Police Life

Leroy Rivers

Ze zei dat het goed was als hij de komende tijd hier wilde slapen en hij wilde daar net op reageren toen ze zei dat hij niet moest zeggen dat hij hun tot last was, dat had hij vaak genoeg gezegd. Daardoor viel hij even stil en glimlachte hij zwakjes. Dat was precies wat hij had willen zeggen. 'Bedankt.' zei hij nu alleen maar tegen haar. 'Maar ik... ik weet niet of ik dat wel kan doen. Ik hoor hier niet thuis.' zei hij daarna tegen haar. Hij wist niet of hij hier wel kon blijven, ook al was het maar tijdelijk. Hij wilde echt niet voor problemen zorgen en hij wist dat hij genoeg problemen had die er voor zorgden dat hij hier niet zo makkelijk kon blijven.

Katelynn Camryn Leighton

Ze zag dat Leroy wat wilde gaan zeggen, maar uiteindelijk toch niets zei en har daarna bedankte. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht, waardoor Katelynn ook weer glimlachte.
"Je hoeft hier niet thuis te horen," zei ze nu tegen hem. "Maar je kan best even blijven. Tot het weer wat beter gaat. Dan kan je weer een plekje zoeken voor jezelf. En als je wilt kunnen we je daar best mee helpen," gaf ze aan. Ze haalde haar hand even door haar haren en keek hem aan.
"Het lijkt mij het beste als je een tijdje blijft. Het maakt niet uit hoe lang. Maar dan kan je even aansterken. Lekker veel eten, af en toe een biertje of een wijntje mee drinken. Alleen maar genieten. Daar kan je toch geen nee tegen zeggen?" glimlachte ze nu breed. Daarna liet ze weer even een stilte vallen.
"Heb je veel problemen nu? Waar je op dit moment last van zou kunnen krijgen?" vroeg ze hem nu. "Als je sommige dingen niet kan zeggen begrijp ik dat hoor, ik hoef niet alle details te weten. Ik ben gewoon bezorgd om je en nieuwsgierig. Een slechte eigenschap van mij, ik wil alles weten. Maar in ruil daarvoor mag jij ook alles weten, dus als je vragen heb roep je maar," zei ze nu. Ze deed haar best om niet dwingend over te komen en hem zo goed mogelijk te stimuleren om antwoord te geven op haar vragen.

Leroy Rivers

Katelynn zei dat hij hier niet thuis hoefde te horen, maar hij kon best even blijven. Tot het weer wat beter ging. Hij luisterde wat verbaasd naar haar, ze was echt ontzettend aardig en hij had haar als grofvuil behandeld. Niet echt terecht, dat was duidelijk. Ze zei dat hij geen nee kon zeggen en hij bleef haar aankijken, daarna keek hij weer naar zijn handen. 'Wil mijn vader dat ook?' vroeg hij nu zacht. Hij wilde niet dat het voor Katelynn oké was, maar dat zijn vader het eigenlijk niet wilde. Katelynn vroeg of hij veel problemen had, waar hij op dit moment last van zou kunnen krijgen. Als hij sommige dingen niet kon zeggen begreep ze het, ze hoefde geen details te weten en ze was bezorgd om hem. Ze gaf eerlijk toe dat ze ook nieuwsgierig was, hij liet het niet merken, maar hij kon haar eerlijkheid wel waarderen. Hij mocht alles weten, het werkte allebei de kanten op. Hij dacht even na. 'Ik weet het niet...' zei hij uiteindelijk zacht. Hij had niet echt problemen waar hij op dit moment last van zou kunnen krijgen, hij was wat mensen geld verschuldigd, maar die zouden echt niet hier aan komen kloppen. Hij wist dat zijn grootste probleem ging worden om aan drugs te komen als hij hier zat. Dat was waarschijnlijk het ergste. 'Waar is Lincoln? Gaat het goed met hem?' vroeg hij nu zacht aan haar. Hij had al een hele tijd geen contact meer met Lincoln gehad, maar het was zo'n beetje de enige waar hij wel iets om gaf. Hij wilde graag weten hoe het met hem was. 'En hoe gaat het met mijn vader?' vroeg hij daarna.

Katelynn Camryn Leighton

"Hij wilt het ook, echt waar," knikte ze toen Leroy vroeg of zijn vader het wel ook wilde. "Anders had hij je echt niet meegenomen," glimlachte ze naar hem. Ze keek hem aan en hij zei dat het niet wist of er problemen waren. Dat klonk op zich best positief, als er echt ernstige dingen aan de hand waren had hij dat wel geweten.
"Je kan mij altijd bereiken als er opeens toch problemen zijn. Dan kan ik kijken wat ik kan doen voor je," gaf ze nu aan. Ze schreef haar nummer op een klein stukje papier en schoof dat naar hem toe. Hij vroeg nu om Lincoln. Katelynn was even vergeten dat Leroy en Lincoln elkaar kende. Twee tegenpolen, maar alsnog beste vrienden. Een aparte combinatie. Katelynn haalde even diep adem voordat ze antwoord gaf.
"Lincoln is een paar maanden terug neergeschoten. Hij heeft heel lang in coma gelegen. Vorige maand is hij daar pas uit ontwaakt. En sinds vorige week is hij weer thuis bij Steven. Het gaat steeds beter, maar hij is nog wel wat verward. Maar waarschijnlijk komt het allemaal goed," vertelde ze eerlijk. "Met je vader gaat het goed. We hebben een lastige periode gehad maar nu gaat het weer goed," glimlachte ze. "Lief dat je het vraagt."

Leroy Rivers

Rowan wilde het volgens haar ook, anders had hij hem niet meegenomen. Waarschijnlijk had ze daar wel gelijk in, al kon het ook komen omdat Rowan geschrokken was. Hij hoopte maar dat zijn vader het echt niet erg vond. Katelynn zei dat hij haar altijd kon bereiken als er wel problemen waren. Dan kon ze kijken wat ze kon doen. Ze schreef een telefoonnummer op een briefje en hij stak het in zijn zak. ' Bedankt.' zei hij zachtjes tegen haar. Daarna begon ze te vertellen over Lincoln en nu pas luisterde hij echt heel goed naar haar. Hij was ook meteen bezorgd. Gelukkig leek het nu wel goed te gaan, hij was blij om dat te horen. 'Met Steven ook?' vroeg hij aan haar. Hij had een groot deel van zijn jeugd doorgebracht bij zijn vader en Steven in het hotel, dat was ook zo'n beetje de enige thuis situatie die hij kende. Met zijn vader ging het ook goed, ze hadden een lastige periode gehad maar nu ging het weer beter. Ze vond het lief dat hij het vroeg en daardoor keek hij haar kort aan, voordat hij weer naar zijn handen staarde. 'Ik euhm... had niet verwacht dat jullie bij elkaar zouden blijven.' zei hij uiteindelijk eerlijk tegen haar. Hij had het niet gedacht. Na alles met Andrea, hij had sowieso niet gedacht dat zijn vader een nieuwe partner zou vinden en hij had het ook helemaal niets gevonden, maar Katelynn was heel aardig voor hem nu. Blijkbaar was zijn vader gelukkig hier, hij zag er beter uit dan ooit tevoren, dus waarschijnlijk deed ze iets goed.

Katelynn Camryn Leighton

Ze zag dat Leroy het briefje met haar telefoonnummer in zijn stak stak, waar ze blij mee was. Dan wist ze ieder geval zeker dat hij haar altijd kon bereiken in nood. Of gewoon wanneer hij haar nodig had. Dat was toch wel een geruststellend idee.
"Met Steven gaat het ook zijn gangetje. Hij had het erg lastig toen het niet goed ging met Lincoln, maar aangezien dat beter gaat, gaat het met Steven ook beter," glimlachte ze. Ze had niet verwacht dat Leroy zo geïnteresseerd zou zijn in hun leven. Dat viel haar echt mee. Hij was zo best sympathiek. Voor iemand met problemen.
Leroy vertelde dat hij niet had verwacht dat zij en Rowan bij elkaar zouden blijven. Daardoor grinnikte ze even kort. "Ach, ik denk dat niemand dat echt verwacht had. Misschien wijzelf ook wel niet, toen der tijd. Maar blijkbaar passen we toch erg goed bij elkaar," glimlachte ze. Eigenlijk niemand had echt vertrouwen in hun relatie gehad toen ze het naar buiten hadden gebracht. Maar ze waren nu al heel erg lang samen en Katelynn was nog altijd dolgelukkig met Rowan.

Leroy Rivers

Met Steven ging het nu gelukkig ook goed, nu het met Lincoln goed was. Hij zou Lincoln eigenlijk wel willen spreken, maar hij wist dat het niet ging. Niet meer. Leroy zou zo niet meer in zijn leven passen en dat begreep hij heel goed. Hij wilde het ook niet, hij schaamde zich er veel te veel voor. Anders had hij Lincoln ook wel opgezocht, maar hij had het niet gedurfd. Katelynn zei dat niemand echt verwacht had dat ze samen zouden blijven, misschien zijzelf ook wel niet. Dat liet hem glimlachen. 'Ik ben blij dat jullie gelukkig zijn.' zei hij uiteindelijk zacht. Hij hoorde de deur open gaan en hij zag zijn vader binnenkomen, waardoor hij even opkeek. 'Ik ben blij om te zien dat je er nog bent.' zei Rowan tegen hem, oprecht. Daardoor keek Leroy even naar Katelynn en weer terug naar zijn vader. 'Ik geloof dat ik hier een tijdje blijf.' zei hij zacht. Dat liet Rowan glimlachen. 'Goed, ik ben blij om dat te horen.' zei hij. Leroy zag hem naar buiten lopen om te roken en Leroy keek even naar Katelynn. 'Ga maar naar hem toe.' zei hij zacht, bijna vriendelijk. Daarna kwam hij zelf langzaam overeind en knielde hij bij de hondjes van Katelynn neer, die hij allemaal aandacht gaf.

Katelynn Camryn Leighton

Leroy glimlachte weer en zei daarna dat hij blij was dat Rowan en zij gelukkig waren. Het deed haar goed om dat te horen en om de jongen te zien glimlachen. Dat was al een hele vooruitgang.
Ze keek op toen ze de deur hoorde. Rowan kwam binnen en hij zei dat hij blij was om te zien dat Leroy er nog was. Daardoor glimlachte Katelynn even. Leroy gaf aan dat hij even een tijdje zou blijven. Katelynn knikte daarom.
“Ik ga zo de zolderkamer even klaar maken voor hem,” gaf ze aan. Rowan liep niet veel later naar buiten en Leroy zei dat ze wel naar hem toe kon.
“Ja, ik ga even naar hem toe. Als je wat nodig heb roep je maar,” glimlachte ze naar de jongen. Ze stond op, schoof de stoel aan en keek even hoe Leroy de hondjes aandacht gaf.
“Pas op hoor, dat zijn mijn waakhonden,” grijnsde Katelynn plagend en met een knipoog. Daarna liep ze weg richting de achterdeur en liep ze naar buiten, waar Rowan stond te roken.
“En? Nog wat te weten gekomen?” vroeg ze hem nu.

Rowan Rivers

Hij keek op toen Katelynn naar hem toe kwam en hij pakte haar hand vast. Ze vroeg of hij wat te weten was gekomen en hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Niets wat je niet zou verwachten. Geen grote dingen in ieder geval. Ik ben blij dat hij niemand echt iets aangedaan heeft. Zo ver wij weten dan.' zei hij zacht. Het maakte niet zo veel uit, als hij maar niet officieel gezocht zou worden. Dat was het belangrijkste, want dan kon Leroy hier niet blijven. 'Hoe is hij? Kon je met hem praten? Heeft hij wat verteld?' vroeg hij nu. Hij zag Leroy bij de honden zitten, het zag er rustig uit. Het was dat Leroy een skelet was en er vreselijk uitzag, anders leek het heel normaal. 'Je weet dat hij niet te vertrouwen is nu... voor hetzelfde geld jat hij morgen alles wat hij kan pakken en is hij weg.' zei hij tegen haar. Al was het ook voor zichzelf. Hij wilde niet te veel hoop hebben dat ze iets voor hem konden doen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan pakte haar hand vast en gaf aan dat hij niet echt iets te weten was gekomen. Dat was positief. Het was erg rot geweest als hij gezocht werd. Dan zou het een lastige situatie worden.
“Hij werd steeds iets opener en actiever in zijn houding. Hij vroeg uiteindelijk zelfs hoe het met Steven was, en met jou. En hij zei dat hij blij was dat wij samen gelukkig zijn. Dus dat klonk allemaal vrij positief,” liet ze weten. “Hij zegt dat hij al maanden op straat leeft en dat hij niet echte grote problemen heeft op dit moment, met andere mensen dan.”
Rowan zei dat Leroy niet echt te vertrouwen was nu. Voor hetzelfde geldt jatte hij morgen alles en was hij weg. Katelynn knikte langzaam. “Ja.. Dat is het risico,” gaf ze toe. “Maar we moeten een beetje vertrouwen in hem hebben. Anders vertrouwd hij ons ook niet.” Ze glimlachte even en sloeg haar arm om Rowan zijn middel heen.

Rowan Rivers

Zodra hij zijn sigaret op had stak hij er nog eentje aan en hij luisterde naar Katelynn. 'Maanden...' herhaalde hij zacht. Zijn zoon had maanden op straat geleefd en hij had het niet eens geweten. Hij voelde zich vreselijk schuldig. Hij wreef langs zijn ogen en daarna keek hij weer naar Katelynn. 'Hij heeft genoeg problemen met zichzelf, zo te zien.' zei hij. Hij keek nog eens naar Leroy, maar hij zat nog steeds bij de hondjes. Katelynn zei dat dat het risico was, maar ze moesten een beetje vertrouwen in hem hebben, anders vertrouwde hij hun ook niet. 'Hij zit hier heel erg diep in, Katelynn. Ik weet niet of alleen vertrouwen goed genoeg gaat zijn om dit op te lossen. Ik weet niet of ik dit wel kan.' zei hij eerlijk tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte langzaam. “Hij heeft zeker genoeg problemen met zichzelf. Maar wij zijn geloof ik het levende bewijs dat dat wel goed kan komen,” glimlachte ze. “Maar het zal zeker niet makkelijk zijn, vooral niet omdat hij niet de makkelijkste is. Maar als hij het zelf écht wilt, moet het goed kunnen komen. En als het blijkt dat wij daar toch niet genoeg bij kunnen helpen, zullen we op een andere manier hulp moeten vinden,” zei ze zachtjes. Ze keek weer even door het raam naar binnen. De hondjes rolden en hobbelden om Leroy heen en vonden het helemaal geweldig dat ze aandacht kregen.

Rowan Rivers

'Ja, je hebt ook wel gelijk. Ik wil gewoon graag dat het met ons goed blijft gaan. Niet dat dit er voor zorgt dat het weer slechter gaat.' Zei hij tegen haar. Leroy was inderdaad niet makkelijk en ze hadden geen idee of hij dit wel wilde. Rowan had hem gewoon meegenomen van de straat. 'Ik ben blij dat je met hem kan praten, daar ben ik al heel blij mee...' Zei hij zacht. Hij gaf haar een kusje en daarna keek hij haar aan. ' Vind je het goed als ik straks met Steven wat ga drinken? Misschien heeft hij nog een geniaal idee? Hij kent Leroy ook en hij heeft hem vaker met dingen geholpen. Misschien kan hij wel iets voor ons betekenen en ik vind het fijn om met hem te bespreken... Maar dan ben je wel even alleen met Leroy.' Zei hij tegen haar. Hij dacht ook wel dat het voor hem goed was om even met Steven te praten, dan kon hij het misschien wat meer van zich af zetten. Het deed hem vaak wel goed om met Steven te praten.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze gelijk had, maar gaf ook aan dat hij bang was dat dit ervoor zou zorgen dat het weer slechter met hun zou gaan straks. "We moeten gewoon eerlijk blijven over de gang van zaken," reageerde Katelynn daarop. "Als iets ons dwars zit of we merken dat iets niet zo goed meer gaat, moeten we het gewoon aangeven. Dan kunnen we er wat aan doen. Daar moeten we ons niet nu al druk om gaan maken. Het gaat nu goed, daar gaat het om. En we kunnen Leroy niet aan zijn lot over laten, dus zijn probleem is nu ook even ons probleem. We zullen zien hoe het gaat." Ze glimlachte weer even en drukte een kus op Rowan zijn wang. Hij vroeg niet veel later of zij het goed vond als hij straks even wat ging drinken met Steven. Hij kende Leroy immers ook goed en misschien had hij wel een goed idee. Ook vond Rowan het gewoon fijn om het met hem te bespreken. Dat kon ze wel begrijpen, Steven was zijn beste vriend en ze bespraken eigenlijk alles.
"Dat is oké, ik red mij wel," knikte ze.

Rowan Rivers

Hij luisterde even naar Katelynn, hij kon niet anders dan het met haar eens zijn. Ze moesten gewoon heel erg eerlijk blijven, ook tegen elkaar. Dan kwam het vast wel goed allemaal. Hij hoopte dat ze ook echt iets konden betekenen voor Leroy. Hij hoopte het echt heel erg. Hij keek kort naar Leroy en daarna weer naar Katelynn. 'Je bent een schat. Ik zal het niet te laat maken. Als er iets is kan je mij bellen, ik zal zorgen dat ik goed te bereiken ben.' Zei hij. Mocht het dan toch niet goed gaan met hem dan kon ze hem in ieder geval wel bereiken. Hij zou wel gewoon naar het bureau rijden, daar was Steven toch wel. Hij zoende Katelynn nog even en daarna streek hij langs haar wang. 'Ik hou van je. Ik vertel Leroy even dat ik ga en straks weer terug ben. Dan zie ik je straks weer.' Zei hij tegen haar. Daarna liep hij naar Leroy en vertelde hij wat hij ging doen en dat hij straks weer terug zou zijn. Daarna reed hij naar het bureau en klopte hij aan op de deur bij Steven. Daarna stapte hij naar binnen, hij bleef niet vaak wachten op toestemming.

Steven Smith

De laatste weken waren redelijk chaos op het bureau. Hij maakte ontzettend lange dagen en er leek maar geen einde te komen aan de bergen werk. Zijn hele bureau lag vol met dossiers, losse papieren en notities. Gelukkig vond hij het niet erg om lange dagen te maken, anders zou het echt een hel zijn geweest. Al wilde hij voor Lincoln soms wel even langer thuis zijn.
Ook nu zat hij nog op het bureau. Hij had net weer een nieuw kopje koffie gehaald en zat voorover gebogen over een dossier. Een moordzaak, en er was iets, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. Uiteindelijk sloeg hij het dossier dicht en schoof hij het van zich weg. Hij zou zich er morgen wel weer mee bezig houden, nu kwam hij toch geen steek verder.
Net toen hij zijn laatste slokje koffie achterover goot, werd er op de deur van zijn kantoortje geklopt en ging de deur direct open. Rowan stapte binnen. Steven zette zijn lege kopje weer op zijn bureau en klapte zijn laptop dicht. Daarna keek hij naar Rowan.
"Is er iets aan de hand?" vroeg hij hem, aangezien hij aan Rowan kon zien dat hij ergens mee zat. En hij kwam sowieso normaal gesproken rond dit tijdstip niet zomaar meer naar het bureau toe als hij al naar huis was gegaan.

Rowan Rivers

Steven vroeg meteen of er iets aan de hand was, waardoor hij even glimlachte. Steven kende hem vreselijk goed. 'Niet iets heel ernstigs. Heb je tijd om wat te drinken samen?' vroeg hij nu aan hem. Hij liep naar het bureau van Steven en hij keek bekeek even wat dossiers, maar al snel legde hij ze weer weg. Hij wist heel goed dat hij wel kon doen alsof hij nuttig zou kunnen zijn, maar dat was onzin. Dat kon hij niet, hij presteerde echt al maanden helemaal niets. Hij keek weer op naar Steven. 'Ik was aan het hardlopen in het park en werd tegengehouden door wat gasten. Ze wilden geld hebben, maar ik had niks mee. Een van die jongens bleek Leroy te zijn en ik heb hem meegenomen naar huis. Hij is een wandelend skelet en hij leeft al zeker maanden op straat.' zei hij tegen Steven. 'Ik weet niet zo goed wat ik met hem aan moet.' zei hij daarna.

Steven Smith

Rowan glimlachte, waardoor Steven meteen al doorhad dat het niet iets heel ernstigs was, dan zou hij immers niet glimlachen. Hij zei niet veel later ook dat het niets ernstigs was en vroeg of hij wat wilde drinken samen.
"Prima. Ik ben toch niet zo productief meer op het moment," knikte hij. Hij stapelde de dossiers op en legde ze daarna in de kluis, achterin zijn kantoortje. Hij duwde het zware deurtje dicht en stopte zijn laptop in de tas, terwijl hij luisterde naar Rowan zijn verhaal.
"Dat verklaart wel waarom we nooit meer contact met hem kregen.." mompelde Steven gedempt. "Aan de drugs zeker?" vulde hij toen al in. "Misschien werkt het voor hem om weer eens met Lincoln om te gaan."

Rowan Rivers

Steven zei dat hij het prima vond, hij was toch niet zo productief meer op dit moment. Hij ruimde al zijn spullen op en zei dat dit verklaarde waarom ze geen contact met hem kregen. 'Nee, waarschijnlijk komt het daar door.' zei hij zacht. Steven vroeg of hij aan de drugs was en hij gaf aan dat het misschien wel werkte als hij weer met Lincoln omging. 'Ik weet niet of je dat moet willen, Steven.' zei hij zacht tegen zijn vriend. 'Hij is er slecht aan toe.' voegde hij er aan toe. Hij wist niet of Leroy hier nog wel bovenop kwam. 'Ik heb geen idee wat hij precies gebruikt of wat hij doet in het dagelijks leven, maar geen goede dingen, waarschijnlijk.' zei hij tegen hem. Daarna liep hij met Steven naar buiten toe, ze gingen meestal naar hetzelfde tentje, vlakbij het bureau. Dus nu deed hij dat ook. 'Ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken en ik wil niet dat het voor problemen zorgt, dat zou ik vreselijk vinden.'

Steven Smith

Hij stond op en schoof de bureaustoel onder het bureau. Daarna rekte hij zich even uit, zijn spieren waren wat stijf geworden.
"Ach, Linc weet hoe Leroy is. Vroeger zijn er ook weleens moeilijke momenten geweest. Ik denk niet dat Linc erdoor in de problemen komt. En anders houdt hij zichzelf er wel buiten," reageerde Steven op Rowan zijn woorden. Lincoln was altijd wel verstandig geweest en Steven had wel vertrouwen in zijn zoon.
"Ik denk dat stap één is om daar achter te komen," zei hij toen Rowan zei dat hij geen idee had wat Leroy gebruikte en wat hij deed in het dagelijks leven. "Maar ik denk dat dat niet al te makkelijk zal gaan, maar goed." Hij pakte zijn jas van de kapstok en trok die aan, waarna hij samen met Rowan het bureau verliet en richting de kroeg liepen waar ze wel vaker heen gingen.
"Als je niet wilt dat er problemen gaan zijn moet je je handen er vanaf trekken en het aan professionals over laten," zei Steven nu. "Het is namelijk onmogelijk dat hier geen problemen gaan komen. Zo perfect kan het niet lopen. Maar zo lang het een beetje te doen is zal ik ervoor gaan.. Je kan altijd nog iemand inschakelen om te helpen."

Rowan Rivers

'Ik kan het voorstellen. Ik weet niet of hij het zelf wel wilt, hij was al enorm bang dat hij ons tot last was, dus misschien wil hij het wel niet. Hij vroeg wel aan Katelynn hoe het met Lincoln was, en met jou. Dus misschien is het wel goed.' zei hij tegen Leroy. Steven zei dat het stap één was om er achter te komen wat hij allemaal gebruikte en wat hij deed in het dagelijkse leven. 'Ik wil het proberen met hem te bespreken, maar ik wil niet dat hij in een hoekje gejaagd wordt en dat hij vlucht. Ik ben bang dat we dan niets meer voor hem kunnen betekenen en dat hij het niet redt.' zei hij tegen Steven. 'Ja, daar heb je gelijk in. Dat heb ik overwogen, maar ik ben bang dat dat niet gaat werken. Ik hoop dat hij zich meer in wil zetten als hij bij ons is, maar ik weet nog niet hoe veel druk dat gaat leggen op mijn relatie met Katelynn.' zei hij tegen Steven. Hij ging met Steven aan de bar zitten en hij bestelde een biertje.

Steven Smith

"Ja, je moet zeker niet te hard van stapel lopen. Anders is hij zo weer weg en weet je nog niks," knikte Steven. Hij ging aan de bar zitten en toen Rowan een biertje bestelde, bestelde hij een colaatje. Hij wreef even over zijn hoofd en keek toe hoe de man achter de bar een glas pakte en een flesje cola pakte. Het glas werd gevuld en daarna werd zowel het flesje als het glas bij Steven neergezet. Hij knikte kort als bedankje en nam een paar slokken.
"Je zal het gauw genoeg merken als het jullie relatie gaat beïnvloeden," zei Steven nu. "Je moet gewoon alert zijn, ook op hoe Katelynn zich gedraagt. En als je veranderingen opmerkt.. Moet je het anders gaan doen.."

Rowan Rivers

'Als hij nu weggaat, geloof ik echt dat het over is met hem. Je zou hem moeten zien, Steven... het is vreselijk.' zei hij. Hij voelde zich er echt schuldig over. Hij was er nooit echt voor Leroy geweest en misschien had hij wel niet hard genoeg zijn best gedaan. Misschien was hij wel veel te veel met zijn eigen problemen bezig geweest, terwijl hij eigenlijk zijn zoon had moeten helpen. Het drinken werd neergezet en hij nam een slokje, daarna keek hij weer op naar Steven. 'Ik ben allang blij dat Katelynn dit ook allemaal wil, ze wil hem misschien wel net zo graag helpen als ik... ik hoop gewoon dat hij haar goed behandeld, dat hij haar vertrouwd. Meer dan dat hij bij mij doet.' zei hij. Hij nam nog een paar slokken en daarna zette hij het glas neer. 'Wat denk jij? Hoe kunnen we hem het beste helpen?' vroeg hij aan zijn vriend.

Steven Smith

Rowan sprak zijn bedenkingen uit, hij zei dat hij echt geloofde dat het over was met Leroy als hij zou vertrekken. Daardoor keek Steven hem even aan en zuchtte zachtjes. Het klonk niet al te positief.
"Ik hoop inderdaad dat hij straks niet zijn woede en afkickverschijnselen op haar gaat afreageren, want dan zijn de rapen gaar denk ik," mompelde hij gedempt toen Rowan zei dat hij blij was dat Katelynn het allemaal wilde, maar dat hij hoopte dat Leroy haar goed zou behandelen en vertrouwen.
Steven nam nog een paar slokken van de koude cola en staarde wat voor zich uit. "Hij moet gewoon veel afleiding hebben denk ik. En we moeten ervoor zorgen dat hij ons vertrouwd en met ons praat. Als hij alleen maar zwijgt en achter je rug om toch aan de drugs zit, is het een onbegonnen zaak.."

Rowan Rivers

'Zodra dat gebeurt is het klaar, dan kan ik niets voor hem betekenen.' zei hij zacht. Hij wilde Katelynn tegen alles beschermen en zodra Leroy ook maar iets verkeerd zou doen bij haar, zou hij niet meer in staat zijn om zijn zoon te helpen. Hij zou hem verplicht op laten nemen, al wist hij dat dat niet altijd zou helpen. Vaak juist niet, maar hij wilde hem ook niet volledig aan zijn lot over laten. Dat zou hij ook niet kunnen. Steven dacht dat Leroy veel afleiding moest hebben en ze moesten er voor zorgen dat hij met hun sprak, dat hij hun zou vertrouwen. 'Ja, dat denk ik ook. Zou jij ook een keer met hem willen praten, Steven? Misschien helpt het als hij door heeft dat er genoeg mensen zijn die iets om hem geven.'