Red Dead Redemption

Ryan Marston

John sprak geen woord, maar daar was Ryan alleen maar blij mee. Hij kwam hier niet om te praten. Hij kwam hier niet om te praten over vroeger, hij wilde John alleen maar laten zien wat er gebeurd was en hij wilde alleen maar bewijzen dat zijn familie er voor gezorgd had dat hij niet echt actie ondernomen had. Ryan kreeg de brieven terug, hij stopte ze weer weg. John liep weg, naar het raam. ‘De bedreigingen zijn minder, maar ik heb geen idee wat mijn vader er van vindt dat ik contact zoek met jou. Ik heb geen idee wat hij gaat doen als hij er achter komt, eigenlijk weet ik niet eens of hij nog leeft. Ik wilde gewoon dat je het wist. Dat is alles,’ zei Ryan kort. ‘Ik vind het niet gek dat je mij niet vertrouwd, ik vertrouw ook helemaal niemand. Ik vraag je ook niet mij te vertrouwen, maar ik vraag je mij een eerlijke kans te geven, John. Ik snap heel goed dat je niet op allemaal gezeik zit te wachten, maar ik ben er wel als je mij nodig hebt. Of wie dan ook. Ik wil geen ruzie, ik wil ook normaal kunnen leven.’ Sprak hij. Hij stak zijn handen in zijn zakken en hij ademde langzaam in. ‘Nou, ik denk dat het tijd eens dat ik weer wegga…’ zei hij zacht. Hij wilde niet naar huis, niet naar Lucy, hij wilde alleen zijn. Hij hield niet zo van mensen om zich heen, maar nu had hij het zelf veroorzaakt. Zijn gedachten dwaalden af naar vroeger, waardoor hij niet wegliep. Het deed hem pijn, toch was er geen enkele emotie in zijn donkere ogen te zien, helemaal niets. Die tijd was voorbij. Het enige wat hij nog echt voelde was de woede.

LIV

Ze knikte even toen hij haar voor liet gaan. Voor Liv’s doen nog best een spontaan gebaar.
Toen een van de barmedewerkers hun kant op keek bestelde ze een biertje. Liv was niet zo fancy. Het werd geroutineerd getapt en vervolgens naar haar toe geschoven. Liv ging op een barkruk zitten, maar wachtte even met daadwerkelijk drinken tot de man zijn bestelling ook had gedaan. Zo sociaal was ze dan nog net wel. Ze hoorde achter zich twee mensen mompelen over schoten die ze hadden gehoord. Sommigen leken er nooit aan te wennen.

Saloon Perdido

Sorry voor flutpost, moet er echt weer in komen

Jayne Marston

Toch grappig dat ze beide op dezelfde dag terug waren gekomen, misschien waren ze daar wel een tweeling voor. Ze glimlachte breed even toen hij vertelde dat hij altijd geluk had, tot overmaat van ramp was hij ook nog wolven tegengekomen.
“Arme Deley.” Reageerde ze hierop en ze streek het paard weer over haar hoofd heen. Ze vond het eerder zielig voor het paard dan voor Jay, eigenlijk ook wel terecht natuurlijk.
“Dus die Ryan doet toch nog wel dingen goed, het zal mij benieuwen of pa zijn bedenkingen over hem nog zal veranderen.” Sprak ze met een klein glimlachje tegen haar broer. Ze keek weer naar hem, verder zei hij eigenlijk niets en keek hij alleen de stallen uit naar het huis.
“Zullen we ook maar naar binnen gaan? Ik denk dat mam je ook wel wilt zien.” Zei ze glimlachend.

Stallen boerderij van John en Amy


Amy Marston

Ze besloot zich toch uiteindelijk maar een beetje erbuiten te houden en besloot koffie te gaan zetten, iedereen lustte wel koffie en Ryan vast en zeker ook wel. Wanneer de koffie klaar was, hoorde ze Ryan dat hij van plan was om weg te gaan.
“Jongen, wil je niet nog een kopje koffie?” Vroeg ze aan hem, ze had nu toch wat woorden opgevangen tussen de twee mannen en besloot hem toch het voordeel van de twijfel te geven. Ze kwam net met twee dampende mokken weer terug de kamer in. Eentje zette ze voor John neer en ze keek Ryan vragend aan of hij nog koffie wilde.

Boerderij van John en Amy.

John Ross
Het was een vrouw van weinig woorden. Dat was alvast zeker. Sowieso was dit geen standaard vrouw, maar dat maakte niets uit voor nu. Hij keek toe hoe de vrouw een biertje bestelde en in handen kreeg. 'Voor mij ook graag.' zei hij. 'Beide op mijn rekening.' voegde hij er nog aan toe voor de barman.
Hij merkte dat de vrouw nog wachtte met drinken. Enkele kleine secondes nadat hij dat door had, kreeg hij zijn biertje ook in zijn handen. 'Proost.' zei hij nog, terwijl hij het glas in de lucht hield. 'Omdat je, bewust of onbewust, meegeholpen hebt dit stadje beschermd hebt.' voegde hij er nog aan toe.
Wat op de achtergrond gefluisterd werd hoorde hij wel. Hij moest wel. Ieder beetje informatie wat hij kon horen kon handig zijn voor later. Voor de veiligheid van Perdido. Alleen hoefde hij niet overal op te reageren natuurlijk. En ook nu besloot hij dat het niet belangrijk was dat hij wat van zich liet horen tegen de mensen die het over de schoten hadden.

Saloon Perdido

Liv
Ze grijnsde en hield ook haar glas omhoog.
"Proost," zei ze, en ze nam een slok. "Onbewust wordt dat dan, denk ik, maar graag gedaan," grinnikte ze. Ze dronk verder zwijgend haar biertje op. Vaak was ze hier niet geweest, Perdido, maar er waren ook niet zo gek veel locaties waar ze wel lang verbleef, hooguit de een iets vaker dan de ander.
"Is het hier zo gevaarlijk dan?" vroeg ze John uiteindelijk, aangezien deze erg blij leek met haar roekeloze actie. Liv had nou niet echt het idee dat dat tweetal erg gevaarlijk was geweest, als ze eerlijk moest zijn. Niet wat, klaarblijkelijk, een beetje bravoure niet op had kunnen lossen.
En dat, bravoure, was iets waar Liv goed in was, zeker als ze op haar tenen getrapt was.

Saloon Perdido

Jack Marston

Hij aaide Deley ook even en hij lachte om de opmerking van Jayne.
"Oh, dus ik was niet zielig, en Deley wel? Lekker ben je weer," grinnikte hij. Daarna hoorde hij de woorden van zijn zus over Ryan en haalde hij zijn schouders bedenkend op en neer. "Ik weet niet of pa hem zo maar accepteert, je weet hoe hij is. Of die Ryan nou sheriff is of niet haha," Jack leidde Deley mee richting de stallen en begon de merrie nu af te zadelen. Hij zette haar in een schone stal en gaf haar flink wat hooi en een beetje biks. Daarna draaide hij zich weer naar Jayne, die voorstelde of ze ook naar binnen zouden gaan. Omdat hun moeder vast ook blij was hem te zien.
"Is goed," reageerde hij op haar voorstel. Hij pakte het zadel en het hoofdstel, ruimde dat op en liep daarna samen met Jayne richting de boerderij.


John Marston

Hij zuchtte even luid. Het was wel duidelijk dat hij zich geen houding wist te geven. Hij hield hier niet van, maar hij wilde er niet van weglopen. Langzaam draaide hij zich om en ging hij aan tafel zitten. Zijn ellebogen leunend op de houten tafel en zijn hoofd in zijn handen. De haat die hij had tegenover zijn vader en een aantal ooms van hem groeide alleen maar. Hoewel zijn vader niet eens meer leefde. John haalde even diep adem en staarde naar de tafel. Hij hoorde dat Amy aan kwam lopen en ze Ryan koffie aanbood. John kreeg ook koffie voor zich neer gezet. Hij knikte kort naar Amy als bedanktje en nam een klein slokje van de nog vrij hete koffie.
"Gatverdamme," gromde hij uit het niets. "Ik ken geen familie die walgelijker is dan mijn familie," maakte hij zijn zin brommend af. Hij nam nog een slok koffie. Wat een hufters. Waarom was hij altijd buiten gesloten geweest door de familie? Omdat hij zelfstandig was? Omdat hij de 'goede' kant koos? Omdat hij er niet van hield om hoeren in huis te houden en mensen te vermoorden voor geld? John zuchtte gedempt en nam nog een paar slokken koffie. Zijn blik nogsteeds op de tafel gevestigd.

Ryan Marston

John zei niets, wat waarschijnlijk een goed teken was. Amy bood hem koffie aan, hij glimlachte dankbaar naar haar. ‘Ja, graag. Dan ga ik daarna wel,’ zei hij tegen haar. Het was een nogal lange nacht geweest, dus wat koffie kon hij zeker wel gebruiken. Toen John opeens iets zei, keek Ryan op. ‘Ik ook niet…’ mompelde hij uiteindelijk. ‘Ik wil niet dat je je zorgen gaat maken, maar als mijn vader nog leeft, ben ik bang dat hij niet blij is dat ik jou opgezocht heb. Ik weet bijna zeker dat hij wel weer ergens iemand kent en dat hij het te horen krijgt. Ik wil niet dat je door mij in de problemen komt,’ zei hij tegen John. Hetzelfde gold voor zijn gezin, hij wilde niemand in de problemen brengen. Als dat zou gebeuren, zou hij weg blijven, dan was hij maar eenzaam, dat deed er niet toe. Hij gaf echt wel om mensen, hij had gewoon een wat andere manier om dat te laten zien. Aan zijn eigen veiligheid dacht hij niet echt, op het moment dat zijn vader alle dreigementen tot uitvoering zou brengen, ging Ryan er van uit dat hij zijn vader wel aan kon. Dat hij hem te slim af was. Daar hoopte hij tenminste op.

Boerderij van John en Amy

Jayne Marston

“Dat heb je inderdaad goed gehoord, broertje.” Ze stak haar tong even naar hem uit. Het was gewoon heerlijk dat ze weer thuis waren, dat ze even wat meer konden ontspannen en even een beetje op adem konden komen, al moesten ze nog steeds wel opletten. Dat was niet anders. Dat zou altijd moeten, maar dat was ze haar hele leven al gewend.
Jack sprak over hun vader en ze grijnsde breed daardoor en lachte even met haar broer mee, hij had helemaal gelijk wat dat betrof, want zo was hun vader nu eenmaal.
Ze wachtte tot Jack alles met de merrie had gedaan en daarna liepen ze samen richting de boerderij.
“Familiereunie!” Riep ze wanneer ze de deur opende met een grijns.

Boerderij John en Amy


Amy Marston

“Alsjeblieft, jongen.” Zei ze tegen Ryan toen hij toch wel koffie lustte, ze zette de mok voor hem neer op tafel en hoorde daarna de stem van John. Ze gaf hem een tik op zijn schouders.
“Wat een taal, ik dacht dat je het over mijn overheerlijke koffie had!” Plaagde ze hem een beetje door zijn gegrom, maar hij had het over zijn familie.
“Maar ons eigen gezinnetje mag er wel wezen, of niet dan?” Vroeg ze nog, ze hoorde de stem van Jayne en zag dat ook haar zoon naar binnen stapte. Ze liep op de twee af en knuffelde Jack.
“Jij ook welkom thuis, mijn jongen.” Zei ze liefdevol tegen hem.
“Hier, voor jullie allebei koffie.” Ze pakte nog twee mokken van het aanrecht en drukte die in de handen van Jack en Jayne.

John Marston ~ Jack Marston

John leek niet echt blij te worden van de woorden van Ryan. Hij vertelde hem namelijk dat als zijn vader nog leefde, hij het niet leuk zou vinden dat Ryan met hem om ging, en dat Ryan niet wilde dat hij in de problemen kwam door hem. John mompelde binnensmonds wat terug naar hem, iets kort. Alsof hij niet al genoeg problemen had, alsof hij niet al genoeg te vrezen had met Marcel en alle Maniakken, die hem liever dood dan leven zagen. Hij zuchtte even en bleef zwijgen, zelfs toen Amy hem een tik op zijn schouders gaf en zei dat ze dacht dat hij het over haar koffie had gehad. Normaal had hij er om kunnen lachen, maar nu was hij niet in de stemming. Gespannen staarde hij voor zich uit. Het beviel hem sowieso niet dat het de laatste tijd zo rustig was. Normaal had hij wel regelmatig Maniakken die hem het leven zuur maakte en langs kwamen op de boerderij, of hem volgde als hij ergens naar een saloon ging. De laatste tijd had hij niemand meer gezien. John zuchtte even en keek daarna naar zijn kinderen. Hij was blij ze weer te zien en baalde er eigenlijk wel van dat Ryan op dit moment was gekomen, net nu hij juist super vrolijk had willen zijn. Maar het was niet anders.
Jack was, anders dan zijn vader, wel in een opperbest humeur. Hij gaf zijn moeder een stevige knuffel en groette ook zijn vader. Daarna pakte hij de mok met warm dampende koffie aan van zijn moeder en glimlachte hij.
"Wat een drukte hier, zeg!" sprak Jack. Hij aaide Bandit even, die hem kwam begroeten en om hem heen draaide. Normaal waren John en Amy altijd alleen hier. Nu waren er ineens vijf personen.

Ryan Marston

Hij kreeg de koffie van Amy, nu glimlachte hij wel een beetje. Toch kon hij aan John heel goed merken dat hij liever had dat Ryan hier niet was. Daardoor ademde hij langzaam in, het voelde niet echt fijn zo, het was nogal ongemakkelijk. Ryan wist dat hij John de tijd moest geven, dat hij niet kon verwachten dat hij opeens heel aardig ging doen, hij hoopte gewoon dat hij alles nu wat beter begreep. ‘Ik ga maar weer eens.’ Zei hij uiteindelijk, wel vriendelijk. Hij keek even naar Jack, met de jongen had hij het best gezellig had, voor zo lang hij hem gesproken had dan. ‘Probeer voortaan uit de problemen te blijven,’ zei hij, even verscheen er iets van een grijnsje op zijn gezicht, hij bedankte ze nog voor de gastvrijheid, maar hij wist dat het voor hun nu een stuk leuker was als ze even met zn vieren waren, dat snapte hij ook wel. Daarom pakte hij zijn spullen en liep hij de boerderij weer uit, hij pakte zijn paard, toen hij op wilde stijgen zag hij dat het dier kreupel liep. Hij fronste even, dat was raar, het paard was nooit kreupel, de hengst kon veel hebben. Hij zuchtte diep, dan liep hij maar met het paard aan de hand naar huis. Hij was nog maar een paar minuten onderweg toen hij uit het niets iets kouds in zijn nek voelde, hij bleef als versteend staan. ‘Je bent gewaarschuwd, Ryan…’ werd er naar hem gegromd, maar hij kende de stem niet. Zijn paard dribbelde onrustig heen en weer, Ryan dwong zichzelf diep in en uit te ademen. Wie was dit? Het was niet zijn vader, dat was duidelijk. Maar wie dan wel? Het wapen verdween uit zijn hals, meteen kreeg hij een keiharde klap tegen zijn achterhoofd en kwam hij hard op de grond neer, zijn paard ging er in een noodgang vandoor, Ryan bleef stil liggen. Hij wilde zich omdraaien, zodat hij kon zien wie het was, maar hij kreeg een trap in zijn gezicht.

Vlak bij de boerderij van Amy en John

John Ross
Hij verzitte zich nog wat op de barkruk, nadat geproost was geworden. Hij nam zelf ook een slonk. Proosten en dan niet bijna meteen wat drinken was niet zo netjes is hem geleerd. Hij zette zijn glas neer en keek Liv aan toen ze vroeg of het gevaarlijk was hier in Perdido. 'Nee, eigenlijk niet. Maar de mensen zijn zo snel onder de indruk hier.' antwoordde hij. 'Tenminste, er is al jaren niets levensgevaarlijks gebeurd hier. Ik denk dat sommige mensen ook al vergeten zijn dat we altijd alert moeten blijven. Zeker als ik straks het werk van mijn vader volledig over ga nemen, dan bestaat de kans dat er anderen zijn die mij willen testen als sheriff zijnde. En dan kan het wel gevaarlijk worden.' voegde hij nog aan zijn antwoord toe.

Saloon Perdido

Lucy Moore

Lucy zorgde ervoor dat het dier perfect schoon was en weer prachtig glom. De merrie stond er ontspannen bij en genoot overduidelijk van de uitgebreide poetsbeurt. Eenmaal klaar maakte Lucy de borstels schoon en ruimde het allemaal netjes op. Het dier klopte ze op haar hals en vulde het water weer bij. Met een enorm kabaal kwam er iets naar binnen gevlogen. Haar hart klopte in haar keel en ongelovig keek ze naar het paard die zijn stal in vloog. Het dier was alleen, zonder Ryan en het was overduidelijk het paard van Ryan. Het dier trilde volledig en zijn vacht was nat en wit van het zweet. Wat was er in godsnaam gebeurd? Waar was Ryan gebleven. Rustig praatte ze tegen het dier om het gerust te stellen om daarna de teugels vast te nemen. Het paard zadelde ze af om het daarna wat droog te wrijven. Ze sloot de staldeur om daarna naar buiten te lopen. Er was overduidelijk iets gebeurd, het dier was volledig van streek, maar waar was Ryan dan. 'Ryan?' Riep ze hem, ook al waren ze dan niet bepaald dikke maatjes, ze was wel bezorgd, ze gunde het hem ook weer niet dat hem iets overkwam. Hij had haar ook geholpen. De omgeving van zijn huis kamde ze af, maar ze kon hem niet vinden in dit gedeelte. Het probleem was dat de stekende pijn in haar been haar in de weg zat, ze had veelte veel gedaan en er ontzettend pijn aan. Zijn ene paard was ziek, de andere was volledig van streek... Verder had ze het dier nog niet bekeken, of er verder nog wat was. Ondanks de pijn liep ze toch voort, ze had een naar voorgevoel. Nogmaals riep ze hem een keer.

Armadillo, in de omgeving van het huis van Ryan.

Ryan Marston

Hij lag in het zand, hij kon vanaf hier gewoon de boerderij zien, maar het was te ver weg om hulp te roepen. Hij kneep zijn ogen weer dicht, zijn hele hoofd bonkte van de pijn, hij voelde het bloed langs zijn gezicht lopen. Het voelde vreselijk aan, maar hij wilde gewoon weten wie dit gedaan had. Of diegene nog in de buurt was. Hij probeerde overeind te komen, maar het ging niet, hij was veel te zwak en zijn hoofd deed veel te veel pijn, de klappen waren ontzettend hard geweest en hij was duidelijk met iets hards geslagen. Zijn hele evenwicht was verstoord, hij was enorm duizelig. Hij slikte even, zijn mond was droog. Hij lette op zijn ademhaling, het laatste wat hij nu wilde was bewusteloos raken, hij wilde bij blijven, zodat hij zijn omgeving in de gaten kon houden. Hij had zijn revolver in zijn hand, als er iemand naar hem toe zou komen, zou hij kunnen schieten. Maar hier kwamen nou eenmaal niet zo snel mensen, het lag nogal buitenaf. Het kon wel eens even gaan duren voor hij weer op krachten was om overeind te komen.

Vlakbij de boerderij van John en Amy

Lucy Moore

Traag slenterde Lucy verder, haar been deed steeds meer pijn. Net op het moment dat ze wilde omkeren, omdat ze hem toch niet vond, zag ze verderop een gedaante op de grond liggen. Ze kneep haar ogen wat meer samen en kwam iets meer dichterbij. De persoon lag op de grond, maar eenmaal dichterbij merkte ze op dat de persoon wel bewoog en zijn revolver in zijn hand hield. Ze schudde met een lichte grijns haar hoofd, overduidelijk hem. Met haar handen onschuldig omhoog kwam ze iets dichterbij. 'Ik, Lucy, ben het maar, die kogel door mijn kop mag je nog best uitstellen.' Begon ze op haar gewoonlijke bijdehante manier, ondanks de pijn. Haar adem stokte en ze fronste bij het zien van zijn aanzicht, hij was flink gewond. Haar handen liet ze per direct weer langs haar lichaam zakken en kwam dichterbij. De pijn was overduidelijk zichtbaar in haar gezicht toen ze bij hem knielde. 'Jezus, wat is er gebeurd?' Vroeg ze ditmaal toch wel bezorgd. 'Je paard kwam thuis, zonder jou, vandaar dat ik even ging kijken.' Legde ze hem uit.

Armadillo, vlakbij de boerderij van John en Amy.

Ryan Marston

Hij zag iemand dichterbij komen, direct spande hij aan. Er hoorde hier niet zomaar iemand te komen, en deze persoon kwam niet van de boerderij af, maar van de andere kant. Daardoor was zijn wantrouwden direct aangewakkerd. Hij legde zijn vinger rond de trekker en hij hield zijn adem in, hij was helemaal gespannen. Toen hij de persoon begon te herkennen, haalde hij zijn vinger weer weg en ademde hij langzaam in. Ze maakte een grap, waar hij niet op reageerde, gewoon omdat hij er de kracht niet voor had en hij het niet leuk vond. Ze kwam nog dichterbij en knielde naast hem neer, hij zag dat ze pijn was, maar hij sprak nog steeds geen woord. Hij verging zelf van de pijn, het was moeilijk om dat gewoon te praten over iemand anders. Ze vroeg bezorgd wat er gebeurd was, hij schraapte zijn keel, nu zou hij toch antwoord moeten geven. ‘H-Het… doet er n-niet toe…’ mompelde hij zacht. Hij wist zelf niet eens goed wat er zojuist gebeurd was, bovendien waren het privé zaken die hij met niemand besprak, ook niet met Lucy. Hij kneep zijn ogen weer dicht, hij voelde zich met de minuut zwakker worden en hij lag hier al even. Ze zou hem hier nooit zomaar weg krijgen, dat wist hij ook wel. Zijn blik ging weer naar de boerderij, maar hij wilde Lucy daar niet heen laten gaan. John zou het misschien niet fijn vinden en hij wilde niet nog meer problemen veroorzaken.

Lucy Moore

In eerste instantie reageerde hij niet op haar, hij bleef stilletjes op de grond liggen. Toch wel bezorgd keek ze hem aan, een kant die ze niet vaak liet zien, maar hij was echt flink toegetakeld. Volgens hem deed het er niet toe wat er gebeurd was. Oftewel hij was niet zomaar eventjes van zijn paard gevallen, anders zou hij dat wel zeggen. Daarnaast was natuurlijk aan zijn verwondingen te zien dat dit iemand anders hem had aangedaan. 'Het doet er wel toe, maar je wilt het mij gewoon niet vertellen, ik snap het..' Merkte ze op. Ryan sloot zijn ogen en leek weg te zakken. Verderop stond een boerderij, zou ze daar hulp kunnen vragen? 'Wat wil je dat ik doe? ' Vroeg ze hem uiteindelijk maar omdat ze niet wist wat hij wilde en hij nogal eenkennig kon zijn. Ze had helemaal niks mee en kon niks doen op dit moment. 'Ik kan proberen je hier weg te krijgen, maar of het een succes word is een tweede..' Dacht ze hardop.

Vlakbij de boerderij van John en Amy

Ryan Marston

Hij hield zijn ogen maar gewoon dicht, het was zelfs te zwaar om haar aan te kijken. Hij zou er wel weer bovenop komen, dit was alleen maar gedaan om een punt duidelijk te maken, dat wist hij ook wel. Maar het bleef niet meer bij brieven, helaas. Ze maakte een opmerking over wat hij gezegd had, maar daar reageerde hij al niet meer op. Normaal was hij tegen haar in gegaan, maar nu deed hij dat niet. Hij had geen kracht en het was volledig overbodig, maar het liet wel zien hoe zwak hij zich nu voelde. Ze vroeg wat ze moest doen, daardoor opende hij heel moeizaam zijn ogen, keek hij haar kort aan, maar daarna sloot hij ze weer. ‘Ik w-weet het n-niet…’ mompelde hij heel zwak. Hij wist echt niet wat het beste was. Hij wilde gewoon dat deze onzin ophield, dat het gezeik ophield, hij wilde zijn eigen leven kunnen hebben zonder dit gezeik dat constant doorging. Hij probeerde tevergeefs wakker te blijven, maar hij lag hier al even en zijn energie was volledig op, de duizeligheid werd steeds erger, uiteindelijk zo erg dat hij weg zakte.

Vlakbij de boerderij van John en Amy

Lucy Moore

Ryan kon haar niet bepaald antwoord geven, met de seconde werd hij zwakker. Het was dan ook te verwachten dat hij weg viel, wat dus ook gebeurde. Een vreemdeling was naar de twee toegekomen, hij had opgemerkt dat er iets aan de hand was. De vreemdeling was zo vriendelijk om Lucy te helpen en Ryan terug naar zijn huis te brengen. Over het algemeen vertrouwde Lucy niemand, maar ditmaal leek ze geen keuze te hebben, moest ze deze vreemdeling wel het voordeel van de twijfel geven. Ze had Ryan ook niet achter kunnen laten om naar de boerderij toe te lopen. Ze hadden Ryan op de bank gelegd omdat naar boven dragen niet bepaald ging lukken. Nadat Lucy de vreemdeling bedankt had verzorgde ze Ryan zijn wonden, net als hij vannacht bij haar had gedaan. Vermoeid zakte ze in de stoel bij hem in de buurt en trok voorzichtig haar broekspijp omhoog. Ze zuchtte geïrriteerd toen ze het rood gekleurde verband opmerkte, lekker.

Armadillo, huis van Ryan.

Ryan Marston

Hij had geen idee hoe lang hij buiten bewustzijn geweest was, maar toen hij wakker werd, schoot hij ook meteen heftig overeind. Hij had vreselijk gedroomd, over zijn vader, niet echt lekker. Hij keek rond in de kamer, toen hij een gedaante zag zitten, reageerde hij nog heftiger. Pas toen hij doorhad dat het Lucy was, dat ze niets deed, bleef hij stil zitten. ‘Hoe lang lig ik hier al?’ vroeg hij gehaast. Hij voelde zich nog steeds duizelig en heel erg zwak. ‘Ik moet naar John toe…’ mompelde hij. John moest dit weten, zo was het nou eenmaal, of hij het nou wilde of niet. Als hij dit niet zou vertellen en hij kwam er achter, zou hij sowieso denken dat Ryan loog, iets achterhield, of wat dan ook. Dat wilde hij juist zien te voorkomen. Hij probeerde te staan, wat duidelijk niet goed ging, hij was echt veel te zwak. Toch liep hij wankelend de kamer uit. Hij moest maar gewoon doorzetten.

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

Ze werd echt misselijk van het zien van haar eigen wond, het zag er niet lekker uit. Nadat ze de wond weer had verbonden schrok Ryan eindelijk wakker. En hij schrok ook werkelijk, hij schoot namelijk heftig overeind. Direct vroeg hij hoe lang hij hier al lag. 'Een uurtje denk ik zo.'  Reageerde ze nuchter op hem. 'Waarom? Dat kan straks toch ook?' Antwoordde ze hem omdat hij gelijk overeind kwam. 'Bel hem er over of iets ga er morgen heen om het precies te vertellen..'  Stelde ze voor, omdat hij veel te verzwakt was. Hij stond verzwakt op zijn benen. Toch liep hij de kamer uit en Lucy zuchtte. 'Wat zijn we weer koppig...' Klonk haar stem geïrriteerd, hard genoeg zodat hij het zou horen. Ze bewoog zich niet verder, wat onderuit gezakt zat ze in de stoel. 'Ik heb je paard verzorgd, ook de gene die hier als een gek naar toe kwam gerend. Ben ik nu vrij om te gaan? Kan ik naar mijn kamer toe?'  Ze hoorde dat hij niet nog ver was gelopen dus sprak ze rustig verder. Als hij toch zo koppig was om gelijk weer weg te gaan dan ging ze hem echt niet helpen. 'Owja bedankt Lucy dat je me geholpen heb, anders had ik daar nog steeds gelegen. ' Imiteerde ze hem. 'Geen dank Ryan! Het was het minste wat ik kon doen omdat je mij geholpen had.'

Armadillo, huis van Ryan

Amy Marston

John lachte niet om haar, een teken dat hij niet vrolijk was of te gespannen, aan zijn houding te merken was hij gewoon niet vrolijk, toch spande hij na een tijdje ook nog eens aan. Ze streek langs zijn schouderbladen om hem iets te kalmeren.
Jack knuffelde haar stevig en ze hield de jongen vast, hij was gespierder geworden, het werd een vreselijke knappe jongen die vast veel meisjesharten op hol zou laten slaan. Dat kon niet anders.
De twee kinderen pakten allebei de koffie aan en Amy pakte voor zichzelf nu ook een mok. Jack zei dat het een drukte was en ze knikte even.
“Het is toch wel heel toevallig dat jullie allebei ongeveer dezelfde tijd zijn teruggekomen.” Zei ze nu met een glimlach.
Ryan ging er weer vandoor en ze keek even naar de man. “Tot ziens, Ryan.” Zei ze tegen hem met een knikje. Ze ruimde zijn mok meteen maar even op. Het was een bende geworden sinds ze een poosje weg was geweest. De vorige dag had ze er geen tijd voor gehad om de rotzooi op te ruimen, maar nu voelde ze zich weer goed en zou ze straks aan de rommel beginnen.
Haar blik gleed uit het raam om daar Ryan te zien weg rijden, zijn paard liep niet goed en niet veel later werd hij aangevallen.
“John.” Zei ze op doordringende toon tegen haar man. Dit was foute boel.

Boerderij Amy en John



Chayenne Lahero

De jongedame reed zelfverzekerd door de straten van Rio Dondono, het was heel erg duidelijk aan haar te zien dat ze iemand zocht. Haar paard sjokte doordat hij zo zwaar beladen was. Ze was een paar jaar weggeweest, maar had nu eindelijk de man te pakken de ze te pakken moest hebben. Hij kwam af en toe even bij, maar dan gaf ze hem opnieuw een klap tegen zijn kop. Het was een behoorlijke tocht geweest en ze had jarenlang werk gehad om deze man te vinden. Maar deze man was belangrijk voor Marcel. Marcel was haar baas en ze was enorm toegewijd aan hem, hij was haar voorbeeld.
Deze man was een goede spion, een van de beste uit de buurt, hij wilde alleen stoppen met zijn werk en zich terugtrekken, maar Marcel had hem nodig om John af te luisteren. Zijn eigen mannen waren daar gewoon te dom voor en Chayenne haalde haar neus op voor dat soort onnozel werk.
“Marcel! Man, waar zit je.” Riep ze terwijl ze voor zijn huis langsreed.

Rio Dondono, straat waar Marcel Marston woont

- Chayenne staat bij de chars, alleen is ze in deze RPG 20

Ryan Marston

Hij kneep zijn ogen dicht, hij had verschrikkelijke hoofdpijn en het laatste dat hij kon gebruiken was het gezeik van Lucy aan zijn hoofd. ‘Ik ben niet in de stemming om en lief en aardig te doen, als het je nog niet opgevallen is…’ zei hij zuchtend tegen haar. ‘Je blijft hier. Of naja, je gaat je gang maar, maar vanavond ben je hier,’ zei hij daarna. Hij wilde haar er niet zo makkelijk vanaf laten komen, want ze had wel iemand vermoord. Dat kon niet ongestraft blijven. ‘Ik moet gaan,’ mompelde hij. Ze kon zeggen wat ze wilde, maar hij ging gewoon met John praten. Dat moest niet te lang wachten, het had nu al lang genoeg geduurd. Hij realiseerde zich dat zijn paard nog kreupel was, dus zou hij weer terug naar de boerderij moeten lopen. Dat deed hij dus ook maar gewoon, constant was hij vreselijk alert op zijn omgeving, hij wist dat hij terecht op zijn hoede was, er kon van alles gebeuren. Maar hij moest en zou hier over praten, hoe zwak hij ook was. Hij had zijn hoed op zijn hoofd gedrukt, zodat de wonden minder opvielen, al was zijn gezicht nog blauwer dan het al geweest was, die trap tegen zijn hoofd was hard aangekomen. Toen hij iets achter zich hoorde draaide hij zich snel om, voor zo ver dat ging, maar het was niets. Langzaam liep hij weer verder, hij zag de boerderij al voor zich, op de grond zag hij al snel de plek waar hij gelegen had, het opgedroogde bloed lag er nog.

bij boerderij van John en Amy

John Marston

Jack was al heel vroeg in de ochtend vertrokken richting Armadillo en wat andere stadjes, om de huiden die hij had te verkopen. John was toen hij Jack had horen weggaan nog even in bed blijven liggen, iets van een uurtje. Maar daarna klom hij ook uit bed en kleedde hij zich rustig om. Beneden hoorde hij Bandit heen en weer dribbelen door de woonkamer en de gang. De hond leek wat onrustig, maar dat maakte John niet direct wantrouwend gezien Bandit wel vaker onrustig was 's ochtends, als hij geluiden van boven hoorde.
John pakte zijn riem, deed die om en checkte even vluchtig al zijn wapens, zoals hij altijd deed. Ook zorgde hij ervoor dat er genoeg patronen in zaten en dat de wapens schietklaar waren, voor het geval dat. Dat deed hij iedere ochtend.
Toen hij zijn haren ook wat gefatsoeneerd had, zette hij zijn hoed op zijn hoofd en liep hij rustig de trap af naar beneden. Hij gaapte even, groette Bandit die naar hem toe kwam rennen en liep naar de keuken om wat te eten en te drinken te pakken.
Toen hij wat gegeten en gedronken had, liep hij richting de voordeur en haalde hij die van het slot. Bandit stond naast hem en sprong heen en weer, hij leek graag naar buiten te willen. Hij gromde ook zachtjes, waardoor John vermoedde dat er een of ander dier op het erf liep waar Bandit straks achteraan zou rennen.
John opende de deur. Bandit stormde meteen naar buiten. Blaffend. Hij rende heen en weer en leek iets te zoeken. Met zijn neus aan de grond liep hij over het erf.
John keek even om zich heen. De omgeving leek rustig. De zon kwam langzaam op in de verte en de vogels begonnen te fluiten. Hij hoorde de paarden hinniken in de stallen, die wilden naar buiten. De koeien hielden zich nog rustig.
John haalde even diep adem, hij hield echt van deze plek. Daarna begon hij richting de paardenstallen te lopen. Hij liep via de zijdeur de stallen in en opende alle stallen, waarna hij de grote houten deuren opende en de dieren naar buiten liet lopen.
Opeens klonk er luid geblaf. Zo blafte Bandit bijna nooit. Luid en zeer agressief. John bleef stilstaan en luisterde, wat was er aan de hand? Hij kneep zijn ogen samen en liep langzaam de stallen uit. Toen klonken er schoten. John's ogen vergrootte.
"Bandit!" schreeuwde hij. Er klonk nog meer geblaf, gejank. "Bandit, kom hier!" John probeerde de hond in beeld te krijgen, maar hij kon hem niet zien, het leek zich af te spelen achter de koeienstallen.
John sprong weg, rende richting het geluid van de jankende en piepende hond. Maar voor hij daar kon komen klonken er nog meer schoten. De kogels boorden zich door de grond naast John en John sprong opzij, om vervolgens langzaam terug te deinen. Hij bracht zijn hand naar zijn riem en trok zijn revolver, terwijl hij die voor zich uit richtte. Achteruit liep hij terug richting de paardenstallen.
Toen hij beweging zag in de bosjes verderop, schoot hij. Drie keer achter elkaar. Er werd direct terug geschoten. Meerdere kogels vlogen langs hem. Één boorde zich in zijn bovenbeen. John slaakte een pijnlijke kreet, greep naar de pijnlijke plek en viel bijna op de grond, maar hij wist zich overeind te houden. Hij klemde zijn kaken op elkaar en draaide zich met een ruk om, om te gaan rennen naar de paardenstallen. Nog maar een paar meter.. Hij hinkte naar binnen, terwijl de kogels hem om de oren vlogen. Hij sloeg de deur achter zich dicht en vergrendelde die dubbel, zodat niemand naar binnen kon. Ook de andere deuren sloot hij goed af. Hij hijgde, vloekte, stopte zijn wapen weer terug in de riem en hield zijn hand op de wond gedrukt. Bloed liep tussen zijn vingers door.
"Verdomme.." vloekte hij woedend.


Marcel Marston

Tevreden keek hij naar het eindresultaat van het cellenblok. Het zag er vanaf de buitenkant veel dreigender uit en de deuren zagen er stevig uit. De sloten waren zo gemaakt dat ze niet goed kapot konden gaan en vanbinnen waren er nu veel meer cellen dan voorheen. De cellen waren kleiner geworden en de tralies steviger. Ook konden de deuren die er nu in zaten, alleen van buitenaf open gemaakt worden. Dus als een gevangene aan een sleutel zou komen, zou die er niets aan hebben.
Marcel knikte grijnzend. Dit beviel hem wel.
Opeens hoorde hij zijn naam in de verte. Hij keek op en zag dat Chayenne aan kwam rijden, ze reed nu voor zijn huis. Marcel grijnsde nu nog breder toen hij zag dat ze iemand mee had. Mooi..
"Chayenne!" riep hij, zijn stem klonk nors, maar toch enigszins vermakelijk. Hij begon naar de jonge vrouw toe te lopen en eenmaal bij haar pakte hij de teugels van haar paard vast.
"Goed je te zien.." sprak hij menend, terwijl hij haar aankeek met een glinstering in zijn ogen. Hij genoot ervan als dingen gingen zoals hij wilde.

Chayenne Lahero

"Nog altijd je vrolijke zelf zo te horen." Ze grinnikte even door de norse toon in zijn stem. Zo was Marcel nou eenmaal, ze had hem nog nooit iets op een lieve of vriendelijke toon horen zeggen, behalve toen die ene keer dat ze wat voor hem moest doen wat ze absoluut niet wilde, maar omdat ze zowat zijn enige vrouwelijke, laten we zeggen: enige knappe vrouwelijke werknemer, was, moest zij het doen. Hij had haar haast moeten smeken daarvoor, maar ze had het wel gedaan en Marcel had weer gekregen wat hij wilde. Toch sprak hij over het algemeen op norse toon.
"Blij om mij te zien? Pff, laat me niet meteen voor je bezwijken Marcel." Plaagde ze hem op vrolijke toon.
Je zou haast denken dat deze vrolijke dame op de verkeerde plek was, maar nee, dit was haar thuis, ze hoorde in Rio Dondono en hoe vrolijk en opgewekt ze ook was, ze was hartstikke wraakzuchtig ingesteld en kon vreselijk fel en fanatiek zijn, een van de redenen waarom de meeste mannen geen advances bij haar maakten.
Ze sprong van haar paard af en keek triomfantelijk naar Marcel. "Jij bent blij om dít te zien." En bij het woordje 'dit' trok ze de man van haar paard af, die daardoor uit evenwicht werd gehaald en een stapje opzij zette, de man viel met een harde plof op de grond. Hij was gelukkig nog steeds buiten bewustzijn.
"Hij heeft me wel aan het werk gehouden zeg, wat een gluiperige lastpak." Uitte ze haar ongenoegen over de spion.
"Ik hoop maar dat je hem echt nodig hebt, anders wurg ik je." Haar ogen twinkelden, ze was in een opperbest humeur.

Cellenblok, rio dondono

Ryan Marston

Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en hij bleef staan op dezelfde plek waar hij gelegen had, hij keek om zich heen. Waar had zijn belager gestaan? Degene moest eerst bij de boerderij geweest zijn, want zijn paard was niet voor niets kreupel gemaakt, dat wist hij zeker. Het dier was nooit kreupel. Er waren genoeg plekken, bosjes, waar degene had kunnen staan, natuurlijk was er helemaal niets te vinden over wie het gedaan had. Natuurlijk niet. Hij wist dat het toch wel vanuit de familie moest zijn, maar dat deed er niet zo veel toe, hij wilde gewoon precies weten wie het was. Hij gleed even met zijn hand naar zijn achterhoofd, hij had het verband er af getrokken, want het zag er belachelijk uit, maar nu voelde hij het bloed aan zijn vingers kleven. Zolang hij de hoed op had, was er niets te zien, dus dat hield hij maar zo. Hij wilde verder lopen richting de boerderij, toen hij opeens schoten hoorde. Uit reflex greep hij zijn revolver, hij hoorde geblaf, gejank, nog meer schoten. Het klonk niet goed, daarom bleef hij naar de boerderij kijken, of hij misschien iets zag. Opnieuw twijfelde hij, hij had John gezegd altijd voor hem klaar te staan, dit was een heel goed moment om het te bewijzen, maar aan de andere kant wist hij dat John dit misschien ook niet zou waarderen, of hij zou de schuld krijgen van alles. Uiteindelijk besloot hij het maar te gokken, hij kon beter het zekere voor het onzekere nemen en toch kijken wat er aan de hand was. Daarom liep hij langzaam richting de ingang van de boerderij, hoewel de schoten richting de stallen gelost waren. Hij wilde eerst kijken wie er binnen was en of daar alles goed was, voor hij iets anders deed.

Boerderij Amy en John.