Police Life

Steven Smith

Hij haalde zijn hand even door zijn haren en moest daardoor zijn andere hand meebewegen dankzij de handboeien. Het voelde gewoon onmenselijk om hier te zijn, hij kon niets, hij mocht niets en niemand zei hem ooit iets. Daarom deed het hem wel even goed om nu Rowan te spreken, misschien gaf dat hem weer iets meer tijd.
Langzaam knikte hij toen Rowan zei dat hij Lincoln in de gaten zou houden en dat hij langs zou komen als er iets zou veranderen. "Dankje," zei hij daarop. Hij was daar echt dankbaar voor, het voelde ontzettend alsof hij Lincoln opnieuw in de steek liet en dat wilde hij echt niet.
Een kleine grijns kwam op zijn gezicht toen Rowan zei dat Katelynn hem hier net zo graag uit had als Rowan, omdat ze dan minder last van hem had. Daarna probeerde Rowan hem te overtuigen dat het goed zou komen. Steven knikte een beetje, maar begon de hoop een beetje te verliezen. Hij had echt verkeerde dingen gedaan en dat konden ze natuurlijk niet zomaar negeren. Daarbij zat hij hier nu al een paar maanden. Zo lang had hij nog nooit vast gezeten. Hij zuchtte even zachtjes.
"Ik heb mij gek laten maken door Wessel.." mompelde hij nu gedempt. "Ik was zo stom om erin te trappen, ik heb gewoon precies gedaan wat hij wilde.." zei hij, doelend op het vermoorden van de twee mannen. Hij schudde zijn hoofd even, hij baalde er echt van. Normaal was hij nooit zo roekeloos, juist absoluut niet. Maar dit alles had hem zo enorm aangegrepen.

Rowan Rivers

Steven vertelde dat hij zich gek had laten maken door Wessel en Rowan knikte even langzaam. Hij wist nog steeds niet echt precies wat er gebeurd was allemaal, en ergens wilde hij dat ook zo houden. Hij vond het prima, hij wilde er geen trauma's bij hebben, het was wel goed zo. Op dit moment was hij best gelukkig, ondanks alle problemen. Hij wist niet of dat nog zo zou zijn als hij alles weer zou weten. Daarom ging hij hier maar ook niet verder op in, misschien wilde Steven hem juist meer vertellen als hij liet merken dat hij niets meer wist. Daarom praatte Rowan maar zo goed mogelijk met hem mee. 'Je kon er niets aan doen, Steven. Natuurlijk was het stom, maar je deed de dingen waarvan jij dacht dat ze goed waren.' zei hij tegen zijn vriend. 'Dat is ook waar je aan vast moet houden. Je hebt er niets aan om nu terug te denken en spijt te hebben van wat er gebeurd is, je moet juist naar de toekomst kijken en daar aan vast houden.' zei hij.

Steven Smith

Hij keek op naar Rowan en grijnsde even kort. "Wat een verstandigheid zeg. Heeft Katelynn je dat aangeleerd?" reageerde hij plagend. Het leek alsof de rollen omgedraaid waren, normaal moest Steven Rowan altijd flink ondersteunen en een hart onder de riem steken, nu was het andersom. Net als het roekeloze gedrag.
"Hoe gaat het met Katelynn?" vroeg hij nu. Hij wist wat ze allemaal doorgemaakt had en wist zeker dat haar dat niet makkelijk af ging. Andrea was er na soortgelijke situaties aan onderdoor gegaan. Ergens was Steven bang dat Katelynn ook uiteindelijk die keuze zou gaan maken.
"Nu is het moment om te laten zien dat je echt om haar geeft.. Geen stomme fouten gaan maken nu.." sprak hij Rowan zachtjes toe. Hij wist maar al te goed hoe makkelijk Rowan soms naar de drugs greep, naar veel alcohol of zelfs vreemd ging. Maar hij wist ook dat Katelynn dat vreselijk zou vinden. Hij hoopte maar dat Rowan zich in wist te houden wat dat betreft.
De cipier die naast hem stond pakte ineens zijn bovenarm vast en trok hem omhoog, blijkbaar was het weer tijd om te gaan. Al vond Steven het een verschrikkelijk asociale manier om dat te laten weten. Hij rukte zichzelf ruw los en keek de man vijandig aan.
"Je kan ook gewoon rustig vragen of ik mee kom, verdomme," siste hij aangebrand. Zo was het weer goed te zien hoe kort zijn lontje was geworden hier. De man reageerde er niet eens op, hij had waarschijnlijk zo vaak gedetineerde die niet meewerkte en voor hem waren het bijna geen mensen meer, meer nummertjes. De andere cipier kwam erbij en ze grepen hem nu samen vast.
"Jézus, doe eens normaal!" schreeuwde Steven. "Ik loop toch gewoon mee? Blijf van mij af!" Terwijl hij demonstratief wat protesteerde werd hij ruw de ruimte uitgesleurd en terug naar zijn cel gebracht.

Rowan Rivers

'Blijkbaar.' zei hij grijnzend toen Steven zei dat hij verstandig was en hij wilde weten of Katelynn hem dat had aangeleerd. Hij wist het niet, misschien was hij wel gewoon zo rustig omdat hij toch niets wist van de afgelopen jaren. Het leek hem nutteloos om onverstandig te zijn, al wist hij net zo goed als Steven dat het maar zo weer eens kon omdraaien. Het lag maar net aan zijn bui en aan zijn humeur. Op dit moment ging het wel goed. Steven vroeg hoe het met Katelynn ging en even overwoog hij om te vertellen wat er gebeurd was, maar hij schaamde zich er te veel voor en hij was te bang dat Steven hem misschien wel iets kwalijk nam. Het was ook raar om zoiets met Steven te bespreken, omdat Rowan zelf pas net gewend was aan het feit dat hij blijkbaar een relatie met Katelynn had. Daarom verzweeg hij het maar gewoon. 'Ze heeft het moeilijk, maar kleine stapjes zijn ook vooruitgang.' zei hij tegen Steven. Steven zei hem dat nu het moment was om te laten zien dat hij echt om haaf gaf. Hij mocht geen stomme fouten maken. Rowan knikte langzaam, wat in gedachten verzonken. Hij wilde geen fouten maken, maar hij wist dat hij in staat was om het te doen. Juist nu. Opeens werd Steven omhoog getrokken en daardoor stond hij zelf ook op. 'Rustig aan, denk aan je toekomst. Dan doe ik dat ook.' zei hij tegen Steven. Met die woorden draaide hij zich om en liep hij terug. Hij haalde zijn spullen op en daarna stuurde hij Katelynn een berichtje dat hij onderweg was naar huis. Eenmaal in de auto bleef hij even zitten. Hij had een berichtje van Femke, ze vroeg hoe het met hem ging. Hij ademde langzaam in, hij kon ook gewoon even bij haar langs rijden. Femke was best een aantrekkelijke vrouw. Hij kon Katelynn zeggen dat hij nog even langs het bureau ging. Hij kneep zijn ogen dicht en stopte daarna zijn mobiel weg, hij reed gewoon naar huis. Hij parkeerde de auto daar en hij liep naar binnen toe. 'Ik ben er weer.' riep hij, terwijl hij de deur achter zich sloot.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had toch nog een tijdje geslapen en het had haar wel weer even goed gedaan. Daarna was ze even gaan douchen. Toen ze net beneden op de bank neerplofte kreeg ze een berichtje van Rowan, dat hij onderweg was naar huis. Ze reageerde er kort op en bestelde alvast wat eten, zodat dat er straks zou zijn als hij thuis kwam. Ze zette borden en bestek op het tafeltje bij de bank, ze vond het niet nodig om aan tafel te eten. Op een gegeven moment werd het eten bezorgd en vlak daarna kwam Rowan thuis.
"Hey," groette ze hem, terwijl ze een kus op zijn wang drukte. Ze zette de gevulde borden weer op het tafeltje en nam plaats op de bank. "Hoe was het bij Steven?" vroeg ze hem meteen geïnteresseerd.

Rowan Rivers

Hij kreeg een kus van Katelynn en hij glimlachte zwakjes, daarna vroeg ze meteen hoe het bij Steven was. Hij ging zitten en hij zuchtte even. 'Ik weet het niet.' zei hij eerlijk. 'Ik kon goed met hem praten, maar hij zag er niet uit. Hoe hij zich gedroeg tegenover de mensen daar... als hij daar uit wilt, zal hij zelf ook iets aan zijn houding moeten veranderen. En als we het niet snel voor elkaar krijgen, kan hij daar beter blijven.' zei hij nu eerlijk. Tegenover Rowan was Steven heel normaal geweest, maar Rowan wist hoe Steven kon zijn. Hij sloot zijn ogen even toen er weer een flits van een herinnering terug kwam. Hij zag Steven uit een auto schieten, in een parkeergarage. Op Olaf af. Hij zag zichzelf, hij voelde hoe hij zich toen gevoeld had. Hij was niet blij geweest met Steven. Hij knipperde even met zijn ogen en hij keek weer naar Katelynn. 'Ik weet het gewoon niet.' mompelde hij zacht. Hij pakte haar hand vast en hij streek met zijn vingers over haar hand heen. 'Gaat het met jou?' vroeg hij zachtjes aan haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze merkte meteen al aan Rowan zijn reactie dat het waarschijnlijk niet al te positief ging met Steven. Hij vertelde dat hij goed met hem kon praten, maar dat hij er niet uit zag. En zich niet positief gedroeg tegenover de mensen daar. Katelynn zuchtte even en schudde haar hoofd. Ze wist dat Steven een vrij lastige persoonlijkheid had. Hij was vrij hard en ze wist dat hij het vreselijk vond om ten onrechte verkeerd behandeld te worden. De mensen in de gevangenis zagen hem gewoon als misdadiger maar zo zag Steven zichzelf natuurlijk niet. Katelynn kon zich voorstellen dat dat frustraties opleverde.
"Steven weet zich meestal wel best lang oké te houden, maar we moeten niet vergeten dat hij al een paar maanden daar zit.." gaf Katelynn toe. De eerste tijd had hij zich goed gedragen, had ze gehoord. Pas de laatste weken sloeg het een beetje om. Hij was steeds sneller aangebrand. Ze hoopte maar met heel haar hart dat hij geen cipier zou aanvallen, want dan kon ze zijn vrijheid wel vergeten.
"We moeten gewoon hopen dat hij het nog even trekt.. Ik hoorde toevallig net dat hij morgen weer terug mag naar de gewone afdeling en dus niet meer in die isoleercel hoeft. Misschien scheelt dat ook al, ik heb nog nooit in zo een cel gezeten maar ik kan mij voorstellen dat dat geen fijne plekken zijn.." zei ze nu. "Ik zal mijn best doen om hem er zo snel mogelijk uit te krijgen."
Ze nam een hap van haar eten. De laatste tijd at ze wat slecht eigenlijk. Ze had steeds niet zo'n trek en het liefst at ze niks, maar ze wist dat dat geen optie was. Met lange tanden nam ze een paar happen. Daarna keek ze weer naar Rowan, die vroeg hoe het met haar ging.
"Ja.. Wel weer wat beter.." knikte ze eerlijk. "Het wisselt gewoon heel erg," vertelde ze. Dat vond ze ook zo lastig. Het ene moment had ze echt het gevoel dat het weer heel goed ging met haarzelf, was ze heel vrolijk en blij. En het andere moment was ze zo enorm somber dat ze bang werd van haarzelf.

Rowan Rivers

Hij staarde naar het eten en hij dacht aan het hele gesprek met Steven. Hij had duidelijk geen honger, maar hij vond het niet eerlijk tegenover Katelynn om niets te eten. 'Hij is bang dat hij vermoord wordt daar.' mompelde hij nu alleen maar. Terecht, waarschijnlijk. Rowan wilde er niet aan denken dat het zou kunnen gebeuren, hij wist dat hij compleet zou flippen als zoiets met Steven zou gebeuren. Zeker nu. 'Ik weet dat je je best doet.' zei hij daarna. Hij keek even met een zwak glimlachje op zijn gezicht op naar haar. Ze zei dat het met haar zelf wel weer wat beter ging, maar het wisselde gewoon heel erg. Hij knikte langzaam. 'Logisch. Ik ben blij dat het beter gaat.' zei hij. Hij prikte wat met zijn vork in het eten en hij staarde voor zich uit. 'Als ik iets voor je kan doen moet je het zeggen. Al is het alleen maar bij je zijn.' zei hij zachtjes. Hij had weer het gevoel dat hij vreselijk nutteloos was, iets wat de laatste dagen heel erg overheerste. Steven zat vast, Katelynn was compleet kapot gemaakt en hij had geen idee of hij ook maar iets had gedaan om dat tegen te gaan. Waarschijnlijk niet, anders was het niet gebeurd. Hij wilde opstaan om een glas cognac in te schenken, maar hij durfde niet uit angst dat Katelynn het zou afkeuren. Hij wist dat het gevaarlijker was als hij dat soort dingen stiekem ging doen, maar hoewel hij wist dat hij heel veel voor Katelynn voelde, vertrouwde hij haar nog niet zoals eerst, omdat al zijn herinneringen weg waren. Daardoor sprak hij zich ook niet zo duidelijk uit, hij vond dat sowieso altijd al moeilijk, maar nu helemaal.

Katelynn Camryn Leighton

Ze nam nog een paar happen, puur omdat ze haarzelf dwong. Ze moest echt iets binnen krijgen, de rest van de dag had ze ook al niets gegeten. Maar uiteindelijk legde ze haar bestek neer omdat ze er gewoon misselijk van werd. Ze keek ietwat geschrokken op richting Rowan toen hij zei dat Steven bang was dat hij vermoord zou worden daar. Daar had ze zelf eigenlijk nog niet eens over nagedacht. Ze beet even op haar lip en staarde wat gespannen voor haar uit.
"Dat is natuurlijk niet zo een gekke gedachte.." mompelde ze zachtjes. "Het zit daar vol met mensen die hij de bak in geholpen heeft. En echt geen lieverdjes." Ze wilde zeggen dat Steven gelukkig wel van zich af kon bijten, maar zei dat uiteindelijk toch maar niet. Misschien moest hij nu namelijk juist niet van zich afbijten. Straks sloeg hij nog iemand het ziekenhuis in. Dan was het echt klaar. Al kon hij zichzelf natuurlijk ook moeilijk laten vermoorden. Het was gewoon een ontzettend lastige zaak zo. Maar Katelynn realiseerde zich maar al te goed dat elke dag er een te veel was dat hij daar zat.
"Het doet mij altijd goed als je bij mij bent," glimlachte ze naar Rowan. Ze schoof haar bord een beetje van haar weg en haalde een servetje langs haar gezicht. Daarna stond ze op.
"Ik ben wel toe aan een drankje," zei ze, waarna ze naar de keuken liep en bekeek wat ze hadden staan. Misschien moest ze niet voor iets te sterks gaan, vooral niet nu ze zo weinig at. Uiteindelijk pakte ze een fles wijn en schonk een glas vol.
"Ook een wijntje?" vroeg ze nu richting Rowan.

Rowan Rivers

'Ik weet het.' mompelde hij, toen ze zei dat het geen gekke gedachte was van Steven. Dat was het inderdaad niet, maar hij wilde er niet aan denken. Ze zei daarna dat het haar altijd goed deed als hij bij haar was, maar hij reageerde er niet eens echt meer op, hij werd volledig in zijn eigen gedachten gezogen. Ze stond op en zei nu dat ze wel toe was aan een drankje, waardoor hij opkeek. Dat wekte duidelijk wel zijn interesse. Ze pakte een fles wijn en schonk een glas vol, ze vroeg aan hem of hij ook wilde. Hij staarde naar de fles en hij ademde langzaam in. Hij aarzelde. Hij wilde zeggen dat het niet verstandig was nu, niet als hij zich zo voelde. Niet als hij zo erg aan alles twijfelde. 'Waarom ook niet.' zei hij tegen haar. Ongeveer het tegenover gestelde van wat hij dacht. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij kwam overeind. 'Ik ga mijn even omkleden, ik ben zo weer terug.' zei hij daarna. Hij liep naar boven toe en eenmaal in de slaapkamer moest hij wat kasten open trekken voor hij zijn eigen kleding had gevonden.

Katelynn Camryn Leighton

Haar hoofd begon weer een beetje te bonken doordat ze zoveel nadacht. Haar hoofd leek dat nog niet toe te laten. Ze kneep haar ogen even dicht en keek daarna richting Rowan, die even leek te twijfelen, maar daarna wel ook wat wijn wilde. Katelynn schonk nog een glas in en nam de twee glazen mee naar de tafel, waar ze ze neerzette. Rowan zei dat hij zich even ging omkleden. Ze knikte even naar hem en begon zelf de borden op te ruimen en de vaatwasser in te ruimen. Toen ze weer terug naar de bank liep trokken er plotseling weer flinke steken door haar buik en werd ze weer overspoeld door een enorme duizeligheid. Dit keer zo heftig dat ze niet meer rechtop meer wist te blijven en op de grond viel. Ze bleef even zitten met haar ogen gesloten, maar krabbelde daarna moeizaam weer overeind en ging gauw op de bank zitten. Ze vloekte even binnensmonds en haalde haar hand door haar haren. Ze wilde gewoon weer fit zijn. Het liefst wilde ze terug in de tijd. Hadden ze dit alles kunnen voorkomen? Was ze niet oplettend genoeg geweest? Was ze naïef geweest? Ze zuchtte even zachtjes.

Rowan Rivers

Hij trok wat simpele kleding aan, een trainingsbroek en een polo. Allemaal zwart, waardoor hij nog bleker leek, maar dat had hij zelf niet zo door. Hij was niet meer zo ijdel, maar dat had ook wel weer wat. Hij liep weer naar beneden toe en hij zag Katelynn op de bank zitten. Ze zag er een beetje bleekjes uit. Hij knielde voor haar neer en hij pakte allebei haar handen vast. 'Rustig aan doen. Blijf de rest van de avond maar zitten, ik zal voor je zorgen.' zei hij, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij bedoelde het duidelijk echt lief, hij deed zijn uiterste best voor haar. Meer dan hij ooit voor iemand gedaan had. Hij streek langs haar wang en daarna drukte hij zachtjes zijn lippen op die van haar. Ook dat was ontzettend goed bedoeld, maar zonder dat hij het doorhad werd hij heel snel heftiger en gretiger.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan kwam niet veel later weer beneden en pakte haar handen vast. Hij zei haar dat ze rustig aan moest doen en dat hij de rest van de avond voor haar zou zorgen. Daardoor glimlachte ze, hij was echt lief. Dat deed haar goed. Hij streek langs haar wang en ze staarde hem aan in zijn blauwe ogen. Daarna drukte hij zijn lippen op die van haar en begonnen ze te zoenen. Katelynn ging mee in de zoen en sloot haar ogen.

Rowan Rivers

Ze leek het gelukkig geen probleem te vinden. Hij drukte haar iets achterover en daarna ging hij naast haar zitten. Hij trok haar bij zich op schoot en hij legde zijn hand in haar hals. 'Jij bent op dit moment het enige waarbij ik mij goed voel, waarbij ik mij thuis voel... je doet iets heel raars met mij.' fluisterde hij. Hij drukte zijn lippen in haar hals en daar zoende hij haar nu. Zijn handen gleden over haar lichaam heen en hij sloot zijn ogen. Als hij niet te veel wilde drinken, niet naar de drugs mocht grijpen en niet vreemd kon gaan, dan zocht hij naar iets anders. Katelynn zelf. Hij had het zelf niet eens echt door.

Katelynn Camryn Leighton

Hij drukte haar iets achterover en kwam naast haar zitten. Ze werd bij hem op schoot gezet en ze voelde zijn hand in haar hals. Zijn woorden lieten haar glimlachen.
"Hetzelfde geldt voor jou.." zei ze zachtjes terug. Ze had het vertrouwen in haar medemens best erg verloren, vooral bij mannen, maar bij Rowan voelde ze zich helemaal op haar gemak en volledig veilig. Als hij haar was kon ze even ontspannen. Dat voelde fijn en deed haar goed.
Ze voelde zijn handen over haar lichaam gaan en vond dat wel oké, ze voelde nog geen spanning in haar lichaam dus dat was positief.

Rowan Rivers

'Hm, dat vind ik fijn om te horen.' fluisterde hij. Het deed hem ook echt goed, hij was blij dat hij iets voor haar kon betekenen. Ze leek wat hij deed niet slecht te vinden, hij voelde haar nog niet aanspannen en hij hield het nu nog goed in de gaten. Zijn handen gleden nu langzaam onder haar kleding door en hij voelde zijn ademhaling versnellen. Zijn hartslag ging langzaam omhoog en hij zoende haar nu iets gretiger. Misschien ging het nu wel. Misschien was het gewoon eenmalig geweest en zou het nu geen probleem zijn. Hij liet zijn lippen naar haar schouder glijden en hij merkte heel goed hoe erg hij afgeleid raakte. Hij wilde haar, hij wilde niet meer wachten. Hij kon bijna niet meer wachten. Hij trok haar dichter naar zich toe en hij raakte haar aan waar hij kon.

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte even naar hem en een aangename tinteling trok door haar heen toen ze zijn handen onder haar kleding door voelde gaan. De zoen werd weer voortgezet en ze merkte dat Rowan wat gretiger werd, maar tot nu toe leek ze zijn tempo bij te kunnen benen.
Met haar vingers gleed ze langs zijn kaaklijn terwijl ze door ging met zoenen. Tot nu toe was het een fijne afleiding, even nergens meer aan denken behalve aan hunzelf. Dat beviel haar wel, zo lang het goed ging.

Rowan Rivers

Ze leek het echt totaal geen probleem te vinden, hij voelde zelfs haar vingers langs zijn kaak glijden. Dat zorgde ervoor dat zijn hartslag nog meer omhoog schoot. Hij trok nu haar kleding uit, nog steeds deed hij voorzichtig met haar, hij wilde haar geen pijn doen. Hij zag alleen wel hoe erg zijn vingers trilden toen hij haar kleding losmaakte. Zodra hij de kleding uit had legde hij haar op de bank neer. Hij drukte zijn lippen weer in haar hals en hij liet zijn handen over haar huid heen glijden, ook nu voelde hij zijn vingers op haar huid trillen. Hij twijfelde of dit verstandig was, kon hij het hebben als hij nu moest stoppen? Meteen zette hij die gedachte uit zijn hoofd, hij wilde er niet over nadenken. Hij zoende haar weer en hij trok nu zijn shirt wat gehaast uit, die gooide hij naast de bank neer.

Katelynn Camryn Leighton

Hij begon haar kleding uit te trekken en ze merkte nu dat ze toch ietwat spanning voelde, maar dat was meer omdat ze bang was dat hetzelfde weer zou gebeuren. Echter toen Rowan zijn lippen weer in haar hals drukte vergat ze het alweer en genoot ze alleen maar. Ze was er zelf ook ontzettend aan toe om hier weer van te kunnen genieten en vond het zelf ook heel vervelend wanneer het niet lukte.
Ze begonnen weer te zoenen en Katelynn beet hem af en toe speels op zijn lip. Haar armen sloeg ze om hem heen.

Rowan Rivers

Hij voelde haar op zijn lip bijten en daardoor grijnsde hij even. Hij vond dit duidelijk leuk. Ze sloeg haar armen om hem heen en hij sloot zijn ogen even. 'Ik... ik hou zo ontzettend veel van je.' fluisterde hij. Zijn stem klonk wat schor. Het was raar voor hem, want ergens voelde het inderdaad alsof hij haar al jaren kende, maar aan de andere kant had hij alleen herinneringen van de afgelopen dagen. Blijkbaar was ze echt heel bijzonder voor hem. Hij trok zijn broek nu uit en hij zoende haar weer intens, daarna drong hij bij haar naar binnen. Hij wist dat hij best wel heftig was, maar hij wilde dit ook zo vreselijk graag. Hij had het nodig, zodat hij afstand kon houden van de rest, zodat hij geen fouten zou maken. Hij hield haar stevig vast, alsof hij bang was dat ze opeens afstand zou nemen. Hij bleef haar ondertussen zoenen, hij hoopte dat hij het zou merken als ze het niet meer kon hebben.

Katelynn Camryn Leighton

"Ik hou ook van jou.." fluisterde ze terug naar Rowan. Ze drukte haar lichaam iets meer tegen hem aan, het voelde veilig bij hem, geborgen. Ze begonnen weer intens te zoenen en Katelynn dacht op een gegeven moment niet eens meer na, ze ging er gewoon in mee en haar handen gleden over Rowan's lichaam heen. Toen hij bij haar naar binnen drong ging er kort even een schok door haar heen en er vlogen weer wat nare beelden door haar hoofd, maar ze bleef nu in Rowan zijn ogen kijken en blijkbaar werkte het, voor nu, want de beelden verdwenen weer en ze voelde zich redelijk ontspannen. Nog niet helemaal zoals vroeger, maar in ieder geval tot nu toe geen flashbacks. Daardoor begon ze zelf ook weer iets gretiger te worden, omdat ze nu het gevoel had dat het kon. Het was alleen lastig aan te voelen waar haar grens zat.

Rowan Rivers

Het ging best redelijk. Ze gaf nog niet aan dat het haar te veel was en hij had het gevoel dat hij zichzelf nog best wel een beetje in de hand had. Hoewel zijn handen aardig trilden en het er in zijn hoofd een stuk heftiger aan toe ging, kon hij het redelijk inhouden. Dat werd alleen een heel stuk lastiger toen Katelynn zelf gretiger werd. Normaal gesproken had hij het waarschijnlijk alleen maar fijn gevonden, maar nu zorgde het ervoor dat hij het gevoel had dat hij kon doen wat hij wilde, waardoor hij zelf ook een heel stuk heftiger werd. Hij hield zich minder in, hij kon zich minder inhouden als ze zelf meer initiatief nam.

Katelynn Camryn Leighton

Ze verloor zich er een beetje in, ze genoot intens en ging mee in alles. Niets in haar dacht eraan om het af te breken, het voelde alsof ze dit echt even nodig had. Ze dacht nergens meer aan, alleen aan hun samen, aan dit, aan nu. Rowan werd nog wat heftiger, het deed wel wat met haar maar ze vond het lastig om aan te voelen wanneer het de verkeerde kant op ging. Haar handen gleden over zijn borstkas en ze zoende hem weer even, waarna ze hem in zijn ogen keek.

Rowan Rivers

Hij voelde haar warme handen over zijn borstkas glijden en daardoor keek hij op naar haar, hij zag dat ze ook naar hem keek en het liet hem glimlachen. Hij was ontzettend blij dat het gewoon goed ging. Hij streek langs haar gezicht en precies op dat moment veranderde de hele situatie. Hij zag Katelynn, maar niet met hem. Hij zag haar met allemaal andere mannen. Mannen die hij niet kende, maar daarna met Olaf. Met Wessel. Hij voelde dat hij kwaad werd, waardoor zijn greep op haar lichaam opeens heel hard werd. Hij ademde trillend in, hij zag hoe ze aangeraakt werd, hoe ze verkracht werd en hij voelde zich jaloers. Hij voelde zich vreselijk jaloers en ontzettend kwaad. Hij knipperde met zijn ogen, maar het beeld ging niet weg. Het leek juist erger te worden. Elke keer zag hij een andere man, zag hij iemand anders die haar vreselijk behandelde. Het werd zo erg dat hij naar adem hapte, het maakte hem misselijk. Heel erg zelfs. Hij voelde hoe het zijn hart brak. Hij nam plotseling afstand van haar en hij staarde haar aan. Daarna sloot hij zijn ogen, hij wilde het uit zijn hoofd krijgen. Hij wilde dit niet zien, hij wilde dit niet weten.

Katelynn Camryn Leighton

Misschien was ze te overmoedig geworden, gingen ze te snel, maar het voelde zo goed, ze wilde niet stoppen. Ze genoot. Ze genoot eindelijk weer. Tot Rowan ineens wel heel erg ruw werd. Hij pakte haar ontzettend hard vast en er ontstonden rode striemen op haar huid. De pijn, in combinatie met een kort schrikmoment, zorgde ervoor dat ze in één keer alle grip op haarzelf verloor. En omdat hij nog even doorging, flink hardhandig, kreeg ze niet de mogelijkheid dat weer te temperen. Binnen een paar seconden ging ze van volledig meewerkend en ontspannen, naar ontzettend gespannen en tegenstribbelend. Opnieuw begon haar hoofd haar volledig voor de gek te houden, Rowan veranderde steeds in andere mannen en toen hij haar uiteindelijk los liet, viel Katelynn door haar spastische gedoe van de bank af. Met een doffe plof belandde ze op de grond en kroop ze vol angst en paniek wat achteruit. Haar ademhaling was ontzettend versneld en op een gegeven moment begon ze naar adem te happen, omdat ze het enorm benauwd kreeg. Ze werd verschrikkelijk duizelig en balde haar vuisten zo hard dat haar nagels voor bloedende wondjes in haar handpalmen zorgden.