Police Life

Jessica Thornton

Af en toe keek ze naar Franco. Ze probeerde er een beetje wijs uit te komen wat er aan de hand was. En vooral welke taal het was. Of ze het wel kon vertalen, of toch niet. Niet dat Franco veel zei. Daarom kon ze er waarschijnlijk haar vinger niet op leggen welke taal het was, want ze kon de ander niet duidelijk horen praten. Wel dat die sprak, maar wat die zei, geen idee.
Toen het telefoongesprek afgelopen was, bleef Franco bij het raam staan staren. Ze observeerde hem kort. Het leek niet iets triest te zijn. En zeker niet iets vrolijks. 'Mag ik weten waar het over ging?' doorbrak ze de stilte. Ze was wel erg nieuwsgierig geworden. Maar ze zou het ook volkomen snappen als Franco er niets over kwijt wilde, als het te persoonlijk is.

Franco Crescenzo

Hij was eventjes echt een beetje van de wereld en volledig afwezig. Hij was haast vergeten dat hij in dezelfde ruimte was als Jessica. Pas toen zij de stilte doorbrak door te vragen of ze mocht weten waar het over ging, werd hij uit zijn gedachten getrokken en keek hij haar aan. Haar vraag drong wat langzaam tot hem door. En hij wist er ook niet direct antwoord op te geven. Kon hij dit vertellen? Maakte hij de situatie dan niet erger? Of bracht hij haar dan niet in gevaar? Misschien zou hij haar wel afschrikken als hij over vroeger zou vertellen. Maar goed, dat was dan maar zo..
"Het is een ontzettend lang verhaal.." sprak Franco eerst gedempt. Hij stak zijn mobiel terug in zijn zak en liep terug naar de bank, waar hij weer op neerplofte.
"Het was Ciro, een maat van mij uit Italië. Ik ben geboren in Italië en heb daar tot mijn drieëntwintigste gewoond. In Napels. In een buitenwijk. En ja.. Hoe zal ik het zeggen.. Het leven is daar echt heel erg anders dan hier.. De maffia runt daar zo'n beetje alles. En toen mijn moeder overleed toen ik een jaar of twaalf was, werd ik met open armen onthaalt door Don Piedro, de leider van de clan in Napels. Je zou het echt niet zeggen omdat hij zoveel moorden op zijn naam heeft, maar het was een goede man.." Franco haalde zijn hand even door zijn haren en zuchtte. "Ieder kind daar groeit er gewoon in. Het probleem is dat als je er eenmaal in zit, je er nooit meer uit komt."
Het verhaal werd nu al langer dan hij had gewild, maar hij wilde geen halve verhalen vertellen, hij wilde duidelijk zijn.

Jessica Thornton

Franco gaf aan dat het een lang verhaal was en stopte zijn mobiel weg. Ze had eigenlijk verwacht dat dat het was en dat hij naar huis ging. Maar dat deed Franco niet. Hij kwam terug zitten en begon te vertellen. Hij eindigde met de woorden dat als je eenmaal in zo'n bende zit, je er nooit meer uit komt.
Jessica was er even stil van. Haar vingers tikte iets op het koffiekopje dat ze nog vast had. 'Is het een vermoeden, of al een feit, dat hun achter het mollen van mijn kleine voortuintje zitten?' vroeg ze. Ze vroeg expres naar alleen het slopen van haar tuintje om het onderwerp net wat luchtiger te houden. Al was dit wel een hele serieuze bedoeling. En zij zit er qua werk ook een beetje aan vast. Klein beetje maar, nog lang niet volledig. Maar dat kon nog veranderen hoe langer ze met Franco werkte.

Franco Crescenzo

Hij haalde even diep adem en staarde wat voor zich uit.
"Hmm, dat is nog een sterk vermoeden, maar ik ga er vanuit dat het eigenlijk wel een feit is.. Ciro vertelde dat Don Piedro overleden is een paar weken terug. Nu heeft zijn zoon, Gennardo Savastano, de leiding. En Genny en ik hebben elkaar nooit gemogen. We hebben nogal wat opstootjes gehad zeg maar."
Hij wreef even met zijn hand door zijn gezicht. Eigenlijk had hij liever gehad dat de dreiging door zijn werk was gekomen. Door een missie ergens in het buitenland. Een 'simpele' bende die informatie of wraak wilde. Want dit was een stuk gevaarlijker, die Italianen zijn bloedlink. En daarbij kon er ook nog weleens een hele beerput open getrokken worden hierdoor.
"Misschien moet ik je er verder buiten houden.. Ik wil je er niet in meetrekken. Dat wil je echt niet.."

Jessica Thornton

Ze grinnikte even kort toen Franco Gennardo's naam afkortte. Het klonk net als Jenny. Ze probeerde haar gezicht zo goed als ze kon weer terug in z'n vorige plooi te trekken en te houden.
Daarna gaf Franco aan dat hij haar er verder buiten wilde houden, want ze moest niet willen dat ze er in meegetrokken werd. 'Hopelijk kan dat, Franny.' zei ze, met een grijns op haar gezicht. 'Weet je wat kan helpen? Een koffie met gebak zaak openen. Franny & Jenny.' grapte ze nog. Daarna maakte ze even een wegwuifgebaar. 'Avondlucht is niet goed voor mijn niveau.'
Ondanks dat ze er een klein grapje achteraan plakte, was ze er in haar achterhoofd wel al mee bezig. Als ze met Franco bleef samen werken, en dat zou vast nog wel gebeuren gezien de hoofdinspecteur eigenwijs is. Hoe lang kon ze dan uit die problemen van Franco weg blijven als ze hem iedere werkdag zag en met hem moest samenwerken? Straks zouden ze als het goed is ook weer op straat ingezet worden. Wie weet wat er dan mis kon gaan. Maar daar wilde ze zelf niet te veel of te lang mee bezig zijn, met die negatieve gedachtes. Beter kon ze echt aan een koffiezaak denken waar twee mannen in schortjes koffie en koekjes serveerden. Misschien als ze klaar was met politiewerk kon ze dat idee wel realiseren als ze twee mannen zo ver kreeg er aan mee te werken.

Franco Crescenzo

Hij lachte even kort om Jessica's opmerking. En later grinnikte hij ook om haar idee voor een koffie en gebakzaak.
"Laat het hem niet horen," grinnikte hij, doelend op Gennardo. "Hij is nogal een trots persoon en voelt zich de man," vertelde hij, nog lichtelijk grinnikend.
Hij zuchtte daarna even en dacht na over de opties. Die er eigenlijk niet echt waren. Behalve hopen dat ze de gelegenheid niet kregen om hem echt iets aan te doen. Hij vroeg zich af of Gennardo zelf ook hierheen was gekomen of dat hij alles vanuit Italië aanstuurde.
"Maar goed... Ik ga maar weer eens.." zei hij nu, waarna hij opstond van de bank. Hij moest even goed gaan nadenken hoe en wat. Misschien was het beter als hij zo min mogelijk zou vertellen. Al was het soms ook juist handiger om mensen te hebben die ook alles wisten. Maar tegelijkertijd ook gevaarlijk. Hij zat een beetje in tweestrijd.
"Bedankt voor de koffie en sorry dat ik je vriend weggejaagd heb en de gezellige zojuist een beetje verprutst heb," sprak hij, eerst serieus, maar daarna toch met een kleine grijns op zijn gezicht.

Jessica Thornton

'Als ik er niet in meegesleept wordt, zal hij het sowieso niet van mij horen. O wee als ik je er op betrap mijn toekomstige pensioencarrière door te vertellen.' zei ze met nog steeds een grijns op haar gezicht.
Franco gaf aan dat hij toch maar naar huis ging. Hij bood zijn excuses aan na het bedanken voor de koffie. 'Geeft niet. Zo lang je Josh niet iedere keer de stuipen op het lijf jaagt, zie ik het voor deze keer door de vingers. En het gezellige heb je goedgemaakt met een geweldig idee voor als ik later geen agente meer ben.' zei ze nog.
Ze stond zelf nou ook op om Franco buiten te laten, wat een diepe zucht veroorzaakte bij Diva die nog op de bank lag. Eenmaal in de kleine hal van haar appartementje wachtte ze tot de tussendeur dicht was en controleerde ze om zeker te weten dat geen flufgeval mee was geslopen, voor ze de voordeur voor Franco open maakte. 'Tot morgenochtend dan, op het werk. Slaap lekker alvast, Franny.' zei ze, met de nadruk op de nieuwe naam die ze wel vaker wilde gebruiken voor Franco.

Franco Crescenzo

Die avond had hij opnieuw met Ciro gebeld. Hij zou toch naar Nederland komen. Gennardo was namelijk ook overgevlogen en Ciro had via via gehoord dat hij wilde praten met Franco. Dat eindigde alleen meestal wat anders dan met alleen praten. Maar er omheen kon je niet.
De volgende ochtend meldde Franco zich ziek op het werk. Hij twijfelde of hij Jessica ook nog een berichtje wilde sturen hierover, maar besloot het niet te doen; hij wilde haar hier zoveel mogelijk buiten houden, voor haar eigen veiligheid.
Rond een uur of tien kwam Ciro bij hem langs. Ze spraken over van alles, maar natuurlijk het meest over wat er nu gaande was. Niet heel veel later werd er gebeld door een handlanger van Gennardo dat Gennardo 's middags rond een uur of één Franco bij hem verwachtte. De locatie zou nog volgen. Het was niet eens een vraag. Eigenlijk gewoon een bevel. Zo ging dat. En als hij niet zou komen, zouden ze hem op een andere manier wel pakken.

Jessica Thornton

Toen ze de volgende dag op kantoor kwam, zat Franco er nog niet. Misschien kwam hij iets later? Net nadat ze dat gedacht had, kreeg ze via de receptie al te horen dat Franco niet zou komen vandaag door ziek zijn. Ziek? Gisteren zag hij er nog prima uit toen hij bij haar de deur uit liep. Maar ze legde zich er wel bij neer. Misschien was het gisteren net te veel geweest voor hem, lichamelijk gezien. Het werken na 2 weken en dan ook nog bij haar langs komen. Dat zijn nog beste activiteiten na 2 weken rustig aan doen.
Van Josh had ze ook nog helemaal niks gehoord. Dat was niet wat ze gewend was. In die twee weken dat ze wat met hem had, kreeg ze iedere ochtend wel een goedemorgen berichtje en ongeveer iedere 3 uur kwam er wel een berichtje tussendoor om te vragen wat ze deed, of dat hij haar miste, of iets anders. Vanochtend had ze niks gehoord en haar telefoon bleef ook stil, terwijl dat deze toch echt wel op geluid stond.
Wat Jessica niet wist was dat Josh bij de 'Nederlandse afdeling' hoorde van het maffia-gebeuren. Dat hij had doorgegeven dat Franco nu prima in staat was te praten, gezien hij hem gisteren gezien had en enkele woorden mee uitgewisseld had bij Jessica thuis. Daarom liet hij haar vandaag niks horen door de voorbereidingen op dat 'gesprek' 's middags.
Jessica zelf wist van niets en was gewoon aan het werk. Al spookten wel heel wat vragen door haar hoofd na gisteren, de ziekmelding van Franco en het stil zijn van Josh.

Franco Crescenzo

Om een uur of twaalf kreeg hij van een anoniem nummer een berichtje met een locatie. Op die locatie zouden ze afspreken en vanaf daar zouden ze naar een andere locatie gaan.
Ciro was nog altijd bij Franco thuis, ze wisten niet precies wat ze het beste konden doen, voor altijd blijven vluchten was ook geen optie. En er was een hele kleine kans dat praten met Gennardo iets zou kunnen helpen. Al ging Franco daar niet heel erg vanuit.
Hij hoopte dat dit alles niet echt op de Italiaanse manier zou gaan. Die waren er niet bang voor dat ze opvielen en dat mensen dingen zagen. De mensen uit de clan voelden zich onaantastbaar. Alsof ze goden waren en overal mee wegkwamen.
Uiteindelijk besloten Ciro en hij dat hij niet naar dat gesprek zou gaan. Het zou sowieso zijn dood worden. Of ze zouden dingen van hem gaan eisen die niet haalbaar waren. Het had geen nut. Al was thuisblijven ook geen garantie dat er niets zou gebeuren; totaal niet. Eigenlijk was hij een beetje in de hoek gedreven. En daar voelde hij zich totaal niet fijn.
Om kwart over één kreeg hij een berichtje van een anoniem nummer. Waar hij bleef. Dat zorgde ervoor dat hij gespannen raakte. Hij was op dit moment nergens veilig. Ze zochten naar hem. Ze zouden hem zonder moeite hier vinden.
Franco pakte zijn wapen en maakte die schietklaar. Just to be sure. Ciro deed hetzelfde. Franco zei hem dat hij alleen moest gaan schieten als het echt niet anders kon. Het was hier geen Italië. Gelukkig begreep Ciro dat wel.
Franco had zijn mobiel in zijn hand en twijfelde of hij nog een berichtje zou sturen naar Jessica. Hij had haar niets laten horen. En eigenlijk had hij dat ook zo gewild. Maar aan de andere kant voelde het niet goed.
"Er zijn wat probleempjes hier, ik regel het denk ik wel, hoop dat ik er morgen weer ben," verstuurde hij uiteindelijk naar haar. Hij wilde haar namelijk ook niet al te ongerust maken. Straks kwam ze hierheen, en dat was niet veilig.
Het volgende moment klonken er schoten en vloog de deur open. Franco en Ciro sprongen overeind. Een groep mannen stormden het huis binnen en schoten werkelijkwaar alles kapot. Alsof ze in Italië waren. Het maakte ze niets uit dat ze in het nieuws zouden komen en dat het hier over een halfuur vol politie zou staan.
Franco probeerde wat achter de bank te schuilen, maar de kogels kwamen er zelfs af en toe doorheen. In zijn ooghoek zag hij Ciro terugschieten en even later zag hij hem doorzeeft worden met kogels en in elkaar zakken. De muren zaten vol bloed.
Het volgende moment kreeg hij een enorme klap tegen zijn hoofd en werd het even zwart voor zijn ogen. Hij werd door de mannen naar buiten getrokken, naar de auto die daar stond. Een aantal buren waren uit het raam aan het kijken of stonden in de deuropening te kijken wat er gaande was. Maar dat deerde de mannen niet. Ze sleepten Franco naar de auto, gooide hem in de kofferbak, bonden hem vast en reden met piepende banden weg.

Jessica Thornton

Opeens kreeg ze een berichtje en als eerst was ze lichtelijk teleurgesteld dat het van Franco kwam en niet van Josh. Dat veranderde wat toen ze las dat er problemen waren. Problemen? Wat voor problemen? Vlak daarna werd het wat onrustig op het bureau. Er kwamen meldingen binnen van schietpartijen. Er gingen agenten op af. Jessica mocht niet gaan, gezien ze partnerloos is op het moment door 'ziekte' en het sowieso nog afgeraden werd na wat er 2 weken geleden bij haar letterlijk op de stoep gebeurd was.
Gespannen ging ze bij de tv staan die op een nieuwszender stond. Die hadden natuurlijk gelijk live beeld. Hier ging het om bij het nieuws. Actie en sensatie. Ze hoorde nog geen sirenes op tv, waardoor Jessica herhaaldelijk 'schiet op, schiet op, schiet op' mompelde. Daarna leek het schieten zo goed als afgelopen en kwam er iets iit de voordeur gelopen. Franco herkende ze meteen. Die leek goed bewusteloos te zijn, dood hadden ze niks aan hem. Tenminste dat hoopte ze. Toch dacht ze nog een bekende te zien. 'Josh!?' Klonk er dan ook uit haar mond toen ze haar 'vriendje' achter Franco zag lopen. Ze was kwaad. Pisnijdig zelfs met deze ontdekking.
Ze wilde het bureau uit stormen om zelf een hartig woordje met haar 'vriendje' te bespreken, maar ze werd tegen gehouden. Ze mocht zich er niet mee bemoeien. Zeker niet met zoveel kwade gevoelens. Ze mocht pas gaan als ze zich kalmeerde en beloofde direct naar huis te gaan. Maar het kostte nog behoorlijk wat moeite om te kalmeren.

Franco Crescenzo

Met knallende koppijn werd hij wakker. Ergens in een houten schuurtje, vastgebonden aan een stoel. Hij voelde bloed over zijn hoofd lopen, maar kon het niet wegvegen doordat zijn handen vastgebonden waren.
Langzaam maar zeker herinnerde hij zich weer wat er gebeurd was. Hij wist niet eens hoe lang hij bewusteloos was geweest. Hij sloot zijn ogen even tegen de hoofdpijn en zag meteen de beelden weer voor zich van Ciro die volledig doorzeeft werd door kogels. En van zijn huis vol met klodders en spetters bloed. Zou Jessica daar nu zijn? Hij zuchtte zachtjes en keek op toen de deur open ging. Fel licht van buiten kwam naar binnen. Het was dus nog dag. Hij kneep zijn ogen samen.
Gennardo kwam binnen lopen. Hij ging op een andere stoel zitten en staarde Franco minutenlang aan, zonder een woord te zeggen. Daarna begon hij pas te praten. Hoe erg hij Franco altijd al gehaat had. Omdat Franco altijd op de eerste plaats had gestaan van Don Piedro, Gennardo's vader. En Gennardo zelf niet. En omdat hij toen de clan had verlaten en verdwenen was. Dat kon niet, dat mocht niet. Hij had zijn vader in de steek gelaten. Al was dat uiteindelijk voor Gennardo juist fijn geweest, maar hij kon het gewoon niet verkroppen dat Franco hoger had gestaan bij zijn vader. Puur omdat Franco slimmer en tactvoller was geweest, en nog altijd was. Zonder al zijn handlangers kwam Gennardo nergens. Dan had hij Franco niet eens kunnen kidnappen.
Met een vieze grijns op zijn gezicht deelde Gennardo mee dat hij hier enorm naar uit had gekeken. Hij zou Franco helemaal kapot maken. Zo lang mogelijk laten martelen door zijn mannen als maar kon. Tot hij zou smeken dat hij dood wilde. Ook begon hij nog even over Ciro, dat dat een vuile mierenneuker was geweest en dat die mooi opgeruimd was.
Gennardo gaf na zijn woorden Franco een flinke vuist in zijn gezicht, waarna hij hem nog even aanstaarde en weg liep. Daarna kwamen er drie mannen de ruimte binnen lopen, waaronder één Josh was. Nu pas drong het tot Franco door dat hij diegene was die de kogels op Ciro af had geschoten.
"Vieze hond," siste Franco naar Josh. De razernij was goed in zijn stem te horen.

Jessica Thornton

Het duurde even voor ze rustig genoeg was dat ze mocht gaan. Net als dat de collega's die nog op het bureau waren haar nog enkele vragen stelden. Ze riep natuurlijk niet voor niets de naam van een van de daders alsof ze die kende. Pas daarna mocht ze naar huis toe gaan. Onder toeziend oog van een van haar collega's die achter haar aan reed om zeker te weten dat ze naar binnen liep.
Maar ze moest ook nog even binnen zijn, dus dat kwam mooi uit. Ze had namelijk in de eerste week samen met Josh afgesproken dat ze via een app elkaars telefoon in de gaten konden houden. Waar iemand was, of de telefoon wel aan stond, enz. Natuurlijk niet heel professioneel of tot in detail, maar het ging er om dat ze elkaar konden volgen. En nou snapte Jessica ook waarom Josh dat zo snel een goed plan vond. Dus ze stuurde Josh een berichtje. Of hij boos was na gisteren, of alleen druk aan het werk was. Het bericht was verzonden. Het bericht kwam aan. En hij had het gelezen. Mooi zo. Dat betekend dat hij die telefoon waarschijnlijk wel in de buurt had. Ze zocht via de app op waar het moest zijn en tikte dat adres dan weer in een routeplanner. Tussendoor verwisselde ze haar politieshirt om voor een ander en ging daarna op weg. Op weg in haar trouwe, kleine, rode autootje. Mentaal nam ze er al afscheid van. Dat die auto vandaag gong overleven was klein.
Ze reed de route die de planner aangaf. Eenmaal bij een schuur stopte ze op een klein afstandje. Ze stuurde de collega's op het bureau nog waar ze dacht dat ze konden zijn en daarna stapte ze uit. Ze is dan wel blond, maar absoluut slim genoeg dat ze dit niet ging winnen in haar eentje, en ook niet met wat vrouwelijke charmes. Voor dat laatste was ze eigenlijk ook nog wel wat te pissig voor.
Maar ze kon wel het domme blondje spelen natuurlijk. Al kijkend op haar telefoon liep ze het terrein op tot ze staande gehoude werd door twee bewakers. Ze legde uit dat ze voor Josh kwam, want ze kreeg maar geen reactie van hem en wilde hem verrassen op zijn werk. Tot dus ver leverde deze act op dat ze niet nagekeken werd of ze wapens bij had. Dat was mooi, want die stak achter in haar broek onder haar shirt. Een man liep weg, terwijl de ander bij haar bleef staan. Toen de ene uit beeld was, deelde ze een rake trap uit waar het bij een man wel heel gevoelig lag en maakte dat ze naar het schuurtje toe rende.
Ze trok de deur open, schoot op iemand rechts, sloeg een ander met haar pistool tegen zijn harses en richtte daarna haar pistool op de derde, op Josh, nadat ze snel herladen had. Met een kille blik in haar ogen schoot ze op Josh, op zijn knie welliswaar. Ze was er op getraind niet zo maar alles af te slachten. Josh zakte in elkaar en Jessica kon het niet laten nog een vuist er achter aan te slaan. Laat het duidelijk zijn dat ze zo kwaad was dat geen enkel scheldwoord haar voldoening kon geven op dit moment.

Franco Crescenzo

Josh moest alleen maar lachen. De andere mannen namen Franco flink onder handen. Tot de deur open vloog en Jessica plotseling verscheen. Ze sloeg de twee mannen neer en schoot Josh in zijn knie. Franco moest eerlijk toegeven dat als hij dat wapen in zijn handen had gehad, hij Franco dwars door zijn kop had geschoten. Dat verdiende hij. Walgelijk figuur.
"Maak mij los," sprak Franco gedempt richting Jessica. Er was nog geen tijd voor bedankjes of om te kijken hoe hij er lichamelijk aan toe was. Ze moesten hier weg, zo snel mogelijk. Die mannen waren altijd in grote getalen. En Gennardo was hier ook nog ergens in de buurt.
Franco spuugde wat bloed uit zijn mond en keek richting Jessica.

Jessica Thornton

De verrassing in deze aanval had in haar voordeel gewerkt. Anders had ze nooit zo snel zo gemakkelijk die drie mannen tegen de vlakte kunnen werken. 'Even om het officieel te maken, wij hebben niets meer met elkaar.' siste ze nog naar Josh toe toen ze naar hem toe bukte. Dat moest wel even duidelijk zijn, al was haar schieten en slaan van net in haar ogen ook wel duidelijk genoeg.
Franco zei dat ze hem los moest maken. Door die woorden kwam ze weer tot de conclusie dat dat wel erg handig was en dat ze niet zo maar veel tijd hadden. Ze mocht later wel trots op haarzelf wezen. Nu was daar geen tijd voor. Ze maakte eerst Franco's handen los, zodat als er al iemand binnen kwam zij eventueel gelijk in actie kon komen en Franco zichzelf verder los kon maken. Maar het duurde nog best even, of ze was gewoon snel met los maken, en maakte ook Franco's voeten los. Tussendoor hield ze goed in de gaten wat buiten gebeurde. Ze stond dan ook snel alweer recht met haar pistool schietklaar toen ze wat aan hoorde komen rennen. Of eigenlijk hoorde ze vooral geschreeuw dat dichterbij kwam, ze nam aan dat er gerend werd. Ze hoorde in de verte sirenes dichterbij komen. Eindelijk! Maar ze hoorde ook een paar autodeuren. Wacht, ging die lafaard van een 'Jenny' er nu vandoor? Ze liep naar buiten toe, schoot enkele keren en werd beschoten. Ze zakte door haar benen en hield haar buik stevig vast met een hand, terwijl ze met haar andere trillende hand nog wat probeerde neer te schieten.
Ze wist eigenlijk niet of Franco een wapen bij zich had. Waarschijnlijk niet. Maar ze zou die van haar zo afgeven aan Franco als hij wel in staat was anderen beter te raken.

Franco Crescenzo

Jessica maakte hem los en dat was gelukkig vrij snel gebeurd. Toen hij eenmaal los was stond hij ietwat stijf op. Er trokken ook weer felle steken door zijn borstkas, maar daar zou hij zich later wel druk om gaan maken.
In de verte hoorde hij sirenes. De rest van de clan leek te gaan vluchten. Voor nu. Jessica begon op ze te schieten, maar Franco wist dat het niet zou helpen. Al zouden er een aantal dood of gewond zijn, dan kwamen de volgende keer wel weer andere mannen.
Toen Jessica geraakt werd schrok hij even. Ook hij stapte nu naar buiten en terwijl hii kogels om zijn oren voelde suizen sleepte hij Jessica terug naar binnen. Hij trok een stuk kleding kapot en bond dat om haar wond, om de bloeding te stelpen. De sirenes waren gelukkig al dichterbij.
Franco pakte een wapen van de grond, herlaadde die en zette het tegen Josh zijn hoofd. Zonder enige twijfel en zonder enige emotie behalve woede, haalde hij de trekker over.

Jessica Thornton

Even dacht ze dat het gedaan was met haar. Ze zat zo in onbeschut. Dichtsbijzijnde was de schuur. Dat was dom geweest van haar. Ze had toen ze binnen kwam al van te voren kunnen zien dat er geen kisten, struiken, muurtjes of iets anders was om zich achter te verschuilen. En zonder kogelvrij vest was het helemaal dom. Dom blondje dat ze was, ze had zichzelf net zo goed van de afgrond kunnen werpen.
Maar ze werd naar binnen gesleept door Franco. En vrij snel ook. Haar wond werd verbonden met kleding. Al kleurde de kleding vrij snel rood. Het bloedde goed. Iets te goed.
Ze zag hoe Franco daarna een wapen oppakte en herlaadde. Wat ging hij doen? Daarna stapte hij op Josh af. 'Nee!' Riep ze nog. Maar het was al te laat. Ze slikte even en knipperde met haar ogen. Ze was nog steeds kwaad om hoe ze gebruikt was geworden door Josh, maar dit was niet haar bedoeling. Ze zag hem liever lijden dan dat hij nu opslag dood was. Al was het ook erg verwarrend voor haar om Josh zo te zien. Gisteren was ze nog hopeloos verliefd.

Franco Crescenzo

Hij staarde naar het lichaam van Josh en hij voelde totaal geen spijt van wat hij had gedaan. Die man was echt te ver gegaan in Franco's ogen. Hij had zich in zijn privéleven gemengd. En dat ging echt te ver.
De sirenes die voor het schuurtje stopten trokken nu zijn aandacht. Eerst kwamen er agenten naar binnen; gewapend. Franco liet het wapen op de grond vallen zodat hij niet als bedreiging gezien zou worden.
Toen alles veilig bevonden werd kwam ook het ambulance personeel binnen. Jessica werd direct geholpen en naar de ambulance gebracht. Franco zijn wonden werden ook nagekeken en plaatselijk wat behandeld. Hij hoefde daarvoor alleen wat hechtingen te laten zetten, dus hij moest wel even mee.
Toen de hechtingen gezet waren in het ziekenhuis werd hem nog gevraagd of hij verder ergens last van had. En hoewel er wisselend steeds steken door zijn borstkas trokken, zei hij dat hij zich prima voelde. Hij wilde geen ziekenhuisopname. Hij voelde zich niet veilig als hij hier verplicht de hele dag lag.

Jessica Thornton

Ze wilde schreeuwen naar Franco dat hij stom is geweest om Josh neer te schieten. Dat Josh had moeten lijden. Dat ze misschien zelfs nog wat meer informatie uit hem konden halen. Maar er kwam geen enkel geluid meer uit haar keel. Ze had ook de puf niet meer om er nog meer energie in te steken. Het kon toch niet meer ongedaan gemaakt worden.
Agenten kwamen binnen en Franco liet het wapen vallen. Daarna kwam het ambulance personeel binnen en die hielpen haar de ambulance in. Ze begon wat weg te zakken door het bloed verlies en kreeg daardoor niet alles meer mee. Eerste waar ze daarna pas weer bewust van werd was dat ze in een bed lag. Daarna bekeek ze op haar gemakje de kamer en besefte ze dat het wel een ziekenhuiskamer moest zijn. Zeker met dat lawaai op de achtergrond. Voorzichtig tastte ze haar buik af en voelde eigenlijk alleen het verband zitten. Ze vond het opeens lastig om adem te halen. Niet dat ze kortademig werd, maar ze was zo bewust bezig met haar adem halen dat ze het zichzelf onnodig moeilijk maakte. Langzaam kwam ook bij haar binnen wat er allemaal gebeurd was vandaag en gleden de tranen over haar gezicht heen. Ze legde een hand voor haar mond neer, terwijl ze haar andere arm om zichzelf heen sloeg. Voorzichtig wel vanwege haar wond. Ze zag ook nog steeds wat bleekjes, en niet alleen doordat ze bloed verloren had.

Franco Crescenzo

Hij wilde meteen al naar Jessica gaan, maar hij durfde haar niet goed onder ogen te komen. Dit voelde allemaal als zijn schuld en hij voelde zich er enorm rot door. Ook omdat het nog niet klaar was. Misschien moest hij opnieuw verdwijnen, net zoals hij toen uit Italië was verdwenen en hier was gaan werken in een speciale eenheid die steeds in het buitenland werkte. Toen was hij onvindbaar. Nu was hij ontzettend makkelijk te traceren.
Met zijn hoofd vol gedachten had hij een taxi genomen naar zijn huis. Er liep nog politie rond. Hij liep naar binnen en bleef daar staan. Er stonden allemaal bordjes met cijfertjes en er zat nog overal bloed en kogelgaten. Zijn nekharen gingen ervan overeind staan.
Uiteindelijk verliet hij ietwat verloren zijn huis weer en nam zijn auto richting een hotel, waar hij een kamer boekte. Hij kreeg een sleutel en sloot zich op in de hotelkamer. Daar plofte hij op de bank neer en staarde afwezig naar het plafond. Soms werd hij echt hopeloos van die oneindige problemen. Was het nou nooit eens over? Basta.. Hij zuchtte even. Een steek trok door zijn borstkas en hij klemde zijn kaken even op elkaar. De smaak van bloed kwam in zijn mond, maar hij slikte het weg.
Hij wist nu echt even niet wat hij moest doen. Normaal zat hij vol ideeën en oplossingen. En nu wist hij niets. Voor even sloot hij zijn ogen. Hij zag opnieuw voor zich hoe zijn goede vriend en enige vriend Ciro doorzeeft werd door meerdere kogels.
Uiteindelijk kwam hij weer een stukje overeind en ging rechtop zitten. Hij pakte zijn mobieltje en stuurde een berichtje naar Jessica. Sorry voor alles, ik had je nooit hierin mee willen slepen, het is beter als we elkaar niet meer zien, ik zal je niet meer tot last zijn, stuurde hij haar. Daarna smeet hij zijn mobieltje op tafel, stond op en haalde uit pure frustratie uit tegen de muur.

Jessica Thornton

De artsen zagen dat ze te gespannen was, te veel moeite deed en zorgden dat ze iets van spierontspanners binnen kreeg om lichamelijk gezien heel relaxt te blijven. Ze sliep daardoor veel, maar doordat ze niet echt echt moe was, was ze ook zo wakker van ieder geluidje en ieder persoon die binnen kwam. Als haar nou iemand iets aan wilde doen, was dit z'n kans. Maar zo belangrijk was zij niet had ze het idee.
Ze opende haar ogen toen ze haar telefoon een geluidje hoorde maken. Een berichtje. Ze vroeg zich af van wie. Misschien toch wat familie die zich zorgen maakten? Zou voor het eerst zijn..
Met moeite pakte ze de telefoon van het kastje af en wist ze die zonder te laten vallen dicht bij haar gezicht te brengen. De tekst kwam traag binnen, en daar kon ze niet goed tegen. Uiteindelijk stuurde ze een soort van reactie terug. Ze dacht dat ze juiste woorden typten, maar in het echt zag het toch anders uit. Ni j sulf) N e ont t vetbee n aib! was uiteindelijk het bericht geworden. Oftewel wilde ze laten weten dat het niet Franco's schuld is. Dat ze liever niet heeft dat hij contact verbreekt. Ze was namelijk zelf degene geweest die er op af gegaan was zonder eerst versterking mee te nemen. Ze moest echt nog goed leren de veiligste keuzes te maken voor haar eigen veiligheid. En nu wist ze wel hoe Josh echt in elkaar zat, en zou ze niet bang hoeven zijn voor een stalkende ex, want er zat vrij weinig beweging meer in die ex.
Met een zucht liet ze de telefoon naast haar op bed uit haar handen vallen. Haar armen en handen waren moe door het versturen van dat halve bericht. Ze vond hier niks aan. Ze was gewoon bang verkeerd of te hard te ademen, ze raakte niet in blinde paniek. Maar ja, hoe legt ze dat nu nog uit.

Franco Crescenzo

De pijn volgde later pas. Zijn hand zou wel flink blauw worden en gaan zwellen. Maar daar kon hij wel mee leven.
Franco pakte de afstandsbediening van de televisie en drukte de televisie aan. Hij probeerde daar wat afleiding in te vinden door een programma te kijken, maar het lukte hem niet. Hij bleef maar nadenken over alles en was ontzettend gefrustreerd dat er geen oplossing leek te zijn. Uiteindelijk drukte hij de televisie weer uit en pakte hij zijn mobieltje op omdat hij een geluidje had gemaakt. Jessica had hem een berichtje gestuurd, hij kon alleen niet echt ontcijferen wat er nou stond. Zachtjes zuchtte hij en liet zijn mobieltje op de bank liggen terwijl hijzelf opstond en naar het raam liep. Hij had het gordijn dicht gedaan en trok die nu weer een klein mini stukje open om naar buiten te kunnen kijken. Een koude rilling trok door zijn lichaam heen en hij hoestte even. Blijkbaar had hij toch even iets te veel gedaan en had zijn lichaam, of eigenlijk zijn longen, er een behoorlijke klap van gehad.

Jessica Thornton

Ze wist niet hoe lang ze haar ogen weer dicht had gedaan. Toen ze die weer open deed, keek ze wel weer naar haar telefoon. Ze had van niemand meer iets gehoord of gekregen. Ze klikte Franco weer aan en las nu haar eigen berichtje. Wat the F heeft ze getypt. Wat wou ze ook alweer typen? Met een zucht liet ze haar telefoon weer zakken. Het was vermoeiend. Het duurde even voor ze haar telefoon weer in de lucht kon houden. Praten ging haar waarschijnlijk nog slechter af dan typen, dus hield ze het bij een nieuwe poging tot een berichtje. Hoe gat her me j? Wa r b j? vroeg ze Franco. Ze verzond het, want aanpassen had waarschijnlijk weinig zin nu. Hopelijk was het beter te lezen dat ze vroeg hoe het met Franco was en waar hij was. Ze was wel benieuwd hoe het met Franco was. Of hij snel zou opknappen. Hij kon in ieder geval wel beter typen dan zij op het moment kon.

Franco Crescenzo

Op de grond voor het raam werd hij opeens wakker. Blijkbaar was hij even van de wereld geweest. Hij twijfelde of hij terug zou gaan naar het ziekenhuis, maar besloot dit toch niet te doen, hij vond het te riskant. Artsen zouden hem niet beschermen. En onder druk zouden ze rare dingen kunnen doen.
Langzaam krabbelde hij overeind en liep terug naar de bank. Daar pakte hij zijn mobieltje. Hij had ontzettend veel berichtjes gehad, waarvan eigenlijk bijna alle berichtjes waren van Gennardo of zijn maten. Het berichtje van Jessica zag hij haast over het hoofd, maar zag het nog net.
"Gaat goed. Ben op een veilige plaats. Voor nu. Ga mijn mobiel weggooien. Te riskant." stuurde hij terug richting Jessica. Hij zei dat het goed ging omdat hij haar niet lastig wilde vallen met- voor haar- nutteloze informatie. Ze moest nu zelf even aansterken. Hij wilde niet dat ze zich zorgen ging maken.
Nadat hij het berichtje verzonden had, haalde hij zijn simkaart uit zijn telefoon en gooide die op de grond. Hij stampte het simkaartje met zijn hak stuk en gooide het daarna door het raam de tuin van het hotel in. Zijn mobieltje gooide hij ook weg.

Jessica Thornton

Het duurde best lang voor ze een reactie terug kreeg. Toen ze een reactie terug kreeg, kwam die best bot over. Wilde hij echt geen contact meer? Waarom? Waarom gooide hij zijn telefoon weg? Wat was er aan de hand? Zo veel vragen. Ze tikte wat willekeurige letters in, maar die kwamen al niet meer aan.
Wat nu? Ze kon niet weg. Ze wilde niet blijven. Waarom maakte ze zich eigenlijk druk om Franco? Ze had geen idee meer wat ze moest denken of wilde doen. Ze wist wel dat ze niks kon doen op het moment.

Paar dagen later mocht ze weer naar huis, maar ze moest rust houden. In die paar dagen had ze de buurvrouw nog weten te bereiken die langs wilde komen voor de sleutel om de konijnen in ieder geval hun voer te geven. Nu kon ze dat zelf weer, het voeren. Enkel het schoonmaken moest ze dan weer aan hulp overlaten. Ze vond het vreselijk zo afhankelijk te zijn van anderen. En dan is dit maar voor enkele dagen nodig. Ze was nog niet eens terug op de werkvloer verschenen. Al wilden ze haar wel graag met het teamuitje zien als ze zich goed genoeg voelde. Ze wist nog niet of ze daar aan toe was. Haar telefoon had ze altijd bij de hand, mocht ze ook maar enig teken van leven binnen krijgen van mensen die misschien ook maar deden alsof ze geïnteresseerd waren in haar en haar herstel. De rest van de tijd hing ze wat op de bank rond, op haar laptop, voor de tv. Ze verveelde zich stierlijk. Soms kwam de buurvrouw even langs, maar dat was lang niet dagelijks en zeker niet lang.