Police Life

Rowan Rivers

Hij luisterde naar wat er gezegd werd en hij hield zich verder wat afzijdig, tot de man opeens over hem sprak. Over Katelynn. Hij haalde diep adem en hij zag dat Steven naar de IPad ging. Hij bleef zelf bij Wessel staan en hij hoopte maar dat het allemaal meeviel en dat dit niet waar was. Hij wilde dat ze Katelynn met rust zouden laten, hij vond het vreselijk dat ze overal zo bij betrokken werd. Dat verdiende ze niet. Toen Steven zijn aandacht trok wierp hij toch een blik op het beeld. Het was wel Katelynn en het zag er niet goed uit. Hij staarde er even naar en hij hoorde wel wat Steven tegen Wessel zei, maar hij lette niet echt op. Hij staarde gewoon naar het beeld en hij liet het verder maar. Hij keek na een tijdje op naar Steven. Natuurlijk wilde hij vreselijk graag naar Katelynn toe, maar hij ging steven niet alleen laten. Dat was wat Olaf wilde. Dat ze zich zouden opsplitsen en dat hij afgeleid was. Hij belde meteen wat collega's op en hij gaf aan dat ze naar Katelynn toe moesten, ook liet hij een ambulance komen. Daarna legde hij de iPad aan de kant, hij hoefde dit niet te zien. Hij voegde zich weer bij Steven en hij staarde naar de man. Als hij de informatie niet zou geven zou hij een kogel door zijn kop jagen. 'Je was op de vlucht. Je had afgesproken met Olaf, natuurlijk. Waar?' Vroeg hij doordringend .

Steven Smith

Hij had het begrepen als Rowan weg was gegaan om naar Katelynn te gaan, maar dat bleek niet het geval. Rowan regelde collega’s en ambulancepersoneel om Katelynn op te vangen en stortte zich toen weer op Wessel. Hij zei dat hij op de vlucht was gegaan en had afgesproken met Olaf, Rowan wilde weten waar. Wessel schudde direct zijn hoofd.
“Ik weet niks en ik zeg niks,” sprak hij koppig. Steven klemde zijn kaken op elkaar uit pure frustratie. De man leek wel degelijk meer te weten maar leek gewoon niets te willen zeggen.
“Ik wil mijn advocaat spreken,” zei de man vervolgens. Steven greep hem nu bij zijn keel en kneep die zo goed als dicht.
“Als je niet praat heb ik ook niets aan je,” gromde hij kwaad.

Rowan Rivers

Wessel zei dat hij niets wist en dat hij zijn advocaat wilde spreken. Daar hadden ze niets aan en een advocaat kreeg hij zeker niet te spreken. Hij mocht blij zijn als hij bleef leven. Steven greep hem bij zijn keel en zei dat hij niets aan Wessel had als hij niet sprak. Rowan greep zijn revolver vast en drukte die tegen de borstkas van de man aan. 'We willen jou niet. Jij werkt alleen maar in opdracht van Olaf. Jij bent ontzettend goed met computers en daardoor ben je nuttig voor hem, maar wij hebben niets aan jou. Het enige dat wij willen is Olaf. Wil je echt je leven voor hem geven? Dat geloof ik niet. Geef ons een locatie van waar wij hem kunnen vinden en jij blijft in leven. Je hoeft niet op te draaien voor de fouten die hij gemaakt heeft, maar als je niets zegt, zal je voor eeuwig zwijgen. Vind je dat het waard?'

Steven Smith

De man hapte naar adem en spartelde, maar Steven liet het even gaan en liet zijn keel pas los toen de man bijna out ging. Hij hoestte en proestte en ontweek oogcontact met Steven en Rowan.
“Weet ik veel waar hij is..” sprak hij met enige moeite. “Hij zei alleen dat ik moest vluchten, ik weet niet waar hijzelf is,” zei hij er hijgend achteraan. “Het enige dat ik weet is dat hij vaak in hotels hier in de buurt zit. In een straal van 10 kilometer vanaf het politiebureau. Meer weet ik echt niet, hij geeft alleen opdrachten en ik voer ze uit, onze relatie is puur zakelijk..”
Steven snoof even en haalde zijn hand door zijn haren.
“Hebben jullie Lincoln hierheen gelokt?” vroeg hij nu aan hem. “En hoe?”
Wessel zuchtte even en haalde diep adem. “Ja. Ik heb jouw telefoon gehackt zonder dat je het zou merken en heb Lincoln berichtjes gestuurd. Toen is hij hierheen gekomen en heeft Olaf hem bij het vliegveld opgehaald.”
Steven klemde zijn kaken op elkaar en probeerde echt zijn best te doen om zichzelf onder bedwang te houden, maar het feit dat deze vent Lincoln hierheen had gelokt maakte hem witheet van woede.
“Klootzak,” siste Steven, waarna hij flink hard uithaalde en daarna nog een keer, en nog een keer, en nog een keer, tot de bloedspetters in het rond vlogen.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar wat Wessel vertelde en hij stopte het wapen daardoor weg. Hij zou de man echt niet zomaar iets aandoen, maar als het nodig was, dan wel. Dreigen was sowieso niet verkeerd. Toen het over Lincoln ging werd Steven boos, wat niet zo heel erg gek was. Rowan liet hem even zijn gang gaan, maar greep zijn vriend daarna vast en duwde hem naar achteren. 'Kalm aan, we zijn nog niet klaar met hem. Hij moet nog wel kunnen praten.' zei hij tegen Steven. Rowan vond het niet zo erg dat Steven klappen uitdeelde, maar hij was nog niet klaar met Wessel. Hij pakte de man weer vast en hij keek hem strak aan. 'Je hebt nu opeens een leuk verhaaltje klaar, maar ik geloof er geen zak van. Hotels in de omgeving, dat is logisch. Welke naam gebruikt hij? Hoe schrijft hij zich in? Hoe houden jullie contact met elkaar en waar was je nu van plan naar toe te gaan? Als je hier wegvlucht, waar ga je dan heen?' vroeg hij doordringend aan de man. Hij maakte zich ondertussen vreselijke zorgen om Katelynn, maar dat probeerde hij uit zijn achterhoofd te zetten. Hij moest dit doorzetten en Olaf's plannetjes niet laten werken.

Steven Smith

Hij ging echt door het lint en was echt niet van plan te stoppen, het liefst ging hij door tot Wessel gewoon dood was. Deze vent had zijn zoon in de val gelokt, dat zou hij hem echt never nooit vergeven.
Pas toen Rowan hem vastpakte en naar achteren duwde leek hij weer een beetje te bedaren. Hij nam nog wat meer afstand omdat hij Wessel anders weer aan zou vliegen. Gestrest beende hij wat heen en weer door de woonkamer en bleef toen staan, terwijl hij van een afstandje toekeek naar Rowan die Wessel weer vastgepakt had en opnieuw vragen begon te stellen.
Wessel jammerde en zijn gezicht zat onder het bloed. Hij hoestte even en spuugde wat bloed uit zijn mond.
"Ik weet niet hoe hij zich noemt, verdomme," mompelde de man hees. "Ik heb hem ooit Joran horen zeggen, maar misschien gebruikt hij elke keer wel een andere naam.. Weet ik veel.. Dat gaat hij mij ook niet aan mijn neus hangen.."
Rowan vroeg hoe ze contact hielden met elkaar en waar hij nu van plan was heen te gaan. "Hij stuurt mij altijd sms'jes. Elke keer met een ander nummer. Met losse simkaartjes. Nooit op standaard tijdstippen of zo, alleen als hij mij nodig heeft.. Soms weken niet, soms elke dag.." Wessel kreunde even en een stroompje bloed liep uit zijn neus en uit zijn opgezwollen lip.
"Ik wilde naar het hotel hier om de hoek gaan.."

Rowan Rivers

'Alles wat hij ooit gezegd heeft kan nuttig voor ons zijn.' zei hij doordringend tegen de man. Daarom wilde hij ook zo veel mogelijk weten, alle informatie kon uiteindelijk helpen. Wessel vertelde hoe ze contact hadden en hij knikte langzaam. 'Duidelijk. Vertel mij maar hoe het verlopen is. Je kreeg duidelijk te horen wat je moest doen omdat wij hier naar toe kwamen, wat waren je instructies? Het hotel hier om de hoek? Om hem te zien?' vroeg hij nu. Als dat zo was, konden ze daar iets mee. Maar het kon net zo goed een misleiding zijn of wat dan ook, ze hadden echt geen idee. Alles was gokken nu, maar het was beter dan niets. Hij bleef Wessel doordringend aankijken en hij probeerde er achter te komen of hij de waarheid sprak of niet, al was dat eigenlijk net zo goed gokken.

Steven Smith

Hij haalde zijn hand even door zijn haren en probeerde zich nog altijd wat op de achtergrond te houden, omdat hij gewoon echt te gespannen was en zich echt niet in zou kunnen houden.
Wessel zuchtte even gedempt toen Rowan zei dat hij moest vertellen hoe het verlopen was. Wat zijn instructies waren geweest.
"Hugo belde mij. Die zei dat jullie aan de deur waren geweest en op zoek zouden gaan naar mij. Dat heb ik doorgegeven aan Olaf. Hij zei dat ik die iPad klaar moest leggen en moest vluchten. Meer niet. Ik zie hem niet vaak persoonlijk. Ik kan alles van een afstandje regelen," vertelde Wessel.
Steven kwam weer iets dichterbij en keek Wessel aan. Vervolgens zocht hij zijn broekzakken af en griste zijn mobieltje uit zijn zak.
"Wat is je toegangscode?" vroeg Steven met een felle ondertoon. Wessel snoof even, maar leek te begrijpen dat weigeren niet veel zou opleveren voor hem. Daarom gaf hij de code. Steven ontgrendelde het mobieltje en opende de berichtjes. Hij opende er een paar en liet de laatste open staan.
"Tien minuten geleden is dit berichtje naar je gestuurd. 'PGQ-P5. 30!!' Wat betekend dat?" vroeg hij nu dwingend. Wessel begon hem een beetje te knijpen en had blijkbaar niet verwacht dat hij een nieuw berichtje had gehad.
"Nou?" gromde Steven, terwijl hij weer dreigend dichterbij kwam. Wessel haalde diep adem en trok toen zijn mond weer open.
"Parkeergarage Quarter, parkeerdek vijf. Dertig minuten."

Rowan Rivers

Wessel begon te vertellen wat er gebeurd was, hoe het verlopen was en wat hij had moeten doen. Daarna pakte Steven het mobieltje en kregen ze opeens veel meer informatie. 'Dat betekent dat we twintig minuten hebben om daar ook te zijn.' zei hij tegen Steven. Hij keek even naar Wessel, die geboeid voor hem stond. Hij pakte daarna de handboeien van Steven en hij trok Wessel met zich mee. Hij liet hem op zijn knieen zitten en daarna klikte hij de handboeien aan elkaar en sloot hij die om de buis van de verwarming heen. Die zou hij nooit los krijgen. Hij keek Wessel strak aan en hij ademde langzaam in. 'We zullen terug komen voor jou en als blijkt dat ook maar iets niet klopt van wat je ons net verteld hebt, dan is het klaar met je.' zei hij doordringend. Hij keek even naar Steven en hij had de neiging een blik te werpen op het scherm van de Ipad, maar hij wilde niet zien wat er precies aan de hand was, dan kon hij zich minder goed concentreren en dat wilde hij niet. Hij keek even naar Steven en daarna liep hij naar buiten toe. Hij controleerde zijn wapen even en hij merkte dat hij gespannen was. Dit kon alle kanten op gaan en hij hoopte maar dat ze Olaf zouden krijgen, al zou dat niet makkelijk gaan, dat was zeker.

Steven Smith

De informatie die Wessel hem nu gaf deed zijn hart sneller kloppen, hij kreeg er direct een adrenalinekick van. Zouden ze Olaf nu eindelijk te pakken krijgen? Steven haalde even diep adem en besefte zich dat dit eigenlijk het moment was om het OM in te schakelen en te vragen of ze toestemming hadden om daar heen te gaan, aangezien het een publieke ruimte betrof en er toch wel een grote kans was dat het uit zou lopen op een heftige situatie. Maar hij wist maar al te goed dat het OM nooit echt meewerkte op de manier die hij wilde, dus besloot hij ze niet te informeren. Hier zou hij zijn baan wel voor op het spel willen zetten. Hij had er alles voor over om Olaf in zijn handen te krijgen.
Rowan zette Wessel vast om de buis van de verwarming heen en sprak hem nog wat woorden toe. Steven stopte het mobieltje van Wessel in zijn eigen zak en liep samen met Rowan het huis uit, weer terug naar zijn auto. Hij maakte met een snelle beweging zijn wapen schietklaar en startte de auto.
"Als ik die vent in handen krijg.." gromde hij gedempt, doelend op Olaf.

Rowan Rivers

Eenmaal bij Steven in de auto hoorde hij de dreigende woorden en knikte hij langzaam. 'Ik kan ook niet wachten tot dat moment. Maar laten we tot die tijd proberen om gefocust te blijven.' mompelde hij zacht. Ze mochten geen fouten gaan maken, want dan konden ze dat wel eens met hun eigen leven bekopen. Dat zou hij niet willen, hij wist hoe erg Katelynn voor hem door een hel was gegaan en hij wilde haar niet laten stikken, hij wilde voorzichtig doen om haar te kunnen helpen. Bovendien had Leroy hem nodig, hij was doodsbang wat er zou gebeuren als hij er niet meer was. Bang dat Leroy helemaal door zou slaan, dat mocht niet gebeuren. Hij zou niet willen dat zijn zoon ooit iemand iets aan zou doen omdat hij er niet voor hem was geweest. Onderweg naar de parkeergarage merkte hij dat hij gespannen was. Hij had het warm en hij voelde zijn ademhaling versnellen naarmate ze dichterbij kwamen, maar hij wist zichzelf redelijk kalm te houden, omdat hij wist dat hij zijn aandacht er bij moest houden.

Steven Smith

Hij knikte langzaam, al wist hij dat het ontzettend moeilijk ging worden om gefocust te blijven. Normaal gesproken was hij daar altijd wel goed in, maar nu was hij nog flink van slag vanwege het gedoe met Lincoln, waardoor het een stuk moeilijker voor hem was. Het idee dat Lincoln het misschien niet zou overleven maakte hem wanhopig en ontzettend kwaad. Het was allemaal Olaf zijn schuld.
Hij reed behoorlijk door, aangezien het best een eindje rijden was. Ongeveer een kwartier later kwamen ze aan in de parkeergarage en reed Steven de auto door naar de vijfde verdieping. Het was alleen een best grote garage en je kon lang niet alle plekken zien op een etage. Steven parkeerde de auto een beetje in het midden, zodat ze toch het meest zicht hadden en vooral goed de ingang in de gaten konden houden. Zijn spieren waren flink gespannen en hij had zijn wapen al klaar in zijn hand. Hij moest zelfs op gaan passen dat hij niet per ongeluk op iemand anders zou gaan schieten, als die toevallig een beetje op Olaf leek.

Rowan Rivers

Eenmaal in de garage merkte hij pas echt goed hoe gespannen hij was. Hij moest er op letten dat zijn handen niet te erg zouden trillen, en na een tijdje ging dat wel oke. De tijd leek langzaam voorbij te gaan nu, al waren het waarschijnlijk maar minuten. Hij sloot zijn ogen even en hij opende ze weer toen hij iets hoorde. Er kwam een auto naar binnen gereden. Hij kon niet goed zien wie er in zat, maar misschien had Steven een beter zicht. Hij hoopte het maar. Ze konden moeilijk op elke auto gaan schieten die ze binnen zagen komen, dat was geen verstandig idee. Hij haalde een hand door zijn haar heen en daarna pakte hij het wapen weer stevig vast. 'Kan je zien wie het is?' vroeg hij aan Steven, terwijl hij de auto volgde die langzaam door de garage heen reed.

Steven Smith

Op een gegeven moment kwam er een auto aanrijden en Steven kneep zijn ogen wat samen om goed te kunnen zien wie erin zat, maar het was lastig te zien. Rowan vroeg hem of hij kon zien wie erin zat, maar hij schudde zijn hoofd.
“Nee, het is te ver weg..” mompelde hij gedempt. De auto reed langzaam door en stopte verderop. Na een paar seconden stapte er een dikke man uit. Steven zuchtte even na een tijdje zijn adem ingehouden te hebben gehad.
Maar vlak erna kwam er iemand aan lopen via de trappen en liep de deur door de vijfde verdieping op. Steven stond direct weer strak en legde zijn vinger op de trekker. Zijn hart klopte in zijn keel.
“Dat is hem..” gromde hij nu. Zonder er verder over na te denken schoot hij de auto uit en rende hij op de man af. Die zag hem nu ook en reageerde ook vliegensvlug door zijn eigen wapen te trekken en te schieten. Steven dook achter een betonnen paal om de kogels te ontwijken.

Rowan Rivers

Steven kon ook niets zien, het was te ver weg. Hij vloekte daardoor zachtjes en hij wilde net weer wat ontspannen toen er opeens iemand anders te zien was. Deze keer zei Steven dat dit hem was. Hij wilde net iets zeggen toen de deur open vloog en Steven al naar buiten schoot. Daardoor vloekte hij nog eens, dit was helemaal niet de bedoeling. Hij bleef kort zitten en er werd meteen geschoten, waardoor hij de portofoon in de auto van Steven vastgreep en back-up regelde. Hoewel hij dit het liefste volledig in eigen hand hield, zou het wel even duren voor ze hier waren en konden ze misschien de hulp zo wel gebruiken. Hij schoot nu ook de auto uit, maar hij verborg zich er ook direct achter. Olaf leek hem niet gezien te hebben en leek volledig gericht op Steven te zijn. Steven zat achter een betonnen paal en leek niet geraakt te zijn, dat was goed. Het enige nadeel was dat Olaf ook niet geraakt was, zo ver hij kon zien. Hij legde zijn vinger rond de trekker en hij staarde naar Olaf, die nu voor hem nog vrij ver weg was. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en hij keek over de revolver naar Olaf, hoe groot was de kans dat hij hem meteen zou raken? Hoewel hij redelijk goed kon schieten, was dit echt wel ver weg. Hij keek even kort naar Steven en daarna ging zijn blik weer naar Olaf, die dichterbij kwam. Hij verborg zich elke keer achter palen in de garage, om dichterbij Steven te komen, maar uit het bereik van de kogels te blijven.

Steven Smith

Adrenaline pompte door zijn bloed en hij kwam af en toe wat achter de paal vandaan om te schieten. Olaf was ondertussen weer een stukje teruggedeinsd en schoot gauw de deur weer door, het trappenhuis weer in. Steven vloekte en sprong achter de pilaar vandaan om ook richting het trappenhuis te sprinten. Toen hij daar de deur door rende zag hij net Olaf naar beneden rennen. Steven vloekte en rende zo hard hij kon er achteraan, terwijl hij af en toe schoot. Toen hij op een gegeven moment wat bloedsporen tegen kwam kon hij een kleine grijns op zijn gezicht niet tegengaan. Bij de vierde etage opende Steven de deur en keek hij rond of hij Olaf ergens zag, maar hij zag zo gauw niemand. Al kon hij zich natuurlijk overal schuilhouden. Hij speurde de omgeving ook af naar bloedsporen, maar blijkbaar had Olaf de wond afgedekt of was het geen grote wond, want hij zag niks. Steven vloekte gedempt. Er kwam een vrouw aanlopen en Steven stapte op haar af.
“Heeft u een man zien langsrennen? Gewapend? Gewond” vroeg hij haar hijgend. Maar ze had niemand gezien.

Rowan Rivers

Opeens besloot Olaf dat vluchten een betere optie was. Steven ging hem direct achterna, en hij volgde zo snel als hij kon, maar hij lag een flink stuk achter. Hij rende door het trappenhuis naar beneden en toen hij een verdieping lager stond viel hem op dat je ook via de andere kant naar beneden kon. Daarom liep hij de trap op naar boven, schoot hij langs de auto van Steven naar de andere kant van de garage. Als hij Olaf was, zou hij vanaf de vierde etage deze trap kiezen, omdat het logisch was dat Steven via de andere trap ging. Bovendien deed Steven dat ook en was het handiger dat Rowan een andere optie koos. Toen hij op de vierde etage was, zag hij Steven aan de andere kant van de garage met een vrouw staan praten. Hij zocht de verdieping af, maar er stonden vrij weinig auto's en hij kon Olaf zo niet zien. Hij had geen idee waar hij was, maar Steven stond hier al. Daarom besloot hij nog een verdieping naar beneden te gaan en eenmaal daar zag hij dat hier veel meer auto's stonden, waardoor hij veel minder kon zien. Hij greep zijn revolver stevig vast en daarna liep hij heel langzaam langs alle auto's. Olaf zou hem eerder zien dan hij Olaf, dus moest hij op zijn hoede zijn. Hij dook achter een auto toen hij iets zag bewegen, dat kon wel eens Olaf zijn. Hij had dezelfde lichaamsbouw en hij bewoog gehaast. Hij richtte zijn revolver, maar aan de achterkant kon hij niet duidelijk zien of het echt Olaf was of niet en hij wilde niet het risico nemen dat hij een onschuldig iemand neer zou schieten. Hij aarzelde even, maar daarna haalde hij zijn vinger van de trekker en vloekte hij zacht. Het volgende moment hoorde hij iets achter zich, maar voor hij zich om kon draaien voelde hij de loop van een wapen in zijn nek. Zijn hartslag schoot omhoog en hij slikte moeizaam. 'Rowan toch... jij ook hier?' hoorde hij nu. 'Moest je niet naar je vrouwtje toe?' was de volgende vraag. Olaf had dus echt gedacht dat Steven hier alleen was. Maar nu niet meer. Het wapen werd uit zijn hand gehaald en hij probeerde rustig te blijven ademen, maar de revolver in zijn nek hielp niet mee. Hij werd nu omhoog getrokken en het wapen werd tussen zijn schouderbladen gedrukt. 'Loop rustig door, naar de andere kant van de garage. Zie je die zwarte mercedes? Daarheen graag.' werd hem verteld. Hij voelde het zweet nu langzaam over zijn gezicht heen lopen en hij knipperde even met zijn ogen, terwijl hij deed wat er van hem gevraagd werd. Hij liep zo rustig mogelijk naar de auto toe en hij keek ondertussen strak voor zich uit.

Steven Smith

Hij vloekte even luid en keek nog eens rond, maar kon zo gauw niemand zien, dus schoot hij het trappenhuis weer in om verder naar beneden te rennen, misschien was hij daarheen gegaan. Maar ook daar kon hij niemand vinden. Hij nam de trap weer omhoog om weer naar Rowan te gaan, maar ook hem kon hij niet meer vinden. Opnieuw ging hij naar de vierde etage en keek daar rond.
“Rowan?” riep hij. In de veronderstelling dat Olaf de garage alweer uit gevlucht zou zijn, was hij minder op zijn hoede. Met zijn wapen langs zijn lichaam liep hij tussen de auto’s door.
“Rowan?”

Rowan Rivers

Hij ademde langzaam in en uit om zichzelf rustig te houden, als hij nu iets wilde doen, moest hij kalm zijn. 'Vergeet het maar, Rowan. Je kan de held uit gaan hangen, maar dan zal je er niet meer zijn voor je gestoorde zoon en voor die vieze slet.' werd in zijn oor gesist. Hij ademde daardoor nog eens trillend in. Eenmaal bij de auto keek hij op. Hij hoorde Steven zijn naam roepen en net toen hij wilde reageren werd het wapen weer in zijn nek gedrukt. 'Instappen.' werd hem toegebeten. De deur werd geopend en hij werd naar binnen geduwd. Dit was foute boel. Hij wist niet precies wat Olaf van plan was, maar het was duidelijk dat hij Rowan nu gebruikte om hier uit de situatie te komen. Dit had hij niet verwacht en hij handelde impulsief. Rowan zocht naar een manier om in te grijpen, maar hij had geen mogelijkheid. Ondanks dat Olaf duidelijk gespannen was, zag Rowan geen kans om hem te overmeesteren, zeker niet onbewapend. Olaf boog over hem heen, trok het dashboard kastje open en haalde daar touw uit. Het werd strak om zijn polsen gebonden en daarna stapte Olaf in. Hij starte de auto en het volgende moment reed hij keihard weg. Rowan sloot zijn ogen en hij leunde achterover, dit was niet echt wat hij verwacht had. Hij had zijn mobiel in zijn zak zitten, maar hij kon niets doen zolang Olaf naast hem zat, het viel te veel op. Op het moment dat Olaf de garage uitreed, zag hij politieauto's naderen. Olaf reed rustig de andere kant op en de politie stopte voor de parkeergarage, terwijl Olaf de weg opdraaide. 'Jammer, je was net te laat...' werd lachend tegen hem gezegd.

Olaf

Hij reed rustig tussen het verkeer door zodat hij niet op zou vallen. De geblindeerde achterramen kwamen ook wel van pas nu.
Een tijdje later zette hij zijn auto op de stoep bij het huis van Hugo. Hij bond Rowan nog wat steviger vast en drukte een prop papier in zijn mond zodat hij niet veel geluid kon maken. Daarna stapte hij uit en klopte hij aan bij Hugo. Toen de man open deed zette Olaf zijn wapen tegen zijn buik en haalde de trekker zonder enige twijfeling over. Hugo viel achterover op de grond en Olaf schoot hem nog een keer door zijn hoofd. Daarna keerde hij terug naar de auto en stapte hij weer in. Met piepende banden reed hij weg. Om niet veel later te stoppen bij het huis van Wessel. Daar kon hij zo binnen lopen. Hij maakte Wessel los nam hem mee.
Eenmaal weer in de auto gaf Olaf weer een flinke dot gas en reed weg. De straten door, de woonwijk uit, de snelweg op.
“Hoe lang geef je Steven?” vroeg Olaf nu aan Rowan. “Hoe lang denk je dat hij het nog red zonder te flippen?” Hij grijnsde breed en verliet even later de snelweg weer, om een soort bedrijventerrein op te rijden.
“Ik denk.. Een paar dagen? Misschien een weekje? Hopelijk gaat Lincoln achteruit. Ik heb hem goed geraakt. Jij bent er nu niet om hem in het gareel rebellen houden.. Misschien kan ik nog een beetje stoken met foto’s en filmpjes van Michelle. Hmm.. Ik denk toch dat ik hem geen week geef.”
Olaf parkeerde de auto in een afgezonderde loods en stapte uit. Hij trok Rowan van de achterbank en trok hem mee. Een deur door, door een soort van kassen heen en daarna via een smal trappertje naar beneden, een kleine, donkere kelder in. Daar haalde hij de prop uit Rowan zijn mond en pakte zijn mobiel af, die hij op de grond smeet en onder zijn voet kapot trapte.
“Maak je geen zorgen over Katelynn,” zei hij nu tegen Rowan. “Misschien haal ik haar wel hierheen. Dat zal ook wel voor leuke taferelen kunnen zorgen. Maar dat ligt er een beetje aan hoe snel ze aansterkt.” Lachte hij.
Wessel bleef bij de trap staan en zweeg alleen maar.

Rowan Rivers

Hij probeerde de omgeving heel erg goed in de gaten te houden, en hij had vrij snel door dat dit bekend was. Ze gingen naar Hugo toe. Hij werd stevig vastgebonden en hij kreeg een prop in zijn mond, daarna kon hij alleen maar toekijken naar wat er gebeurde. Het gaf hem een akelig gevoel. Hij was al bang geweest dat het voor Hugo niet goed zou eindigen en hij baalde er van, want de man had hun geholpen. Ze reden nu naar het huis van Wessel en inderdaad kwam die even later met Olaf mee naar de auto. Er werd tegen hem gesproken, het ging over Steven. Daardoor ademde hij diep in, hij moest zichzelf niet kwaad maken. Daar werd alles niet beter van. Om heel eerlijk te zijn gaf hij Steven niet eens een paar minuten. Hij had heel goed kunnen zien hoe kwaad hij was geweest en Olaf had gelijk, nu hij er niet was om de dingen een beetje te kalmeren en in de gaten te houden, zou Steven flippen. Hij hoopte maar dat Steven geen fouten ging maken, want Steven was de enige die hem hier uit kon halen. Dat ging niet als hij helemaal gek werd. Dan had hij niets aan Steven. Even twijfelde of hij wel met Steven mee had moeten gaan. Hij had ook gewoon bij Katelynn kunnen blijven. Olaf was niet zijn vriend geweest. Olaf was niets van hem. Misschien had hij hem wel met rust gelaten als Rowan afstand had genomen van alles. Maar dat kon hij niet, Olaf had hem zelf genoeg aangedaan, door alle jaren heen. Bovendien zou hij altijd alles voor Steven doen, wat het hem ook zou kosten. Dat was altijd zo geweest en dat zou altijd zo zijn. Eenmaal bij een loods werd hij meegesleurd en hij merkte dat het hier nogal afgezonderd was, hij had ook niet echt herkenningspunten. Eenmaal in een kelder werd de vieze prop uit zijn mond gehaald en hij ademde daardoor iets rustiger, nu ging het wat makkelijker. Zijn mobieltje werd gepakt en kapot gemaakt, daarna had Olaf het over Katelynn. Hij klemde zijn kaken op elkaar, dit was het punt wat hem kon laten flippen. Olaf wist dat ook. 'Wil je mij losmaken? Ik wil graag een sigaretje roken, als je daar geen problemen mee hebt...' zei hij nu. Hij deed zijn uiterste best om gewoon kalm te blijven en te doen alsof hij Olaf niet hoorde, alsof niets hem raakte. Hij wist alleen niet hoe lang hij dit vol ging houden. Normaal was dit niet echt zijn sterkste punt, maar tegenwoordig leek hij het beter te kunnen. Al zou Olaf als geen ander zijn grenzen op kunnen zoeken. 'Ik lust ook wel wat te drinken...'

Olaf

Hij moest lachen om Rowan zijn woorden. Een sigaretje roken en drinken. Olaf schudde zijn hoofd grijnzend.
“Het is hier geen hotel. En ik ken je langer dan vandaag. Je krijgt helemaal niets en ik maak je ook niet los. Ik ben gekke henkie niet.”
Olaf draaide zich nu tot Wessel en sloeg zijn arm om hem heen. “Zo, vriend, wat zie jij eruit. Zin om Steven terug te pakken?” grijnsde hij. Hij grabbelde in zijn zak en pakte zijn portemonnee tevoorschijn. Daar haalde hij een aantal briefjes van vijfhonderd uit en gaf die aan Wessel.
“Hé, kan je ervoor zorgen dat Steven dat hotel uit wordt gezet? Blokkeer zijn bankrekening ofzo. En zet erin dat hij een huurachterstand heeft van een paar ton. Lukt dat denk je?”
Wessel haalde zijn schouders op terwijl hij het geld in zijn broekzak propte. “Moet wel te doen zijn,” knikte hij.
“Top. En die hond van hem.. Kunnen we daar nog iets mee? Is er in het politiesysyeem niet iets van een bestand van gevaarlijke honden of zo? Misschien dat je die hond er in kan zetten. Dat hij in beslag wordt genomen. Volgens mij is het ook niet zo een lieverdje tegen onbekenden, dus wie weet maken ze hem dan wel af,” grijnsde Olaf.
“Ik zal mijn best doen,” liet Wessel nu weten. Hij nam plaats achter een bureau in de hoek van de ruimte waar een drietal computers op stond en een hele berg aan bedrading.
Olaf draaide zich weer tot Rowan en bond hem vast aan een ring aan de muur, zodat hij wel kon lopen maar een heel klein rondje. Zijn handen liet hij aan elkaar geknoopt zitten.
“Even lachen naar het vogeltje, dan maak ik een mooie foto van je voor mijn beste vriend Steefje,” grinnikte hij nu, terwijl hij zijn mobiel in de aanslag hield.

Rowan Rivers

'Je kent mij totaal niet, Olaf. Je denkt misschien van wel, maar wij weten niets van elkaar. En ik hou het graag zo.' zei hij doordringend. 'Wat denk je dat ik ga doen? Ik ga hier echt niet proberen weg te komen. Ik ben liever bij je in de buurt.' zei hij daarna. Het was waar. Hoewel hij natuurlijk liever niet in deze situatie zat, leek Olaf helemaal niets met hem te willen of wat dan ook. Hij was lichamelijk prima in orde en hij was liever bij hem in de buurt dan dat hij weer maanden bezig was om hem op te sporen. Hier had hij een nog grotere kans dat hij iets voor elkaar kreeg. Olaf sprak tegen Wessel en Rowan schudde zijn hoofd even. Hij hoopte maar dat Steven zich niet nog erger op de kast liet jagen, dat zou de kans dat hij hier uit kwam namelijk verkleinen. Als Steven niet zo roekeloos was geweest vandaag, hadden ze Olaf misschien wel levend gehad, dan was dit niet gebeurd. Maar Rowan begreep Steven wel, hij was zelf vaak genoeg zo roekeloos geweest. Toch was het vervelend dat hij nu in deze situatie zat. Hij werd vastgebonden aan de muur en hij keek naar Olaf toen hij dat vroeg. 'Steven en ik hebben wel erger meegemaakt dan dit.' zei hij tegen hem. 'Hij schrikt echt niet van zo'n foto van mij.' zei hij daarna grijnzend. Waarschijnlijk was Steven eerder blij dat hij zag dat Rowan in orde was, dat hij leefde en niets mankeerde.

Olaf

“Ach, wat schattig,” reageerde hij op Rowan zijn woorden. Hij trok de mouw van zijn shirt een stukje omhoog en bekeek de wond op zijn bovenarm. Een schampschot, niets meer.
Olaf liep even richting de computers en keek met Wessel mee, al begreep hij maar weinig van al die codes. “Het is best simpel,” liet Wessel weten. Hij typte er druk op los. “Zo. Zijn bankrekening is geblokkeerd en ik heb ervoor gezorgd dat in het systeem staat dat hij flinke schulden heeft,” zei hij niet veel later.
“Super. Die slaapt vanavond op straat. Ironisch. Wat alcohol erbij en hij is een kopie van zijn vader,” grinnikte Olaf.
“Nou, zorg er nu maar voor dat die hond van hem afgepakt wordt. Dan verzin ik daarna wel weer iets nieuws voor je,” zei hij nu, waarna hij zich weer naar Rowan draaide.
“Je heb gelijk. Misschien moet ik het niet naar Steven sturen. Hoe zou Katelynn erop reageren? Misschien is dat wel leuker,” grijnsde hij nu. “Wes, kan jij opzoeken in de gegevens van het ziekenhuis hoe mevrouw Leighton het maakt?”
Wessel knikte en typte er weer druk op los, opende een paar vensters en bekeek de informatie.
“Ze heeft veel bloed verloren en heeft een gebroken jukbeen. Maar voor de rest lijkt het oké te gaan, zo te zien. Er staat in het systeem dat ze morgen ochtend ontslagen wordt.”
Olaf haalde zijn hand door zijn haren en knikte. “Autsj, een gebroken jukbeen. Misschien ben ik toch iets te hardhandig geweest met haar tere gezichtje,” lachte hij. Hij opende het kleine koelkastje in de hoek van de ruimte en pakte er twee bierflesjes uit. Hij opende ze en gaf er een aan Wessel, terwijl hij een aantal grote slokken nam uit zijn eigen flesje.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar wat er gezegd werd, misschien leerde hij er zelf ook nog iets van. Hij had niet zo bijzonder veel verstand van computers, maar er was duidelijk meer mee mogelijk dan dat hij ooit zou kunnen. Hij leunde wat tegen de muur aan en hij wreef zijn handen over elkaar heen, de touwen om zijn polsen schuurden een beetje, maar behalve dat voelde hij zich prima. Hij negeerde alle opmerkingen over Steven zo goed als mogelijk, wat redelijk ging. Toen het over Katelynn ging was dat iets moeilijker. Hij kwam van de muur af, maar bleef wel rustig staan. Alleen niet zo ontspannen als net. 'Katelynn is niet zo snel onder de indruk, Olaf. Ik ook niet. Je kan mij wel proberen op de kast te jagen, maar die tijd is wel een beetje voorbij. Ik begrijp dat ik leuk ben om mee te spelen, leuk om Steven te pesten, om lokaas te zijn, de spanning wat op te voeren. Meer dan dat ben ik niet. Wat doe ik hier verder eigenlijk? Wat wil je nou van mij?' vroeg hij nu. Er werden twee bierflesjes gepakt en hij zuchtte even, daarna leunde hij weer tegen de muur. Hij had er een hekel aan dat hij niets kon doen, dat hij zich kapot moest vervelen en geen kant op kon.