Red Dead Redemption

[Jessicaatjeee]

Jayden Armstrong

Hij luisterde aandachtig naar het verhaal van de jongen. Hij kende veel jongens die jaagden. Ze schepten vaak op met wilde verhalen over hun gevaarlijke tochten. Maar hij kon aan deze jongen zien dat alles wat hij vertelde ook echt was gebeurd. Jayden dacht er vaker aan om te jagen. Zo kon hij ook makkelijk aan voedsel komen, maar het idee dat een grizzlybeer of een poema Emily tegrazen zou nemen of hemzelf ombracht en daardoor Emily alleen achter liet bracht hem van het idee af. Bovendien was de kans groot dat hij een van zijn oude "vrienden" zou tegen komen te groot. En die zouden niet gedag zeggen zonder een kogel te loodsen. De jongen vertelde over de dicht bijzijnde stad Armadillo. Het was een grote stad zo vermelde hij. Prima werk te vinden dus. Hij zou morgen gelijk op zoek gaan naar werk. Nu eerst nog een slaapplaats vinden.
'Bedankt, ik heb voorheen wel een tijd gejaagd maar dat laat ik nu liever links liggen,' hij wendde zijn blik even af naar Emily. Hij stond op, bromde even toen hij op zijn pijnlijke been kracht uitoefende en richtte zich tot Emily.
'We gaan,' zei hij toen resoluut. Hij wilde deze mensen niet verder lastig vallen.

[xAnouk]

Jayne Marston

“Maar als je eenmaal iemand vindt, schrik je diegene af door je gedrag, wat helemaal nergens voor nodig is!” Zei ze nu tegen hem. “Dat moet je leren.” Sprak ze er plagend achteraan. Ze voelde zich weer een stuk beter en ze ging langzaam zitten. Hij gaf aan dat hij niet aardig kon doen tegen iemand die hij leuk vond. “Oh, dus dat betekent dat ik niet leuk ben?” Vroeg ze grinnikend aan hem. Ze kwam langzaam overeind.
“Kom, we moeten wel een beetje bij onze gasten blijven.” Zei ze nu tegen hem. Ze liep voorzichtig weer naar buiten toe, waar ze net hoorde dat de twee wilden vertrekken.
“Nu al? Ik vroeg me af of jullie ons misschien even wilden helpen.” Ze keek Jack even aan, hij kon nooit alles alleen doen en zij kon gewoon niet zo heel erg veel. Ze besloot gewoon dat de twee wel te vertrouwen waren op de een of andere manier.

[Nikkay]

Ryan Marston

Jayne wist duidelijk precies hoe het allemaal zat en dat liet hem glimlachen. Door wat ze daarna zei grijnsde hij. ‘Je weet zelf heel goed hoe leuk je bent, maar dat wil ik nog wel eens bevestigen hoor. Ik vind je ontzettend leuk. Gewoon niet op die manier,’ zei hij plagend. Ze zei dat ze wel een beetje bij hun gasten moesten blijven, dus liep hij achter haar aan, ze kregen net te horen dat ze vertrokken. Zodra hij buiten stond verhardde hij weer, de grijns op zijn gezicht verdween, net als de vrolijke blik in zijn ogen. Zijn kaaklijn was strak gespannen en hij ademde diep in. Hij wist het van zichzelf, maar hij kon gewoon niet anders doen. Jayne zei dat ze wel konden helpen, waardoor hij even opzij keek naar haar, meende ze dit serieus? Misschien waren ze wel iets achterlijks van plan. Hij zuchtte zacht, maar hij besloot dat het wel goed was. Hij woonde hier niet, het was niet aan hem en Jayne kon iedereen aardig inschatten, dus zou het wel goed zitten. ‘Wat moet er nog gedaan worden?’ vroeg hij haar.

[Celiine_Famke]

Jack Marston

Jayden bedankte hem voor zijn uitleg en vertelde hem dat hij voorheen ook een tijd gejaagd had, maar dat hij dat nu liever links liet liggen. Jack knikte kort. "Oké, dan raad ik je aan om een kijkje te gaan nemen in Armadillo," sprak Jack nog. Hij snapte wel dat Jayden liever niet wilde jagen. Soms overwoog Jack ook om te stoppen als er weer iets voorgevallen was, maar hij was nog nooit gestopt. Hij wist dat zijn ouders het ook niet zo leuk vonden dat hij zo vaak aan het jagen was om geld te verdienen. Zijn vader deed ook weleens aan jagen, maar dat deed hij meer voor de lol en om een extra centje te verdienen. Jack deed het echt heel vaak en was soms dagenlang weg daardoor. Hij woonde nog wel bij zijn ouders, maar wilde wel voor zichzelf kunnen zorgen en mee kunnen betalen aan alles. Misschien zou hij over een tijdje wel op zoek gaan naar een eigen huisje. In het bos ergens wonen leek hem wel onwijs gaaf. Maar in Armadillo zelf was wat praktischer.
Jayden zei dat ze weg gingen en stond op. Jack stond ook direct op.
"Succes met het vinden van werk en een goede reis verder. Het is niet zo lang rijden naar Armadillo. Daar zijn ook genoeg hotels," vertelde Jack. Daarna keek hij op omdat Jayne en Ryan ineens verschenen. Jayne vroeg of ze nu al weg gingen en vroeg of ze hier niet konden helpen. Jack keek even ietwat geschokt. Hij vertrouwde Jayden en Emily op zich wel, maar je wist het nooit... Hulp was wel fijn, aangezien Jack alles alleen moest doen nu. Maar Ryan had ook al aangeboden te helpen en met z'n tweeën was het op zich wel te overzien. Toch hield Jack zijn lippen stijf op elkaar en ging hij niet tegen haar voorstel in.

[Jessicaatjeee]

Jayden & Emily Armstrong

De twee andere bewoners kwamen ook weer afgelopen. De vrouw zei iets over hulp. Hij kon het maar net verstaan. Hij keek even verbaasd. De andere jongen leek haar compleet te negeren. Het zag er naar uit dat ze het niet met elkaar eens waren. Ze leken in veel opzichten wel op elkaar, maar er waren ook verschillen te zien. Het zouden broer en zus kunnen zijn maar echt zeker wist hij dat niet. Het boeide hem ook niet. Dat was meer iets voor Emily. Zij was veel meer gericht op mensen.
'We zouden jullie graag willen helpen!' Antwoordde ze dan ook gelijk op het voorstel van de vrouw in.
'Ze redden het heus wel alleen af,' snauwde hij naar zijn zus. Zijn reactie klonk feller dan hij meende. Emily keek hem boos aan. Waarom moest hij altijd zo afwijzend zijn. Hij gaf nooit eens iets de kans.
'Als ze geen hulp nodig hebben, waarom zou ze het dan aan ons vragen ?' Bracht ze fel tegen hem in. In een vlaag van woede kreeg hij haar bij haar arm, maar op het moment dat haar gezicht strak kwam te staan en haar ijsblauwe ogen vochtig werden liet hij direct weer los.
'Sorry..' Mompelde hij. 'Ik wilde niet..'  Ze deed een stap naar achter. Jayden voelde een knoop in zijn maag. Waarom moest hij dat nou doen? Waar viel hij steeds terug in die slechte houding? Hij vloekte binnensmonds.

[xAnouk]

Jayne Marston

Ze rechtte haar rug een beetje, ze voelde zich nu weer een stuk beter doordat ze Ryan begreep en doordat hij haar nu wat beter begreep en omdat ze even met hem gepraat had. Het was niet stom dat ze het kindje miste. Waarschijnlijk had hij hetzelfde.
Jack en Ryan keken haar aan alsof ze gek was toen ze voorstelde dat de twee konden helpen, ze wilde ze gewoon een steuntje in de rug geven, zo konden ze wat werken en konden ze geld verdienen, anders konden ze nooit een slaapplek betalen in Armadillo. Ze dacht gewoon wat anders dan de mannen, die zagen alleen twee mensen die ze niet helemaal vertrouwden.
Ryan wilde eerst weten wat er allemaal gedaan wordt, ze wees naar het terrein. “Elke keer wordt alleen het hoognodige gedaan, de schuur moet nodig weer een keer geverfd worden, net zoals het houtwerk rond de weilanden. Het erf moet schoon en het huis moet ook worden schoongemaakt.” Vertelde ze. Ze keek de twee mensen aan. Het meisje, Emily, zei dat ze echt graag wilde helpen en daardoor glimlachte Jayne, het was wel te merken dat het meisje het jongere zusje was. Daarna keek ze de jongen even doordringend aan toen er wat leek te gebeuren tussen die twee. Haar gezicht strak en wat oplettend.
Ze trok de stoute schoenen aan en liep op hem af met nog steeds een doordringende blik in haar ogen.
“Ik mag hopen dat je jouw leven verbetert hebt en dat je ons vertrouwen verdient. Anders loopt het niet goed voor je af.” Sprak ze tegen hem. Ze zei het heel zacht, maar wel duidelijk. Met haar en haar familie viel niet te sollen en dat moest hij gewoon weten.

[Nikkay]

Ryan Marston

Jayne legde uit wat er gedaan moest worden, toen er daarna iets gebeurde spande hij volledig aan. Onbewust ging zijn hand al naar zijn revolver en hij keek met een doordringende blik naar de jongen. Jayne wees hem al terecht, maar dat vond hij niet genoeg. Hij stapte naar voren en hij keek de jongen nog strakker aan. ‘Nog één zo’n actie en je komt met mij mee, vriend. Ik hoef geen gezeik hier, zeker niet bij mijn familie.’ Zei hij. Zijn stem klonk kalm maar hard. Dit was gewoon intimidatie en bedreiging, genoeg voor hem om dit niet zomaar toe te staan. Hij kon heel veel accepteren, maar niet van vreemden en niet om niks. Daar kon hij niet tegen. Waarschijnlijk wist die gozer niet eens dat hij sheriff was, als hij dat wel had geweten was hij waarschijnlijk niet eens in de buurt gekomen. ‘Waar kom je vandaan?’ vroeg hij direct, omdat hij het nu al helemaal niet meer vertrouwde. Het was duidelijk dat die gozer dingen had uitgevroten die niet goed waren, hij ging daar nu geen gezeik om maken, maar hij wilde het wel weten.

[Celiine_Famke]

Jack Marston

Jayne begon uit te leggen aan Ryan en aan de twee nieuwelingen wat er allemaal eigenlijk nog moest gebeuren. Jack wist dat zijn vader al die dingen van plan was geweest, maar vaak had hij het al druk genoeg gehad met de standaard klussen op het erf.
Jack trok zijn hoed recht en hield zich een beetje afzijdig van de rest. Jayne voerde het woord en dus vond hij het niet nodig zich er nu mee te bemoeien. Hij bleef er alleen bij staan omdat hij ze niet alleen wilde laten. Normaal was Jack juist nooit wantrouwend en vertrouwde hij mensen soms juist te snel. Maar nu was het anders.
Toen Jayden plotseling een aanval van woede leek te krijgen en zijn zusje ruw beet pakte, stapte Jack weer een stap naar voren, dichter naar iedereen toe. Hij kneep zijn ogen een beetje samen en zweeg, terwijl hij toekeek hoe Jayne de jongen aansprak over zijn gedrag. Niet lang daarna kwam ook Ryan erbij. Die leek ook totaal niet blij met dit gedrag. Jack vond het een klein beetje overdreven hoe hij reageerde, want Jayden had alleen maar de arm van zijn zusje vast gepakt, maar aan de andere kant snapte hij het ook wel. De boerderij viel nog net onder Armadillo, dus ook hier was hij nog sheriff. Een paar kilometer verderop niet meer. Maar hier nog wel.
Jack hield zich opnieuw afzijdig. Toch stond hij paraat, mocht er iets misgaan.

[Jessicaatjeee]

Emily & Jayden Armstrong

De vrouw noemde een hele waslijst aan dingen op die nog gedaan moesten worden. Ze voelde nu al een klik met de vrouw. Misschien was het wel iets vrouw eigens, maar toch. Toen Jayden haar vastgreep waren alle bewoners dan ook meteen paraat.
'Niets aan de hand,' klonk haar stem zacht, niet erg overtuigend. Ze bleef haar broer strak aankijken.
'Het zal niet meer gebeuren,' zei ze nu iets vastberader. 'Niet waar broer?'
Hij keek haar zus aan. De andere vrouw had gelijk, hij moest echt veranderen en misschien was dit juist een goede plek om dat voor elkaar te krijgen.
'Ja,' mompelde hij en liet zijn ogen even naar de grond afdwalen. Een van de jongens kwam fel tegen hem in. Zijn familie was blijkbaar erg belangrijk voor hem. Hij moest even aan zichzelf denken. Zijn vader was dan wel een hufter, maar zijn zus en moeder waren hem heel dierbaar. De jongen vroeg waar ze vandaan kwamen. Voordat hij iets kon zeggen had Emily haar mond al geopend.
'We zijn geboren in Rio Bravo, maar sinds onze moeder is..' ze staakte heel even haar zin. '..is overleden zijn we vertrokken. Sindsdien trekken we rond op zoek naar werk. Als er geen werk meer is trekken we verder,' legde ze uit. Hoewel alles wat ze zei waar was, vertelde ze niet dat Jayden had vastgezeten. Dat deed er nu even niet toe en ze vond dat Jayden dat zelf moest vertellen, als hij dat nodig vond.

[xAnouk]

Jayne Marston

Ze wilde Ryan terecht wijzen, hij hoefde zich er niet nogmaals mee te bemoeien en hij zorgde er ook nog eens voor dat ze overkwam als een watje door haar zo in bescherming te nemen, ze rolde even met haar ogen, maar zei verder niets aangezien de twee er gelukkig wel rustig onder bleven.
Emily zei dat het niet meer zal gebeuren. Daardoor glimlachte Jayne een beetje en ze keek naar de jongen. Ze wilde met hem praten, het was precies hetzelfde als ze met Ryan had, ze wilde gewoon weten wat er achter zat, waarom hij zich zo geheimzinnig gedroeg.
Emily begon te vertellen waar ze vandaan kwamen, daardoor knikte ze begrijpelijk met haar hoofd.
“Weet je wat? Willen jullie mannen buiten aan het werk?” Vroeg ze allereerst. “Dan kunnen wij het huis wel schoonmaken en komen we daarna helpen met schilderen.” Sprak ze kortdaad, ze wilde aan de slag.

Amy Marston

Ryan ging weg en ze keek hem heel even na, daarna ging haar blik weer naar John, zijn gezicht leek wat te bewegen, ze zag duidelijk dat hij zijn kaken op elkaar klemde waardoor ze zeker wist dat hij weer langzaam iets bijkwam. Ze kwam weer bij hem zitten en streek langs zijn gezicht.
Hij opende zijn ogen een beetje en ze glimlachte naar hem. “Hoi, lieverd.” Fluisterde ze tegen hem. Hij mompelde wat, maar ze wist echt niet wat hij zei.
“Ik pak even wat pijnstillers voor je.” Zei ze zacht tegen hem. Ze stond weer op en rommelde wat in de kastjes, daarna kwam ze terug met een paar pilletjes en een glaasje water. “Het helpt tegen de pijn.” Zei ze tegen John, aangezien ze nog niet wist of hij het wel of niet accepteerde. Dat was het lastigste, soms wilde hij het niet hebben.

[Nikkay]

Ryan Marston

Hij bleef de jongen strak aankijken, het meisje vertelde waar ze vandaan kwamen, de jongen hield zijn kop dicht. Het stond Ryan niet aan, dat was duidelijk. Jayne leek het niet te waarderen, hij keek haar doordringend aan. ‘Dit is míjn stad, Jayne. Als hij iets flikt is het mijn verantwoording en ik ga dat niet laten gebeuren, zeker niet hier, niet bij jullie,’ zei hij kortaf, zijn stem bot en hard. Hij bedoelde het allemaal helemaal niet zo verkeerd, maar hij moest ergens al zijn frustratie in kwijt. Zijn blik ging weer even naar Emily, omdat ze hem wel vertelde waar ze vandaan kwamen. Hij knikte even, meer aandacht bestede hij niet aan haar. Hij sprak eigenlijk met geen woord tegen haar, misschien wel bewust. Zijn blik ging weer naar de jongen toe en hij ademde diep in. Misschien was het beter om te vertrekken, maar juist op dat moment kwam Jayne met een voorstel over het samenwerken. Moest hij nog met die gast samenwerken ook. Het was dat hij graag bij Jack was en dat hij wilde laten zien dat hij het belangrijk vond om hun te helpen, maar het ging niet van harte. Hij keek even strak naar Jayne, daarna haalde hij zijn schouders op. ‘Best,’ mompelde hij.

[Celiine_Famke]

Jack Marston

Ryan leek wat geïrriteerd en hij meldde even dat deze stad onder zijn verantwoording viel. Zijn stem klonk bot en Jack keek even weg. Ryan had het tegen Jayne, maar Jack hield er nooit van als mensen bot reageerde, tegen wie dan ook.
Op een gegeven moment stelde Jayne voor om samen te gaan werken. De mannen zouden dan buiten beginnen met schilderen en de hekken repareren die stuk waren. Emily en Jayne zouden dan binnen beginnen met schoonmaken en later ook helpen buiten. Jack vond het wel een goed idee. Emily vertrouwde hij op zich wel. Die kon hij wel samen met Jayne laten. Dan konden Ryan en hij met Jayden blijven. Buiten. Want eerlijk gezegd had hij Jayden niet heel graag binnen, zo dicht bij zijn vader. Hij wist niet helemaal wat hij van Jayden moest vinden. Op sommige momenten leek hij best betrouwbaar, maar net weer totaal niet.
"Prima, ik vind het goed," reageerde Jack nog op Jayne's voorstel. Ryan mompelde ook dat hij het best vond, al ging het bij hem zeker niet van harte. Jack hoopte maar dat Jayne zijn gedrag een beetje zou negeren en dat ze niet opnieuw ruzie zouden krijgen, want hij wist hoe erg Jayne zich kon irriteren aan dat soort gedrag.


John Marston

Hij had zijn ogen nog maar net geopend of hij hoorde Amy's stem alweer. Een warm gevoel ging door hem heen. Hij was er blij mee dat ze zo vaak bij hem was. John glimlachte even waterig naar Amy. Ze zei nog iets. Het duurde even voor het goed tot John door dring en hij begreep dat ze pijnstillers ging pakken. Ze stond op en John hoorde haar rommelen in een kastje. Niet lang daarna kwam ze terug met een paar pilletjes en een glaasje water. Ze zei dat het tegen de pijn was. John twijfelde even. Normaal was hij niet zo gesteld op medicijnen. Hij hield er gewoon niet van om pillen in te slikken. Maar de pijn die hij nu voelde was alles behalve fijn en misschien zou hij iets meer energie krijgen als hij de pijn minder voelde. Dan kon zijn lichaam misschien beter vechten.
Langzaam en trillend pakte John het glas water aan en daarna de pillen. Gelukkig waren ze niet zo heel erg groot. Hij keek er even naar, maar gooide ze toen achter in zijn keel en goot er een grote slok water achteraan. Hij voelde zich al ietsjes beter dan de afgelopen dagen, hij was iets aanweziger. De vorige keren had hij zelf niet eens de pijnstillers kunnen nemen maar had Amy het hem als het ware moeten voeren. Het zei natuurlijk nog niet echt veel want hij kon nog steeds een terugval krijgen, maar het leek in ieder geval weer wat meer de goede kant op te gaan.

[xAnouk]

Amy Marston

Met een glimlach keek ze toe, toen John de pillen pakte en het water om ze allebei door te slikken.
"Je bent een oude taaie." Zei ze met een glimlach, maar toch liefdevol tegen haar man. Ze pakte het glas weer van hem over en zette die rustig op het nachtkastje neer. Ze had beneden wel wat stemmen gehoord, onbekende stemmen, maar ze hoorde ook haar kinderen en Ryan, daardoor besloot ze om er niet naartoe te gaan. Ze zouden het wel redden, daar was ze zeker van, ze moest het ook gewoon wat meer loslaten, haar kinderen waren volwassen en inmiddels al zelfstandig genoeg.

[Jessicaatjeee]

Emily & Jayden Armstrong

Ze keek naar Jayne. Ze stelde voor dat zij binnen zouden gaan schoonmaken, terwijl de mannen buiten zouden gaan schilderen. Het liefst liet ze Jayden niet alleen, maar ze moest ook leren loslaten. Hoewel zij het kleine zusje was lette ze ook op haar grote broer, terwijl hij anderzijds haar juist weer beschermde.
'Ik vind het prima,' zei ze vriendelijk. Jayden keek even geïrriteerd. Hij zag het helemaal niet zitten om met de jongen, die Ryan heette mee te gaan. Jack leek hem wel een aardige gozer. Daarom deed hij maar gewoon wat Emily wilde.
'Prima,' zei hij op een licht geïrriteerde toon. Hij probeerde het nog een beetje nuchter over te brengen.
Emily liep naar Jayne, afwachtend tot zij haar mee naar binnen zou nemen terwijl Jayden stug bleef staan.

[xAnouk]

Jayne Marston

Ze besloot maar niet meer op Ryan te reageren, dan werden ze allebei alleen maar kwader, dat was niet de bedoeling, vooral niet met die twee mensen erbij. De mannen leken het alle drie wel best te vinden.
“Succes jongens.” Zei ze nu met een glimlach en ze gaf haar broertje even een knipoog, als teken dat hij het een beetje in de gaten moest houden.
Daarna ging haar blik weer naar Emily, ze pakte de spullen weer op die de twee gebruikt hadden om van te eten en nam het meisje met haar mee naar binnen toe. Zo via de achterdeur kwamen ze eerst aan bij de keuken, met mooie lichtblauwe kastjes.
De spullen zette ze op het aanrecht neer bij de rest en ze stapte de huiskamer binnen.
“Zoals je ziet is het nogal een puinzooi... Zullen we anders eerst beginnen met de afwas samen? Dat is wel zo gezellig en dan hebben we het ergste gehad.” Sprak Jayne vrolijk en vriendelijk, ze ging weer naar de keuken en pakte een tobbe waar ze warm water in deed met wat sop.

[Nikkay]

Ryan Marston

Jayne wenste hun succes en hij keek haar even aan, daarna schudde hij zijn hoofd. Ze wist heel goed dat hij dit niet leuk vond. Zijn blik ging even naar Emily, ze zag er eigenlijk best oké uit. Ze leek hem wel aardig, in tegenstelling tot haar broer, die hij nu eigenlijk al niet mocht. Maar dat kon ook komen omdat hij een pest humeur had en die gozer zich niet kon gedragen. Hij keek even opzij naar Jack en hij glimlachte zwakjes, Jack mocht hij gelukkig wel, daar kon hij goed mee opschieten. Zijn blik ging weer opzij naar Jayden, hij zou hem in de gaten houden, dat was wel duidelijk. Hij ademde diep in, hij moest echt wat ontspannen. Het ging gewoon niet, hij was enorm opgefokt en het verdriet zette hij meteen om in spanning en woede, de jongen was een perfect doelwit om dat op af te reageren.

[Celiine_Famke]

Jack Marston

Emily leek het ook wel een goed idee te vinden, ze bleef zich namelijk neutraal gedragen. De jongen, Jayden, leek er echter minder blij mee te zijn. Jack keek hem even kort aan, maar daarna keek hij weer naar Jayne die hen succes wenste. Ze gaf hem een knipoog en Jack glimlachte er even om en wenste de meiden ook succes. Hij keek Jayne en Emily na en keek daarna opzij naar Ryan. Die leek Jayden nu al heel erg in de gaten te houden. Er hing gewoon een soort spanning nu. Jack hoopte maar dat het straks iets beter ging en dat Jayden niet al te bijdehand ging lopen doen.
"Laten wij ook maar beginnen dan," stelde hij nu voor, waarna hij zich omdraaide en richting het kleine, houten schuurtje liep die naast de boerderij stond. Hierin bewaarden ze allerlei spullen, van oude kruiwagens, bezems, extra harken en ander gereedschap tot verf en onderdelen van koetsen. Jack opende de houten deur, die krakend en piepend mee gaf, en liep het schuurtje binnen. Het rook er muf en het stond bom vol met troep. Jack grijnsde even en schudde zijn hoofd. Zijn moeder was altijd erg van het schoonmaken en alles netjes houden, dit was dan ook echt de enige plek waar het een puinzooi was. Dit was ook meer een plek waar zijn vader vaak kwam, als hij ging klussen. Zijn moeder kwam hier bijna nooit. Misschien maar goed ook, want als die dit zou zien- al wist ze er hoogstwaarschijnlijk wel vanaf- zou ze spontaan in een depressie raken.
"Hier," Jack bukte en pakte een aantal potten verf en wat kwasten. Hij gaf ze over aan Ryan en Jayden. "Dan kunnen we aan de slag. Zullen we beginnen met de schuur verven? En daarna het hekwerk van de weides?" Hij sloot de deur van het schuurtje weer achter zich.

[Jessicaatjeee]

Emily Armstrong

Ze volgde Jayne naar het huis. Ze kwamen binnen in de keuken. Ze keek haar ogen uit. Ze was al tijden niet in een huis geweest. De blauwe keuken zag er prachtig uit, evenals de woonkamer waar ze nu nog maar slechts een deel van kon zien vanuit de keuken. Het voelde zo warm om weer in een huis te staan. Ze glimlachte naar Jayne.
'Wat een prachtig huis,' zei ze bewonderd. Ze lachte toen Jayne zei dat het nogal een troep was.
'Prima hoor, zal ik afdrogen?' vroeg ze nadat Jayne had gevraagd om eerst de afwas te doen.

Jayden Armstrong

Hij kon de spanning vanaf een afstand duidelijk voelen. Schijnbaar vertrouwden ze hem voor geen meter. Maar dit kwam dan ook eigenlijk wel door zichzelf. Hij moest toch echt een andere houding gaan aannemen, anders kon hij zijn zus nooit een veilige omgeving bieden. Hij liep achter de jongens aan. Jack pakte de spullen uit een schuur.
"Goed plan,' zei hij zo vriendelijk mogelijk op Jack zijn vraag.

[Nikkay]

Ryan Marston

Hij dacht dat het misschien beter was om Jayden zo goed mogelijk te negeren en alleen maar aan dacht voor Jack te hebben, maar hij wist niet of hij dat vol ging houden. Anders ging hij maar gewoon naar huis, eigenlijk had hij zelf ook nog wel zat te doen. Hij pakte wat spullen van Jack aan in de schuur en hij keek even om naar Jayden, die het wel een prima plan leek te vinden. Hij sprak vriendelijk, hij deed duidelijk zijn best. Ryan keek hem kort doordringend aan, daarna keek hij weer naar Jack en glimlachte hij zwakjes, het kostte hem duidelijk moeite, maar hij deed wel zijn best. Hij wist dat het de sfeer niet echt beter zou maken als hij de hele tijd zo chagrijnig bleef, maar het liefste vertrok hij gewoon, naar huis. Hij wist dat hij het niet kon maken, niet tegenover Jayne, maar ook Jack wilde hij liever niet laten stikken. Maar hij werkte duizend keer liever alleen met hun samen dan met die twee er bij. Die Emily ging nog wel, die leek hem aardig en oprecht vriendelijk, maar Jayden moest snel laten zien dat hij die vriendelijkheid vast kon houden, anders werd het niets.

[xAnouk]

Jayne Marston

Emily vond het een prachtig huis en ze keek haar met een glimlach aan, waarschijnlijk was ze echt niet veel gewend, want andere mensen zouden hun neus ophalen door de troep die er te zien was. Misschien ging ze Emily echt nog wel mogen, het was in ieder geval een heel lief meisje.
“Het is van mijn ouders, die zijn boven.” Vertelde ze over het huis. Emily wilde wel afdrogen en Jayne knikte. “Ja, dat is prima hoor.” Glimlachte ze. Ze begon met de afwas en ging in een stevig tempo door.
“Hoe vind je het eigenlijk? Om samen met je broer rond te reizen?” Begon ze een gesprek aan.

[Jessicaatjeee]

Emily Armstrong

Jayne vertelde dat het huis van haar ouders was. Even kwam er een brok in haar keel. Ze had zo graag ook een normale jeugd willen hebben. Een normaal gezin, net als deze. Ze mistte haar moeder vreselijk en vreesde nog altijd om haar vader. Nadat hij uit de gevangenis was ontsnapt en was verdwenen leefde ze nog altijd in angst. Sinds haar broer weer bij haar was voelde ze zich wel een klein beetje veiliger, dat was een kleine troost. Ze schrok uit haar gedachte toen Jayne wat vroeg. Even moest ze nadenken wat ze precies vroeg.
'Ik..ik vind het erg fijn samen met mijn broer te zijn. Ik weet dat hij niet altijd even vriendelijk overkomt, maar hij heeft een hoop meegemaakt en doet echt zijn best. Je moet hem alleen de kans geven hem te leren kennen. Het rondreizen vind ik niet altijd even prettig. Je weet nooit wat je tegen komt. We liepen nu al dagen zonder eten. Ik ben blij dat we bij jullie zijn terechtgekomen,' zei ze glimlachend tegen Jayne terwijl ze de vaat afdroogde.

[xAnouk]

Jayne Marston

Ze gaf aan dat ze het heel erg fijn vond om met haar broer te zijn, hij had een hoop meegemaakt en kwam daardoor niet zo vriendelijk over. Je moest hem de kans geven. Jayne glimlachte met een knikje.
“Hij was een crimineel, of niet?” Wilde ze nu recht op de man af weten, Jayne draaide er liever niet omheen, ze wilde meteen weten wat er aan de hand was, op zich vonden de meeste mensen dat ook wel fijn, want iedereen wist wel wat ze aan haar hadden.
“Misschien kunnen jullie hier wel een tijdje blijven, op de hooizolder is nog plek. Maar dat zou ik dan eerst met mijn ouders moeten overleggen.” Zei ze zacht tegen het meisje.
“Ik heb ook een tijdje samen met Jack rondgereisd, we vonden het fantastisch om meer van de wereld te zien.” Het was wel duidelijk dat Jayne graag praatte en dat terwijl ze gewoon doorging met de afwas.

[Jessicaatjeee]

Emily Armstrong

Jayne wachtte totdat ze was uitgepraat en vroeg toen of haar broer een crimineel was. Ze slikte even en haar hart maakte een sprongetje. Haar handen trilden. Het had geen zin te liegen, ze had het allang door.
'Hij is op het verkeerde pas geweest ja,' zei ze snikkend. 'Maar dat is verleden tijd,' voegde ze eraan toe terwijl ze haar ogen neersloeg en er een traan langs haar wang gleed. Het was gewoon niet eerlijk. Hun vader had hem erin meegetrokken.
Ze herpakte zich snel en glimlachte weer even flauwtjes naar Jayne.
'Sorry hoor, het is allemaal nogal heftig geweest,' en daarmee bedoelde ze ook haar jeugd. Ze vrolijkte weer op toen Jayne zei dat ze hier misschien wel even konden blijven. Dat zal hun zeker goed doen, even geen veranderingen.
'Dat zou ik heel erg fijn vinden,' zei ze daarom ook tegen Jayne. De schone vaat stapelde zich op, want Jayne ging vlot verder.
'Niet zo snel joh,' zei ze lachend.

[Celiine_Famke]

Jack Marston

Jayden leek nu wel echt zijn best te doen om vriendelijker over te komen. Maar goed ook, want Jack wist niet hoe het anders tussen Jayden en Ryan zou gaan verlopen. Jack glimlachte even vriendelijk naar Jayden en keerde zich toen om, waarna hij naar de paardenstallen liep en de verfpotten neerzette op de grond. Hij zette zijn hoed recht op zijn hoofd en begon toen aan het verven van de buitenkant van de schuur. De zon brandde op zijn huid, maar het was niet zo heel warm meer omdat de avond naderde.
Bandit- de grote, donkerbruine hond- kwam ook aan lopen en ging bij Jack zitten, alsof hij kwam kijken wat hij deed. "Gekke hond, ga eens aan de kant jij," lachte Jack. Hij duwde de hond opzij zodat hij er weer bij kon. Bandit kantelde zijn kop en liep toen kwispelend op Ryan af. De hond kende Ryan al best goed nu. Meestal waren de eerste paar ontmoetingen met Bandit nooit zo heel leuk, maar als hij je kende was het de liefste hond die er bestond.

[xAnouk]

Jayne Marston

Ze had duidelijk een gevoelige snaar geraakt waardoor ze meteen stopte en een hand op de rug van Emily neerlegde.
“Sorry, ik bedoelde het niet gemeen.” Zei ze zacht tegen haar en wat geschrokken. Ze vertelde dat haar broer op het verkeerde pad was geweest, maar dat was verleden tijd. Ze glimlachte hierdoor. “Dat is heel mooi.” Vertelde ze met een knikje.
“Was het zo erg?” Vroeg ze zachtjes wanneer Emily aangaf dat het heel heftig was geweest.
Ze zou het fijn vinden als ze mochten blijven. “Eerst eens kijken of Jack en Jayden een beetje met elkaar op kunnen schieten, Ryan is brombeer, die vindt wel meer mensen niet aardig.” Lachte ze nu.
Volgens Emily ging ze te snel en daardoor keek ze opzij. “Ik help zo wel even hoor, geen probleem.” Glimlachte ze terug.

[Gesponsorde inhoud]