Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze wist echt niet meer waar ze het moest zoeken en wist ook niet meer wat ze moest zeggen. Aan de andere kant van de lijn werden nog wat dingen gezegd maar ze volgde het niet meer. Uiteindelijk drukte ze het gesprek gewoon weg en stopte ze haar mobiel in haar zak. Haar gezicht zag nog altijd lijkbleek en ze trilde hevig. Hoe konden ze dit doen? Hoe moest zij in godsnaam normaal doorgaan met haar leven op deze manier? Ze beet op haar lip en keek met betraande ogen naar Rowan, die opeens naast haar stond en haar vasthield. Er zat een brok in haar keel en ze wist gewoon echt niet wat ze moest zeggen. Af en toe schoten er weer beelden door haar hoofd, beelden die ze helemaal niet meer wilde zien en waar ze gewoon echt naar van werd. Haar ademhaling was zo snel dat ze er flink benauwd van werd, maar ze had moeite om haarzelf weer te kalmeren.

Rowan Rivers

Hij hield Katelynn tegen zijn lichaam aan, terwijl hij rustig over haar arm heen streek. 'Rustig maar, kom, ga even zitten.' zei hij zacht. Hij nam haar mee naar de bank en hij pakte haar hand stevig vast, terwijl hij bezorgd naar haar keek. Waar kwam dit vandaan? Hij snapte er helemaal niets van. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij dus ook, nog steeds bezorgd. Deze reactie kwam echt niet uit het niets, ze zou er wel een goede reden voor hebben. Waarom was ze zo overstuur? Hij streek een traan van haar gezicht af en hij bleef naar haar kijken.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan hield haar dicht tegen hem aan en streek over haar arm, maar ze voelde het geen eens. Hij nam haar mee naar de bank en ze ging trillend zitten. Ze staarde voor haar uit en was in haar hoofd al allemaal doemscenario’s aan het bedenken. Die gast was ziek in zijn hoofd, ze wist waar hij toe in staat was en hij leek haar behoorlijk leuk te vinden, op een zieke manier. Een rilling trok over haar lichaam en ze keek Rowan aan met rood aangelopen ogen.
“Hij... Ze.. Ze laten hem vrij..” stamelde ze zachtjes tegen Rowan. Ze kon zijn naam niet eens uitspreken. Die man had haar volledig kapotgemaakt. Ze had zoveel moeite gedaan om er weer bovenop te komen.

Rowan Rivers

Ze leek niet echt terug te komen in de realiteit, maar ze gaf hem tenminste wel iets meer info. Ze lieten hem vrij. Dat kon alleen maar over Wessel gaan. Hij voelde dat hij kwaad wilde reageren, maar hij slikte al zijn woede in en hij bleef verrassend kalm. Hij pakte Katelynn nu stevig vast en hij legde zijn hand onder haar kin, zodat ze hem wel aan moest kijken. 'luister naar mij, Katelynn. Hij zal je nooit meer aanraken. Hij zal nooit meer iets doen om jou in gevaar te brengen. Je hoeft nooit meer bang voor hem te zijn, oké? Zoiets als dit flikt hij echt niet nog eens. En als het wel zo is, zorg ik ervoor dat het de laatste keer was. Je moet niet bang voor hem zijn, daar schiet je niets mee op. Ik begrijp het heel goed, maar je moet je niet op die manier laten beïnvloeden. Hij heeft geluk dat hij nu vrij komt en hij weet dat als hij ook maar in jouw buurt komt, dat klaar is. Hij zal niets doen.'

Katelynn Camryn Leighton

Ze slikte even moeizaam en keek Rowan aan. Ze luisterde naar zijn woorden, maar vond het moeilijk om zich echt niet bang te voelen. Uiteindelijk sloeg ze haar blik weer neer en wreef even in haar ogen.
“Ze hadden niet genoeg bewijs..” mompelde ze nu zachtjes. “Hoe kunnen ze nou niet genoeg bewijs hebben? Hoeveel meer bewijs willen ze hebben?” vroeg ze emotioneel. Ze zuchtte even zachtjes en haalde diep adem om wat te kalmeren.
“Ze kunnen niet aantonen dat hij alles aangericht heeft. Ze hebben nergens zijn DNA kunnen vinden. En hij houdt stug vol dat hij daar nog nooit geweest is. En mij nog nooit gezien heeft..” ze schudde haar hoofd even. Dit was echt een nachtmerrie. Wat als ze hem tegen zou komen op straat? Ze huiverde even.
“Hij is ziek in zijn hoofd, Rowan.. Hij zei dat hij van mij hield..”

Rowan Rivers

'Katelynn, rustig nou. Hier schiet je totaal niets mee op.' zei hij doordringend tegen haar. 'We kunnen er niets aan veranderen. Als er niet genoeg bewijs is, is er niet genoeg bewijs. Natuurlijk is hij hartstikke ziek in zijn hoofd, maar hij zal afstand van je houden en zodra hij dat niet doet, zit hij vast en komt hij niet meer zo makkelijk vrij.' zei hij tegen haar. Hij streek langzaam langs haar wang en hij bleef haar aankijken. 'Je kunt niet je hele leven in angst leven. Dat gaat niet. Dan is het allemaal voor niets.' zei hij daarna tegen haar. Angst zou haar niet verder helpen. Hij kwam overeind en hij schonk een glas water voor haar in, wat hij haar aangaf. 'Hier, drink wat. Dan kom je weer een beetje tot rust.' zei hij zachtjes. Hij zou zo naar het bureau gaan en dit met Steven overleggen, dan was hij tenminste op de hoogte. Hij ging ook een poging doen om er achter te komen waar Wessel naar toe was nu. Of hij ergens een huis had, familie had, wat dan ook. Hij wist nog niet precies wat hij met die info ging doen, maar het was handig om te weten.

Katelynn Camryn Leighton

Ze haalde haar trillende hand door haar haren en haalde even diep adem. Ze wist dat Rowan gelijk had, als Wessel nog iets zou flikken zou hij echt vast komen te zitten. Maar ze wist ook dat ze niet nog een keer zoiets mee wilde maken. Één keer was al vreselijk genoeg. Ze zuchtte even zachtjes en staarde naar haar handen.
Rowan stond op en bracht haar een glas water. Ze pakte het van hem aan en nam een paar slokken water.
"Dankje.." sprak ze zachtjes. Langzaam aan werd ze wel weer iets rustiger, maar het angstige gevoel bleef wel.
"Ik wil ook niet bang zijn.." sprak ze nu zachtjes. Ze nam nog een paar slokken water en beet op haar lip. De angst wegstoppen was alleen erg lastig. Ze had Wessel zijn woorden gehoord en dat had haar sterk doen vermoeden dat hij haar nooit met rust zou laten wanneer hij vrij zou komen.

Rowan Rivers

Ze bedankte hem en ze zei dat ze ook niet bang wilde zijn. 'Dat weet ik, je kiest er niet echt zelf voor. Zo bedoel ik het ook niet, ik weet dat je dit niet wilt.' zei hij tegen haar. 'Ik ben ook gewoon kwaad. Niet op jou, natuurlijk, maar op de situatie. Maar het komt goed, echt. Daar heb ik alle vertrouwen in.' zei hij tegen haar. Hij drukte zijn lippen op haar wang en daarna kwam hij weer wat overeind. 'Zal ik je naar de rechtbank brengen? Dan rij ik daarna door naar het bureau. Ik kan je vanmiddag ook weer ophalen.' stelde hij voor. Misschien voelde ze zich dan iets veiliger, hij hoopte het maar. Het gaf hem zelf wel een beter gevoel, want tot nu toe had hij steeds het gevoel dat iemand haar iets aan kon doen omdat hij niet goed genoeg opgelet had.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze er ook niet zelf voor koos om bang te zijn, zo bedoelde hij het ook niet. Hij gaf aan dat hij kwaad was op de situatie, maar dat hij er vertrouwen in had dat het goed zou komen. Katelynn keek hem even aan en knikte langzaam. Ze moesten er maar vertrouwen in hebben, constant in angst leven was ook geen optie. Ze zuchtte even zachtjes en veegde haar haren uit haar gezicht.
"Ja, dat zou ik heel fijn vinden.." knikte ze toen Rowan vroeg of hij haar naar de rechtbank zou brengen. Hij kon haar vanmiddag ook weer ophalen. Dat voelde in ieder geval fijn, ze had geen zin om Wessel ergens tegen te komen en als dat toch het geval zou zijn, wilde ze niet alleen zijn.

Rowan Rivers

Ze veegde de tranen uit haar gezicht en daarna zei ze dat ze het fijn zou vinden als hij haar weg zou brengen en op zou halen. 'Dan doe ik dat toch? Graag zelfs. Elke minuut langer met jou doorbrengen is goed voor mij.' zei hij met een grijnsje op zijn gezicht tegen haar. Hij zoende haar eventjes en daarna kwam hij overeind. 'Laten we gaan.' zei hij. Hij pakte zijn spullen bij elkaar en daarna keek hij even naar de trap, Leroy lag nog op bed. Hij hoopte maar dat er vandaag niets zou gebeuren, dat hij zich goed zou gedragen. Hij liep naar de auto toe, hij had nog steeds veel tegenzin om naar het bureau te gaan, maar hij zou het vandaag met Steven bespreken. Dat was tenminste iets.

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte even waterig door Rowan zijn woorden. Toen hij haar zoende liet ze hem gaan, maar ging ze er niet echt in mee; ze was daarvoor iets te veel van slag.
"Wacht even," zei ze nog tegen Rowan, toen hij overeind kwam om te gaan. Ze liep naar de spiegel in de woonkamer en fixte haar uitgelopen make-up even snel. Daarna pakte ze haar tas en liep ze achter Rowan aan naar zijn auto. Onderweg trok ze haar jas aan, al liet ze hem wel los omdat het niet echt heel koud meer was.
Ze stapte in de auto en onderweg naar de rechtbank keek ze naar buiten. Onbewust lette ze extra op andere weggebruikers en mensen die ze zag lopen.

Rowan Rivers

Hij wachtte op Katelynn en eenmaal onderweg was het stil. Hij vond dit soort situaties altijd lastig, hij wist dat ze gespannen was, het was logisch dat ze bang was en hij wilde die angst heel graag wegnemen, maar dat kon hij niet. Hij zou niet weten hoe. Het enige wat hij kon doen was Wessel opzoeken en hem afmaken, maar dat leek hem geen goed idee, dat bracht hun waarschijnlijk alleen maar meer in de problemen. Hij hoopte gewoon dat Wessel slim was en afstand hield en als hij dat niet deed, was het snel genoeg klaar. Eenmaal bij de rechtbank parkeerde hij zijn auto en stapte hij uit. Hij opende de deur voor Katelynn en hij trok haar tegen zich aan. 'Ik kan hier wel aan wennen. Zo kan iedereen goed zien dat jij van mij bent.' plaagde hij haar nu. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij nam haar mee naar de ingang. 'Ik ga om vijf uur weg bij het bureau, ik app wel van te voren. Als ik iets is bel je meteen, oké?' vroeg hij aan haar, daarna gaf hij haar een kus. 'Dan zie ik je vanavond weer...'

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef de hele weg zwijgen, ze wist gewoon niet goed wat ze moest zeggen en om nu nou ineens over een heel random onderwerp te beginnen vond ze ook een beetje apart en opgepast.
Op een gegeven moment kwamen ze aan bij de rechtbank en deed Rowan de deur voor haar open. Ze stapte uit en pakte haar tas, die ze over haar schouder hing. Rowan trok haar tegen zich aan en Katelynn glimlachte even om zijn woorden. Ze wist dat hij het deels ook serieus meende, zo was hij. Zo goed kende ze hem ondertussen wel.
Samen liepen ze naar de ingang van het gebouw. Rowan zei dat hij om vijf uur weg zou gaan bij het bureau, hij zou van tevoren wel even appen. Ze moest meteen bellen als er iets zou zijn. Katelynn knikte daardoor. "Is goed. En zal ik doen," zei ze. Hij gaf haar een kus en ze keek hem daarna weer aan.
"Dank je voor het brengen, ik hou van je," glimlachte ze nog naar hem. "Tot vanavond." Ze drukte nog een kus op zijn wang en liep toen het gebouw in.

Rowan Rivers

Ze zou hem bellen als er iets was en hij kreeg nog een kus, daarna liep ze naar binnen. Hij bleef even naar haar kijken voor hij terug liep naar zijn auto. Hij was vrij snel bij het bureau en hij liep zijn kantoor in. Hij gooide de tas op het bureau en hij haalde zijn laptop er uit, daarna draaide hij zich om en bedacht hij zich dat hij maar het beste meteen naar Steven kon gaan. Dan had hij het maar gehad. Hij wilde Steven ook vertellen over Wessel, het was beter als hij daar van op de hoogte was. Hij wilde net de deur uit lopen toen die open vloog, waardoor hij wat verbaasd bleef staan. Meestal werd er wel geklopt, behalve als het Steven was. Maar dat was het niet. Het was Femke. Ze had rode ogen, alsof ze gehuild had. Ze kwam meteen naar hem toe en pakte hem vast. 'Hey, wat is er aan de hand?' vroeg hij meteen. Hij keek naar haar ogen. 'Mijn vriend heeft het uitgemaakt... de klootzak. Hij had een ander... waarom had ik dat niet door?' vroeg ze emotioneel aan hem. Hij wist eigenlijk niet eens dat ze een vriend had, hij lette nooit zo goed op als iemand over zijn privé leven sprak. 'Ik snap er niets van... hoe kan hij dit doen?' vroeg ze daarna. Net toen hij een antwoord wilde geven pakte ze hem vast en werd hij heftig door haar gezoend. Het overviel hem enorm en na een paar seconde duwde hij haar voorzichtig wat naar achter. 'Wow, rustig aan... dit lijkt mij niet echt de juiste oplossing.' zei hij zacht, geschrokken. Ze keek weer op naar hem en het volgende moment drukte ze hem tegen de muur. Hij werd weer gezoend en haar handen gleden over zijn lichaam heen. 'Femke, niet doen...' zei hij, nadat hij haar weer wegduwde. 'Ik snap dat je overstuur bent, maar dit wil je niet. Dit wil ik niet.' zei hij nu iets duidelijker. 'Ik zie je heus wel naar mij kijken, je wilt dit. Ik wil dit wel, dit verdient hij.' zei ze tegen hem en daarna zoende ze hem weer. Hij had even de neiging om mee te gaan in de zoen, maar daarna duwde hij haar toch weer weg. 'Kom even tot rust, alsjeblieft... Ik praat straks met je, oké? Ik moet aan het werk.' zei hij nu. Hij liep gehaast het kantoor uit en hij streek zijn overhemd even recht. Hij haalde een hand door zijn haar heen en hij schudde zijn hoofd even, vrouwen waren soms echt hele rare wezens. Hij liep naar het kantoor van Steven en na een korte klop op de deur stapte hij naar binnen.

Steven Smith

Hij was al ontzettend vroeg op het bureau aanwezig omdat het de laatste tijd nogal een chaos was. Ze liepen best achter qua zaken, ook omdat er op het moment gewoon heel veel binnen kwam. Ze moesten allemaal gewoon hard werken, maar Steven probeerde zijn collega's wat te ontlasten door zelf flinke overuren te maken.
Al urenlang was hij druk aan het werk op zijn kantoortje, hij lette niet eens op de tijd, maar merkte wel dat het nu een wat degelijkere tijd was aangezien hij om zich heen meer gerumoer hoorde, dus er leken meer collega's te zijn op de werkvloer.
Op een gegeven moment werd er op zijn deur geklopt en nog voor hij erop kon reageren ging de deur open en stapte Rowan naar binnen.
"Goedemorgen," groette Steven hem, terwijl hij opkeek van zijn laptop.

Rowan Rivers

Steven keek op van zijn laptop en daardoor glimlachte Rowan even. 'Goedemorgen.' zei hij daarna zelf ook. Hij ging tegenover Steven zitten alsof hij hier thuis was, al was dat ondertussen ook wel een beetje zo. 'Wist jij dat Femke een vriend had?' vroeg hij daarna, al was het een stomme vraag. Als hij het al niet had geweten, dan Steven zeker niet. 'Blijkbaar is het uit, ze kwam volledig overstuur mijn kantoor binnen en ze stortte zich zowat op mij... nouja, niet eens zowat. Ze stortte zich helemaal op mij.' zei hij nu. Hij wreef even langs zijn voorhoofd, het was een hele rare situatie geweest. 'Maar goed, daar kwam ik eigenlijk niet voor...' zei hij daarna tegen zijn vriend. Hij keek even naar al het werk dat Steven in het kantoor had liggen en daarna keek hij weer naar zijn vriend. Hij wist nog steeds niet echt goed hoe hij dit moest zeggen, het was makkelijker om het met Katelynn te bespreken dan met hem.

Steven Smith

Rowan groette hem terug en ging daarna tegenover hem zitten. Steven schoof zijn laptop wat aan de kant, want hij had al door dat Rowan ergens over wilde gaan praten. Uit het niets vroeg Rowan of hij wist dat Femke een vriend had. Daardoor keek Steven hem wat verbaasd aan. Wat maakte dat uit?
"Nee, dat wist ik niet, hoezo?" vroeg Steven. Rowan legde uit dat het blijkbaar uit was met haar vriend en dat ze zich op hem had gestort. Daardoor keek Steven nog verbaasder. "Is ze wel helemaal goed bij haar hoofd?" mompelde hij gedempt terwijl hij zijn hoofd afkeurend schudde.
Rowan ging niet lang door over deze situatie, hij wilde overschakelen naar een ander onderwerp, iets wat hij lastiger aan leek te kunnen snijden.
"Waar kwam je dan voor?" vroeg Steven nu, aangezien het nog wat stil bleef.

Rowan Rivers

Steven zei zoals verwacht dat hij het niet wist, daarna vroeg hij of ze wel helemaal goed bij haar hoofd was. 'Gewoon overstuur, denk ik... ze weet dat ik een relatie heb met Katelynn, waarschijnlijk was het gewoon een opwelling. Ik ga straks wel even met haar praten.' zei hij. Hij wilde het haar ook niet al te erg kwalijk nemen, want ze was duidelijk echt overstuur geweest, maar hij vond dit soort dingen lastig. Het was soms al moeilijk genoeg om alle verleidingen uit de weg te gaan, maar hij wilde geen fouten maken. Zeker niet tegenover Katelynn, hoe moeilijk dat ook was. Steven vroeg nu waar hij dan voor kwam en hij ademde langzaam in. 'Nou, ten eerste... Wessel. Katelynn werd gebeld, er is niet genoeg bewijs om hem vast te houden...' noemde hij nu op.

Steven Smith

Rowan vertelde na een korte stilte dat hij het ten eerste wilde hebben over Wessel. Katelynn was gebeld en er was niet genoeg bewijs om hem vast te houden. Steven schrok hier echt van, het moest echt even tot hem doordringen.
"Wat?" klonk zijn stem daarna luid. "Dat méén je niet. Wat zijn het ook een stelletje beunhazen bij het OM, ongelooflijk.." gromde hij. Hij zou echt niet voor zichzelf instaan als hij Wessel op straat ergens tegen zou komen. Die vent haalde het bloed onder zijn nagels vandaan en had te veel op zijn kerfstok om hier heelhuids vanaf te komen.
"Hoe reageerde Katelynn daarop?" vroeg Steven nu, die zichzelf iets wist te kalmeren. Hij wist immers wat Katelynn overkomen was door Wessel, zij zou dit nieuws ook niet fijn gevonden hebben.

Rowan Rivers

Steven werd boos, waardoor Rowan even stil bleef. Normaal zou hij net zo kwaad zijn, maar nu was hij dat niet. Hoe kwam dat? Misschien werd hij echt wel rustiger, misschien veranderde hij gewoon. Steven wilde weten hoe ze reageerde, waardoor hij even zijn schouders ophaalde. 'Boos, angstig, emotioneel... ze reageerde logisch, denk ik.' zei hij zacht. 'Ik heb haar verteld dat ze zich geen zorgen moet maken, dat hij voorgoed vast zit als hij haar nu nog iets doet en dat hij dat waarschijnlijk wel uit zijn hoofd laat.' zei hij. 'Maar feit is, dat weet ik niet. Ik heb geen idee wat hij wilt doen, wat hij gaat doen, ik hoop gewoon dat het meevalt.' zei hij zachtjes. Hij was er nog steeds best wel rustig onder, maar hij wist niet hoe dat ging zijn als hij Wessel zelf een keer tegen zou komen. Zou hij dan net zo rustig doen? 'Ik geloof niet dat het OM hier iets aan kan doen... ik bedoel, er is weinig bewijs.' mompelde hij daarna.

Steven Smith

Rowan vertelde dat Katelynn boos, angstig en emotioneel was en zei dat ze wel logisch reageerde, volgens hem. Steven knikte kort. Het was inderdaad geen rare reactie. Ze had veel meegemaakt en dit gaf haar vast geen veilig gevoel.
"Nee, we weten niet wat hij gaat doen. Misschien beseft hij inderdaad dat hij afstand moet nemen en hier niet in de buurt moet komen, maar misschien wilt hij juist weer opnieuw toeslaan of heeft hij andere krankzinnige ideeën. We weten het niet, we moeten opletten. Ik zal kijken of ik kan checken waar hij heen gaat en of hij familie heeft ergens," zei Steven nu. Dan konden ze tenminste iets, dan konden ze een beetje peilen waar hij was en wat hij deed. Al was Wessel ontzettend goed in zich schuilhouden en ervoor zorgen dat hij geen sporen achter liet, dus misschien zou het niet zo heel makkelijk gaan.
Rowan zei ineens dat het OM hier niet veel aan kon doen, omdat er weinig bewijs was. Daardoor schudde Steven even zijn hoofd.
"Alles wijst op hem.. Als ze gewoon logisch nadenken.. Maar goed, hij zal zichzelf wel goed ingedekt hebben.."

Rowan Rivers

Door wat Steven zei knikte hij langzaam. 'Ik hoopte al dat je dat zou willen doen.' zei hij tegen zijn vriend. Steven ging nog even door over het OM en daardoor wreef Rowan langs zijn hoofd. 'Ik probeer gewoon te bedenken dat het allemaal wel meevalt, als ik dat niet doe, kan ik Katelynn al helemaal niet steunen. Ik kan niet kwaad en gespannen reageren op zoiets, zeker niet nu met Leroy in huis. Ik moet er in geloven dat hij niets gaat doen.' zei hij nu. Hij leunde wat achterover en hij staarde even naar het plafond. 'Ik.... ik zat er aan te denken om ontslag te nemen.' zei hij nu vrij uit het niets tegen Steven, al was dit eigenlijk het onderwerp waarom hij hier binnen was gekomen. Dit was wat hij eigenlijk had willen bespreken met Steven. 'Maar waarschijnlijk is dat niet echt een heel goed idee...' voegde hij er nu aan toe. Hij keek Steven weer aan en hij ademde diep in.

Steven Smith

Hij knikte langzaam om Steven zijn woorden, hij begreep het wel, als Katelynn angstig was zou de woede van Rowan dat alleen maar versterken. "Hopelijk valt het allemaal mee en horen we nooit meer wat van hem," zei Steven nu. Hij pakte zijn kopje koffie en nam een paar slokken, maar zette het al gauw weer weg omdat het volledig koud was geworden.
Ietwat geschokt keek hij weer op toen Rowan uit het niets zei dat hij eraan zat de denken om ontslag te nemen. Verbaasd keek Steven hem aan. Rowan zei dat het alleen waarschijnlijk geen goed idee was.
"Denk je daar nog steeds over na?" vroeg Steven nu. "Je moet doen wat voor jou goed voelt.." zei hij daarna. Als Rowan ontslag zou willen, zou hij dat respecteren natuurlijk. "Ik kan geen keuzes voor je maken wat dat betreft.."

Rowan Rivers

Steven zei nu ook dat het hopelijk meeviel en dat ze nooit meer iets van hem zouden horen. Hij knikte langzaam, dat was ook waar hij zelf op hoopte, maar het was gokken. Ze hadden echt geen idee wat hij zou gaan doen. Steven was verbaasd door wat hij zei en hij vroeg nu of hij er nog steeds over nadacht. Steven zei dat hij moest doen wat voor hem goed voelde, hij kon geen keuzes voor hem maken. Daardoor sloot hij zijn ogen even. 'Ik ga elke dag met tegenzin hier heen, Steven. Ik weet het niet meer. Ik heb het met Katelynn overlegd en ik weet dat stoppen ook niet makkelijk gaat zijn. Ik heb dit altijd gedaan, ik zou niet weten wat ik anders moet doen en het zal heel moeilijk zijn om mij nergens mee te bemoeien als er iets gebeurd...' noemde hij nu op. 'Katelynn zei dat ik vertrouwen in mijzelf moet hebben en dat het misschien helpt als ik juist weer aan grote zaken ga werken. Maar ik weet het niet...' vertelde hij. Hij wilde alles open met Steven bespreken, zodat hij precies wist wat er ongeveer in hem om ging.

Steven Smith

Rowan vertelde dat hij hier elke dag met tegenzin heen ging en dat hij het niet zo goed meer wist. Hij wist dat het niet makkelijk zou zijn om zich nergens mee te mogen bemoeien.
"Nee, inderdaad, dat zal wel een dingetje worden denk ik," knikte Steven daarom. Als hij hier zou stoppen, zouden ze ook een stuk minder kunnen praten over werkgerelateerde zaken en zou Rowan zich overal buiten moeten houden. Ook als er een keer wat aan de hand was wat hem aanging. Of Katelynn aanging.
Rowan zei dat Katelynn aan had gegeven dat hij meer vertrouwen in zichzelf moest hebben en dat het misschien zou helpen als hij juist weer aan grotere zaken ging werken, maar Rowan zelf wist het niet zo goed.
"Dat klinkt wel als een goed idee, je doet nu alleen maar vrij nutteloos werk en dat is niet zo dankbaar. Als ik dat zou doen zou ik er ook gauw klaar mee zijn. Je bent altijd beter geweest in de grotere zaken, dan bijt je je er in vast en werk je juist overuren. Je moet inderdaad gewoon niet zoveel aan jezelf twijfelen, er mogen best fouten gemaakt worden en als het echt niet goed gaat roep ik vanzelf," zei Steven nu.