Police Life

Rowan Rivers

Het was akelig stil tussen Katelynn en hem, maar hij wist eigenlijk ook niet echt goed wat hij tegen haar moest zeggen nu. Hij voelde zich ongemakkelijk in deze situatie, verwachtte ze van hem dat hij zijn excuses ging aanbieden? Dat was hij niet echt van plan. Hij stopte zijn wapen weg in de kluis en hij wreef langs zijn voorhoofd. Hij pakte zijn glas van tafel, die nam hij mee naar buiten en hij stak een sigaret op. Hij staarde in de tuin, hij kon er echt niet tegen dat ze geen moment rust hadden. Hij was helemaal gesloopt en elke keer was er wel iets nieuws waar ze zich volledig op moesten concentreren. In zijn hoofd was het eigenlijk geen moment meer rustig. Hij dronk het glas leeg en toen zijn sigaret op was liep hij weer naar binnen. Hij zette het glas op tafel en daarna ging hij bij Katelynn op de bank zitten. Hij pakte haar hand vast, daarna trok hij haar voorzichtig tegen zich aan. 'Het spijt mij dat het zo ver moest komen. Ik had er voor je moeten zijn en mij niet moeten afreageren op Paul, dan hadden we gewoon meteen naar huis kunnen gaan. Ik reageerde te emotioneel toen je mij nodig had en dat spijt mij echt.' zei hij nu toch zachtjes tegen haar. Als hij meteen Katelynn had geholpen, was dit waarschijnlijk niet zo vreselijk uit de hand gelopen. Misschien hadden ze allebei wel niet daar naar toe moeten gaan, het was duidelijk dat ze niet echt scherp waren geweest en allebei waren ze al aardig emotioneel voor ze daar naar toe gingen. Dat was niet het beste idee in zo'n situatie.

Katelynn Camryn Leighton

Haar ogen brandden, ze voelde zich constant alsof ze moest gaan huilen, maar ze hield het tegen. Ze wilde het niet.
Eerst zat ze een tijdje alleen binnen. Ze zat doodstil en staarde alleen maar voor haar uit. Een wanhopig gevoel ging door haar heen. Het was gewoon echt te veel, ze wist gewoon echt niet meer hoe ze dit moest oplossen. En ze was juist iemand die altijd de teugels in handen wilde hebben. Nu had ze het idee dat ze nergens meer grip op had.
Op een gegeven moment kwam Rowan weer binnen. Hij kwam bij haar op de bank zitten en pakte haar hand vast, waarna hij haar tegen hem aantrok. Hij bood zijn excuses aan dat het zo ver had moeten komen, hij had er voor haar moeten zijn en zich niet moeten afreageren op Paul. Katelynn schudde langzaam haar hoofd en keek hem met betraande ogen aan.
"Het is oké.." klonk haar stem trillend. "Jouw reactie was heel logisch.." vond ze. Het had er allemaal heel heftig uit gezien. Ze snapte dat Rowan zo had gereageerd en nam hem dat ook echt niet kwalijk. Haar eigen reactie vond ze echter totaal niet oké en ze baalde gewoon echt ontzettend erg van haarzelf.
Ze haalde even diep en trillend adem en beet op haar lip. Haar ogen weer voor haar uit starend. "Ik heb er echt een puinhoop van gemaakt.." mompelde ze zachtjes. Een eenzame traan rolde over haar wang. Ze voelde zich zo rot. Over alles. En vooral over haarzelf.
"Ik.. Ik ben mijzelf niet meer.." fluisterde ze nu hees. Haar handen trilden weer. "Ik herken mijzelf totaal niet als ik zo doe.. Ik wil niet zo zijn.. Ik wil niet zo doen.." sprak ze zachtjes. "Ik ben een zwakkeling.. Ik doe niks goed.. Ik kan niks meer.." klonk haar stem emotioneel. "Wat moeten ze wel niet van mij denken? Hoe moet ik dit allemaal verantwoorden? Ik moest al op gesprek komen bij de procureur.. Wat moet ik zeggen? Ik word gek?" Ze schudde haar hoofd even en snikte zachtjes.
Het was duidelijk dat ze er gewoon even goed doorheen zat. Nog wat tranen liepen over haar wangen. Ze wist dat ze hier gewoon doorheen moest, de psychiater had haar toen ook verteld dat ze nog wel wat vaker terugvallen zou krijgen als er teveel op haar af zou komen. Maar ze vond het ontzettend lastig om zich hier doorheen te bijten. Het voelde alsof ze er de energie niet voor had. Haar hoofd bonkte.
Ze slikte even moeizaam en sloeg haar armen om Rowan heen, terwijl ze zich vastklampte aan zijn shirt. Hij wist haar altijd te kalmeren en weer bij zinnen te krijgen. In haar eentje zou ze zich alleen maar gek maken met haar gedachten. Maar ze was doodsbang dat ze dit een keer zou krijgen als ze alleen was.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze hem niets kwalijk nam en dat was toch wel een opluchting, want hij had zich er vreselijk veel zorgen om gemaakt. Ze vond zijn reactie logisch en daardoor ontspande hij iets meer. Hij wist dat zijn reactie waarschijnlijk wel logisch was, maar hij had het beter op een andere manier op kunnen lossen. Al wist hij dat nu wel te bedenken, op dat moment had hij Paul nog veel meer aan willen doen, het had nog zat erger kunnen zijn. Katelynn zei nu dat ze zichzelf niet meer was. Hij luisterde naar haar en uiteindelijk sloeg ze haar armen om hem heen en hij hield haar heel dicht tegen zich aan. 'Het is niet heel erg gek dat je dit zo voelt. Ik snap het volledig. Het enige dat je kan doen is eerlijk zijn, Katelynn. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar het is de enige goede optie. Je kan wel gaan liegen en excuses gaan verzinnen, maar je moet eerlijk zijn over de situatie. Dit is niet zomaar over, dat kan en zal niemand van je verwachten. Ik zat er bij toen Paul met je aan het overleggen was en je advies was duidelijk. Natuurlijk had je hem kunnen dwingen, maar op dat moment was dat nou eenmaal niet zo. Dat kan gebeuren. Iedereen maakt wel eens een fout. Ik weet hoe erg jij jezelf dat aantrekt, maar er is niets aan te doen en het is menselijk. Neem het jezelf niet te kwalijk. Jij bent nog steeds jezelf, maar af en toe is het allemaal heel moeilijk en dat is niet gek.' zei hij zacht tegen haar. Hij bleef haar heel dicht tegen zich aan houden. 'We hadden de beslissing moeten nemen om daar niet naar toe te gaan, maar we dachten te kunnen helpen. Achteraf was dat misschien niet de beste beslissing, maar daar leren we van en we zullen het de volgende keer op een andere manier oplossen.' zei hij zachtjes. 'Laten we morgen vrij nemen en wat tijd doorbrengen op een ontspannen manier. We lopen al tijden op onze tenen en ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben helemaal kapot. Een dagje rust is misschien niet zo'n slecht idee.' zei hij tegen haar. Hij streek langs haar wang en daarna keek hij haar aan. 'Ik hou van je, Katelynn. Zielsveel. En ik ben trots op alles wat je doet. Onthou dat alsjeblieft.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat het niet gek was dat ze zich zo voelde en hij dat ze alleen maar eerlijk kon zijn. Maar ze twijfelde of ze dat kon. Wat zou Oscar dan wel niet van haar denken? Ze kon best aangeven dat ze met haar hoofd even ergens anders was, dat ze gewoon niet zo duidelijk was geweest tegen Paul. Maar ze kon de rest van haar extreme gedrag niet echt verantwoorden. Bijvoorbeeld waarom ze zomaar door een vuurgevecht heen ging rennen. En ook was ze bang dat Paul zijn bevindingen door zou geven. Hij was zo een oprecht mens, als hij echt dacht dat Rowan haar pijn deed zou hij dat misschien wel aan gaan geven. Vooral omdat Rowan zo heftig op hem had gereageerd geloofde hij dat misschien echt. Ze beet weer even op haar lip. Haar hoofd knalde bijna uit elkaar van de koppijn die ze kreeg door alle verschillende gedachten in haar hoofd.
"Ik moet denk ik wel met Paul gaan praten.." mompelde ze nu zachtjes. Ze had daar echt bizar weinig zin in, maar kon niet riskeren dat hij een melding ging maken. "Als hij echt denkt dat jij losse handjes heb en daar een melding van gaat maken.. Dan denk ik dat we morgen collega's van je op de stoep hebben staan.." sprak ze gedempt. Vooral met Rowan zijn dossier zouden ze waarschijnlijk gauw geloven dat het waar was.
Ze knikte even toen Rowan zei dat ze hadden moeten beslissen om niet heen te gaan vandaag. Dat hadden ze inderdaad beter kunnen doen. Ze was al zo gespannen geweest, het was gewoon echt niet slim geweest om daar nog heen te gaan.
"Ja.. Dat lijkt mij een goed plan.." knikte ze langzaam toen Rowan voorstelde om morgen een dag vrij te nemen en wat zouden ontspannen. Hij gaf aan dat hij helemaal kapot was.
"Ik ben volledig gesloopt.." gaf ze ook eerlijk aan. Zowel lichamelijk als geestelijk. Daarom reageerde ze waarschijnlijk ook zo heftig. Ze was gewoon uitgeput door alles samen. Ze had gewoon te veel hooi op haar vork genomen en werd nu terug gevloten door haar lichaam.
Ze voelde zijn hand langs haar wang strelen. Ze glimlachte even waterig door zijn woorden. "Je bent lief.." fluisterde ze zachtjes. Ze drukte voorzichtig een kusje op zijn lippen. "Ik hou ook van jou.."

Rowan Rivers

Hij sloot zijn ogen even toen ze het over Paul had, zijn zelfbeheersing was voor vandaag ook ver te zoeken. Het maakte hem zo intens kwaad dat dit gebeurd was. Ze dacht dat ze met hem moest gaan praten, als Paul echt dacht dat hij losse handjes had dan zou hij daar melding van gaan maken en dan stonden er morgen collega's van hem op de stoep. Hij ademde diep in en het duurde even voor hij haar weer aankeek, hij deed zichtbaar moeite om zichzelf rustig te houden. 'Als hij niet met zijn poten aan jou had gezeten, was er niets gebeurd. Als hij ook maar een seconde echt denkt dat ik jou zoiets aan zou doen...' begon hij, maar hij realiseerde zich dat hij met dreigen tegen Katelynn niet echt verder kwam. 'Ik wil niet dat je met hem gaat praten. Het typische slachtoffer gedrag van huiselijk geweld is meteen gaan zeggen dat er niets aan de hand is. Als hij dit serieus denkt, dan gaat hij dat echt niet zomaar uit zijn hoofd zetten. Ook niet als jij het tegenover hem gaat ontkennen.' zei hij tegen haar. 'Bovendien wil ik hem niet meer in jouw buurt hebben.' voegde hij er aan toe. Alleen al die gedachte maakte hem verschrikkelijk kwaad. Hij wilde Paul en Katelynn niet meer samen hebben, het liefste nooit meer. Maar zeker niet binnenkort. Hij wreef langs zijn voorhoofd, hij zag ook wel in dat dit een probleem was, het zou een heel gezeik gaan worden en Paul zou dit waarschijnlijk niet zo makkelijk laten gaan. 'Laat hem hier heen komen. Ik zal mijn excuses aanbieden en we kunnen tot op zekere hoogte verklaren wat er voor zorgde dat wij allebei zo reageerden. Jij vertrouwd hem, toch? Misschien is het beter om de situatie uit te leggen.' zei hij zacht. Hij wist dat het een vervelende situatie ging worden als hij hier met Paul over moest gaan praten, maar het was misschien wel de beste oplossing. Katelynn zei dat het een goed plan was om morgen vrij te nemen en te ontspannen, ze was zelf ook volledig gesloopt. Hij knikte langzaam, hij had hetzelfde. Ze zei dat hij lief was en hij kreeg een kus van haar, daarna zei ze dat ze ook van hem hield en hij glimlachte zwakjes. 'Gelukkig maar.' zei hij daarna zacht. Hij streek met zijn vingers langs haar hals en hij keek haar daarna weer aan. 'Ik vind het afschuwelijk dat iemand kan denken dat ik jou iets aan zou willen doen, terwijl het enige wat ik wil jou beschermen is...' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Ze haalde even diep adem toen Rowan begon met dreigen, maar hij wist zichzelf al gauw wat te kalmeren. Hij zei dat het typisch slachtoffer gedrag van huiselijk geweld was als ze meteen zou zeggen dat er niets aan de hand was. Ze wist dat hij gelijk had, ze had toen met Martin immers ook tijdenlang alles ontkend, terwijl ze regelmatig met blauwe plekken en bloed rondliep. Maar ze wist niet goed hoe ze het anders op moesten lossen. Ze wilde niet dat Rowan in de problemen kwam.
Peinzend staarde ze voor haar uit. Ze keek weer opzij naar Rowan toen hij zei dat ze Paul hierheen moest laten komen. Dan zou hij zijn excuses aanbieden en zouden ze kunnen uitleggen waarom ze beide zo extreem hadden gereageerd. Katelynn keek Rowan wat bedenkelijk aan. Ze vroeg zich af of dat goed zou gaan.
"En wat als hij het nog steeds niet geloofd? Dan word jij kwaad.." zei ze nu zachtjes. En de kans dat Paul het niet direct zou geloven was natuurlijk flink aanwezig.
"Het is niet zo gek dat hij dat denkt natuurlijk.." zei ze toen Rowan zei dat hij het afschuwelijk vond dat iemand kon denken dat hij haar iets aan zou willen doen. "Ik reageerde veel te heftig.. En hij weet niet wat er allemaal gebeurd is.." zei ze zacht. En eigenlijk zat ze er eerlijk gezegd ook niet op te wachten om het Paul te vertellen. Niet de hele wereld hoefde te weten wat haar was overkomen. Ze vond het vreselijk als mensen het wisten.

Rowan Rivers

Katelynn schetste nu de situatie die kon ontstaan als Paul het nog steeds niet zou geloven. Dan werd hij kwaad. Die kans was natuurlijk aanwezig, want hij vond het afschuwelijk dat iemand hem daar van zou verdenken. Katelynn zei nu dat het niet zo gek zou zijn als hij dat dacht. 'Wat?' vroeg hij nu verbaasd. Natuurlijk stond zijn dossier vol met dingen die die kant op zouden kunnen wijzen, maar alsnog vond hij het achterlijk als iemand zou denken dat hij Katelynn iets aandeed. 'Ik snap dat mijn verleden niet echt laat zien dat ik een geweldige partner ben, maar ik ben niet zoals Martin, ik zou nooit zoiets doen en dat moet hij gaan begrijpen.' zei hij doordringend. Elke keer als hij wel iets had gedaan was daar een verklaring voor en het was zo lang geleden. Hij kneep zijn ogen even dicht, hij wilde er niet constant aan herinnerd worden, de dingen die hij gedaan had zouden hem waarschijnlijk nooit los laten. 'Ik denk dat het onze beste kans is. Hij zal niet verwachten dat we hem vragen met ons te praten. Wat hij verwacht is dat jij naar hem toe gaat om alles te ontkennen. Het zal zijn vermoedens alleen maar versterken. Als we hem hier uitnodigen, op een normale manier met hem praten, dan zal dat al anders zijn. Dan kijkt hij er misschien ook op een andere manier naar. Natuurlijk zal hij mij eerst niet geloven, dat snap ik ook... maar dit is de beste optie en ik zal er alles aan doen om gewoon normaal op hem te reageren.' zei hij zacht. 'Ik weet dat je het hem niet wilt vertellen, maar misschien hoeven we hem helemaal niet zo veel te vertellen. Gewoon genoeg om hem de waarheid te laten zien. Als hij dit in zijn hoofd blijft houden, komt dat vroeg of laat terug. Als ik dan ook maar iets doe wat in zijn hoofd past bij zijn verdenkingen, is het klaar, Katelynn.' zei hij zacht. Als Paul dit echt dacht, zou elke pas die hij maakte uitgelicht worden en vroeg of laat zouden de vermoedens van Paul bevestigd worden. Als je iets echt geloofde, vond je altijd bewijs. Of het nou waar was of niet.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan reageerde heel verbaasd op het feit dat Katelynn wel snapte dat Paul zo dacht. Hij zei dat hij niet zoals Martin was, hij zou nooit zoiets doen.
"Dat weet ik, Rowan, en dat hoef je mij niet te vertellen, ik weet dat je niet zoals hem bent. Maar het enige wat Paul ziet is dat ik volledig doordraai als hij mij aanraakt. En daarna kom jij er vrij agressief tegen hem bij. Ik snap dat hij dan verkeerde dingen gaat denken. Hij weet niet wat er gebeurd is.." vertelde ze zachtjes. Ze haalde even diep adem en dacht na. Ze vond het niet fijn om Paul hier langs te laten komen, maar ze konden moeilijk niets doen. Ze had geen puf om nog meer problemen te hebben en ze had er geen zin om om zich morgen de hele tijd te moeten verweren dat Rowan haar niets doet.
"Je heb gelijk.." gaf ze uiteindelijk toe. "Misschien moet ik hem even een berichtje sturen of hij zo langs komt.." knikte ze. Ze zuchtte even zachtjes en wist eigenlijk totaal niet wat ze moest zeggen. Ze wilde niet vertellen wat er gebeurd was. Maar misschien had hij al genoeg informatie als ze zouden vertellen dat ze traumatische gebeurtenissen had meegemaakt. Al was ze ergens ook bang dat ze te gespannen zou zijn tijdens het gesprek, of zich heel nerveus zou gedragen waardoor Paul alleen maar meer zou denken dat Rowan haar iets aandeed.

Rowan Rivers

'Ja, je hebt gelijk. Ik snap het ergens ook wel, ik vind het gewoon echt vreselijk dat iemand dit denkt. Zeker dat hij het denkt... ik... ik doe juist alles om goed voor je te zijn en als iemand denkt dat het niet zo is, is dat zo'n beetje het ergste dat er kan gebeuren.' zei hij zacht. Zo zag hij het ook echt. Hij vond het afschuwelijk. Uiteindelijk zei ze dat hij gelijk had. Misschien moest ze hem een berichtje sturen, vragen of hij zo langs wilde komen. Hij knikte even langzaam. Hij wist dat het een lastige situatie ging worden en Katelynn wist dat duidelijk ook. 'Je kunt niets fout doen, echt niet. We moeten gewoon eerlijk zijn, dat is alles. Laat het gewoon gebeuren.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij drukte een kus op haar lippen en daarna kwam hij overeind. 'Ik trek even een ander overhemd aan en vertel Leroy dat hij boven moet blijven. Stuur dat berichtje maar, dan hebben we het maar gehad.' zei hij zachtjes. Daarna vertrok hij naar boven. Hij had ook even de tijd nodig om volledig rustig te worden, hij kon niet meteen Paul aanvliegen als hij binnen kwam. Dat zou een slecht idee zijn.

Katelynn Camryn Leighton

"Maak je er niet druk om.. Het belangrijkste is dat je inderdaad niet zoals Martin bent en dat je er alleen maar in positieve zin voor mij bent, en niet andersom," glimlachte ze zwakjes naar hem. Ze vond het ook vervelend voor hem dat Paul het dacht, maar hoopte dat ze zijn gedachten daarover kon veranderen.
"Ik ben gewoon bang dat ik het voor hem alleen maar meer bevestig.. Als ik nerveus ga doen of zo.." gaf ze nu eerlijk toe. Dan zou het lijken alsof Rowan haar hiertoe gedwongen had maar ze het er eigenlijk niet mee eens was. En dat wilde ze niet. Maar ze kon natuurlijk ook niet ineens heel overdreven vrolijk gaan doen. Dat zou ook raar zijn en opvallen.
Ze knikte langzaam toen Rowan zei dat hij een ander overhemd aan ging doen en Leroy zou vertellen dat hij boven moest blijven. Ze kon het berichtje versturen, dan hadden ze dat maar gehad.
Haar blik volgde Rowan, die naar boven vertrok. Daarna staarde ze even voor haar uit en dacht nog een tijdje na. Maar uiteindelijk pakte ze haar mobiel en stuurde ze Paul een berichtje. Nog niet eens een minuut later kreeg ze een berichtje terug dat hij er met een kwartier zou zijn.

Rowan Rivers

Hij sprak met Leroy. Hij besloot het verder nergens over te hebben, hij zou morgen wel met Leroy praten over wat er gebeurd was. De jongen leek het heel zwaar te hebben, maar hij zat samen met de hond op bed en hij reageerde redelijk goed op Rowan, dus dat was tenminste iets. Daarna trok hij een ander overhemd aan en hij haalde een hand door zijn haar heen. Hoe moest hij er voor zorgen dat Paul niet dacht dat hij Katelynn iets aan deed? Niet zichzelf zijn? Hij ademde diep in en daarna liep hij weer naar beneden toe. Hij ging weer bij Katelynn zitten en hij pakte haar hand vast. 'Niet bang zijn, het komt allemaal goed. Zelfs als hij niet geloofd wat wij nu zeggen, heeft hij verder niets. Het is zijn woord tegen het onze, er zullen echt niet morgen collega's op te stoep staan om mij op te pakken. Dat geloof ik niet.' zei hij zacht. Het was ook om zichzelf gerust te stellen, want als het wel zo was, zou hij daar niet zo heel erg leuk om reageren, waarschijnlijk. Dit was al erg genoeg. Hij streek langs haar wang en hij drukte zachtjes zijn lippen op die van haar. 'Ik hou van je, wat er ook gebeurd en wat andere mensen ook over mij denken. Het maakt mij niet uit, zolang jij het maar weet.'

Katelynn Camryn Leighton

Ze probeerde wat te ontspannen, maar dat was erg lastig. Ze was echt heel bang dat ze het weer alleen maar erger zou maken. En ze had het al erg genoeg gemaakt, vond ze zelf. Als ze gewoon normaal had gereageerd vanmiddag, was er verder niets gebeurd en hadden ze deze problemen nu ook niet. Ze zuchtte even en keek op toen Rowan weer beneden kwam. Hij pakte haar hand vast en zei dat ze niet bang moest zijn, zelfs als Paul het niet zou geloven was het nog zijn woord tegen die van hen en hij geloofde echt niet dat er morgen dan collega's op de stoep zouden staan om hem op te pakken. Katelynn keek hem aan en knikte langzaam. Ze wilde dat dolgraag geloven. Maar merkte dat ze toch wat huiverig was.
Rowan streek nu langs haar wang en drukte zijn lippen op die van haar. Vervolgens zei hij dat hij van haar hield, wat er ook gebeurde en wat andere mensen ook over hem zouden denken. Daardoor glimlachte ze weer even lichtjes.
"Sorry, ik vind het echt vervelend dat hij nu zo over je denkt.." zei ze zacht. Het voelde namelijk als haar schuld, zij had zich zo heftig gedragen.
Ze haalde even diep adem en ging weer dicht tegen Rowan aan zitten. Ze zat er echt tegenop en de tijd ging sneller dan ze wilde op het moment. Na ongeveer een kwartier klonk de bel en sloegen de Chihuahua's aan. De kleine hondjes renden de gang op en sprongen opgewonden heen en weer en tegen de deur op.

Rowan Rivers

'Katelynn, het is mijn eigen schuld dat hij zo over mij denkt. Niet die van jou. Als ik een volledige schone geschiedenis had was er niets aan de hand geweest, het maakt niet uit. We komen hier wel uit. Zolang jij de waarheid maar weet, ben ik gelukkig.' zei hij zacht tegen haar. Ze kwam dicht tegen hem aanzitten en hij streek langzaam over haar rug heen, hij dwong zichzelf om zo kalm mogelijk te blijven, maar hij had geen idee hoe dat zou gaan als Paul inderdaad zou zeggen dat hij het niet geloofde. Dat was afwachten. De bel ging en hij ademde diep in. 'Blijf maar zitten...' zei hij zachtjes tegen Katelynn. Hij kwam overeind en hij liep naar de deur toe, die hij van het slot haalde en daarna opende. Dit ging redelijk, hij voelde zich niet enorm opgefokt, meer zenuwachtig. Hij keek in het gezicht van Paul en hij ademde nog eens langzaam in. 'Paul, ik weet dat we niet echt een goede start hebben gemaakt met elkaar, maar ik hoop dat we dat over kunnen doen.' zei hij nu. Hij glimlachte zwakjes en hij stak zijn hand uit naar de man. Ze hadden zichzelf niet eens ooit voorgesteld aan elkaar en dat was zijn schuld, want hij had Paul vanaf het begin af aan niet gemogen en daarom al die tijd ontweken.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek richting Rowan en wilde bijna opstaan om naar de deur te lopen toen Rowan aangaf dat ze kon blijven zitten. Langzaam knikte ze even en keek toe hoe Rowan richting de deur liep. Ze hoorde hoe de deur open ging en hoe Rowan begon te praten tegen Paul. Haar hand haalde ze even door haar haren en ze sloeg haar benen over elkaar heen.
Paul keek Rowan wat vertwijfelend en bestuderend aan, maar stak uiteindelijk wel zijn hand uit en schudde die kort, maar krachtig.
"Ik hoop het," knikte hij. Rustig liep hij met Rowan mee naar binnen en liep de woonkamer in. Katelynn keek op en glimlachte waterig naar hem.
"Hey," groette ze hem. Ze merkte nu al dat ze nerveus was. Ze wilde geen fouten maken. "Sorry, Paul, ik ben nog een beetje van slag van vanmiddag.. Maar we willen graag een beetje toelichten wat er gebeurd is, voor er verkeerde dingen de wereld in gebracht worden.." begon ze zachtjes.

Rowan Rivers

Paul leek hem te bestuderen en Rowan gaf hem die tijd, als hij wilde bewijzen dat hij niets gedaan had, dan kon hij maar beter gewoon zo doen ook. Hij wilde hier ook helemaal niet boos om worden, bovendien was hij echt doodmoe. Hij had er de kracht bijna niet meer voor en dat was nu misschien wel goed ook. Paul schudde nu kort zijn hand en zei dat hij het hoopte. Hij liep met hem mee en hij ging naast Katelynn zitten. Hij had de neiging haar vast te pakken, maar op dit moment had hij het gevoel dat hij bij alles wat hij zou doen liet zien dat hij controle over haar had en dat wilde hij niet. Het voelde nogal ongemakkelijk. Katelynn zei nu dat ze nog een beetje van slag was door vanmiddag, maar dat ze graag wilden toelichten wat er gebeurd was, voor er verkeerde dingen de wereld in gebracht werden. Nu pakte hij toch haar hand vast, hij had haar nodig. 'Ik wil als eerste mijn excuses aanbieden voor wat ik gedaan heb... Ik zag je met haar praten en ik zag hoe erg ze van slag was, waardoor ik automatisch de schuld bij jou neerlegde. Dat was onterecht. Dat had ik niet moeten doen. Ik begrijp dat je alleen maar wilde helpen en dat zag ik op dat moment niet in. Daar heb ik spijt van.' zei hij tegen de man. Rowan had er een hekel aan om hierom zijn excuses aan te moeten bieden, maar het was wel terecht, dus deed hij het maar.

Katelynn Camryn Leighton

Paul keek haar aan en nam plaats op de stoel. Rowan pakte nu haar hand vast en daardoor keek ze opzij naar hem. Ze kneep zachtjes in zijn hand en hij bood zijn excuses aan. Katelynn wist maar al te goed dat hij daar altijd moeite mee had en dit liever niet had gedaan, maar daardoor vond ze het alleen maar knap dat hij het wel deed.
Paul knikte kort en bekeek Rowan opnieuw nauwkeurig. "Excuses aanvaard," zei hij uiteindelijk. "Ik was alleen wel behoorlijk geschrokken van je gedrag, Katelynn," zei hij nu, terwijl hij nu richting haar keek. "Je was zo bang en kromp steeds in elkaar alsof je bang was dat iemand je zou gaan slaan of zo.." sprak hij gedempt. Katelynn staarde hem aan en wist niet goed wat ze moest antwoorden. Wat moest ze zeggen? Ja, ik was ook bang dat iemand mij zou slaan? Ze slikte even moeizaam en ging iets dichter tegen Rowan aan zitten.
"Ik eh.. Er zijn dingen gebeurd.. Wat los staat van Rowan.. En soms komen die herinneringen terug.." sprak ze nu zachtjes. Paul keek van haar naar Rowan en daarna weer terug. Ze merkte dat hij nu toch nog wel moeite had om dit te geloven, hij leek constant hun reacties en intenties te beoordelen. Katelynn wist echter niet hoe ze hem beter kon overtuigen. Ze kon niet vertellen dat ze verkracht en mishandeld was. Ze zou het echt haar strot niet uitkrijgen. Of ze zou weer flippen, en dat zou de situatie ook niet echt beter maken.

Rowan Rivers

Hij kneep zachtjes in de hand van Katelynn, hij wilde haar zo graag gerust stellen, maar hij wist nog niet of hij hier zelf wel helemaal gerust op was. Paul aanvaarde zijn excuses en zei dat hij behoorlijk geschrokken was van de reactie van Katelynn. Niet heel gek. Als Rowan het bij iemand zou zien, zonder verdere informatie te hebben, zou hij heel zeker ook denken dat er meer aan de hand was. Katelynn kroop dichter tegen hem aan en hij legde zijn hand nu zachtjes op haar rug neer. Ze vertelde dat er dingen gebeurd waren, die los stonden van hem. Die herinneringen kwamen soms terug. Hij voelde de ogen van Paul op hem branden, maar hij reageerde in eerste instantie niet. Hij snapte heel goed dat Katelynn dit niet zomaar kon vertellen, hij had het ook niet gekund, waarschijnlijk. 'Toen ik Katelynn leerde kennen, werd mijn leven beïnvloed door een zaak waar ik al jaren mee bezig ben geweest. Uiteindelijk is het zo ver gekomen dat degene die alle problemen veroorzaakte, Katelynn te pakken kreeg. Ze wilden mij raken en er was geen betere manier om dat te doen dan datgene pakken waar ik het meest waarde aan hecht. Katelynn en ik hebben een lange tijd opgesloten gezeten en in die situatie werden er verschillende manieren gebruikt om mij pijn te doen, door haar daarvoor te gebruiken. Ik hoop dat je begrijpt dat dit niet iets is waar wij het graag over hebben en dat is de reden dat zo weinig mensen hier van af weten. Dat is ook de reden dat ik zo enorm heftig op jou reageerde. Het enige dat ik wil is Katelynn beschermen, tegen alles en iedereen, ook als dat niet altijd terecht is. Door wat daar gebeurd is, zijn wij allebei van slag. Toen ik zag dat ze zo in paniek was, reageerde ik enorm heftig op jou omdat het mij deed denken aan wat er gebeurd is. Ik kan wel doen alsof mijn reactie meeviel, maar dat is niet zo. Ik kan het niet aanzien als er iemand in de buurt van haar komt, omdat ik doodsbang ben dat er iemand is die haar pijn doet. Dat is waarom ik je nooit onder ogen kan komen. Dat is waarom ik vanmiddag zo extreem reageerde. Ik was bang dat jij er voor zorgde dat ze zo in paniek was en ik... het enige dat ik ooit wil is dat Katelynn gelukkig is. Daar wil ik alles voor doen en daar zou ik mijn eigen leven voor geven, zonder twijfel. Ik zou alles doen om haar te beschermen en ik... ik zou haar zeker nooit zelf iets aandoen. Nooit. Mocht ik ooit het idee hebben dat ik degene was die een gevaar voor haar zou vormen, dan zou ik hier niet meer zijn.' zei hij nu. Hij wist hoe moeilijk het was om over je gevoelens te vertellen en hij wilde het Katelynn besparen, dus was hij bijzonder open over zijn gevoel. Hij wilde dit oplossen en hij wilde haar echt beschermen, ook tegen nog meer vervelende gevoelens. Hij wilde niet dat ze ook maar iets hoefde te vertellen over wat er gebeurd was.

Katelynn Camryn Leighton

Haar keel voelde kurkdroog en het voelde ontzettend ongemakkelijk. Ze ging nog iets meer tegen Rowan aan zitten omdat ze daar steun uit kon halen, dan zou ze rustiger blijven. Na een korte stilte begon Rowan te vertellen. Hij legde alles haarfijn uit, maar toch hield hij de heftigste dingen er tactisch buiten en ging daar niet te diep op in. Al leek Paul wel direct door te hebben wat Katelynn overkomen was, want zijn blik veranderde. Hij leek wat geschrokken te zijn en ze spotte een soort medelijden in zijn blik.
Katelynn staarde nu naar haar eigen handen toen Rowan verder vertelde. Hij was ontzettend op en en eerlijk over zijn gevoelens en dat vond ze echt heel knap. Zelf zou ze het niet kunnen.
"Wat erg.. Daar had ik echt geen weet van.." reageerde Paul na een korte stilte. "Als ik dat had geweten had ik anders gereageerd.." zei hij nu. "Ik maakte je alleen maar meer van slag, zeker?" vroeg hij nu wat vertwijfelend aan Katelynn. Ze keek nu weer langzaam op en knikte kort.
"Ik had al veel aan mijn hoofd, dus ik was al heel gestrest. Daarom werd ik ook zo boos op je. Normaal had ik dat anders opgelost," begon Katelynn nu weer te praten. "Alleen toen jij mij vastpakte.. Toen kwamen die herinneringen dus weer.. En dat is soms best heel realistisch.. Alsof er iemand anders voor mij staat op dat moment.." zei ze zacht. Haar stem trilde lichtjes. Het was op zich al heel wat dat ze dit kon vertellen.
"Rowan zal mij echt nooit iets aandoen," zei ze nu. Ze keek even opzij naar Rowan en glimlachte zwakjes naar hem. "Ik hou echt ontzettend veel van hem en hij van mij.. Hij zou mij alleen maar beschermen. En hij is echt het beste wat mij ooit is overkomen.." zei ze. Haar stem klonk nu vol liefde en het was duidelijk dat ze het meende. Ook Paul leek dat in te zien.
"Ik denk dat het nu mijn beurt is om mijn excuses aan te bieden. Aan jullie beide.." zei Paul nu. "Katelynn.. Het spijt mij dat ik het erger maakte, ik dacht dat ik je hielp.." zei hij. Katelynn glimlachte lichtjes.
"Dat weet ik, jij wist het ook niet," zei ze tegen hem. Hij had er niet veel aan kunnen doen, hij had gereageerd hoe het hem het beste leek. Hij had nooit kwaad in zijn zin gehad.
"En Rowan," zei Paul nu, waarna hij hem aankeek. "Sorry dat ik zo snel een oordeel klaar had liggen. Ik had eerst verhaal moeten komen halen. Ik snap je reactie."

Rowan Rivers

Hij merkte heel goed hoe gespannen hij was, hij had zijn hand op de rug van Katelynn liggen, maar hij voelde hoe erg hij trilde. Hij vond het vreselijk om zich zo kwetsbaar op te moeten stellen, want dat was wat hem elke keer in de problemen bracht. Als iemand ook maar iets van zijn gevoelens of zijn leven wist, werd dat altijd tegen hem gebruikt. Gelukkig leek het wel te helpen. Paul leek te veranderen, waardoor Rowan iets meer kon ademhalen, al bleef hij enorm gespannen. Hij vond het echt afschuwelijk dat iemand dit echt van hem dacht. Het maakte hem verdrietig. Hij wilde niet nadenken over wat hij ooit gedaan had, want dan werd hij zelf bang dat hij echt in staat zou zijn om Katelynn wel een keer iets aan te doen. Paul zei nu dat hij er geen weet van had en dat hij dan wel anders had gereageerd. Hij vroeg aan Katelynn naar de situatie, hij zag nu in dat hij haar van slag had gebracht door haar juist te willen kalmeren. Katelynn zei nu dat hij haar nooit iets aan zou doen, ze hield heel veel van hem en hij wilde haar alleen maar beschermen. Daarna zei ze dat hij het beste was wat haar was overkomen en hij slikte moeizaam. Toen hij haar aankeek merkte hij dat hij tranen in zijn ogen kreeg, waardoor hij weer langzaam inademde, hij wilde zich echt niet zo zwak opstellen tegenover Paul. Hij bood zijn excuses aan en zei nu tegen hem dat hij zijn reactie begreep. Rowan keek hem kort aan, daarna keek hij weer weg. 'Sorry, ik heb echt even frisse lucht nodig.' mompelde hij, daarna kwam hij overeind en liep hij naar buiten toe. Eenmaal daar maakte hij de bovenste knoopjes van zijn overhemd los en leunde hij tegen de muur. Het zweet liep over zijn gezicht heen en hij haalde trillend adem om zichzelf weer wat tot rust te manen, maar dat werkte totaal niet.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was gespannen omdat dit toch allemaal herinneringen ophaalde, maar ze wist de waanbeelden wel weg te houden gelukkig. Dat kwam ook doordat Paul veilig op afstand bleef en steeds heel vriendelijk reageerde.
Op een gegeven moment keek ze Rowan aan en zag ze de tranen in zijn ogen. Niet veel later zei hij dat hij even frisse lucht nodig had en verdween hij naar buiten. Katelynn bleef alleen achter op de bank en keek Paul weer even aan.
"Het spijt mij echt voor jullie, Katelynn," zei Paul nu. Daarna stond hij op. "Ik ga maar eens.. Ik denk dat jullie even wat tijd samen nodig hebben," zei hij vervolgens. Katelynn stond nu ook op en glimlachte weer lichtjes naar hem.
"Ik vind het fijn hoe je het oppakt," zei ze nu eerlijk. Daarna liep ze met hem mee naar de deur en liet hem eruit.

Rowan Rivers

Hij liet zich langs de muur naar beneden zakken en hij leunde achterover. Hij voelde het zweet over zijn voorhoofd lopen en hij vroeg zich af waar dit opeens vandaan kwam. Misschien zorgde het feit dat Paul hem er echt van verdacht had Katelynn iets aan te doen wel voor genoeg paniek. Het deed hem terug denken aan alles met Andrea en het maakte hem misselijk. Misselijk door wat hij zelf gedaan had. Hij voelde de tranen in zijn ogen branden, hij kon nog steeds niet geloven dat Katelynn oprecht vond dat hij het beste was wat haar overkomen was. Zo voelde het totaal niet. Hij ademde trillend in en hij kneep zijn ogen weer dicht, wanneer zou dit allemaal over zijn? Hij hoopte heel snel, want hij wist niet hoe veel kracht hij hier nog voor had. Hij was zo ontzettend bang dat er een moment zou komen dat Katelynn iets overkwam en dat hij haar echt kwijt zou raken, hij wist niet wat hij dan moest doen. Dat zou voor hem waarschijnlijk ook het einde zijn.

Katelynn Camryn Leighton

Toen Paul weg was sloot ze de deur weer zorgvuldig en liep ze weer naar de woonkamer. Ze twijfelde even of ze Rowan wat tijd moest geven alleen of dat ze naar hem toe zou gaan. Uiteindelijk koos ze voor het tweede. Ze liep naar de tuin en zag hem zitten tegen de muur aan. Langzaam liet ze zich naast hem op de grond zakken en sloeg haar armen om hem heen.
"Ik ben trots op je.." fluisterde ze zachtjes. Ze drukte een kus op zijn wang en trok haarzelf weer meer tegen hem aan. Zelf leek ze wel weer wat rustiger te zijn geworden doordat Paul zo positief had gereageerd. Ze wist dondersgoed dat er nog lastige dagen aan kwamen, bijvoorbeeld wanneer ze het gesprek zou hebben met de procureur, maar voor nu probeerde ze daar nog even niet aan te denken. Het had geen zin om daar al over te piekeren, daar kon ze nu toch weinig aan doen.

Rowan Rivers

Hij keek langzaam op toen Katelynn naar hem toe kwam en hij glimlachte zwakjes. Ze kwam bij hem zitten en hij leunde wat tegen haar aan. Ze zei dat ze trots op hem was. 'Ik moest goedmaken wat ik altijd fout heb gedaan... zoals je zei, het is niet gek dat hij mij hiervan verdacht. Ik moest laten zien dat ik anders ben nu...' Zei hij zachtjes. 'Ik geloof er alleen nooit in dat mensen kunnen veranderen.' Voegde hij er aan toe. Hij had er altijd zo over gedacht. Mensen veranderden niet. Maar hun omgeving wel en blijkbaar was zijn omgeving goed nu. Hij pakte haar stevig vast en hij legde zijn hand op haar been. 'Het grote voordeel van dit alles is dat ik denk dat hij vanaf nu wel iets meer afstand van je zal houden.' Zei hij na een tijdje plagend tegen haar. Hij trok haar bij zich op schoot en daarna zoende hij haar langzaam. 'Je deed het goed... Heel goed. Ik weet hoe moeilijk dit voor je was.' Zei hij zacht. Hij legde zijn hand in haar hals en daarna zoende hij haar nog eens.

Katelynn Camryn Leighton

"Ik geloof wel dat mensen kunnen veranderen.." zei ze zachtjes. Ze had het immers meerdere malen meegemaakt. Bij Martin in negatieve zin. Want hun relatie was niet alleen maar rot geweest. De eerste jaren had ze het echt naar haar zin gehad met hem. En bij Rowan was het andersom. Ze wist van hem dat hij ook niet altijd oké was geweest vroeger, maar sinds zij samen waren, was het alleen maar beter gegaan.
Rowan pakte haar vast en legde zijn hand op haar been. Katelynn grinnikte even door zijn opmerking over Paul. "Daar durf ik inderdaad op te wedden," knikte ze. Zelf vond ze het ook wel fijn als Paul wat meer afstand hield. Ze wist zich namelijk nooit echt een houding te geven als mensen veel lichamelijk contact met haar zochten. Behalve bij Rowan natuurlijk, want dat lag heel anders. Hem vertrouwde ze voor de volle honderd procent.
Hij trok haar nu bij hem op schoot en zoende haar. Zij ging mee in de zoen en sloeg haar armen om zijn nek.
"Het was ook moeilijk voor jou.. Jij deed het ook heel goed.." glimlachte ze naar hem, na de zoen. Haar ogen twinkelden weer lichtjes, wat altijd een goed teken was bij haar. Ze liet haar hand langs zijn kaaklijn strelen en zoende hem daarna weer.

Rowan Rivers

Hij glimlachte een beetje naar haar, ze zorgde er wel voor dat hij zich weer beter voelde nu. Ze zei dat hij het ook goed gedaan had en daarna werd hij weer door haar gezoend. Hij ging er maar al te graag in mee en hij liet nu zachtjes zijn handen onder haar blouse glijden, over haar huid heen. Hij bleef haar zoenen en hij ademde langzaam in, nu was hij weer volledig rustig. Katelynn kon dat soms heel snel voor elkaar krijgen. Hij bleef haar zachtjes aanraken en hij hield haar dicht bij zich, maar na een tijdje stopte hij en keek hij haar aan. 'Sorry, als we zo doorgaan word ik heel erg vervelend en wil ik niet meer stoppen.... Ik wil niet dat je na vandaag vervelende gedachten krijgt.' Zei hij zachtjes tegen haar. Hij had geen idee of Katelynn het überhaupt wel fijn vond dat hij dit nu wilde. Hij bleef haar wel vasthouden, hij hield haar heel graag dicht bij zich. Hij merkte heel goed aan zichzelf dat hij dit wel wilde, het liefste veel vaker dan wat ze nu deden, maar dat zou waarschijnlijk altijd wel zo blijven.