Red Dead Redemption

Lucy Moore

Stilletjes liep ze naar de plek waar ze gisteravond haar spullen had gedumpt toen ze Ryan zo gewond had aangetroffen. Haar hartslag schoot omhoog toen ze hem opmerkte en hij haar weer met die lege blik aan keek als eerder. Ze kauwde op haar onderlip, niet wetend wat ze moest zeggen. Het bloed steeg naar haar wangen en kleurden haar wangen rood. Het voelde of ze betrapt was. Gewoon de manier hoe hij naar haar keek maakte haar al nerveus en dan stond ze hier ook nog met enkel een handdoek om haar lichaam die met moeite alles verhulde, top situatie. 'Ik uh..' Begon ze stamelend. ' Ik was mijn kleding vergeten...'  Mompelde ze er zacht achterna terwijl ze haar hand in de beweging van haar tassen bewoog. Hij liep naar de kraan toe en zachtjes schudde ze haar hoofd,  hij was niet bepaald spraakzaam vandaag. Ze bewoog naar haar tassen en pakte het setje kleding van haar tas af dat ze wel had klaargelegd maar gewoon vergeten was. Ze liep weer terug en richtte kort een blik de keuken in.

Jayne Marston

Haar naam werd gezegd en daardoor keek ze meteen geconcentreerd naar de vrouw. Ze vertelde dat ze vroeger een bekende van haar vader was, ze is sheriff van Perdido geweest en Jayne dacht even na. “Ah, Cassandra, toch?” vroeg ze nu, ze was al een stuk meer op haar gemak nu ze wist wie de vrouw was. Dat scheelde al erg veel.
Haar vader had een flinke smak gemaakt, ja dat had ze gezien, ze had de afdrukken in de grond gezien, die waren heel duidelijk geweest en het was een wonder dat hij nog leefde.
Cassandra wilde dat haar vader eerst zou herstellen voordat hij eraan herinnerd werd.
“Ik begrijp alleen niet waarom je ons niet gewaarschuwd hebt… mama gaat er echt kapot aan, ze mist hem zo erg… Ik denk zelfs dat het haar nog meer pijn doet als hij haar niet meer herkent… ze zal zich vast in de steek gelaten voelen.” Sprak Jayne zachtjes terwijl ze af en toe naar haar vader keek.

John Marston

Hij bleef zich stil houden, het klonk net alsof Cassandra en Jayne over iemand aan het praten waren die hij niet kende. Het voelde dus ook erg raar dat hij wist dat het over hem ging.
Hij kreunde even gedempt en sloot zijn ogen voor een moment. Zijn hoofd leek weer steeds erger te gaan bonken en hij vroeg zich af wanneer die hoofdpijn nou eens zou gaan zakken. Langzaam opende hij zijn ogen weer en keek hij even naar Jayne, en daarna naar Cassandra. De woorden die zij spraken leken langs hem heen te gaan, hij leek wat afweziger te raken. Een duizelig gevoel kwam op en zijn gezicht kleurde langzaam iets bleker.
Heel erg langzaam en voorzichtig stond hij op. Hij wankelde even. "Ik.. Ik ga even naar de wc," sprak hij zachtjes. Daarna liep hij met manke passen richting de gang en sloeg het hoekje om, om vervolgens naar de wc te lopen.

Chayenne Lahero

Hoewel ze zichzelf op de een of andere manier nog staande hield tussen haar verplichtingen door, stortte ze zich wel echt op haar werk. Zodra Marcel een klusje had, deed ze die, dan kon ze haar gedachten verzetten. Van binnen ging ze helemaal kapot en als ze alleen was in het huis van Syauron, dan huilde ze tot haar tranen op waren. Maar daarbuiten leek ze vreselijk sterk.
Ze was nu bezig met de cellen schoonmaken, het begon er nogal te stinken en de stank irriteerde haar verschrikkelijk.
Ze wilde er niet aan denken, niet denken aan wat de man elke dag met haar deed, aan wat voor smerige dingen hij haar liet doen. Ze huiverde even en ging weer hard aan het werk.

Syauron Dewano

Hij twijfelde eigenlijk steeds erger over wat hij moest doen. Hij kon gewoon zien dat het elke keer slechter met haar ging, het deed hem gewoon pijn. Iets raakte hem niet snel, maar dit raakte hem. Hij gaf om haar, er waren weinig mensen waar hij om gaf en daarom deed dit hem alleen maar meer pijn. Hij wist dat ze aan het werk was in de cellen, uiteindelijk besloot hij dat dit het moment was. Dit kon niet langer meer zo, hij kon het niet aanzien. Hij moest gewoon eerlijk zijn over zijn gevoel en dat aangeven, misschien hielp het. Ze was nu toch alleen, hij kon het nu wel bespreken. Hij liep langzaam naar haar toe, dit was niet iets wat hij vaak deed, het voelde nogal raar. ‘Chayenne…’ begon hij zacht, zodat ze niet al te erg zou schrikken. ‘Ik wil even met je praten…’voegde hij er langzaam aan toe. Hij wist dat ze het liefste niets van haar gevoel liet zien, maar hij wist echt wel dat het steeds minder goed ging.

Cassandra McSmith
Ze knikte bij de vraag van Jayne of ze Cassandra was. Daarna luisterde ze naar wat Jayne zei over het waarschuwen. 'Daar heb ik even over getwijfeld. Eerste paar dagen was ik druk bezig met zijn verwondingen, en dat waren er veel, waardoor ik het vergeten was. Maar daarna heb ik getwijfeld. En het leek mij veiliger voor je vader als jullie nog even niets wisten. Stel dat Marcel of een van zijn handlangers ergens het nieuws oppikken, dan is het niet meer veilig hier voor John.' zei ze daar op terug. Ze dacht even na, en op dat moment stond John op en ging hij naar de wc. Ze liet hem maar gaan.
'Als je zeker weet dat jullie het met z'n drietjes geheim kunnen houden voor de buitenwereld dat je vader nog leeft. Misschien dat mijn zoon of een van jullie een keer wat dingetjes zoals foto's of kleding met geur kunnen afgeven, om zijn geheugen te prikkelen. Dan zou je het je moeder kunnen vertellen, en je broer natuurlijk. Maar het moet wel verder helemaal geheim blijven, voor zijn veiligheid. Tot hij weer genoeg weet en lichamelijk opgeknapt is.' zei ze daarna. 'Begrijp mij niet verkeerd. Ik wil het beste voor jullie allemaal. Maar ik weet ook dat Marcel de kans maar al te graag aanpakt als John nog niet fit genoeg is of nog niet genoeg herinnert. En deze plek is onbekend voor de maniakken, tot nu toe.' voegde ze er nog aan toe.

Jayne Marston

Ze keek haar vader na, ze bestudeerde e manier waarop hij liep en gokte in haar hoofd waar zijn verwondingen zaten, iets wat ze kon zien aan de manier waarop hij liep. Toch luisterde ze wel verder nog naar Cassandra, de vrouw was heel voorzichtig, Jayne gokte erop dat ze nog nooit risico’s had genomen, zo klonk ze namelijk absoluut niet.
“Natuurlijk dat mensen het te weten komen. Jij liet hem ook over straat lopen waar iedereen hem open en bloot kon zien.” Ze moest echt haar best doen om geen ruzie te gaan maken.
Ze hoorde een luid gehinnik. “Bovendien is het nu al te laat om alles geheim te houden. Hij zal herrie blijven schoppen tot hij mijn vader gezien heeft.” Ze keek even uit het raam, ze had gelijk, het was inderdaad Spartan die daar een drukte aan het maken was.
“Gaat het papa, er is namelijk iemand die je wilt zien, ik denk dat hij me gevolgd is… hij is altijd jouw beste maatje geweest.” Sprak ze met een lichte glimlach tegen haar vader. Zelf liep ze alvast naar buiten toe om Spartan een beetje te kunnen kalmeren.

John Marston

Nadat hij naar de wc was geweest keerde hij terug naar de woonkamer. Hij bleef staan, keek kort van Jayne naar Cassandra en keek toen door het raam naar buiten toen hij een luid gehinnik hoorde. Hij kneep zijn ogen samen en keek toen weer naar Jayne, die vroeg of het met hem ging en zei dat er iemand was die hem wilde zien, iemand die altijd zijn beste maatje was geweest. John keek zijn dochter na en keek nog even naar Cassandra. Hij voelde zich wankel en duizelig, het leek hem beter om te gaan zitten, hij voelde zich niet goed. Toch draaide hij zich weer om en liep hij weer richting de gang, om heel langzaam achter Jayne aan te lopen, richting de luid hinnikende hengst die heen en weer draafde voor het huisje. Net voordat John de gang op kon lopen leek hij een soort blackout te krijgen. Alles werd in één klap zwart en het volgende moment lag hij op de grond. De wereld draaide en hij bleef op de grond liggen. Een misselijk gevoel kwam op. Hij voelde zich enorm zwak en kwetsbaar, iets waar hij totaal niet tegen kon.

Cassandra McSmith
Een iets fellere blik gleed over haar gezicht. 'Hij liep niet open en bloot over straat. Als je goed gekeken had, zag je dat er maar 3 huisjes in deze 'straat' te vinden zijn. Voor zo ver je het een straat kunt noemen. Dit is geen dorpje waar mensen dagelijks langs rijden.' sprak ze verdedigend. 'Dus ik wil dat het verder geheim blijft en het nieuws niet verder verspreid dan deze drie huizen.' voegde ze er nog aan toe.
Ze stond zelf op toen Jayne tegen haar vader sprak over het paard. Ze wist dat het over het paard ging, dat kwam door het gehinnik. Ze liep niet mee, maar zag wel hoe John op de grond viel. 'Hij heeft al te veel gedaan vandaag. Hij moet op bed liggen om te rusten.' zei ze. Ze liep naar een raam dat uitkeek op hun kleine moestuintje. Die maakte ze open. 'Chris, kom even helpen tillen.' sprak ze door het raampje, waarna ze die weer dicht deed. De blonde jongen kwam dan ook binnen, terwijl Cassandra bij John hurkte. 'Kun je zelf meelopen als we je steunen, of zullen we je dragen?' vroeg ze hem nog.

Chayenne Lahero

Ze hoorde hem al lopen, sinds de eerste keer dat ze had moeten komen voor haar verplichting, stonden haar zintuigen op scherp, ze hoorde, zag en rook alles wat er aan haar omgeving veranderde.
Daarom hoorde ze Syauron al van verre. Hij sprak haar naam en zei dat hij met haat wilde praten, de manier waarop hij het zei, liet haar merken dat het niet over de afwas op het aanrecht ging.
"Dat is dan pech voor je, Syauron, ik wil niet met jou praten, want ik weet heel goed wat je wilt zeggen." Ze ging zonder naar hem te kijken gewoon door met waar ze mee bezig was.

Syauron Dewano

Ze zei dat hij pech had en ze voegde er nog aan toe dat ze toch al precies wist wat hij wilde zeggen. Daardoor schudde hij langzaam zijn hoofd. 'Oh, wat is dat dan wel niet, volgens jou?' Vroeg hij haar. Hij kon zich niet voorstellen dat ze zo goed wist wat hij wilde gaan zeggen. Hij vond het jammer dat ze niet gewoon wilde praten, maar nu ging hij niet zomaar opgeven. Ze gingen het hier over hebben, of ze het nou wilde of niet. Dit kon zo niet en dat moest ze zelf ook inzien. Daarom ging hij niet opgeven, het was veel te belangrijk, al dacht Chayenne misschien dat het voor hem niet zo was en dat hij niet veel moeite zou doen. Dan zou ze zich nog aardig vergissen ook. 

Ryan Marston

Ze legde uit wat er aan de hand was en hij haalde simpel zijn schouders op.’Ik zie niet dagelijks een halfnaakte vrouw door mijn huis lopen, daarom keek ik,’ was zijn reactie. ‘Maar doe wat je niet laten kan. Ik zei al dat je moest doen alsof je thuis was, ik kan wel wat hebben, schaam je niet,’ voegde hij er mompelend aan toe. Zodra hij zijn handen schoot had pakte hij een handdoek, hij keek even om naar Lucy, daarna legde hij de handdoek weg en liep hij heel moeizaam naar de bank. Haar tassen stonden klaar, ze was dus van plan om weg te gaan. Hij vroeg zich af waarom. Wilde ze liever in de saloon wonen dan hier? Dat kon hij zich toch bijna niet voorstellen. Thuis was ze duidelijk niet welkom, maar blijkbaar jaagde hij haar ook weg. Hij vond het niet zo erg, hij wilde niet aan haar gehecht raken, misschien kon ze ook maar beter gewoon weggaan.

Chayenne Lahero

Hij wilde weten wat het dan wel niet was volgens haar en met een zucht keek ze achterom naar hem. “Gaan we het nu zo spelen?” Vroeg ze vermoeid aan hem. Ze had hier totaal geen zin in. Echt niet. Hij moest oprotten met zijn ‘ik wil even met je praten’.
“Echt hoor, als je zo door blijft gaan, zoek ik wel een andere slaapplek.” Siste ze nog tegen hem. Daarna begon ze weer woest met schoonmaken.


Jayne Marston

Ze reageerde niet meer op Cassandra, die drie huisjes konden nog heel erg veel doorvertellen en niet iedereen was te vertrouwen. Ze zouden vast ook argwaan krijgen. Jayne keek vol verwachting naar haar vader die langzaam naar Spartan kwam, het dier was nog steeds onrustig, maar zodra hij haar vader zag, bleef hij stokstijf staan alsof het dier een geest zag.
Haar vader viel buiten bewustzijn en ze sloeg haar hand voor haar mond. Hoe graag ze ook haar best voor hem deed, het leek echt alleen maar erger daardoor te worden.
“Oh, het spijt me…” Fluisterde ze nu, ze keek naar de grond en Spartan keek afwachtend naar zijn baasje, maar er gebeurde niets, John lag buiten bewustzijn op de grond. Jayne beet op haar lip, waarom liep dit niet zoals ze verwacht had dat het zou lopen?

Syauron Dewano

Ze bleef ontzettend bot tegen hem doen, dat deed hem nog pijn ook. Hij stapte naar haar toe en hij pakte haar hand vast, zodat ze niet verder kon met waar ze mee bezig was. ‘Je hebt geen idee hé, Chayenne?’ vroeg hij zacht aan haar. Hij liet haar hand weer los en hij schudde langzaam zijn hoofd. Ze had echt geen idee. Hij ademde diep in en hij sloot zijn ogen kort. ‘Ik wil niet dat je een andere slaapplek zoekt. Ik wil dat je bij mij bent… dat je veilig bij mij bent en dat je je goed voelt… ik weet dat je niet echt zo tegen mij wilt doen, maar je doet het omdat je iets achter houdt. Iets wat je ontzettend veel pijn doet. Het is zelfs zo erg dat je mij niet genoeg vertrouwd om het te vertellen, terwijl ik je wil helpen. Ik wil je zo graag helpen…’ fluisterde hij zacht. Hij stak zijn hand uit, heel zacht gleden zijn vingertoppen over haar gezicht heen, maar daarna liet hij zijn hand weer zakken en keek hij weg van haar.

Chayenne Lahero

Haar hand werd vastgepakt door Syauron en ze keek hem fel en vijandig aan.
“Laat los.” Sprak ze laag en dreigend. Hij liet hem al los, gelukkig maar. Ze haalde even diep adem. Hij zei dat hij niet wilde dat ze een andere slaapplek zocht, hij wilde dat ze veilig bij hem was. Ze keek hem vol argwaan aan.
“Nog even en je wilt met me trouwen ook, donder toch op.” Zei ze nog steeds hard tegen hem. Ze voelde zich behoorlijk benauwd nu. Hij wilde zoveel, hij wilde haar helpen, daar had ze helemaal geen behoefte aan. Echt totaal niet.
Ze huiverde en ademde versneld wanneer hij haar gezicht aanraakte. “Raak me niet aan.” Haar stem ging ongewild de hoogte in.
“Als je zo door blijft gaan, vertel ik Marcel dat je me lastigvalt.” Klonk haar stem nu wat wanhopig en hopeloos.

Syauron Dewano

Hij keek haar verbaasd aan, maar toen ze het over Marcel had werd dat alleen nog maar erger. ‘Wát?’ vroeg hij dus ook meteen. Nu veranderde zijn blik. Het werd hard en ijzig, zoals hij ook kon zijn. ‘Weet je wat, Chayenne? Stik er maar in. Zeg tegen Marcel wat je wilt. Ik zal je spullen voor de deur zetten, ga maar lekker terug naar de saloon. Neuk lekker met dronken mannen, doe wat je zelf wilt. Blijkbaar kan ik niet tot je door dringen, of lukt het mij alleen maar wanneer ik je pijn doe. Dat wil ik niet. Als ik in jouw ogen alles fout doe, ga je lekker ergens anders wonen. Rot maar op,’ gromde hij, omdat hij dit gewoon niet kon hebben. Hij accepteerde veel van haar, maar ze ging over zijn grenzen heen.

Chayenne Lahero

Ze beledigde hem heel duidelijk door haar woorden, maar dat moest maar even, ze had namelijk echt totaal geen behoefte aan zijn hulp en alles wat hij wel niet wilde van haar. Hij kwam veel te dichtbij, het werd haar te benauwd onder haar voeten.
Ze sloot haar ogen even door wat hij tegen haar terug zei. Het deed echt pijn... 'neuk lekker met dronken mannen' het galmde door haar hoofd en ze deed haar best om er niet aan terug te denken. Het was al te laat... vol angst gleden haar gedachten weg, ze huiverde herhaaldelijk en klemde haar handen vast aan de tralies.
"Fijn. Ga ik ook doen." Snauwde ze wat laat tegen hem terug. Haar lichaam begon wat te trillen.

Syauron Dewano

Eerst wilde hij nog bozer op haar reageren, maar daarna had hij door wat zijn woorden met haar deden. Hij had er nu een tijdje op gelet, maar ze reageerde constant op dezelfde dingen. Op aanrakingen, op deze opmerking. Daardoor zette hij een stap naar haar toe en keek hij haar doordringend aan. ‘Chayenne…’ zei hij zacht. ‘Je kan met mij praten… ik heb toch al zo mijn ideeën over wat er aan de hand is…’ fluisterde hij. ‘Je wilt niet dat ik dit ga bespreken met Marcel, of wel soms?’ vroeg hij daarna zacht. Hij bedoelde het niet dreigend, maar hij wilde aangeven dat het wel van belang was dat ze dit besprak. ‘Je kan mij vertrouwen. Ik kan mij voorstellen dat dit je ontzettend zwaar valt, maar je kunt dit niet eeuwig verbergen. Je kunt niet altijd boos op mij reageren als ik iets verkeerd doe, als ik je pijn doe…’ fluisterde hij. ‘Ik kan je helpen… we kunnen het laten stoppen…’

Chayenne Lahero

“Sauyron, laat me met rust, laat me met rust.” Herhaalde ze paniekerig terwijl ze achteruit stapte. De paniek en angst was weer even in haar ogen te zien, dat terwijl ze het normaal zo ontzettend goed kon verbergen. De tranen sprongen in haar ogen.
“Je kunt me niet helpen, ga weg Syauron, laat me gewoon met rust. Ik ga al ergens anders slapen, dan hoef je je nergens meer mee te bemoeien.” Ze slikte even en veegde de tranen van haar gezicht af.

Syauron Dewano

‘Het gaat niet om kunnen, Chayenne.’ Gromde hij naar haar. ‘Het gaat er om wat ik doe. Jij kan mij niet tegenhouden. Je kunt gaan doen wat je wilt doen, maar ik laat dit ophouden. Je kan ergens anders slapen, maar daarmee verhelp je het probleem niet. Dat weet je zelf ook.’ Beet hij haar toe. Ze wilde misschien niet geholpen worden, maar hij deed het toch. Hij kwam op een punt waarbij het niet uitmaakte wat ze wilde, blijkbaar kon ze niet meer nadenken en zag ze niet in hoe kapot dit haar maakte. Hij zag dat wel, dus greep hij in, zo simpel was het. Ze zou hem er om haatten, maar dit kon hij niet aanzien. Dan maar haat, er waren wel meer mensen die een hekel aan hem hadden.

Chayenne Lahero

Ze liep nog veel verder achteruit en hield haar handen voor haar oren terwijl ze haar hoofd bleef schudde. Ze huilde en kroop weg in een hoek van de cellen. Ze keek Syauron niet meer aan.
“Ik wil het niet. Laat me…” Snikte ze nu, terwijl ze langzaam op haar hurken ging zitten. Ze verborg haar hoofd en bleef paniekerig huilen. Ze wilde dit niet, hij moest niet zo dichtbij komen. Hij moest niet aan haar muur komen, dan ging alles goed, dan had ze nergens last van.

Syauron Dewano

Chayenne begon nog erger te reageren, ze leek helemaal in paniek te zijn. Ze kroop weg in een hoekje van de cel en hij haalde langzaam adem. Hij hukte naast haar neer en hij probeerde haar blik te vangen. ‘Chayenne, dit moet ophouden. Je weet zelf ook dat je dit nooit vol gaat houden… laat mij je helpen. Samen kunnen we dit oplossen, we kunnen hier een oplossing voor verzinnen…’ fluisterde hij zacht. ‘Je moet hier uitkomen en dat kan je niet alleen, maar samen kunnen we dat wel. We kunnen dit laten stoppen, je wilt dit niet meer…’ zei hij zacht. Hij wist dat hij op een bepaald moment tot haar door kon dringen, ze was nu zo overstuur, ze moest wel onder ogen gaan zien dat het niet meer ging. Ze kon Syauron wel wegjagen, maar dat hielp niets, dan had ze nog steeds hetzelfde probleem. ‘Kom, we gaan naar huis… je kan hier zo niet blijven zitten..’ zei hij zacht.

Chayenne Lahero

Hij kon praten wat hij wilde, het drong toch niet tot haar door, ze was veel te ver in paniek, ze was echt helemaal de weg kwijt, ze wist het allemaal echt niet meer. Ze voelde zich vreselijk en ook nog eens ontzettend angstig. Ze bleef snikken en haarzelf beschermen met haar armen. Ze was compleet van de kaart en kon helemaal niets meer. Ze rilde en bibberde.

Syauron Dewano

Nu reageerde ze helemaal niet meer op hem, waardoor hij slikte. Hij wilde haar helpen, haar troosten, maar hij wist dat de kans groot was dat ze in paniek raakte door hem. Daardoor sloot hij zijn ogen even, maar hij besloot ook meteen om het risico maar te nemen. Hij pakte haar voorzichtig vast en hij trok haar tegen zijn lichaam aan, allemaal net zo voorzichtig, toch hield hij haar wel stevig vast. ‘Rustig maar, ik beloof je dat alles goed komt… echt… ik beloof het je,’ fluisterde hij zacht. ‘Ik help je nu, dit hoef je niet meer alleen te doen… nooit meer… ik ben er nu om je te helpen en ik doe dat ook. Je hoeft niet bang te zijn, niet meer…’

Chayenne Lahero

Ze begon tegen hem te protesteren wanneer hij haar vastpakte. Ze sloeg en schopte hem, compleet in paniek en als de dood dat haar iets zou gebeuren, maar hoe langer hij haar vasthield, werd ze steeds rustiger. Na een tijdje sloot ze haar ogen en nog nasnikkend bleef ze haar hoofd tegen hem aanhouden. Ze voelde zich vreselijk, echt vreselijk.