogleden waren loodzwaar. Zijn hoofd bonkte en de pijn keerde langzaam maar zeker terug. Het duurde niet heel lang voordat hij in paniek begon te raken. Waardoor wist hij eigenlijk niet. Hij voelde zich niet veilig. Waar was hij?
Uit het niets schoot hij overeind. Hij hapte naar adem, maar leek geen zuurstof binnen te krijgen. Steken trokken door zijn borstkas wat ervoor zorgde dat zijn ademhaling alleen maar sneller en oppervlakkiger werd. Zijn beeld was wazig, hij zag niet veel. Hij trilde. Zweetdruppels liepen over zijn voorhoofd, en dat terwijl zijn huid koud was. Schokkend en piepend haalde hij adem.

Amy Marston

John leek haar gelijk te geven, hij zuchtte alleen en ze zag hem slikken. Ineens gaf hij aan dat ze naar binnen gingen, want ze moet rusten.
“John… ik wil je helpen, laat me je helpen, ik weet dat je jezelf tekort doet op dit moment.” Zei ze zachtjes tegen hem. Hij kwam overeind en tilde haar voorzichtig op. Gewillig liet ze het toe, ze kon er toch niets tegenin brengen, bovendien voelde ze dat als ze wel zou gaan lopen, ze hoogst waarschijnlijk haar bewustzijn zou verliezen, ze begon zich licht in haar hoofd te voelen.
“Lieverd, opgekropte gevoelens helpen niet…” Zei ze nu nog tegen hem. Ze hoopte gewoon dat hij het toeliet, dat hij zijn gevoelens eventjes liet zien en haar de tijd zou geven om hem te helpen, daarna zou hij zich waarschijnlijk weer beter voelen.


Jayne Marston

Hij plaagde haar weer met de woorden dat zij hem wel zou beschermen. “Natuurlijk.” Zei ze met een glimlachje tegen hem terug, hij zei nog wat tegen haar, maar ze was haast meteen afgeleid. Haar broertje begon anders te ademen, ze hoorde het en ze voelde het van binnen ook. Ze zat in een oogwenk naast de bank op haar knieën en keek toe hoe hij langzaam bij kwam.
Ze zag dat hij in paniek was wanneer hij overeind schoot.
“Jack, je bent thuis, wees niet bang, ik ben bij je, je zusje…” Fluisterde ze hem toe. “Je bent veilig.” Dat was misschien nog wel het belangrijkste om hem te melden. Ze drukte hem voorzichtig en zachtjes weer terug op de bank. “Rustig maar… het is goed…”


Chayenne Lahero

Hij wilde haar helpen want hij wilde haar niet zo zien. Ze schudde haar hoofd nu weer. “Nee, dit moet ik zelf oplossen, het is mijn probleem.” Sprak ze nu weer wat fermer dan dat ze daarvoor was geweest. Ze ging weer wat overeind zitten en keek hem aan.
“Hij heeft overal luisterende oren, het maakt niet uit hoe goed je de omgeving controleert, hij komt erachter en hiervoor ga ik al boeten.” Zei ze nu duidelijk tegen Syauron. Misschien moest ze eens aan Marcel vragen of ze bescherming kon krijgen, al vertrouwde ze de andere Maniakken ook voor geen meter en bovendien waren die nog dom ook.

Ryan Marston

Toen Jack opeens wakker werd, schoot hij zelf overeind, al was Jayne al bij hem, dus bleef hij stil staan. Hij ademde diep in, hij was opgelucht. Jack was wakker, dat was een vreselijk goed begin. Hij was dan wel in paniek, hij was wel wakker. Dat was een stuk beter dan die bewusteloosheid, dit was een heel goed teken. Hij kwam er wel bovenop. Dit zorgde voor een glimlach op het gezicht van Ryan, hij was echt opgelucht. ‘Ik laat jullie alleen,’ zei hij zacht. Hier hoorde hij niet bij te zijn. Het was goed zo, Jayne hoorde bij Jack te zijn en hij hoorde hier sowieso helemaal niet te zijn. Hij wilde niet voor nog meer onrust zorgen en dat zou waarschijnlijk wel het geval zijn als hij hier bleef, daarom besloot hij maar gewoon weg te gaan. Hij liep half hinkelend naar de deur, hij zou blij zijn als hij thuis was.

Boerderij John en Amy

Syauron Dewano

Ze zei fel dat ze dit zelf op moest lossen, dat dit haar probleem was. ‘Dat weet ik, Chayenne. Maar ik geef om je, dus wil ik je graag helpen met jou probleem,’ zei hij rustig. Ze zei dat hij overal luisterende oren had. Het ging dus om een man. Zo kwam hij langzaam toch verder. ‘Je wordt niet gestraft als je er voor zorgt dat ik dat kan voorkomen. Je woont nu toch hier, hij kan niet zomaar iets flikken… wat wil hij van je?’ vroeg hij zacht. Hij pakte kort haar hand vast, misschien gaf dat haar een beetje een gevoel van veiligheid en vertrouwen, hij had het idee dat ze dat af en toe een beetje nodig had en hij gaf het graag aan haar.

Huis van Syauron

John Marston

Hij hield Amy stevig vast en tilde haar richting de boerderij. Ze vertelde hem nog dat opgekropte gevoelens niet hielpen en John zei kort dat hij dat wist.
"Je moet eerst uitrusten en aansterken. Dan praten we wel weer verder," sprak John gedempt. Hij duwde de deur van de boerderij open, tilde Amy naar binnen en ging direct via de gang naar boven, de trap op, naar de kamer van hem en Amy, waar hij Amy voorzichtig op het bed neerlegde en een kus op haar voorhoofd drukte.
"Ik hou van je.." fluisterde hij zachtjes. Hij ging naast haar zitten en streelde langs haar gezicht.


Jack Marston

Ergens in de verte hoorde hij een stem. Het klonk bekend, rustgevend, maar hij kon het allemaal niet verstaan. Zijn hoofd bonkte, hij kreunde gedempt en probeerde ietwat tegen te werken toen hij terug werd geduwd op de bank. Maar hij was te zwak.
Hij haalde diep adem, maar direct trokken er weer steken door zijn borstkas. Hij kreunde opnieuw pijnlijk en greep met zijn beide handen naar zijn borstkas. De wonden deden enorm veel pijn, het was aan zijn gezichtsuitdrukking te zien. Hij was gespannen en zijn spieren trilden.
Na zijn ogen weer even gesloten te hebben, opende hij ze weer een klein beetje en keek hij om zich heen. Nog steeds zag hij niet veel, alleen een grote waas en wat kleuren. Geluiden galmde door zijn hoofd.
Zijn lichaam was nat van het zweet. Hij vocht voor zijn leven. Zijn vuisten balde samen en hij leek weer weg te zakken. Dit keer niet voor lang. Een paar minuten later schoot hij weer overeind. Hij mompelde een paar onverstaanbare woorden en leek geen adem meer te kunnen halen door de pijn. Doordat hij nu voorover gebogen zat voelde het alsof de wonden uitgerekt werden en zachtjes kreunend zakte hij weer terug op de bank. Zijn handen weer op zijn borstkas gelegd. Er leek wat bloed door te lekken, waarschijnlijk door zijn plotselinge bewegingen. Hij voelde zijn handen vochtig worden, maar het drong niet tot hem door. Hij liet zijn handen op de wonden liggen die het meest pijn deden en staarde met samen geknepen ogen en een afwezige blik naar het plafond.

Chayenne Lahero

Hij wist dat ze het zelf op moest lossen, maar hij gaf om haar en hij wilde haar graag helpen met haar probleem, ze schudde haar hoofd even, dat kon niet. Dan werd ook hij afgemaakt. Ze zuchtte even zachtjes toen hij vroeg wat hij van haar wilde, Syauron wist af en toe echt niet wanneer hij zijn mond moest houden.
“Laat me met rust!” Riep ze nu uit wanneer hij haar hand vastpakte. Ze stond op en liep naar de kamer toe die ze van hem had gehad, ze sloeg de deur achter haar dicht en ging op het bed zitten. Weer kwam er die afwezige blik in haar ogen.

Huis van Syauron



Amy Marston

John zei dat hij het wist en dat ze eerst moest uitrusten en aansterken, daarna zouden ze verder praten. Hij was zo vreselijk lief en ze hield met heel haar hart van hem, ze glimlachte een klein beetje naar hem door die woorden. Al wist ze zelf ook wel dat ze het tegen die tijd allang al vergeten waren en er dan wel weer nieuwe problemen op de loer lagen.
Ze werd naar de kamer gedragen en daar voorzichtig op het bed gelegd, hij drukte een kus op haar voorhoofd en fluisterde dat hij van haar hield.
“Ik ook van jou, John, met heel mijn hart.” Fluisterde ze tegen hem terug, hij streelde langs haar gezicht en ze genoot van zijn aanraking, hij kon af en toe zo ontzettend teder zijn.


Jayne Marston

Ze keek pijnlijk naar haar broertje en legde even haar hand op haar eigen borst, ze merkte dat hij door ontzettend veel pijn ging, ze voelde het, hij was niet voor niets haar tweelingbroertje. Ze slikte even door de pijn die hij moest voelen en ze bleef naar Jack kijken.
Op een gegeven moment dacht ze dat het met hem gedaan was, hij leek weg te zakken en ze pakte zijn gezicht beet. “Jack, blijf hier, alsjeblieft!” Sprak ze tegen hem. Niet zo heel erg veel later schoot hij weer overeind. Ze hoorde hem iets vaags mompelen en daarna zag ze hem vechten voor zijn ademhaling.
“Kalmeer een beetje, broertje, dan wordt alles makkelijker, je bent thuis, je bent veilig en ik help je. Rustig nu maar…” fluisterde ze en ze streek even over zijn wang.
Ze had Syauron niet eens gehoord, ze had alleen even opgekeken toen ze wat hoorde en zag haar ouders binnenkomen, verder had ze al haar aandacht op haar broertje gevestigd.
“Haal rustig adem, heel voorzichtig, je bent gewond geraakt, daarom doet het zoveel pijn.” Haar stem klonk nog steeds heel erg kalm, maar dat was ze zelf niet echt meer, ze wilde gewoon dat de pijn wegging.

Syauron Dewano

Door haar heftige reactie schudde hij zijn hoofd. Natuurlijk liep ze weer weg. ‘Ja, loop maar weer weg hoor,’ gromde hij nog, al was ze toch al verdwenen. Hij pakte haar glas op en goot de drank achterover, daarna leunde hij wat meer in de bank. Hij zuchtte diep, wat was dit frustrerend. Misschien moest hij haar maar gewoon laten, het waren niet zijn problemen, daar had ze gelijk in. Hij sloot zijn ogen even, hij was dit niet gewend, dat was wel duidelijk. Chayenne leek hem alleen maar irritant te vinden terwijl hij zijn best deed om haar te helpen. Dan zocht ze het zelf maar uit, hier kon hij ook niets mee. Hij wist wel dat het belangrijk moest zijn, maar als het blijkbaar zo ingewikkeld was, liet hij het maar.

Huis van Syauron

Chayenne Lahero

Vandaag was het dan zo ver, ze moest naar hem toen, ze moest hem geven wat hij van haar wilde hebben… Ze zat er vreselijk tegenop en het voelde echt alsof ze lood in haar voeten had. Langzaam stond ze op van het bed, ze had die nacht geen oog dicht gedaan. Heel even keek ze in de spiegel en smeerde ze er wat spulletjes overheen die ze had. Als ze er niet goed uitzag, zou hij haar ook nog eens slaan of wat dan ook. Ze wist het eigenlijk niet eens, zo radeloos voelde ze zich.
Ze sloop naar beneden toe, expres sluipend omdat ze Syauron niet wilde tegenkomen. Hij zou weer op haar in willen praten en dan zou ze er nog erger tegenop zitten. Ze was het huis uit en met tegenzin liep ze het dorp uit, daar zou ze opgewacht worden en daarna meegenomen worden. Ze trilde lichtelijk en liep heel langzaam.

Syauron Dewano

Hij was wakker geworden, meteen had hij gezien dat Chayenne er niet was. Hoewel hij er van baalde, wist hij dat hij zich er buiten moest houden. Het waren allemaal haar zaken, ook al ging het niet goed, hij moest zich er niet mee bemoeien, hoe moeilijk hij dat ook vond. Hij gaf niet snel iets om iemand, helemaal niet zoals bij Chayenne. Hij gaf echt om haar, maar hij kon niet tot haar doordringen en hij wist niet hoe hij dat moest doen. Hier had hij geen ervaring mee, echt niet. Hij wilde haar gewoon helpen, maar hij kon niet echt bedenken hoe hij dat op de beste manier kon doen, dus was het beter als hij niets deed. Hij at wat brood, daarna besloot hij de paarden maar te gaan verzorgen. Chayenne kwam vast ooit wel weer terug.

John Marston

De volgende ochtend werd hij vrij vroeg wakker. Echt goed had hij niet geslapen. Maar hij had ook niet verwacht dat hij goed zou gaan slapen.
Hij was niet langer in bed blijven liggen, dan zou hij alleen maar gaan piekeren en als er iets was waar hij geen zin in had was dat het wel. Daarom was hij direct naar beneden gegaan en had hij rustig wat gegeten en gekeken bij Jack, die nog steeds op de bank lag. Jack was af en toe een klein beetje bij bewustzijn, maar hij reageerde nog niet op dingen, ook was hij nog het meest van de tijd nog buiten bewustzijn. John was nog steeds onwijs bezorgd en hoopte maar dat het allemaal goed zou komen.
Op een gegeven moment was hij samen met Bandit naar buiten gegaan en had hij de paarden verzorgd en even bij de koeien staan kijken. Tot hij geluiden had gehoord en wantrouwend keek naar een paard dat het erf op kwam rijden. Hij zag dat er een man op zat, maar verder zag hij nog niet wie. John legde zijn hand op zijn wapen en was erg op zijn hoede. Echter herkende hij de persoon al snel en haalde zijn hand van het wapen af. Hij liep weg bij de koeien weide en liep het paard tegemoet.
"Dave, waar kom jij ineens vandaan man?" vroeg John. De man liet het paard halt houden en steeg af.
"Ik was in de buurt. En blijf hier waarschijnlijk weer een tijdje in Armadillo," sprak Dave. John glimlachte kort. Dave was al een hele lange tijd een goede vriend van hem geweest, hij was alleen een hele tijd weg geweest omdat alle problemen veel impact op hem gehad hadden en hij even weg had gewild. Hij had toen gezegd dat hij niet meer terug zou komen, maar blijkbaar toch wel.
"Ik dacht dat je niet meer terug zou komen naar hier," zei John nu. Dave vertelde hem daarna dat dat toch wel het geval was, dat hij de stadjes hier mistte. Toch was er iets in zijn blik wat niet klopte, maar John kon het niet echt plaatsen. Misschien was hij alleen maar moe van de reis.

Amy Marston

John was die ochtend al weer vroeg vertrokken naar buiten, zoals altijd wel, toch werd ze bij dit standaard ritueel wel elke keer wakker. Ze staarde even naar het plafond, haar zij stak en haar hand klopte. Het voelde op de een of andere manier echt niet goed, ze wist niet echt waarom. Normaal kon ze zich wel aardig over de pijn heen zetten, maar nu leek dat haar niet te lukken. Ze bleef wat ellendig liggen, ze wilde naar haar zoon, naar John, alles.
Ze kwam langzaam overeind, maar liet zich daarna weer langzaam zakken, het ging niet, ze kwam niet eens echt overeind. Met een kreun drukte ze haar hoofd weer dieper in het kussen en bleef liggen, dit was helemaal niets voor haar, ze werd er onrustig van, maar ze kon helemaal niets.


Jayne Marston

Ze was naast Jack in slaap gevallen die nacht, nu kwam ze weer langzaam bij en hoorde ze net haar vader naar buiten gaan. Haar blik gleed weer over haar broertje heen en ze streek door zijn haren heen, daarna stond ze op en ging ze naar buiten toe. Ze wilde even bij haar vader kijken, kijken wat dit alles allemaal met hem deed, want ze wist dat hij een binnenvetter was.
Langzaam ging ze naar buiten toe, daar zag ze haar vader met een man praten, ze kwam aarzelend wat dichterbij, ze wist niet zeker of ze zich hiermee mocht bemoeien. Ze leken vriendelijk tegen elkaar te praten en haar vader leek de man te kennen.

John Marston

"Je ziet er niet uit, John, misschien moet je er een keer tussenuit," sprak Dave tegen hem. John lachte even kort, een geforceerde lach, en schudde toen zijn hoofd. "Ik kan niet zonder deze plek. En ik wil Amy en de kinderen niet alleen laten. Helemaal nu niet.. Jack is.. Gewond," zei John nu. Dave leek even langs hem te staren, maar keek John toen weer aan.
"Vandaar die gespannen blik," concludeerde Dave. "Maar ik bedoel gewoon een dagje er tussenuit. Een keer. Of twee dagen. Niet langer. Gaan we samen jagen in de bergen of zo, net als vroeger."
Dave leek zijn blik even neer te slaan, zijn houding was apart, leek ietwat gespannen. John kon echter niet plaatsen waar dat vandaan kwam. Misschien schaamde hij zich er een beetje voor dat hij zo'n tijd weg geweest was. Hij had John's kinderen nog nooit gezien, daarvoor was hij al vertrokken. Amy had hij wel al een aantal keer gezien als het goed was. Vlak voordat hij was vertrokken.
"Een paar dagen kan wel. Niet langer. En nu nog niet," zei John als reactie op het voorstel van Dave. Daarna keek hij om, omdat hij voetstappen hoorde. Hij zag dat Jayne aan kwam lopen, ietwat twijfelend.
"Jayne," glimlachte John naar zijn dochter. Hij keek weer even naar Dave en knikte naar Jayne. "Dat is Jayne, mijn dochter," stelde hij Jayne voor aan Dave. "Jayne, dit is Dave. Een goede vriend. Hij is alleen een tijd weg geweest."

Jayne Marston

Haar vader glimlachte naar haar en ze keek naar de man. Haar blik gleed over hem heen, was het nu wel of niet een vriend van haar vader? Ze wist het niet, hij had een glinstering in zijn ogen die ze niet vertrouwde. Waarom het zo voelde wist ze niet.
Ze stak haar hand uit toen ze voorgesteld werd door haar vader en schudde de hand van de man. “Hoi, Dave.” Zei ze tegen hem met een vriendelijk knikje. Ze liet niets merken van haar achterdocht en glimlachte gewoon. Ze keek weer even op naar haar vader en grijnsde wat naar hem. Ze wist niet zo heel erg goed wat ze er allemaal mee aan moest.
“Jack was wel een paar keer wakker vannacht, maar ik kon niet met hem praten.” Vertelde ze haar vader zachtjes. Ze gaapte even, ze had niet echt door kunnen slapen.

John Marston

Jayne en Dave schudde elkaar de hand en Jayne grijnsde even naar John. Niet veel daarna vertelde ze dat Jack vannacht wel een paar keer wakker was geworden, maar dat ze niet met hem had kunnen praten. John knikte kort.
"Het is in ieder geval al iets," reageerde hij op haar woorden. "Het komt wel goed met hem.." zei hij daarna. Al klonk het meer alsof hij zichzelf wilde overtuigen. Want echt geloven dat het goed kwam deed hij nog niet. Natuurlijk hoopte hij het wel.
"Is hij gewond door.. Door Marcel?" vroeg Dave nu voorzichtig. John keek hem aan en knikte bevestigend. Dave keek even weg en er viel een stilte.
"Misschien moet jij ook weg, John," zei Dave nu plotseling. John keek hem verbaasd aan. "Ik bedoel.. Gewoon verdwijnen, net zoals ik had gedaan.. Dan heb je rust. Dan zal Marcel niet meer achter je aan komen denk ik.."
John bleef wat verbaasd naar hem kijken en schudde toen vastbesloten zijn hoofd. "Zoals ik al zei, ik heb het hier naar mij zin, ik hou van deze plek en van Amy en de kinderen. Dit kan ik niet zomaar achter laten. En wie zegt dat Marcel mijn familie dan met rust laat? Ik heb liever dat hij mij pakt dan dat hij straks mijn kinderen lastig gaat vallen."
Opnieuw viel er een stilte. Dave knikte kort. Hij leek het enigszins wel te begrijpen. Maar toch had zijn stem bijna smekend geklonken toen hij had gezegd dat John misschien beter weg kon gaan.
"Je wilt mij toch niet weg hebben, hè?" grinnikte John nu met een kleine grijns op zijn gezicht. Dave grijnsde nu ook en schudde zijn hoofd, waarna hij zei dat dat natuurlijk niet het geval was.
"Maar, John, ik overnacht in Armadillo. We spreken wel een keer af om de bergen in te gaan," zei Dave nu. "Ik moet gaan," zei hij er direct achteraan. John knikte. "Is goed."
Dave klom op zijn paard en hij zei John en Jayne nog even gedag, drukte zijn hoed goed op zijn hoofd en spoorde zijn paard aan, waarna ze wegdraafden.

Jayne Marston

Ze wachtte geduldig af tot Dave weer opstapte en ze zwaaide even naar hem. Daarna keek ze haar vader doordringend aan.
“Pap, ken je hem al lang?” vroeg ze nu zachtjes aan haar vader, ze had toch het gevoel dat er iets niet helemaal klopte, er was gewoon iets mis. Er was gewoon iets wat niet klopte aan de man.
“Ik weet niet, ik voel me niet op mijn gemak bij hem, hij heeft iets, een soort twinkeling in zijn ogen die ik niet vertrouw.” Vertelde ze haar vader nu zachtjes. Ze slikte even, ze vond dit best lastig om tegen hem te zeggen, want het was wel zijn vriend natuurlijk.

John Marston

Hij keek Dave na en merkte dat Jayne hem doordringend aankeek. Het duurde dan ook niet lang voor ze begon te praten. Ze vroeg of ze hem al lang kende, waarna een kleine glimlach op John's gezicht ontstond.
"Ik ken hem echt al heel erg lang. Hij gedroeg zich inderdaad ietwat vreemd, maar misschien komt dat wel door de lange reis hier naartoe. En hij heeft ook heel erg veel meegemaakt.. Daarom was hij hier weg gegaan jaren geleden. Maar blijkbaar wilde hij weer terug.." sprak hij tegen zijn dochter.
Bandit zat naast John op de grond en John bukte even een beetje om de hond een aai over zijn kop te kunnen geven. Het was raar Dave weer gezien te hebben. John had echt verwacht hem nooit meer te zien. De laatste keer dat hij hem gezien had was echt jaren terug, nog voor de kinderen er waren. Hij was al die onzekerheden zat, al de gevaren die altijd maar op de loer lagen. Want hij was toen veel met John om gegaan, waardoor hij direct mee was gesleurd in die problemen. Dave had toen heel duidelijk gezegd dat hij weg ging en niet van plan was om nog terug te komen op deze plek. Niet vanwege John, want het waren zeker goede vrienden van elkaar. Maar vanwege het gevaar.

Jayne Marston

Haar vader vertelde dat hij Dave al heel erg lang kende en gaf toe dat hij zich wat vreemd gedroeg, ze haalde opgelucht adem, dan was ze dus niet de enige die dat gemerkt had. Volgens haar vader kon het komen door de lange reis hier naartoe en hij had heel erg veel meegemaakt, daarom was hij weg gegaan.
“Waarom ben je toen niet met hem mee gegaan?” Vroeg ze haar vader zachtjes, aangezien het wel een kans was geweest om met rust gelaten te worden door Marcel, waarschijnlijk had hij er wel over nagedacht. Ze keek toe hoe haar vader Bandit aaide, ze glimlachte een beetje en haar blik gleed over de paarden heen die rustig buiten stonden. Ze hadden het duidelijk naar hun zin, de jongen beesten speelden met elkaar en eigenlijk waren ze allemaal wel bezig met hun eigen sociale groepen.
“Gaat het goed met mama?” Vroeg ze nu vanuit het niets.

Lucy Moore

Verslagen had ze op het randje van het bed gezeten, voorover gebogen en haar gezicht in haar handen. Lusteloos had ze voor zich uit gestaard, nadenkend over alles. De minuten tikten traag voorbij. Het enige geluid wat ze nog hoorde was het ritmische getik van de klok die aan de muur hing, elke seconde weer. Net of er een kabouter constant tegen haar trommelvlies tikte, omdat ze zich per se bewust moest zijn van het tikkende geluid. Uit het niets sprong ze overeind, het was genoeg, ze had genoeg gedaan en aangericht, ze moest stoppen met die laksheid en zielige gedoe. Ze was zelf verantwoordelijk voor haar daden, haar domme daden, dan mocht ze nu ook weleens voor de gevolgen opdraaien. Iedere keer had ze die kunnen ontwijken, had ze toch een stukje geluk gehad, maar nu had ze het echt volledig verpest. En nu werd het echt tijd dat ze de gevolgen ervan zou in zien. Vliegensvlug begon ze haar spullen in te pakken, ruimde ze de kamer netjes op, trok het dekbed recht om daarna met haar spullen de trap af te dalen. Haar blik gleed nogmaals door de ruimte heen, nog steeds was ze alleen. Haar schoenen en jas trok ze aan om daarna haar spullen weer op te pakken. Op het moment dat ze de deur open wilde maken vloog die al open en deinsde Lucy direct achteruit. Met grote en geschrokken ogen staarde ze hem aan, aangezien ze het niet verwacht had. Ryan zag er uitgeput uit, opgebrand, als of er weer van alles gebeurd was. Lucy schraapte haar keel, ze had er voor willen zorgen dat ze weg was voordat hij terug was, maar die poging was duidelijk mislukt. 'Ik wilde net gaan..' Zei ze hem met een hese en zachte stem, wat voorzichtig keek ze hem aan.

Huis van Ryan.

Ryan Marston

Hij had geen idee hoe hij ooit thuis aan was gekomen, maar het was hem gelukt. Gelukkig was hij niemand tegengekomen, want hij wist dat hij niets zou kunnen beginnen nu. Jayne had gelijk, hij was heel makkelijk te pakken zo. Maar toch, hij wilde ze alleen laten. Het werd allemaal veel te persoonlijk, dat wilde hij niet. Dit was veel beter zo, nu had iedereen even rust. Toen hij de deur opende, had hij het gevoel dat hij niet langer op zijn been kon staan. Het deed zo vreselijk veel pijn. Hij kon best veel hebben,maar dit ging niet meer. Hij keek recht in het gezicht van Lucy, die aangaf dat ze net had willen gaan. Hij knikte langzaam, niet echt in staat om nog iets te zeggen. ‘Je mag gaan, als je wilt…’ zei hij zacht, zijn stem trilde lichtjes. Hij kon niet meer op zijn been staan, dus liep hij half hinkelend langs haar. Hij liet zich moeizaam op de bank zakken en hij sloot zijn ogen.

Huis van Ryan

Lucy Moore

Zwijgend volgde ze met haar blik zijn bewegingen. Het was maar al te duidelijk dat het hem veel moeite kostte om zijn lichaam te verplaatsen naar de bank. Net was ze nog zo zeker geweest dat ze zou vertrekken, maar nu wist ze het niet meer. Het voelde niet goed om hem zo achter te laten. Haar spullen zetten ze op de grond neer en liep gelijk naar hem toe. Daarna kon ze natuurlijk ook gaan, dan had ze hem tenminste wel geholpen. 'Ik kijk er even na.' Legde ze hem uit, doelend op de wond aan zijn been. Voorzichtig haalde ze het roodgekleurde verband er af. Ze probeerde haar gezicht in plooi te houden, niet te laten merken dat het er echt verschrikkelijk uit zag. Ze begon het voorzichtig schoon te maken. 'Ik wil niet vervelend zijn, me met dingen bemoeien, en zeuren maar echt je moet je been proberen te ontzien...' Sprak ze hem toe terwijl ze verder ging, zonder hem aan te kijken. Ze probeerde het voorzichtig te brengen, ze wilde niet weer ruzie.

Huis van Ryan

Ryan Marston

Ze zei dat ze er even naar zou kijken, ze kwam eigenlijk meteen naar hem toe. Hij hield zijn ogen gesloten, al vertrok zijn gezicht wel af en toe wat. Misschien had hij toch beter op de boerderij kunnen blijven, maar nu was hij tenminste wel thuis. Dat voelde toch ook wel weer fijn. Lucy zei iets tegen hem, waardoor hij zwak glimlachte. ‘Ik weet het…’ verzuchtte hij. Hij had vandaag niet rustig aan kunnen doen, al was het wel zijn bedoeling geweest. Hij had zijn been willen ontzien, maar er was weer van alles gebeurd waardoor het niet zo liep. Het was niet anders, hij was het wel gewend. Het maakte hem ook niet zo veel uit, hij zou nu wel wat rust nemen. Heel even opende hij zijn ogen, daarna sloot hij ze weer en ademde hij trillend in.

Huis van Ryan

Lucy Moore

Ze krabbelde traag overeind toen ze weer klaar was. 'Ga maar liggen, met je been omhoog.' Het was aan haar te merken dat ze bezorgd was, de wond zag er echt naar uit. Ze schudde een kussen op zodat hij daar met zijn hoofd op kon liggen. Ze pakte ook andere kussens zodat hij daar zijn been op kon leggen. Ze keek naar buiten, het begon alweer te schemeren. Niet bepaald ideaal om zo te vertrekken. 'Heb je al wat gegeten? Wil je wat te drinken?' Vroeg ze hem vriendelijk waarnaar ze even met haar hand door haar haren streek.

Huis van Ryan

Ryan Marston

Ze hielp hem, hij liet haar maar. Hij had geen energie om ergens tegenin te gaan en hij wist dat hij nu haar hulp wel kon gebruiken. Hij legde zijn hoofd op het kussen neer en hij glimlachte zwakjes naar haar. Ze vroeg of hij al wat gegeten had, waardoor hij zijn hoofd schudde. Hij had nog helemaal niets gegeten of gedronken, maar hij wilde haar ook niet behandelen alsof ze alles moest doen. Hij was heel erg blij met haar hulp, dat wel. Hij vond het alleen moeilijk om dat aan te geven. ‘Ik wil wel wat water…’ zei hij uiteindelijk zacht. Hij had dorst gekregen, wat water zou hij wel lusten en misschien zorgde het ervoor dat hij zich iets beter voelde.

Huis van Ryan

Lucy Moore

Ryan zei misschien niets, maar het was wel te merken dat hij het wel waardeerde dat ze hem hielp. Het was wel een fijn idee dat ze nu kon vertrekken zonder dat het was afgesloten met ruzie. Rustig knikte ze toen hij aangaf wel wat water te lusten. Braaf liep ze naar keuken toe, pakte een glas uit het keukenkastje om deze vervolgens te vullen met de doorzichtige vloeistof genaamd water. Het glas gaf ze hem aan. 'Wil je niets te eten? Ik heb zo'n vermoeden dat jij nog niets gegeten heb?' Vragend keek ze hem aan met een lichte glimlach rond haar lippen. 'Ik vind het geen probleem, het maakt nu toch niet meer uit als ik iets later vertrek.' Legde ze hem vervolgens uit. 'Het voelt ook niet goed om jou zo achter te laten, dus echt geloof me ik vind het geen probleem. ' Voegde ze ter verduidelijking aan toe en opnieuw krulden haar mondhoeken vriendelijk omhoog. 'Dus zeg het eens, waar heb je zin in?' Vroeg ze hem nu met een grijnsje.

Huis van Ryan

Ryan Marston

Ze gaf het water aan, hij dronk er gulzig aan. Hij hoorde haar zeggen dat ze dacht dat hij nog niets gegeten had en dat ze het niet erg vond om nog iets te maken. Daardoor keek hij haar weer even aan. ‘Ik heb inderdaad nog niet gegeten…’ zei hij zacht. ‘Maar je hoeft niets te maken, als je er geen zin in hebt… maar ik zou wel wat lusten,’ zei hij, met een zwakke glimlach. ‘Je mag hier ook gewoon nog een nachtje blijven slapen hoor, echt…’ zei hij daarna. Hij wist dat hij zich af en toe echt als een klootzak gedroeg, maar misschien wilde hij haar gewoon een beetje op afstand houden en af en toe haalde ze het bloed onder zijn nagels vandaan en werd hij gek van haar, maar ze mocht echt wel blijven. Hij had nu toch geen last van haar.

Huis van Ryan

John Marston

De tijd ging langzaam voorbij. Hij had het moeilijk, maar heel langzaam leek het beter te gaan. Waarschijnlijk kwam dat ook omdat het ook beter ging met Jack. De jongen was weer constant bij bewustzijn en was alleen nog wat zwakjes en had wat pijn, maar hij kon gewoon weer bijna alles doen wat hij altijd al kon. Alleen iets rustiger aan natuurlijk.
Dave was ook regelmatig langs gekomen. Ze hadden samen al een aantal korte ritjes gemaakt en ze hadden veel gepraat. Al leek Dave steeds dicht te slaan als John over de familie van Dave begon. Dus was John daar op een gegeven moment mee op gehouden en had het maar zo gelaten. Dat kwam wel als Dave het ook wilde.
Op dit moment zat John op Spartan. Ergens hoog in de bergen. De hengst was goed aangesterkt en was weer helemaal de oude geworden, waar John maar al te blij mee was. Dave reed achter John aan, over de smalle bergpaadjes. Ze waren stil, geconcentreerd op de omgeving.
Op een gegeven moment kwamen ze aan op een kleine open plek. John sprong soepeltjes van Spartan af en liet de hengst los. Die zou toch niet zomaar gekke dingen gaan doen. Hooguit een paar meter lopen.
"Laten we hier even pauze houden," stelde John voor. Dave knikte kort en steeg ook van zijn paard. Hij bond het dier echter vast aan een boom naast de open plek. John liep naar de rand van de afgrond en keek naar het uitzicht. Het was prachtig. Hij kon werkelijk alles zien vanaf deze hoogte. De zon was warm en brandde op zijn huid, maar door de hoogte was het verder niet heel warm, zelfs koel.
Langzaam draaide John zich om. "Ik denk dat we zo maar weer terug moeten gaan rijden. Dan zijn we terug voor de zon onder gaat," zei hij. Hij verstijfde echter toen hij recht in de loop van een wapen keek. Het wapen van Dave. Dave keek gespannen en verward uit zijn ogen, zijn hand trilde lichtjes.
"Dave.." mompelde John nu zachtjes. "Wat doe je?" Hij kneep zijn ogen iets samen en staarde wantrouwend naar het wapen, en vervolgens naar de afgrond achter hem.
"Sorry, John.. Ik... Het moet," klonk de stem van Dave nu trillend. Hij leek echt behoorlijk van slag. Als hij geen wapen vast had gehad, had John een arm om hem heen willen slaan. Echter bleef hij nu staan.
"Van wie? Dave.. Niets moet.." probeerde John Dave te overtuigen.
"Ze hebben mijn vrouw en mijn kinderen, John!" siste Dave nu. Zijn hand trilde nog erger. "Als ik dit niet doe.. Dan.. Dan.." Tranen sprongen in Dave's ogen en hij slikte de woorden in, terwijl hij zijn hoofd schudde en de haan van zijn revolver naar achter trok, en zijn vinger op de trekker legde.
"Dave.. Luister.. Alsjeblieft. Ik heb ook een vrouw en kinderen.. Ik kan ze niet achter laten.. Dave, we kunnen dit samen, oké? We gaan er samen voor zorgen dat je vrouw en je kinderen veilig thuis komen."
Dave leek even te twijfelen. John keek hem smekend aan. Echter schudde Dave niet veel later weer zijn hoofd.
"Sorry, John.. Sorry.."
John wist nog een luide "nee!" uit zijn mond te krijgen, voor de schoten van het wapen alle geluiden overstemden en echode in de bergen en het dal. Éen kogel trof John zijn schouder, een ander boorde door zijn bovenbeen en de derde was mis en vloog het dal in. John slaakte nog een kreet, voor hij achterover viel en niet kon voorkomen dat hij de afgrond in viel. Hij viel een aantal meters recht naar beneden, waarna hij met een klap op een aantal stenen neerkwam en hij direct bewusteloos was. Hij rolde verder naar beneden, tot hij uiteindelijk bleef liggen op een smal bergpaadje en een aantal grotere stenen hinderde dat hij verder zou vallen.
Dave had nog een tijdje bij de afgrond gestaan, maar was uiteindelijk op zijn paard geklommen en was via de andere kant van de berg vertrokken.