Red Dead Redemption

Jayne Marston

“Luister eens, Ryan, ik vind je ook echt aardig, maar ik ben het alleen niet altijd met je eens, dat is iets heel anders.” Zei ze hem doordringend. Hij gaf met een grijns aan dat ze wat vaker wat samen moesten drinken, want toen was ze een stuk aardiger voor hem.
“Ach, toen was ik in een gekke bui, het was wel gezellig.” Sprak ze met een glimlach tegen hem en ze schudde haar hoofd zachtjes terwijl ze eraan terug dacht hoe dat was gegaan.
Ze zag hoe hij zijn kaken op elkaar klemde toen ze hem waarschuwde. Voorzichtig goot ze de alcohol over zijn been heen, ze had behoorlijk veel nodig, maar dan zou het in ieder geval wel goed ontsmet zijn, dat was het belangrijkste.

Ryan Marston

‘Ik ben ook niet echt aardig, Jayne. Dat weet ik heel goed. Ik vind het geen probleem dat je het niet met mij eens bent…’ zei hij tegen haar. Ze was in een gekke bui toen, maar het was wel gezellig. ‘Ik dacht dat jij altijd in een gekke bui was,’ was zijn reactie daar op. Hij had het ook gezellig gevonden, hoewel hij het niet snel toe zou geven, vond hij Jayne leuk gezelschap en dat had hij niet snel bij mensen. Hij voelde de alcohol in de wond trekken, waardoor hij zijn ogen dichtkneep. Het deed verschrikkelijk veel pijn, het kostte hem moeite om niet te vloeken. Toen het weer wat wegtrok keek hij haar weer aan, al lukte het nog niet echt om ook te glimlachen. 'Je mag mij wel wat afleiding geven als je dit aan het doen bent...' gromde hij zacht, al bedoelde hij het niet zo verkeerd.

Jayne Marston

“Nee, niet altijd, wel vaak, maar niet altijd.” Gaf ze als reactie op zijn woorden dat hij dacht dat ze altijd in een gekke bui was. Ze was het wel vaak, ze vond dat ze optimaal van het leven moest genieten zolang het kon, want ze wist dat het zomaar ineens over kon zijn, vooral met het gevaarlijke leven dat zij leefden.
Ze zag dat het hem heel erg veel pijn deed, en hij zei daarna grommend dat ze hem wel wat afleiding mocht geven als ze dit deed. Ze grinnikte. “Misschien geniet ik er wel van om jou pijn te doen.” Plaagde ze hem. Zodra de alcohol zijn werk deed, begon ze zijn been weer te verbinden op een snelle en handige manier.

Ryan Marston

Niet altijd, maar wel vaak was ze in een gekke bui, daardoor glimlachte hij zwakjes. ‘Ik niet. Dat was eenmalig,’ zei hij dus ook tegen haar. Eigenlijk was dat ook gewoon waar. Hij was niet echt zo. Ze zei dat ze er misschien wel van genoot om hem pijn te doen. ‘Ik geniet er niet echt van…’ was zijn reactie daarop. Ze begon hem snel te verbinden, de pijn trok steeds iets meer weg, al wist hij dat het niet spontaan over zou zijn. Helaas. Zodra ze klaar was kwam hij al overeind, hij vond het wel goed zo, hij had haar lang genoeg haar gang laten gaan. ‘Nou, laat die paarden maar zien dan,’ zei hij tegen haar, want dat was uiteindelijk eigenlijk waarvoor hij hier was gekomen. Hij had Jack aangeboden wat te helpen op de boerderij, maar hij wist ook wel dat hij eigenlijk amper iets kon doen nu.

Jayne Marston

“Oh wedden dat ik je nog wel een keer zo gek krijg.” Plaagde ze Ryan toen hij zei dat het eenmalig was. Ze merkte wel dat haar opmerkingen af en toe op het randje lagen van flirten, dat was niet eens echt haar bedoeling, sowieso was hij familie dus kon het niet. Niet dat ze hem echt zo onwijs leuk vond, maar ze vond het wel gezellig met hem en hij was een goede tegenstander voor haar. Hij genoot niet echt van de pijn, ze grinnikte alleen even daardoor.
Ze moest hem de paarden laten zien, zo te merken was hij er klaar mee.
“Ja, ja meneertje ongeduld.” Plaagde ze hem. “We hebben nog wel een leuk dier voor je, ze is ontzettend lief en doet altijd goed haar best.” Legde Jayne uit. Er was een ondeugende twinkeling in haar ogen te zien terwijl ze hem meenam naar een van de achterste stallen.
“Elsje!” Riep ze en meteen was daar een grote ezelkop te zien die vrolijk balkte. Ze had het ezeltje ooit eens gered uit een benarde situatie en het dier was haar daar zo dankbaar voor dat ze was blijven hangen bij de boerderij, ze vond het leven van de boerderij heerlijk leek het wel en haar ouders hadden het prima gevonden. Als ze een keer huiden of andere zware dingen wilden verkopen in het dorp, was het ezeltje wel handig.

Ryan Marston

Door haar opmerking kwam er een grijns op zijn gezicht te staan. 'Wedden van niet?' Vroeg hij plagend aan haar. Hij liep met haar mee, toen hij door had wat ze deed greep hij haar vast. 'Pas op jij. Ik mag dan niet zo snel lopen, ik kan genoeg andere dingen doen,' zei hij tegen haar. 'Ik ben toch echt meer opzoek naar een paard. Die ezel mag je houden. Ze lijkt nogal aan je gehecht te zijn...' Zei hij plagend tegen haar. Hij keek toch even naar het diertje en hij schudde glimlachend zijn hoofd. 'Je moest en zou haar zeker helpen? Niet gedacht dat jij zo gevoelig kon zijn...' Zei hij grijnzend. Hij liet haar weer los en hij schudde zijn hoofd nog eens. 'Nou, je hebt mij wel genoeg gepest nu. Laat die paarden nou maar zien, of ik word zo gek van je dat ik ergens anders een paard koop...'

Jayne Marston

Hij dacht te wedden dat het haar niet lukte. Ze ging er verder niet op in, maar in stilte nam ze deze uitdaging toch aan. Ze werd ineens vast gegrepen, dat vond ze nooit heel erg fijn, maar hij bedoelde het niet aanvallend, ze besloot het dan maar te laten. Hij vond dat hij toch echt meer op zoek was naar een paard, hij gaf aan dat het ezeltje nogal gehecht aan haar leek te zijn. Ze glimlachte breed en aaide het diertje over haar hoofd heen. Het was gewoon te merken dat ze veel om haar gaf.
“Dieren zijn de onschuld zelve, Ryan, die kun je niet laten lijden, alleen maar omdat ze niet kunnen praten zoals wij. Ze zijn eerlijker dan wij mensen ooit zouden zijn en daarom verdienen ze geen pijn.” Legde Jayne hem uit hoe zij erover dacht. Het was wel duidelijk dat Ryan haar helemaal verkeerd opvatte, ze was namelijk juist heel gevoelig, daarom kon ze ook zo heftig reageren.
“Wat hoorde ik daar? Wordt je gek van me? Heb ik die weddenschap al zo makkelijk van je gewonnen?” Plaagde ze hem nu. Ze nam hem mee naar de weide waar de paarden stonden, Elsje was wat gevoelig voor het gras, daarom mocht ze niet de hele dag naar buiten.
Ze liep naar de wei waar een paar hengsten in stonden, het waren brave beesten, zodra er geen hengstige merrie in hun buurt kwam, waren het makkelijke dieren.
“Zie je die vos daar? Die kun je wel kopen, het is een leuk beest, maar op de een of andere manier lukt het maar niet om hem merries te laten dekken. Ze zijn nooit drachtig van hem, waarschijnlijk is hij onvruchtbaar.” Vertelde ze aan Ryan, ze wist van dit paard zeker dat haar ouders het niet erg vonden als hij verkocht werd.

Ryan Marston

Hij luisterde naar haar uitleg over dieren, waardoor hij glimlachte. Het was wel mooi om te horen. ‘Je hebt misschien ook wel gelijk. Dieren zijn te vertrouwen, mensen niet.’ Zei hij, omdat hij er toch enigszins hetzelfde over dacht. Doordat ze zei dat hij nu al gek van haar werd, schudde hij grijnzend zijn hoofd. ‘Niet zo. Daar is toch meer voor nodig. Dat weet jij ook,’ zei hij plagend tegen haar. Hij liep met haar mee naar buiten toe, hij liep nog steeds niet echt lekker, het deed hem ook gewoon veel pijn. Maar het meeste verbeet hij om haar maar gewoon bij te kunnen houden, hij zou nooit toegeven dat hij pijn had. Ze wees naar een paard, waardoor hij het dier volgde met zijn ogen. ‘Wat kent hij al?’ vroeg hij aan haar, omdat hij dan wist hoe veel tijd het hem nog zou gaan kosten. Hij vond het wel een mooi dier, hij zag er goed en krachtig uit, dat was het belangrijkste voor hem. De rest kwam altijd vanzelf wel.

Jayne Marston

Ze glimlachte toch even omdat hij dezelfde mening met haar deelde, ze wist heel erg goed dat ze in sommige dingen wel hetzelfde dachten. Hij zei dat het niet op die manier was dat ze hem gek kreeg, daar was ook wel wat meer voor nodig en dat wist zei ook volgens hem. Ze haalde heel even haar schouders op met een grinnik.
Hij wilde weten wat het paard al kon. Ze probeerde het dier wat dichterbij te lokken, maar hij bleef op zijn plek staan, haar eigen Thunder kwam wel aangesukkeld, hij drukte zijn hoofd tegen haar schouder aan en ze aaide het dier liefdevol.
“De vos is nogal een heethoofd als je erop rijdt. Je moet hem goed onder controle houden, anders gaat ie er met je vandoor. Als je hem eenmaal hebt, kan hij alles. Alleen het opdrijven van de koeien moet hij nog leren, hij kan wel fantastisch springen.” Vertelde ze over het dier. “Echt zo snel als Spartan is hij niet, maar hij is wel bovengemiddeld snel.”

Ryan Marston

Ze grinnikte alleen maar om hem, maar daardoor wist hij dat ze dit leuk vond. Anders had ze echt wel anders gereageerd op hem. Ze moest dit een leuke uitdaging vinden en dat wist hij zelf ook wel. Ze moesten alleen een beetje oppassen, ze bleef wel familie. Af en toe wat kloten was geen probleem, maar toch. Ze probeerde het paard te lokken, maar hij kwam niet. Daardoor glimlachte hij even. Ze legde uit wat hij al kon en hij knikte langzaam. ‘Dat klinkt wel goed. Snelheid is belangrijk, maar je vader hoef ik niet in te halen,’ zei hij tegen haar. Springen was ook handig, dus het klonk wel goed. ‘Opdrijven van koeien is voor mij niet interessant. Dat doe ik niet zo regelmatig,’ zei hij plagend. ‘Ik wil hem wel,’ zei hij daarna.

Jayne Marston

Ze aaide haar eigen hengst liefdevol over zijn hoofd en hals, het was net alsof hij op haar schoot wilde kruipen. Het klonk wel goed in de oren van Ryan, snelheid vond hij belangrijk, maar haar vader inhalen was niet nodig. Het opdrijven van de koeien was voor hem totaal niet interessant.
“Tja, voor ons wel.” Gaf ze aan terwijl ze haar schouders even ophaalde. Ryan wilde hem wel hebben.
“Zullen we dan afspreken dat je hem even op proef neemt? Als het niet goed gaat tussen jullie, dan kan hij echt heel heftig reageren en dan is het geen leuk paard meer.” Zei ze tegen Ryan met een ernstige blik in haar ogen. Ze wist namelijk dat het paard in het begin regelmatig bijna achterover klapte wanneer haar vader erop reed en hoe goed hij ook kan rijden, hoe lief hij ook voor het paard was, hij accepteerde hem gewoon niet, dat terwijl zij en haar moeder er zo mee weg konden rijden, al begon hij vaak ook eerst wel een klein gevechtje, maar hij gaf zich dan wel gewonnen na een tijdje, bij haar vader gaf hij het gewoon niet op.

Ryan Marston

Ze wilde afspreken dat hij het paard op proef nam, daardoor grijnsde hij even. ‘Oké, prima,’ zei hij tegen haar, omdat hij het wel best vond. Het maakte hem niet zo veel uit, maar hij wist dat Jayne het vast niet voor niets zei, ze had er een reden voor en ze kende het paard beter dan hij. ‘Ik ga hem toch niet meteen bereiden, ik wacht eerst tot ik weer wat stabieler in het zadel zit,’ zei hij tegen haar. Hij kon nu amper zijn been aanleggen, dat deed al pijn. Het was niet handig om dan op een nieuw paard te klimmen, dus deed hij het ook nog maar niet. ‘Jullie hebben wel een hoop mooie beesten staan,’ zei hij, omdat ze meerdere mooie paarden hadden lopen. Als het had gekund, had hij zelf ook wel op een boerderij willen wonen. Maar nu had hij gewoon alleen maar tijd voor twee paarden, meer was niet te doen. Andere dieren ging ook niet, want hij was eigenlijk gewoon constant bezig en soms vond hij dat wel jammer.

Jayne Marston

Ryan vond het prima en daardoor knikte ze tevreden. Ryan wilde het paard toch niet meteen berijden, want dat kon hij nog niet, hij wachtte tot hij wat stabieler was. Ze knikte begrijpelijk even. “Dat snap ik, vooral met hem is dat niet verstandig, als je hem eenmaal voor je gewonnen hebt, moet het wel lukken, maar zo in het begin...” Ze glimlachte even.
Hij vond dat ze een hoop mooie paarden hadden staan, daardoor glimlachte ze breed.
“Bedankt. Ja, mijn ouders vinden het leuk om te fokken, we hebben een paar veulens van Spartan, maar we hebben daar nooit echt een geschikte merrie voor gevonden waardoor we het meest optimale uit de veulens kunnen halen. Sommige paarden zijn ook gevonden door Spartan, dan jaagde hij ze deze kant op als ze verstoten zijn door de kudde of iets dergelijks. Vaak zijn ze wel goed op te knappen, zoals je ziet. Het zijn ook wel echt de pareltjes van mijn moeder. Ze zorgt heel erg goed voor ze.” Sprak ze met een brede glimlach tegen Ryan.

Ryan Marston

Ze vertelde uitgebreid over de paarden, hoewel hij niet reageerde, vond hij het leuk om te horen. Ze had een aangename stem om naar te luisteren en ze vertelde altijd met veel overtuiging, daarom was het gewoon leuk om te horen. Hij had dan ook een glimlachje op zijn gezicht terwijl hij naar de paarden bleef staren. ‘Als ik met pensioen ga, ga ik misschien ook wel opzoek naar een boerderij…’ zei hij zacht. Hij keek haar heel even aan, daarna staarde hij weer voor zich uit. Het was zo heerlijk rustig hier, al wist hij dat het ook wel eens anders kon zijn. ‘Wil je met mij mee naar huis rijden? Ik kan geen twee paarden meenemen nu, zelfs niet aan de hand. Bovendien kan ik je dan meteen betalen…’ vroeg hij haar. Als ze het niet wilde zou hij wel een andere keer terug komen.

Jayne Marston

“Moet je jezelf eens horen praten.” Lachte ze hem plagend toe, ze gaf hem zacht een zetje met haar elleboog. “Je lijkt wel oud en bejaard als je dat zo zegt. Je weet toch ook wel dat je pas met pensioen kan als je een opvolger hebt gevonden, meneer de sheriff?” Plaagde ze hem.
Hij vroeg haar of ze met hem mee wilde rijden naar huis, hij kon geen twee paarden tegelijk meenemen, bovendien kon hij dan meteen betalen. “Natuurlijk, geen probleem.” Zei ze meteen vriendelijk tegen hem. “Dan heeft Thunder meteen ook weer wat te doen.” Glimlachte ze. “Eens zien of onze grote vriend een beetje braaf is aan de hand.” Ze keek naar de voshengst die nog rustig stond te eten.

Ryan Marston

‘Ik ben bang dat ik die niet ga vinden,’ mompelde hij zacht. ‘Een zoon zal het niet worden…’ voegde hij er aan toe. Hij wilde geen kinderen, als het even ging zorgde hij er voor dat hij die ook niet zou krijgen. Tot nu toe lukte dat goed. ‘Maar tot nu toe vind ik het prima zoals het is hoor, maar op het moment dat het niet meer gaat, zou ik wel zoiets als dit willen,’ legde hij haar uit. Ze vond het goed om met hem mee te gaan, dan had haar paard ook weer wat te doen. Ze zouden meteen zien hoe het paard aan de hand was. ‘Hou jij hem vast of moet ik het doen?’ vroeg hij haar. ‘Als dank voor je hulp trakteer ik je wel op een drankje,’ zei hij daarna, met een glimlachje op zijn gezicht. Het was wel duidelijk dat hij aardig ontspannen was, anders zou hij dat nooit van zijn leven aanbieden.

Jayne Marston

“Je bent nog jong zat, misschien vind je nog wel iemand, dat kan je nog niet zeggen.” Vertrouwde ze hem toe. Ze klopte even op zijn schouder met een grijns.
“Waarom zou je me anders meevragen? Als je het zelf had aangekund, dan hoefde ik toch niet mee. Ik houd hem vast.” Ze kon zich nog net inhouden om er geen ‘duh’ achteraan te plakken. Als dank voor haar hulp zou hij haar trakteren op een drankje.
“Oeh, dat betekent wel heel wat voor de kille en afstandelijke Ryan.” Plaagde ze hem, ze raakte weer behoorlijk in een gekke bui en ze bedoelde er ook helemaal niets mee, het was alleen leuk om hem ermee te pesten.

Ryan Marston

‘Ik wil je nergens toe dwingen, ik doe nog steeds graag alles alleen,’ zei hij tegen haar. De opmerking over een opvolger negeerde hij, hij had geen zin om daar over te praten. Ze pestte hem, waardoor hij zijn hoofd schudde en hij haar een duw gaf. ‘Pas op jij,’ zei hij tegen haar, lichtelijk uitdagend. Eigenlijk had hij nog niet zo veel zin om naar huis te gaan, maar hij wist dat ze nog genoeg bezig waren met dat paard bij hem thuis krijgen, het was niet zo handig als het donker werd, dan werd het allemaal net wat gevaarlijker, en hij zat niet zo erg op gevaar te wachten. ‘Wil je meteen gaan?’ vroeg hij aan haar, zodat hij wist wat haar plannen waren.

John Marston

De nacht was alles behalve rustig verlopen. Hij was zo'n beetje elk uur weer wakker geworden. De ene keer door de pijn, de andere keer omdat hij een nachtmerrie had. En als hij dan wakker was kon hij moeilijk weer in slaap komen door alle gedachten die door zijn hoofd gingen.
Uiteindelijk was hij maar wakker gebleven toen het nog vrij vroeg was en was hij met enige moeite naar beneden gestrompeld van de trap af. Bandit had hem meteen blij verwelkomd en John had een aantal uur op de bank gezeten en niets anders gedaan dan nadenken.
Op een gegeven moment was hij naar buiten gegaan. Hij had Jayne en Ryan nog niet eens opgemerkt. Hij was om de stallen heen gelopen, zijn spieren voelden stijf en pijnlijk aan maar hij wilde zich er niet aan toegeven en liep eigenwijs verder tot de plek waar hij wel vaker trainde in het schieten. Hij deed het niet vaak meer, omdat hij niet veel meer bij kon leren in het schieten. Hij kon het al enorm snel en zijn reflex was goed. Echter nu, na het ongeluk, besloot hij het weer langzamerhand op te pakken. Hij wist niet hoe het zou gaan, maar hoopte dat het gewoon nog ging zoals voor het ongeluk, hoewel concentreren hem nog bar slecht af ging.
John trok zijn revolver uit het holster en laadde het wapen. Dat ging al langzamer dan normaal, wat het direct irriteerde. Zijn spieren leken gewoonweg niet mee te werken. John haalde diep adem en probeerde te concentreren op de bomen, waar hij een hele tijd terug houten plankjes op had getimmerd zodat hij daarop kon schieten en kon zien of hij het doel raakte of niet.
Het concentreren werkte al niet goed, zijn beeld werd er alleen maar wazig van en het bewoog. Zijn hand trilde terwijl hij zijn revolver schietklaar ophield. Hij wist dat het niet ging lukken, hij merkte het aan alles. Toch wilde hij het. Hij voelde zich kwetsbaar en nutteloos als hij niet kon schieten.
Hij haalde de trekker over. Twee keer achter elkaar. Er klonken twee oorverdovende knallen. Het echode in zijn hoofd en zorgde ervoor dat de hoofdpijn, die net eindelijk vandaag weg leek te zijn, terugkwam. Een draaierig gevoel ging door hem heen.
Hij keek naar waar de kogels heen waren gevlogen, maar het houten plankje aan de boom was nog onbeschadigd, wat dus betekende dat hij hartstikke naast had geschoten. Zo scheef had hij werkelijk nog nooit geschoten. Ietwat versuft en verbaasd bleef hij staan, starend naar de boom. Hij stopte zijn wapen weg, sloot zijn ogen even. Hoe kon hij zichzelf en zijn gezin beschermen, als hij geen eens recht kon schieten? Hij leek nu wel een Maniak: hij schoot wel, maar alle kogels vlogen gewoon maar ergens heen in plaats van recht naar een doel.
John vloekte. Eerst zacht, daarna wat harder. Dit was iets waar hij totaal niet tegen kon.

Amy Marston

Die nacht was niet alleen voor John heel onrustig, ook voor haar, ze was elke keer wakker geworden als ze hem naast hem voelde bewegen, maar na een tijdje was ze zo ongelooflijk uitgeput geraakt, dat ze had geslapen, dat was ook het moment dat John uit bed was gestapt. Ze had nog even heerlijk geslapen, tot ze ineens rechtop in haar bed zat toen ze geweerschoten hoorde. Haar hart klopte in haar keel en verwilderd keek ze om haar heen. Ze haalde een hand door haar haren heen en merkte dat John niet meer naast haar lag, zacht vloekte ze, verdomme, ze hoopte maar dat er niets met hem was. Zo snel als ze kon, kleedde ze zich aan en stak ze haar revolver bij zich, haar hoed zette ze uit een soort automatisme op haar hoofd. Ze rende naar beneden toe en struikelde bijna over Bandit die op haar stond te wachten onderaan de trap, ze hoorde nog meer schoten en ze rende zo hard als ze kon naar de plek waar het vandaan kwam.
Hijgend constateerde ze dat John alleen was en dat hij ook degene was die de schoten afvuurde. Ze veegde het zweet van haar voorhoofd en moest eerst even op adem komen.
“Lieverd, als je de volgende keer bedenkt om te gaan schieten, wil je me dan alsjeblieft waarschuwen? Ik schrok me een ongeluk.” Sprak ze schor tegen hem. Ze legde haar hand op zijn schouder neer en streek daar zacht over.
“Het is logisch als het nu even niet lukt, gun jezelf wat tijd... je hebt zo lang niets meer gedaan... kom eerst weer wat in vorm.” Fluisterde ze hem toe. Ze gaapte nu even, ze had zo vreselijk slecht geslapen...



Jayne Marston

“Ik heb toch al gezegd dat ik je wilde helpen, doe toch niet zo gek.” Lachte ze hem vrolijk toe. Ze moest oppassen volgens hem, hij gaf haar een duwtje en ze glimlachte nu naar hem terug op een vrolijke en eigenzinnige manier. Ze hoorde ineens schoten en haar aandacht was meteen gewekt, ze keek om het hoekje, gespannen en klaar om te schieten, maar ze zag al heel erg gauw dat het haar vader was. Ze hoorde hem vloeken en keek hem met een blik vol medelijden aan, hij had niets raak geschoten, haar moeder rende ineens voorbij, ze was er om John te troosten. Jayne liep weer terug naar Ryan.
“Het is al goed, het was mijn vader, kom, we gaan meteen.” Zei ze met een knikje.

Ryan Marston

Zodra hij schoten hoorde reageerde hij net zoals Jayne, hij had zijn revolver vast en hij keek gespannen naar wat er gebeurde, tot duidelijk werd dat het John was. Jayne zei dat het goed was. ‘Ik schiet hem nog eens een kogel door zijn kop,’ gromde hij. Hij meende het niet, natuurlijk niet, maar dit zorgde er wel in één klap voor dat hij weer chagrijnig was. Ze zei dat ze meteen gingen, waardoor hij langzaam ademhaalde. ‘Laat maar zitten. Blijf jij maar hier. Ik kom een andere keer wel terug,’ zei hij kortaf, daarna liep hij weg. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en eenmaal bij zijn paard greep hij de teugels vast. Hij kneep zijn ogen even dicht en hij vloekte zacht.

John Marston

Hij was lichtelijk afwezig en merkte het ook niet direct toen Amy aan kwam. Hij probeerde zichzelf te kalmeren, want hij had er niks aan om zichzelf op te fokken, maar het lukte niet echt goed.
Pas toen Amy begon te praten merkte hij haar op en keek hij haar aan. Ze vroeg hem of hij de volgende keer het eerst kon melden als hij van plan was om te gaan schieten, omdat ze zich dood was geschrokken nu.
"Sorry.." mompelde John gedempt. Het was niet zijn bedoeling geweest om Amy te laten schrikken. John voelde de hand van Amy op zijn schouder en hij sloeg zijn ogen neer. Hij luisterde naar de woorden van Amy en keek haar op een gegeven moment weer aan.
"Denk je dat Marcel mij ook tijd gunt?" kaatste hij terug. Gevaar lag altijd op de loer, dat had hij wel geleerd in zijn leven. Het maakte hem af en toe knap lastig. En hij was doodsbang dat de Maniakken een keer toe zouden slaan als hij kwetsbaar was. Hij was nog niet eens zo bang voor zijn eigen dood, hij was eerder bang dat Amy of de kinderen gewond zouden raken. Hij wilde ze kunnen beschermen. Dat was belangrijk voor hem. Al leken Jayne en Jack ook wel al steeds beter voor hunzelf te kunnen zorgen.
"Misschien kan ik vannacht beter op de bank slapen," opperde John nu, nadat hij Amy zag gapen. "Dan slaap jij misschien beter. En hoef ik de trap niet op en af."

Amy Marston

John mompelde een zachte sorry, maar darna kaatste hij wat feller terug of ze dacht dat Marcel hem die tijd ook gunde.
“Lieverd...” Ze sloeg haar armen om hem heen en trok hem dicht tegen haar aan. “Jij kunt misschien wel het beste een revolver bedienen als het eenmaal goed met je gaat, maar Jayne en Jack zijn niet weerloos, dat heb je zelf gezien toen Jayne je beschermde. Ze zijn verschrikkelijk slim en redden zichzelf wel uit benarde situaties, echt waar. Je weet ook dat ik me wel kan redden, sta het alsjeblieft even toe en laat mij jou nu beschermen, dat kan ik wel, echt waar...” Fluisterde ze hem nu toe.
Hij opperde dat hij misschien vannacht beter op de bank kon slapen. “Nee, ik blijf bij jou, echt, ik heb je zo ontzettend gemist... ik overleef het echt wel, al slaap je op de bank, dan wil ik de hele nacht bij je zijn, ik meen het.” Klonk haar stem nu zacht trillend en vol betekenis en liefde.



Jayne Marston

Ze pakte Ryan ruw bij zijn arm vast door wat hij zei. “Heb je het nu verdomme over mijn vader?” Vroeg ze hem, ze wilde boos klinken, maar haar stem klonk vol ongeloof en wat pijnlijk. Haar vader was haar ontzettend veel waard. Ineens zei Ryan dat ze het moest laten zitten en dat hij wel een andere keer terug kwam. Daardoor liet ze hem los.
“Wat doe je nu ineens achterlijk, man, ik wil je alleen maar helpen, maar als dat niet geaccepteerd wordt...” Ze zuchtte even diep en vermoeid.

Cassandra McSmith
Ze hield zichzelf wat afwezig op de boerderij. Ze was er al twee dagen en ze had het idee dat ze het wel zelf af konden. Of misschien ook niet. Ze moest zelf sowieso even naar huis, naar Chris, naar de anderen die er woonden. Ze kwam net terug van Armadillo met wat kleine boodschapjes die ze gedaan had. Een soort van bedankje voor het blijven slapen.
Toen ze het erf op kwam rijden, was ze iedereen kwijt. Niemand leek rond te lopen, hier en daar leek een dier zenuwachtig te zijn. Totdat ze die Ryan zag lopen naar zijn paard. Had hij iets gedaan? Ze was even weg geweest en ze had gelijk geen idee meer wat er aan de hand was. Maar ze zag Jayne ook al snel. Die leek niet kwaad of iets, de schade viel vast mee. Ze besloot maar rustig door te stappen met haar paard en zich niet te bemoeien met Jayne en Ryan. Bij de ingang van het woonhuis stapte ze af, bond haar paard vast en liep naar binnen om de boodschapjes op te ruimen.

Ryan Marston

Hij moest ontzettend veel moeite doen om haar geen klap in haar gezicht te geven. ‘Hij zou hetzelfde doen met mij als ik dit deed,’ gromde hij. Hij meende het ook niet echt, het ging meer om het idee. Jayne vond dat hij opeens achterlijk deed, daardoor keek hij haar even doordringend aan. Hij kon niet uitleggen dat dit hem eigenlijk verschrikkelijk veel pijn deed. Dat hij zich schuldig voelde omdat hij al die jaren niets gedaan had. Omdat hij pas een tijd terug het lef had gehad om terug te komen hier naar toe. Hij ademde diep in, dit waren de dingen die hij niet besprak. Ze zou het niet begrijpen en ze zou het tegen hem gebruiken als het haar uitkwam. ‘Laat nou maar gewoon zitten, verdomme,’ siste hij, alleen maar omdat hij zich vreselijk machteloos voelde. Dit was dus waarom hij zich niet wilde hechten aan mensen. Het deed nu al zoveel pijn. Toen hij een bekende naar hem zag kijken, kon hij aan haar blik precies zien wat ze dacht. ‘Denk je dat ik dat zou doen? Denk je dat een sheriff zoiets zou doen? Dan ben je achterlijk.’ Siste hij, net zo chagrijnig. Hij ademde diep in, hij kon het gewoon niet inhouden. Hij keek even naar Jayne, heel kort kreeg hij de neiging haar mee te vragen, alleen maar omdat hij toch diep van binnen wist dat het vreselijk was om alleen te zijn. Daarna realiseerde hij zich weer dat het alleen maar erger werd als ze hem hielp, alles zou alleen nog maar meer pijn doen daarna.