Police Life

Katelynn Camryn Leighton

"Je kan gewoon niet zoveel doen, ben ik bang.. We hebben geen naam. En het politiesysteem staat vol met dit soort zaken. Zoals ik al zei zal ik ons bestand in de gaten houden en even kijken of er dingen opvallen, als dat zo is laat ik het jou ook weten, dan kunnen we samen iets doen als dat mogelijk is. Maar ik wil niet dat je als een kip zonder kop op zoek gaat en misschien straks op de stoep staat bij mannen die hier niets mee te maken hebben.. Ik wil niet dat je je in de nesten werkt, Rowan.." fluisterde ze zachtjes. Daar was ze gewoon echt bang voor. Ze kon niet zonder hem.
Rowan vroeg niet veel later hoe hij het Steven moest vertellen. Daardoor haalde ze opnieuw even haar schouders op. "Zoals ik het ook vertelde aan jou.." zei ze daarna gedempt. "Maar het hoeft niet meteen.. Laat het eerst gewoon even bezinken.." Ze glimlachte even waterig en haalde haar hand door haar haren heen.
Rowan zei dat hij had gedacht dat Leroy gewoon meer was gaan gebruiken, niet dat er zoiets gebeurd was. Katelynn haalde even diep adem. "Ik had dit ook niet verwacht.." beaamde ze. "Maar het is inderdaad al een grote vooruitgang dat hij het verteld heeft.. En Lincoln wist dit waarschijnlijk dus al," telde ze alles bij elkaar op. Waarschijnlijk was dat hetgene wat Lincoln verzwegen had. Leroy had hem vast verteld dat hij het niemand mocht vertellen.
"Lekker, dankje," knikte ze toen Rowan vroeg of hij wat voor haar in kon schenken.

Rowan Rivers

Hij wist dat Katelynn niet wilde dat hij zijn woede af zou reageren op de verkeerde mannen, dat hij op iedereen zou reageren alsof ze dit gedaan konden hebben. 'Ik zal mij er buiten houden.' Zei hij nu. Dat was al heel wat. 'Je hebt gelijk, ik ben in staat om bij elke man langs te gaan en dat zou niet goed zijn. Ik zal mij er niet mee bemoeien.' Voegde hij er nog aan toe. Over het algemeen werkte hij nooit mee aan zaken die gingen over zedendelicten en dat was voor nu ook wel even goed. Hij hoefde er dan voorlopig ook niets mee te maken te hebben en hij zou afstand houden tot bekend was wie echt de dader was. Want hij wist dat hij dan niet in staat zou zijn om afstand te houden. Katelynn zei dat hij het Steven moest vertellen zoals ze het hem verteld had, maar dat ging hem nooit lukken. Hij was niet zo kalm als Katelynn was. Hij pakte nu een fles wijn en schonk voor haar een glas in, daarna nam hij de glazen mee naar de bank. Hij ging weer naast haar zitten en hij nam een paar slokken van de sterke drank. 'Ja, Lincoln wist hier van en ik snap dat hij het niet zomaar verteld heeft.' Zei hij. Lincoln wist misschien ook wel wie dit gedaan had. Leroy vertrouwde hem het meeste, misschien had hij het wel gezegd. 'Wat doen we nu met Leroy? Hij kan dit nooit alleen...' Vroeg hij zachtjes aan haar. Hij wist dat dit te veel was om alleen te verwerken, Leroy had hulp nodig .

Katelynn Camryn Leighton

Rowan gaf ineens toe en zei dat hij zich erbuiten zou houden. Hij zei dat ze gelijk had en dat hij zich er niet mee zou bemoeien. Daardoor kwam er een kleine glimlach op haar gezicht te staan. Het was al heel wat dat Rowan dat zei, ze wist hoe moeilijk hij het vond om zich op de achtergrond te houden wat dat betreft.
Ze wachtte tot Rowan terug kwam uit de keuken en nam het glas van hem aan. Ze nam een paar slokken en keek toen weer even naar Rowan.
"Ik weet het niet.. We moeten hulp voor hem zoeken denk ik.. Dit gaat niet werken zo, hier.. Dat hebben we al eerder ervaren.." mompelde ze zachtjes. Ze sloeg haar blik even neer bij haar laatste woorden en beet op haar lip.

Rowan Rivers

Hij pakte de hand van Katelynn vast en hij leunde wat achterover, ze zei dat ze het niet wist, het ging niet werken zo, hier. Ze moesten hulp voor hem zoeken. Hij knikte langzaam. Waarschijnlijk had ze gelijk, maar hij was heel bang dat Leroy zou gaan tegenwerken. Als Leroy gedwongen werd om iets te doen, ging hij er vaak echt tegenin en zou hij waarschijnlijk helemaal niet meer meewerken. Dat zag hij niet zo zitten, want Leroy had duidelijk wel hulp nodig. 'Hij gaat het waarschijnlijk niet zo'n goed idee vinden.' zei hij zacht tegen haar. Hij goot de drank achterover en daarna trok hij Katelynn bij hem op schoot. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij legde zijn hoofd tegen haar aan. 'Ik hou heel erg veel van je.' fluisterde hij. Hij was nog steeds flink van slag, hij kon echt niet geloven dat dit Leroy overkomen was.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat Leroy het waarschijnlijk niet zo een goed idee ging vinden als ze hulp voor hem zouden regelen. Daardoor schudde ze haar hoofd. "Nee, waarschijnlijk niet.. Maar we hebben geen andere keus.." zei ze zachtjes. Ze konden dit niet gewoon zo laten gaan. Dat kon echt niet. Leroy had hulp nodig.
"We zullen hem ertoe moeten dwingen, we hebben geen keuze, het kan niet anders.." fluisterde ze. Ze nam nog een paar slokken van de wijn en Rowan trok haar op zijn schoot en zei dat hij van haar hield. Daardoor glimlachte ze weer zwakjes. " Ik hou ook van jou.." kaatste ze liefkozend terug.

Rowan Rivers

Katelynn dacht ook dat Leroy het geen goed idee vond, maar ze hadden geen andere keus. Daardoor slikte hij even, hij wilde hem niet dwingen. Hij vond het vreselijk om te moeten doen, want het voelde alsof hij zijn zoon weer in de steek liet. Hij had Katelynn in vertrouwen genomen, hij wilde geen hulp, maar ze besloten het toch te doen. Dat kon wel eens de laatste keer zijn dat Leroy hun vertrouwde. 'Ik weet niet of we dit wel moeten doen.' zei hij dus ook zacht. 'Het kan betekenen dat hij nooit meer iets met ons te maken wilt hebben en echt niemand meer vertrouwd.' zei hij zacht tegen haar. Ze zei dat ze ook van hem hield en hij drukte zijn lippen even zacht in haar hals. 'Ik weet niet of ik wel in staat ben om hem te dwingen... ik wil hem niet het gevoel geven dat ik heb weer laat stikken.' zei hij zachtjes. 'Hij heeft het jou verteld, misschien red hij het wel om dit zonder hulp te doen. Hij maakt duidelijk al stappen...'

Katelynn Camryn Leighton

Ze gooide het laatste beetje wijn achterover en zette het glas weg. Rowan begon alweer terug te krabbelen en zei dat hij niet wist of ze dit moesten gaan doen. Het kon dan namelijk betekenen dat hij nooit meer iets met hun te maken zou willen hebben en dan echt niemand meer zou vertrouwen.
"Als ze hem helpen zal hij daarna begrijpen waarom we het gedaan hebben.." sprak ze zachtjes. Ze sloeg haar armen weer om Rowan heen en haalde diep adem.
"We kunnen hem even de tijd geven, maar als het niet gauw verbeterd moeten we echt hulp gaan zoeken voor hem. Als het gaat escaleren hebben we namelijk alleen maar meer problemen.." klonk haar stem zachtjes.

Rowan Rivers

'Als ze hem helpen zal hij misschien ooit gaan begrijpen waarom we dit gedaan hebben, maar hij zal ons nooit meer vertrouwen zoals hij nu doet.' zei hij zacht tegen haar. Ze zei dat ze hem de tijd konden geven, maar als het niet gauw verbeterde moesten ze echt hulp gaan zoeken. Als de situatie escaleerde hadden ze meer problemen. Dat was waar. Als Leroy een keer echt door zou draaien hadden ze een serieus probleem. Maar hij hoopte gewoon dat het niet zou gebeuren. Hij hield Katelynn dicht tegen zich aan en hij legde zijn hand in haar hals, daarna zoende hij haar even intens. Hij stopte na een tijdje en hij keek haar weer aan. 'Ik ben je heel erg dankbaar...' fluisterde hij nu. Zonder Katelynn zou hij dit echt niet kunnen en zonder Katelynn zou Leroy het nooit verteld hebben, waarschijnlijk.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat als ze hem zouden helpen hij misschien ooit zou begrijpen waarom ze het gedaan hadden, maar dat hij hun nooit meer zo zou vertrouwen als hij nu deed. Daarom zuchtte Katelynn weer even. Het was gewoon een erg lastige situatie. Het was alsof ze alleen maar tussen twee kwaden konden kiezen. Beide keuzes waren niet fijn. En persoonlijk vond ze het gewoon een beetje tricky om Leroy hier zo te houden. Hij had Rowan geslagen, hij had Steven geslagen.. En ze wist zelf waar ze toe in staat was geweest toen ze van die waanbeelden had gehad. Op zo'n moment wist je gewoon niet wie je echt voor je had. Dat was gewoon erg gevaarlijk. Wat als Leroy Rowan echt wat aan zou doen? Ze moest er niet aan denken.. Of misschien zelfs haar. Of heel iemand anders.. Ze slikte even moeizaam. Ze moesten hem gewoon goed in de gaten houden en hopen dat het beter zou gaan, anders zouden ze hem echt moeten dwingen tot hulp, want als het een keertje zou escaleren zou het echt niet meer zo kunnen.
Rowan legde zijn hand in haar hals en zoende haar weer even. Daarna keek hij haar aan en zei hij dat hij haar heel erg dankbaar was. Ze glimlachte weer even flauwtjes. In haar hoofd bleef ze maar malen over alles wat er gaande was.

Rowan Rivers

Hij zag dat Katelynn nadacht over alles, dat was ook niet zo gek. Hij had het zelf ook. De keuze die ze hier in moesten maken was vreselijk, want niets leek een goede optie te zijn. Het was het beste als Leroy inzag dat hij hulp nodig had, maar daarvoor moest het misschien nog wel meer fout gaan. Dat wilde hij ook niet, want hij was bang dat er dan echt iets fout ging. 'Katelynn, ik kan je bijna horen denken...' fluisterde hij nu. 'Ik weet dat we op moeten passen en dat hij tot van alles in staat is nu, maar hij zal jou nooit iets aan doen. Jij lijkt juist tot hem door te kunnen dringen. En ik ben niet bang voor mijzelf. Leroy is niet in topconditie nu en ik ben er van overtuigd dat ik tot hem door kan dringen als het ooit voorkomt dat hij echt doordraait.' zei hij zacht. Hij hoopte daar gewoon enorm op. Hij wist dat iemand in angst soms enorme kracht kon hebben, maar Leroy was lichamelijk echt niet zo sterk als dat hij ooit geweest was. Katelynn glimlachte flauwtjes naar hem en hij ademde langzaam in. Daarna kwam hij overeind en schonk hij hun glazen even bij. Hij legde zijn hand op haar been en hij liet zijn vingers langzaam over haar been heen glijden. Waarschijnlijk zat ze niet echt heel erg op zijn aanrakingen te wachten, hij wist dat dit alles met Leroy voor haar herinneringen naar boven haalde en dan zat ze niet echt op hem te wachten. Hij vond dat lastig, want het werkte voor hem juist andersom.

Katelynn Camryn Leighton

Na een korte stilte zei Rowan dat hij haar bijna hoorde denken. Daardoor keek ze weer naar hem op. Hij zei dat hij wist dat ze moesten oppassen en dat hij tot van alles in staat was nu, maar hij zou haar nooit iets aan doen omdat hij haar vertrouwde. En voor zichzelf vreesde Rowan ook niet, want Leroy was niet in topconditie nu en hij was ervan overtuigd dat hij wel tot Leroy door kon dringen op zo'n moment. Katelynn bleef hem aanstaren en twijfelde duidelijk nogsteeds. Ze moest steeds weer denken aan het moment dat zij het wapen op Rowan gericht had. Toen had hij ook niet tot haar door weten te dringen. Ja, pas op het laatst. Het had geen seconden langer mogen duren.. Dat maakte haar ontzettend bang. Ze sloot haar ogen even en er flitsten allerlei gebeurtenissen door haar hoofd heen. Alles door elkaar heen. Het was een grote chaos in haar hoofd. Ze probeerde het op orde te krijgen, maar het was lastig op dit moment.
"Je vreest misschien niet voor jezelf," zei ze nu zachtjes tegen Rowan. "Maar ik vrees wel voor jou.. Hij kan zomaar omslaan, straks zie je het een keer niet aankomen of.." ze schudde even haar hoofd. Ze wilde eigenlijk zeggen dat Leroy ook een wapen kon pakken, maar kreeg dat niet uit haar mond. Het moest haar teveel aan haarzelf denken en dat voelde letterlijk als een klap in haar gezicht. Die situatie was ontzettend pijnlijk en ze voelde zich er nog elke dag verdomd schuldig door.
Rowan kwam overeind en schonk hun beide glazen nog eens vol. Daarna voelde ze zijn hand op haar been. Katelynn reageerde er alleen weinig op, op dit moment. Ze staarde alleen maar wat voor haar uit, peinzend over alles.

Rowan Rivers

'Katelynn, alsjeblieft...' zei hij nu zacht. 'Twijfel toch niet zo aan mij. Ik kan echt wel inschatten of ik op moet passen met hem of niet... en mocht ik het een keertje fout doen en hij wil mij iets aandoen, dan zal hij die kans niet krijgen. Een paar klappen kan ik echt wel aan, waarom denk je toch meteen dat mij iets overkomt? Leroy is een skelet, ik zou hem binnen een minuut kunnen overmeesteren.' zei hij zacht. Hij begreep heel goed dat ze bang was dat hem iets overkwam, maar soms was het bijna pijnlijk dat ze leek te denken dat hij niets kon hebben. Dat gaf hem bijna het gevoel dat ze dacht dat hij niet sterk genoeg was. Dat hij niet goed genoeg was. 'Vertrouw mij, alsjeblieft.' smeekte hij bijna. Ze reageerde totaal niet op zijn aanraking en dat vond hij jammer, want hij had zin in haar en dat zou zijn frustratie waarschijnlijk wel wat laten zakken. 'Tot nu toe kom ik overal enorm goed van af en ben jij degene die in gevaar is. Ik niet. Ik zou mij zorgen moeten maken om jou, niet andersom.'

Katelynn Camryn Leighton

"Ik twijfel niet aan jou.." mompelde ze zachtjes. Ze nam automatisch wat afstand en haalde haar hand door haar haren. "Ik twijfel aan hem.." zei ze. Als Leroy een beetje zoals zijn vader was- wat hij duidelijk was- zou zijn angst uiteindelijk omslaan in woede en wraakzucht.
"Waarom denk je dat ik je niet vertrouw?" vroeg ze nu zachtjes. Dat was totaal niet van de orde. "Ik ben gewoon bang dat je wat overkomt.. Ook jij kan iets niet aan zien komen, je heb geen ogen in je achterhoofd.." sprak ze gedempt. Ze haalde even diep adem en beet op haar lip. Daarna dronk ze haar wijn op. Ze voelde dat ze weer wat onrustig was en werd daar alleen maar nerveuzer van.
Ze keek nog even naar Rowan toen hij zei dat zij tot nu toe degene was die in gevaar was en dat hij overal enorm goed vanaf kwam. Hij zou zich zorgen moeten maken om haar, niet andersom. Katelynn schudde langzaam haar hoofd. Ze wist niet zo goed hoe ze hierop moest reageren. Ze wist niet eens precies hoe ze zich erover voelde. Het klonk een beetje alsof Rowan het haar kwalijk nam, al wist ze ook wel dat dat niet het geval was. Toch zorgde het voor een naar gevoel in haar maag. Ze zweeg nu en staarde naar haar eigen handen, die op haar schoot lagen.
Na een paar minuten was het haar mobiel die de stilte doorbrak. Ze moest even een beetje herstellen en zichzelf bij elkaar rapen voor ze haar mobiel pakte en op het schermpje keek. Paul. Ze slikte even en schraapte haar keel, om zo neutraal mogelijk over te komen.
"Met Leighton," nam ze formeel op. Er klonk wat gepraat aan de andere kant van de lijn. Paul gaf aan dat hij het was.
"Ah, hoi, Paul," groette ze hem, alsof ze het nog niet op haar scherm had gezien. "Wat is er aan de hand?"
Paul gaf aan dat ze de de mannen die geschoten hadden in de binnenstad toch nog niet opgepakt hadden omdat ze hadden willen wachten op de rest van de groep. Maar nu was het opnieuw geëscaleerd. De schutters hadden opnieuw het vuur geopend.
"Verdomme," gromde Katelynn, duidelijk van slag. Er kwam gewoon heel veel op haar bordje nu en ze begon een beetje over te stromen op het moment. Dit zou haar weer aangerekend worden waarschijnlijk, zij had immers toch toestemming gegeven. Al was ze toen ook van slag geweest en had ze er dus niet echt goed over nagedacht. Of nou ja, ze had geen zin gehad om weerstand te bieden dus had hem laten doen wat hij zelf wilde. En dat was dus geen goed idee geweest.
"Ik eh.. Ik kom er zo aan. Is het nog aan de gang?" vroeg ze nu. Paul gaf aan dat er inderdaad nog een flink vuurgevecht bezig was tussen twee verschillende drugsbendes. De stad werd op dit moment aan alle kanten afgesloten zodat niemand er meer in of uit kon.
Uiteindelijk hing ze op en liet ze haar mobieltje zakken. Haar hand trilde lichtjes en haar hoofd bonkte. Ze voelde van alle kanten de druk op haar en begon echt een beetje de grip te verliezen. Het was gewoon te veel tegelijk zo. Ze had al zoveel aan haar hoofd.
En of het nog niet erger kon, ging haar telefoon weer. Oscar. De procureur generaal van de hoge raad. Een soort van haar baas. Katelynn haalde even diep adem en stond op. Ze nam op en liep richting de keuken. De man gaf haar er op een subtiele manier toch flink van langs aan de telefoon. Hij gaf haar hier duidelijk de schuld van en was totaal niet amused. Aan het eind van het gesprek gaf hij aan dat hij eerdaags een gesprek met haar wilde over de gang van zaken.

Rowan Rivers

Hij sloot zijn ogen even om rustig te blijven, het voelde vreselijk allemaal en hij merkte gewoon dat het daardoor tussen hun ook niet helemaal soepel ging. Het was niet zo gek, natuurlijk zou dit iets van wrijving veroorzaken, maar hij vond het niet fijn. Hij had Katelynn nodig en het was belangrijk voor hem dat alles stabiel voelde, want anders zou hij zich niet goed voelen en ging hij echt fouten maken. 'Het is niet echt zo... het is gewoon. Ik weet het niet. Ik ben van slag. Het spijt mij.' zei hij zacht. 'Ik weet dat je mij wel vertrouwd, ik loop gewoon een beetje op mijn tenen. Ik denk bij alles dat er aan mij getwijfeld wordt en dat is onterecht.' zei hij zacht. Hij nam een paar slokken van zijn drinken en hij staarde voor zich uit. 'Ik begrijp wel dat je aan hem twijfelt, maar maak je alsjeblieft geen zorgen om mij.' zei hij zacht. Daarna goot hij de drank achterover. Hij wilde zijn glas net weer bijvullen toen de mobiel van Katelynn ging en hij zuchtte even. Soms werkte dit hem enorm op zijn zenuwen en Katelynn waarschijnlijk net zo. Toen hij ook nog eens hoorde wie het was, maakte dat zijn humeur niet heel erg veel beter. Hij nam een slokje van zijn drinken en wilde hij net overeind komen om te roken, toen hij aan de hand van wat ze zei doorhad dat er iets aan de hand was. Hij hoorde nu zelf ook zijn mobiel afgaan en hij drukte het gesprek weg. Katelynn werd nog eens gebeld en hij kreeg niet de kans om te vragen wat er aan de hand was, waardoor hij nu toch zijn telefoon opnam en hij op die manier hoorde wat er was. Hij staarde naar het glas in zijn hand en zette dat nu maar weg, een avondje drinken zat er niet in. Hij keek naar Katelynn, daarna griste hij zijn wapen van tafel en pakte hij zijn sleutels. 'Doe voorzichtig. Ik hou van je.' fluisterde hij nu, hij drukte kort zijn lippen op haar wang en daarna rende hij het huis uit en sprong hij in de auto. Hoewel hij waarschijnlijk wel zou kunnen zeggen dat hij niet kon komen, kon hij het niet. Zijn collega's zouden wel gaan, het was een gevaarlijke situatie en hij kon hoe dan ook niet thuis zitten afwachten tot het over was. Hij zou zich veel te schuldig voelen.

Katelynn Camryn Leighton

De man ging nog een tijdje door met praten en tussendoor werd Rowan ook gebeld en vertrok hij. Katelynn had het niet eens helemaal door, ze probeerde een beetje van haar af te bijten aan de telefoon maar merkte dat haar dat niet zo soepel meer afging als voorheen. Ze had ook gewoon fouten gemaakt. En ze voelde zich er ontzettend rot over. Ze had dit eigenlijk nog nooit echt meegemaakt, normaal gesproken was iedereen altijd hartstikke blij met haar. Dat dat nu totaal niet het geval was maakte haar van slag. Ze werd er misselijk van en toen ze ophing stopte ze haar mobiel weg. Op het moment voelde ze zich echt niet goed, haar lichaam trilde en haar hoofd begon weer een naar spelletje met haar te spelen. Ze deed echt haar best om weer tot rust te komen, maar het lukte niet zo goed.
Uiteindelijk liep ze toch maar naar haar auto en reed ze weg. Haar hoofd nog steeds ontzettend vol. Haar lichaam gaf al duidelijk aan dat ze het limiet bereikt had, maar ze negeerde het. Ze moest aan het werk, als ze niet op kwam dagen werd het er allemaal niet veel beter op.
Eenmaal op locatie zette ze haar auto neer en liep ze naar wat collega's toe die stonden te praten. Op de achtergrond stond een rij politieauto's en gewapende agenten. Daarachter klonken zo nu en dan schoten van de bendeleden die nog aanwezig waren.
Op een gegeven moment voegde Paul zich bij het gezelschap en begon hij te praten. Katelynn irriteerde zich op een of andere manier wat aan hem en ze merkte dat ze zelf ontzettend gespannen was. Het was echt gewoon afwachten tot de bom zou ontploffen.
Achter hen arriveerde de hele media-ploeg ook alweer om alles live in beeld te brengen voor de televisie. Katelynn rolde even met haar ogen. Het werkte haar altijd enorm op haar zenuwen.
Ze liep met haar collega's mee naar een andere plek, wat minder voor de neus van de pers.
Paul begon heel nonchalant te praten, alsof er niet veel aan de hand was en hij er totaal geen schuld van had, terwijl hij die arrestatie gewoon had moeten regelen, dan was dit allemaal niet gebeurd.
Toen hij eenmaal een opmerking maakte dat hij Katelynn haar beslissing om nog geen arrestaties te verrichten de vorige dag respecteerde, leek er bij haar iets te knappen. Wat dacht hij wel niet? Ze had hem toch gezegd dat hij het had moeten doen? Ze was toch duidelijk geweest? Hij had zijn eigen zin doorgedreven op het moment dat zij even wat minder stabiel was geweest.
"Serieus Paul?" siste ze chagrijnig. "Mijn beslissing? Volgens mij heb ik je juist geadviseerd om gewoon binnen te vallen gisteren," gromde ze. Paul leek het totaal niet serieus te nemen en pakte haar arm vast. Hij reageerde wat lacherig en ontwijkend. Katelynn begreep het gewoon echt niet. Normaal had ze wel zakelijk kunnen reageren en hem op die manier formeel de grond in kunnen boren, maar op dit moment stroomde haar emmertje nogal over.
Ze trok haar arm los en keek hem fel aan.
"Ik weet niet wat je aan het lachen bent, maar deze situatie is alles behalve grappig," gromde ze. "Als hier doden vallen is dat mijn verantwoordelijkheid, dan krijg ik dat allemaal op mijn bordje. Terwijl ik gisteren duidelijk genoeg ben geweest tegen jou. Jij trok mijn oordeel alleen in de twijfels," klonk haar stem fel.
Paul keek even wat verbaasd en pakte Katelynn toen weer vast en trok haar een stukje met hem mee, weg bij de collegas.
"Katelynn, rustig aan.. Zo bedoelde ik het niet. Het komt allemaal wel goed. Zo ernstig is het allemaal nog niet," sprak hij.
Katelynn stond te trillen op haar benen van de emoties. Ze merkte maar al te goed dat ze de grip volledig begon te verliezen en het de verkeerde kant op ging. En ze zou er niets tegen kunnen doen. Ze had beter thuis kunnen blijven.
"Je snapt niet wat je aangericht heb, Paul," siste ze nu. "Dit word mij allemaal aangerekend, ik heb al genoeg aan mijn hoofd," klonk haar stem nu enigszins kwetsbaar.
"Rustig maar, het is oké, het komt allemaal wel goed, maak je niet zo druk," fluisterde Paul nu. Hij merkte dat Katelynn wat wankel op haar benen stond dus zette haar tegen de muur aan, maar daardoor voelde Katelynn zich plotseling juist opgesloten tussen hem en de muur en voelde ze zich ontzettend in het nauw gedreven. Het trillen werd heftiger en er schoten allemaal beelden door haar hoofd. Ze deed ontzettend hard haar best om te kalmeren, maar Paul wist gewoon niet hoe hij hierop moest reageren en had totaal niet door dat hij haar juist over het randje duwde in plaats van haar te kalmeren.
"Kate.. Rustig.." zei hij nu, terwijl hij met zijn hand haar kin vastpakte. Toen hij dat koosnaampje uit had gesproken verstijfde ze. Martin had haar altijd zo genoemd en dat zorgde ervoor dat ze nu echt alle grip op haarzelf verloor. De trauma's en de ontzettende angst nam de overhand. Met grote ogen staarde ze naar Paul, die haar vast bleef houden, in de veronderstelling dat hij haar wel weer rustig wist te krijgen. Katelynn was volledig verstijfd, de wereld draaide om haar heen en haar spieren verslapten. Ze wist niet wat ze moest doen, ze wilde maar al te graag weg uit deze benarde en benauwde positie, maar leek zich gewoon niet te kunnen bewegen. Haar hoofd verwarde Paul met Martin en dat maakte haar echt helemaal panisch.
Paul begreep er niets van, zijn aanrakingen maakte alles alleen maar erger maar dat besefte hij totaal niet.
Katelynn voelde zich echt ontzettend paniekerig en bedreigd. Ze had het idee dat ze hier weg moest, moest vluchten. Ze had niet eens meer door waar ze was en wat hier aan de hand was. Haar lichaam stond strak van de spanning en haar ademhaling was enorm versneld.
Paul pakte haar juist steviger vast nu en alles wat ze de laatste tijd weer opgebouwd had, leek allemaal te verdwijnen. Hij leek het volledig te verpesten allemaal, hij trok haar juist weer helemaal terug de afgrond in. Ze was zo enorm bang en in paniek dat ze totaal niet meer wist waar ze was, met wie en wat ze deed. En dat was een flink gevaarlijk combinatie. Elke seconde leek het erger te worden, maar Paul maakte het constant alleen maar erger door haar juist aan te raken of steviger vast te pakken.

Rowan Rivers

Toen hij aankwam bij de plek, stapte hij uit de auto. Hij was weer samen met Blake, maar daar was hij wel blij mee. Hij vertrouwde Blake en dat was zo'n beetje de enige die normaal tegen hem deed. Al vrij snel werd besloten dat er genoeg agenten in de buurt waren en het enige dat ze aan het doen waren was in de buurt blijven, voor als er toch iets veranderde aan hoe de situatie nu was. Nu stonden ze gewoon een beetje af te wachten en daar had Rowan een verschrikkelijke hekel aan. In deze situatie was het voor hem misschien wel het beste, want als hij de straat op ging was er nog de kans dat hij mensen uit de drugswereld zou herkennen en dat zou het niet makkelijker maken, bovendien had hij genoeg aan zijn hoofd. Maar hier staan wachten vond hij ook niet echt geweldig. 'Is Katelynn hier ook?' vroeg Blake nu aan hem, waardoor hij even opkeek. 'Waarschijnlijk.' zei hij alleen maar. 'Wat is er aan de hand? Je bent duidelijk niet echt vrolijk.' zei Blake, waardoor hij even zuchtte. 'Nee, dat ben ik niet. Het is Leroy. Er zijn wat problemen.' zei hij zacht. Blake nam hem nu mee, weg van de enorme drukte. 'Wat is er dan aan de hand?' vroeg Blake aan hem. 'Ik wil het er niet over hebben, maar het gaat gewoon niet zo lekker allemaal.' zei hij zacht. Hij zag dat Blake nu ergens anders naar keek, de steeg in. Daardoor draaide Rowan zich om. Was er iets aan de hand? Zijn blik viel op twee gedaantes een stuk verderop en al snel herkende hij ze. Hij voelde direct dat hij kwaad werd, hij kon dit echt niet aanzien, maar hij wilde wel afstand houden. Als ze dingen aan het bespreken waren kon hij daar beter niet bij zijn, want hij wist dat hij zich niet kon beheersen nu. Hij zou Paul helemaal afmaken, waarschijnlijk. Hij keek weg en toen tikte Blake hem aan. Daardoor keek hij toch weer op. Er was iets raars aan de hand. Paul hield Katelynn vast en zette haar tegen de muur. Dat zorgde ervoor dat Rowan direct wegliep bij Blake, de steeg in. Hij zag al snel hoe erg Katelynn in paniek was. Door Paul. Die vieze klootzak moest van haar af blijven. Hij greep Paul bij zijn schouder en hij zette de man direct klem tegen de muur. 'Blijf met je poten van haar af...' beet hij hem nu toe. Hij moest er alles aan doen om zichzelf in te houden, want het was vrij duidelijk dat hij Paul het liefste iets aan deed.

Katelynn Camryn Leighton

Ze ging dit niet lang meer volhouden zo, haar lichaam had het ontzettend zwaar omdat ze zich zo druk maakte. Vlekjes dansten voor haar ogen en er liep een traan over haar wang. Voor haar gevoel duurde het uren, zweet liep over haar lichaam heen en ze trilde als een rietje.
Toen Rowan ineens verscheen en Paul wegtrok, viel ze zelf op de grond neer. Automatisch schermde ze haar hoofd af, alsof ze bang was dat iemand haar klappen zou verkopen. Ze krabbelde wat achteruit, weg bij Rowan en Paul.
Paul was zich dood geschrokken van Rowan en keek hem met grote ogen aan. Daarna keek hij weer naar Katelynn, die overeind krabbelde en stond te wankelen op haar benen. Haar gezicht zag lijkbleek en haar blik was vol angst en wantrouwen.
"Je maakt haar bang," zei Paul nu plotseling tegen Rowan. Hij had echt het idee gehad dat hij Katelynn had weten te kalmeren, toen zij was verstijfd had hij juist het idee gehad dat het werkte. Nu zag hij hoe Katelynn erbij stond en daardoor gaf hij Rowan daar de schuld van. Hij wist lang niet van alles wat er gebeurd was met Katelynn. Paul rukte zich los van Rowan.
"Heb je haar wat aangedaan of zo?" vroeg Paul daarom aan Rowan. Hij snapte gewoon niet waarom Katelynn zo angstig reageerde en zichzelf leek te verweren. Het leek alsof iemand haar geslagen had en Paul kon niemand anders dan Rowan bedenken.
Katelynn was er op dit moment echt niet goed aan toe geestelijk, ze keek even naar Rowan en besefte diep vanbinnen wel dat hij het was. Hij was de enige reden dat ze bleef staan. Maar aan haar hele lichaamshouding was te zien dat ze op scherp stond en elk moment weg kon vluchten.
"Hey.." begon Paul nu weer tegen haar. Katelynn bleef met betraande ogen richting Rowan blijven, hij was haar laatste strohalm om aan vast te houden, ze mocht hem niet uit beeld verliezen, ze was doodsbang voor haarzelf op het moment. Ze deed echt haar best om Paul te negeren, om zichzelf te herpakken, maar toen hij haar opnieuw 'Kate' noemde en op haar afstapte keek ze naar hem op en zag ze opnieuw Martin voor haar. Daardoor schrok ze weer ontzettend en leek ze het laatste randje over geduwd te worden. Met een ruk draaide ze zich om en schoot ze half struikelend weg, de steeg uit. Ze knalde nog half tegen Blake op maar wist zichzelf weer overeind te krijgen en rende als een kip zonder kop de straat over, niet wetend waar naartoe. En ze bleef maar rennen. Alles in haar lichaam zei haar dat ze moest vluchten, weg, zo ver mogelijk.

Rowan Rivers

Hij staarde naar het gezicht van Paul en af en toe keek hij om naar Katelynn. Hij zag dat ze hem wel herkende, dat was tot nu toe gelukkig elke keer het geval geweest. Paul zei nu opeens dat hij haar bang maakte. 'Ik? Ben je helemaal gek geworden? Jij maakt haar bang. Je had met je poten van haar af moeten blijven. Is het niet duidelijk?' vroeg hij doordringend en ontzettend kwaad aan de man. Paul rukte zich los en Rowan gaf hem die kans, omdat hij wist dat hij niet zomaar iets kon doen. Niet tegen hem. Hij probeerde zich daar constant aan te herinneren. Nu zei Paul nog iets, hij vroeg of hij Katelynn wat had aangedaan. Rowan staarde hem verbaasd aan. Zei hij dit serieus? 'Wat?' vroeg hij nu dus ook kwaad. Hij duwde de man terug tegen de muur, een stuk krachtiger deze keer. 'Ik zou haar nooit iets aandoen, nooit...' sprak hij snuivend, zijn stem trilde van woede. Hij liet Paul nu los, hij kreeg vreselijk de neiging om zijn keel dicht te knijpen en hij mocht het niet doen, Katelynn had hem zo vaak gewaarschuwd. Paul stapte nu opeens op Katelynn af en zodra hij haar Kate noemde, schoot ze weg. Hij wist waarom, het had dezelfde reden waarom hij haar zelf nooit zo noemde. Martin had haar zo genoemd. Hij zag Katelynn er vandoor gaan en hij keek Paul woedend aan. 'Jij vieze klootzak...' gromde hij. Daarna haalde hij direct keihard uit. 'Ik krijg je nog wel.' zei hij na de klap, blind van woede. Hij werd weggetrokken door Blake, die hij ook een harde duw gaf, waardoor zijn collega met een klap tegen de muur aan kwam. Daarna rende Rowan weg, achter Katelynn aan. Ze rende de steeg uit en hij had gelukkig wel een hele goede conditie, dus hij had haar zo ingehaald. Hij pakte haar vast en hij hield haar heel dicht tegen zich aan. 'Katelynn, rustig maar...' sprak hij nu. Hij hield haar heel stevig vast en daarna keek hij op. Toen hij opeens schoten hoorde, dichterbij dan dat goed was, dook hij in elkaar. Ze waren allebei vol de verkeerde kant op gerend. Hij keek zoekend en paniekerig om zich heen, daarna trok hij Katelynn met zich mee achter een muur. Hij greep zijn wapen vast en hij slikte moeizaam. Hij trilde zo erg dat hij het wapen bijna niet goed vast kon houden. Hij knielde bij Katelynn neer en hij keek haar aan. 'Ik ben bij je nu, oké? Het komt allemaal goed.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was echt volledig in paniek en had niet door dat ze een gevaarlijk gebied in rende, waar een vuurgevecht gaande was. Echt snel was ze niet, doordat ze slingerde en af en toe ineens van richting veranderde. Ook struikelde ze regelmatig, wat haar flink vertraagde. Tranen liepen over haar wangen en haar hart klopte als een bezetene.
Toen ze vastgepakt werd slaakte ze even een geschrokken kreet en kromp ze meteen weer in elkaar, ze verstijfde weer volledig en het duurde nu iets langer voor ze door had dat het Rowan was. Toen ze dat merkte kroop ze meteen dicht tegen hem aan. Haar lichaam trilde enorm en ze hijgde flink. Ze keek Rowan aan en wist iets te kalmeren, tot ze ineens schoten hoorde. Daardoor kromp ze direct weer in elkaar en wilde weer wegschieten, maar Rowan trok haar met zich mee achter een muurtje. Hij probeerde haar te kalmeren, maar in deze situatie was dat lastig.
Haar hoofd bonkte en ze hield zich klein. Nu pas begon er een beetje tot haar door te dringen wat er gebeurd was en hoe ze Rowan en haarzelf in de nesten had gewerkt.
"Sorry.. Ik.. Hij.." stamelde ze zachtjes en wat hees. Er klonken weer wat knallen en ze dook opnieuw helemaal in elkaar. Ze wilde hier echt weg.
"Hé, hier zitten agentjes volgens mij!" hoorde ze nu een mannenstem roepen. Angstig keek ze Rowan aan en kroop nog meer tegen hem aan. Ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan, dit was haar schuld. Rowan had gelijk, zij zorgde alleen maar voor de problemen. Ze beet even op haar lip.

Rowan Rivers

'Katelynn, rustig aan. Je hoeft geen sorry te zeggen, ik zag wat hij deed. Het is logisch dat je in paniek raakte. Hij had je nooit aan mogen raken en hij had je al helemaal nooit tegen de muur moeten zetten. Het is goed, het maakt niet uit.' fluisterde hij. HIj streek zachtjes langs haar wang, hij deed enorm zijn best om zelf wel kalm te blijven, maar dat was niet makkelijk in deze situatie. Ze zaten op een verschrikkelijk gevaarlijke plek en omdat hij er niet op voorbereid was echt aan het werk te gaan, had hij geen kogelvrij vest aan, hij had zich hier totaal niet op voorbereid. Zodra hij een stem hoorde kroop Katelynn nog meer tegen hem aan. Hij sloeg zijn armen beschermend om haar heen. Hij liet haar echt niets overkomen, hij wilde haar ten koste van alles beschermen. 'Blijf achter mij.' zei hij nu tegen haar. Hij ging voor haar zitten, mocht er onverwachts geschoten worden, dan was ze in ieder geval beschermd. Hij greep zijn wapen iets steviger vast, maar hij trilde nog steeds. Hij aarzelde geen seconde, zodra er iemand om de hoek kwam schoot hij. Hij zag de man met een klap op de grond vallen en hij ademde langzaam in. Hij moest geconcentreerd blijven, anders ging dit sowieso fout. Er kwam nog iemand de hoek om en direct schoot hij nog eens. Hij merkte aan zichzelf dat het niet zo soepel ging als hij willen, hij was niet zo ontzettend scherp. Toen er vanaf de andere kant iemand kwam keek hij de man strak aan. Hij had een wapen op hun gericht, maar hij bleef stil staan en staarde Rowan gewoon aan. Hij kende deze man. Dat was al een beetje waar hij bang voor was geweest. Daarom hield hij zich meestal buiten de drugs zaken. Lewis staarde hem net zo aan als hij naar de man keek, maar hij had een soort afspraak met hem gemaakt dat ze in zo'n situatie als deze, elkaar niets zouden doen. Het was een soort van ongeschreven regel. De man liet als eerste zijn wapen zakken en Rowan volgde, daarna kwam Lewis dichterbij. 'Wat doen jullie hier?' vroeg hij doordringend. 'Dat was niet helemaal de planning.' gaf Rowan toe. Lewis kwam naast hem zitten en keek om zich heen. 'Je moet weg hier, voor ze jullie helemaal kapot knallen.' sprak hij nu. Lewis was een vent die al zijn leven lang in de drugswereld zat, hij had een tijdje veel contact met Rowan gehad, jaren terug. Ze hadden elkaar nu al een lange tijd niet gezien, maar ze waren toen redelijk close geweest en blijkbaar was dat nog niet helemaal verdwenen, want Lewis leek zich oprecht zorgen te maken om hun. 'Kom.' sprak de man nu. Rowan trok Katelynn dicht tegen zich aan en hij volgde Lewis, naar de andere kant van de muur. De man loosde hun een stukje mee, Rowan zag nu ongeveer waar ze waren, een stukje verderop stonden agenten. Hij hield Katelynn dicht bij zich en hij keek even naar Lewis, die op dit moment zichzelf in gevaar bracht voor hem. 'Weg hier.' sprak de man nu. Rowan knikte even en hij nam Katelynn mee, daarna hoorde hij schoten. Hij zag Lewis op de grond zakken en daardoor bleef hij stil staan, hij wilde naar hem toe gaan om te helpen, maar opeens werd hij vastgepakt. Het was Blake. Zijn collega trok hem en Katelynn mee, achter de afzettingen, zodat ze weer veilig waren. Hij staarde nog even naar het lichaam van Lewis, maar daarna draaide hij zich om en pakte hij Katelynn heel stevig vast.

Katelynn Camryn Leighton

Het was echt een zenuwslopend moment, ze bleef achter Rowan zitten en hield zich heel klein. Ze hoopte maar dat het met een sisser af zou lopen, maar ze was bang dat dit echt mis ging. Rowan schoot een aantal keer, maar Katelynn keek niet op, ze bleef zitten hoe ze zat. Pas toen hij leek te stoppen met schieten en er iemand dichterbij kwam keek ze op. Toch nog angstig. Rowan leek de man te herkennen. Katelynn kneep haar ogen wat samen en bekeek hem. Ze kende hem zelf totaal niet. De man zei dat ze hier weg moesten en niet veel later hielp hij hun door het slagveld heen, weg van deze plek, terug naar de veiligheid. Katelynn liep met grote passen met Rowan en de man mee en keek even om toen er schoten klonken. Ze zag de man in elkaar zakken en schrok daar toch flink van. Echter trok Blake Rowan en haar onder de afzettingen door. Katelynn keek opnieuw om naar de man, die roerloos op de grond lag. Was hij dood? Rowan pakte haar nu stevig vast en ze drukte haar gezicht tegen hem aan. Ze voelde zich echt heel erg rot nu, enorm schuldig en volledig van slag. Haar lichaam trilde nog steeds.
Paul kwam op hen af lopen. "Hé, het spijt mij," begon hij. Nu hield hij wel meer afstand, al was dat ook omdat Katelynn nu tegen Rowan aan stond. Katelynn keek niet op. Ze was bang dat ze Martin weer zou zien als ze hem aankeek. Dus bleef ze gewoon met haar gezicht in Rowan's shirt gedrukt staan.

Rowan Rivers

Zijn hart klopte in zijn keel, hij realiseerde zich ontzettend goed hoe anders dit had af kunnen lopen. Ze hadden vreselijk veel geluk gehad en Lewis had zijn reddingsactie met zijn leven moeten bekopen. Rowan wist dat die man echt niet helemaal zuiver was, maar hij had hun wel geholpen en nu was hij dood. Het maakte hem intens kwaad. Niet op Katelynn, hij nam Katelynn niets kwalijk. Ze drukte zich tegen hem aan en hij streek langs haar arm. 'Het is goed, het is over nu. Het is allemaal over.' zei hij zacht tegen haar. Katelynn was zo'n beetje het enige dat hem kalm hield in deze situatie, anders zou hij volledig doordraaien. Hij keek op toen hij een bekende stem hoorde. Paul. Die had beter weg kunnen blijven. Rowan liet Katelynn nu los en hij keek de man strak aan. 'Het spijt je? Wat spijt je precies? Dat je mij er van beschuldigd haar pijn te doen, terwijl jij degene bent die haar tegen de muur zet en aanraakt?' vroeg hij doordringend. Daarna schoot hij op Paul af, maar hij kreeg niet de kans om iets te doen, aangezien Blake sneller was. 'Hey! Rustig aan!' schreeuwde Blake hem nu toe. Hij vocht even tegen hem, maar besloot daarna dat dit geen nut had. Niet hier en niet nu. Hij zou Paul nog wel krijgen. Hij pakte Katelynn nu weer vast en hij slikte moeizaam. 'Ik breng jullie naar huis.' zei Blake nu. Rowan keek nog eens woedend en dreigend naar Paul, daarna nam Blake hun mee.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef zich vastklampen aan Rowan, bang dat ze anders weer door zou draaien. Als hij bij haar was, was ze altijd rustig. Toen Rowan haar los liet omdat Paul begon te praten, bleef Katelynn op een afstandje wat staan en keek naar beide mannen. Gelukkig was ze wel weer zo danig gekalmeerd dat ze Paul weer gewoon aan zag als Paul, maar ze was wel wat huiverig van hem geworden. Op zich nam ze hem niet veel kwalijk, ze vond het allemaal haar eigen schuld, zij reageerde immers zo heftig. Maar hij wist gewoon niet goed hoe hij er mee om moest gaan en dat had het doen escaleren.
"Ik probeerde haar te kalmeren!" riep Paul uit toen Rowan zo heftig reageerde. Katelynn zag bloed op Paul zijn gezicht en wist dat Rowan hem geslagen had. Ze hoopte maar dat hij daar geen melding van zou gaan doen.
"Jongens... Stop.." mompelde ze zachtjes. Gelukkig kwam Blake er ook tussen en hij zei dat hij hun naar huis zou brengen. Langzaam liep ze met Blake en Rowan mee.

Rowan Rivers

Hij keek nog eens om naar Paul, maar Blake gaf hem niet echt de kans om weg te komen. Misschien moest hij daar maar dankbaar voor zijn. Eenmaal bij de auto van Blake stopte hij. 'Ik kan prima zelf naar huis rijden.' zei hij doordringend tegen zijn collega, maar die schudde zijn hoofd. 'Geen denken aan.' zei hij doordringend. 'Luister naar mij, Rowan. Ik breng jullie naar huis, kom alsjeblieft even tot rust en dit lossen we allemaal morgen wel op. Ik zorg dat jullie auto's thuis gebracht worden, oké? Het is beter als je nu gewoon met mij mee gaat.' zei Blake. Rowan zuchtte even, maar uiteindelijk gaf hij toe. Hij ging met Katelynn in de auto zitten en hij pakte stevig haar hand vast. Hij staarde uit het raam terwijl Blake hun naar huis reed, hij wist niet eens echt wat hij moest zeggen. Hij was nog steeds intens kwaad, maar ondertussen voelde hij zich vooral heel verward over wat er gebeurd was en hij baalde er van hoe dit gelopen was. Heel erg. Hij gaf op dit moment Paul de schuld van alles en hij wist dat hij zichzelf uiteindelijk de schuld zou gaan geven. Dit zou waarschijnlijk nog wel een vervelende situatie gaan worden, aangezien het halve korps had kunnen zien wat er gebeurd was. Daar baalde hij ook enorm van. Eenmaal thuis stapte Blake uit de auto. 'Ik loop met jullie mee.' zei hij zacht. Rowan sloeg zijn arm om Katelynn heen, dat was zo'n beetje het enige dat hem een beetje rustig hield. Eenmaal bij de deur keek hij naar Blake. Hij mompelde een soort van bedankje en daarna nam hij Katelynn mee naar binnen.

Katelynn Camryn Leighton

De woordwisseling tussen Blake en Rowan volgde ze niet eens, ze liep afwezig met hen mee naar de auto van Blake en stapte daar zonder enige protest in. In haar hoofd was ze over alles aan het nadenken. Hoe kon ze deze puinhoop weer herstellen? Ze merkte dat het haar allemaal flink gestrest maakte. Moeizaam slikte ze even en ze staarde de hele weg naar buiten. Eenmaal aangekomen bij de villa stapte ze uit en liep ze met Rowan mee naar binnen. Ze liep meteen door naar de bank en plofte daarop neer terwijl ze haar benen omhoog trok en haar armen er omheen sloeg. Ze baalde zo erg van deze gebeurtenis. Ze had gewoon thuis moeten blijven. Ze was te gespannen geweest, te emotioneel. Ze had al tegen het randje aan gezeten toen ze weg waren gegaan. Waarom stelde ze zich verdomme ook zo aan? Ze was enorm teleurgesteld in haarzelf en had het idee dat ze momenteel overal in faalde. Dat was niet bepaald goed voor haar zelfbeeld. Dit was allemaal haar schuld en ze zou zich sowieso moeten gaan verantwoorden over alles wat er gebeurd was. Wat moest ze zeggen? Hoe moest ze dit oplossen? Zou ze ontslagen worden?
Een rilling trok door haar lichaam heen en ze staarde met een wat treurige blik voor haar uit. Ze voelde zich op het moment echt vreselijk down. Voor haar gevoel kon ze gewoon echt niks. Ze was er voor haar gevoel niet genoeg voor Rowan, ze kon Leroy niet helpen, ze had haarzelf niet altijd onder controle en kon haar werk niet eens meer normaal uitoefenen. Waar ging dit heen? Ze wilde niet dat het zo doorging. Dit sloopte haar.