Police Life

Rowan Rivers

Hij zat daar maar en hij staarde naar wat er gebeurde. Naar Katelynn die in paniek raakte, van de bank af viel, maar nog steeds kwam hij niet echt bij. Alle herinneringen schoten aan een stuk door door zijn hoofd heen. Hij zag haar constant met iemand anders en het lukte hem niet om het uit zijn hoofd te zetten. Hij leunde met zijn hoofd in zijn handen en hij voelde hoe erg hij trilde nu. Het was beter geweest als het weg was gebleven. Hij wilde dit niet weten. Hij wilde niet doorhebben wat er gebeurd was. Het duurde even voor hij weer een klein beetje bij kwam en hij trok gehaast zijn kleding aan, daarna keek hij weer naar Katelynn. Hij twijfelde zo enorm aan zichzelf dat hij nu niet wist wat hij moest doen. 'Katelynn?' vroeg hij alleen maar zacht. Hij wilde haar oppakken en helpen, maar hij was bang dat ze bang voor hem zou zijn. Opeens was hij weer bang voor alles. 'Het spijt mij... opeens, opeens zag ik alles weer... wat er gebeurd is.' stamelde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Bloed liep langs de zijkant van haar handen naar beneden, maar ze voelde niets. Dat niet in ieder geval. Haar lichaam trilde en beefde en haar hart klopte steeds sneller en sloeg soms over. Ze bleef naar adem happen, maar het werd er niet bepaald beter op. De wereld begon om haar heen te tollen en het zuurstofgebrek zorgde alleen maar voor meer waanbeelden. Er rolden wat tranen langs haar wangen naar beneden en ze zag er opeens heel kwetsbaar en onzeker uit. Doodsbang, wanhopig en volledig in paniek. Toen Rowan haar naam noemde, werd dat door haar eigen hoofd zo vervormd dat het klonk als de stem van Wessel. Dat versterkte de angst nog meer, waardoor ze moeizaam nog een stukje wegkrabbelde, maar daarna weer hard op de grond neersmakte. Ze kromp in elkaar, alsof ze bang was dat ze geslagen zou worden. Haar gezicht was lijkbleek geworden en zweet liep van haar voorhoofd. Er ontstonden vlekjes voor haar gezicht en haar bloeddruk daalde flink.

Rowan Rivers

Hij ademde trillend in, doordat Katelynn zo in paniek raakte, had hij dat zelf ook. HIj wist niet meer wat hij moest doen, hij was zo vreselijk bang dat hij iets fout zou doen. Uiteindelijk werd het zo erg dat hij overeind kwam en haar vastpakte. Hij trok haar tegen zijn lichaam aan en hij hield haar heel stevig vast. Hij voelde de tranen in zijn ogen branden, het deed hem echt veel pijn dat dit zo ging. 'Rustig maar.... ik ben het maar... het spijt mij, ik wil je geen pijn doen. Nooit... ik hou zo veel van je.' fluisterde hij nu. Hij bleef haar heel stevig tegen zijn lichaam aan houden, hij wilde niet dat ze zichzelf zou bezeren, dat vond hij vreselijk. Hij kon het niet aanzien. De tranen liepen nu over zijn gezicht heen, iets wat bijna nooit gebeurde. Hij kneep zijn ogen dicht en hij voelde het trillen van zijn lichaam.

Katelynn Camryn Leighton

Ze probeerde op een gegeven moment opnieuw weer op te krabbelen, ze had het idee dat ze weg moest komen van hier, terwijl ze op het moment niet eens wist waar ze was. Maar ze kon niet meer op haar benen staan, ze viel meteen weer om. Vlak daarna kwam Rowan naar haar toe en pakte hij haar vast. Ze spartelde lichtjes en jammerde zachtjes, niet beseffend dat hij het was. Steeds meer vlekjes begonnen voor haar ogen te dansen, dit ging ze niet lang meer volhouden zo. Het spartelen stopte, maar ze bleef volledig gespannen en haar lichaam trilde idioot erg.

Rowan Rivers

Hij voelde haar tegenwerken, waardoor hij zijn kaken op elkaar klemde en haar alleen maar steviger vasthield. Hij wist echt niet meer wat hij moest doen, hij raakte zo erg in paniek als hij haar zo zag en hij wilde niet dat ze pijn had. Hij wilde niet dat ze bang was, hij wilde alles doen om dat tegen te gaan. Hij hoorde haar jammeren en hij ademde trillend in, terwijl hij haar vast bleef houden. Op een gegeven moment spartelde ze niet meer tegen, maar hij voelde haar nog steeds heel erg trillen. In een fractie van een seconde kwam het in hem op om er gewoon een einde aan te maken. Hij zag zijn wapen liggen, naast de bank. Hij kon er precies bij en ze zou niet eens doorhebben wat er gebeurde. Ze zou het niet merken. Hij zou een kogel door haar hoofd schieten en dan hoefde ze nooit meer bang te zijn. Als hij daarna hetzelfde bij zichzelf zou doen was het klaar. Hij reikte naar de revolver en met trillende vingers pakte hij het wapen vast. Hij slikte moeizaam, hij wist niet of hij het wel kon. Het zou alles oplossen, alle angst zou weg zijn. Andrea had het ook gedaan, die had het als oplossing gezien. Misschien was het wel echt een oplossing. De tranen liepen over zijn gezicht heen en hij merkte dat hij zijn hart in zijn keel voelde kloppen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef huilen en de angst was een vreselijk gevoel. Er vlogen allerlei beelden door haar hoofd en er leek maar geen einde aan te komen. Het was allemaal zo enorm realistisch, alsof ze het allemaal opnieuw meemaakte. Het deed haar zoveel pijn, het brak haar zelfvertrouwen volledig doormidden en de onwijze paniek was af te lezen in haar ogen. Haar lichaam begon flink te protesteren, maar ze kon er geen gehoor aan geven, aangezien ze zelf de keuzes niet meer leek te maken. Ze had Rowan ondertussen vast gegrepen, alsof hij een boei was in de wilde zee en ze bang was te verdrinken.
"H-Help.." stamelde ze zachtjes en schor, volledig van slag. Haar benen waren zo slap dat als Rowan haar los zou laten, ze op de grond zou vallen. Haar gezichtsveld was ondertussen haast helemaal weg, en het voelde alsof de wereld onder haar voeten heen en weer tolde.

Rowan Rivers

Hij stond op het punt om het wapen tegen haar hoofd aan te zetten toen ze hem nog steviger vastgreep. Hij keek haar aan en hij zag de paniek in haar ogen. Hij liet het wapen nu vallen en hij pakte haar steviger vast, hij keek haar doordringend aan. 'Rustig, Katelynn... rustig... Ik ben hier bij je. Het is allemaal goed, je bent hartstikke veilig hier, je bent veilig met mij. Kalmeer een beetje, ik hou van je... ik wil niet dat je bang bent, dat je pijn hebt...' fluisterde hij. 'Rustig, alsjeblieft.' smeekte hij daarna. Weer voelde hij de tranen in zijn ogen. Hij zette haar nu op de bank neer en hij pakte haar handen weer vast.

Katelynn Camryn Leighton

Haar ademhaling werd iets rustiger, maar de vreselijke beelden bleven maar door haar heen gaan. Ze werd er wanhopig van en wist totaal niet meer wat ze deed. Door haar wat gekalmeerde ademhaling kwam wel haar gezichtsveld weer een beetje terug, en toen Rowan haar op de bank had gezet viel haar blik op het wapen op de grond. Ze was nog altijd volledig gespannen en kon niet fatsoenlijk nadenken. Een poosje zat ze zo, op de bank, trillend en voor haar uit starend. Maar daarna schoot ze ineens vooruit en greep ze het wapen vast. Ze wist zelf totaal niets van wapens, ook niet dat zo'n ding eerst geladen moest worden. Dus ze wist niet of dat gebeurd was, en dacht daar sowieso op het moment niet over na. Als het wapen inderdaad geladen was, zou het voor vreselijk gevaarlijke situaties gaan zorgen nu, want Katelynn wist echt totaal niet wat ze deed en reageerde puur instinctief, alsof ze moet overleven.

Rowan Rivers

Ze leek iets meer te kalmeren, ze zat nu gewoon op de bank en daardoor liet hij haar langzaam los. Misschien werd ze dan iets rustiger, hij wist niet of ze bang was voor hem of niet, hij begreep op dit moment helemaal niets van haar. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij voelde hoe erg hij trilde, hij vond dit echt afschuwelijk. Hij wist niet hoe lang hij dit vol ging houden. Opeens schoot Katelynn naar voren en pakte ze zijn wapen vast. Hij staarde naar wat er gebeurde en hij slikte even. Dit was niet goed. 'Katelynn, wat doe je? Luister naar mij, alsjeblieft...' zei hij nu, zijn stem trilde enorm. 'Leg het wapen neer....' zei hij daarna. 'Je hebt het niet nodig, ik ben hier... er is niets aan de hand... alsjeblieft...' zei hij daarna zacht. Hij durfde zich niet eens te bewegen, bang dat ze op hem zou schieten als hij dat deed. Hij stak nu heel langzaam zijn hand uit naar haar. 'Geef maar aan mij. Het gaat je niet helpen, helemaal niet....'

Katelynn Camryn Leighton

Met een trillende hand hief ze het wapen op. Eerst richtte ze het ding op een willekeurige hoek van de kamer, omdat ze daar Wessel zag staan en echt geloofde dat hij daar stond. Maar toen Rowan begon te praten zag ze hem aan als Olaf en richtte ze het wapen ineens op hem. Haar vinger lag op de trekker, de loop schudde heen en weer door het trillen van haar lichaam. Af en toe drukte ze per ongeluk al een beetje op de trekker door haar bevende vinger, ze wist totaal niet waar ze mee bezig was en had echt het idee dat ze moest overleven, dat ze hier weg moest komen en dat Rowan Olaf was. Met een verwarde blik staarde ze naar Rowan. Haar ademhaling was weer flink versneld. Het drong totaal niet tot haar door dat hij het was. Haar hersenen hielden haar totaal voor de gek.

Rowan Rivers

Toen het wapen opeens op hem gericht werd, voelde hij al het vertrouwen in haar afbrokkelen. Hij had een hele hoop meegemaakt in zijn leven, maar hij had niet eerder zo'n situatie gezien. Hij staarde in de loop van zijn eigen wapen en daarna naar het gezicht van Katelynn. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Hij had geen opties meer, hij wist niet meer wat hij moest zeggen en hij wist niet meer hoe hij haar rustig kreeg. Hij was alleen maar heel erg in de war en heel erg bang. Het wapen bleef gericht op hem en hij probeerde een goede oplossing te verzinnen, maar hij kon niet meer nadenken. Het zweet liep over zijn gezicht heen en hij knipperde met zijn ogen. 'Schiet dan. Als dit is wat je wilt, schiet.' zei hij uiteindelijk. Hij kon dit niet uithouden, hij had nog liever dat ze schoot dan dat hij moest wachten tot ze dat deed. Hij had liever dat het over was. Hij merkte dat hij duizelig werd door de spanning, zijn lichaam begon aan te geven dat de angst hem bijna te veel werd.

Katelynn Camryn Leighton

Ze leefde volledig in haar eigen waanbeelden. Het voelde vreselijk om weer zo in paniek te zijn. Het voelde gewoon echt alsof ze weer bij Olaf en Wessel was, alsof ze aan haar lot overgelaten was en dat maakte haar doodsbang. Pas toen ze een paar minuten zo gestaan had, begon de situatie haar een beetje te dagen. Ze begon te beseffen dat Olaf en Wessel hier niet waren en begon Rowan te herkennen. Haar blik veranderde. Ze staarde hem even aan, en volgde toen zijn blik naar het wapen wat zij in haar handen had. Daar schrok ze ontzettend van, ze hapte naar adem en liet het wapen zakken, terwijl ze er naar bleef kijken. Haar vinger lag nog op de trekker, maar ze had daar totaal geen erg in omdat ze behalve die keer bij Olaf nog nooit een wapen in haar hand had gehad.
"Ik.. Ik.." Ze keek weer even naar Rowan en besefte nu pas wat ze gedaan had. "Oh mijn god.. Jezus.. Ik.. Sorry.." stamelde ze van slag. Ze werd hier echt heel verdrietig van. Ze stapte een paar passen weg van Rowan en keek weer naar het wapen. Daarna zakte ze door haar benen en bleef ze trillend op haar knieën zitten, het wapen op haar schoot. Ze zag er direct niet meer dreigend uit, ze had het wapen vast alsof het aan was komen waaien en ze niet wist wat ze ermee aan moest. Niet beseffend dat ze nu een behoorlijk risico liep om haarzelf te verwonden ermee.
"Rowan.. Ik.. Ik.." Ze wist echt niet wat ze moest zeggen en nam dit haarzelf enorm kwalijk. Ze was echt in staat om haarzelf op te laten sluiten nu.

Rowan Rivers

Hij sloot zijn ogen, hij wilde het niet aan zien komen. Hij wilde dat het gewoon in een keer over was en hij hoopte dat ze hem goed wist te raken. Hij wilde geen pijn. Hij keek op toen ze opeens begon te praten, ze bood haar excuses aan en hij merkte dat hij op het punt stond om flauw te vallen. Zijn shirt was nat van het zweet en hij knipperde nog eens moeizaam met zijn ogen. Ze zakte door haar benen en hij staarde naar het wapen dat ze in haar handen had, daarna schoot hij op haar af. Hij pakte het wapen en haalde het magazijn er uit, dat stak hij in zijn zak. Zijn handen trilden zo erg dat het hem ontzettend veel tijd kostte, veel meer dan normaal. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij wist dat hij moest gaan zitten, anders zakte hij in elkaar. Hij liep wankelend naar de bank, maar het enige dat hij voor zich zag was Katelynn, met het wapen op hem gericht. Daardoor kwam hij niet eens in de buurt van de bank en zakte hij in elkaar.

Katelynn Camryn Leighton

Haar keel was kurkdroog en ze was echt in shock van wat ze zelf had aangericht. Toen Rowan op een gegeven moment ineens op de grond neerzakte schoot ze huilend op hem af en probeerde hem op de bank te tillen, maar ze redde het niet. Ze was te zwak. Ze vervloekte haarzelf meerdere malen, daarna legde ze een kussentje onder zijn hoofd en drukte ze een kus op zijn wang. Ze vertelde hem hoeveel spijt ze had, wel honderden keren achter elkaar, terwijl de tranen over haar wangen bleven lopen. Daarna stond ze op en liep ze naar de keuken. Allerlei gedachten schoten door haar hoofd, ze was onwijs van slag. Ze zag haarzelf echt als een monster nu. Als een gevaar. Misschien had Andrea wel niet de keuze gemaakt voor zichzelf, maar had ze ook haar geliefden willen beschermen. Katelynn pakte een groot, scherp mes uit het messenblok en zette die tegen haar borstkas aan. Ze sloot haar ogen en zette een beetje druk. Het mes sneed simpel door haar huid heen en veroorzaakte een bloedend wondje. Katelynn klemde haar handen steviger om het handvat en probeerde haarzelf te dwingen dit te doen, ze moest Rowan tegen haarzelf beschermen. Maar iets in haar hield haar tegen. Ze kon het niet. Opnieuw viel ze op haar knieën. Een dun straaltje bloed liep langs haar buik naar beneden. Katelynn staarde naar het mes in haar trillende handen en barstte weer in huilen uit, zelfs dit kon ze niet. Ze was waardeloos.

Rowan Rivers

Toen hij weer een beetje bij kwam, voelde hij meteen zijn hartslag weer omhoog gaan. Het enige dat hij zag was Katelynn met zijn wapen. Hij kwam overeind, heel gehaast. Bang. Bang dat ze ergens was en dat ze hem iets aan wilde doen. Hij voelde dat hij het wapen nog had en daardoor was hij iets meer opgelucht. Hij kwam iets meer overeind, maar nog steeds stond hij wankel. Even twijfelde hij, hij kon hulp oproepen. Hij wist dat dit uit kon lopen op iets vreselijks, maar als hij dat zou doen zou hij de carrière van Katelynn direct kapot maken. Dan was alles over. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en daarna besloot hij dat hij het niet kon. Hij kon haar niet aangeven. Hij kon dit nooit met iemand bespreken. Niemand zou dit ooit mogen weten. Hij keek om zich heen en toen hij geluid uit de keuken hoorde komen liep hij er langzaam naar toe. Hij was enorm op zijn hoede. Hij zag Katelynn zitten en zijn blik gleed naar het mes op de grond. Hij zag dat ze bloedde en hij kwam langzaam dichterbij. Hij trapte het mes aan de kant en hij bekeek de schade even, maar het leek mee te vallen. Hij twijfelde nu nog meer. Dit kon hij niet zelf oplossen, maar hij wist niet wat hij anders moest doen. Hij kon haar niet vertrouwen. Helemaal niet zelfs. Hij staarde haar aan, terwijl hij zijn keuzes overwoog. Hij had Steven nodig. Heel erg hard . Maar zelfs als Steven vrij was geweest had hij juist niks kunnen zeggen. Niet tegen Steven. 'Kom.' Zei hij zacht, daarna tilde hij haar op. Hij had er bijna geen kracht voor, Maar hij bracht haar naar boven en legde haar in bed . 'Morgen ga je praten met een psychiater, oké? Dit kan niet... Ik kan je niet helpen.' Zei hij. 'Je moet slapen nu. Ik blijf beneden.' Zei hij daarna. Hij keek haar nog even aan en daarna draaide hij zich om en liep hij naar beneden. Hij ging op de bank zitten, zijn hele lichaam trilde nog van de adrenaline en hij voelde de tranen over zijn gezicht heen lopen. Hij was doodsbang en vreselijk in de war.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was nu volledig dichtgeklapt en wist niets meer uit te brengen, ook niet toen Rowan naar haar toe kwam en haar naar boven bracht. Er was niets goeds te zeggen nu. Ze was gek, volledig gek geworden. Toen Rowan haar alleen achter liet voelde ze zich enorm eenzaam en bang. Ze wikkelde haarzelf in het dekbed en ging zitten in de hoek van de slaapkamer. Urenlang zat ze daar, voor haar uit starend. Slapen lukte niet. Ze had het idee dat dat nooit meer zou lukken. Doodsbang was ze. Voor alles en iedereen, maar bovenal voor haarzelf. Zo erg dat ze uiteindelijk het reserve setje handboeien van Rowan uit zijn kast pakte en haarzelf vastklikte aan de verwarming. Ze voelde zich vreselijk. Olaf en Wessel hadden haar echt kapot gemaakt, volledig kapot. En ze vroeg zich af of het ooit nog goed ging komen.
De uren verstreken en Katelynn verroerde zich niet. Ze zat constant hetzelfde, volledig verstijfd, van slag en voor haar uit starend. Pas tegen de morgen greep haar nog veel te zwakke lichaam in en zakte ze bewusteloos omver, terwijl ze aan haar hand bleef hangen.

Rowan Rivers

Hij was zo ontzettend onrustig . Katelynn had hem echt bang gemaakt. Elke keer als hij zijn ogen sloot zag hij het wapen voor zich en het maakte hem helemaal gek. Hij wilde zijn collega's vragen voor hulp, maar hij durfde het niet uit angst dat ze dan boos op hem zou worden. Nog steeds trilde zijn lichaam omdat hij zo vreselijk geschrokken was. Uiteindelijk hield hij het gewoon niet meer. Hij pakte zijn mobiel en hij ging langs zijn contacten. Hij stopte bij een nummer en hij sloot zijn ogen even, maar daarna belde hij toch. Hij overlegde wat en even later stond er iemand voor de deur. 'Je ziet er niet uit.' Zei de man tegen hem, waardoor hij op keek. 'Weet ik.' Was de simpele reactie van Rowan. Hij wist heel goed dat hij er niet uit zag. 'Weet je dit zeker?' Werd er nog aan hem gevraagd en hij keek op. 'Geef gewoon en rot een eind op.' Was zijn reactie. Hij gaf het geld en hij kreeg een zakje in zijn handen gedrukt, daarna sloot hij de deur achter zich. Hij was zo vreselijk op zijn hoede, maar hij zag of hoorde Katelynn niet. Hij ging op de bank zitten en hij wreef even langs zijn voorhoofd, maar daarna pakte hij de spullen uit het tasje uit. Bijna in gedachten verzonken wist hij precies wat hij moest doen. Hij staarde even naar de naald in zijn hand, spuiten was iets wat hij echt al jaren niet had gedaan. Alleen tijdens het echte dieptepunt toen hij op straat had geleefd. Hij sloot zijn ogen even, maar daarna zetten hij de naald in zijn arm. Zodra alle vloeistof in zijn bloedbaan zat schoof hij de spullen aan de kant en ging hij weer op de bank zitten. Het duurde niet lang voor hij volledig van de wereld was, maar het zorgde er wel voor dat hij eindelijk rustiger werd en dat de angst verdween. Hij zag Katelynn niet meer voor hem staan. Het gaf hem een kalm gevoel.

Katelynn Camryn Leighton

Ze werd een paar uur later zwetend en trillend weer wakker. Haar ogen stonden vreselijk vermoeid en ontzettend down. Nooit had ze zich zo slecht gevoeld, echt nog nooit. Ze zou zichzelf zo voor de trein gooien, zonder enige moeite. Haar lip trilde en ze voelde zich echt ontzettend moe, verward en schuldig. Misschien moest ze haarzelf aan gaan geven.
Haar arm deed ontzettend veel pijn omdat ze haarzelf vastgemaakt had met die handboeien aan de verwarming. Haar huid zag bleek en ze was ontzettend onrustig vanbinnen. Ze wilde gewoon dat het klaar was.

Rowan Rivers

Na een paar uren kwam hij weer een beetje bij. Hij knipperde wazig met zijn ogen en hij ging rechtop zitten. Hij voelde zich nog steeds wel kalm, maar nu begon hij weer na te denken over wat er gebeurd was. Hij wilde het niet. Hij kwam overeind en hij merkte dat hij alles nog een beetje wazig zag. Hij was nog best wel van de wereld. Hij stopte de drugs terug in het tasje en dat stopte hij in zijn tas. Katelynn hoefde hier niets van te weten. Hij wilde haar juist ontslasten. Hij wilde haar helpen, met alles. Hij liep nu de trap op naar de slaapkamer en dat ging allemaal wat langzaam. Eenmaal in de slaapkamer zag hij Katelynn bij de verwarming zitten. Ze zat vast. Hij knielde bij haar neer en hij maakte haar los, daarna hield hij haar in zijn armen. De tranen liepen weer over zijn gezicht heen, hij wilde haar niet kwijt raken.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was zo in gedachten constant dat ze pas laat merkte dat Rowan de kamer in kwam en haar losmaakte. Normaal zou ze het zo zien als iemand gebruikt had, maar nu was ze niet zo scherp. En misschien was dat maar goed ook, want het zou het laatste beetje in haar wat nog sterk was kapot maken. Martin was een flinke gebruiker geweest en daardoor was hij haar gaan mishandelen, stelselmatig. Het vertrouwen in Rowan was het laatste wat haar overeind hield.
Rowan pakte haar vast en hield haar in haar armen. Katelynn pakte hem nu ook vast en duwde haar gezicht tegen zijn lichaam aan. Ze wilde hem nooit meer los laten, ze was zo ontzettend bang hem kwijt te raken.

Rowan Rivers

Het voelde eigenlijk alleen maar fijn dat ze toenadering zocht nu. Dat ze liet merken dat ze nog om hem gaf. Zijn ego had een hele flinke deuk opgelopen. Dat was niet echt goed voor hem. Hij streek zachtjes over haar rug heen en hij sloot zijn ogen. 'Ik hou van je... en ik wil je leven niet kapot maken, maar je hebt hulp nodig. Hulp die ik je niet kan geven.' Fluisterde hij. Hij vond het echt heel moeilijk. Hij wilde niet dat er iets gebeurde waardoor ze niet bij hem kon zijn, maar hij was echt doodsbang voor haar geweest. Hij zag het nog steeds voor zich. Hij dacht echt dat ze het gedaan zou hebben. 'Je moet hulp zoeken, oké?' Vroeg hij zacht aan haar. Hij klonk wat matjes, maar alles wat hij zei bedoelde hij heel goed. Hij tilde haar op en hij legde haar op het bed. Hij kwam nu bij haar liggen en hij hield haar vast. Hij sloot zijn ogen weer, hij vond dit fijn voelen. Dicht bij haar zijn. Op dit moment voelde hij het verlangen naar haar ook niet zo, want hij had heel bewust gekozen voor drugs die dat gevoel zouden onderdrukken en niet versterken. Hij wilde de perfecte partner voor haar kunnen zijn, de drugs zorgden ervoor dat hij minder bang voor haar was. Dat was beter.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze hulp moest zoeken, hij kon haar hier niet bij helpen. Daardoor knikte ze langzaam. Ze wist het, dit kon niet langer zo. Ze voelde zich als een gevaar voor iedereen en op het moment vooral voor haarzelf.
“Ik.. Ik dacht..” probeerde ze te gaan praten, maar haar stem trilde zo hevig en was zo schor dat het gewoon niet lukte. Ze kroop nog meer tegen hem aan en wilde eigenlijk nooit meer bij hem weg. Nu was ze veilig, nu voelde ze zich oké. Zonder hem zou ze verkeerde keuzes gaan maken. Keuzes die ze niet meer terug kon draaien.
“S-Sorry..” wist ze nog zachtjes te zeggen, al was ze bang dat het niet meer uitmaakte. Ze was bang dat hun relatie kapot was. Door haar. Door haar konden ze niet eens meer fatsoenlijke seks hebben en door haar was het nog erger nu. Ze haatte haarzelf. Misschien was het wel beter voor Rowan als zij er niet meer was. Er waren zat andere vrouwen die vast en zeker beter voor hem waren.
Er liepen weer wat tranen over haar gezicht heen. Nog nooit had ze zich zo depressief en rot gevoeld. Ze wilde dat het stopte.

Rowan Rivers

Ze begon met praten, maar hij kon het niet echt volgen en ze stopte halverwege haar zin. Toch leek ze hem gelukkig wel gelijk te geven. Hij bleef haar stevig tegen zich aan houden en hij streek langs haar arm. Hij hield zo ontzettend veel van haar. Daarom raakte het hem allemaal ook zo erg. 'Als je hulp krijgt komt het allemaal goed... dan zullen we hier wel weer uit komen. We hebben tijd nodig om alles achter ons te laten, maar het is niet onmogelijk. Ik weet zeker dat we het kunnen doen. Heel erg zeker. Ik wil niet zonder je, nooit. Jij bent alles wat ik heb. Vergeet alsjeblieft nooit dat ik zo veel van je hou, wat er ook gebeurd... Ik zal jou nooit pijn willen doen.' Zei hij zacht. Hij bleef haar dicht tegen zich aan houden en hij ademde diep in. 'Probeer nog wat te slapen. Ik blijf bij je. Morgen zoeken we naar een goede oplossing.' Zei hij zacht en lief. Als ze goede hulp zou krijgen en hij hier zelf bovenop zou komen dan konden ze samen verder. Hij wilde gewoon niet bang voor haar zijn. Hij wilde zich kunnen ontspannen bij Katelynn, zonder op zijn hoede te moeten zijn. Dat moest hij normaal al genoeg.

Katelynn Camryn Leighton

Zijn woorden deden haar ergens wel goed, het voelde fijn dat hij nog om haar leek te geven en hij kalmeerde haar een beetje. Toch bleven de depressieve gedachten haar lastig vallen. Ze voelde zich veel te min voor Rowan, voor iedereen. En ze was zo bang dat het niet meer goed ging komen met haar. Ze was nu echt zo ver heen, ze was altijd een heel sterk persoon geweest omdat ze zo zelfverzekerd was altijd, maar daar leek niets meer van over. Ze hoopte maar dat het werk wat ze gedaan had voor Steven de afgelopen dagen zijn vruchten af zou werpen en hij vrij zou komen. Dan hoefde ze in ieder geval niet meer bang te zijn dat Rowan alleen achter zou blijven als ze toch verkeerde keuzes zou gaan maken.
Ze deed echt haar best om nog even te slapen, maar het lukte gewoon niet. Haar lichaam was doodop, ze ging lichamelijk flink achteruit maar slapen kon ze gewoon echt niet. Wel bleef ze stilletjes tegen Rowan aan liggen terwijl ze hem stevig vasthield. Alsof ze bang was dat iemand haar bij hem weg zou willen trekken.

Rowan Rivers

Hij was niet echt in staat om te slapen, maar hij wist dat het kwam door hemzelf. Als hij gebruikte sliep hij soms dagen achter elkaar niet en dit zou geen uitzondering zijn. Hij bleef haar gewoon vasthouden en hij zag uiteindelijk de zon door het raam naar binnen vallen. Het was dus ochtend. Hij kwam langzaam overeind en hij wreef langs zijn ogen, hij voelde zich nu niet zo heel helder meer. Hij keek even naar Katelynn en hij pakte haar hand vast. Nog steeds wist hij niet zo goed wat hij moest doen, dit soort situaties waren ook zo intens. 'Ik ken wel iemand die je misschien kan helpen, ik kan bellen als je wilt... maar misschien weet je zelf wel iemand.' zei hij zacht. Hij wilde er niet te lang mee wachten, want hij was zich echt kapot geschrokken. Zo'n situatie als gisteren zou hij niet nog eens trekken. Ze moest echt hulp krijgen.