Red Dead Redemption

Jayden Armstrong

De mensen leken hun niet erg te vertrouwen en hij gaf ze ook zeker geen ongelijk. Hij zal precies hetzelfde doen. Twee wildvreemde die vroegen om eten. Klonk dat niet een beetje verdacht? Hoe dan ook was hij echt niet op kwaad uit. Er kwam nog een andere jongen aangelopen. Hij had een revolver in zijn hand. Met dat stapte hij een stap naar voren zodat hij voor Emily stond.
"Ik denk niet dat ze eten voor ons hebben Emily," zei hij wat mompelend tegen zijn zus. Het kon misschien zijn dat de mensen enkel zichzelf wilde beschermen zoals hij dat ook deed, maar hij kon de laatste tijd niets goeds zien in mensen. Hij keek, minder dan hij bedoelde, fel naar de jongen die was komen aanlopen. De andere mompelde ook iets. Hij verstond het niet, maar hij liep al weg. Daarom bleef hij de andere jongen strak aankijken.

Emily Armstrong

Haar blik was nog steeds op de vrouw gericht. Ze leek wat ouder dan zij was, maar nog altijd jong. Ze zag er best aardig uit, hoewel ze toch wat treurig uit haar ogen keek. Wantrouwend of misschien verward. Jayden zei wat. Ze zuchtte. Jayden was nog wantrouwender dan deze mensen.
'Jayden toe,' beet ze hem toe. Ze had de revolver ook wel gezien maar richtte er geen aandacht op. Ze richtte zich weer naar de vrouw.
'Als u niks heeft zou u ons dan de weg willen wijzen naar het dorp?'  Toch hoopte ze innig dat ze hun niet zouden wegsturen. Niet wetende hoe ver het dorp was en afgaande ik haar lichaam hield ze het echt niet meer lang vol..

Jayden Armstrong

De mensen leken hun niet erg te vertrouwen en hij gaf ze ook zeker geen ongelijk. Hij zal precies hetzelfde doen. Twee wildvreemde die vroegen om eten. Klonk dat niet een beetje verdacht? Hoe dan ook was hij echt niet op kwaad uit. Er kwam nog een andere jongen aangelopen. Hij had een revolver in zijn hand. Met dat stapte hij een stap naar voren zodat hij voor Emily stond.
"Ik denk niet dat ze eten voor ons hebben Emily," zei hij wat mompelend tegen zijn zus. Het kon misschien zijn dat de mensen enkel zichzelf wilde beschermen zoals hij dat ook deed, maar hij kon de laatste tijd niets goeds zien in mensen. Hij keek, minder dan hij bedoelde, fel naar de jongen die was komen aanlopen. De andere mompelde ook iets. Hij verstond het niet, maar hij liep al weg. Daarom bleef hij de andere jongen strak aankijken.

Emily Armstrong

Haar blik was nog steeds op de vrouw gericht. Ze leek wat ouder dan zij was, maar nog altijd jong. Ze zag er best aardig uit, hoewel ze toch wat treurig uit haar ogen keek. Wantrouwend of misschien verward. Jayden zei wat. Ze zuchtte. Jayden was nog wantrouwender dan deze mensen.
'Jayden toe,' beet ze hem toe. Ze had de revolver ook wel gezien maar richtte er geen aandacht op. Ze richtte zich weer naar de vrouw.
'Als u niks heeft zou u ons dan de weg willen wijzen naar het dorp?'  Toch hoopte ze innig dat ze hun niet zouden wegsturen. Niet wetende hoe ver het dorp was en afgaande ik haar lichaam hield ze het echt niet meer lang vol..

Ryan Marston

Hij had geen idee hoe het kwam dat hij opeens zo verschrikkelijk chagrijnig was, waarschijnlijk omdat alles hem meer pijn deed dan hij aan zichzelf wilde toegeven. Daardoor reageerde hij het maar gewoon af op alles en iedereen. Hoewel hij die twee mensen van net makkelijk had kunnen helpen, had hij er niet eens echt zin in. Waarschijnlijk zou hij er straks spijt van hebben, maar nu was hij veel te chagrijnig om normaal met iemand te kunnen praten. Hij liep naar de stallen toe, heel even bleef hij bij zijn paard staan. Hij kneep zijn ogen dicht, maar daarna zette hij zich over alle gevoelens heen en liep hij de boerderij in. Hij moest met Amy praten, hij wilde met haar praten en dan kon hij naar huis. Weg van al deze bullshit. Jayne kon wel zeggen dat ze hem hard nodig had, maar hoe merkte hij dat? Wat kreeg hij er voor terug? Rot opmerkingen, ja, die kreeg hij wel. Alsof dit is wat hij wilde, alsof hij hier voor gekozen had. Hij mocht er zijn als ze het nodig had en oprotten als er een potentiële partner in de buurt was, dat bleek nu wel. Hij had vreselijk veel spijt van alles, hoe had hij haar ooit zo dichtbij hem laten komen? Hij had nooit zo bevriend met haar moeten raken, het deed hem nu alleen maar pijn. Hij realiseerde zich nu weer heel goed waarom hij altijd alleen moest blijven. Geen relaties, geen vrienden, niets. Gewoon alleen, dat deed het minste pijn.

Jack Marston

Hij hield zich stil en liet zijn blik over de jongen en het meisje glijden. Het meisje leek nog vrij jong, de jongen was rond zijn leeftijd. Jack keek even op naar zijn zus en knikte kort naar haar. Daarna keek hij weer naar de twee onbekende.
Plotseling viel Ryan tegen hem uit. Iets dat Jack niet bepaald verwacht had. Ryan leek altijd erg betrouwbaar en behulpzaam. Nu echter snauwde hij hem af en beende hij weg. Jack keek hem ietwat verbaasd na. Had hij iets verkeerd gedaan? Was dat het? Normaal kond hij het altijd prima vinden met Ryan. Waar had hij dit aan te danken? Jack beet even op zijn lip en voelde de emoties hoog opspelen. Jeetje, waarom was hij toch zo emotioneel de laatste dagen? Hij slikte even en bleef zijn revolver vasthouden. Hij liet Jayne het woord doen, terwijl hij zelf de jongen en het meisje in de gaten bleef houden.

Jayne Marston

Ryan vloog behoorlijk naar haar en Jack uit, ze keek hem vol verbazing aan en zei niets. Ze bedoelde het allemaal echt niet verkeerd, maar Ryan was ontzettend bezitterig en daar kon ze slecht tegen. Hij zoende haar elke keer en dat terwijl ze voorzichtig had aangegeven dat ze het niet wilde. Misschien moest ze duidelijker zijn, misschien begreep hij het dan wel... maar dan zou ze hun vriendschap helemaal kapot maken, want Ryan was zo zwart wit dat hij dan geen vrienden wilde blijven.
Ze keek achterom naar Jack en haalde haar schouders even op, dat regelden ze later wel. Nu werd haar aandacht weer getrokken door Emily.
"Sorry hoor." Zei ze met een klein glimlachje tegen haar voor het gedrag van Ryan.
"We hebben wel eten, maar we zouden graag willen weten of jullie betrouwbaar genoeg zijn." Legde Jayne rustig en vriendelijk uit. Haar hand legde ze op haar buik, het deed nog steeds pijn.

Amy Marston

Ze werd weer langzaam wakker en haar blik ging haast meteen naar John. Ze keek hem bezorgd aan en zorgde er eerst voor dat er weer een nieuwe koude doek op zijn voorhoofd lag, ze verschoonde zijn met zweet doorweekte kleding en legde een dunnere deken over hem heen. Zijn lippen bevochtigde ze een beetje en daarna keek ze maar wat naar hem, wat kon ze verder nog doen? Ze wist het niet.
Niet zo heel erg veel later kwam Ryan binnen. Ze keek naar hem op en knikte hem toe. “Hoi.” Zei ze zachtjes. Ze ging op het bed zitten en wees hem de stoel in de hoek aan zodat hij ook kon zitten.
“Gaat het al beter met Jayne?” Ze wist helemaal niets van wat er buiten gaande was en had totaal niets meegekregen.

Ryan Marston

Amy begroette hem kort, hij ging zitten zoals ze van hem verwachtte en ze vroeg hoe het met Jayne ging, of het al beter ging. Daardoor keek hij haar strak aan en knikte hij langzaam. ‘Ik denk het,’ was zijn reactie daarna, ietwat kort en mompelend. Het ging goed genoeg met haar om het alleen af te kunnen, dat was zeker. Hij haalde een hand door zijn haren heen, hij wilde gewoon weg hier. Hij kon toch niets meer doen, hij wilde alleen zijn zonder dit alles om zich heen. Hij keek kort naar John, daarna ging zijn blik weer naar Amy. ‘Wat wil je verder van mij weten?’ vroeg hij. Hij wilde dit duidelijk zo snel mogelijk gehad hebben om weg te kunnen.

Amy Marston

Hij was kortaf en mompelde maar wat. Ze hield haar hoofd iets schuin. “Hadden jullie ruzie?” Wilde ze van hem weten. Ze wreef even over haar gezicht heen. Ze vond het best moeilijk om het hierover te hebben. Ryan was familie, maar ze wilde het wel weten. Ze wist dat het nodig was.
“Was jij de vader van het kind?” Vroeg ze nu aan hem toen hij aan haar vroeg wat ze verder nog wilde weten. “Ik dacht ook dat Jayne bij jou was, hoe kon ze dan bij Marcel terecht komen?” Zei ze vervolgens.

Ryan Marston

Amy vroeg of ze ruzie gehad hadden. ‘Of we zijn beste vrienden of we hebben ruzie, zo gaat het de hele tijd,’ was zijn reactie. Hij zou haar nu alleen laten, dan was er niets meer aan de hand. Ze vroeg nu heel direct of hij de vader van het kind was, daardoor keek hij werd. Het confronteerde hem keihard met gevoelens die hij weg wilde stoppen. Hij knikte daardoor alleen maar langzaam, hij wilde het niet eens hardop uitspreken. Ze vroeg hoe het kon dat dit gebeurt was, terwijl hij bij mij was. ‘Waarschijnlijk was ze mij zat, ze ging weg,’ zei hij kortaf. ‘Het maakt niet meer uit, oké? Ik zal haar met rust laten, wat mij betreft kom ik hier nooit meer en komt ze nooit meer naar mij…’ voegde hij er aan toe.

Amy Marston

Of ze waren beste vrienden of ze hadden ruzie, zo ging het de hele tijd. Ze haalde haar schouders met een kleine glimlach op, meteen vertrok haar gezicht van de pijn. “Zo is Jayne nu eenmaal, Ryan.” Gaf ze aan. Jayne had nooit voor een lange tijd vrienden, want ze was hartstikke gecompliceerd.
Ryan was inderdaad de vader van het kind. “Het doet altijd pijn om een kindje te verliezen, Ryan, ook al was het niet gepland. Ik weet dat het heel erg veel pijn kan doen...” Fluisterde ze nu tegen hem.
Waarschijnlijk was Jayne Ryan zat en was ze er daardoor vandoor gegaan, Amy knikte een beetje. Ineens zei hij dat het allemaal niet meer uitmaakte en dat hij haar met rust zou laten want wat hem betreft kwam hij hier nooit meer en kwam ze nooit meer bij hem.
“Ach, jongen, Jayne heeft nooit een goede vriend of vriendin gehad, ze leek juist zo blij met je te zijn, ze wilde je helpen en ze kon veel aan je kwijt... Maar jammer als het niet zo mag zijn, jongen.” Vertelde ze hem zachtjes.

Ryan Marston

Ze had het over het verliezen van een kind, hij probeerde elk woord te negeren. Hij wilde het niet horen, hij wilde niet weten dat dit over hem ging. ‘Ja, het zal vast pijn doen, ik hoop dat ze er een beetje bovenop komt,’ was zijn reactie, alsof hij er helemaal niets mee te maken had. Ze had het over hoe Jayne was, wat ze aan hem gehad had. ‘Een vriendschap gebaseerd op medelijden is niets. Ze hoeft niet bij mij te blijven omdat ik zo zielig ben. Dat was ook niet waarom ik zo met haar om ging. Ik deed dat, omdat ik haar ontzettend graag mag. Ik hou van haar, ik ben niet verliefd op haar, maar ik hou wel van haar. Ik zou alles voor haar doen, maar waarschijnlijk realiseert ze zich dat niet eens. Het maakt niet uit. Ik had er toch niet kunnen zijn, het zou alleen maar ingewikkeld worden. Veel te ingewikkeld, dat is het nu al. Ik heb dit verkloot en ik zal vertrekken. Jayne overleefd het allemaal wel zonder mij, ze heeft mij écht niet nodig. Ik kan het vast ook wel weer alleen…’ mompelde hij.

Amy Marston

Hij wist heus wel dat ze het ook over hem had. Maar hij negeerde het gewoon. “Ryan, ook voor jou is het moeilijk. Probeer het niet te negeren, maar probeer erover te praten.” Vertelde ze hem. Ze beet even zacht op haar lip, maar besloot het hem daarna te vertellen.
“Voor John heb ik twee keer eerder een vriend gehad. Met eentje had ik ook een miskraam, maar hij praatte niet, ik dacht dat het hem niets deed. Het is in feite ook nog niet echt een kindje, natuurlijk. Maar op een gegeven moment vond ik hem... hij had zichzelf opgehangen omdat hij het gewoon zo afschuwelijk vond.” Vertelde ze zacht en ze pakte de hand van Ryan even vast. “Dat was allemaal niet nodig geweest als hij erover praatte.” Zuchtte ze zachtjes. Hij begon te vertellen dat een vriendschap gebaseerd op medelijden niets is.
“Het is geen medelijden, ze merkte waarschijnlijk dat jullie toch wel op elkaar leken, maar doordat je nogal gesloten was, werd ze gewoon nieuwsgierig. Uiteindelijk bleek dat ze het goed met je kon vinden en vond ze het leuk om bij je te zijn.” Vertelde ze hem. Hij legde uit dat hij van haar dochter hield, daardoor knikte ze een klein beetje. Ze snapte het wel een beetje, maar niet helemaal.
“Misschien is het dan beter om haar als je zusje te zien en op die manier van haar te houden.” Sprak Amy met een lichte aarzeling in haar stem.
“Ze zal het nooit toegeven, maar ze zal je steun altijd waarderen. Jij die van haar ook, dat weet ik zeker. Maar het is jouw keuze, je bent vrij om te gaan en te staan waar je wilt.”

Ryan Marston

‘Hoe moet ik er over praten, met wie zou ik dat moeten doen?’ vroeg hij haar. Hij had niemand om het mee te bespreken, niemand die het echt boeiend vond. Hij schudde zijn hoofd, hij voelde zich zo verschrikkelijk gefrustreerd, hij kon hier niet mee omgaan. Het maakte hem woedend dat dit zo veel grip op hem had. ‘Ik zou naar Marcel moeten gaan en hem van kant maken, dan ben ik misschien wel dood, maar is al deze bullshit klaar,’ gromde hij. Dat was ook hoe hij er over dacht, hij moest alleen eerst een goed plan verzinnen. Hij vond het geen probleem om zichzelf op te offeren, maar hij wilde het niet voor niets doen. ‘Het is medelijden, niet meer dan dat. Ze heeft liever gewoon dat ik oprot, maar ze is te beleefd om dat recht in mijn gezicht te zeggen. Dan ga ik zelf wel weg, ik ben hier totaal niet nodig,’ mompelde hij. Amy zei dat het beter was om haar als zijn zusje te zien en op die manier van haar te houden. ‘Daar is het een beetje te laat voor, dat gaat nooit meer nu,’ mompelde hij. Het was niet omdat hij haar leuk vond, want hij wilde geen relatie met haar. Maar hij zou haar nooit meer op die manier kunnen zien nu ze zwanger van hem geweest was. Hij vond haar aantrekkelijk en hij wist dat het wederzijds was, ze zouden elkaar nooit meer op die manier kunnen bekijken. Ze zou zijn steun altijd waarderen, maar hij was vrij om te gaan en te staan waar hij wilde. ‘Ik kan hier niet blijven, Jayne wil een goede man vinden en dat kan niet als ik in de buurt ben. We zouden sowieso nooit vrienden kunnen blijven. Ik kan beter nu weggaan en niet meer terugkomen,’

Amy Marston

“Met Jayne.” Zei ze zacht als antwoord met wie hij dan zou moeten praten. Hij zou naar Marcel moeten gaan en hem van kant maken. “Dan zou je gestorven zijn voor niets als hij niet dood is.” Klonk haar stem kalm. Hij zei dat het toch medelijden was van Jayne. Hij was wel een echte Marston, net zo stronteigenwijs. Hij kon hier niet blijven want Jayne wilde een goede man vinden en dat kon niet als hij in de buurt was. Nee, niet als ze op een of andere rare manier van elkaar hielden, dan niet nee.
“Bedankt voor al je hulp dan, Ryan.” Klonk haar stem weer zacht.

Ryan Marston

Ze zei dat hij met Jayne kon praten, maar dat ging dus niet meer. Hij ademde diep in, hij vond eigenlijk ook dat hij het niet kon maken om nu zomaar weg te gaan, zonder iets tegen haar te zeggen. Daarvoor was er te veel gebeurd, dus dat kon gewoon niet. Misschien moest hij nog één keer met haar praten en het dan laten. Dan zou hij gaan en haar met rust laten. Amy zei dat hij zou sterven voor niets als Marcel niet dood ging, hij haalde zijn schouders op. Hij had niets te verliezen dus het maakte ook niets uit, Marcel moest gewoon boeten voor alles. Amy bedankte hem, waardoor hij haar strak aankeek. Waarvoor werd hij bedankt? Hij had niets gedaan, alleen maar dingen die eigenlijk niet konden. 'Ik blijf wel wachten, dan zal ik zo met haar praten. Daarna ga ik weg...' Mompelde hij nu. 

Amy Marston

Nu ineens zei hij dat hij toch nog even bleef wachten, dan zou hij zo met Jayne praten en ging hij daarna weg. Hij keek haar ook aan toen ze hem bedankte, daardoor glimlachte ze zwakjes.
“Zonder jou was mijn gezinnetje er denk ik niet eens meer...” Fluisterde ze. Aangezien hij hen uit Rio Dondono had geholpen, in haar eentje was ze nooit snel genoeg geweest om Jayne en John te bevrijden, daarbij was haar zoon toen met Marcel aan het vechten en had Ryan hem op dat moment geholpen, daarvoor was ze hem dankbaar.

Ryan Marston

Ze gaf uitleg over waarom ze hem bedankte, hij glimlachte nu toch wel zwakjes. 'Ik deed het graag. Ik hoop dat het niet meer nodig zal zijn...' Zei hij zacht tegen haar. Hij kwam overeind, heel even ging zijn blik nog naar John, daarna keek hij Amy weer even doordringend aan. 'Het spijt mij heel erg. Dit was nooit mijn bedoeling en als het kind geboren zou zijn had ik er alles aan gedaan om goed voor het kind en voor Jayne te zorgen. Ik zou niet zo weglopen als ik nu wel doe, maar ik wil niet het risico nemen dat dit nog eens gebeurt. Het spijt mij echt...' Zei hij tegen haar. 

Amy Marston

“Ik hoop het ook.” Zei ze zacht tegen hem terug. Ze hoopte dat het van nu af aan gewoon goed kon gaan, maar dat zou eerder een sprookje zijn dan de waarheid. Ze zuchtte zacht en keek naar John, ze streek even langs zijn arm. Ryan zei dat het nooit zijn bedoeling was en als het kind wel geboren zou zijn had hi jer alles aan gedaan om goed voor het kind en Jayne te zorgen, hij zou niet weglopen, maar hij wilde het niet nog een keer meemaken.
“Het is goed, Ryan, echt waar. Het is nu eenmaal allemaal zo gelopen.” Ze glimlachte een klein beetje.

Ryan Marston

Ze zei dat het goed was, het was nou eenmaal zo gelopen. Hij knikte langzaam. ‘Bedankt,’ mompelde hij nog, met die woorden verliet hij de kamer. Hij had geen zin om daar te blijven, het voelde ongemakkelijk en het deed hem pijn, dat wilde hij eigenlijk allebei niet. Hij bleef alleen hier omdat hij nog met Jayne wilde praten, dat was alles. Gewoon omdat hij het niet kon maken om weg te gaan zonder fatsoenlijk afscheid te nemen. Hij ging op de bank zitten, hij leunde met zijn hoofd in zijn handen en hij had zijn ogen gesloten, het zou het makkelijkste zijn om nu gewoon weg te gaan. Gewoon te doen alsof alles niet gebeurd was en naar huis te gaan, weer keihard te gaan werken en gewoon verder te gaan.

Jack staat er nog steeds bij :p


John Marston

Langzaam maar zeker leek hij weer wat dichter naar de realiteit te komen. Hij hoorde woorden langs hem heen gaan. Twee stemmen. Een heel gesprek. Af en toe ving hij wat woorden op, maar geen hele zinnen. Jayne.. Kindje.. Miskraam.. Ryan..
John klemde zijn kaken op elkaar. De pijn keerde terug. Hij werd er zo enorm moe van. Wanneer was het eens over? Zweetdruppeltjes stonden op zijn voorhoofd en zijn huid was klam.
Heel langzaam opende hij zijn ogen. Een waterval van licht overspoelde hem. Zijn hoofd begon weer te bonken en de eerste paar minuten zag hij niet meer dan een waas en wat lichte vlekken. Hij keek om zich heen, ving nog meer woorden op. Zijn gezicht vormde wat verbaasd. Waar hadden ze het nou over?!
Hij slikte. Het deed pijn in zijn keel. Langzaam werd zijn beeld scherper. Hij zag Amy, hij zag Ryan.
John's lippen vormde een woord, maar er kwam niet meer dan laag gemompel uit zijn mond. Hij wilde gewoon weer de oude zijn, maar hij leek alleen maar steeds minder zichzelf te worden. Hij voelde zich onwijs kwetsbaar en beroerd.

Amy Marston

Ryan ging weg en ze keek hem heel even na, daarna ging haar blik weer naar John, zijn gezicht leek wat te bewegen, ze zag duidelijk dat hij zijn kaken op elkaar klemde waardoor ze zeker wist dat hij weer langzaam iets bijkwam. Ze kwam weer bij hem zitten en streek langs zijn gezicht.
Hij opende zijn ogen een beetje en ze glimlachte naar hem. “Hoi, lieverd.” Fluisterde ze tegen hem. Hij mompelde wat, maar ze wist echt niet wat hij zei.
“Ik pak even wat pijnstillers voor je.” Zei ze zacht tegen hem. Ze stond weer op en rommelde wat in de kastjes, daarna kwam ze terug met een paar pilletjes en een glaasje water. “Het helpt tegen de pijn.” Zei ze tegen John, aangezien ze nog niet wist of hij het wel of niet accepteerde. Dat was het lastigste, soms wilde hij het niet hebben.

Emily Armstrong

Zoals ze al had verwacht wilden ze weten of zij te vertrouwen waren. Even was ze stil. Hoe kon ze dat duidelijk maken? Toen pakte ze met haar hand de gouden ketting die om haar nek hing. Het was een medaillon die van haar moeder was geweest.
'Deze was van mijn moeder. Hij is mij erg dierbaar. Houd hem maar bij je totdat we weer weggaan,'. Zei ze en rijkte het medaillon uit naar de vrouw. Die had haar hand op haar buik liggen. Zou ze zwanger zijn? Ze kreeg een warm gevoel van binnen. Ze zou ook kinderen willen. Nu nog niet. Daar was ze te jong voor. Maar ze droomde wel vaker over een lieve man, een mooi huis misschien wel een boerderij zo als deze en natuurlijk een kindje. Ze keek de vrouw liefdevol aan en wachtte het antwoord af.

Jayden Armstrong

Hij had gelijk. Ze vertrouwden hen niet. Natuurlijk niet. Ze zagen er niet bepaald vertrouwelijk uit. Er zat een gat in zijn shirt bij zijn rechterschouder. Zijn tatoeage was erdoor te zien. Verder had hij een wond op zijn linker scheenbeen. Hij was langs een rots gekomen toen hij Emily opving die haar evenwicht verlor toen ze een toch aardig snel stromende rivier kruisde. Niks ernstig dus maar het kon natuurlijk anders overkomen.
Hij bleef zwijgend naast Emily staan en liet haar nog steeds het woord doen. Hij was het er eigenlijk niet mee eens dat ze haar medaillon af gaf. Het was het enige wat ze nog hadden van hun moeder. Hun vader hadden ze lang geleden al afgewezen. Het begon al toen Emily werd geboren. Hun vader werd agressief en sloeg hun moeder. Dit duurde jaren voort. Toen Jayden oud genoeg was om zijn mond open te trekken barstte de bom. Hij had in al zijn woede hun moeder gewurgt. Jayden was 17 op dat moment. Emily 13. Jayden twijfelde geen moment en vertrok met zijn zusje.

Jayne Marston

Ze wreef even over haar gezicht heen, ze was vermoeid en alles begon weer pijn te doen. Ze was misschien iets te optimistisch geweest om meteen op te staan en dingen te willen doen. Het meisje, Emily, wilde een gouden medaillon afgeven aan haar, zodat ze kon zien dat ze inderdaad te vertrouwen waren. Haar blik ging even naar Jack.
“Dat is niet nodig, ik geloof je.” Zei ze hierdoor tegen Emily, als ze zoiets kostbaars wilde afgeven, dan moest het wel goed zitten. Haar blik ging even naar de tatoeage die Jayden op zijn arm had zitten, ze kon hem net niet goed zien en daardoor werd ze eigenlijk wel heel erg nieuwsgierig hoe hij er precies uitzag.
“Kom maar, neem maar plaats op de bank buiten, dan breng ik wat brood en soep.” Ze wilde toch het risico niet nemen met haar zieke vader in huis...

Ryan Marston

Hij zuchtte zacht, uiteindelijk kwam hij overeind en liep hij naar de deur toe, via het raam kon hij zien dat Jayne de mensen dichterbij liet komen. Blijkbaar vertrouwde ze het dan toch. Hij bleef in de deuropening staan en hij liet zijn blik over de twee heengaan. Wat kwamen ze doen, waar kwamen ze vandaan? Eigenlijk wilde hij het allemaal weten, maar hij had niet zo veel zin om een gesprek aan te gaan. Hij hoorde Jayne aanbieden dat ze wel wat eten ging halen en hij keek naar Jack, die er nog steeds maar wat bij stond, eigenlijk wilde hij Jack niet alleen bij die twee laten als Jayne eten ging halen. Daarom zette hij zich er maar overheen en stapte hij toch naar buiten toe. Hij keek heel even naar Jayne, hij glimlachte niet, maar hij wilde haar toch laten zien dat hij enigszins spijt had van zijn reactie.

Emily Armstrong

Ze knikte vriendelijk en deed het medaillon weer om haar nek. Onder haar shirt dicht bij haar hart. Ze keek even naar Jayden, die leek diep in gedachten. Ze ging op het bankje zitten die de vrouw aanwees. Ze haalde even diep adem. Zitten deed haar goed. De duizeligheid werd al iets minder. Jayden kwam naast haar zitten. Ze legde haar hoofd tegen zijn gespierde borstkas aan. Hij legde zijn hand om haar heen. Hoewel hij van buiten heel hard maar hij gaf wel degelijk om haar. Ze had zich nog nooit zo veilig gevoeld als bij hem. Ze wist niet wat er met haar was gebeurd als Jayden haar niet onder zijn hoede had genomen 8 jaar geleden. En nu had zij hem onder de hoede genomen nadat hij op het slechte pad was geraakt.
Ze tuurde om zich heen wachtend tot de vrouw zou terugkomen.