Police Life

Rowan Rivers

Hij volgde Steven een beetje en pas toen hij iets gevonden had werd hij weer wat meer wakker. Hij keek om zich heen en hij ademde langzaam in. 'Oké, dus ze zijn niet via de grond gegaan, maar via de lucht. Dan kan je de wegen wel afsluiten, maar houdt het snel op. En hoe komen we er ooit achter waar ze heen zijn gegaan? We hebben niets. We zijn sowieso toch te laat.' zei hij. Het was duidelijk dat hij het allemaal niet meer heel erg positief zag. Hij mocht niet opgeven, hij wilde haar echt helpen, maar hij zag het heel somber in.

Steven Smith

Hij haalde even diep adem en keek nog eens om zich heen. Het was geen groot vliegtuig geweest, maar een kleintje. Dan konden ze ook niet super ver. Misschien net het land uit. En ze zouden waarschijnlijk niet landen op een reguliere landingsbaan, aangezien ze geen toestemming zouden krijgen en omdat ze dan sowieso gespot werden. Aan de gewone luchtverkeersleiding hadden ze niets, zo'n klein vliegtuigje vloog onder de radar en die zouden ze dus niet kunnen zien. Misschien kon Steven een kleine verkeersleiding te pakken krijgen, eentje met alleen kleine sportvliegtuigjes.
Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak en keek even richting Rowan, die eigenlijk alleen maar negatief was. "Katelynn heeft er niets aan als je het nu al opgeeft, bewaar die zieligheid maar voor als ze terug is," sprak hij hem toe. Dat was precies hoe hij was, hij steunde je met heel zijn hart, maar was ook altijd erg direct. Hij draaide nergens omheen.
Hij begon te bellen naar een klein vliegveldje een paar kilometer verderop om te vragen of zij een vliegtuigje hadden zien vliegen en of zij het vliegtuigje wel op de radar konden zien.

Rowan Rivers

Door wat Steven zei ademde hij trillend in, hij werd zo kwaad dat hij bijna direct wilde uithalen. 'Misschien had je moeten nadenken over je acties en was je hier geweest om dit te voorkomen. Maar nee, natuurlijk niet.' gromde hij kwaad. Al die tijd had hij alles alleen moeten doen, omdat Steven te koppig was geweest om hulp te accepteren. 'Je kan mij dit niet verwijten, of ga jij weer zielig doen als alles over is? Ga je dan weer iets flikken, ga je je beste vriend vragen of hij je doodschiet, door hem te dwingen en hem te bedreigen met een mes? Want dan weet ik het vast.' beet hij Steven toe. Hij wist dat dit niet echt was wat hij dacht, maar dat alle emoties hem veel te hoog zaten. Hij liep ook meteen weg, hij moest even tot rust komen, hij had het gevoel dat hij amper adem kreeg. 'Waar was je om mij te helpen?' mompelde hij nog in zichzelf.

Steven Smith

De mensen bij het vliegveldje hadden inderdaad een vliegtuigje over zien vliegen en hadden hem ook een tijdje op de radar gehad, nu even niet, maar er was een kans dat hij weer ergens zou opduiken. Er was niet overal even goed signaal. Steven schreef het adres van het vliegveldje op een verkreukeld stukje papier en drukte dat in Rowan zijn handen, waarna hij hem fel aan keek.
"Ga even na hoe vaak ik kortsluiting heb gehad, één keer, en hoe vaak jij dat heb gehad in de vorm van gewelddadigheid, baldadigheid, mishandeling, drankmisbruik," gromde hij terug naar Rowan. Steven kon dit echt niet hebben. Hij was altijd diegene geweest van hun twee die stabiel was en zich ontfermde over Rowan wanneer hij zich weer eens in de nesten werkte. Zijn eigen emoties had hij altijd maar aan de kant gedrukt. Natuurlijk liep de maat bij hem ook een keer vol, dat was meer dan normaal. Maar blijkbaar vond Rowan dat niet, die vond blijkbaar dat Steven zo kil en koud moest zijn dat alle gebeurtenissen in zijn leven hem niets deden.
Hij liep een stukje achter Rowan aan en trok zijn mond open om verder te praten, en ving de vraag van Rowan op. Dat schoot bij hem echt flink in het verkeerde keelgat.
"Wát?!" bulderde hij dan ook. "De vraag luidt eerder waar jíj al die tijd was om mij één keer fatsoenlijk te steunen!" klonk zijn stem luid. "Ik heb al die jaren, dag in dag uit, áltijd voor jou klaar gestaan, altijd! Ik heb je meermaals uit de gevangenis moeten helpen en uit de shit moeten helpen. En natuurlijk deed ik dat graag, want dat doen vrienden toch voor elkaar?!" Steven balde zijn vuisten en snoof even.
"Als dit je bedankje is, pas ik. Je neemt maar een taxi," met die woorden beende Steven geïrriteerd terug richting zijn auto. Mack keek nog even richting Rowan en leek totaal niet te begrijpen wat hier aan de hand was. Hij kantelde zijn kop even, maar hobbelde toen gauw achter Steven aan.

Rowan Rivers

'Ik heb alles gedaan wat ik kon om jou te helpen, ik heb alles gedaan wat ik kon om iets voor je te betekenen en uiteindelijk ben je daardoor vrij en in leven.' gromde hij. 'Ik loop wel, ik zie je wel weer.' zei hij daarna zacht. Hij voelde gewoon dat hij even tijd alleen nodig had, misschien ging het dan wat beter. Hij had niet echt op de weg gelet en het was ook aardig ver lopen, maar het maakte niet uit. Hij had de tijd nodig om zijn hoofd leeg te krijgen, om weer de energie te vinden om verder te gaan. Het viel hem zwaarder dan ooit, omdat hij gezien had hoe het de vorige keer afgelopen was. Eenmaal bij het huis van Katelynn voelde hij zich plots ontzettend eenzaam. Hij liep naar binnen, haar hondjes kwamen hem begroeten en hij slikte moeizaam, daarna liet hij zich trillend op een stoel aan de tafel zakken.

Steven Smith

Hij keek niet meer om en stapte in zijn auto. Mack sprong op de bijrijdersstoel. Steven gooide het portier dicht en startte de motor, waarna hij met piepende banden wegreed. Hij was echt flink geïrriteerd en kon niet geloven dat Rowan na alles waar hij altijd mee geholpen had, hem zo aan de kant zette.
Eenmaal bij het hotel parkeerde hij de auto en liet Mack eruit, waarna hij zelf ook uitstapte. Hij liep het hotel in en nam de trap naar zijn kamer. Daar ontgrendelde hij de deur en liet Mack naar binnen, maar de hond bleef staan en piepte zachtjes. Steven fronste zijn wenkbrauwen en duwde met zijn voet tegen Mack aan.
"Hop, naar binnen," sprak hij tegen de hond. Maar het dier vertikte het en begon te blaffen. Steven duwde de deur nu iets verder open en keek naar binnen. Het moment dat hij allerlei bedrading en bewegingssensoren zag greep hij Mack bij zijn nekvel en sprong achteruit. Er volgde een enorme klap, gevolgd door een vuurzee. Direct gingen er allemaal alarmen af.
Steven was tegen de muur aan geklapt en had Mack daardoor losgelaten. Maar hij moest blij zijn dat hij nog leefde. Als hij gewoon naar binnen was gestapt, zoals normaal, was hij hartstikke dood geweest.
Hij krabbelde overeind en keek om zich heen. Mack stond verderop in de gang en leek op hem te wachten. Ietwat stijfjes en mank liep Steven richting Mack en liepen ze samen richting de trappen.

Rowan Rivers

Hij merkte dat hij wel weer een beetje tot rust kwam, maar hij voelde zich nog steeds echt down door alles. Uiteindelijk stuurde hij kort een berichtje naar Steven. Dat het hem speet, zijn reactie was onterecht en hij had heel graag dat Steven naar het huis van Katelynn kwam. Daarna opende hij zijn laptop. Hij zocht wat dingen op, daarna pakte hij zijn mobiel. De berichtjes die hij gekregen had over Katelynn stonden open en hij stuurde nu zelf iets terug. 'Wat wil je? Ik doe alles om haar veilig terug te krijgen, alles.' Was het enige wat hij stuurde. Misschien hielp het, misschien was er een mogelijkheid.

Steven Smith

Door de chaos had hij niet door dat hij een berichtje ontving van Rowan. Hij strompelde door de gang en er kwamen ontzettend veel mensen uit hun kamer om te kijken wat er gebeurd was. Natuurlijk stond de politie ook binnen no-time in het hotel. Steven legde zijn verklaring af en kreeg bij de receptie een sleutel voor een andere kamer, aangezien de hele gang van zijn kamer verwoest was.

Luke

Ze waren aangekomen op een groot industrieterrein waar ze een grote loods ter beschikking hadden. Daar hadden ze Katelynn in een klein soort kantoortje opgesloten en waren ze wat bier gaan drinken met zijn alle. Martin was ook aanwezig, die behoorde sinds kort ook bij de bende.
Luke grijnsde toen hij een berichtje ontving van Rowan. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en ging zitten op een sofa die midden in de kale loods stond.
"Ga naar het hotel en kijk of Steven dood is. Als hij het heeft overleefd; vermoord hem. Dan praten we verder," stuurde hij terug naar Rowan. Hij stopte zijn mobieltje weer weg en nam een paar grote slokken bier.

Rowan Rivers

Hij kreeg een berichtje terug van het onbekende nummer. Door wat er in stond ademde hij trillend in. Kiezen tussen Steven en Katelynn? Dat kon hij niet. Hij was enorm aan hun allebei gehecht. Maar zijn kind. Hij wilde niet dat er iets gebeurde. Bovendien leek er al iets aan dr hand te zijn. Het leek niet echt goed te zitten. Hij stak zijn mobiel weg en hij stopte zijn revolver bij zich. Daarna reed hij naar het hotel. Al snel hoorde hij wat er gebeurd was. Hij zag Steven bij de balie staan. Hij liep weg en Rowan volgde hem de gang in. Daarna pakte hij doodstil zijn wapen en hij legde zijn vinger op de trekker. Hij keek naar de rug van Steven, het wapen trilde enorm in zijn hand en hij stopte het weg. Hij kwam dichterbij en hij legde zijn hand op de schouder van zijn vriend. Hij kon het niet. Hij kon hem niet vermoorden. 'Wat is er gebeurd? Ik... Ze willen dat ik je vermoord.' Zei hij nu.

Steven Smith

Hij baalde dat hij zijn bevoegdheid nog niet terug had, hij liep hier nu zonder enige wapens rond terwijl ze het blijkbaar op zijn leven voorzien hadden. Lekkere thuiskomer. Hij haalde even diep adem en keek ietwat verbaasd opzij toen Mack zachtjes gromde. Vervolgens voelde hij een hand op zijn schouder en wilde hij bijna uithalen, maar wist het net op tijd tegen te houden omdat hij zag dat het Rowan was. Waarom reageerde Mack zo op hem?
Steven keek Rowan aan, die vroeg wat er gebeurd was en daarna stamelde dat ze wilden dat hij hem vermoordde. Steven probeerde de situatie van net, op het weiland, even uit zijn hoofd te zetten, hoewel het lastig ging.
"Mijn halve hotelkamer is opgeblazen," vertelde hij. Hij veegde wat stof van zijn gezicht. "En dan?" vroeg hij nu aan Rowan. "Als je mij vermoord, wat krijg je dan? Katelynn?" Steven schudde zijn hoofd. "Ik denk dat ze dat dan alsnog niet doen. Je heb geen poot om op te staan."
Steven ontgrendelde de deur van de andere hotelkamer en keek eerst even wantrouwend naar binnen, maar toen Mack naar binnen hobbelde vertrouwde hij het wel en stapte hij naar binnen.
"Hij heeft mijn leven gered," mompelde Steven nu, terwijl hij naar de hond knikte.

Rowan Rivers

Door wat Steven zei knikte hij langzaam. waarschijnlijk had hij gelijk, maar hij wilde zo graag voorkomen dat er iets zou gebeuren. Hij zou daar bijna alles voor doen. Behalve Steven vermoorden, dat kon hij niet. Steven liep naar binnen en hij klemde zijn kaken op elkaar. ' Je denkt nog steeds dat je alles alleen kan, hé? net zoals vroeger.' Zei hij nu. Daarna ging hij naar binnen en wreef hij langs zijn voorhoofd. 'Waarom kom je niet tijdelijk bij mij? Ruimte genoeg...' stelde hij zacht voor. Zonder Katelynn was het veel te groot voor hem. Dan was hij toch alleen. Al hoopte hij dat ze echt heel snel terug was. 'Het spijt mij van net. Nogal veel aan mijn hoofd.' Mompelde hij nu.

Steven Smith

Hij plofte neer op een stoel die er stond en keek richting Rowan. "Nee, niet alleen. Met Mack erbij red ik het wel," reageerde Steven nu op zijn woorden. Langzaam ontstond er een grijns op zijn gezicht, natuurlijk was het niet serieus bedoeld. Al zou hij prima alleen kunnen wonen, dat had hij immers ook een tijd lang gedaan toen Rowan bij Katelynn introk.
"Hmm, ik weet het niet. Het is Katelynn haar huis. Dat voelt niet goed. En ik ben het niet echt gewend om in zo'n enorme villa te wonen," grinnikte hij. Hij haalde zijn hand even door zijn haar en aaide Mack even, waardoor hij ook wat stof van zijn vacht haalde.
"Het is al goed," knikte Steven toen Rowan zei dat hij spijt had van daarnet. Natuurlijk bleef het nog wel hangen in Stevens achterhoofd, maar hij had er gewoon de energie niet voor om daar nog problemen over te maken. Er waren op het moment wel grotere problemen om zich druk over te maken.

Rowan Rivers

Steven leek het allemaal niet te willen en daardoor wist hij niet wat hij moest zeggen. Hij was echt heel erg van slag en hij voelde zich meteen rot dat hij het alleen al voorstelde. Hij bleef dus ook even zo staan, hij wilde niet in het huis van Katelynn en hij was het niet gewend. ' Oh... Het hoeft niet hoor... Dan ga ik gewoon zelf terug.' zei hij zacht. Hij snapte het ook wel, maar hij vond het wel heel erg lastig. 'Ik zie je wel weer.' mompelde hij wat schor. Steven zou het wel redden zonder hem. Hij zei nog zachtjes gedag tegen Mack en daarna draaide hij zich om. Hij wist nog niet precies wat hij nu allemaal moest gaan doen, maar hij moest zelf wel terug.

Steven Smith

Rowan reageerde wat zacht en terneergeslagen. Steven keek hem aan toen hij zei dat hij dan zelf wel weer terug ging. Rowan gaf Mack nog een aai en draaide zich om. Steven stond op van de stoel en pakte Rowans schouder nu vast en draaide hem weer om.
"Maar als je graag wilt dat ik daar even tijdelijk woon, wil ik best mee komen," zei hij nu. "Mack vind dat ook niet erg geloof ik, die vind die kleine vlooienbalen wel leuk volgens mij."
Steven keek Rowan aan en wachtte op reactie. Daar blijven wonen kon natuurlijk niet, maar tot Katelynn terug was, was het vast wel te doen.

Rowan Rivers

Hij werd opeens vastgepakt en hij schrok. Hij was zo enorm gespannen dag hij echt van elke aanraking schrok. Hij ontspande wel heel erg snel weer. Door wat Steven zei knikte hij langzaam. ' Ze zijn ook wel lief.' Fluisterde hij. Als er dan iets zou gebeuren waren ze tenminste samen, ze konden samen kijken of ze haar konden vinden. Hij wist dat hij tot die tijd echt geen rust zou hebben, zo veel zorgen had hij om haar. 'Het zou fijn zijn als je dat wilt, heel erg.' gaf hij nu wel toe.

Steven Smith

Hij knikte kort naar Rowan toen hij zei dat dat fijn zou zijn. "Is goed," reageerde hij daar nog op. Hij hoefde niet echt spullen te pakken of iets, want hij had zijn tas met kleding en benodigdheden nog in zijn auto staan aangezien dat mee was gekomen uit de gevangenis, en de rest kon hij niet bij omdat de hotelkamer verwoest was.
Steven liep nu samen met Rowan de hotelkamer uit en riep Mack ook met zich mee. De hond liep eigenlijk altijd los. Ze liepen door de gangen en op een gegeven moment keek Steven weer opzij naar Rowan.
"Heb jij toevallig nog een reservewapen?" vroeg hij hem nu. Een wapen op zak hebben gaf toch een stukje zekerheid en veiligheid, vooral nu.

Katelynn Camryn Leighton

Er waren alweer een paar uur voorbij. Het ducktape om haar benen was verwijderd, maar om haar polsen zat het nog vast. Ze droeg alleen nog maar haar ondergoed en een broek, haar blouse was in het busje kapot getrokken toen ze achter de zendertjes waren gekomen.
Ze had zich wat uren verward en suf gevoeld door de drugs, maar dat leek geen grote hoeveelheid geweest te zijn gelukkig, want ze voelde zich steeds alweer iets beter.
Uiteindelijk was ze overeind gekrabbeld en was ze rond gaan kijken in de kleine ruimte. Er lag een matras, er stond een emmer dat als toilet moest dienen en voor de rest was het kaal. Hier kon ze weinig mee. Maar in de deur naar de loods toe zat glas, dus ze kon er van een afstandje wel redelijk ongezien doorheen kijken. Zo verkende ze de loods ook een beetje met haar ogen. Er leken twee uitgangen te zijn. Links leek de beste vluchtroute, want de 'chillplaats' van de mannen leek meer rechts te zijn. Natuurlijk zouden ze het doorhebben als ze zou ontsnappen, maar links gaf haar de meeste tijd om weg te komen. Al zou ze lopend niet heel ver komen. Ze moest een auto mee zien te krijgen. De auto's leken ook aan de linkerkant van de loods te staan. Ze hoorde daar namelijk af en toe een auto aankomen rijden of wegrijden.
Het werd nog een behoorlijke uitdaging. Maar ze wilde de uitdaging wel aangaan. Want hier blijven zitten en zich overgeven aan deze mannen was geen optie, echt niet. Zo was Katelynn niet. Ze was ontzettend slim en super eigenwijs, wat hier juist wel voordelig werkte.
In haar hoofd bedacht ze plannetjes. Er zou vanzelf vast wel weer iemand naar haar toe komen. Anders had het geen zin dat ze hierheen gebracht was. Als er iemand binnen zou komen, zou ze gewoon doen alsof ze out was of nog zwaar onder invloed van de toegediende drugs. Ze wist zeker dat die viespeuk die dan binnen kwam, niet van haar af zou kunnen blijven. En als hij dichtbij genoeg was, zou ze hem proberen uit te schakelen. Een tijd terug had ze van Rowan wat zelfverdedigingstechnieken geleerd toen ze zo bedreigd werd door Martin. Die zouden dan hopelijk van pas komen. En ze hoopte ook met heel haar hart dat die persoon ook toevallig een autosleutel bij zich droeg.
Mocht dit alles mislukken, was het maar jammer. Maar ze ging hier niet zitten wachten op haar dood. Haar pijnlijke dood. Nee, echt niet. De kans dat er wat mis ging met het kindje was er nu al; door de drugs. Langer hier blijven wilde ze echt niet. No way.

Rowan Rivers

Eenmaal thuis liep hij naar binnen toe, de hondjes waren weer heel erg blij en hij gaf ze allemaal meteen wat te eten. Daarna zette hij zijn spullen aan de kant en keek hij naar Steven. 'Ik ben blij dat je mee wilde.' zei hij zacht tegen Steven. Hij pakte een glas water en hij nam een paar slokken, hij voelde zich echt niet zo heel erg goed. Misschien kon hij een beetje slapen en zou het dan beter gaan. ' Je kan wat te eten en te drinken pakken, als je dat wilt.' zei hij tegen zijn vriend.

Tygo Lahon

Hij vermaakte zich wel bij de groep. Het was heerlijk om op deze manier te leven, hij genoot er ook echt van. Niets was hem te gek. Nu was hij even naar buiten gegaan om alles in de gaten te houden, maar er was niet zo heel erg veel te zien en daardoor verveelde hij zich een beetje. Hij keek wel af en toe was om zich heen, maar dat was het dan ook. Er was niets te zien, geen beweging. Hij hoorde de geluiden binnen wel, het gelach.

Steven Smith

Op een gegeven moment kwamen ze aan bij het enorme huis van Katelynn. Steven keek eerst even de tuin rond, zelfs dat was al immens groot. Daarna volgde hij Rowan naar binnen. Mack hobbelde ook al blij naar binnen en begroette de kleine hondjes vrolijk.
Rowan nam zelf wat te drinken en zei dat Steven ook gewoon wat te eten of te drinken kon pakken als hij dat wilde. Daarop knikte hij. "Is goed."
Hij liep even naar de chihuahua's en probeerde één van de drie vast te pakken, de zwarte met bruin. Niet wetend dat dat juist de bitch was van het stel. Het diertje gromde en blafte een keer, waarna hij opzij sprong.
"Oké, ze mogen mij niet," grinnikte hij nu. Hij nam weer afstand van de honden en liep verder de woonkamer in en liet zich neerzakken op de riante bank.
"En nu? We kunnen toch niet niks doen?" merkte hij nu op.


Katelynn Camryn Leighton

Na even heen en weer ijsberen door de kleine ruimte, ging ze op het matras liggen. Voor het geval dat er ineens iemand binnen zou komen. Minuten gingen voorbij, ze wist eigenlijk niet eens hoe lang ze hier nu zo lag. Pas toen ze voetstappen hoorde aan de andere kant van de deur verstijfde ze even, maar probeerde ze daarna te ontspannen en sloot ze haar ogen, alsof ze out was.
Niet veel later hoorde ze de deur open gaan en haar hart begon als een gek te slaan in haar borstkas. Ze hoorde voetstappen en merkte dat diegene over haar heen boog. Rustig haalde ze adem. Ze moest moeite doen om gewoon zo te blijven liggen.
Op een gegeven moment voelde ze dat de man haar betastte. Zijn hand gleed over haar gezicht en daarna over haar buik. Ze bleef nog even stil liggen, om het verrassingselement volledig te kunnen benutten. Toen zijn hand in haar string probeerde te komen schoot ze in een snelle beweging overeind en sloeg ze met haar aan elkaar vastgebonden handen vol in zijn gezicht. Hij slaakte een kreet en viel op de grond neer, maar kwam al gauw weer overeind. Na een korte worsteling wist Katelynn haar armen om zijn nek te leggen en trok ze die heel strak aan, zodat hij geen lucht meer kreeg. Dan kwamen die aan elkaar vastgebonden handen toch nog van pas. Pas toen de man al tientallen secondes slap in haar armen hing liet ze hem op de grond neerzakken. Ze begon gauw zijn zakken te doorzoeken en vond een autosleutel. Haar hart maakte een sprongetje van geluk. Met de sleutel probeerde ze haar handen los te snijden, wat eerst niet echt lukte, maar uiteindelijk gelukkig wel.
Ze trok het jasje van de man uit en trok die zelf aan, omdat het anders wel erg koud werd. Daarna liep ze naar de deur en opende die voorzichtig. Niemand leek nog iets door te hebben. Katelynn haalde even diep adem en duwde toen de deur open. Ze wilde eerst zo onopvallend mogelijk proberen weg te komen, maar ze zag meteen alle hoofden van de mannen draaien. Daardoor sprintte ze gauw de deur uit naar links, richting de grote deur die hopelijk naar buiten leidde. Er werd geroepen en geschreeuwd achter haar en ze meende zelfs schoten te horen, maar ze was maar gefocust op één ding; ontsnappen. Adrenaline gierde door haar lichaam.
Ze bereikte de deur zonder enig hinder. Die smeet ze met grof geweld open en sprong naar buiten. Daar knalde ze echter vol tegen een man aan die buiten de wacht leek te houden.

Rowan Rivers

Volgens Steven mochten de hondjes hem niet en hij glimlachte zwakjes daardoor. ' Ze hebben even tijd nodig.' zei hij. Bij hem was dat ook zo geweest. Daarna zei zijn vriend ook nog dat ze nu niet niks konden doen. Dat was waar, maar hij had geen idee wat ze dan wel moesten doen. Hij pakte zijn laptop weer, na even zoeken had hij alle locaties bij elkaar die al bekend waren. Alle plekken die ooit gebruikt waren door die bende om onder te duiken. Misschien kon hij wel een verband vinden, al leek dat er niet echt te zijn.

Tygo Lahon

Hij wilde net opkijken toen hij wat geluiden horen, maar het volgende moment sprong er iemand vol tegen hem aan. Hij moest toegeven dat hij dat echt niet verwacht had, hij had wat voor zich uit staan staren en hij was echt totaal niet alert. Daarom was hij nu ook zo verbaasd en kwam hij op de grond terecht. Hij probeerde haar wel meteen vast te grijpen, zodra hij doorhad dat het het vrouwtje was. Hij pakte haar ruw bij haar pols en hij probeerde haar meteen nog beter vast te grijpen.

Katelynn Camryn Leighton

De man waar ze tegenop geknald was pakte haar ruw bij haar pols vast en Katelynn viel bijna om door de plotselinge tegendruk.
Achter haar hoorde ze de andere mannen naderen, ze had niet veel tijd. Echt totaal niet veel tijd. Ze probeerde zich los te trekken, wat niet direct lukte omdat de man meer kracht had dan zij. Ze haalde uit met haar elleboog tegen zijn kaak en schopte hem toen aan de kant. Toen zijn grip ook maar een beetje verslapte trok ze zich los en rende ze richting de vier geparkeerde auto's. Ze klikte op het ontgrendelknopje op de autosleutel en zag de tweede auto reageren. Zo snel als ze kon sprintte ze naar die auto toe en stapte ze in. Ze stak de sleutel in het contact en draaide die om. Het oude barrel startte niet direct, hij wilde niet aan gaan. Katelynn vloekte en bleef proberen. Ze hoorde kogels tegen de auto aan knallen. Haar hart klopte in haar keel. Uiteindelijk startte de auto en gaf ze plank gas.

Tygo Lahon

Hij kreeg nogal onverwachts een elleboog in zijn gezicht, nog voor hij iets kon doen kreeg hij een trap en rolde hij wat om. Hij wilde nog overeind komen, maar ze was al weg en hij stond flink te wankelen. Hij zag haar wegrennen, maar zijn blik was wazig en hij kon amper overeind komen. Zodra hij stond zat ze al in de auto en hij zag mensen langs hem naar haar toe rennen, maar nog voor hij zelf ook maar iets kon doen was ze weg. Hij staarde naar de auto die wegreed en direct daarna werd hij vastgegrepen en kreeg hij nog een klap. 'je had haar tegen moeten houden.' werd er naar hem gesnauwd en hij haalde even zijn schouders op. Hij had zijn best gedaan.

Katelynn Camryn Leighton

Slippend reed ze het terrein af terwijl de kogels het glas van de auto verbrijzelde en langs haar vlogen. Door de adrenalinen merkte ze niet eens of ze geraakt werd of niet.
Ze reed maar gewoon een onwillekeurige richting op, ze wist totaal niet waar ze was. Het leek ook wel uitgestorven in dit gebied, ze kwam geen ander verkeer tegen en reed even later door een bos.
In haar spiegels zag ze in de verte een auto aan komen spurtten. Sowieso die mannen, dat kon niet anders. Ze gooide haar stuur om en ging een ander weggetje in, waarna ze weer plank gas gaf. Aan het eind van het weggetje zag ze een auto de weg blokkeren en mannen op de weg staan met wapens. Ze twijfelde even een moment en trapte kort op de rem, maar nam toen haar besluit en trapte het gaspedaal weer diep in. Met een enorme snelheid reed ze op de mannen af. Zij schoten met enorme wapens op de auto in een poging haar uit te schakelen. Ze hoorde en voelde dat één band van de auto het begaf en het volgende moment reed ze vlak langs de auto die er stond. Haar auto beukte zich over de paar mannen heen die er hadden gestaan, sommige wisten nog aan de kant te springen. Ze gaf weer een dot gas en scheurde weg, hoewel het niet heel soepel meer ging door de kapotte band.
Gelukkig leek ze de mannen kwijt te zijn, want ze kon nu een tijdje gewoon doorrijden. Uiteindelijk stopte de weg en bleek deze weg doodlopend te zijn. Ze durfde niet om te keren en terug te rijden, bang dat ze de mannen weer tegen zou komen, want die zouden ook niet zo gauw opgeven.
Dus stopte ze de auto midden in de bosjes zodat hij niet zo opviel en atapte uit. Ze doorzocht de auto eerst nog en vond een aantal mobieltjes. De helft ervan deed het niet, maar toen ze net de hoop begon te verliezen vond ze er één die wel aan ging.
Gauw verliet ze de auto en rende de dichte bossen in. Ze bleef maar rennen, tot ze echt niet meer kon en zich tegen een boom op de grond neer liet zakken. Ze merkte nu pas de stekende wond in haar hals en in haar schouder op. Ze legde haar hand er even op zag dat het flink bloedde, vooral haar schouder. De wond in haar nek was maar een schampschot. Gelukkig; anders had ze het waarschijnlijk niet overleefd.
Haastig typte ze Rowan zijn nummer in. Ze had weinig bereik hier en hoopte zo erg dat de telefoon overging en hij haar ook zou verstaan.. Ze wist niet wat ze anders moest doen.

Rowan Rivers

Hij probeerde nuttige informatie op te zoeken uit oude dossiers, maar het was lastig. Hij wist niet eens echt waar hij naar zocht, hij wilde gewoon Katelynn terug vinden, maar dat was niet echt makkelijk. Hij was ook gewoon echt moe, maar slapen kon hij toch niet, dat wist hij heel erg zeker. Hij had voor Steven nog even zijn reserve wapen gezocht, daarna was hij kort met de hondjes gaan lopen, hij wilde ook niet te ver gaan. Nu liep hij terug het huis in en ging zijn mobiel af. Hij pakte het ding en zag dat het een onbekend nummer was. Hij twijfelde kort, wat als het iets slechts zou zijn? Aan de andere kant kon het helpen. Daarom nam hij ook redelijk snel op. 'Met Rowan...' zei hij, afwachtend. Hij had echt geen idee wat hij moest verwachten.

Katelynn Camryn Leighton

Het duurde vrij lang en af en toe gaf het mobieltje een soort pieptoon omdat er geen signaal was. Toch leek hij later wel over te gaan en maakte haar hart een sprongetje van blijdschap.
Toen ze de stem van Rowan hoorde wilde ze in huilen uitbarsten omdat nu alle spanning eruit kwam, maar ze wist zich sterk te houden.
"Rowan.." klonk haar stem zacht, bang dat iemand haar zou horen. "Je moet mij helpen... Ik.. Ik ben ergens in een bos. Ik weet niet waar. Ik ben ontsnapt. Ze zoeken me." Ze hijgde nog steeds van het lange rennen en had in haar ene hand het mobieltje en met haar andere hand drukte ze op de schotwond in haar schouder.
"Ik ben bang.." fluisterde ze zachtjes.

Rowan Rivers

Hij was echt enorm verbaasd door het horen van haar stem. Hij kon het niet eens echt geloven en door wat ze hem nu vertelde keek hij naar Steven. 'Het is Katelynn.' zei hij direct. Misschien konden ze kijken waar het nummer vandaan kwam. 'In een bos? Heb je enig idee waar? Ik kom je helpen, je moet volhouden... Dan komt het allemaal goed.' zei hij tegen haar. Dat was iets wat hij zelf ook echt moest geloven. Dit moest ze kunnen, dan kon hij naar haar toe gaan om te helpen. Dan was er een kans dat ze er op een andere manier voor konden zorgen dat ze al die mannen zouden krijgen, zonder dat ze zo enorm in gevaar gebracht werd.