Police Life

Rowan Rivers

Hij zag dat ze overeind kwam en naast hem kwam zitten. Dat zorgde ervoor dat hij zwakjes glimlachte en zijn arm om haar heen sloeg. Hij voelde zijn ogen dichtvallen, maar hij deed alles om wakker te blijven, om helder te blijven. Het ging alleen niet. Hij had geen idee hoe lang ze hier zaten, geen idee hoe veel tijd er voorbij ging, maar hij merkte dat hij wegzakte. Hij leunde tegen Katelynn aan en hij voelde dat hij zijn ogen bijna niet meer open kreeg en uiteindelijk gaf hij het maar op. Misschien zou het hem goed doen om wat meer tot rust te komen, om even te slapen.

Katelynn Camryn Leighton

De tijd tikte voorbij. En er leek niets te veranderen. Behalve de geur van Olaf's lichaam, die steeds onsmakelijker werd. Katelynn wist totaal niet hoe lang ze hier ondertussen al zaten; te lang, dat sowieso. Het meest van de tijd lag ze tegen Rowan aan. Behalve als ze in slaap was gevallen en uit een flinke nachtmerrie wakker schrok. Dan zag ze hem af en toe aan als Olaf en raakte ze weer volledig in paniek.
De pijn was nog niet bepaald minder geworden. Haar spieren waren alleen maar stijver geworden en ze kon amper staan. Maar het besef van de pijn nam wel af. Ze leek het steeds minder te voelen en ze was ook steeds afweziger. En naarmate er meer tijd verstreek, wist ze steeds zekerder dat ze hier niet meer weg zouden komen en dat ze hier zouden sterven.

Rowan Rivers

Na een tijdje knipperde hij met zijn ogen en hij keek naar Katelynn. Hij bracht zijn hand omhoog en hij zag hoe erg zijn vingers trilden. Hoe lang waren ze hier al? Hij probeerde overeind te komen, maar hij voelde dat hij amper nog op zijn benen kon staan. Hij was vreselijk zwak. Hij leunde tegen de muur aan en hij strompelde zo een beetje naar de deur, maar hij wist dat die niet open zou gaan. Hij legde zijn hoofd er tegen aan en hij sloot zijn ogen een tijdje, daarna draaide hij zich om en liep hij naar het lichaam van Olaf toe. Hij boog er over heen en hij zag dat het er niet zo lekker uit zag. Dat betekende dat Katelynn en hij hier al even zaten. Hij liep langzaam naar haar toe en hij liet zich weer tegen de muur aan zakken. Hij voelde zich vreselijk zwak en hij wist dat het alleen maar erger zou worden. Als ze hier niet snel uitkwamen, zou het te laat zijn. Hij legde zijn hoofd weer tegen haar aan en hij pakte haar hand vast. 'Ik hou van je.' fluisterde hij, zijn stem klonk schor en net zo zwak als hij zich voelde. Hij had totaal geen idee meer van tijdsbesef, hij was dat allang kwijt en toen hij na een tijdje nog eens probeerde op te staan, ging het niet. Hij kreeg het niet meer voor elkaar.

Katelynn Camryn Leighton

Haar ogen vielen constant dicht, ze was nog maar heel weinig echt bij bewustzijn. En eigenlijk gaf ze zich er ook al een beetje aan toe, ze had niet het idee dat het nog zin had om te vechten. Ze wilde niet langer lijden dan nodig. Als ze hier dood zouden gaan, zou ze liever nog vandaag dood gaan dan morgen.
Ze keek even zwakjes op toen Rowan weer tegen haar aan kwam zitten en haar hand vastpakte. Hij zei dat hij van haar hield en ze wilde naar hem glimlachen, maar haar gezicht werkte niet mee. Ze bewoog haar mond een beetje, maar ook de woorden kwamen niet meer over haar lippen. Wel wist ze heel zachtjes een beetje in Rowan zijn hand te knijpen.

Rowan Rivers

Hoewel hij mentaal gezien sterk probeerde te blijven, merkte hij dat die gedachten veranderden. Lichamelijk was hij op, hij wist dat het mentale hem nu overeind hield, maar langzaam maar zeker begon hij op te geven. Het was heel rustig hier, hij was dicht bij Katelynn, was het zo erg om op deze manier dood te gaan? Het was niet wat hij zich voorgesteld had. Heel vaak was hij bang geweest voor de dood of had hij het bijna onder ogen gezien, maar altijd als hij het zich voorstelde, zag het er anders uit dan dit. Heel anders. Dit was ergens bijna laf. Maar wel rustig. Langzaam maar zeker zakte hij meer tegen Katelynn aan en raakte hij echt bewusteloos, hij kwam ook niet meer bij.

Katelynn Camryn Leighton

Er ging nog een behoorlijke tijd voorbij, maar Katelynn merkte er niets meer van, ze was constant buiten bewustzijn en had het eigenlijk al wel geaccepteerd.
Dat Steven hen uiteindelijk gevonden had, met hulp van Mack, had ze totaal niet doorgehad. Evenals de reis naar het ziekenhuis en de dagen daarop volgend.
Toen ze uiteindelijk weer een beetje bij kwam, begreep ze er helemaal niets meer van. Ze was volledig in de war, wist totaal niet waar ze was en was doodsbang. Haar lichaam had juist rust nodig en omdat ze zich ineens zo druk maakte werd ze direct weer in slaap gebracht, om haarzelf te beschermen. Uren later gebeurde hetzelfde eigenlijk weer. Een aantal artsen verzamelden zich om haar bed heen en ze kreeg een kalmeringsmiddel toegediend, maar daar brak ze keihard doorheen. Hoe meer de artsen haar rustig probeerden te houden, hoe erger het werd. De hartmonitor piepte gevaarlijk en er gingen meerdere alarmen. Ze zag elke keer Olaf en Wessel voor haar, en het lichaam van Olaf. Ze beleefde de vreselijke momenten keer op keer en werd er echt gewoon gek van. Elke keer als iemand haar aanraakte reageerde ze ontzettend fel en volledig in paniek. Opnieuw werd ze in slaap gebracht omdat ze gewoonweg niet wisten wat ze met haar aanmoesten op dit moment. Ze hoopten dat het mettertijd beter zou worden. Want in plaats van vooruit, ging Katelynn alleen maar met flinke sprongen achteruit. Maar daar leek het nog niet echt op.

Rowan Rivers

Toen hij wakker werd, voelde hij zich wazig. Heel erg wazig. Hij kon zich maar slecht bewegen en het was alsof hij niet scherp zag. Ook waren zijn herinneringen door elkaar geschut en had hij eigenlijk eerst geen idee waar hij was. Of wie hij was. Dat werd met het verstrijken van de uren beter, maar nog steeds voelde hij zich heel erg zwak. Hij kon nog niet eens zijn arm optillen en dat maakte hem heel angstig. Hij wilde iets kunnen doen, hij wilde kunnen bewegen. Hij moest kunnen bewegen om zichzelf te verdedigen. Dat was eigenlijk het enige waar hij constant mee bezig was. Wat was er gebeurd? Waar was hij? Hij was zo ver weg dat hij niet eens echt doorhad dat hij in het ziekenhuis was. Hij herkende niets hier, niemand, hij had geen idee wat er gebeurd was. Het was alsof hij vergeten was wat er allemaal aan de hand was.

Katelynn Camryn Leighton

De artsen deden echt hun uiterste best met haar, maar niets werkte. Bij een hardere aanpak flipte ze zo erg dat ze al gauw zelf weer out raakte en bij een geduldige aanpak gebeurde eigenlijk ongeveer hetzelfde. Uiteindelijk hadden ze haar verplaatst naar een ruimte waar haast niemand kwam en besloten ze haar even met rust te laten, misschien dat ze dan vanzelf wat verbeterde. Ze vreesden dat ze een hersentrauma had opgelopen, omdat haar jukbeen voor een deel verbrijzeld was. Dat sterkte haar opgelopen trauma’s alleen maar meer aan. Vooral nu ze nog niet helder kon nadenken.

Rowan Rivers

Na een tijdje begon hij zich iets sterker te voelen, waardoor hij rechtop ging zitten. Hij staarde in de kamer, naar de slangetjes die langs het bed liepen. Nu pas drong tot hem door dat hij in een ziekenhuis was. Hij keek naar zijn handen, daarna keek hij weer langzaam op. Toen er artsen binnenkwamen kreeg hij te horen dat hij ernstig verzwakt was, doordat hij dagen niets te eten en te drinken had gehad. Hij kwam er wel weer bovenop, maar het had tijd nodig. Verder was er niets aan de hand. Hij kon zich niet echt iets herinneren van de afgelopen dagen. Alles liep door elkaar en hij wist niet eens echt welke maand het was. Volgens de artsen hoorde dat erbij, het kon zijn dat hij geheugenverlies had en in de war was door wat er gebeurd was, doordat zijn lichaam zo had moeten vechten om te overleven. De kans was groot dat het wel weer terugkwam. De artsen lieten hem alleen en na een paar uur had hij het gevoel dat hij genoeg kracht had en besloot hij uit bed te gaan. Het kon wel, hij moest gewoon voorzichtig doen. Dat was prima, dat kon hij wel. Langzaam liep hij door de kamer naar de gang, hij leunde wat tegen de muur aan, hij voelde zijn benen soms wat trillen door de kracht. Na een tijdje zo gelopen te hebben kwam er opnieuw een arts naar hem toe. De man had het over een vrouw, die samen met hem binnengebracht was en blijkbaar nogal doorgedraaid was. Hij wist niet echt waar het over ging, maar de arts vroeg of hij niet een kijkje bij haar kon nemen. Ze lag aan het einde van de gang. Het maakte hem niet zo veel uit, hij kon wel gaan kijken. Hij liep langzaam naar de deur van de kamer toe en hij opende die, daarna bleef hij in de deuropening staan en staarde hij naar het bed. Was hij samen met haar naar binnen gebracht? Hij kwam langzaam dichterbij en hij keek onderzoekend naar haar.

Katelynn Camryn Leighton

Haar gedachten en emoties zaten allemaal door elkaar gehusseld, ze begreep nog maar weinig van wat er gebeurd was en wist niet eens echt dat ze in het ziekenhuis lag.
Ze kreeg nog altijd kalmeringsmiddelen toegediend omdat ze anders echt flipte. Wanneer ze bij bewustzijn was kon niemand aan haar zitten.
Ze was weer een hele tijd buiten bewustzijn geweest, maar kwam nu weer bij. Haar wang tot aan haar slaap was dik en blauw, haar onderlip was dik en er zat een korst op en ook haar wenkbrauw was kapot. Haar huid zag grauw en haar altijd zo aanwezige, vrolijke en zelfverzekerde blik was ver te zoeken. Ze keek onwijs wazig uit haar ogen en lag er gespannen bij. Zeer alert en angstig.
Toen er weer voetstappen klonken en er even later iemand aan haar bed stond spande ze zich direct meer aan en versnelde haar ademhaling. Ze zag ontzettend onscherp, maar ergens leek ze Rowan wel te herkennen. Al maakte dat haar tot nu toe nog niet minder angstig. Hij had haar niet kunnen beschermen en zij had geen idee waar ze was, maar had wel het idee dat ze er opnieuw alleen voor stond.

Rowan Rivers

Hij zag haar naar hem kijken en hij staarde terug naar haar. Hij begreep nog steeds helemaal niets van deze situatie en dat zorgde ervoor dat hij ook niets zei. Hij had geen idee waarom hij samen met haar was geweest, maar als hij naar haar keek zag hij momenten voor zijn ogen flitsen van hun samen. Dat maakte de verwarring alleen maar groter. Wat deed hij in godsnaam samen met de officier van justitie? Wat waren dat voor herinneringen en waarom lag ze hier? 'Niet bang zijn.. we zijn in het ziekenhuis. Er gaat niets gebeuren.' Zei hij zacht tegen haar. Hij bleef naar haar staren en hij dacht aan de dromen die hij had. Dat hij opgesloten zat. Daar was iemand bij geweest, was zij dat? Hij kon het niet echt geloven allemaal. Dit was een hele rare situatie. Hij hoopte gewoon dat ze iets rustiger zou worden, ze zag er niet echt goed uit zo.

Katelynn Camryn Leighton

Ze knipperde verwoed met haar ogen en haar beeld werd langzaamaan wat scherper. Haar hoofd bonkte als een gek allerlei gedachten bleven door haar hoofd vliegen. De beelden bleven haar maar lastig vallen en dat kostte haar enorm veel energie. Ze trilde van angst en spanning en keek Rowan aan. Heel langzaam drong het tot haar door wie het was, maar ze bleef enorm wantrouwend.
“Rowan..?” vroeg ze zacht en verward. Haar stem klonk hees en breekbaar.

Rowan Rivers

Hij bleef onderzoekend naar haar kijken, alsof hij dan opeens alle antwoorden op zijn vragen zou krijgen. Toen ze zijn naam hoorde glimlachte hij zwak. 'Ik ben het... rustig maar. Ik blijf bij je.' Zei hij. Er kwamen steeds meer vage herinneringen terug en hij zag zichzelf in die herinneringen steeds vaker met Katelynn. Hij begreep nog steeds niet helemaal waarom dat was en wat er speelde tussen hun, maar voor nu maakte dat niet zo veel uit. Hij vond het niet erg om bij haar te zitten en misschien gaf haar dat een iets rustiger gevoel. Hij hoopte het maar, hij vond het heel vervelend om te moeten zien hoe bang ze was. Hij had heel erg de neiging om aan haar te vragen wat er tussen hun precies was, maar hij was bang dat hij haar in de war zou brengen, dus hield hij zijn mond. Het werd vast vanzelf duidelijker. Daar ging hij wel vanuit, hij kreeg nu al meer herinneringen terug en dat zou waarschijnlijk alleen nog maar meer worden.

Katelynn Camryn Leighton

Op een gegeven moment zakte ze weer weg. Haar lichaam had het zwaar en maakte het haarzelf niet makkelijk.
Pas een paar uur later ontwaakte ze weer. Opnieuw volledig gedesoriënteerd en in paniek. Ze zag Olaf voor haar, alsof hij naast haar zat. Ze hapte naar adem en begon langzaam wel te beseffen dat het waanbeelden waren, maar ze wist niet hoe ze er vanaf kon komen. De pijn in haar lichaam begon ook wat meer tot haar door te dringen en ze kreunde gedempt. De tranen stonden in haar ogen, ze voelde zich echt niet goed en ze werd er een beetje hopeloos en moedeloos van. Steeds meer begon tot haar door te dringen wat er met haar gebeurd was en wat zijzelf had gedaan. Ze begon haarzelf af te vragen hoe ze daar ooit mee zou moeten leren leven. Kon ze dat wel?

Rowan Rivers

Hij zat naast haar bed, ook al was ze weggezakt. Hij voelde zich een soort van verplicht om bij haar te blijven en alleen in de kamer zitten vond hij ook niet fijn. Hij had zijn ogen gesloten en hij schrok op toen ze in paniek raakte. 'Katelynn... rustig aan. Er is niets aan de hand... rustig maar...' Zei hij, al vond hij het heel moeilijk om zelf kalm te blijven. Hij was dus samen met haar binnengebracht dus was hij bij haar geweest. Waarom was ze zo bang? Wat was er gebeurd? Blijkbaar iets heel ergs, maar hij wist het niet en dat was ergens ook best wel beangstigend. Hij vond het een vreselijk gevoel dat alles zo onbekend was. Hij pakte nu heel voorzichtig haar hand vast en hij bleef naar haar kijken. Zijn blauwe ogen strak op haar gericht. 'Waren we aan het werk?' Vroeg hij nu zacht en voorzichtig. Hij moest er nu gewoon meer over weten.

Katelynn Camryn Leighton

Haar handen trilden en ze was constant ontzettend alert en gespannen. Ze deed echt haar best om wat te kalmeren, maar ze was zo in de war en alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd hadden haar echt opgebroken.
Rowan was er nogsteeds. En ergens voelde het zelfs een beetje ongemakkelijk. Ze schaamde zich dood voor wat ze had gedaan en wat haar overkomen was. Ze had zich nog nooit zó onzeker gevoeld.
Rowan pakte haar hand vast en Katelynn keek hem met betraande ogen aan. Uit het niets vroeg hij of ze aan het werk waren geweest, waardoor Katelynn hem verbaasd en verward aankeek. Ze begreep gewoon niet goed wat hij bedoelde.
“Wat?” mompelde ze zachtjes. “Nee?” Ze legde haar hoofd in het kussen en zuchtte zachtjes. Ze voelde zich echt beroerd.

Rowan Rivers

Hij ademde langzaam in en uit en ze was duidelijk verbaasd door zijn vraag. Ze waren niet aan het werk geweest. Wat deden ze dan samen? 'Ik begrijp het niet.' Zei hij zachtjes. Was hij bij de rechtbank geweest? Daar kwam hij niet zo vaak. Was er iets bij de rechtbank gebeurd? Waar was Steven? Hij had zo veel vragen en hij was bang om ze te stellen. 'Ik begrijp niet zo goed wat wij samen deden... Ik.. Ik heb geen idee wat er gebeurd is.' Zei hij nu eerlijk tegen haar. Het was duidelijk erg, anders was ze vast niet zo enorm van slag. 'Ik zie flitsen van ons samen, maar ik snap er helemaal niets van.' Gaf hij toe. Hij keek naar zijn hand op die van haar en daarna keek hij weer in haar ogen. Alles was zo vaag in zijn hoofd.

Katelynn Camryn Leighton

Haar hoofd bonkte als een gek. Ze sloot haar ogen even, maar direct schoten er weer allerlei beelden door haar hoofd waardoor ze haar ogen gauw weer opende.
Rowan vroeg wat er gebeurd was, hij leek het allemaal niet meer te weten. Katelynn staarde hem ietwat geschokt aan en wist eigenlijk gewoon niet wat ze moest zeggen. Ze wist geen juiste woorden te vinden. Ze slikte moeizaam en keek even weg. Ook vroeg ze zich serieus af waar Rowan was. Het was niets voor hem om nu niet hier te zijn. Lincoln was hier immers en Rowan ook.. Ze haalde weer even diep en trillend adem en haalde haar hand stijfjes door haar haren.
“Jij was meegenomen.. En toen.. Ik.. Daarna hadden ze mij ook daar opgesloten en..” ze schudde langzaam haar hoofd. Ze kon het gewoon echt niet. Ze merkte meteen dat haar lichaam weer volledig gespannen werd en dat ze weer bijna begon te flippen omdat alles weer heel duidelijk terugkwam.

Rowan Rivers

Ze begon te vertellen en hij luisterde naar haar, maar hij werd niet veel wijzer van wat ze zei. Helemaal niet zelfs. Ze raakte ook weer in paniek en daardoor kwam hij nu overeind. Hij kwam op de rand van haar bed zitten en hij pakte haar hand weer vast. 'Rustig maar... Ik zal het er niet meer over hebben. Het is goed zo. Ik weet het vast later allemaal weer. Je hoeft nu niet meer bang te zijn, ik zal bij je blijven, oké?' Vroeg hij zachtjes. Hij wilde haar heel graag gerust stellen, al was het ergens een beetje raar om dat te doen bij haar. Hoewel hij Katelynn altijd aantrekkelijk had gevonden, bleef ze wel de officier van justitie. Waar was ze zo vreselijk bang voor? En wat had hij daar mee te maken? Ergens leek ze wel vertrouwen in hem te hebben, dus dat was goed . Hij hoopte dat dat er voor kon zorgen dat ze wat rustiger bleef. 'Probeer wat uit te rusten. Ik zal bij je blijven zitten, dat beloof ik.'

Katelynn Camryn Leighton

Beelden van wat er gebeurd was flitsten door haar hoofd en haar ademhaling versnelde weer wat. Hoe moest ze die beelden ooit gaan negeren? Tranen sprongen weer in haar ogen en haar hart ging weer als een gek tekeer. Ze staarde naar het plafond en probeerde weer wat te kalmeren, maar ze werd alleen maar benauwder. Alsof iemand haar keel dichtkneep en of er een stuk beton op haar borstkas lag. Een heel naar en beangstigend gevoel.
Uiteindelijk zakte het weer een beetje weg, maar ze bleef gespannen. Haar lichaam had echt rust nodig, maar ze kon het haarzelf niet geven.
Ze keek weer even kort naar Rowan. Haar dikke, bebloede lip trilde een beetje en ze probeerde enigszins op adem te komen. De wereld draaide om haar heen en haar lichaam had het loodzwaar.
“Ik hou van je..” fluisterde ze zacht en hees, waarna haar ogen haast direct wegrolden en ze weer buiten bewustzijn raakte.

Rowan Rivers

Hij bleef naar haar kijken, naar de angst en onrust in haar ogen. Het gaf hem een rot gevoel. Wat was er met haar gebeurd? Wie had haar dit aangedaan? Het maakte hem ergens ook heel kwaad. Hij vond het onterecht, wat het ook was. Hij zag dat ze nu ook naar hem keek en hij kneep zachtjes in haar hand. Ze moest sterk blijven, dat was de enige manier waarop ze hier bovenop zou komen. Ze zei dat ze van hem hield en daardoor staarde hij haar aan. Ze hield van hem? Hij begreep hier echt niets van en op het moment dat hij naar duidelijkheid wilde vragen zakte ze weg. Hij ging weer op de stoel naast haar bed zitten en hij bleef naar haar staren. Ze hield van hem?

Katelynn Camryn Leighton

Ze was een flink lange tijd buiten bewustzijn. Af en toe kwam er een arts langs om haar te controleren, maar ze konden niet zoveel meer voor haar doen, behalve pijnstillers geven en kalmeringsmiddelen.
Pas diep in de nacht schrok ze weer wakker uit een enorme nachtmerrie. Het was allemaal ontzettend realistisch geweest en ze had weer echt even de tijd nodig om te beseffen dat het allemaal voorbij was nu.

Rowan Rivers

Hoewel hij nogal in de war was door alles en hij hier eigenlijk niet zo veel te zoeken had als ze sliep, was hij bij haar blijven zitten. Hij kon zelf toch niet slapen en hij zat hier verder niets te doen, dus kon hij wel bij haar blijven. Hij was wel wat weggezakt in slaap, tot ze opeens wakker schrok. Hij schoot daardoor overeind en hij liet zijn hand naar het wapen glijden, maar die had hij niet. Natuurlijk niet. Meteen keek hij naar Katelynn. 'Gaat het?' vroeg hij zacht. Hij ging weer zitten, onverwachts opspringen was voor zijn lichaam nogal zwaar. Dan stond hij flink te wankelen en hij wilde het liefste zo snel mogelijk hier weg zijn, dan moest hij goed herstellen. Hij bleef naar Katelynn kijken, nog steeds wat in de war door wat ze tegen hem gezegd had. Misschien was ze zelf wel in de war door alle medicijnen die ze kreeg.

Katelynn Camryn Leighton

Ze voelde zich flink afwezig en kon daardoor ook totaal niet helder nadenken. Haar hoofd bonkte nogsteeds als een gek, maar dat zou waarschijnlijk ook nog wel een tijd aanhouden.
Toen ze even opzij keek schrok ze zich rot toen ze iemand zag zitten, maar niet veel later besefte ze alweer dat het Rowan was die er zat. Hij vroeg haar of het ging, waarna ze haar schouders een beetje ophaalde. Echt goed ging het natuurlijk niet, ze was nog steeds constant vreselijk van slag en leek het gewoon allemaal geen plekje te kunnen geven. Haar mond was kurkdroog en ze voelde zich misselijk. Moeizaam slikte ze even.
"Heb je Steven al gesproken?" vroeg ze Rowan nu zachtjes en schor.

Rowan Rivers

'Rustig blijven, dat is het belangrijkste. Dan komt het uiteindelijk allemaal goed.' zei hij zacht tegen haar. Ze vroeg of hij Steven had gesproken. Hij staarde haar aan en hij dacht na over wat ze bedoelde. Hij had Steven nog niet gezien, nee. Had hij iets te bespreken met Steven? Wat was er nou gebeurd? Hij bleef naar haar staren en daarna wreef hij langs zijn voorhoofd. 'Ik... nee, ik geloof niet dat ik hem gesproken heb.' zei hij wat in gedachten verzonken. 'Waarom moet ik hem spreken?' vroeg hij daarna aan haar. 'Is er iets aan de hand?'