Red Dead Redemption

John Marston ~ Jack Marston

Jack keek zijn moeder eerst wat ongeloofwaardig aan toen ze hem vertelde dat ze zijn bloed nodig had om zijn vader te helpen. Maar ze leek het echt te menen en Jack knikte dus zachtjes. Hij had er alles voor over om zijn vader weer op de been te krijgen. Hij wilde niet dat zijn vader zou sterven. En Marcel had duidelijk gemaakt dat dit toch vrij risicovol was voor zijn vader.
John lag er stilletjes bij en leek zich echt alles behalve goed te voelen. Hij had werkelijk overal pijn, al zijn spieren zeurden. Hij had zijn ogen nog een klein beetje open, maar leek er moeite mee te hebben.
Omdat hij al misselijk was, hoefde Amy niet bepaald veel te doen voordat hij over zijn nek ging. Zijn hele lichaam kromp samen en probeerde zijn maaginhoud er volledig uit te knijpen. John leek zich alleen maar ellendiger te gaan voelen.

Amy Marston

John gaf over en ze moest toegeven dat ze zich schuldig voelde zo. Hij zag er belabberd uit. Ze veegde zorgzaam zijn mond af en streek even langs zijn gezicht.
Daarna keek ze haar zoon weer aan, ze pakte een naald en het buisje.
"Kom." Zei ze zacht tegen hem. "Je zult je daarna een beetje duizelig voelen, maar als je dan gewoon gaat liggen en rusten, komt alles goed." Fluisterde ze. Ze pakte zijn arm en legde die op het bed. Daarna maakte ze het schoon en stak ze de naald voorzichtig in zijn arm. Ze verbond het buisje tussen de arm van John en Jack en pompte het bloed in de arm van John. Zodra ze het genoeg vond, haalde ze alles los en pakte ze de beide armen goed in, daarna gaf ze John nog een oplossing zodat hij zou gaan slapen en zich daarna hopelijk een stuk beter zou voelen.
Ze keek haar zoon nu weer aan en omhelsde hem stevig. "Bikkel." Zei ze hem nu.

Jack Marston

Hij liet zijn moeder doen wat ze in haar hoofd had en hij keek nieuwsgierig toe. Op een gegeven moment kreeg hij een beetje een duizelig en misselijk gevoel, maar hij besefte wel dat dat erbij hoorde. Hij keek zijn moeder even aan toen ze klaar leek te zijn en ze omhelsde hem stevig en noemde hem een bikkel. Jack glimlachte en sloeg zijn armen ook om zijn moeder heen. Op een gegeven moment liet hij haar los en keek hij weer naar zijn vader. Zijn blik was bezorgd, hij hoopte maar het zou werken, al zag zijn vader er slecht uit. Het was een beetje 50/50. Of het hielp, of niet.
Het was zijn vader blijkbaar te veel geworden. Hij had enorm zijn best gedaan om erbij te blijven en om te vechten, maar hij lag nu buiten bewustzijn. Zijn gezicht lijkwit, rare kingen om zijn ogen en zijn lichaam licht trillend. Zijn ademhaling was rustiger geworden nu hij buiten bewustzijn was, maar nog steeds onregelmatig. Jack pakte de hand van zijn vader voorzichtig vast. Hij was doodsbang hem te verliezen, hij was er slecht aan toe.

Amy Marston

"Ik hou van je." Zei ze zacht tegen haar zoon. Hij liet haar na een tijdje weer los en keek naar zijn vader. Ze streek door de haren van Jay heen terwijl ze ook naar John keek. "Hij moet nu even zijn best doen, maar door het schone bloed in zijn lichaam kan hij zelfstandig de vergiftiging tegen gaan, hij kan beter buiten bewustzijn zijn dan wakker." Zei ze haar zoon terwijl ze met een zucht haar hoofd tegen hem aanlegde. Ze voelde zich zwak door de wond in haar schouder. Ze had niet eens meer de puf om naar beneden te gaan om Ryan te vragen of hij haar wond wilde verzorgen.

Jack Marston

Hij luisterde naar zijn moeder, die hem vertelde dat John nu een betere kans zou hebben om te overleven. Jack hoopte maar dat de kans groot genoeg was. Ze moesten natuurlijk niet vergeten dat het lichaam van John al verzwakt was van het ongeluk daarvoor. Hij was nog niet volledig hersteld geweest. Jack slikte moeizaam en keek weer even naar het bleke gezicht van zijn vader. Toen pas leek hij de angst en de bezorgdheid echt te voelen. Hij was niet zoals zijn vader, nog niet. Zijn vader wist zijn emoties altijd volledig voor zichzelf te houden en weg te stoppen. Hij uitte het niet vaak. Jack leek op zijn vader, maar daarmee niet. Hij was een stuk emotioneler, misschien omdat hij nog jong was. Maar dit soort situaties deden hem wel echt wat. Marcel had hem echt met de dood bedreigd. En hij was zich dood geschrokken toen hij had gehoord dat zijn vader vergiftigd was door Marcel. Hij was boos, bang, bezorgd.
Toen zijn moeder haar hoofd tegen hem aan legde en zei dat ze van hem hield, hield hij het niet meer. Zijn ogen waren al een tijdje aan het branden, maar nu sprongen de tranen in zijn ogen. Een brok ontstond in zijn keel en hij keek naar de grond. Een traan liep over zijn wang, en hij snikte heel zachtjes. Even sloot hij zijn ogen. Daarna keek hij weer opzij naar zijn moeder. Hij wilde niet huilen, hij wilde net zo sterk zijn als zijn vader. Maar hij kon zijn emoties niet goed verbergen, dat was een feit.
"Ik.." begon Jack gedempt, zijn stem lichtjes trillend. "Ik roep Ryan voor je.." Hij probeerde kort te glimlachen, maar was op dit moment emotioneel een wrak waardoor de glimlach mislukte. Jack liep richting de deurpost, verliet de kamer en liep naar de trap.
"Ryan?" riep hij naar beneden. Zijn stem nog steeds emotioneel en gebroken. Waarom kon hij het niet negeren? Hij slikte even en zuchtte.

Ryan Marston

Hij zat naast Jayne op de bank, hij hield haar eigenlijk al de hele tijd vast. Hij liet haar pas los toen hij zijn naam hoorde. Hij kwam meteen overeind en binnen een paar seconde stond hij boven. Hij keek even naar Jack, de jongen had het duidelijk moeilijk. Heel kort klopte Ryan op de schouder van Jack en glimlachte hij zwak, als teken van steun of iets in die richting. Daarna ging hij naar binnen, hij wist dat Amy verzorgd moest worden en dat deed hij het liefste zo snel mogelijk. Hij zocht wat spullen bij elkaar, het meeste lag zo voor de hand. ‘Als ik je heel veel pijn doe moet je het zeggen,’ mompelde hij tegen haar, daarna trok hij de stof van haar blouse aan de kant en begon hij de boel schoon te maken, zodat hij goed kon zien wat hij deed. In zijn handelingen was wel duidelijk dat hij dit veel vaker gedaan had, gelukkig maar, het kwam over het algemeen goed van pas. Zodra hij het redelijk schoon had, begon hij de kogel heel voorzichtig uit de wond te halen, waarschijnlijk was dit pijnlijk, maar hij keek met een strakke blik naar wat hij deed, volledig geconcentreerd. Zodra hij het ding er uit had maakte hij de wond opnieuw schoon, om het daarna secuur dicht te maken en te verbinden.

Amy Marston

Ze merkte heel erg goed dat haar zoon het zwaar had. Niet zo heel erg veel later begon hij te snikken, ze zou het liefste met hem meehuilen tot ze niet meer kon en dan naast John in slaap vallen, maar ze beet op haar lip en streek over de rug van haar zoon heen. Jack ging Ryan halen.
“Lieverd... het is niet erg, je mag huilen. Dat is niet erg.” Zei ze zacht terwijl ze haar zoon even aankeek. Niet veel later kwam Ryan de kamer binnen en begon met het verzorgen van haar wond. De wond had al een rood randje, iets wat niet zo’n heel erg goed teken was...
Ze klemde haar kaken op elkaar tot hij klaar was. Ze keek hem even aan. “Dankjewel.” Zei ze hem zacht en vermoeid.
“Je mag vannacht wel hier blijven, ik wil morgen met je praten.” Gaf ze nog aan.

Naam: Jayden Armstrong
Leeftijd: 25
Geslacht: man
Achtergrond: een jonge man met al veel levenservaring. Is in het verleden op het verkeerde pad geraakt maar probeert nu de draad weer op te pakken samen met zijn zusje Emily.

Naam: Emily Armstrong
Leeftijd: 21
Geslacht: vrouw

John Marston

Hij was een lange tijd buiten westen geweest en had alleen maar in het bed gelegen. Hij was geen een moment meer wakker geweest. Tot nu.
Zijn oogleden trilden en hij opende zijn ogen heel langzaam. Even was hij zich nog niet bewust van de pijn. Het enige wat hij merkte was de afwezigheid, de vermoeidheid. Hij kreunde gedempt en sloot zijn ogen weer, om ze daarna opnieuw te openen en langzaam rond te kijken. Hij zag tot zover niemand. Maar zijn beeld was ook nog enorm wazig en draaide alle kanten op. Hij slikte even, zijn keel was enorm droog. En toen kwam de pijn terug. Al zijn spieren leken zich aan te spannen. Zijn spieren protesteerde, ze leken stuk voor stuk gevoelig. Elke beweging deed pijn. Hij voelde zich koortsig en hij zweette zich kapot, terwijl hij trilde van de kou. Zijn hoofd bonkte en zijn hart sloeg sneller dan normaal. Hij huiverde even en sloeg met een korte beweging de dekens van hem af, die over hem heen lagen. Het trillen van zijn lichaam werd erger, maar zo koppig als hij was negeerde hij het. Hij had dorst en hij was van plan zelf water te gaan halen.
Heel moeizaam trok hij zich ietwat overeind tot hij rechtop zat. Een duizelig gevoel kwam opzetten en hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zijn ogen weer sloot. Toen het duizelige gevoel langzamerhand afnam opende hij zijn ogen weer en keek hij richting de gang. Hij kreunde even kort. Hij voelde zich enorm stijf en totaal niet goed.
Langzaam duwde hij zich van het bed af. Hij stond op en steunde nog wat tegen het bed aan. Op een gegeven moment liet hij het bed los en liep hij een paar passen zelfstandig, maar toen hij net de overloop op liep kwam het duizelige gevoel weer terug en begon zijn hoofd nog harder te kloppen. John legde zijn vingers op zijn slapen en haalde even diep adem, terwijl hij bleef staan op de plek waar hij nu stond. Hij keek naar de trap, die een paar meter voor hem lag. Opnieuw klemde hij zijn kaken stijf op elkaar.
Hij zette weer een paar passen. Zijn benen trilden en zijn knieën knikten. Hij voelde zich net bejaard. Het duizelige gevoel verergerde. Zijn hoofd begon harder te bonken. Vlekken begonnen voor zijn ogen te dansen. Dit was niet goed.. Hij strekte zijn handen en probeerde verwoed nog iets vast te pakken. Dat werd de deur naar de badkamer toe, rechts van hem. De deur stond op een kier en omdat John er nu met vol gewicht tegen aan knalde, sloot de deur met een behoorlijke knal. John klapte op de grond neer en bleef zachtjes vloekend liggen, de vlekjes nog steeds voor zijn ogen dansend.

Ryan Marston

Amy gaf aan dat hij wel mocht blijven slapen, ze wilde morgen met hem praten. Hij slikte even, hij kon wel raden waarom ze met hem wilde praten. Het ging vast over Jayne, dat kon haast niet anders. 'Oké, ik blijf wel hier. Als er iets is kan ik dan tenminste helpen...' Zei hij zacht tegen haar. Hij keek even naar Jack, voor hem wilde Ryan er ook graag zijn, maar hij was er niet zo goed in. Hij wilde wel altijd helpen, maar iemand steunen was niet zijn grootste talent. Hij wierp nog even een blik op John, daarna keek hij weer naar Amy. Hij wilde eigenlijk weer terug naar Jayne, dat ze had gezegd dat ze hem nodig had zorgde ervoor dat hij bij haar wilde zijn als ze wakker werd, maar hij was bang dat Amy dat niet echt zou waarderen. Hij had eigenlijk geen idee hoe ze er over dacht en eigenlijk wilde hij het ook niet weten. Hij liep maar langzaam naar beneden toe en uiteindelijk was hij in slaap gevallen op de andere bank. 

Amy Marston

Ze had uiteindelijk het bed niet eens gehaald en was er naast in slaap gevallen, ze lag op de grond, languit. Wanneer ze wat gerommel hoorde, werd ze langzaam wakker, ze kreunde zacht en draaide haar nek even heen en weer, je kon het horen knakken. Ze kwam nog wat slaperig overeind en voelde een bonkende pijn in haar schouder, maar doordat ze John niet zag liggen, was ze meteen alert. Niet zo heel erg veel later klonk er een flink kabaal.
Zodra ze John zag liggen, begon ze flink te vloeken, al was dat meer uit bezorgdheid.
"John, verdomme, dan doe ik mijn best om je in leven te houden, ga je het zelf allemaal verkloten door je eigenwijsheid. Man... blijf toch gewoon eens in bed liggen." Haar stem klonk meer overstuur dan boos en ze knielde bij hem neer.
"Wees toch niet zo eigenwijs, dat gaat je ooit nog een keer je hoofd kosten." Fluisterde ze nu. Ze haalde even een hand door zijn haren heen en zuchtte zacht. Als ze niet zo snel had gehandeld de vorige dag, was hij er waarschijnlijk al niet meer geweest...
"Kom, je.moet in bed liggen." Ze trok hem langzaam en moeizaam weer wat overeind, haar kaken klemde ze daarbij op elkaar, het deed behoorliik pijn aan haar schouder.

John Marston

Hij bleef hijgend op de grond liggen. Hij voelde zich als een wrak. Verschillende beelden gingen er door zijn hoofd, stuk voor stuk beelden die hem enorm veel pijn deden. Hij slikte moeizaam.
Op een gegeven moment leek Amy ook te ontwaken. Ze kwam vloekend naar hem toe en knielde bij hem neer. John leek echter te afwezig om echt op haar te reageren. Hij mompelde zacht en onwijs zwakjes Amy's naam en probeerde oogcontact te krijgen met haar, maar zijn ogen werkten niet mee en draaiden steeds weg. Het was een beangstigend gevoel, alsof zijn lichaam hem gewoon keihard in de steek liet. Hij kreunde nog eens gedempt. Zweetdruppels liepen over zijn voorhoofd. Hij likte langs zijn lippen en proefde de zoute smaak van zijn zweet.
Amy probeerde hem overeind te krijgen. John probeerde mee te werken, wat niet heel goed lukte, maar toch een beetje. Toen hij eenmaal stond liep hij met wat hulp van Amy terug naar het bed en plofte hij neer op het bed. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij had pijn. Veel pijn. Hij wist niet eens waar het vandaan kwam, maar het was sterk aanwezig. Hij pakte de dekens vast met zijn hand en klemde dat tussen zijn vingers. Zijn knokkels werden wit door de kracht die hij erop uit oefende. Hij sloot zijn ogen weer even. Direct kwamen de meest vreselijke beelden voorbij in zijn hoofd. Het half verkoolde lichaam van Grey, toen Marcel jaren terug het huis van Grey in de brand had gestoken. Grey was op dat moment ziek geweest en niet in staat geweest om te ontsnappen. John kon het zich nog herinneren als de dag van gisteren dat hij het huis van Grey in gerend was en had gezien hoe Grey brandend op de grond lag, kermend van de pijn. John had hem nog proberen te helpen, maar net toen het leek te werken begon het huis in te storten en waren ze onder het brandende puin terecht gekomen. John zelf was er af gekomen met een aantal brandwonden en schaafwonden, plus een aantal kneuzingen. Grey was echter vreselijk verbrand geweest, de helft van zijn gezicht was weg en zijn kleding was in zijn huid gebrand. De geur van het verbrande haar en vlees had John toen der tijd doen kokhalzen.
John zag het gezicht van Grey voor zich en opende direct zijn ogen geschrokken weer. Misschien ijlde hij wel door de hoge koorts. Hij staarde doelloos en met een pijnlijke blik naar het plafond. Hij werd gek van die eeuwige nachtmerries. Het was een tijd weer beter gegaan, maar de laatste tijd had hij niets anders dan vreselijke nachtmerries. John slikte weer. Zijn keel voelde als een schuurpapiertje.

Amy Marston

Hij zag er vreselijk slecht uit en het enige wat hij zei was haar naam, waardoor ze meteen doodstil was. Ze keek hem aan met een blik vol medelijden en zag hem langs zijn lippen likken.
“Had je dorst?” Vroeg ze zacht. Dat verklaarde wel waarom hij nu bij de badkamer lag. Met een pijnlijke maar vastberaden blik in haar ogen sleepte ze John naar het bed toe, ze legde hem daar voorzichtig neer en streek even langs zijn gezicht, het voelde ontzettend warm aan. Daarna ging ze even weg om een glas water en een koude doek te halen
Wanneer ze weer terug kwam, zag John er heel slecht uit, hij leek te ijlen. Ze beet even op haar lip en legde de koude en natte doek voorzichtig op zijn voorhoofd. Ze pakte hem voorzichtig vast.
“John, kijk me aan, alsjeblieft, kijk me aan.” Smeekte ze hem. “Ik wil niet dat je dood gaat, ik wil je niet verliezen, je moet er tegen vechten lieverd, je moet. Ik weet dat het zwaar is, maar ik weet ook dat jij het kunt.” Haar stem klonk vol van verdriet. Het deed haar pijn om John zo te zien, echt heel erg veel pijn, misschien wel meer dan ze ooit zou toegeven. Zijn hand pakte ze nu stevig vast en ze kneep er even in. Een eenzame traan liep langzaam over haar wang heen.
"Wil je wat drinken?" Vroeg ze nog zachtjes aan hem, ze wist niet in hoeverre ze tot hem doordrong op dit moment.


Jayne Marston

Die ochtend ontwaakte ze langzaam weer en rekte ze zich voorzichtig even uit. Ze kwam wat overeind en keek om haar heen. Ze ontdekte Ryan op de bank en ze glimlachte even. Hij gaf waarschijnlijk meer om haar dan hij ooit zou willen toegeven, maar ze vond hem aardig en ze kon hem heel erg goed pesten. Ze staarde een tijdje uit het raam.

Jayden Armstrong

In stevige passen liep hij door het bos. Takken kraakte onder zijn voeten. Hij keek nors voor zich uit, diep in gedachten. Het zou niet lang meer duren voordat ze het volgende stadje zouden bereiken. Daar moest hij eerst aan geld zien te komen voordat hij eten kon kopen voor zichzelf en zijn zusje Emily. Hij zat te peinzen hoe hij aan geld kon komen. Hij kon natuurlijk gewoon een potje pokeren, maar zijn zusje was daar vel op tegen. Bovendien werd er altijd veel gedronken en daar werd hij agressief van. Hij had in een bui wel eens uitgehaald naar Emily. Hier heeft hij nog steeds erg veel spijt van.
'We zijn er bijna,' mompelde hij naar haar.

Emily Armstrong
Licht hijgend probeerde ze haar broer bij te houden. Zwijgend, want ze durfde hem niet te vragen langzamer te lopen. Ze liepen al een aantal dagen in het bos en sinds gisteravond hadden ze geen eten meer. Haar maag knorde en haar hoofd bonkte van de honger, maar ze zei niks. Ze volgde trouw haar broer. Ze was allang blij dat ze weer bij elkaar waren. Tot kort geleden had ze maanden niet met hem gesproken. Totdat hij een week geleden in een keer voor haar neus stond. Eerst wilde ze niks met hem te maken hebben. Hij zou vast hebben gezeten wegens gewelddadigheid. Maar diep in haar hart wist ze dat ze hem moest helpen en dus deed ze dat. Ze zuchtte geruststellend toen hij zei dat ze er bijna waren. Eindelijk..

Ryan Marston

Hij was pas laat in slaap gevallen en hij werd wakker omdat hij iets leek te horen. Hij was altijd alert, zelfs in zijn slaap. Hij kwam iets overeind, tot hij zag dat het Jayne was die bij het raam stond. Ze staarde naar buiten en hij keek naar haar. 'Hoe gaat het met je?' Vroeg hij zacht, zijn stem klonk schor en hij schraapte zijn keel even, daarna ging hij helemaal rechtop zitten. Waarschijnlijk voelde ze zich nog steeds niet heel goed, het kon ook nog wel even duren. Hij had geen idee hoe lang zoiets nodig had om te herstellen. Even sloot hij zijn ogen, hij wilde er niet eens echt aan denken, het deed hem pijn. Hij kwam overeind, bij de bank bleef hij staan en keek hij naar haar, al keek hij al vrij snel ook uit het raam. Hoe zou het met John en Amy gaan? Waarschijnlijk niet goed, maar er was niets meer wat hij kon doen nu, John moest gewoon heel erg veel geluk hebben. 'Kan ik misschien iets doen Jayne? De dieren moeten vast allemaal eten hebben en verzorgd worden en ik help graag...' Stelde hij voor. De rest had wel genoeg aan hun hoofd.

Jayne Marston

De stem van Ryan klonk wat laat tot haar door en ze keek naar hem om toen hij vroeg hoe het met haar ging, ze haalde haar schouders even op, ze wist het niet zo goed, ze kon een paar stijve pasjes zetten en een beetje bewegen, verder viel het allemaal niet echt mee. Haar blik was al gauw weer op het raam gevestigd, ze keek nu weer wat beter en kneep haar ogen wat samen, ze zag in het bos wat verderop mensen bewegen, het leken mensen, twee stuks.
“Het lijken geen Maniakken.” Zei ze hardop tegen zichzelf. “Misschien zijn ze wel op zoek naar eten... uitgehongerd...” Mijmerde haar stem. Het was wel te merken dat ze nog niet helemaal zichzelf was, ze was een beetje dromerig. Misschien kwam het doordat ze er zo van geschrokken was en omdat het haar meer pijn deed dan ze eigenlijk wilde toegeven, psychologische pijn. Ze streek met haar handen over haar buik alsof er nog een kindje zat en luisterde weer naar Ryan.
“Ja, alles moet nog gedaan worden... Paarden en koeien moeten naar buiten, de kippen moeten eten...” Ze zuchtte dit keer diep, alsof ze weer wat bij kwam en liet haar buik weer los.
“Kom, dan gaan we aan de slag.” Zei ze, dit keer met een glimlach. Ze begon te lopen, eerst wat voorzichtig, maar daarna merkte ze dat ze wel wat harder kon lopen. Bandit sprong op toen ze in beweging kwam en rende heen en weer naar de deur, hij wilde ook aan de slag.

John Marston

Hij hoorde dat Amy hem praatte. De zinnen die ze uitsprak leken uit elkaar getrokken te woorden en John verstond steeds maar een paar woorden. Hij ademde zwaar. Zijn oogleden voelden loodzwaar aan en wilde steeds dichtzakken. Hij wist het nog tegen te houden en probeerde Amy aan te kijken. Zijn blik was leeg, alsof zijn ziel vanbinnen kapot was.
Op een gegeven moment verstond hij het woordje 'drinken' en knikte hij langzaam. Zijn hoofd begon er weer erger van te bonken en hij wilde zijn ogen sluiten, maar durfde het niet.
"I-Ik... Ik.." begon John hakkelend en enorm hees. Hij wilde Amy vertellen dat hij van hem hield, maar zelfs daar leek hij in te falen. Hij voelde zich vreselijk beroerd.
Hij haalde even diep adem en probeerde zich te verzetten tegen de naderende bewusteloosheid. Hij wilde niet weer die nare dromen. Het maakte hem kapot vanbinnen, hij kon de dood van Grey en van Selena niet verwerken. Het achtervolgde hem constant.

Ryan Marston

Hij luisterde naar haar stem, maar hij keek vooral naar haar handen op haar buik. Hij slikte even, langzaam keek hij weg. Hij kneep zijn ogen dicht en hij haalde diep adem, maar het ging hem niet zo makkelijk af om deze gevoelens weg te stoppen, het deed hem pijn, meer pijn dan hij zich ooit voor had kunnen stellen. Pas toen Jayne zei dat ze aan de slag gingen knikte hij, hij liep achter haar aan en hij staarde even naar haar rug, maar daarna sprak hij zichzelf streng toe. Dit gevoelige gedoe was niets voor hem. Het kind was dood, het was klaar, niets meer aan te doen. Het was beter als hij dat negeerde en er gewoon helemaal niet meer aan dacht, dan kon hij tenminste normaal functioneren. Hij kwam naast haar lopen, zijn blik ging naar Bandit. Zijn blik was doordringend, hij kreeg het niet eens voor elkaar om te glimlachen.  ‘Je moeder wil met mij praten,’ zei hij opeens, uit het niets. Hij wilde wel dat ze het wist.

Emily & Jayden Armstrong

De afstond tussen haar broer en haar werd steeds groter. Ze kon hem niet meer bijhouden. Ze was uitgeput, uitgehongerd. Na een paar passen stopte ze met lopen en leunde met haar handen op haar bovenbenen. Zweet liep langs haar gezicht. Haar donkerbruine vlecht plakte tegen haar nek aan. Jayden leek het niet te merken en liep stug door.
'Jay! Wacht even,' riep ze hem toe. De eerste keer reageerde hij niet.
'Jayden!' Herhaalde ze. Hij keek op. Eerst leek hij zich weer te willen omdraaien maar daarna liep hij toch naar haar toe.
'We zijn er bijna, nog even.'  Probeerde hij haar moed in te spreken. Emily keek even opzij. Tot haar verbazing zag ze geen bos maar een soort boerderij.
'Kijk!' Zei ze opgetogen tegen haar broer. Hij keek opzij.
'Daar zijn vast wel mensen,' zei Emily. Jayden zuchtte, twijfelde even. Maar hij kon zijn zus niet langer laten doorlopen. Ze was inderdaad uitgeput. Hij pakte haar vast.
'Kom,'. Zei hij en ze liepen de heuvel af richting de boerderij.

Amy Marston

De manier waarop hij haar aankeek, deed haar echt heel erg veel pijn. Het stak in haar hart en ze kon de tranen niet meer bedwingen.
“Schatje toch...” Fluisterde ze zachtjes. Hij leek wel te willen drinken en daardoor ondersteunde ze zijn hoofd en gaf ze hem kleine slokjes water. Ze bleef zacht tegen hem praten, misschien hielp het hem. Nadat ze hem te drinken had gegeven, leek hij nog wat te willen zeggen, ze legde haar vinger op zijn lippen.
“Sst... blijf maar lekker liggen en ontspan je.” Fluisterde ze. Hij dreigde weer weg te vallen, maar hij vocht er tegen en ze kon niet zo heel veel meer doen dan bij hem zitten en zacht tegen hem blijven praten. Ze vertelde hem van alles, eigenlijk alleen maar nutteloze dingen, maar misschien hield het hem rustiger.


Jayne Marston

Ryan liep met haar mee naar buiten, eigenlijk liep hij meer achter haar aan, maar na een tijdje kwam hij naast haar lopen en zei dat haar moeder met hem wilde praten. Ze knikte even.
“Ze wilt gewoon weten hoe alles in elkaar steekt, denk ik, zo is mama.” Zei ze met een kleine glimlach tegen hem.
Bandit had de mensen in het bos ook in het oog en begon te blaffen. Jayne stelde de hond wat gerust en wachtte even met het doen van de dieren, ze bleef staan en zette een hand boven haar ogen om te kijken naar wie er naderden. Ze herkende ze zo op het oog niet. Jayne herkende veel mensen alleen al aan hun houding, iets wat heel belangrijk was.
“Ken jij ze?” Wilde ze van Ryan weten. Ze wilde weten of ze gealarmeerd moest zijn of niet. Ze leken haar onschuldig, maar je wist het maar nooit natuurlijk.

Ryan Marston

Amy wilde gewoon weten hoe alles in elkaar zat. ‘Wat moet ik haar vertellen, Jayne? Ik wil dit helemaal niet bespreken, vooral niet met jouw ouders…’ mompelde hij. Het zorgde er nu al voor dat hij zich extreem ongemakkelijk voelde. Wat wilde Amy weten? Hoe vaak ze het gedaan hadden? Of ze het van plan waren nog meer te doen? Hij had echt geen idee, maar het maakte ook niet uit want wat ze ook wilde weten, het zou ongemakkelijk zijn. De hond begon te blaffen, hij keek langzaam naar de mensen. Jayne vroeg of hij ze kende, waardoor hij langzaam zijn hoofd schudde. ‘Nee, ik geloof het niet. Ik denk niet dat ze van hier komen…’ zei hij zacht. De meeste mensen herkende hij toch wel, maar nu had hij geen idee. Ze kwamen dichterbij, waardoor hij het beter zag. Een jonge vrouw en een waarschijnlijk iets oudere man, zo te zien hadden ze geen relatie. Het was vast broer en zus, ze leken nogal op elkaar. Zijn blik ging over haar heen, ondanks dat ze er niet heel goed verzorgd uitzagen, vond hij het een mooie vrouw om te zien. Hij keek even opzij naar Jayne, niet eens om te vergelijken, maar bijna automatisch gebeurde het toch. ‘Ik denk dat we niet bang hoeven te zijn, volgens mij hebben ze al een tijdje niet gegeten, of wat dan ook…’ zei hij tegen haar, met een glimlachje op zijn gezicht.

Emily & Jayden Armstrong

Terwijl Jayden zijn zus ondersteunde liepen ze het erf op. En liepen twee mensen hun richting uit. Emily keek ook op. Meestal was zij degene die het woord nam, Jayden was niet erg spraakzaam.
'Hallo,' begon Emily.
'Ik ben Emily en dit is mijn broer Jayden. Hebben jullie misschien wat eten voor ons? We zijn al dagen onderweg.' Jayden hield zich stil en probeerde niet zichzelf af te sluiten. Even keek hij de jongen aan, maar daarna vestigde hij zijn ogen weer naar Emily die hij ondertussen had losgelaten. Emily glimlachte flauwtjes. Even hartelijk als altijd. De twee personen zagen er niet gevaarlijk uit, maar Jayden was altijd op zijn hoede. Hij voelde zich schuldig over het feit dat hij zijn eigen zus geen eten kon bieden en nu moest gaan bietsen bij wildvreemde mensen. Hij schaamde zich en daarom hield hij zich op de achtergrond.

John is weer buiten westen haha


Jack Marston

Hij was bezig geweest in de stallen, hij had alle stallen uitgemest en de koeien naar buiten gelaten. Het was zwaar werk in zijn eentje, maar het voelde goed. Zo lang als hij bezig was voelde hij minder van de emoties. Hij was enorm bang dat er juist nú iets zou gebeuren. Nu zijn vader enorm ziek was. John kon op het moment echt níets hebben en dat was iets waar Jack zich enorm druk om maakte. Of dat zijn vader er een normale griep bij zou krijgen, dan was het ook zo over.
Jack slikte even en klopte zijn merrie op haar hals. Het gevlekte paard stond te kauwen op een pluk hooi en leek tevreden, maar Jack wist dat de paarden nog veel blijer waren als ze naar buiten mochten. Jack opende de stallen een voor een en duwde toen de zware staldeuren open die krakend en piepend mee gaven. De paarden drongen zich naar de houten deuren en draafden achter elkaar aan naar buiten, de grote weide op. Een aantal jonge paarden gaven een serie hoge bokken en de oudere paarden deden rustig aan en begonnen meteen aan het gras te knabbelen. Normaal kon Jack er enorm van genieten om de dieren zo te zien, maar nu leek hij er niet erg blij van te worden. Zijn gezicht stond serieus- te serieus voor hem. Hij was normaal zo spontaan en vrolijk. Hij haalde even diep adem en haalde zijn hand door zijn haren.
Op een gegeven moment zag hij in zijn ooghoek twee personen in de bosjes. Jack had zijn wapen al in de aanslag voor hij het zelf door had. Hij klom over het hek van de paardenweide, op weg naar de personen. Toen hij daar echter aan kwam waren Jayne en Ryan er ook al. Jack had nog steeds zijn wapen in zijn hand en keek met samengespleten ogen naar de twee personen. Ze zagen er niet bepaald bedreigend uit, maar zijn vader had hem niet voor niets altijd duidelijk gemaakt dat dat niets hoefde te zeggen. Jack keek even van Jayne naar Ryan en keek toen weer naar de jongen en het meisje. Hij zweeg. Misschien overdreef hij met zijn vijandigheid- het was niets voor hem. Maar hij kon geen risico lopen.

Jayne Marston

Ryan wilde graag weten wat hij dan wel niet aan haar moeder moest vertellen, ze keek hem lichtelijk geïrriteerd aan, wat dacht hij zelf? Ze zuchtte even, misschien was ze ook wel wat chagrijniger op zich door de pijn. Dat zou best nog eens kunnen.
“Je vertelt haar gewoon de waarheid, Ryan. Je gaat toch niet liegen, je geeft gewoon antwoord op haar vragen en laat het daarbij, mijn moeder is een verstandige vrouw die echt wel weet wat ze wel en niet kan vragen.” Zei ze tegen Ryan.
Ryan herkende de mensen niet die langzaam hun richting op kwamen, ze kwamen hoogstwaarschijnlijk niet uit de buurt, wat ze toch wel redelijk verdacht maakte, misschien waren ze gewoon op doorreis, maar je weet het nooit natuurlijk. Het zouden ook criminelen kunnen zijn die de boel aan het inventariseren waren, de rol van hongerige mensen was natuurlijk een ideale dekmantel.
Volgens Ryan hoefden ze niet bang te zijn, want ze hadden al een tijdje niet gegeten. “Hongerige mensen kunnen een moord doen voor een stukje brood, Ryan.” Fluisterde ze nu, zodat de twee het niet zouden horen.
Haar broertje voegde zich langzaam bij hun, hij leek het helemaal niets te vinden, Jayne twijfelde nog een klein beetje. Hun vader lag wel doodziek boven en als ze hem iets aan zouden willen doen, was dat zo gebeurd op dit moment. Ze beet even op haar lip en knikte haar broertje een beetje toe, ze hoopte dat hij de twee goed in de gaten hield terwijl zij ermee zou praten, zo ging het wel vaker en omdat ze een tweeling waren, hadden ze vaak aan een blik of een half woord al genoeg.
Inmiddels waren de twee al dichterbij gekomen, het meisje nam het woord, ze bleek Emily te heten en haar broer heette Jayden. Jayne knikte ze vriendelijk toe. Haar oog viel af en toe toch wel op Jayden, ze was toch wel geïnteresseerd en haar plannetje bestond nog steeds in haar hoofd, ze wilde gewoon een gelukkig gezinnetje...
“Hoi, dit zijn Jack en Ryan, mijn naam is Jayne. Zijn jullie op doorreis?” voor ze de twee wat te eten zou geven, wilde ze eigenlijk wel weten in hoeverre ze betrouwbaar waren. Ze zag dat vaak al heel gauw aan mensen.


Amy Marston

Ze had een tijdje gehuild en bleef de hand van John stevig vasthouden. Ze vond dit soort situaties altijd afschuwelijk, gisteren had ze nog goede hoop gehad en had ze zich sterk gehouden tegenover Jack, maar nu voelde ze zich toch wel heel erg verdrietig en vond ze het afschuwelijk. Haar man leek ook behoorlijk ziek en verzwakt te zijn...
Na een tijdje was ze naast hem in slaap gevallen, haar handen hielden een van zijn handen stevig vast.

Ryan Marston

Hij keek doordringend opzij naar Jayne. 'Het is jouw moeder, waarom doe je het zelf niet? Ik hoef mij niet te verantwoorden, ik doe dit voor jou, mijn moeder is dood, weet je nog?' Vroeg hij grommend. 'Als je mij weg wilt hebben kan je dat ook gewoon zeggen hoor. Je hoeft niet zo lullig te doen. Gisteren had je mij nog zo hard nodig, nu kan ik oprotten hé. Nee, we zijn echt goede vrienden hoor. Kan je niet begrijpen dat ik dit misschien ook lastig vind? Dat ik ook net mijn kind verloren ben? Vroeg hij sissend aan haar. Hij moest er maar voor haar zijn, maar hij werd helemaal afgezeken door haar. 'Komt het omdat je die vent wel ziet zitten? Zeg het dan gewoon... Ik ga, je hebt mij niet nodig. Je kan alles prima zelf, of niet soms?' Vroeg hij, de woede was in zijn blik te zien. Zodra de mensen voor hun stonden keek hij op. Hij keek met strakke blik naar de jonge vrouw, daarna naar haar broer. Hij had niet eens zin om zichzelf fatsoenlijk voor te stellen, hoewel hij normaal zou zeggen dat hij de sheriff was. Hij draaide zich om en hij keek even naar Jack, naar het wapen. 'Stop dat ding weg man, of wil je gezeik met mij?' Vroeg hij chagrijnig, al liep hij weg zonder verder nog iets te zeggen.