Red Dead Redemption

Amy Marston

Ze was er weer behoorlijk bovenop gekomen en Jack gelukkig ook. Ze vond het prettig, maar af en toe was Dave wel heel erg vaak over de vloer, dat vond ze iets minder fijn, waarom wist ze het ook niet, maar Jayne was altijd weg wanneer Dave kwam, er zat dus iets niet helemaal goed, wat het was, kon Amy niet ontdekken.
John was een stukje gaan rijden met Dave, ze had hem gevraagd om voorzichtig te zijn en ze had hem uitgezwaaid. Daarna was ze wat in het huis aan het rommelen geweest en alles schoongemaakt.
Nu besloot ze zich maar met de dieren bezig te houden, ze had zich op het mesten gestort van de paardenstallen en de koeien stallen, zwetend was ze bezig.

Jack Marston

Zijn ouders wilden steeds dat hij nog binnen bleef, omdat de kans op gekke infecties buiten groter was, maar de kans op andere gevaren ook. Echter was Jack soms net zo koppig als zijn vader. De wonden waren goed dicht en hij verveelde zich dood, dus besloot hij gewoon naar buiten te gaan. Hij ademde nog ietwat oppervlakkig en snel, maar voor de rest zag hij er wel goed uit.
Met kleine pasjes liep hij richting de weide van de paarden, waar ook zijn merrie stond te grazen. Jack klom met enige moeite op het houten hekwerk en ging er op zitten. Hij kreunde even gedempt, verbeet de pijn en stak zijn hand uit naar Delhi die hem kwam begroeten met een zachte hinnik. Jack glimlachte een beetje en aaide de gevlekte merrie over haar hoofd. Zo bleef hij even een tijdje zitten, in gedachten verzonken. Tot Delhi ineens opkeek, net als de andere paarden in de weide. Jack hoorde hoefgetrappel en zag een paard in een flink drafje aan komen draven. Het duurde niet lang voordat Jack zag wie het was. Hij kneep zijn ogen samen en keek even om zich heen. Waar was zijn moeder? Hij hoorde geluiden in de stallen en sprong van het hek af.
"Mam!" riep hij, toch met een lichtelijke angst in zijn stem, want Marcel kwam niet vaak zonder dingen aan te richten. Hoewel zijn vader er nu niet was, je wist het nooit.
Jack draaide zich om en keek naar Marcel, die zijn paard stopte en er vanaf sprong, terwijl hij de teugels vast bleef houden. Jack zag bij de oprit van het erf een aantal andere Maniakken staan die alles van een afstandje in de gaten hielden.
"Wat moet jij hier? Ga weg!" siste Jack vals naar Marcel. Toch deinsde hij ietsjes achteruit.
"Jackie! Wat fijn je weer eens te zien, jongen," klonk Marcel's stem emotieloos en sarcastisch. "Trouwens: Gecondoleerd hè," zei Marcel er nog nep- meelevend achteraan.
"Gecondoleerd met wie?" gromde Jack gedempt.
"Met je vader.. Of.. Weten jullie nog niets?" Marcel lachte even kort, vals. "Is Dave niet nog even hier langs gekomen? Oh nee, dat is waar ook, die kwam meteen naar Rio Dondono terug en is daarna direct vertrokken."
"Wat heeft Dave hiermee te maken? Waar heb je het over? Ga weg!" zei Jack nu. Hij snapte er helemaal niets van en geloofde er geen zak van dat zijn vader dood was. Marcel had zo vaak dat soort dingen gezegd.
"Mijn vader is aan het jagen in de bergen! Dus wat je zegt is onzin!" gromde Jack er achteraan.

Amy Marston

Ze richtte zich even op wanneer ze Jack hoorde roepen, omdat hij angstig klonk, liet ze haast meteen alle spullen uit haar handen vallen en rende ze naar buiten toe. Marcel was er. Ze hield haar hand bij haar revolver en kwam nu wat langzamer naar haar zoon gelopen, ze ging schuin voor hem staan en keek doordringend naar Marcel. Ze werden gecondoleerd. Amy keek hem even wat niet begrijpend aan. Het was met John, of wisten ze soms van niets.
“Dave beschermt John wel, het is zijn vriend. Hij heeft hier niets mee te maken.” Sprak Amy. Ze schraapte haar keel even. Haar hart klopte in haar keel.
Chayenne spoorde haar paard nu aan en kwam naast Marcel te staan.
“Schatjes, begrijpen jullie de simpelste woorden nog niet? John is morsdood, Dave heeft hem vermoord.” Zei ze wat ongeduldig tegen Amy en Jack.
Amy keek van Marcel naar Chayenne, ze zagen er niet uit alsof ze een geintje maakten.
“Hoe weten we dat jullie gelijk hebben.” Sprak ze met een droge mond.

Jack Marston

Hij zuchtte even ietwat opgelucht toen zijn moeder verscheen en schuin voor hem ging staan. Want hij was er ondertussen ook achter gekomen dat hij geen wapens bij zich droeg, die lagen nog binnen.
Hij zweeg, terwijl hij van zijn moeder naar Marcel keek. Zijn moeder vertelde dat Dave de vriend van John was en dat hij hem wel zou beschermen. Echter verscheen er een andere Maniak, die naast Marcel kwam staan, en die vertelde dat juist Dave John had vermoord. Jack sloeg zijn blik even neer. Hij geloofde het niet. Of hij wilde het niet geloven. Hij wist het niet. Marcel sprak wel vaker niet de waarheid, maar nu leek het toch heel erg... Écht.
"Zal ik dan meteen het hele verhaal hierachter vertellen?" mompelde Marcel met een stem alsof hij verveeld was. Hij haalde even diep adem, grijnsde kort en keek Amy aan.
"Dave is niet vrijwillig hierheen gekomen. Dat had John kunnen weten, als hij slim genoeg was. Dave was toen der tijd vertrokken omdat hij hier niet meer normaal kon leven. Hij zou nooit meer terugkomen. Waarom zou hij het dan wél doen? Maar ja, ik wist dat John hem zou vertrouwen," Marcel grinnikte even, hij leek zich opperbest te voelen. "Ik heb Dave laten halen. Een aantal van mijn Maniakken bleven bij hem thuis, bij zijn vrouw en kinderen. Anders ging hij niet mee. En hij zou regelen dat John dood zou gaan. Anders zou hij geen gezin meer hebben. En dat heeft hij gedaan. Hij kwam net terug namelijk. En ik zie John hier nog niet echt.."
Jack's gezicht kleurde ietwat bleek en hij keek naar zijn moeder. Hij wist niet wat hij hiervan moest denken. Hij had zijn vader wel horen zeggen dat die Dave zich wat raar gedroeg zo af en toe en hij wist dat Jayne Dave ook al niet vertrouwd had.
"Ik wist dat ik slimmer was dan John. Alleen ik moest even een manier vinden om dat te uitten," grijnsde Marcel nog. Daarna klom hij op zijn paard.
"Nou, veel sterkte, en Amy, zoek een andere man, er zijn veel betere, geloof mij. Doei," Marcel keek Jack nog even aan, daarna Amy, en draaide toen zijn paard om.

Amy Marston

Marcel wilde meteen wel het hele verhaal vertellen. Hij had het over Dave, dat hij niet vrijwillig was gekomen, dus dat was het gevoel wat Jayne bij Dave had, dat iets wat ze in hem zag wat niet helemaal klopte. Amy slikte even.
Hij had Dave bedreigd en toen moest hij wel, hij zou regelen dat John dood ging want anders ging zijn gezin eraan.
“Klootzak.” Siste Amy nu tegen hem. Hij was hier zo luchtig en laconiek over. Ze haatte hem intens. Wanneer hij omdraaide en Chayenne met hem mee reed, richtte ze haar wapen op hem en schoot ze een paar keer, al trilden haar handen zo erg dat ze geen een keer raak schoot.
Ze schreeuwde hem na, vloekte en tierde. De onmacht was zo vreselijk groot, zo verschrikkelijk groot… Altijd kwam er een heel gevecht aan te pas en moest Marcel John op welke manier dan ook pijn doen, en nu… nu had hij er gewoon een einde aan gemaakt zonder dat ze ook maar afscheid van hem kon nemen. Dit voelde nog vreselijker.
Ze had niet voor hem kunnen vechten, ze had helemaal niets voor hem kunnen doen, het schelden en tieren ging langzaam over in gesnik en ze zakte op haar knieën op de grond neer. Haar schouders schokten van het huilen, niet haar John, niet hij….

Jack Marston

Hij bleef verstijfd staan, de woorden van Marcel herhaalden zich steeds in zijn hoofd. Hij hoorde zijn moeder schelden, zag haar daarna schieten, maar geen van de kogels leek iemand te raken. Marcel galoppeerde het erf af op zijn paard en verdween weer.
Jack keek om naar zijn moeder, die vloekte en tierde en op een gegeven moment begon te snikken en op de grond neer zakte. Ze begon luid te huilen en Jack wist zich even geen houding te nemen. Hij was verward en het moest allemaal even tot hem door dringen. Hij leek aan de grond genageld.
Zijn gezicht was nu lijkbleek en langzaam schuifelde hij naar zijn moeder toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen en sloot zijn ogen even, waarna hij haar aan keek. Tranen stonden in zijn ogen. Toch kon hij het niet geloven. Hij wilde het niet.
"P-Pap laat zich niet zo maar v-vermoorden.." hakkelde hij zacht, vol emotie. "I-Ik geloof het niet.. Tot ik hem gezien heb.." mompelde hij zacht. Al was hij ergens bang dat wat Marcel had verteld, waar was geweest.

Amy Marston

Ze voelde de armen van Jay om haar heen en ze keek hem even aan, compleet gebroken en vol pijn. Ze pakte zijn armen stevig vast en luisterde naar zijn hakkelende woorden.
Jay geloofde het niet tot hij hem gezien had.
“Ik weet dat hij dat niet zomaar doet… dat weet ik… maar dit keer heeft Marcel beter nagedacht… een echt plan ontwikkeld… dit zou best wel eens het einde kunnen zijn… ik geloof ze, Jack, ik geloof Marcel.” Snikte ze haar zoon toe. Daarna pakte ze hem stevig beet en had ze haar armen om hem heengeslagen.
“Bespaar jezelf die pijn, jongen… het is nog heftiger als je hem ziet… misschien kunnen we het beter zo laten.” Fluisterde ze hem zacht toe.

Jack Marston

Hij keek zijn moeder aan, die hem vertelde dat Marcel dit keer beter nagedacht had en dat dit best wel eens het einde zou kunnen zijn. Daarna zei ze nu duidelijk dat ze Marcel geloofde. Jack keek even weg, een traan liep over zijn wang, maar hij vertikte het om het te geloven. Hij kon het niet geloven. Zijn vader vocht al jaren tegen Marcel en de Maniakken, en het was ze nog nooit gelukt. Waarom zou het dan nu wel gelukt zijn?
Al was Jack ook doodsbang dat het wel gelukt was, zoals Marcel had gezegd. Hij wist dat zijn vader Dave honderd procent vertrouwde. Anders zou hij de bergen niet in zijn gegaan met hem. En toch bleef Jack wachten op het moment dat zijn vader, samen met Dave, terug zou komen.
Er klonk weer hoefgetrappel. Dit keer veel duidelijker, stampend. Jack keek op en verstijfde opnieuw toen hij zag welk paard er aan kwam rennen in volle galop. Het was Spartan. Zonder John.
Jack keek met een wanhopige, intens verdrietige blik naar zijn moeder, waarna hij zijn armen spreidde en een paar stappen naar voren deed.
"Hooo.. Spartan.. Hooo," suste hij gedempt, al klonk zijn stem trillend. De pikzwarte hengst leek erg gestrest en hij remde, maar draafde langs Jack en Amy om vervolgens heen en weer te draven op het erf, hinnikend. Hij schudde met zijn hoofd, brieste, stond even stil en hinnikte toen weer luid.

Cassandra McSmith
Er waren heel wat dingen in haar leven veranderd. Ze had Perdido weggegeven aan een andere familie die graag de sheriff wilden uithangen, en dat ging ze goed af. Ze was inmiddels bevallen van het kind van Cay, een gezonde jongen dat inmiddels de vervelende puber uit hangt. Waar Cay is, daar had ze dan geen idee van. Ze was verhuisd naar een huisje dat aan de bergen grensde. Lekker rustig, haar eigen kleine veestapeltje en haar eigen kleine stukje grond waar ze zo nu en dan wat groente op verbouwde. Net wat ze nodig had om haar en haar puberzoon in leven te houden.
Met haar trouwe ros maakte ze een inspectieritje. Bij een erg stijle afdaling merkte ze iets vreemds op tussen de stenen die al maanden of zelfs jaren geleden naar beneden gerold waren. Het leek niet op een normaal dier dat een gigantische misstap gemaakt heeft. Ze naderde het lichaam nog wat meer, stapte van haar paard af en kwam voorzichtig dichterbij. Voorzichtig porde ze het lichaam met een stok, voordat ze nog dichter bij kwam en de man op z'n rug legde. Het duurde enkele secondes, voordat ze het gewonde gezicht herkende. Ze voelde nog even na of het hart nog klopte, en dit bleek zo te zijn. Hij was nog in leven. Dat scheelt. Ze tilde John op met enige moeite en wist hem op haar paard te tillen. Daarna reed ze terug naar haar huisje, waar haar zoon haar hielp met het naar binnen dragen van John. Ze begon meteen de verwondingen schoon te maken en te verbinden waar nodig was. Net als de twee kogels die ze uit het lichaam wist te wroeten.

Amy Marston

Jack leek over alles na te denken, haar hoofd was leeg, ze voelde alleen de pijn in haar hart en het intense verdriet. Dit had ze nooit verwacht, het ging allemaal zo snel, zo onverwachts… Ze had zich er niet op voor kunnen bereiden en daarom voelde ze zich vreselijk en intens verdrietig.
Ze keek ineens op wanneer ze wat hoorde en ving niet veel later een blik op van Jack die haar nog veel meer pijn deed.
“Oh, Jack…” Zei ze zachtjes tegen haar zoon. Ze liet haar zoon met Spartan,, als ze allebei om het dier heen zouden springen, dan raakte hij misschien wel in paniek en dit was het enige, naast haar kinderen, wat de gedachte aan John levend zou houden. De tranen liepen nog steeds over haar wangen.
Ze keek ineens op wanneer er nog een paard aankwam. Het was Jayne, ze keek verbaasd naar het tafereel. Ze zag Spartan zonder haar vader, haar moeder en haar broertje waren verdrietig… Ze hapte naar adem en kwam angstig dichterbij.

Jack Marston

Hij keek nog even naar zijn moeder, een brok zat in zijn keel en hij leek het weer spontaan benauwd te krijgen. Steken trokken door zijn borstkas. Hij moest rust houden, maar hoe kon hij in godsnaam rustig blijven als zijn vader waarschijnlijk dood was?
Met een trillende stem sprak Jack tegen Spartan. De hengst leek zichzelf niet meer te zijn, hij legde zijn oren in zijn nek en joeg Jack bij zich weg. Daarna schraapte hij met zijn hoef over de grond en bleef hij hijgend staan. Jack, die wat naar achter was gestapt vanwege de agressieve reactie van Spartan, stapte nu weer naar voren en stak zijn hand heel voorzichtig uit, waarna hij de teugels vastpakte en heel voorzichtig over de bezweette hals van Spartan aaide.
"Rustig maar.." mompelde Jack zachtjes, al was hij zelf ook alles behalve rustig. Jack leidde Spartan richting de stallen en begon hem daar af te zadelen. Hij borg het tuig zorgvuldig op, terwijl er weer een aantal tranen over zijn wangen liepen.


John Marston

Flitsen gingen door zijn hoofd. Hij voelde verschillende emoties tegelijk. Zo'n beetje alle emoties tegelijk. Zijn oogleden trilden, zijn hoofd bonkte en hij kreunde gedempt. Heel langzaam opende hij zijn ogen een beetje. Nadenken ging niet eens, zijn hoofd deed onwijs veel pijn, waarschijnlijk was hij met zijn hoofd tegen een steen aan geklapt.
Met zijn ogen tot spleetjes geknepen keek hij even rond, maar hij zag niets, hij kon niets onderscheiden, het enige wat hij zag was een waas. Zijn hoofd begon meer te bonken, hij voelde zich duizelig en misselijk. Zijn vuisten balden samen, een schok leek door zijn lichaam te gaan en het duurde niet lang voor hij weer volledig buiten bewustzijn was.
Zijn gezicht zag er werkelijk niet uit. Overal zaten sneetjes, wondjes, blauwe plekken en zwellingen. De rest van zijn lichaam zou er ook ongeveer zo uit zien, alleen was door de gehavende kleding niet zo goed te zien. Er zat een flink diepe wond op zijn achterhoofd en zijn linkerbeen was onwijs opgezwollen. Het was nog een wonder dat hij leefde.

Amy Marston

Ze zag haar dochter kijken, ze zag de paniek in haar ogen en even sloot ze haar eigen ogen om vervolgens zichzelf weer iets te herpakken. Ze pakte de teugels van het paard van Jayne en keek haar doordringend aan.
“Meisje…” Fluisterde ze zacht. Jayne stapte van haar paard af. “Hij is dood hé? Hij is er niet meer… Verdomme.” Vloekte ze. Daarna liep ze met grote passen naar het huis toe. Zo zag je maar weer dat iedereen het op een andere manier verwerkte.
Amy aaide even afwezig over het hoofd van het prachtige paard van Jayne, daarna leidde ze het dier mee naar binnen waar ze Jack zag met Spartan. Ze zadelde het dier af en kwam daarna naar haar zoon toe.
Ze streek even zacht over zijn rug heen.
“Wat doen we met Spartan?” Vroeg ze zachtjes aan hem. Ze keek naar hetdier dat onrustig bleef.

Cassandra McSmith
Ze was even schoon water gaan halen bij haar eigen bron en toen ze terug kwam zag ze John nog bewegen. Maar het leek niet voor lang, of hij lag alweer diep in slaap. Of beter gezegd buiten bewustzijn. Ze ging naast hem zitten. 'John? Kun je mij horen, John?' vroeg ze. Proberen kon ze altijd, al betwijfelde ze of het zou werken op dit moment.
Ze ging in de tussentijd verder met het schoonmaken en het verzorgen van de verwondingen. Ze had al een deel van de kleding verwijderd voor de overige verwondingen. Nadat alles schoon gemaakt was en het nodige ingepakt of gehecht was, had ze wat kleding dat nog van Cay lag gepakt om John weer aan te kleden. Tenminste, van wat paste. Het ging er om dat hij in ieder geval niet in zijn ondergoed bleef liggen. Daarna liep ze weg om te beginnen aan het avondeten.

Jack Marston

Er waren alweer een aantal dagen verstreken, en hoe langer het duurde, hoe meer hoop van Jack verdween. Hoop dat zijn vader nog zou leven. Het begon steeds meer tot hem door te dringen dat zijn vader er niet meer was. Dat hij dood was. Dat hij nooit meer terugkwam.
Jack zat op de bank, Bandit lag naast hem, met zijn kop op zijn schoot. De hond leek John ook te missen en bij elk kleine geluidje keek het dier op, om te kijken of John misschien thuis kwam. Jack aaide het dier over zijn kop en staarde voor zich uit. Hij was normaal wel een prater en hij was normaal altijd vrij aanwezig en actief, maar nu was hij al dagenlang stil. Hij kon alleen maar nadenken, piekeren, zwijgen. Hij zat vol met emoties en voelde zich er niet lekker door.


John Marston

Hij was een aantal dagen flink ver buiten bewustzijn geweest. Hij had veel bloed verloren en de verwondingen die hij had waren niet niks. Het was eigenlijk nog een wonder dat hij nog leefde, want hij was een flink eind naar beneden gevallen en zijn hoofd was hard tegen een steen aan gekomen. Hij had dood moeten zijn. Dat was de bedoeling geweest van heel dit gebeuren. En dat zou hij weten, als hij een beetje zichzelf was geweest. Echter wist hij het niet. Hij wist niets. Zijn hoofd leek leeg, hij leek geen enkele herinnering meer te hebben.
Heel langzaam opende hij zijn ogen. Hij kreunde gedempt. Zijn hoofd bonkte nog steeds. Hij moest een flinke hersenschudding hebben opgelopen.
Hij probeerde te zien waar hij was, maar het lukte niet. En niet alleen omdat hij een beetje wazig zag, maar ook omdat hij de plek niet herkende. Hij herkende helemaal niets. En hoe diep hij ook na dacht, hij wist niet wat hij hier deed en hoe hij hier gekomen was. Hij wist niet eens wie hij zelf was, en dat gaf hem een beangstigend gevoel.
Uit het niets schoot hij overeind. Keek nog eens om zich heen. Zijn hoofd begon nog meer te bonken en hij kneep zijn ogen even dicht. Zijn ademhaling klonk onregelmatig en raspend, zijn gezicht zag er nog flink gehavend uit, maar voor de rest zag hij er niet meer heel erg slecht uit.

Jayne Marston

Ze ging langzaam naar beneden toe en kwam daar haar broertje tegen die op de bank zat. Heel langzaam ging ze naast hem zitten, zonder echt wat te zeggen. Bandit kwam nu tussen hen in zitten op de grond en ze aaide hem even wat afwezig, haar gedachten waren ergens anders. Heel ergens anders. Ze sloot haar ogen even en keek daarna haar broertje aan.
“We moeten hem gaan zoeken.” Zei ze zachtjes tegen hem, maar vastberaden.
“We moeten hem gaan zoeken, zijn lichaam ligt daar nog ergens, Jay, we moeten hem begraven… Naast Selena… dat is wat hij gewild zou hebben.” Tranen kwamen in haar ogen terwijl ze haar woorden uitsprak.


Amy Marston

Ze wilde er niet meer aan denken, John zou gewoon weer terugkomen, al wist ze dat het onmogelijk was. Ze wist heel erg goed dat hij nooit meer terug zou komen, maar toch wilde ze er niet aan denken, ze wilde nog niet om hem rouwen. Daarom was Amy keihard aan het werk. Ze werkte zich overdag helemaal kapot op de boerderij, ze gunde zichzelf niet eens de tijd om te eten.
’s Nachts huilde ze zichzelf in slaap en sliep ze maar een paar kleine uurtjes om vervolgens weer de hele nacht naar het plafond te staren.
Ze was nu bezig met het herstellen van een hek, de paarden hadden te wild gespeeld en hadden het hek gesloopt. Ze sloeg fanatiek met de hamer op de spijkers die ze in het hout sloeg.

Cassandra McSmith
Ze kwam net de kamer weer in gelopen toen ze John verschrikt en angstig rechtop zag zitten. 'Rustig aan John. Je bent flink gewond. Blijf even liggen, dat is beter voor je.' zei ze, terwijl ze een paar grotere passen maakte om sneller bij het bed te zijn. Zachtjes probeerde ze hem weer terug te laten liggen. 'Je bent veilig, rustig maar. Ik help je om weer fit te worden. Je hoeft niet bang te zijn dat ik je wat aan doe.' zei ze nog zachtjes.
Ze vond dat ze John al aardig opgelapt had, maar het was nog veel te goed te zien dat hij een flinke smak gemaakt had. Over de kogelgaten nog maar te zwijgen. Het herstel ging ook langzamer als ze hem moeilijk wat kon laten drinken of eten, dan kreeg hij natuurlijk weinig binnen. Dus ze had dan ook goede hoop nu hij weer bijgekomen was. 'Wil je wat drinken?' vroeg ze dan ook.

Jack Marston

Hij was zo afwezig dat hij niet eens had gehoord dat Jayne naar beneden was gekomen. Pas toen ze naast hem kwam zitten op de bank merkte hij het, en keek hij even kort op, waarna hij weer afwezig voor zich uit staarde. Bandit sprong op de grond en ging tussen hen in zitten. Het was een moment stil, doodstil, tot Jayne begon te praten. Dat ze hun vader moesten gaan zoeken. Jack keek weer op, keek zijn zus strak aan. Ze vertelde dat ze zijn lichaam moesten zoeken, en hem moesten begraven, naast Selena, want dat was wat hij gewild zou hebben.
Jack beet op zijn lip en zijn ogen begonnen te branden en hij voelde de tranen op komen. Hij sloot zijn ogen even. Een traan rolde over zijn wang. Daarna opende hij zijn ogen weer en keek hij weer naar Jayne.
"We kunnen hem niet laten liggen in de bergen.." gaf hij nu toe. Hij vond niet dat zijn vader het verdiende om- al was hij dood- in de bergen te blijven liggen tot hij volledig weggerot zou zijn. Hij verdiende een graf.
Jack haalde zijn hand door zijn haren en slikte even moeizaam. Hij wist niet hoe hij ging reageren als hij het lichaam van zijn vader zou zien. Want diep vanbinnen wilde hij nog helemaal niet geloven dat hij daadwerkelijk dood was. Hij kon het nog niet geloven.


John Marston

Hij schrok op toen hij plotseling een stem hoorde. Met grote ogen keek hij naar diegene die binnen kwam lopen. Ze noemde hem John en vertelde hem dat hij flink gewond was, dat hij beter kon blijven liggen. Niet lang daarna stond ze naast hem en duwde ze hem zachtjes terug zodat hij weer ging liggen. John kreunde gedempt van de pijn en keek Cassandra met een verbaasde, verwarde blik aan. Zijn hoofd bonkte als een idioot.
"Wie ben jij?" klonk zijn stem nu wantrouwend en lichtjes schor. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. "Waar ben ik?" Hij keek weer om zich heen, maar kon niets vinden wat hij herkende. Waarom noemde deze vrouw hem John? Wat was eigenlijk zijn naam? John sloeg zijn ogen neer en haalde even diep adem. Deze situatie was enorm verwarrend voor hem en het vergde hem aardig wat energie.
"Nee.." reageerde hij gedempt op het voorstel of hij wat te drinken wilde. "Ik hoef niet.." Hij staarde voor zich uit. Probeerde zich enigszins wat te herinneren. Wat er gebeurd was. Wie hij was. Maar het enige wat hij wist was dat hij ongelooflijk veel hoofdpijn had, dat hij zich zwak voelde en dat hij in een of ander huisje was bij iemand die hij niet kende en hem wel leek te kennen.

Cassandra McSmith
De verwarde indruk die ze al van hem had, leek alleen maar erger te worden hoe meer ze sprak. Maar hij liet zich gelukkig wel weer terug in bed duwen. Zodra hij vroeg wie ze is en waar hij is, wist ze niet zo goed of ze hem niet meer herkende, of echt niks meer wist. Het huisje zal hij in ieder geval niet herkennen, maar de vraag wie zij dan is liet haar even nadenken of ze zelf zo veel veranderd was, of dat John meer last had dan alleen de verwondingen. 'Ik ben Cassandra. Een goede bekende van jou en je gezin kan ik wel zeggen.' antwoordde ze. 'En je ligt in mijn huisje in een kamertje. Aan de rand van de berg. Je bent veilig hier om op je gemakje te herstellen van je verwondingen.' antwoordde ze op de tweede vraag.
Ze was even stil, terwijl ze John beetje probeerde te observeren. 'Hoe voel je je eigenlijk?' vroeg ze hem na een korte stilte. Ze sprak wel de hele tijd zachtjes, hopend dat haar praten in ieder geval niet nog meer last zou opleveren.

John Marston

Hij staarde naar het plafond en het frustreerde hem enorm dat hij niets meer wist. Het voelde een beetje alsof de hele wereld een grap met hem aan het uithalen was.
Er werd uitgelegd dat zij Cassandra heette en dat ze een goede bekende was van hem en zijn gezin. Daarna vertelde ze dat hij in haar huisje was, aan de rand van een berg, waar hij veilig was en dus op zijn gemakje kon herstellen. Echter drongen die laatste woorden al niet eens meer heel goed tot hem door. Er was iets wat in zijn hoofd bleef hangen en hij keek Cassandra ietwat verschrokken aan.
"Gezin?" klonk er uit zijn mond. Hij slikte even moeizaam. Cassandra vroeg hoe hij zich voelde, maar daar gaf hij geen antwoord op. Het enige wat hij deed was nadenken. De hoofdpijn werd er alleen maar erger van, maar hij wilde weten wie hij was, wat er gebeurd was en of alles wat deze vrouw vertelde wel waar was. Ze klonk in ieder geval wel geloofwaardig en betrouwbaar.
"Als.... Als ik een gezin heb.." begon hij nu zachtjes. "Weten die dan wel waar ik ben?"

Cassandra McSmith
John leek niet echt te luisteren, totdat hij een woord herhaalde. Toen hij vroeg of zijn gezin wel wist waar hij was, wist zij ook weer wat zij vergeten was. Het klonk zo logisch, waarom had ze er niet aan gedacht om Amy en de kinderen op de hoogte te brengen? Ze sloeg dan ook een hand voor haar mond. 'Ik wist dat ik iets vergat.' mompelde ze. 'Morgen moeten er toch inkopen en verkopen gedaan worden in Armadillo. Ik zal mijn zoon gelijk even langs de boerderij sturen. Ik zal wel een brief mee geven, anders geloven ze misschien niet dat hij met goed nieuws komt.' vertelde ze gelijk.
Ze wilde net weg lopen om pen en papier te halen, tot ze toch weer stil stond. 'Of wil je liever eerst nog wat meer herstellen, voordat ze er van op de hoogte gebracht worden?' vroeg ze. 'Het kan namelijk zijn dat de maniakken er lucht van krijgen en ze dan op zoek gaan naar dit huisje. Ik ben maar alleen met mijn zoon, dus als ze er lucht van krijgen, weet ik niet of ik ze op afstand kan houden.' voegde ze er nog aan toe.

Jayne Marston

Ze werd strak aangekeken door haar broertje en met waterige ogen keek ze naar hem terug. Ze zag dat hij het er net zo moeilijk mee had. Er liep een traan over zijn wang en ze legde haar hand even op zijn schouder neer. Ze streek even over zijn schouder en merkte zelf ook dat het haar heel erg veel deed.
“Nee, inderdaad.” Sprak ze stilletjes uit toen hij bevestigde dat ze hem niet in de bergen konden laten liggen. Hij verdiende het niet. Hun vader was een eervolle man en hoorde ook zo begraven te worden.
“Jackie, ik weet dat je er bang voor bent om zijn lichaam straks te zien, dat ben ik ook, maar dan hebben we wel zekerheid… Dan weten we zeker dat hij… dat hij…” Ze kon het niet eens uitspreken, ze keek naar haar schoenen en zuchtte zachtjes. De dood, het was zo’n ontzettend naar woord. Ze hoopte gewoon dat ze naar haar vader gingen zoeken en dat dan bleek dat hij nog springlevend was.

John Marston

Hij luisterde ietwat afwezig naar de woorden van Cassandra en keek haar weer aan toen ze vroeg of hij misschien eerst wilde herstellen voordat ze het nieuws de wereld in zou brengen dat hij nog leefde. Ze had het over Maniakken, dat die dan misschien wel op zoek zouden gaan naar hem en naar dit huisje zouden komen. Ook vertelde Cassandra dat ze hier alleen was met haar zoon, dus ze niet wist of ze die Maniakken wel op afstand kon houden.
"Wat moeten die van mij?" vroeg John nu gedempt. Hij haalde even diep adem. Zijn lichaam was behoorlijk zwak en hij voelde zich echt vreselijk. Vooral doordat hij niets meer wist.
"Waarom weet ik niets meer?" mompelde hij nu gedempt, al was het niet echt een vraag aan Cassandra, maar meer in het algemeen. "Ik weet niet eens wie ik ben en wat er is gebeurd.." John balde zijn vuisten en kneep zijn ogen even dicht. Zijn hoofd begon weer meer te bonken.


Jack Marston

Hij keek uit het raam, naar buiten. De zon scheen fel en hij hoorde de vogels luid fluiten. Alsof er niets was gebeurd. Normaal kon Jack enorm genieten van de natuur en van het gezang van de vogels, echter kon hij dat nu niet. Hij zuchtte gedempt en keek weer naar Jayne, die toe gaf dat zij zelf ook bang was om het lichaam van hun vader straks misschien aan te treffen, maar ze zei ook dat ze dan wel zekerheid zouden hebben. Ze maakte haar zin niet volledig af, maar Jack wist precies wat ze bedoelde.
"Ik.. Ik geloof het niet.. Marcel heeft zo vaak gelogen.. Straks leeft hij nog gewoon.." sprak Jack nu, met een trillende stem van emotie. Hij haalde even diep adem terwijl hij zijn ogen gesloten hield, waarna hij zijn ogen weer opende en Jayne strak aan keek.
"Zullen we gaan?" vroeg hij nu, terwijl hij al zijn emoties aan de kant schoof en besloot dat hij pas mocht huilen om zijn vader als hij daadwerkelijk ook zijn lichaam zou hebben gezien. Eerder niet.

Cassandra McSmith
Die klap wat hij gemaakt had was schijnbaar echt hard aangekomen. Niet zo gek ook, want de afgrond van waar hij vanaf gevallen was, was niet echt bepaald laag. Ze liep weer terug naar het bed en ging op een krukje er naast zitten. 'Je naam is in ieder geval John Marston. Je hebt een vrouw, een zoon en een dochter. Ik weet niet wat er precies is gebeurd, maar ik denk dat ik aardig in de buurt kom als de maniakken je weer uit de weg wilden ruimen.' begon ze. 'Je hebt al jaren ruzie, nee eerder oorlog, met je broer Marcel. Hij is de leider van de maniakken en probeert je op vele manieren dwars te zitten en van kant te maken. Jij daarentegen bent de goede Marston, degene die zijn gezin iedere keer weer tegen al het kwaad wilt beschermen. En als vrienden in nood zijn, help je die ook maar wat al te graag uit de brand. En ik denk, aan je verwondingen en je schotwonden te zien, dat ze je weer van kant hebben willen maken. Eerst beschoten en voor de schutter het geluk dat je daarna ook nog gevallen bent van een flink aantal meters hoog, anders had je vast terug geschoten. Waarschijnlijk denken ze dat het hun ook gelukt is, want je zag niet echt levendig uit toen ik je vond en de dagen daarna dat ik je hier op bed heb geprobeerd op te knappen.' begon ze te vertellen.
Ze zorgde even voor een korte stilte, terwijl ze zachtjes zuchtte. 'Wat Marcel precies wilt bereiken, dat weet ik niet. Ik denk dat hij alle nabij gelegen dorpen wilt overnemen en dat jij daar altijd een stokje voor gestoken hebt. Dat hij daarom altijd eerst jou uit de weg wilt ruimen, voordat hij met de rest begint. Misschien denkt hij nu wel weer vrij spel te hebben nu jij niet meer in de weg zit, maar dat weet ik dus niet zeker.' voegde ze er aan toe. 'Ik denk dat het wel belangrijk is dat je goed genoeg opgeknapt bent, voordat de mensen te horen krijgen dat je nog leeft. Dat jij je ook kunt verdedigen en ook weer weet waarom jij je moet verdedigen, voordat die Marcel en zijn aanhang verhaal komen halen.' sloot ze haar zachte woorden mee af.

Jayne Marston

Haar broertje keek naar buiten en ze volgde zijn blik, het enige wat zij zag, was haar moeder die zich dood aan het werken was. Ze zag aan haar hele lichaam dat ze doodop was, maar haar moeder bleef bezig. Ze bleef aan het werk. Jayne slikte even.
“Nog even en mama werkt zichzelf dood…” Mompelde ze bezorgd. Jack sprak met een trillende stem dat Marcel al zo vaak had gelogen, straks leefde hun vader nog gewoon.
“Ik hoop het, Jack, ik hoop het echt.” Ze slikte even moeizaam en keek haar broertje aan, hij keek strak naar haar terug, ze wreef even in haar ogen. Hij vroeg of ze gingen en ze knikte alleen maar.
Ze wilde graag gaan, ze wilde zo ontzettend graag zien dat hun vader nog in leven was. Met heel haar hart hoopte ze daarop.

Jack Marston

Hij keek opnieuw weer uit het raam toen Jayne zei dat hun moeder zichzelf straks nog dood zou werken. Jack zuchtte even en staarde naar zijn moeder. Jayne had gelijk, maar hij wist dat zijn moeder soms net zo eigenwijs kon zijn als zijn vader en dat ze haar moeilijk konden stoppen nu.
Toen Jayne zei dat ze hoopte dat hun vader nog leefde, keek hij haar weer aan en knikte hij kort. Zijn ogen waren rood van al het huilen, maar nu leken de tranen op te zijn. Langzaam en met knikkende knieën stond hij op van de bank en controleerde zijn riem en zijn wapens, waarna hij richting de deur liep. Hij liep naar buiten, gevolgd door Bandit, die daarna naar Amy liep. Jack zelf liep richting de paardenstallen en haalde Delhi uit het weiland om de merrie vervolgens op te zadelen.
Spartan stond in de stal, de hengst hinnikte steeds luid en bleef maar rondjes draaien en met zijn voorbenen tegen de houten staldeuren aan slaan. Jack had hem een paar dagen terug in het weiland gelaten, maar daar was hij rondjes gaan galopperen tot hij zeiknat was van het zweet en op een gegeven moment was hij over het hoge hekwerk heen gesprongen. Met enige moeite had Jack de hengst weer weten te vangen. Jack was bang dat ze het dier niet langer hier zouden kunnen houden. Hij leek vals te worden tegen mensen en hij werkte nergens meer aan mee. Echter was het paard het enige wat ze nog van John hadden, dus hem zo maar laten gaan zou hem niet worden.


John Marston

Hij luisterde naar het hele verhaal van Cassandra en slikte even. Zijn keel was droog. Zijn hoofd begon steeds meer te bonken. Hij kon het amper geloven, dat hij zo een leven had. Hij had een gezin, hij had een hele hoop vijanden. Waarom wist hij het allemaal niet meer? Ja, dat er iets gebeurd was, dat moest wel, een ongeluk of- wat Cassandra ook al zei- iemand die hem uit de weg probeerde te ruimen. Het klonk logisch bij het verhaal, dat het een paar Maniakken hadden moeten zijn. Maar het irriteerde John dat hij zelf gewoon niet meer wist wat er gebeurd was en dat hij zelf niet eens meer wist wie hij was en waar hij vandaan kwam. Hij wist niet wie er wel en niet te vertrouwen was en dat maakte hem extra wantrouwend, en dat terwijl hij al wantrouwend van zichzelf was.
Hij zuchtte even en verborg zijn hoofd even in zijn handen. De kogelwonden deden pijn, maar hij liet er niets van zien. Er kon verder toch niets aan gedaan worden, het moest gewoon genezen.
"Ik weet niet wat ik wil.." mompelde hij toen gedempt. Cassandra opperde allemaal dingen, om te wachten met het nieuws de wereld in brengen dat hij nog leefde en zo. Maar John wist niet eens wat hij zelf wilde. Het leek alsof dit verhaal over iemand anders ging, en niet over zichzelf. Hij herkende zichzelf er niet in en dat was zeer frustrerend. Langzaam keek hij weer op en keek hij Cassandra weer aan. "Ik weet niet wat ik moet."