Red Dead Redemption

Jack Marston

Hij had heerlijk geslapen, hij was dan ook iemand die het overal wel vertrouwde en niet moeilijk deed als hij ergens anders sliep. Totaal anders dan zijn vader, maar dat kwam vooral door de achtergrond van zijn vader.
Toen Ryan ineens riep dat hij wakker moest worden, schrok hij wakker en kwam hij iets overeind. Hij keek om zich heen, gaapte even, stond toen op en rekte zich uit. Hij zocht zijn kleding bij elkaar en begon zich om te kleden en zijn haren te doen, waarna hij zijn hoed op zette en de trap af ging naar beneden.
"Goedemorgen," groette hij Ryan en de jonge vrouw die op de bank zat.

Armadillo, huis van Ryan

Amy en Jayne Marston

Jayne liet haar weer los en keek haar ouders allebei aan. “Jullie lijken ook echt niet ouder te worden ook hé!” Vleide ze de twee aangezien ze wist dat haar vader het niet echt leuk zou vinden als ze zou vertellen waar ze die nacht geslapen had. Toch was ze brutaal genoeg om het daar gewoon over te hebben, haar moeder suste de boel meestal wel.
“Storm? Welke storm?” Vroeg ze eerst plagend. “Nee, ik had een uitstekende slaapplek in Rio Dondono. En vanochtend vroeg scheen de zon gelukkig dus nergens last van gehad, jullie wel dan?” Ze hield haar gezicht in de plooi en bleef vrolijk reageren.

John Marston

Hij luisterde naar de woorden van Jayne en zijn gezicht vertrok toen ze vertelde dat ze een uitstekende slaapplek had gehad in Rio Dondono. John schudde zijn hoofd even en zuchtte, het was wel duidelijk dat hij dat niet fijn vond. Vooral bij Jayne niet, omdat zij een vrouw was.
"Ik had toch een ander plekje uitgezocht," mompelde John gedempt. Toch ging hij er verder niet heel erg op in, hij had geen zin in ruzie of onenigheden. Niet nu Jayne net terug was. Nogmaals, ze was volwassen genoeg om haar eigen keuzes te maken. Hij wilde zijn kinderen niet teveel op de lip hangen.
"Ik ga de dieren naar buiten laten," sprak John toen, hij negeerde de vraag van Jayne of zij wel ergens last van gehad hadden en stapte naar buiten. Bandit volgde hem enthousiast.

Jayne Marston

“Het was het dichtstbijzijnde en het ging regenen.” Verdedigde ze zichzelf. “Daarbij, ik kan heus wel vechten hoor, dat heb je me zelf geleerd!” Maar haar vader ging al weg naar buiten, hij ging de dieren naar buiten laten, daardoor keek Jayne op naar haar moeder die langzaam haar hoofd schudde.
“Je hebt je nog niet echt leren te gedragen he?” Was de lichtelijk plagende opmerking van Amy. “Je vader is een beetje uit zijn doen omdat Spartan is weggelopen door de storm.” Gaf Amy als uitleg, Jayne hield haar mond even dicht, maar ze had stom op haar vader gereageerd, dat had ze helemaal niet zo moeten aanpakken. Daarom rende ze weer naar buiten toe.
“Zal ik even helpen? Ik bedoelde het niet zo hoor, pap.” Vroeg ze met een kleine glimlach.

Boerderij John en Amy

Lucy Moore

Lucy werd opnieuw wakker, ditmaal door allerlei geluiden. Ze wreef in haar slaperige gezicht en moeizaam kwam ze overeind. Haar spieren voelden ontzettend stijf. Ze maakte een verkeerde beweging en direct werd ze bestraft door de stekende pijn in haar onderbeen. Ze ging rechtop zitten. Ze werd gegroet door de vreemdeling. 'Goedemorgen...'  Reageerde ze dan ook, al klonk haar stem hees. Ze rechtte haar rug en bracht haar schouderbladen naar elkaar toe, gelijk was allerlei gekraak het gevolg, echt ze was ontzettend stijf. Kort keek ze naar Ryan, het zag er naar uit dat hij niet zoveel meer geslapen had. Ze ging overeind staan, al leunde ze niet echt op haar gewonde been. 'Zie, ik ben er nog.' Sprak ze Ryan toe, ze toverde een glimlach op haar gezicht.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Jack was vrij snel beneden, daar was hij blij mee, want hij wilde zo snel mogelijk weg. Ze zei dat ze er nog was, hij knikte. Dat zag hij zelf ook. ‘Je blijft hier ook nog wel even. Ik gooi je niet in de cel. De man die je vermoord hebt, was niet echt zuiver. Het zou niet terecht zijn om je in de cel te gooien, maar iemand doden is nooit goed. Vandaag mag je mijn paard verzorgen omdat ik er zelf niet ben, morgen mag je meehelpen bij de cellen,’ zei hij tegen haar. ‘De komende twee weken werk je dus voor mij,’ voegde hij er aan toe. Hij keek even naar Jack. ‘Ik pak mijn spullen, dan kunnen we gaan…’ zei hij tegen hem, even later kwam hij terug en had hij alles mee. Hij wilde eigenlijk liever niet, maar hij wist dat dit beter was. Dit kon tenminste wat dingen boven water halen, het zou veel verduidelijken.

Huis van Ryan

Lucy Moore

Fronsend keek ze hem aan toen hij aangaf dat ze hier nog wel even zou blijven. Hij zou haar niet in de cel gooien, maar de komende twee weken zou ze voor hem werken. Iemand doden was nooit goed. 'Goh, dat weet ik, het was ook niet bepaald mijn bedoeling.' Reageerde ze zuchtend, ze had hem niet eens willen vermoorden. Vandaag zou ze zijn voor zijn paard moeten zorgen, omdat hij er niet was. Oké dat was nog wel te doen, al zou het wel wat lastig gaan met haar gewonde been. Toch ging ze er niet tegen in, ging ze niet in discussie met hem. Het zou alleen maar uitlopen tot een grote ruzie en daar had ze geen zin in. 'Best..' Mompelde ze uiteindelijk. Ze keek naar haar kleding. Toch zou ze graag willen douchen en andere kleding aantrekken, maar hij ging weg en ze kon hier nu niet weg. Peinzend kauwde ze op de binnenkant van haar wang. Ze zou hier dus de komende twee weken veel opgescheept zitten. Waarom deed hij dat zichzelf aan, ze zou veel in haar buurt zijn erdoor. 'Overleef je dat wel, ik twee weken in jou buurt?' Vroeg ze met een kleine grijns, ze kon het niet laten.

Armadillo, huis van Ryan.

John Marston

Hij trok zijn hoed recht en liep richting de stallen. Hij hoorde de deur achter zich open gaan en merkte dat iemand achter hem aan kwam. Het bleek Jayne te zijn, ze stelde voor hem te helpen en zei dat ze het niet zo bedoeld had wat ze net zei. John glimlachte even kort, hij wilde ook niet bot overkomen tegen haar, maar hij was gewoon wat bezorgd over Spartan en daardoor wat kortaf.
"Als je dat wilt, graag," reageerde John op haar voorstel, terwijl hij verder liep richting de paardenstal en de grote schuurdeuren richting het weiland open deed. Daarna liep hij naar de stallen en liet hij een voor een alle paarden zelfstandig het land op rennen. Ze deden alsof ze dagen binnen hadden gestaan en stoven bokkend en springend het weiland op.

Net buiten Armadillo: Boerderij van John en Amy


Jack Marston

Hij was al gauw klaar om richting zijn ouders te gaan. Hij had er wel zin in, hij was een tijd weggeweest en hij vroeg zich af hoe het ging met zijn ouders. Ergens vroeg hij zich ook af hoe zijn vader ging reageren dat hij Ryan meegenomen had. Misschien werd hij wel boos, omdat hij daar helemaal geen zin in had. Want aan Ryan te horen hadden hij en zijn vader nou niet echt een super goede band. Jack wist niet eens waarover Ryan met zijn vader wilde praten. Maar hij vroeg er ook niet om, dat waren niet zijn problemen.
Ryan zei dat hij even zijn spullen ging halen en dat ze zo konden gaan. Jack knikte kort en liep alvast naar de stallen, waar Deley hem hinnikend begroette. Jack begon de merrie alvast op te zadelen en wachtte op Ryan, die niet veel later ook kwam.

Armadillo, Ryan's huis

Ryan Marston

Hij keek weer op naar Lucy. ‘Je hoeft niet zo verschrikkelijk bijdehand te doen, want jij bent hier degene die fout zit. Je kan mij blijven uitdagen en beledigen, maar het is verstandiger om gewoon je mond dicht te houden,’ zei hij tegen haar. Het was niet goed om zijn humeur nu al zo te laten beïnvloeden als hij zo naar John moest, maar het was niet anders. ‘Als je het niet wilde, had je het niet moeten doen. Zo simpel is het. De rest van dat zielige gezeik hoef ik er niet bij,’zei hij tegen haar, zodat het maar even duidelijk was. Het boeide hem toch niet, hij vond haar niet zielig en dat zou ook niet gaan komen. ‘Nee, ik hou het geen twee weken vol, het is ook een straf voor mezelf. Daarom zorg ik dat ik veel weg ben en dat jij veel te doen hebt.’ Zei hij tegen haar, met die woorden liep hij achter Jack aan. Hij zadelde heel snel zijn hengst op, hij wilde zo snel mogelijk weg hier, voor het nog erger zou worden. Zodra hij zag dat Jack ook klaar was, nam hij zijn paard mee naar buiten, soepel steeg hij op.

voor het huis van Ryan.

Jack Marston

Hij volgde Ryan naar buiten en steeg daar op zijn merrie. Hij stak zijn voeten in de beugels en dreef Deley toen aan, om vervolgens weg te stappen. Het weer was echt vele malen beter nu, de zon scheen en de lucht was blauw, het was een vrij lekkere temperatuur, helaas wel erg klam. Jack drukte zijn hoed goed op zijn hoofd en liet Deley met een lang teugeltje flink door stappen. Het zou niet lang rijden zijn naar de boerderij, het lag nog in Armadillo, maar net buiten de stad.
"Hoe denk je dat mijn vader reageert, als hij ziet dat jij mee bent?" vroeg hij nu nieuwsgierig aan Ryan.

Op de weg tussen Armadillo en de boerderij van John en Amy.

Jayne Marston

Hij vond het goed dat ze hielp en daardoor stroopte ze haar mauwen op en drukte ze haar hoed wat vaster op haar hoofd. Ze opende ook de staldeuren van de paarden, aan de andere kant van wat haar vader deed. Ze grijnsde om de dieren, haar eigen eigenwijze hengst die vanochtend nog deed alsof hij heel erg moe was, stoof er ook bokkend en stuiterend vandoor.
“Ik snap het wel hoor, ik zou het ook verschrikkelijk vinden als Thunder er vandoor ging en niet meer terug zou komen…” Zei ze nu tegen haar vader in een poging om een gesprek met hem aan te knopen. Soms was dat heel erg lastig met hem, vooral op dit soort momenten.

Boerderij John en Amy

Ryan Marston

Het was stil, maar dat vond hij niet zo heel erg, hij hield wel van de stilte. Toen Jack opeens uit het niets een vraag stelde, keek Ryan opzij. ‘Ik denk dat hij in eerste instantie niet blij is. Maar ik hoop dat het wat veranderd als ik hem dingen duidelijk maak…’ zei hij zacht tegen hem. ‘Ik heb met je vader gevochten, Jack. Daarom is mijn gezicht kapot. Ik wil niet eens echt goedmaken wat er gebeurd is, omdat ik denk dat het de schuld van ons allebei was, maar ik wil je vader wat dingen laten zien waar hij waarschijnlijk niets van weet en wat wel een hoop duidelijk maakt… familie zaken… daar kan jij je maar beter niet mee bemoeien,’ zei hij, het laatste klonk nogal doordringend. Hoewel Ryan zijn best deed om het normaal te vertellen, kon hij niet voorkomen dat de herinneringen er voor zorgde dat hij ietwat bot reageerde.

John Marston

Hij was echt een beetje nors vandaag, waarschijnlijk door de storm gister, door het gevecht met Ryan, waar hij nogsteeds blauwe plekken van had, en van het verdwijnen van Spartan. Toch probeerde hij zo vrolijk mogelijk te doen, voor Jayne. Het was ook zo lullig als hij nors tegen haar zou doen. Zij had niets misdaan en ze was er net, dan was het gezelliger als het ook daadwerkelijk gezellig zou blijven.
"Spartan is er wel vaker vandoor gegaan en ik ben wel vaker van hem afgevallen," begon John nu tegen Jayne, terwijl hij alle staldeuren weer sloot nu de paarden buiten stonden. "Maar hij kwam altijd zelfstandig terug, of als ik floot. En nu komt hij niet.." John haalde even diep adem en liep via een zijdeur de paardenstallen uit en liep naar de koeienstallen, die er vlak naast waren. Hij klom over het hek van het weiland en opende de zware schuurdeuren, waarna hij opzij moest springen om geen koeien over zich heen te krijgen. De hele groep drong zich direct naar buiten en begon te grazen.


Jack Marston

Ryan vertelde dat zijn vader waarschijnlijk in eerste instantie niet blij zou zijn, maar dat hij hoopte dat hij dat kon veranderen als hij een aantal dingen duidelijk zou maken. Jack knikte kort en bleef naast hem rijden. Ryan zei dat hij gevochten had met zijn vader. Jack trok zijn wenkbrauwen op en keek even verbaasd. Daarna vertelde hij dat hij niet eens iets goed wilde maken, omdat het in zijn ogen de schuld van beide was geweest. Maar dat hij gewoon wat dingen wilde laten zien, familie zaken. En na die woorden werd Jack even in de oren geknoopt dat hij zich er dus maar beter niet mee kon bemoeien.
Jack besloot niet eens te reageren op de woorden van Ryan. Hij vond het maar een rare situatie en wist eigenlijk niet zo goed hoe hij er mee aan moest. Kon hij het wel maken tegenover zijn vader om iemand mee te nemen naar de boerderij die met hem gevochten had? Jack zuchtte even en keek voor zich uit, waar de boerderij al opdoemde.

Ryan Marston

Hij kon wel bedenken waar Jack aan dacht, daardoor keek Ryan hem weer aan. ‘Maak het niet te persoonlijk, Jack. Ik kwam jou toevallig tegen, ik wilde vandaag sowieso al langs gaan. Waarom dan niet samen rijden?’ vroeg hij hem. Het was voor hem heel simpel, Jack hoefde daar niet bang voor te zijn, want hij zou sowieso alle verantwoording op zich nemen. Jack zei verder helemaal niets meer, wat ergens misschien alleen maar goed was. Hij wilde er toch niet over praten, vervelende vragen zouden hem alleen maar ontzettend chagrijnig maken, daar zorgde Lucy al genoeg voor. Hij zag de boerderij voor zich opdoemen, hij ademde langzaam in. Hij hoopte echt dat hij John wat duidelijkheid kon geven, maar hij verwachtte het wel. In de brieven stond in elk geval meer dan genoeg, het maakte ook meteen duidelijk dat Ryan wel geprobeerd had om contact te zoeken, maar dat zijn vader hem heel erg duidelijk gemaakt had dat hij beter iedereen met rust kon laten, als zijn leven hem iets waard was.

Boerderij van Amy en John.

Lucy Moore

Ryan vond dat ze niet zo bijdehand en uitdagend hoefde te doen, ook moest ze hem niet lastig vallen met dat zielige gezeik. Hij zou er voor zorgen dat ze veel te doen had en hij veel weg was. Vrij snel was hij weer verdwenen en bleef ze alleen achter. Eikel, echt het voelde of hij haar overal de schuld van gaf, nooit deed ze het goed. Hopeloos keek ze om zich heen. Ze had de vage opdracht gekregen zijn paard te verzorgen, maar dat zou ze zo af hebben. Wat moest ze de rest van de tijd gaan doen? Ze wist niet eens waar ze alle spullen kon vinden. Zodra hij hier terug was zou ze hem wel duidelijk maken dat ze toch echt terug wilde naar haar kamer. Mank en traag liep ze richting de stallen waar ze gelijk aan de gang ging. De radio die er stond zette ze aan en begon gelijk met het liedje mee te zingen. Ze pakte de mestvork en kruiwagen en begon met de twee stallen waar de andere paarden hadden gestaan, vervolgens strooide ze de stallen bij. Haar gewonde been probeerde ze zoveel mogelijk te ontlasten, al lukte dat niet altijd even goed. De merrie haalde ze uit haar stal en mestte en strooide vervolgens ook haar stal. Nadat ze het dier terug in haar stal had gezet gaf ze haar fris water en wat hooi. Daarna ging ze verder met alles perfect te vegen, spinnenwebben weg te halen, stof vrij en schoon te maken. Ze wilde ervoor zorgen dat Ryan tenminste niets te zeiken had, hij was al zo'n brombeer dus liet ze haar van haar goede kant zien door zoveel mogelijk te doen. Ze zorgde ervoor dat het er weer helemaal netjes uitzag en alles er weer netjes bijstond. Nadat de stallen er top bij lagen pakte ze de poetsspullen en begon de merrie zorgvuldig en uitgebreid te poetsen, het was gelukkig een heel lief dier.

Armadillo, huis van Ryan

Jayne Marston

Het werkte wel, zolang ze maar vrolijk bleef praten, ging haar vader ook praten. Ze kreeg het wel voor elkaar, daardoor glimlachte ze even. Hij had het erover dat hij wel vaker van Spartan af was gevallen en ze giechelde daardoor even. Ze had het één keer gezien, haar vader schaamde zich dood dat zijn twaalfjarige dochter had gezien hoe hij van zijn paard was afgevallen door een stomme fout.
“Ik denk dat hij ook wel weer terug komt, hij weet toch waar hij eten krijgt en waar jij bent? Hij is toch aan je gehecht, pap, en als hij niet terugkomt… dan is hij misschien wel gevangen genomen, het waarschijnlijk nog steeds een prachtig dier.” Gaf ze aan. Ze wilde haar vader gewoon wat geruststellen over zijn paard, aangezien het dier haast net zoveel voor hem betekende als haar moeder deed.
Ze ging op het hek zitten en keek toe hoe haar vader de koeien de stal uitliet, ze waren door de dolle, al duurde dat maar heel even, want de meeste hoofden gingen meteen weer omlaag om te grazen, de kalfjes besloten alleen nog even met elkaar te gaan spelen. Jayne keek even op.
“He, wie zijn dat? Dat lijkt Jack wel!” Riep ze haar vader toe. Ze herkende de houding van haar broer, het leek op die van haar vader. Wie hij bij zich had, wist ze echter niet.

Boerderij John en Amy.

John Marston ~ Jack Marston

Jayne vertelde dat ze dacht dat Spartan wel terug zou komen. En ze zei dat als hij niet terug zou komen, hij misschien wel gevangen genomen was. Aan de ene kant betwijfelde John dat. Spartan was een koppig dier en hij liet zich niet zomaar vangen. Maar aan de andere kant, het was een bloedmooie hengst. John had wel vaker mensen gesproken die vroegen of ze hem mochten kopen.
Hij keek nog even toe hoe de koeien allemaal al snel weer tot rust kwamen en alleen de ondeugende kalfjes nog door gingen met spelen met elkaar. John kon uren naar dieren kijken, het maakte niet uit wat voor dieren. Hij vond het geweldig.
Op een gegeven moment hoorde hij Jayne weer iets zeggen. Ze zag Jack. John keek op en zag inderdaad paarden het erf op rijden, maar het was niet alleen Jack. Was dat serieus nou Ryan? John rolde even met zijn ogen en zuchtte diep. Waar haalde hij het gore lef vandaan.
John klom over het hek van de wei, zodat hij uit de wei was en begon richting de boerderij te lopen.
Jack zag zijn vader al, en zag aan zijn lichaamshouding dat hij het niet zo'n leuke verassing vond. Jack keek even opzij naar Ryan en besloot zich er volledig buiten te houden. Daarom stuurde hij Deley richting de paardenstallen om haar af te zadelen en groette hij Jayne die hij tegen kwam onderweg naar de stallen toe.

Boerderij John en Amy

Ryan Marston

John zag er eigenlijk precies zo uit als hij al verwacht had, niet zo blij. Ryan sprong van zijn paard toen John bij hem was, hij ademde langzaam in. ‘Ik wilde je iets laten zien,’ zei hij kort. Hij vond het al moeilijk genoeg, hij wilde er niet uitgebreid over praten. Hij wilde gewoon de brieven laten zien, dat zou duidelijk genoeg zijn voor John. Dan begreep hij het tenminste een beetje. Hij wreef even over de hals van zijn hengst, het paard keek naar de dieren in de omgeving maar hij bleef wel rustig staan. Ryan keek naar John, hij haalde het pakje met bij elkaar gebonden brieven uit zijn binnenzak. ‘Heb je een plek waar we even rustig kunnen zitten?’ vroeg hij zacht. Hij wilde dit alleen met John bespreken, alleen John kreeg dit te zien, niemand anders. Dit was meer dan privé en het betekende veel voor Ryan.

Boerderij John en Amy

Jayne Marston

Haar vader leek in gedachten verzonken te zijn tot hij ook Jack zag, toch reageerde hij niet vrolijk, dit kwam niet door Jack toch? Ze vroeg het zich af, maar ze zag dat Jack haar richting op reed en de jongen die hij mee had, naar haar vader reed. Hij was dus de reden van de houding van haar vader.
“Hee broertje! Wie is die gast die je mee hebt genomen? Pa lijkt er niet al te blij mee te zijn.” Riep ze haar broer toe en ze kwam hem tegemoet. Ze zag dat hij nog steeds dezelfde merrie had als vroeger en ze aaide het dier over haar hoofd. Ze bleef ook heel erg mooi. Jayne was ook gewoon gek op beesten, toch was ze over het algemeen wel heel erg sociaal.

Stallen boerderij van John en Amy

John Marston

Ryan sprong van zijn paard af en zei direct dat hij hem iets wilde laten zien. John keek hem met half dichtgeknepen ogen aan. Hij vertrouwde niemand. Dit was dan wel een neef van hem, maar dat hoefde niets te zeggen. Marcel was namelijk ook niet te vertrouwen, en dat was nog wel zijn broer. John's vertrouwen in mensen was gewoon kapot. Mensen moesten zijn vertrouwen winnen, zoals Amy had gedaan. Eigenlijk hield hij er al niet van dat er mensen op zijn erf kwamen, zoals Ryan nu. Dit was de plek voor John om rustig even zichzelf te zijn en te genieten. En hij wilde niet dat anderen roet in het eten zouden gooien.
"Binnen," mompelde hij kortaf tegen Ryan. "Amy is daar wel, maar die ga ik niet wegjagen voor jou," sprak hij er nog achteraan, voordat hij voor Ryan uit naar de boerderij liep. Bandit kwam aanrennen vanaf de stallen en hij snuffelde even aan Ryan. De hond gromde kort, maar toen John hem kort aansprak rende hij alweer enthousiast voor John uit naar de deur van de boerderij.


Jack Marston

"Die gast," herhaalde Jack lachend. "Is de neef van pa. Blijkbaar liggen die elkaar niet zo goed. Ik weet niet precies hoe het zit. Ik had nog nooit van hem gehoord. Hij heet Ryan. Sheriff van Armadillo," vertelde hij zijn zusje. Hij steeg van Deley af en hield de teugels vast.
"Hoe is het met jou? Ben je alweer een tijdje hier?" vroeg Jack nu geïnteresseerd aan zijn zusje. Hij klopte Deley even op haar hals, de spierwitte merrie had zich voorbeeldig gedragen de afgelopen dagen, vooral in de storm. Dat had maar weer bewezen hoe braaf het dier was.

Ryan Marston

John reageerde net zo kortaf als Ryan deed. Hij zei dat ze naar binnen konden gaan, maar dat hij Amy niet weg zou sturen voor hem. Dat was ook helemaal niet nodig. Hij bond zijn paard vast, daarna keek hij John kort aan. Hij vond het logisch dat hij zo reageerde, dat had Ryan zelf veroorzaakt. Daarom interesseerde het hem ook niet zo veel. Het was gewoon nodig om te praten over sommige dingen die ooit gebeurd waren, de brieven lieten duidelijk iets zien, het was belangrijk dat John ze zag. Als Amy daar iets van mee zou krijgen,vond hij dat niet zo erg. Hij vertrouwde haar wel, tot op zekere hoogte. Als hij er maar nooit met haar over hoefde te praten vond hij het prima, want dat was het ergste. Praten over dingen was gewoon geen succes, dat was het ook nooit geweest.

Boerderij van John en Amy

Jayne Marston

Jack lachte om haar en ze gaf hem pesterig een zetje. “Hé, doe eens lief.” Zei ze nu verontwaardigd tegen hem, al lachte ze wel met hem mee. Ze hadden het altijd bijzonder goed met elkaar kunnen vinden, ze waren tenslotte een tweeling en hun karakters waren eigenlijk vrij verschillend nog van elkaar.
Jack legde uit wie ‘die gast’ was en zelf knikte ze even, ze had er ook nog nooit van gehoord eigenlijk. Hij zal dan wel onbelangrijk zijn, haar vader had hun alleen de belangrijkste familieleden vertelt en dat viel eigenlijk alleen neer op Marcel. Marcel moesten ze in de gaten houden want hij was slecht.
Haar broertje wilde weten hoe het met haar was. “Ja, het gaat erg goed met mij, ik ben eigenlijk pas vanochtend hier aangekomen, maar gisterenavond was ik in Rio Dondono.” Gaf ze aan. Ze knikte naar hem.
“En jij?” Vroeg ze hem nu terug. De grote schuurdeur stond nog open en ze hoorde een paard hard hinniken, ze keek met een grijns even naar haar hengst, Thunder, waarschijnlijk herkende hij de merrie van haar broer nog. Ze waren samen opgegroeid.

Buiten in de stallen van de boerderij van Amy en John.


Amy Marston

Wanneer ze veel kabaal op het erf hoorde, keek ze even naar buiten, wat deed Ryan nou weer hier? Was die jongen op zoek naar problemen? Ze werd er wat achterdochtig van, wat nu als hij zijn revolver uit zijn zak haalde en John neerknalde? Er waren zat schurken uit Rio Dondono die dat geprobeerd hadden, maar die waren nooit slim genoeg om eerst het vertrouwen van John te winnen. Ze maakte de gordel met haar wapens vast aan haar broek en liep naar buiten toe. In de stallen hoorde ze geklets tussen Jayne en Jack, het was fijn om beide kinderen weer terug te hebben. Echt heel erg fijn. Ze bleef in de deuropening staan en wachtte af.

Boerderij John en Amy.

John Marston

Hij wachtte niet op Ryan, die liep maar gewoon achter hem aan. John vertrouwde Ryan echt voor geen ene meter en eigenlijk deed hij dit tegen zijn zin. Hij wilde hem helemaal niet mee naar binnen nemen. Maar hij was ook weer niet zo hard dat hij Ryan nu opeens toch weg zou sturen. Als het weer uit de hand zou lopen of als Ryan ook maar íets verkeerd deed of zou zeggen, zou hij hem direct het erf af laten gaan. En het maakte hem niet uit hoe dat zou gebeuren.
John stapte de boerderij in en hij trok de riem waaraan zijn wapens zaten recht. Aan zijn hele lichaamshouding en gezichtsuitdrukking was te merken dat hij hier absoluut geen zin in had.
"Dus jij dacht, ik rijd mooi met Jack mee, want dan weet ik zeker dat ik het erf op kom?" gromde John nu richting Ryan. Hij bleef midden in de woonkamer staan. Hij wilde niet zitten.


Jack Marston

"Ik heb overnacht in Armadillo. Ik wilde gister eigenlijk al komen, gisteravond. Maar de storm hield mij tegen. Toen het begon met regenen was ik midden in het bos, in de bergen. Je weet wel, ik heb altijd geluk," grijnsde Jack naar zijn zus. Hij had namelijk wel vaker problemen gehad, het leek alsof hij ze soms aantrok. "En daarna dacht een stel wolven dat ik wel een lekker hapje zou zijn," vertelde hij nu verder. "Maar die Ryan schoot toen te hulp en uiteindelijk heb ik bij hem in huis geslapen." Jack keek de stallen uit richting de boerderij, waar zijn vader net naar binnen liep met die Ryan achter hem aan. Hij vroeg zich af of Ryan te vertrouwen was. Zijn vader wantrouwde hem, dat was meer dan duidelijk te zien. Jack hoopte maar dat er niets geks zou gebeuren, want dan zou hij zich onwijs schuldig voelen. Toch ging hij daar niet echt heel erg vanuit. Ryan leek niets verkeerds te willen. Tenminste, zo was het bij Jack over gekomen. Je wist het natuurlijk nooit. Maar hij was een sheriff, en dat zei ook al wel iets.

Ryan Marston

'Nee, ik heb Jack geholpen toen hij in de problemen kwam in de storm, hij heeft bij mij geslapen vannacht. Ik was zonder hem ook hier naar toe gekomen,' zei hij tegen John. Zodra hij Amy zag knikte hij naar haar, daarna pakte hij de brieven en gaf hij die aan John. 'Hier, Lees maar door. Misschien begrijp je alles zo wat beter,' mompelde hij. Het was moeilijk voor hem, maar hij wilde gewoon heel graag dat dit opgelost werd. Hij wilde niet dat hij geen contact had met de hele familie. Hij had nog het meeste met John, Marcel vond hij al helemaal niets, daarom was hij bereid echt moeite te doen. 'Het zijn brieven van mijn vader, maar ook zonder afzender. De bedreigingen zijn de laatste tijd minder...' Mompelde hij tegen John. Hij stak zijn handen in zijn zakken, hij keek John niet aan, hij zou wel horen wat hij er van vond. Als John hem niet geloofde zou hij het opgeven, want meer kon hij niet bewijzen. 

John Marston

Hij plaatste zijn hoed even beter op zijn hoofd en hij luisterde naar de woorden van Ryan. Ryan beweerde dat hij Jack had geholpen toen hij in problemen kwam in de storm en zei dat hij bij hem had geslapen vannacht. John grijnsde even, heel kort. Jack wist het ook altijd voor elkaar te krijgen om in de problemen te komen. Hoe dan ook.
John werd weer uit zijn gedachten over Jack geschud toen Ryan hem een stapel papieren aan gaf. John kneep zijn ogen ietwat samen en pakte de papieren van hem aan. Wat was dit? Ryan zei dat hij het door moest lezen, dat hij het dan misschien zou begrijpen. John twijfelde even, wat er ook in die brieven stond, hij zou sowieso weer terug denken aan vroeger, aan alles. Aan zijn jeugd. En daar had hij eigenlijk niet zoveel zin in. Maar hij vond het ook weer zo lullig als hij het af zou wijzen. Ryan kwam hier helemaal heen om hem het te laten lezen. Of tenminste, daar leek het wel op.
John bladerde door de brieven heen en begon toen stukjes te lezen. Wat hij las, schrok hij toch wel een beetje van. John's vader had blijkbaar de vader van Ryan zo erg gemanipuleerd dat de vader van Ryan zelfs Ryan afschermde van de familie, en vooral van John. Alles wat in de brieven stond liet hem terugdenken aan vroeger, iets wat ervoor zorgde dat er een brok in zijn keel kwam. Zijn gezicht trok bleek weg en hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij slikte even en gaf de brieven terug, zwijgend. Daarna liep hij richting het raam en staarde hij naar buiten, terwijl hij eigenlijk niet echt zag waar hij naar keek. Hij was diep in gedachten.