Meta-Humans

Samuel Joseph

Hij hoorde Rachel vragen of hij het licht nu ook weer aan kon zetten. Daardoor grijnsde hij even en sloot zijn ogen om zich goed de kunnen concentreren. Na een paar seconden ging het licht bij Rachel en Ramon weer aan en vervolgens in het hele gebouw. Samuel zuchtte even zachtjes en keek rustig om zich heen. Hoewel de vele electriciteit weer uit hem weg leek te zijn, leek hij- zoals altijd- nog een restje over te hebben. De vonken om zijn handen heen leken verdwenen, maar toen hij zich erop concentreerde kwamen er weer vonken terug en hij vroeg zich af of hij daar ook wat mee kon.
Eigenlijk wist hij niet eens wat hij deed. Hij deed maar wat. En uit het niets werd de hele ruimte verlicht door enorm fel licht en schoot er een straal van electriciteit uit zijn handen tegen de beveiligingsmuur aan. Omdat het in de ruimte goed geïsoleerd was ging de electriciteit rond de muren en kaatste vervolgens weer terug richting Samuel. Dat zorgde ervoor dat de ruimte weer opnieuw fel verlicht werd en Samuel met veel kracht achteruit tegen de muur klapte. Daarmee was het gelijk gedaan, alle electriciteit leek weer verdwenen en kringelde alleen nog maar om zijn handen heen.
Samuel ademde wat sneller, ging rechtop zitten en trok zijn shirt wat omhoog. Op zijn buik, waar de klap terug was gekomen, zat een flinke rode plek. Het leek wel een brandwond. Hij klemde zijn kaken op elkaar tegen de brandende pijn en legde zijn handen even op de plek. Verbaasd keek hij weer op toen de pijn weg leek te zijn en wonder boven wonder was de hele plek gewoon verdwenen.
Rustig krabbelde hij overeind en trok zijn kleding weer goed. Zijn spieren waren wat stram door de klap maar verder leek er niets aan de hand.

Rachel Darling

Ze zag het gewoon aan hem, hij leek meer te willen en dat vond ze zo ontzettend gevaarlijk. “Niet doen!” Waarschuwde ze Samuel, dat terwijl Ramon alleen maar hongerig toekeek, hij wilde meer weten van Samuel en zou hem ook echt niet ontmoedigen wanneer hij zelf zou experimenteren.
Rachel slaakte een gil toen ze zag wat er gebeurde en toen de elektriciteit hem zelf weer raakte. Ze rende de ruimte in en keek hem verdwaasd aan toen hij zijn eigen wond weer genas. Haar hart klopte in haar keel en ze stond te trillen op haar benen terwijl ze hem lijkbleek aankeek.
“Samuel… gaat het?” Vroeg ze met een droge mond aan hem en ze kwam langzaam iets dichter naar hem toe. Ze had er zo’n hekel aan wanneer dit soort dingen gebeuren, dit soort ‘ongelukjes’ lieten haar altijd zo erg schrikken. Daarom was ze ook liever niet bij het testen en ving ze alleen maar de meta-humans omdat ze een gevaar waren voor de buitenwereld.

Samuel Joseph

Toen hij weer wat meer op adem was gekomen, keek hij weer voor zich uit en zag dat Rachel de ruimte in was gekomen. Ze leek behoorlijk bezorgd en haar gezicht was wit weggetrokken. Blijkbaar had het er heel heftig uit gezien.
"Ja, het gaat goed," knikte Samuel toen ze vroeg of het wel met hem ging. Hij had niets over gehouden aan de harde klap tegen de muur. Had hij daarmee gewoon geluk gehad of hoorde het bij 'zijn kracht'?
"Zag je dat?" vroeg Samuel nu. Hij trok zijn shirt weer omhoog. Er was nog een heel minuscuul klein rood randje te zien maar verder was het helemaal weg. "Er zat een flinke plek. Het is weg.." Verbijsterd staarde hij naar zijn buik en liet toen zijn shirt weer zakken. Hij voelde de adrenaline nog wat door hem heen gaan, al voelde het anders dan normaal, het was meer spanning, electriciteit. Al nam het rustig af.
"Zal ik nog meer kunnen?" vroeg hij nu nieuwsgierig.

Rachel Darling

Hij zei tegen haar dat het goed ging en vroeg of ze het gezien had. Ze knikte even en liep nu naar hem toe.
“Ja, ik zag het.” Vertelde ze hem. Ze keek naar zijn buik, naar het kleine plekje dat overgebleven was. Hij leek zichzelf te kunnen genezen. Hij zei dat de plek weg was en ze knikte weer.
Meteen wilde hij weten of hij nog meer kan. “Volgens Ramon wel, je zat nog niet eens op de helft van je kracht, maar het lijkt me verstandig om rustig aan te doen, Samuel. Doe niet te gek, daar komen problemen van en dat wil ik echt vermijden. Ik wil echt niet dat dit je dood word, het is hartstikke gevaarlijk om een beetje zo met die elektriciteit te spelen.” Vertelde ze. Dat vond ze echt en misschien klonk ze wel wat bazig of kattig, ze bedoelde het goed, ze vond het gewoon heel erg gevaarlijk.

Samuel Joseph

Ze vertelde dat ze het gezien had, dat hij zijn wond zelf genezen had. Daarna zei ze dat Ramon had gezegd dat hij nog niet eens op de helft van zijn kracht had gezeten. Maar het leek haar verstandig om rustig aan te doen. Ze wilde problemen vermijden en wilde niet dat het zijn dood zou worden, want het was gevaarlijk.
Samuel knikte langzaam. "Ja... Daar heb je ook wel gelijk in.." sprak hij gedempt. Misschien was hij een beetje roekeloos en té enthousiast omdat hij het gevoel had dat hij toch niets meer te verliezen had en daardoor wat minder remmingen had.

Rachel Darling

Hij knikte wel gelukkig en vond dat ze er wel gelijk in had. Daardoor haalde ze even diep adem. “Gelukkig maar.” Mompelde ze nu en ze wreef even over haar gezicht heen.
“Maar Rachel, we moeten weten wat hij kan. Als we het uiterste weten, dan kunnen we hem helpen.” Hoorde ze Ramon die nog achter het glas stond. Ze keek hem doordringend aan.
“Kan dat niet als hij gewoon beschermd is? Zorg er eerst maar voor dat het veilig is dat hij zijn kracht tot het uiterste gebruikt, dan vind ik dat het mag.” Sprak ze hem doordringend toe. Waarschijnlijk vond hij wel dat ze gelijk had, want hij riep meteen een paar andere wetenschappers bijeen om een plan te bedenken.
Ze haalde even diep adem en keek weer naar Samuel. “Volgens mij zie jij het hier wel zitten.” Sprak ze hem toe.

Samuel Joseph

Hij glimlachte even naar Rachel en het leek echt alsof ze het heel fijn vond dat hij het met haar eens was. Vervolgens begon Ramon zich erin te mengen en zei dat ze Samuel zijn uiterste moesten weten, dan pas konden ze hem helpen. Samuel keek opzij naar Ramon, die nog achter het glas stond. Rachel reageerde op Ramon zijn woorden en leek vastbesloten dat ze nu niet verder zouden gaan, niet eerder dan dat ze ervoor zouden zorgen dat het echt veilig zou zijn.
Na een korte stilte keerde Rachel zich weer tot hem en concludeerde dat hij het hier wel zag zitten. Samuel knikte. "Ja, het voelt allemaal wel goed hier," zei hij. "Eerlijk gezegd had ik het mij anders voorgesteld. Een stuk killer of saaier of zo..." lachte hij nu. Hij moest toegeven dat zijn kracht wel lastig was en voor veel problemen had gezorgd, maar tegelijkertijd deed dit hem enorm goed. Vooral het contact met Rachel deed hem goed. Hij bloeide weer wat op en voelde zich minder eenzaam.

Rachel Darling

"Sorry als ik te beschermend ben, maar ik weet dat ze door kunnen blijven pushen en ik wil niet dat het fout gaat met jou." Legde ze eerst even zacht aan hem uit, aangezien hij hier zelf geen stem in leek te hebben. Hij vertelde haar dat het wel allemaal goed voelde hier. Hij had het zich killer of saaier voorgesteld. Ze moest er wel even om lachen.
"Nee, het is hier heel erg gezellig, het is net een soort thuis." Gaf ze eerlijk toe.
"Dus je wilt hier ook werken?" Vroeg ze hem vervolgens. Haar stem klonk hoopvol.

Samuel Joseph

"Nee joh, dat geeft niet, het is juist goed," reageerde hij op Rachel. "Ik heb juist iemand nodig die grenzen stelt," grapte hij er daarna achteraan met een knipoog, al was het ergens wel waar. Hij ging namelijk gewoon gauw over zijn eigen grenzen heen.
Rachel moest lachen om zijn woorden dat hij het hier killer of saaier had verwacht. Ze zei dat het hier juist gezellig was, een soort thuis. Samuel kon zich dat wel voorstellen nu. Eerder had hij gewoon gedacht dat het echt zo'n saai laboratorium zou zijn.
"Ja, dat wil ik zeker," knikte hij enthousiast. "Ik hoop dat ik jullie een beetje kan helpen."

Rachel Darling

Ze glimlachte wanneer hij zei dat het juist goed was, hij had iemand nodig die grenzen stelde. "Dan ben ik perfect voor jou." Flapte ze er zomaar uit. Meteen werd ze rood door haar woorden en keek ze naar de grond. Oh god... wat zei ze nou, dat was echt achterlijk...
"Sorry..." Mompelde ze. "Ik bedoelde het niet zo..." Ze kreeg een onschuldige grijns rond haar lippen.
Hij wilde zeker hier werken en hoopte dat hij hen een beetje kon helpen. Ze glimlachte daardoor eventjes. "Ik denk het wel, het politiewerk kan verbetering gebruiken." Zei ze tegen hem.

Samuel Joseph

Hij lachte toen Rachel eruit floepte dat zij dus de perfecte voor hem was. Ze werd direct rood, wat de situatie nog grappiger maakte. Heel gauw bood ze haar excuses aan en zei dat ze het niet zo bedoelde, terwijl ze er toen zelf ook alweer om kon grijnzen.
"Stiekem bedoel je het wel zo maar durf je het niet toe te geven," grijnsde Samuel nu grappend, wat hij bevestigde met een knipoog.
"En hoe kan je het politiewerk nou beter verbeteren dan een enige echte politieagent toe te voegen aan het team?!" merkte hij daarna opgewekt op.

Rachel Darling

Hij grapte dat ze het stiekem wel zo bedoelde en het niet durfde toe te geven. Daardoor keek ze hem wel eventjes aan, ze twijfelde heel even, maar ze was graag eerlijk.
"Ja, ik geloof wel dat ik het zo bedoelde..." Klonk haar stem even zacht tegen hem, weer met een rood hoofd. "Maar dat maakt niet uit." Ze haalde haar schouders een beetje op om er verder nuchter over te blijven.
Hij sprak opgewekt over het politiewerk. "Ho ho, ik ben ook een echte agent." Plaagde ze hem nu. "Maar jij bent wel de tweede, verder zit er niemand hier, daarom wilde ik het team graag versterken." Legde ze aan hem uit. Ze liep nu de ruimte uit en keek achterom of hij haar nog wilde volgen.

Samuel Joseph

Rachel zei dat ze het inderdaad wel zo bedoelde en daardoor trok Samuel zijn wenkbrauwen even op. Wat bedoelde ze daarmee? Vond ze hem leuk? Of bedoelde ze gewoon dat zij als team perfect waren? "Wacht maar tot je mij echt kent," zei hij nu, waarna hij zijn tong uitstak. Er echt serieus op in gaan nu leek hem ongepast, waarschijnlijk bedoelde Rachel het immers ook niet echt op die manier.
"Ja, jij bent ook een agent, maar geen politieagent," plaagde hij nu terug. "Jij bent een eh.. Meta human agent," plakte hij er achteraan. Hij volgde Rachel en kwam naast haar lopen.
"Nog plannen verder vandaag?" vroeg hij nu nieuwsgierig.

Rachel Darling

Misschien was het maar beter dat hij totaal niet begreep wat zij bedoelde. Hij zei haar dat ze maar moest wachten tot ze hem echt kende en hij stak zijn tong uit. Ze glimlachte daardoor. Ze merkte wel aan hem dat hij ook een verleden had, er klopte ook iets niet bij hem, net als bij haar. Ze leken het beide zwaar te hebben gehad en daardoor was het misschien maar beter om zich eerst erop te richten dat ze gewoon partners werden in het team.
Hij sprak over haar functie en dat liet haar lachen, echt lachen, er klonk een schaterlach uit haar mond die iedereen liet omdraaien. Rondom de gezichten van de wetenschappers ontstonden verschillende glimlachen. Ze hadden Rachel niet meer horen lachen sinds het ongeluk.
"Je hebt gelijk." Knikte ze nu vrolijk. Hij wilde weten of er nog plannen verder waren.
"Ik zal je alle inloggegevens geven van het systeem zodat je ook een werkplek hier hebt. Dan leg ik je vervolgens uit hoe het hier werkt." Zei ze hem. "Als we geluk hebben, vinden ze een meta-human en kunnen we meteen beginnen." Grijnsde ze.

Samuel Joseph

Rachel moest hard lachen om zijn woorden en daardoor werd hij zelf ook aangestoken. Het deed hem goed om weer eens te lachen.
Vervolgens zei Rachel dat ze alle inloggegevens van het systeem aan hem zou geven zodat hij hier ook een werkplek zou hebben. Dan kon ze daarna uitleggen hoe alles hier werkte. Samuel knikte. "Klinkt goed. Ik hoop maar dat het allemaal een beetje duidelijk is, want ik ben totaal niet inzichtelijk wat computers betreft," grinnikte hij nu. Rachel zei dat als ze geluk hadden, ze een meta-human zouden vinden en dan konden ze meteen beginnen.
"Hoe weet je dan precies waar die meta-human is?" vroeg hij nu.

Rachel Darling

Hij vond het goed klinken en hoopte dat het een beetje duidelijk werd allemaal want hij was niet echt inzichtelijk wat computers betrof. "genoeg nerds om je te helpen hier." Plaagde ze hem nu. Ze gaf hem even een knipoog.
Hij wilde weten hoe ze kunnen weten waar de meta-humans waren.
"Zal ik je dat eerst eens laten zien." Ze liep hem voor naar een aparte ruimte waar allerlei metertjes en cameraatjes stonden. De ruimte was helemaal gevuld en er zat één jongen in het midden die alles nauwlettend in de gaten hield.
"Alles wat abnormaal is, word hier geconstateerd. Dan zoeken we camerabeelden van de straat op en zodra we vermoeden dat het een meta-human is, ga ik er op af." Legde ze rustig aan hem uit.

Samuel Joseph

Hij moest nu op zijn beurt lachen om Rachel haar woorden dat hier genoeg nerds waren om hem te helpen. "Oh, ik dacht dan help jij mij wel," grinnikte hij nu, waarna hij een pruillipje maakte.
Ze zei dat ze zou laten zien hoe ze konden zien waar meta-humans waren. Samuel volgde haar door de gangen naar een aparte ruimte waar allerlei metertjes en camera's waren. Samuel keek geïnteresseerd en nieuwsgierig rond en zag dat er ook een jongen in het midden zat.
Rachel vertelde dat alles wat abnormaal was, hier geconstateerd werd. Dan zochten ze de camerabeelden van de straat op en zodra ze zouden vermoeden dat het een meta-human was, ging zij erop af.
"En nu dus ik ook," reageerde hij eigenwijs.

Rachel Hiddon

Hij was zelfs vreselijk schattig en eigenlijk ook wel sexy toen hij een pruillip maakte, ze lachte er maar om, hij werd haar partner, ze moest normaal doen. Hij zag haar niet zo, hij dacht dat ze het anders bedoelde.
"Ik ben totaal geen expert met een computer, ga er maar vanuit dat de nerds beter zijn." Vertelde ze aan hem. Hij keek geïnteresseerd naar de meters en camera's in de kamer en ze glimlachte eventjes daardoor.
Hij verbeterde haar woorden. "Ja, nu jij ook." Ze gaf hem even een knipoog en nam hem weer mee de kamer uit. In de grote ruimte waar zij werkte samen met een paar wetenschappers, ging ze achter een computer zitten. Ze zorgde ervoor dat Samuel zijn eigen persoonlijke inlogcode kreeg en krabbelde alles op een papiertje voor hem. Ze gaf het aan hem. "Dit zijn al je gegevens en je kan deze computer gebruiken." Zei ze glimlachend.

Samuel Joseph

"Hmm, nou, oké dan," reageerde hij nog op Rachel haar woorden dat de nerds wat beter waren in computers dan zij. Hij volgde haar weer terug naar de grote ruimte en wachtte tot ze klaar was met de inlogcodes voor hem opvragen. Rustig pakte hij het papiertje met gegevens van haar over en keek richting de computer die voor hem bestemd was. Hij knikte langzaam en nam plaats achter de computer. Het ding ging meteen aan, alsof het zijn aanwezigheid geregistreerd had. Of het was gewoon toeval.
Samuel gebruikte de inlogcodes om in het systeem te komen en gebruikte de vrije tijd die hij nu even had om zich wegwijs te maken binnen het systeem.

Rachel Darling

Ze glimlachte even naar hem en keek hoe hij plaatsnam achter de computer. Ze liep naar het koffieapparaat en zette nog wat voor hem. Ze schoof het over de tafel naar hem toe en ging achter haar eigen computer zitten die tegenover de zijne stond. Ze nam een paar kleine slokjes van haar cappuccino terwijl ze zich bezighield met wat kleine dingetjes.
Na een tijdje hoorde ze een stem die haar kippenvel gaf. Ze zat helemaal stijf door wat ze hoorde, het was zijn stem. Ze trok bleek weg en begon wat te trillen. Daarna schoot ze ineens overeind en liep ze naar de jongen toe die een instructiefilmpje aan het afspelen was van het lab.
"Zet af." Siste ze hem toe, behoorlijk van streek. Hij keek haar eerst even verdwaasd aan. "Zet af!" Zei ze, dit keer wat harder. Hij klikte verschrikt het filmpje weg.
"Het is hier verboden om instructies van hem te kijken, wist je dat niet?" Vroeg ze hem doordringend. Hij stamelde wat en Rachel kwam langzaam weer een beetje bij zinnen doordat hij zo onhandig stamelde.
"Het is oké, je wist het vast niet, maar doe het nooit meer, oké?" Vroeg ze aan hem. Ze liep daarna weg en zakte in het toilet op de grond neer. Ze wreef over haar hoofd heen en haalde diep adem. Ze voelde zich verschrikkelijk, echt verschrikkelijk. Het ging net zo goed vandaag en nu zakte ze weer weg...

Samuel Joseph

Hij ging rustig door op de computer en keek op toen Rachel een bekertje koffie naar hem toeschoof. Samuel glimlachte naar haar en pakte het bekertje over.
"Dankje," bedankte hij haar, waarna hij voorzichtig een slok nam van de warme, dampende koffie. Daarna stortte hij zich weer op de computer. Eigenlijk viel het hem wel mee hoe lastig het allemaal was. Al had hij nog lang niet alles gezien.
Toen Rachel plotseling overeind schoot en naar een jongen toe liep, keek Samuel nieuwsgierig op. Wat ging zij ineens doen? Hij hoorde Rachel tegen de jongen tekeer gaan alsof hij een misdrijf begaan had. Samuel zelf had niets schokkends gehoord of gezien, niets meer dan een man die instructies gaf op de computer van die jongen. Hij trok zijn wenkbrauwen even op en begreep niets van de situatie. Rachel verdween de ruimte uit en even overwoog hij om achter haar aan te gaan, om te vragen wat er aan de hand was en of hij haar misschien kon helpen. Maar net toen hij op wilde staan, hield hij zichzelf tegen. Nee, het waren niet zijn zaken. Hij vond het ook niet fijn als mensen in zijn privéleven gingen graven. Hij moest zich erbuiten houden.
Ietwat afgeleid ging hij weer door met werken op de computer. Hij nam nog wat slokjes van de koffie en keek even op zijn mobieltje toen hij een berichtje keek. Een collega van het politiebureau. Samuel stuurde hem even gauw een berichtje terug over de zaak waarover zijn collega vragen had, en stopte zijn mobieltje toen weer weg.

Ramon

Hij had te horen gekregen wat er gebeurd was, dat Rachel vanuit het niets uitgevallen was tegen de nieuwe jongen. Hij zuchtte eventjes en liep naar de jongen toe.
"Ik was het vergeten te vertellen, maar als Rachel werkt, kan er niet over Trent Richardson gesproken worden, ook zijn zijn filmpjes verboden. Trent was de man van Rachel en ze heeft zijn dood nog steeds niet verwerkt." Vertelde hij hem zachtjes en hij legde zijn hand op de schouder van de jongen. Hij knikte even begrijpelijk. "Het was een goed man, heel intelligent." Sprak de jongen zacht. "Ja, inderdaad." Ramon klemde zijn kaken op elkaar. Het was maar goed dat niemand er wat vanaf wist.
"Het was niet zijn schuld dat de deeltjesversneller ontploft is." Mompelde Ramon nog. Hij keek even op naar Samuel en knikte hem even toe. Daarna liep hij naar Rachel. Hij moest haar wel helpen, anders zou ze het niet uit kunnen houden... Er was zoveel gebeurd de afgelopen paar maanden.
Hij liep de toiletten binnen en ging op zijn hurken bij haar zitten. Hij probeerde haar aan te kijken, maar ze staarde doelloos voor zich uit.
"Hij zal het niet meer doen, Rachel, ik was het vergeten... probeer het alsjeblieft een beetje te verwerken, het zit je zo in de weg." Sprak de oudere man haar zachtjes toe. Toen pas keek ze hem aan met een harde blik in haar ogen. "Ik ga niet naar een psychiater." Sprak ze hem doordringend toe. Hij wilde aangeven dat hij dat niet bedoelde, maar ze kwam al met een ruk overeind en liep weg. Waarschijnlijk ging ze naar huis.
Met een diepe zucht liep hij terug naar de ruimte en besloot hij naar Samuel te wandelen.
"Samuel. Rachel gaat naar huis toe, ze heeft nog steeds wat moeite met het overlijden van haar man en ze kan er niet goed tegen als ze zijn stem hoort. Het spijt me, van mij mag je ook naar huis, zij is de enige die je wat van het politiewerk kan uitleggen." Gaf hij eerlijk aan.

Samuel Joseph

Hoe langer Rachel wegbleef, hoe meer hij toch twijfelde om achter haar aan te gaan. Maar op een gegeven moment kwam Ramon de ruimte binnen en begon hij tegen de nieuwe jongen te praten. Met een half oor luisterde Samuel mee, hij kon het niet negeren, het werd vlak voor zijn neus besproken.
Na het gesprek met de jongen liep Ramon weg, in de richting waar Rachel ook verdwenen was. Dus dat kwam waarschijnlijk wel goed. Dan hoefde Samuel zich er in ieder geval niet schuldig om te voelen dat hij niet achter haar aan was gegaan. Ze was duidelijk flink van slag geweest, en de woorden die Ramon had uitgesproken lieten duidelijk weten waarom. Het was heel logisch. En Samuel kon het zich onwijs goed voorstellen. Te goed, eigenlijk. Hij merkte dat het onbewust ook voor spanning bij hem zorgde nu. Hoewel hij het vrij goed weg wist te stoppen. Hij haalde even diep adem en sloot de computer af, dit werd niets meer.
Niet veel later verscheen Ramon weer. Hij vertelde dat Rachel naar huis gegaan was, ze had nog steeds heel veel moeite met het overlijden van haar man en ze kon er niet goed tegen als ze zijn stem hoorde. Hij kon ook naar huis gaan, want Rachel was de enige die hem echt wat van het politiewerk uit kon leggen. Samuel knikte.
"Dat begrijp ik heel goed," zei hij oprecht. "Vreselijk voor haar.." Samuel haalde even diep adem en stond nu rustig op. Hij merkte dat zijn hoofd wat af begon te dwalen en het was dus eigenlijk ook maar goed dat hij naar huis ging.
"Bedankt, Ramon. Ik zie je eerdaags wel weer," glimlachte hij nog naar de man. Daarna draaide hij zich om en liep hij naar de uitgang van het gebouw en daar direct naar zijn auto. Hij voelde de spanning in zichzelf opbouwen, maar wist zichzelf tot nu toe nog wel in de hand te houden.
Hij stapte in zijn auto en liet het portier dichtvallen. Wat zou hij doen, nu al naar huis gaan? Dan zat hij de hele middag thuis, dat had hij al een hele lange periode niet meer gedaan. Aan de ene kant had hij daar wel zin in, een beetje relaxen op de bank en series kijken waardoor hij afgeleid zou raken. Maar aan de andere kant was hij doodsbang dat het averechts zou werken. Dat hij niet zou kúnnen ontspannen thuis. Dat de muren op hem af zouden komen.
Samuel haalde nog even diep adem en reed toen weg. Richting het politiebureau.

Rachel Darling

Ramon wilde heel erg graag dat ze hulp zou zoeken, psychische hulp, maar dat vertikte ze echt. Ze kon niet riskeren dat er nóg iemand anders wist wat er precies gebeurd was, echt niet. Ze had een rondje gedwaald op de motor, maar ze merkte dat ze nergens op lette en het was te gevaarlijk om zo te blijven ronddwalen, daarom stopte ze op een gegeven moment bij een supermarkt vlakbij het politiestation waar Samuel werkte, daar had ze zelf helemaal geen benul van.
Ze liep de supermarkt binnen en kocht een fles whiskey, op dit moment was dat het enige wat ze wilde... ze kon het niet weerstaan als ze zich zo voelde. Ze liep de supermarkt uit en ging het park binnen, op een bankje ergens achteraf ging ze zitten en draaide ze de dop van de fles en nam ze een paar flinke slokken.

Samuel Joseph

Ongeveer twintig minuten later parkeerde hij zijn auto voor het politiebureau. Er waren nog genoeg onopgeloste zaken waar hij aan kon werken.
Met een diepe zucht trok hij de handrem aan en trok de sleutel uit het contact. Daarna stapte hij uit zijn auto en liep hij het bureau binnen. Hij begroette wat collega's vriendelijk en begon in de kast te graven in de dossiers. Toen hij te pakken had waar hij naar zocht, liep hij naar een klein bureautje en nam daar plaats.
De volgende uren was hij van alles aan het natrekken. Hij was op de laptop bezig en belde flink wat mensen op. Uiteindelijk was het al dik zeven uur geweest en had hij flink wat nieuwe informatie weten te vinden. Hij voegde alles zorgvuldig bij het dossier en legde dat weer weg in de kast. Zijn maag rommelde wat. Hij had honger. Hij moest toch echt maar weer eens op huis aan.
Op de gang kwam hij zijn baas tegen. Samuel glimlachte naar hem en wilde doorlopen, maar de man wenkte hem en ging voor hem staan.
"Sam, hoe is het met je? Ik spreek je weinig de afgelopen tijd.."
"Ja, het is prima. Het gaat goed," knikte Samuel zo geloofwaardig als mogelijk. Hij wilde weer doorlopen, maar Riley, zijn baas, sneed hem weer de pas af.
"Goed?" herhaalde de man. "Is dat mogelijk in jouw situatie? Je moet erover práten, Samuel. Het heeft geen zin om alles maar weg te wuiven en te doen alsof je je leven prima op orde heb. Je houdt jezelf voor de gek. Straks loop je tegen jezelf aan en dan ben je verder van huis."
Samuel sloot zijn ogen en zijn neusvleugels trilde wat. Vervolgens opende hij zijn ogen weer en keek hij Riley strak aan. "Hou er over op, oké?" klonk zijn stem hees en licht vijandig. "Wat moet ik dan zeggen? Dat ik mij kut voel? Dat ik niet weet of ik hier ooit mee ga kunnen leven? Niemand heeft daar wat aan. Ik moet dit zelf oplossen. Laat mij.." Dit keer was Samuel Riley te snel af en glipte hij langs hem heen. Met grote passen beende Samuel richting de uitgang van het bureau. Elektrische vonkjes flitste om zijn handen heen. Riley riep Samuel nog na dat hij er voor hem was, maar Samuel negeerde het volledig en liep naar buiten.
Hij stapte in zijn auto en sloeg het portier hard dicht. Vlak voordat hij zijn auto wilde starten, besefte hij dat hij nu beter niet kon autorijden. Dat was in meerdere opzichten gewoon niet verstandig. Daarom stapte hij weer uit en begonnen hij te lopen in de richting van zijn huis. En niet veel later te rennen. Steeds harder, alsof hij een poging deed om weg te rennen voor zijn eigen gevoelens en emoties. Vonken schoten van zijn schoenen en zonder dat hij het doorhad verdubbelde hij zijn normale hardloopsnelheid en bleef nog steeds versnellen. Sneller dan een mens eigenlijk kon rennen. Pas toen hij binnen een paar minuten al voor zijn deur stond merkte hij dat dat niet de normale gang van zaken was. Normaal was het hardlopend wel dik een halfuur lopen.
Hij remde af en bleef hijgend stilstaan. Zijn blik ging naar beneden, naar zijn schoenen. Toen hij die zag, trapte hij ze gauw uit; ze stonden in brand.
"What the.." mompelde Samuel. Hij schopte zijn schoenen in een plas water en pakte de afgefikte dingen daarna weer op en schudde zijn hoofd. Die waren rijp voor de prullenbak.
Samuel liep richting de voordeur en wierp de schoenen in de grijze bak. Daarna stak hij de sleutel in de voordeur en draaide die om.