Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze haalde even diep adem en probeerde tot rust te komen en zich niet weer te verliezen in de paniek. Haar hoofd bonkte en haar eigen gevoelens irriteerde haar mateloos, ze werd er heel onrustig van.
Ze dronk het glas rustig leeg en zette die toen aan de kant, waarna ze onder de dekens vandaan kwam en zich aankleedde. Daarna draaide ze zich weer richting Rowan. Ze wist eigenlijk niet wat ze op hem moest reageren. Er waren geen woorden die dit beter zouden maken nu. Ze sloeg haar ogen even neer en zuchtte zachtjes, terwijl ze op de bedrand ging zitten. Het leek net of haar brein een soort affectie tegen alle mannen op aan het bouwen was, inclusief Rowan. En dat maakte haar enorm van slag en verward.

Rowan Rivers

Katelynn kwam overeind en trok haar kleding aan, hij keek haar ondertussen niet meer aan, uit angst dat hij zich echt niet in kon houden en dat hij een fout zou maken door haar toch te dwingen. Dan was het waarschijnlijk echt klaar voorlopig, al was het op deze manier allemaal ook niet echt een succes. Katelynn ging op de rand van het bed zitten en hij maakte nu zijn riem dicht en hij trok zijn shirt aan. 'Ik ga even roken.' mompelde hij. Hij haalde een hand door zijn warrige haar heen en hij liep naar beneden. Daar schonk hij een glas vol met cognac, pakte hij het pakje sigaretten en hij wierp een blik op Steven. Hij zei verder niets en hij ging meteen naar buiten. Hij liet zich op de tuinstoel zakken en hij stak zijn sigaret aan, terwijl hij ondertussen probeerde te kalmeren.

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte even richting Rowan toen hij zei dat hij ging roken. Ze keek hem na en bleef nog een tijdje zitten op de rand van het bed, waarna ze naar de badkamer liep en bekeek hoe ze eruit zag. Haar gezicht zag er vermoeid uit en ze had ook het idee dat ze best flink afgevallen was. Met make-up begon ze de boel een beetje te verdoezelen, waarna ze ook naar beneden liep. Steven lag te slapen op de bank, Mack lag tegen hem aan, het zag er heel schattig uit. Katelynn glimlachte even lichtjes en liep toen naar de keuken om het glas nogmaals te vullen met water. Terwijl ze daar wat slokken van nam ging haar telefoon. Er was wat chaos op het bureau over een zaak en ze vroegen of ze even langs kon komen. Katelynn zuchtte even, eigenlijk had ze echt geen zin om nog heen te gaan, maar ze kon moeilijk nee zeggen. Daarom zei ze dat ze er zo aan kwam en trok ze haar schoenen en jas aan terwijl ze haar autosleutels zocht.

Rowan Rivers

Hij dronk het glas leeg en toen hij klaar was met roken ging hij naar binnen toe. Hij zag dat Katelynn zich klaar maakte om weg te gaan en hij liep voorzichtig naar haar toe. Het voelde vreselijk ongemakkelijk nu tussen hun. Hij wilde dat hij het verlangen stop zou kunnen zetten en dat hij normaal kon doen, maar dat ging niet echt. Hij had vreselijk veel zin in haar, maar het kon niet en de frustratie maakte alles nog erger. 'Ga je werken?' vroeg hij nu aan haar. Ze zag er uit alsof ze aan het werk ging. Hij wist nog niet precies wat hij daar van vond, maar als ze verplicht moest, had hij er ook niet zo veel over te zeggen. 'Ik hou van je, Katelynn. Heel erg veel.' zei hij zacht. Hij was duidelijk nog wat van slag en in de war.

Katelynn Camryn Leighton

Ze vond haar autosleutels in haar tas en maakte een simpele knot in haar haren. Ze wreef even in haar gezicht en voelde zich echt erg moe. Hopelijk was het gewoon even een kort gesprek op het bureau en kon ze daarna weer terug naar huis.
Rowan kwam weer binnen en vroeg haar of ze ging werken. Daardoor knikte ze. "Er is wat gedoe over een zaak, dus ik moet even langs. Maar ik ga er niet vanuit dat het lang duurt hoor, ik ga proberen binnen twee uurtjes wel weer thuis te zijn," vertelde ze hem. Alle emoties en nieuwe gebeurtenissen hadden haar gesloopt, ze was constant moe en was het zat om zoveel na te denken. Ze gaapte even en keek toen weer richting Rowan.
"Ik hou ook van jou.." zei ze terug tegen hem, waarna ze even kort naar hem glimlachte en daarna omdraaide en weg liep.

Eenmaal op het bureau was er een discussie over een inval ergens en Katelynn moest zich even in de zaak verdiepen voor ze kon zeggen wat zij wilde dat ze deden. Ze overlegde wat met de agenten en merkte op dat Caspar wat nerveus oogde. Misschien was hij nog wat van slag door de aanval op het gerechtsgebouw.
Na anderhalf uur waren ze klaar met bespreken en was het zo goed als opgelost en besloten. Katelynn wilde weer vertrekken, maar Caspar hield haar tegen en vroeg of ze even konden praten. Er vanuit gaande dat het over het gedoe bij het gerechtsgebouw ging knikte ze en nam ze hem mee richting een verhoorruimte zodat ze rustig konden praten. Ze zorgde ervoor dat de camera's uit stonden. Natuurlijk konden ze ook gezien worden van achter het glas vandaan, maar daar kwam waarschijnlijk toch niemand en op zich maakte het niet uit als iemand het zag natuurlijk. Het ging er meer om dat ze het gesprek privé konden voeren.
Caspar ging tegenover Katelynn zitten, maar stond al best gauw weer op. "Wil je wat drinken?" vroeg hij haar. Hij was echt flink nerveus, Katelynn had het met hem te doen. "Ja, is goed, lekker. Doe maar thee," knikte ze naar hem. Ze wachtte rustig af tot hij terugkwam en daarna begonnen ze het gesprek. Caspar begon te vertellen over wat hem allemaal dwars zat en Katelynn probeerde hem zo goed als ze op het moment kon te steunen. Ze was echt heel moe en merkte dat het er niet beter op werd, haar beeld werd zelfs enorm wazig en ze werd wat duizelig. Ze probeerde Caspar zijn verhaal te volgen, maar het lukte eigenlijk steeds minder goed.
"Gaat het?" vroeg Caspar uiteindelijk. Hij stond op en kwam naast haar staan. "Hmm.. Jawel, beetje moe," reageerde Katelynn afwezig. Ze werd misselijk en ook wat rillerig. Ging ze ziek worden? Ze herkende dit gevoel totaal niet, het voelde echt heel erg vreemd. Caspar zei nog meer dingen, maar ze verstond hem niet eens meer, zijn woorden vervormden en echode door haar hoofd. Ze begon lichtjes te zweten en maakte wat gekke trekjes met haar gezicht af en toe.
Caspar zat er nog een tijdje bij terwijl hij alleen toe keek, maar daarna draaide hij de deur van de ruimte op slot en trok Katelynn van de stoel af. Hij legde haar over de tafel heen en begon haar kleding los te maken. Katelynn merkte het wel, maar toch ook weer niet. "Wat doe je..?" mompelde ze gedempt, maar diezelfde seconden was ze alles alweer vergeten. Ze kon zich ook niet verweren, haar spieren waren slap en ze kon niet fatsoenlijk nadenken.
Caspar trok haar BH los en zijn handen gleden over haar borsten. Hij begon haar te zoenen en trok ondertussen haar broek uit. Het geld wat hij van Olaf had gekregen- de helft van het volledige bedrag, aangezien hij na afloop de rest zou krijgen- legde hij op de hoek van de tafel zodat hij het niet kwijt zou raken.
Ook zijn eigen broek ging omlaag en hij betastte Katelynn overal, waarna hij haar slipje naar beneden trok.

Rowan Rivers

Hij merkte heel erg goed dat hij heel onrustig werd nu hij alleen was. Steven was er wel, maar die lag te slapen en dat was ook niet de aangewezen persoon om dit mee te bespreken. Helemaal niet, zelfs. Hij maakte zichzelf helemaal gek en nadat hij nog een glas drank op had, besloot hij maar zelf ook naar het bureau te gaan. Misschien was dit wel een goed moment om zijn excuses aan te bieden, hij wilde zijn collega's normaal onder ogen komen, zonder dat dit er tussen in bleef staan. Hij wist dat het niet iets was wat zomaar vergeten zou worden, maar hij kon wel uitleggen wat de reden was geweest voor zijn acties. Hij sloot het huis goed af en daarna reed hij richting het bureau. Eenmaal daar aarzelde hij even, maar stapte hij wel naar binnen. Hij overlegde met wat collega's, ze waren geschrokken van zijn acties, dat vooral. Nadat hij de volledige situatie uitgelegd had begrepen ze hem wel. Nog steeds was het niet echt gezellig onderling, maar ze waren niet echt meer boos op hem. Dat was tenminste iets. Hij liep nu naar zijn kantoor toe om wat dossiers te pakken, hij wilde wel iets van werk kunnen doen, ondanks dat hij van plan was de komende dagen thuis te blijven. Hij werd opeens bij zijn hand gepakt door Femke. 'Wat is er toch allemaal aan de hand?' vroeg ze zacht aan hem. Hij merkte dat hij even zijn blik over haar heen liet gaan en hij slikte, hij moest zich inhouden, dit kon echt niet. Ze glimlachte naar hem en nam hem mee het kantoor in. 'Je kan met mij praten, Rowan. Je hebt ons hier allemaal enorm laten schrikken. Gaat het wel?' vroeg ze zacht. Hij haalde kort zijn schouders op. 'Ik weet het niet goed, er gebeurd wel heel erg veel de laatste tijd.' zei hij zacht. Ze streek nu over zijn arm en dat zorgde ervoor dat hij zijn adem inhield. Ze had blijkbaar niet eens door wat ze met hem deed, of misschien wel. Ze kwam iets dichterbij staan en dat was het moment dat hij het gevoel had de controle te verliezen. Hij dacht aan Katelynn, hij wilde dit echt niet. Hij duwde haar naar achteren en hij ademde trillend in. 'Niet doen, hou alsjeblieft afstand. Katelynn loopt hier ook rond, ik wil niet dat ze een verkeerd idee krijgt. Echt niet...' zei hij zacht, zijn stem trilde licht en daarna schoot hij het kantoor uit. Hij ging opzoek naar Katelynn, hij moest haar zien, misschien stelde dat hem gerust. Hij kon haar alleen niet vinden, tot een collega wist te vertellen dat ze zat te praten met Casper. Hij voelde dat de verhoorruimte op slot zat. Waarom was dat? Dit sloeg nergens op. Hij liep daarom de andere deur in en hij zag door het glas wat er gebeurde. Eerst staarde hij vol verbazing van Caspar naar Katelynn. Wat was dit? Hij zag het geld liggen, maar hij werd vooral overspoeld door woede. De frustratie zat hem al heel hoog, maar nu was dat helemaal erg. Hij greep zijn wapen en daarna sloeg hij met heel veel kracht het glas kapot. Het was nog niet zo makkelijk, het glas was best wel sterk. Daarna sprong hij de ruimte in, waarbij hij al bijna op de grond terecht kwam, omdat hij zo gehaast was. Hij greep Caspar vast en hij trok hem van Katelynn af. De stoelen werden met een klap aan de kant geschoven en hij dook op Caspar. Op het moment dat hij zijn wapen wilde pakken, was Caspar sneller en sloeg het ding uit zijn hand. Hij haalde direct keihard uit naar zijn collega, maar Rowan kreeg zelf ook wat rake klappen. Hij hijgde flink en het bloed liep over zijn gezicht heen. Eigenlijk per toeval kon hij zijn hand uitsteken en kon hij de revolver van de grond oprapen. Hij greep Caspar weer krachtig vast en hij probeerde grip op het wapen te krijgen. Hij voelde dat hij kracht begon te verliezen. Het zou niet lang duren voor collega's op het lawaai af zouden komen, maar hij wist niet hoe lang hij nog had voor Caspar hem kon overmeesteren. Zodra hij iets van grip had haalde hij de trekker over. Hij voelde de kracht van Caspar verslappen en hij zette het wapen tegen zijn borstkas en hij schoot nog eens. Toen werd de man helemaal slap en zakte hij naast Rowan neer. Hij ademde trillend in en uit, hij was volledig buiten adem van het vechten, maar toch krabbelde hij iets overeind. Hij maakte zich zorgen om Katelynn.

Katelynn Camryn Leighton

Ze maakte alles mee, maar toch ook niet. Ze leek alleen maar nog vermoeider te raken en ontzettend misselijk. Ze wist echt niet wat er met haar aan de hand was. Haar huid zag bleek en ze zweette en trilde lichtjes.
Zelfs toen Rowan het glas kapot maakte en vocht met Caspar keek ze niet op en bleef ze gewoon liggen. Het leek alsof ze niks door had. Ook toen Rowan Caspar neerschoot schrok ze niet, ze was volledig afwezig en van de wereld.

Rowan Rivers

Hij pakte Katelynn voorzichtig vast en hij bekeek haar ogen even. Hij herkende dit meteen, ze was gedrogeerd. Dat maakte hem alleen nog maar meer boos. Hij trok zijn jas uit en sloeg die over de schouders van Katelynn heen, daarna kwamen er allemaal collega's binnen. Hij bleef Katelynn stevig vasthouden en hij zag hoe Caspar gereanimeerd werd. Het maakte hem niet uit, voor hem had Casper geen recht meer op leven. Helemaal niet meer. Hij kreeg van een collega een deken aangereikt en hij wikkelde die voorzichtig om Katelynn heen. Hij overlegde kort met wat collega's, maar besloot daarna dat het verstandig was om haar mee te nemen naar huis. Hij tilde haar simpel op en hij nam haar mee naar buiten. Hij voelde zijn spieren trillen, Caspar was sterker geweest dan hij gedacht had. Hij had een aardige inspanning moeten leveren. Hij zette Katelynn in de auto en hij reed richting huis. Hij tikte onrustig met zijn vingers op het stuur en af en toe keek hij opzij om te zien hoe het met haar ging. Als het veel erger werd zou hij haar naar het ziekenhuis brengen, maar dat bespaarde hij haar liever. Hij hoopte dat ze gewoon wat helderder zou worden. Eenmaal thuis stapte hij uit de auto en hij zag dat hij bloedspetters op zijn witte overhemd had zitten, er zat opgedroogd bloed op zijn gezicht. Hij zou zo wel douchen.

Katelynn Camryn Leighton

Het duurde best een lange tijd voor ze weer een beetje helder werd. Ze had een paar uur slapend op bed doorgebracht voor ze haar ogen weer opende. Alles wat er gebeurd was, was één groot, zwart gat. Ze wist niets meer. Ze wist niet eens meer dat ze naar het bureau was gegaan.
Langzaam kwam ze iets overeind. Haar hoofd bonkte als een gek en ze zag nog een beetje wazig. Ook draaide de wereld wat om haar heen. Wat had ze toch? Ze begreep er niets van en veegde het zweet van haar voorhoofd. Een enorm overheersend misselijk gevoel kwam opzetten en ze zag echt heel bleek.

Rowan Rivers

Hij baalde vreselijk van wat er gebeurd was en hij was ook nog steeds woedend. Woedend op Caspar, woedend op zichzelf en woedend op Olaf. Het was lang geleden dat hij zo kwaad was geweest. Hij had Katelynn op bed gelegd en hij had zelf een paar glazen drank gedronken. Dat was misschien iets waar hij de komende tijd wat meer op moest gaan letten. Misschien begon het een probleem te worden, maar hij accepteerde het wel van zichzelf omdat hij het gevoel had het nog een beetje in de hand te hebben. Er gebeurde ook zo veel tegelijk. Dat gebruikte hij dan maar als excuus. Hij had gedoucht en nu liep hij de slaapkamer in, hij zag dat Katelynn iets meer bij leek te zijn. Hij had ook nog even gebeld met wat collega's.  Het was heel erg jammer dat de camera's uit hadden gestaan, dan konden ze precies zien wat er gebeurd was. Maar Rowan wist dat toch al wel. Olaf had Caspar betaald en die had Katelynn iets gegeven. Wat hij daarna had willen doen was duidelijk.  Hij kwam bij Katelynn zitten en hij pakte aarzelend haar hand vast. 'Gaat het? Heb je enig idee wat er gebeurd Is?' Vroeg hij zacht en bezorgd aan haar.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan kwam niet veel later de slaapkamer in en kwam bij haar zitten. Terwijl hij haar hand vastpakte vroeg hij of het ging met haar en of ze enig idee had wat er gebeurd was.
“Ik voel mij alsof er een vrachtwagen over mij heen is gereden,” mompelde ze gedempt. Ze wreef even over haar slapen en slikte moeizaam om de misselijkheid wat naar de achtergrond te doen zakken.
“Ik heb werkelijk geen idee.. De hele dag is een zwart gat..” sprak ze zacht. Het laatste wat ze zich kon herinneren was dat Rowan Steven hierheen had gebracht. Ze rilde en trok de dekens weer wat meer over haar heen. Haar lichaam leek volledig van slag te zijn.

Rowan Rivers

Ze reageerde gelukkig wel duidelijk op hem, het was fijn om te merken dat ze weer wat meer bij kwam, dat stelde hem iets gerust. Ze voelde zich alsof er een vrachtwagen over haar heen was gereden. Hij glimlachte zwakjes en hij wreef langzaam met zijn duim over haar hand heen. 'Er is iets meer gebeurd.' zei hij zacht. 'Heftige dingen.' zei hij zachtjes. Hij bleef haar hand stevig vasthouden en hij keek haar nog steeds bezorgd aan. 'Dus, we probeerden vanmiddag om meer te doen samen, dat was geen succes. Daarna moest je opeens naar het bureau omdat er iets aan de hand was. Ik wilde meteen oplossen wat er gebeurd was met mijn collega's en ben daarna ook gegaan om dat uit te praten.' zei hij tegen haar. Hij gaf haar even de tijd om alles te overdenken en eventueel wat herinneringen terug te halen. Hij sloeg ook het gedeelte met Femke over, dat hoefde ze niet nu te weten. 'Ik wilde je graag even opzoeken en kon je niet vinden. Uiteindelijk vond ik je in een verhoorkamer, met Caspar. Hij heeft je iets gegeven, waarschijnlijk heeft Olaf hem een goed bedrag bepaald. Je lag al naakt op tafel.' zei hij tegen haar. Het maakte hem kwaad om er alleen al over na te denken en hij liet haar nu langzaam los, hij klemde zijn kaken op elkaar. 'Het spijt mij.' zei hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Ze kneep haar ogen even dicht tegen de enorme hoofdpijn, maar het werkte niet echt. Ze voelde zich echt belabberd. Rowan vertelde haar dat er heftige dingen gebeurd waren, waardoor ze zich meteen ietwat aanspande. Hoeveel heftige dingen konden ze nog aan? Wilde ze het eigenlijk wel weten? Ze haalde even diep adem en luisterde toch maar naar Rowans woorden.
Ze was blijkbaar naar het bureau gegaan en Rowan was daar later ook naartoe gekomen. Uiteindelijk was hij haar gaan zoeken en had hij haar gevonden in een verhoorruimte met Caspar.
Katelynn keek Rowan gespannen aan en schudde langzaam haar hoofd, hij ging toch niet vertellen dat..? Ze merkte dat haar ademhaling wat versnelde. Rowan vertelde verder. Caspar had haar iets gegeven en ze had naakt op tafel gelegen. Een rilling trok over haar lichaam en ze huiverde. Alleen het idee al.. En wéér door Olaf. Ze begon steeds meer voor die man te vrezen. Wat had hij nog meer in petto? Het leek gewoon nooit meer op te houden.
Ze had Caspar vertrouwd. Hij was gewoon een hele normale man, een goede agent.. Maar blijkbaar was iedereen om te kopen. En dat maakte haar heel erg bang.
Ze wist niet wat ze moest zeggen, ze was echt geschokt. Wat wilde Olaf bereiken? Dat zij ook mentaal zou breken, net als Andrea gedaan had?

Rowan Rivers

Hij aarzelde even, maar daarna pakte hij haar stevig vast en hield hij haar in zijn armen. 'Ik ben blij dat ik op tijd was...' fluisterde hij. 'Hij heeft verder nog niets kunnen doen. En hij zal ook niets meer kunnen doen. Ik zorg ervoor dat Olaf gepakt wordt en dan is het over. Dan kunnen we normaal door met ons leven.' fluisterde hij. Hij wilde haar heel graag gerust stellen en hij hoopte dat het hemzelf ook zou kalmeren. 'Caspar ligt in het ziekenhuis, hij is zwaar gewond. Mocht hij nog bijkomen, kan hij ons misschien meer vertellen. Maar die beveiliger wist ook niets.' zei hij. Hij hoopte ergens ook dat Caspar niet meer bij kwam. Hij liet haar los en hij keek haar aan. 'Ik doe mijn uiterste best om je tegen alles te beschermen.' fluisterde hij. Inclusief tegen zichzelf. Hij had het zichtbaar moeilijk met alles. 'Gaat het weer een beetje? Dan kunnen we even naar beneden. Ik moet ook even kijken hoe het met Steven is.' zei hij tegen haar. 'Misschien is het wel beter om het stil te houden voor hem.'

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte langzaam toen Rowan zei dat hij blij was dat hij op tijd was geweest. Het was vreselijk geweest als Caspar niet gestopt was, ze wist niet hoe ze daar dan weer bovenop zou komen, aangezien ze nog liep met trauma’s van de vorige seksuele misbruiksituaties. Het idee alleen al vond ze schokkend genoeg. Dat hij het echt van plan was geweest, dat Olaf hem ervoor betaald had.. Ze haalde even diep adem en keek Rowan aan.
“Dankje..” sprak ze zachtjes naar hem, aangezien ze hem wilde bedanken dat hij op tijd was geweest, dat hij het gestopt had.
Caspar lag in het ziekenhuis, hij was zwaar gewond. Maar hij wist waarschijnlijk ook niks nuttigs want die bewaker die Steven had proberen te vermoorden wist ook niets. Ergens hoopte Katelynn dat hij gewoon dood zou gaan. Ze zou hem in ieder geval nooit meer willen zien. Ze zou echt niet weten hoe ze zou reageren als ze hem over een tijdje tegen zou komen. Of een van de andere mannen die haar verkracht hadden.. Opnieuw huiverde ze weer.
“Ik blijf nog even in bed. Maar het is oké als je even bij Steven gaat kijken,” zei ze nu tegen Rowan. Ze had vreselijk veel hoofdpijn en voelde zich misselijk. En ze schaamde zich een beetje voor hoe ze eruit zag, hoewel ze natuurlijk niet vrijwillig de drugs had genomen.

Rowan Rivers

Ze bedankte hem en hij glimlachte even zwakjes. 'Ik hou van je.' fluisterde hij. 'Ik zou alles voor je doen, echt alles.' zei hij daarna. Het was ook zo, hij ging tot het uiterste voor haar. Hij zag dat ze huiverde en ze zei dat ze nog even in bed bleef, maar het was prima als hij bij Steven ging kijken. 'Is goed. Als er iets is moet je roepen. Ik blijf in de buurt.' zei hij tegen haar. Hij gaf haar een kusje en hij merkte hoe enorm erg hij de neiging had om meteen verder te gaan, het verlangen was nog net zo erg. Heel even zoende hij haar iets intenser, maar daarna hield hij op. Hij kwam overeind en hij keek haar nog even aan, daarna ging hij naar beneden. Hij schonk een glas drank voor zichzelf in en daarna liep hij naar Steven toe. 'Hoe is het? Is de pijn te doen?' vroeg hij aan zijn vriend. Hij hoopte dat hij snel op zou knappen.

Steven Smith

Hij sliep nog veel, maar dat was goed volgens de artsen. Hij moest rustig aan doen en mocht eigenlijk ook nog niet staan en lopen. Tot nu toe luisterde hij daar best oké naar, maar dat was gewoon omdat hij ontzettend veel pijn had en heel snel moe was. Hij was ook te koppig om de medicatie te nemen.
Vandaag leek de pijn iets minder en was hij steeds langere periode wakker. De wonden zagen er ook goed uit en als het aan Steven lag zou hij binnenkort al weer gaan werken. Als hij een beetje zou kunnen lopen en minder gauw moe was.
Hij zat ietwat onderuit gezakt op de bank toen Rowan beneden kwam en hek vroeg hoe het ging.
“Het is te doen,” sprak hij. “Morgen ga ik maar weer hardlopen,” grapte hij grijnzend.

Rowan Rivers

Hij nam een slokje van de drank, hij voelde het branden in zijn keel. Het was eigenlijk wel een fijn gevoel. Steven zei dat het te doen was en daarna grapte hij dat hij morgen maar weer ging hardlopen. Hij staarde voor zich uit en de grap drong niet eens tot hem door. 'Lijkt mij niet slim.' mompelde hij, heel serieus. Daarna keek hij even op en zag hij dat Steven het niet serieus bedoelde. Natuurlijk niet. 'Sorry, ik heb niet echt mijn dag vandaag.' mompelde hij. 'Als je wilt slapen moet je gaan slapen, ik wil je ook helemaal niet wakker houden.' zei hij daarna. Hij nam een paar grote slokken van de cognac en hij leunde wat achterover. Hij voelde zich afschuwelijk. Hij was nog steeds kwaad om wat er gebeurd was en onrustig doordat het elke keer niet lukte tussen Katelynn en hem. Het maakte hem allemaal niet vrolijker.

Steven Smith

Door Rowan zijn serieuze reactie keek Steven op en kneep zijn ogen een beetje samen. Blijkbaar was er nog meer aan de hand, anders zou hij niet zo reageren. En hij zat ook alweer aan de alcohol, iets waar Steven natuurlijk ook altijd tegen was geweest en heel vaak ter discussie was gekomen toen ze nog samen woonden.
"Wat is er allemaal aan de hand?" vroeg hij nu aan Rowan, terwijl hij zijn hand even door zijn haren haalde. Het kon niet anders dan dat het gedoe was met Olaf.

Rowan Rivers

Steven vroeg nu alleen maar wat er allemaal aan de hand was en hij zuchtte even. Hij had het liever achter willen houden, maar Steven was zijn beste vriend en hij wilde niet tegen hem liegen, hij had duidelijk toch al door dat er iets mis was. Hij nam nog een grote slok en daarna keek hij opzij naar Steven. 'Olaf heeft Caspar omgekocht. Die heeft Katelynn gedrogeerd en hij stond op het punt haar te verkrachten toen ik binnenkwam.' mompelde hij. 'Ze lag naakt op tafel in de verhoorruimte. Het was niet zo leuk.' mompelde hij. Hij schonk zijn glas bij en hij sloot zijn ogen. 'Daarom ligt ze boven op bed, ze voelt zich niet echt lekker nu.' voegde hij er aan toe.

Steven Smith

Rowan zuchtte even, blijkbaar wilde hij het er liever niet over hebben. Maar dat was natuurlijk altijd zo wanneer het iets negatiefs betrof. Uiteindelijk keek Rowan opzij naar Steven en vertelde hij dat Olaf Caspar omgekocht had. Die had Katelynn gedrogeerd en had op het punt gestaan om haar te verkrachten toen Rowan binnen was gekomen. Ze had naakt op de tafel in de verhoorruimte gelegen. Daarom lag ze op bed boven, ze voelde zich niet zo lekker nu.
"Jezus.." reageerde Steven. Hij voelde meteen weer ontzettend veel woede opborrelen. Hij had gewoon echt zin om Olaf op te zoeken en hem eens goed terug te pakken voor alles. Hij haatte hem met heel zijn hart en elke keer als hij aan hem dacht voelde hij zich enorm kwaad.
"Gelukkig was je er op tijd," mompelde hij erachteraan. "Hoe is het met Caspar afgelopen?" vroeg hij toen, aangezien hij Rowan kende en hij er niet vanuit ging dat Rowan die man nog heelhuids de verhoorruimte uit zou laten lopen na zoiets.

Rowan Rivers

Hij begreep de reactie wel en hij voelde zich ongeveer hetzelfde, hij vond het verschrikkelijk. Helemaal doordat het precies allemaal verkeerd liep. Het ging niet goed tussen Katelynn en hem en daarna flikte Caspar zoiets, wat het nog net veel erger maakte. Dat soort dingen verziekten zijn relatie en het maakte hem verschrikkelijk kwaad. Hij schonk zijn glas weer vol en hij keek naar Steven, die zei dat hij gelukkig op tijd was. 'Deze keer ja, maar de vorige keren kon ik niets doen om haar te helpen en daar hebben we nu nog last van.' mompelde hij. Zijn seksleven ging Steven niet zo heel erg veel aan, maar het zat hem enorm dwars, het was voor hem wel belangrijk. Toen hij vroeg hoe het met Caspar afgelopen was schudde hij zijn hoofd even. 'Niet heel goed. Het laatste wat ik hoorde is dat hij in kritieke toestand in het ziekenhuis ligt. Collega's hebben hem nog wel gereanimeerd, maar ik denk niet dat hij er goed van af komt. En terecht. Ik had nog een kogel door zijn kop moeten schieten om het af te maken.' mompelde hij. Caspar had het flink verpest, dat was duidelijk. Hij was op dat moment alleen meer bezig geweest met het zorgen voor Katelynn en hij wist dat hij Caspar genoeg verwond had om hem uit te schakelen. Dat was het belangrijkste. Hij dronk nog wat van de drank en hij staarde in gedachten voor zich uit, dit alles hield hem constant bezig. Hij was al dagen achter elkaar constant gestresst en dat begon zijn tol te eisen op mentaal vlak.

Steven Smith

Hij keek ietwat afkeurend naar Rowan die zijn glas weer volschonk, maar zei er nog niks over. Rowan zei dat hij inderdaad deze keer op tijd was, maar de vorige keren niets kon doen om Katelynn te helpen en dat ze daar nu nog steeds last van hadden.
"Dat is ook niet zo gek natuurlijk, het is allemaal nog niet zo heel lang terug.. Katelynn is een sterke vrouw maar zoiets gaat je niet in je koude kleren zitten.." reageerde hij daarop. Hij wilde bijna zeggen dat Andrea het ook moeilijk had gehad na een soortgelijke gebeurtenis, maar besloot dat toch niet te zeggen aangezien het Rowan waarschijnlijk niet gerust zou stellen. Andrea had immers een paar maanden erna zelfmoord gepleegd omdat ze er gewoon niet mee had kunnen leven.
Steven zuchtte even zacht en er trokken wat steken door zijn buikwond heen, waardoor hij kort zijn kaken even op elkaar klemde.
Rowan vertelde nu dat het niet heel erg goed met Caspar afgelopen was. Het laatste wat Rowan had gehoord was dat hij in kritieke toestand in het ziekenhuis lag. De collega's hadden hem nog gereanimeerd maar hij verwachtte niet dat hij het er goed vanaf zou brengen. Rowan vond dat terecht en zei dat hij een kogel door zijn kop had moeten schieten.
"Misschien maar goed dat je dat niet gedaan heb," reageerde Steven daar nu op. "Een kogel door iemand zijn kop is meestal niet zo'n succes bij het OM. Nu kunnen ze het nog op zelfverdediging gooien.."

Rowan Rivers

Hij knikte langzaam door wat Steven zei. 'Ik weet het, ik doe vreselijk mijn best om geduldig te zijn en elke keer hebben wij allebei het gevoel dat het wel kan en dat het goed gaat, maar blijkt het niet zo te zijn. Er is niets zo frustrerend als dat en het zorgt voor een enorme druk op alles.' zei hij zacht tegen haar. Steven vertelde hem daarna dat het misschien maar goed was dat hij het niet gedaan had, een kogel door zijn kop was geen succes bij het OM. Nu konden ze het nog op zelfverdediging gooien. 'Het is maar goed dat ik een relatie heb met Katelynn, want anders zou ik allang weggestuurd zijn.' mompelde hij. Zijn acties van de afgelopen tijd maakten het allemaal niet veel beter. Hij kon het nu nog redelijk verantwoorden, maar het maakte alles niet makkelijker. 'We moeten gewoon Olaf vinden, hem afmaken en terug gaan naar het normale leven. Het normale leven is voor ons tegenwoordig al moeilijk genoeg.' mompelde hij zachtjes. Hij schonk zijn glas weer bij en hij wreef langs zijn hoofd. Hij had lichte hoofdpijn van de spanning, hij baalde vreselijk van vandaag. Als hij zijn ogen sloot zag hij Katelynn weer op de tafel liggen, met Caspar. Terwijl hij niets met haar kon doen. Hij klemde zijn kaken even op elkaar om niet te boos te worden, maar dat was lastig.

Steven Smith

"Het heeft tijd nodig, uiteindelijk zal het slijten, maar dat kan lang duren.." sprak Steven weer over de situatie tussen Rowan en Katelynn. Hij rekte zich even een beetje uit omdat zijn spieren stijf aanvoelden, maar had daar direct spijt van toen er een flinke steek door de wond trok. Hij vloekte even zacht en binnensmonds en legde zijn hand op de plek.
"Katelynn is niet altijd een favoriet persoon van mij geweest, maar ik ben nu wel van mening dat het een topwijf is," zei Steven toen Rowan zei dat het maar goed was dat hij een relatie met Katelynn had. Hoewel Katelynn zich altijd aan de regeltjes probeerde te houden, loste ze wel alles op en hield ze zich ook vrij taai met hun problemen.
Rowan begon nu over Olaf en daardoor spande Steven meteen een beetje aan. "Ik kan niet wachten tot ik die vent in handen krijg. Geloof mij, dan is hij nog niet jarig. Als ik weer een beetje kan lopen zal ik hem krijgen," gromde hij lichtelijk agressief. Het lag hem vooral ook heel gevoelig doordat Olaf jarenlang een hele goede vriend was geweest van hem, en hij nu blijkbaar ineens achter alle vreselijke gebeurtenissen van de afgelopen tijd zat. Dat had Steven echt mentaal een knauw gegeven, dat deed hem echt verschrikkelijk veel pijn en hij werd er woest van.


Katelynn Camryn Leighton

Ze was weer even in slaap weggezakt, maar werd even later weer wakker. Haar hoofd barstte nog net niet uit elkaar van de hoofdpijn en ze was echt kotsmisselijk. Langzaam ging ze wat meer rechtop zitten en probeerde de misselijkheid weg te slikken, maar dat lukte niet echt. Uiteindelijk sloeg ze haar benen over de bedrand en stapte ze ietwat wankel uit bed. Haar hoofd bonkte en ze wreef even over haar slapen terwijl ze met kleine stapjes richting de badkamer liep. Daar trok ze het kastje open om een pijnstiller te zoeken, maar terwijl ze in het kastje rommelde overviel de misselijkheid haar weer enorm. Ze draaide zich om en begon toen boven de toilet over te geven. Haar hele lichaam begon te trillen en ze voelde zich echt heel erg rot. Nog nooit had ze drugs gebruikt en ze wist nu ook dat ze dat nooit zomaar zou gaan doen.