Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze ging dood. Ze wist het zeker. De hoop die ze steeds had gehouden verdween langzaam. Ze had de grootste fout van haar leven gemaakt en moest het met de dood bekopen..
Haar hoofd kleurde vuurrood en haar ogen dreigden weg te draaien. Ze maakte zachte piepgeluidjes maar meer geluiden kon ze niet maken. Deels door de strop en deels door de prop in haar mond.
Ze sloot langzaam haar ogen en begon zich er een beetje aan toe te geven, vechten had geen zin meer, dit won ze niet.. Maar toen ze ineens aanrakingen voelde opende ze haar ogen met veel moeite weer een beetje en zag ze enorm wazig een persoon. De strop werd van haar nek gehaald en ze werd op de grond gelegd. Ze probeerde weer zuurstof binnen te krijgen, maar dat kon op dit moment alleen maar via haar neusgaten binnen komen en dat ging niet heel snel. Haar naakte lichaam beefde en schokte.
Pas toen ze een stem hoorde, besefte ze dat het Rowan was. Ze probeerde zijn hand vast te pakken, maar wist niet of ze erin slaagde.
"S-Sorry..." klonk haar stem enorm schor, zacht en zwak. Ze voelde zich zo stom dat ze hier blind in getrapt was. En ze voelde zich zo enorm naar. Ze voelde hoe ze steeds meer weggezogen werd uit de realiteit, terwijl ze haar ogen nog open had. Alles drong gewoon erg laat tot haar door en ze leefde in een soort waas. Voor haar gevoel duurde het uren voordat in de verte sirenes klonken. Ze verslechterde met de minuut en was doodsbang dat ze het niet zou redden, al kon ze daar steeds minder goed over nadenken. Haar hoofd begon haar een beetje in de steek te laten.

Rowan Rivers

Hij hield naar nu gewoon in zijn armen en hij probeerde kalm te blijven. Het deed hem denken aan Andrea. Aan hoe hij haar in zijn armen had gehad. Hij keek haar aan toen ze excuses mompelde en hij streek langs haar wang. 'Dit is niet jouw schuld.' Fluisterde hij. Hij had eigenlijk nog geen idee wat er gebeurd was, maar dit was niet haar schuld. Dat wist hij heel zeker. Opeens stonden er allemaal mensen in het huis. Ze werd verzorgd en op een brancard gelegd en hij liep mee naar de ambulance. Hij liet haar hand ook echt geen seconde los. Hij was enorm bezorgd. Hij zou haar nooit kunnen verliezen. Alleen al die gedachte maakte hem helemaal ziek van verdriet. Katelynn betekende zo veel voor hem. Ze waren snel bij het ziekenhuis en hij bleef constant bij haar, tot hij niet meer verder mocht. Toen bleef hij wat verloren staan.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was geopereerd en had het op het nippertje gered, het bloedverlies was haar bijna fataal geworden, de wonden zelf hadden gelukkig niets ernstigs geraakt. De artsen hadden haar twee dagen in slaap gehouden zodat haar lichaam even goed aan kon sterken. Ook lag ze toen volledig aan de beademing.
Vandaag werd ze van die medicatie afgehaald en ook moest ze weer zelfstandig ademhalen. Dat pakte haar lichaam gelukkig goed op. Pas 's avonds liet de apparatuur merken dat ze weer wat meer bij zinnen kwam en niet veel later opende ze langzaam haar ogen. Omdat ze vol zat met pijnmedicatie, had ze nu niet echt pijn, maar ze voelde zich wel ontzettend moe en wazig. Ietwat afwezig staarde ze naar het plafond terwijl ze knipperde met haar ogen. De eerste minuten leefde ze in een soort roes, heel rustig. Maar daarna leek ze echt wat meer aanwezig te worden en kwamen ook alle herinneringen terug, waardoor ze zich meteen heel naar en onrustig voelde.

Rowan Rivers

Hij bracht zo veel mogelijk tijd in het ziekenhuis door, maar tussendoor was hij ook op het bureau. Hij moest weten die haar dit aangedaan hadden. Mack had een van de mannen goed te pakken gehad, dus die was opgepakt. Er waren ook camera beelden, maar hij mocht niets inzien. Dat was hem niet zo goed gevallen, hij was een collega zelfs aangevlogen, hij kon dit allemaal niet los laten. Hij wilde weten wie dit gedaan had. Was het de bende of was het Martin? Zodra hij ook maar een vermoeden zou hebben van waar die gast was, zou hij hem opzoeken en afmaken, zonder twijfel. Nu liep hij weer door de gangen van het ziekenhuis, aan alles was te zien dat hij extreem gespannen was. Hij snauwde iedereen die ook maar in zijn buurt kwam af. Er kwam een dokter naar hem toe om hem in te lichten over haar situatie en daarna ging hij heel zachtjes haar kamer binnen. Hij zag dat ze haar ogen open had en meteen pakte hij haar hand vast. 'Katelynn...' zei hij zacht. Hij wist niet eens wat hij tegen haar moest zeggen.

Katelynn Camryn Leighton

De medicatie wist haar voor nu nog vrij rustig te houden, maar dat verdween steeds meer uit haar bloed. Daardoor begonnen de beelden van wat er gebeurd was haar steeds vaker en langer lastig te vallen, vooral wanneer ze haar ogen sloot of weer in slaap dommelde.
Er kwam eerst een arts bij haar om wat dingen te controleren en te noteren, waarna hij vertrok en niet veel later Rowan binnen kwam. Hij pakte haar hand vast en zei zachtjes haar naam. Katelynn keek hem aan en pas nu leken alle emoties tot haar door te dringen. Haar hartslag schoot omhoog en tranen sprongen in haar ogen.
"Hey.." zei ze zacht en hees. Haar gezicht zat vol met blauwe plekken en hechtingen en haar nek was paarsblauw gekleurd, maar gelukkig voelde ze daar nu niet veel van.

Rowan Rivers

Ze kreeg tranen in haar ogen en ze begroette hem, waardoor hij zachtjes in haar hand kneep. 'je hebt mij best wel laten schrikken.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen haar. Hij had echt gedacht dat het allemaal voorbij zou zijn en dat hij haar zou verliezen. Hij ging nu op de stoel naast haar bed zitten en hij bleef haar hand stevig vasthouden. 'Wat is er gebeurd? Wie heeft je dit aangedaan?' vroeg hij nu zacht aan haar en ook heel bezorgd.

Katelynn Camryn Leighton

Hij kneep zachtjes in haar hand en zei dat zij hem best wel had laten schrikken. Daardoor glimlachte ze zwakjes. Ze had zichzelf ook laten schrikken en nam het zichzelf echt onwijs kwalijk dat ze zo stom en naïef was geweest. Het was allemaal haar eigen schuld, ze had dit moeten zien aankomen maar ze was uitgegaan van het beste in de mens en had totaal niet naar de andere kant gekeken.
Rowan ging op een stoel zitten naast haar bed maar bleef haar hand vasthouden. Vervolgens vroeg hij wat er was gebeurd en wie haar dit aangedaan had. Katelynn keek hem even aan, maar sloeg haar blik toen neer. Een traan sijpelde over haar wang, ze had zich nog nooit zo rot gevoeld. Gebroken gewoon.
"M-Martin.." sprak ze eerst zachtjes en trillend. De beelden in haar hoofd maakten haar opnieuw weer bang. Ze was zo enorm bang geweest. "Samen met de bende.." fluisterde ze er hees achteraan. Ze slikte even moeizaam en nog een paar tranen rolden over haar wangen.
"Ik.. Ik was zo naïef.. Zo stom.. Ik dacht echt.. Écht.. Dat hij veranderd was.. Verbeterd.." Ze snikte zachtjes en beet op haar lip.
"Ik.. Ik liet hem gewoon binnen.. Maar toen.. Toen kwamen er nog vijf mannen.. Ik.. Ze.." Ze schudde langzaam haar hoofd en de beelden gingen weer door haar hoofd van dat Martin haar op de bank drukte en zijn seksuele behoeften op haar begon te uiten, en daarna de andere vijf mannen. Haar lichaam begon te rillen en ze kon het gewoon niet over haar lippen krijgen.

Rowan Rivers

Ze leek na te denken over wat ze moest gaan zeggen en ze keek weg. Ze zei dat het Martin was. Hij wilde net boos worden toen ze zei dat ze naief was. Dat het stom was, dat ze dacht dat hij verbeterd was. Hij was het geweest, samen met de bende. 'Wat bedoel je? Heb je hem gesproken de afgelopen tijd?' vroeg hij nu. Hij liet haar hand los, hij wist niet wat hij hoorde. Had ze met die vent afgesproken? Had ze hem zelf binnen gelaten? Hij staarde haar vol verbazing aan en hij voelde ook zijn hart breken. Waarom had ze hem niets verteld? Betekende die Martin dan nog zo veel voor haar, terwijl hij haar dit aandeed? 'Jij zegt tegen mij dat ik het onderzoek naar die bende moet laten, maar ondertussen spreek je achter mijn rug om af met die moordenaar? Met die klootzak? Dat vind je wel normaal?' vroeg hij nu, met trillende stem.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan reageerde vrij heftig, niet heel raar natuurlijk, maar ze kon het er nu niet goed bij hebben. Ze sloot haar ogen en haar lip trilde. Het praten was ontzettend vermoeiend en het voelde alsof ze de woorden er echt uit moest drukken. Langzaam opende ze haar ogen weer en staarde ze naar het witte plafond. Haar blik gebroken en zwakjes.
"Ik.. Ik wilde gewoon.. Ik.." Nog wat tranen liepen over haar wangen en ze snikte zachtjes. "Ik wilde dat het ophield.. Geen angst meer.. Ik.. Ik sprak hem vlak voor Stevens ongeluk.. Daarom had ik er niet meer aan gedacht het te vertellen.. We.. We waren toen zo van slag.. Ik.. Sorry.. Ik weet niet wat mij bezielde.. Ik hoopte gewoon zo.. Dat hij ons dan met rust zou laten.."
Ze legde haar hand terug op het bed en beet weer even op haar lip. Alle beelden in haar hoofd maakten haar verschrikkelijk bang en van slag. Haar hartslag vloog nog meer omhoog. Ze nam het zichzelf zo vreselijk kwalijk en ze voelde zich echt heel erg rot. Ze was gewoonweg gebruikt als een hoer, en op dit moment zorgde dat ervoor dat haar zelfbeeld naar de klote was.
"Het.. Het is mijn eigen schuld.." mompelde ze zachtjes, terwijl haar ogen af en toe weg wilden draaien maar ze het verwoed tegenhield. De zelfde woorden die ze gesproken had toen Rowan haar had gevonden.

Rowan Rivers

Ze vertelde nu wat er gebeurd was en hij liep onrustig heen en weer door de kamer. 'Je hoopte dat hij ons met rust zou laten? Of hoopte je misschien dat jullie weer bij elkaar konden komen?' vroeg hij nu aan haar. Hij kon echt niet bevatten dat ze gewoon met die vent had afgesproken. 'Hij is een moordenaar, Katelynn! Hij heeft zijn beste vriend vermoord, weet je nog? Weet je nog hoe hij er bij lag? Hoe kan je nou denken dat het gewoon normaal zou zijn als je met hem zou afspreken?' vroeg hij, vol emotie. Ze zei daarna zacht dat het haar schuld was en hij wreef langs zijn voorhoofd. Hij reageerde niet echt, maar hij dwong zichzelf om te kalmeren. Het was inderdaad ook een deel haar eigen schuld, maar dan nog wist hij dat ze dit nooit wilde. Hij ging weer zitten en hij pakte nu haar hand vast, maar nog steeds was hij kwaad.

Katelynn Camryn Leighton

De felle woorden van Rowan voelden als nog meer klappen in haar gezicht. Ze klemde haar kaken op elkaar en snikte zachtjes. Ze wist niet wat er nog te zeggen viel verder, ze dacht dat ze alles alleen maar erger maakte. Haar intentie was geweest om het allemaal gewoon op te lossen, zodat ze een zorg minder hadden. Ze had nooit verwacht dat het zo zou verlopen. Het maakte haar kapot vanbinnen, ze wist niet of ze hier ooit mee kon leren leven. Ineens snapte ze Andrea, snapte ze de keuze die zij toen gemaakt had.
Ze sloot haar ogen weer voor een moment, haar lichaam was zwak en enorm vermoeid, en dit deed haar geen goed, maar ze kon er niets aan doen, ze was gewoon ontzettend bang, wanhopig en gestrest. De vreselijke beelden bleven haar teisteren en haar ademhaling versnelde en werd oppervlakkiger. Ze wilde altijd doen wat het beste was, ze wilde altijd iedereen helpen en iedereen een tweede kans geven. Maar dat was nu haar grote fout geweest, ze had gewoon zó gehoopt dat Martin echt veranderd was, dat ze erin was gaan geloven. Natuurlijk niet zodat ze weer een relatie met hem kon beginnen, want ze had hem nog altijd niet voor de honderd procent vertrouwd en ze had een hekel aan hem, maar zodat Rowan en zij gewoon problemen meer hadden en dat er een last van hun schouders had kunnen vallen. Echter was het tegenoverstelde gebeurd.
Ze werd wat benauwd en kotsmisselijk. Waardoor dat precies kwam wist ze niet, misschien door de stress, door het snelle ademen of door de medicatie. Of misschien door de staat waarin haar lichaam zich nu verkeerde.

Rowan Rivers

Hij merkte dat ze wat in paniek begon te raken, maar hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij was nog steeds boos op haar. 'Ik neem het je niet persoonlijk kwalijk. Ik snap het wel. Je dacht dat dit het beste was. Ik weet dat dit nooit je bedoeling was, dat weet ik heel erg goed. Maar zie alsjeblieft in dat je geen dingen achter moet houden voor mij. Vanaf het moment dat ik het kon heb ik jou ook verteld over die bende. Ik ben zo eerlijk mogelijk geweest en jij hebt hem ontmoet terwijl ik van niets wist. Zoiets moet je echt nooit meer doen. Maar ik vergeef je wel. Ik ben gewoon van slag en ik ben blij dat je nog leeft.' zei hij zacht. 'Rust nu alsjeblieft wat uit.' zei hij daarna.

Katelynn Camryn Leighton

De woorden van Rowan gingen een beetje langs haar heen, ze was gewoon heel erg van slag en verdrietig. Natuurlijk had ze het Rowan moeten vertellen en dat was ze ook echt wel van plan geweest, het was nooit haar intentie geweest om het geheim te houden, alleen was het juiste moment er gewoon niet voor gekomen. En ze betwijfelde of het dan veel anders afgelopen was. Martin was ziek in zijn hoofd, dat had hij ondertussen wel bewezen. Dan had hij haar wel op een andere manier gepakt.
Ze was bang, doodsbang. Ze zouden het hier niet bij laten zitten, dat wist ze zeker. Als ze erachter kwamen dat ze nog leefde- en misschien wisten ze dat zelfs al- zouden ze weer gaan broeden op nieuwe plannetjes. En het idee dat Martin nu ook zo een beetje bij die bende hoorde, maakte het er niet veel beter op.
Ze keek weer even naar Rowan, al leek het alsof ze door hem heen keek. Normaal was ze altijd een enorm sterke vrouw, super zelfverzekerd, spontaan en brutaal. Nu leek daar niets meer van over, haar hele blik was anders. Het deed haar pijn dat hij boos op haar was, al begreep ze het aan de andere kant ook wel. Wat haar meer pijn deed was het feit dat hij gevraagd had of ze nog wat voor Martin voelde. Dat was werkelijk iets onmogelijks voor haar, na alles wat hij haar aan gedaan had. Het mishandelen vroeger was niets bij wat er nu gebeurd was. Hij had haar verkracht, hardhandig en agressief. Daarna had hij haar zonder enige moeite overgedragen aan die andere vijf mannen. Ze vroeg zich af of ze ooit nog kon genieten van seks.
Na een tijdje viel ze weer in slaap, ze was doodmoe en haar lichaam had nodig rust nodig. De eerste uren sliep ze vrij rustig, omdat ze heel diep sliep, maar daarna begon ze onrustig te worden. Draaien, mompelen en zweten. Haar ademhaling snel en onregelmatig. Tot ze op een gegeven moment zachtjes mompelde: 'niet doen, niet doen', en daarna overeind schoot. Haar ogen vol paniek, zo groot als schoteltjes.

Rowan Rivers

Toen ze uiteindelijk in slaap viel kreeg hij de neiging om weg te gaan. Hij wilde hier niet blijven, hij was heel erg slecht in dit soort dingen en het maakte hem ook super onrustig. Toch wist hij ook wel dat hij dat beter niet kon doen. Hij zou drinken, hij zou iemand in elkaar rammen of misschien wel erger. Hij had even koffie gehaald in de gang en toen hij binnen kwam schoot precies Katelynn overeind. Hij pakte haar meteen vast en hij hield haar in zijn armen. 'Rustig maar, ik ben bij je. Het is goed.' fluisterde hij vol liefde.

Katelynn Camryn Leighton

Toen Rowan haar vastpakte raakte ze eerst alleen maar meer in paniek en spartelde ze even, omdat ze nog volledig in haar nachtmerrie leefde. Maar toen ze terugkwam in de realiteit greep ze hem vast en drukte ze haar gezicht tegen hem aan, alsof ze hem nooit meer los wilde laten. Ze voelde zich zo vreselijk, ze wist niet dat ze zich zo rot zou kunnen voelen en ze zou het niemand toewensen. Haar lichamelijke verwondingen waren al erg, maar geestelijk was ze nog erger 'gewond'.
"Ze hebben mij allemaal... Alle zes.. Ze hebben mij.." ze wist het nog steeds niet over haar lippen te krijgen. Ze huiverde even en kroop nog meer tegen Rowan aan.

Rowan Rivers

Ze greep hem vast en hij voelde haar hoofd tegen zijn lichaam aan. Hij bleef haar stevig vasthouden en hij streek door haar haren heen. Door wat ze daarna zei sloot hij zijn ogen. 'Ik weet het. Je hoeft het niet te vertellen, niet nu.' fluisterde hij, wel heel lief. 'Ik hou van je. Ik help je met alles, altijd. Ik ben er altijd voor je. Neem mij voortaan alsjeblieft in vertrouwen.' zei hij. Hij kwam nu bij haar liggen, heel voorzichtig. Hij hield haar tegen zijn lichaam aan en hij keek naar haar gezicht. 'Probeer nog wat te slapen, je hebt je rust zo hard nodig.' fluisterde hij vol liefde. Ze moest zo snel mogelijk wat beter zijn, zodat ze hier weg mocht.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze het niet hoefde te vertellen, niet nu. Ze knikte langzaam en probeerde rustig te worden, zo kende ze zichzelf niet eens, maar ze kon er niets aan doen.
Aan de ene kant wilde ze erover praten, omdat ze het kwijt wilde, maar aan de andere kant wilde ze er juist niks over zeggen, nooit. Rowan zei dat hij van haar hield en dat hij haar met alles helpt, daarna zei hij dat ze hem voortaan in vertrouwen moest nemen. Opnieuw knikte ze langzaam. Ze wreef de tranen uit haar ogen en probeerde rustiger te ademen.
Ze schudde haar hoofd langzaam toen Rowan zei dat ze moest proberen nog wat te slapen, omdat ze de rust nodig had. "Ik wil niet meer slapen.." sprak ze zachtjes. Ze wilde niet weer al die beelden voor haar zien en alles herbeleven, ze vond het vreselijk. "Ik wil naar huis.." zei ze daarna. Ze voelde zich hier niet veilig. En hoewel alles juist thuis gebeurd was, voelde ze zich daar nog wel veilig. Daar had ze voor haar gevoel meer bescherming en kon Rowan ook meer bij haar zijn.

Rowan Rivers

'Ik snap dat je niet wilt slapen en dat je naar huis wilt. Dat is heel erg logisch... maar eerst moet je weer fit genoeg zijn voor je naar huis kunt. Daarvoor moet je toch echt uitrusten. Dat is belangrijk.' Zei hij zacht. Hij streek langs haar gezicht en hij gaf haar een kusje op haar wang. 'Ik blijf bij je nu. Ik ga geen kant op, dat beloof ik je. Je moet alleen nog wat meer op krachten komen. Dat is belangrijk.' Fluisterde hij. Hij zou haar echt niet meer alleen laten, misschien stelde het haar wat gerust en anders was het ook goed voor zijn eigen gemoedsrust, hij was veel te onrustig als hij niet bij haar in de buurt was. Hij hoopte gewoon dat ze snel weer weg mocht, dat ze die gasten zouden vinden en dat Katelynn en Steven allebei spoedig zouden herstellen. Dit vond hij allemaal helemaal niets op deze manier.

Katelynn Camryn Leighton

Ze luisterde naar zijn woorden en wist dat hij gelijk had, hoewel ze hier niet graag lag. Ze had zelfs moeite met de artsen vertrouwen, het voelde gewoon niet fijn zo. Maar ze kon nu echt niet weg, helaas. Ze moest nog een aantal dagen in de gaten gehouden worden. Daarna mocht ze thuis verder herstellen. De wonden waren gelukkig niet heel ernstig geweest, alleen het bloedverlies. Dat scheelde wel gelukkig, ze moest er niet aan denken dat ze hier nog weken moest blijven.
"Ik hou van je.." fluisterde ze zachtjes naar Rowan. Ze keek hem weer even aan en ging tegen hem aan liggen. Daarna sloot ze haar ogen. Eerst was ze nog een hele tijd wakker, aangezien ze enorm veel nadacht en ze zichzelf wakker hield daardoor. Maar later viel ze toch in slaap.

Rowan Rivers

De dagen leken enorm langzaam voorbij te gaan, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij bijna constant zijn tijd doorbracht in het ziekenhuis. Hij ging naar huis om voor de hondjes te zorgen en hij ging naar het bureau omdat hij op de hoogte wilde zijn van alles, maar daar bracht hij maar weinig tijd door. Hij maakte toch alleen maar ruzie. Hij wilde het liefste zo veel mogelijk bij Katelynn zijn. Met een beetje geluk mocht hij haar vandaag meenemen naar huis. Hij hoopte het echt, dat zou al een stuk fijner zijn. Hij liep door de gang naar haar kamer toe en daar ging hij naar binnen. Hij begroette haar en gaf haar een kusje, het was elke keer heel fijn om haar te zien. Hij had haar het liefste zo veel mogelijk in de buurt.

Katelynn Camryn Leighton

Ze lag nog een tijdje in het ziekenhuis, omdat het gewoonweg nog te riskant was om nu alweer naar huis te gaan. Maar toen ze lichamelijk goed genoeg was volgens de artsen, gaven ze haar groen licht om eindelijk naar huis toe te mogen.
Katelynn was alweer iets meer stabiel geworden mentaal, ze was weer meer haarzelf. Alleen wanneer er herinneringen opgehaald werden in gesprekken of in haar eigen gedachten raakte ze nog van streek, maar dat was natuurlijk niet heel gek. Verder bleef de constante angst dat er weer iets zou gaan gebeuren wel aanwezig.
Ze kon gewoon weer lopen en alles, alleen bukken deed wat pijn aan de wonden, maar voor de rest voelde ze zich wel prima. Haar gezicht zag er ook alweer een stuk beter uit, bijna alle plekken waren al weer zo goed als helemaal weggetrokken.
Katelynn was net haar tas aan het inpakken met de spullen die ze hier nu had liggen toen Rowan binnen kwam. Ze kreeg een kusje van hem en Katelynn keek hem met een glimlach aan.
"Ik hoop dat je van je privétijd heb genoten thuis," zei ze meteen tegen hem. "Want ik mag naar huis." Ze grijnsde even.
Dus Aan de ene kant keek ze er onwijs tegenop, omdat het wel degelijk herinneringen terug zou brengen als ze weer thuis zou komen. Maar aan de andere kant wilde ze gewoon thuis zijn. Ze zou proberen de vreselijke herinneringen opzij te zetten, maar ze wist niet of ze daar goed in zou slagen.

Rowan Rivers

Hij was zo blij om te horen dat ze naar huis mocht . 'Ik heb liever tijd samen dan tijd alleen, echt waar.' Zei hij oprecht tegen haar. Hij pakte haar vast en hij gaf haar een kusje. Hij was duidelijk echt blij met dit nieuws. 'Ik hou zo ontzettend veel van je, Katelynn.  Echt.' Zei hij zacht. Daarna hielp hij haar met haar spullen en pakte hij het op. Dat hoefde ze niet zelf te doen, hij wilde graag helpen. Hij was benieuwd hoe het thuis allemaal zou gaan, hij hoopte dat ze snel weer wat meer de oude werd, al wist hij niet of hij dat echt mocht verwachten. Toch wist hij ook dat het zo goed ging tussen hun door hoe Katelynn was. Daardoor kon ze hem goed aan en dat moest echt niet veranderen. Toen ze klaar was nam hij haar met zich mee en even later waren ze al onderweg naar huis.

Katelynn Camryn Leighton

Hij zei dat hij liever tijd samen had dan tijd alleen. "Gelukkig maar," reageerde Katelynn daar glimlachend op. Ze kreeg nog een kusje van hem en hij zei dat hij ontzettend veel van haar hield. "Ik ook van jou," glimlachte ze terug.
Rowan hielp haar mee met de laatste spulletjes die laag lagen, dat was wel fijn want dan hoefde ze minder te bukken. Katelynn nam de tas mee en liep samen met Rowan het ziekenhuis uit. Eenmaal in de auto keek ze constant naar buiten en hield ze de omgeving ook nauwlettend in de gaten. Ergens was ze bang dat de bende nu weer toe zou slaan, maar dat gebeurde gelukkig niet want niet veel later kwamen ze aan bij de villa. Ze werden enthousiast onthaalt door de honden en Katelynn knuffelde de kleine hondjes alledrie even, waarna ze Mack ook een aai gaf. Ze had gehoord dat hij één van de mannen alsnog gegrepen had en dat die nu vast zat.
Rustig liep ze door naar de woonkamer. Ze zette de tas op de grond en keek even rond. De herinneringen kwamen weer flink hard terug omdat het hier allemaal gebeurd was, maar ze wilde sterk zijn, ze wilde zich niet zomaar laten kennen, dat zat niet in haar. Die mannen hadden het expres hier gedaan zodat ze hier niet meer fijn zou kunnen leven en zodat het voor Rowan ook erger was. Daar wilde ze niet aan toegeven.
Katelynn haalde haar hand even door haar haren en zakte voorzichtig op de bank neer, zodat er geen pijnscheut door haar heen kwam.

Rowan Rivers

Eenmaal thuis sloot hij de deur goed af. Hij was een heel stuk voorzichtiger geworden. Hij keek naar Katelynn en hij kwam naar haar toe toen ze op de bank ging zitten. Hij nam plaats naast haar en hij sloeg zijn arm om haar schouders heen, zo hield hij haar dicht bij zich. 'Ik ben zo enorm blij dat je weer thuis bent.' Zei hij zacht en lief tegen haar. Hij hoopte ook echt dat het hem zelf ook wat meer goed zou doen. Dat hij nu weer wat rustiger werd. Hij kon hier alleen zo slecht mee omgaan. Als hij ook maar een seconde dacht aan wat er allemaal gebeurd was, werd hij verschrikkelijk kwaad. En met die woede kon hij ook nog eens totaal niet om gaan. Hij kwam nu weer overeind en hij schonk een glas cognac voor zichzelf in. 'Zullen we wat eten bestellen? Ik heb niks in huis om te koken...'

Katelynn Camryn Leighton

Rowan kwam naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Even heel kort- een fractie van een seconden- spande ze zich aan, volledig automatisch. Maar daarna ontspande ze alweer en legde ze haar hoofd tegen hem aan.
"Ik ben ook blij om weer thuis te zijn, ik vind het ziekenhuis maar niks," zei ze. En ze wist dat het voor Rowan ook fijner was nu ze thuis was, hij vond het ook nooit fijn om alleen thuis te zijn en waarschijnlijk al helemaal niet hier, want dit was eigenlijk haar huis en hij was gewend dat zij er ook altijd was.
Rowan stelde later voor om wat eten te bestellen, hij had niets in huis om te koken. "Verrassend," grijnsde Katelynn. "Ik kan minstens een viergangendiner verwacht van je, zelfgemaakt." Ze stak even haar tong naar hem uit. "Maar is goed. Maakt mij niet uit wat, als het maar beter smaakt dan het ziekenhuisvoedsel."