Meta-Humans

Rachel Darling

De hele middag zat ze daar op het bankje, er was niemand die haar aansprak, iedereen liep haar met een grote boog voorbij omdat ze leek op een zwerver, haar make-up was gaan vlekken en haar bruine haren zaten flink in de klit. Na een tijdje zag ze iemand voorbij gaan, het ging zo snel dat het amper te zien was, de elektriciteit schoot er vanaf. Meta-human. Dat was het eerste wat ze dacht. Ze zakte wat weg en sliep al half tot ze zich ineens besefte welke meta-human dit was. Samuel. Ondanks dat ze niet helder kon nadenken, wilde ze naar hem toe. Misschien juist wel omdat ze niet helder kon nadenken.
Ze had ergens zijn adres gelezen en ze begon wat in zichzelf te mompelen wat het nu precies was, wanneer ze het dacht te herinneren, kwam ze slingerend overeind en slofte ze over straat heen met de fles in haar hand waar nog maar een klein bodempje in zat.
Na misschien wel meer dan een uur lopen stond ze in de goede straat, het nummer kon ze zich niet herinneren.
"Samuel!" Riep ze met een dubbele tong en ze belde random bij een paar huizen aan.
"Waar ben je??" Haar stem sloeg over terwijl ze dit vroeg en haast niet op haar eigen benen kon blijven staan.

Samuel Joseph

Eenmaal binnen had hij de deur weer op slot gedraaid en was hij de woonkamer in gelopen. Zijn hoofd bonkte als een gek. Hij liep door de woonkamer heen, direct naar de keuken. Daar schonk hij een glas water in en goot dat in één keer achterover. Zijn ademhaling was nog steeds versneld, maar dat kwam misschien ook door het rennen. Dat was niet zo heel gek.
Na even uit te hijgen in de keuken, liep hij weer terug naar de woonkamer. Hij plofte op de bank neer, maar kon absoluut niet ontspannen. Zijn lichaam stond volledig strak. Zo relaxt als hij altijd op het politiebureau was of zelfs vanmiddag bij het laboratorium, zo gespannen was hij nu. Het was precies het tegenover gestelde.
Zijn blik werd naar een klein fotolijstje getrokken dat op een kastje tegen de muur stond. Op de foto stond een prachtige jonge vrouw met een stralende glimlach en op haar schoot twee identiek hetzelfde, jonge meisjes van ongeveer één jaar oud. Samuel stond op en legde het fotolijstje plat neer, zodat hij de foto niet meer kon zien. In de hoop rust te vinden. Maar dat vond hij nog steeds niet. Waar hij al bang voor was geweest, gebeurde; de muren kwamen letterlijk op hem af. Dit huis zat vol met herinneringen, de woonkamer, de keuken, de slaapkamer, de overige kamers.. Alleen de kale logeerkamer had amper herinneringen. Daar stond nu een bed en een kast en dat was de enige ruimte waar Samuel nog regelmatig was, binnen zijn eigen huis.
Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen hij de bel hoorde gaan en daarna zijn naam hoorde. Was dat nou Rachel? Samuel draaide zich met een ruk om en beende richting de voordeur. De spanning bleef in zijn lichaam aanwezig. Hij bleef even stilstaan voor de deur, met zijn hand op de deurklink. Daar haalde hij even diep adem en probeerde de spanning af te blazen en zijn emoties opzij te zetten. Vervolgens trok hij de deur open en stond oog in oog met Rachel.
"Rachel...?" Samuel keek haar verbaasd en tegelijkertijd bezorgd aan. Hij stapte gauw naar voren en ondersteunde haar, omdat het leek alsof ze elk moment op de grond kon vallen. De geur van alcohol walmde om haar heen. Even wist Samuel niet wat hij aan moest hiermee. Maar daarna nam hij haar voorzichtig mee naar binnen.
"Waar ben je mee bezig?" fluisterde hij gedempt en zachtaardig. Hij had echt medelijden met haar.

Rachel Darling

Ineens ging er een deur open, ze slaakte een kreetje toen ze zag dat het Samuel was. "Daar ben je!" Klonk haar stem opgetogen. Hij ondersteunde haar en ze viel half tegen hem aan. Hij nam haar mee naar binnen en ze plofte daar meteen op de bank neer en keek hem een tijdje aan terwijl de wereld om haar heen begon te draaien.
"Ik zag jou!" Zei ze nu en ze wees naar hem. "Jij was dat." Ze knikte overtuigd van zichzelf en er ontstond een halve grijns rond haar gezicht. "Je ging mega hard! Vet cool." Ze draaide de dop weer van de fles af en goot het laatste beetje naar binnen.

Samuel Joseph

Rachel leek blij hem te zien en ze plofte op de bank neer. Ze zei dat ze hem gezien had en ze reageerde haast kinderlijk. Samuel klemde zijn kaken even op elkaar en staarde haar aan. Hij pakte de lege fles van haar af en zette die aan de kant, voor de die zou laten vallen.
"Ja, dat was ik.." klonk zijn stem zachtjes. Hij bleef naar Rachel kijken. Ergens deed het hem pijn om dit te zien. Terwijl hij haar nog eigenlijk nauwelijks kende. Hij had het gewoon echt te doen met haar.
"Dit moet je echt niet doen, Rachel.. Kijk nou wat je jezelf aandoet.. Ik begrijp hoe je je voelt en ik weet dat het ontzettend naar is, maar denk je echt dat dit de beste oplossing is?" sprak hij nu zachtjes tegen haar. "Probeer hier maar even je roes uit te slapen.." zei hij vervolgens. Dat leek hem het beste.

Rachel Darling

Hij zei zacht dat hij het was, maar zelfs nu merkte ze dat hij niet blij leek te zijn. Hij zei vervolgens dat ze dit echt niet moest doen en hij zei dat hij het begreep, hij vroeg of ze echt dacht dat dit de beste oplossing was.
Ze keek daardoor naar de grond. "Je begrijpt het niet... wat Ramon vertelt aan iedereen, is niet waar." Fluisterde ze nu, haar stem klonk verdrietig en gebroken. Ze moest hier proberen haar roes uit te slapen, ze knikte daardoor een beetje en wreef over haar hoofd heen.
"Wat bezielde me om naar je toe te komen." Kreunde ze nu. Ze leek ineens weer een wat helder moment te hebben.

Samuel Joseph

Hij klemde zijn kaken even stijf op elkaar na haar antwoord, maar besloot er niet op in te gaan. Het enige wat hij deed was een dekentje pakken en die over haar heen leggen.
"Ach, bekijk het maar zo, misschien ben ik niet diegene die je bij je wilt hebben. Maar je ligt hier toch een stuk beter dan buiten, gok ik. Slaap maar wat, dan praten we later wel verder, als je dat wilt. En anders zien we elkaar later wel weer. Maar ga eerst wat slapen en bijkomen.." mompelde hij richting haar. Hij liep nu even richting de keuken en schonk opnieuw een glas water in, dit keer voor Rachel. Hij zette het bij haar neer op het tafeltje bij de bank.

Rachel Darling

Ze trapte haar schoenen uit en ging op de bank liggen. Samuel pakte een dekentje voor haar en hij zei dat hij misschien niet degene was die ze bij haar wilde hebben, maar hier was het beter dan buiten. Ze moest slapen en dan zouden ze later verder praten, als ze dat wilde, anders zagen ze elkaar later wel weer. Ze moest eerst slapen en bijkomen. Ze knikte alleen maar een beetje. Hij ging weg en kwam later terug met een glas water. Ze keek hem even met een ernstige blik aan.
"Eigenlijk wil ik wel bij je zijn... jij bent de eerste persoon die me alles kan laten vergeten, je bent bijzonder." Zei ze hem. Dit had ze hem anders nooit durven zeggen, maar met zoveel drank ging het prima. Ze nestelde zich wat meer op de bank en sloot haar ogen. "Welterusten..." Mompelde ze.

Samuel Joseph

Hij ging zitten op een stoel en keek richting Rachel. Zij keek hem ook aan en zei dat ze eigenlijk wel bij hem wilde zijn. Hij was de eerste persoon die haar alles deed vergeten, hij was bijzonder. Door die woorden kwam er een zwakke glimlach op Samuel zijn gezicht te staan.
"Ben ik toch nog ergens goed voor," grapte hij zachtjes. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en merkte dat dit met Rachel hem gek genoeg wel goed deed, het was afleiding.
"Welterusten.." sprak hij haar nog gedempt toe. Hij keek even naar hoe ze in slaap viel en na een tijdje sloeg de stress weer toe. Hij wist werkelijk niet meer hoe hij moest zitten en werd steeds nerveuzer van zichzelf. Uiteindelijk pakte hij zijn laptop en ging hij aan de grote tafel zitten werken. Dat werkte altijd wel goed.

Rachel Darling

Ze sliep niet lang, ze werd kotsmisselijk wakker al na een uurtje. Meteen kwam ze overeind en in paniek zag ze niet eens waar ze was, ze wist alleen waar de uitgang was. Daardoor rende ze naar de voordeur toe en gaf ze over op de stoep. Alles kwam eruit en er liepen tranen over haar wangen. Wanneer het voorbij was, ging ze met haar rug tegen de muur zitten en huilde ze zachtjes. Zo ging het vaker... thuis had ze altijd standaard een emmer bij haar bed staan.
Wanneer ze dronk voelde ze zich goed, maar daarna was ze tien keer zo ellendig als daarvoor en werkte het alleen maar in haar tegendeel...

Samuel Joseph

Normaal gesproken was hij waarschijnlijk in slaap gedommeld, want hij sliep amper de afgelopen tijd. Maar nu, sinds hij zijn krachten had, leek hij het langer vol te houden en leek hij zijn grenzen nog iets verder te kunnen verschuiven.
Op een gegeven moment leek Rachel wakker te worden en voor Samuel het wist rende ze naar de deur en ging ze naar buiten. Samuel schoot overeind en rende achter haar aan. Daar zag hij haar overgeven en uiteindelijk tegen de muur gaan zitten, huilend. Hij liep naar haar toe en hurkte bij haar neer.
"Hey.. Kom mee naar binnen.. Hier is het hartstikke koud.." zei hij tegen haar. Hij probeerde haar voorzichtig iets omhoog te tillen zodat ze zou gaan staan. Hij wilde zeggen dat ze nu wel merkte waarom hij het drinken afraadde, maar hij hield die woorden binnen.
"Je hoeft nergens over te praten, maar kom op zijn minst naar binnen en wacht tot je weer wat fitter bent," sprak hij nu, waarna hij haar weer rustig mee naar binnen wist te nemen. Natuurlijk was praten beter, dat wist hij wel. Maar hij kon haar er niet toe dwingen en hij wist ook al een klein beetje wat er aan de hand was. En hij wilde haar ook niet pushen om te praten terwijl dat ook zijn sterkste punt niet was.

Rachel Darling

Samuel was bij haar en zei dat ze mee naar binnen moest komen, het was hier hartstikke koud. Ze knikte een beetje en deed haar best om overeind te komen. Ze ging weer op de bank zitten bij hem en luisterde naar zijn woorden.
"Ik durf het niet te zeggen..." Fluisterde ze met tranen in haar ogen. "Alleen Ramon en een paar anderen weten het..." Ze veegde de tranen van haar gezicht af en kroop helemaal onder het dekentje dat hij haar had gegeven.
"Ik weet ook niet waarom ik het doe, ik voel me zo kut daarna, ik ben zo dom. Waarom drink ik weer? Dat is echt zo niet slim." Ze was echt boos op zichzelf.

Samuel Joseph

Gelukkig leek ze naar hem te luisteren en nam ze weer plaats op de bank. Ze zei dat ze het niet durfde te zeggen, alleen Ramon en een paar anderen wisten het. Samuel ging naast haar zitten, maar met genoeg ruimte tussen hen in om het niet ongemakkelijk te maken.
"Ik begrijp het.. Het is ook niet niks.. Het geeft niet als je het niet durft te zeggen. Niet iedereen hoeft het immers te weten, toch?" Hij glimachte weer even waterig naar haar.
"Met drinken los je het op.. Voor eventjes. Dat is niet zo gek gedacht. Dat doe je uit impuls. Het geeft verlichting. Helaas niet voor altijd," sprak hij nu. Hij boog voorover en pakte het glas water, die hij nu aan Rachel overhandigde.
"Drink wat, dat helpt tegen de hoofdpijn en misselijkheid," knikte hij nu. Alcohol zou zorgen voor lichte uitdroging en goed drinken zou daar tegen helpen.

Rachel Darling

Samuel kwam bij haar zitten en ze keek naar hem. Hij zei dat het niet gaf dat ze het niet durfde te zeggen, niet iedereen hoefde het te weten.
"Ik denk dat ik wil dat jij het weet. Je bent bijzonder." Zei ze, iets wat warrig, tegen hem. Ze wreef over haar gezicht heen en voelde hoe langzaam de pijn in haar rug weer terug kwam. Ze haatte het om elke dag met die pijn te leven, het was bijna net zo erg als dat ze zich de hele dag schuldig voelde.
Met drinken loste ze het voor eventjes op, zei Samuel. Dat was een impuls, het geeft verlichting. "Ja..." Zei ze daarop zacht tegen hem met een knikje. Ze kreeg het glas water van hem en ze dronk hem langzaam op.
"Je bent echt een hele lieve man..." Fluisterde ze hem toe. Nog steeds een beetje onder de invloed durfde ze alles wel tegen hem te zeggen. Ze wilde ook dat hij het wist want ze vond hem echt heel erg leuk, maar het was lastig doordat ze mannen afgezworen had.

Samuel Joseph

Hij glimlachte weer even om haar woorden. Ze wilde dat hij het wist, want hij was bijzonder. "Ik weet het nu," knikte hij langzaam. "En ik wil je best steunen, waar mogelijk." Hij haalde zijn hand even door zijn haar en staarde daarna wat voor zich uit. Hij vroeg zich plotseling af hoe hij het moest doen als hij wat zou gaan voelen voor een andere vrouw. Voor Rachel, bijvoorbeeld.. Hij wist nog niet precies wat hij voelde voor haar, vooral omdat zijn gevoelens nog erg van slag waren en hij sommige gevoelens negeerde. Maar hij wist wel dat hij íets voelde voor haar.
Maar.. Zou hij überhaupt weer een relatie kunnen krijgen? Of echt van iemand kunnen houden? Hij haalde even diep adem. Hoe had Daimy dat gewild? Hij had het nooit met haar besproken. Natuurlijk niet.. Hoe zou zij het willen? Waarschijnlijk wilde zij alleen maar het beste voor Samuel. Gunde ze hem een gelukkig leven, ook met een andere vrouw. Maar hij zou dat nooit zeker weten.
Hij keek weer even richting Rachel toen ze zei dat hij een lieve man was. Daardoor glimlachte hij weer even waterig.
"Probeer nog maar wat te slapen.. Als je weer wakker wordt zal je je waarschijnlijk een stuk beter voelen.. Of wil je een paracetamol?" vroeg hij haar nu.

Rachel Darling

Hij zei dath ij het nu wist en hij wilde haar steunen waar het mogelijk was. "Jij bent best wel heel erg perfect... en ik... volgens mij ben ik fucked up." Mompelde ze, het klonk heel erg onduidelijk uit haar mond en ze schudde haar hoofd een beetje, ze staarde voor haar uit en legde na een tijdje haar hoofd tegen zijn schouder.
Ze moest weer proberen te slapen, dan voelde ze zich vast beter als ze wakker werd. "Nee, dat is nooit zo." Zuchtte ze. hij vroeg of ze een paracetamol wilde en ze knikte eventjes. "Ja, het doet pijn..." Mompelde ze. Haar rug was echt verschrikkelijk, eigenlijk hoorde ze naar een dokter te gaan, maar ze wilde er geen vragen over krijgen, niemand mocht het weten.

Samuel Joseph

"Oh, maar ik ben ook echt niet perfect hoor, alles behalve dat. Ik ben meer fucked up dan je denkt," reageerde hij direct op Rachel, en hij grinnikte zachtjes, al meende hij het wel en was het best serieus. Hij wilde haar alleen echt niet ook nog eens belasten met zijn problemen, dus verder ging hij er niet over door. Het deed er ook niet toe. Hij wilde ook geen medelijden proberen te krijgen.
Ze had haar hoofd tegen zijn schouder gelegd en Samuel bleef stil zitten en staarde weer wat voor zich uit. Rachel zei dat ze wel een paracetamol wilde en daardoor stond Samuel rustig op en zocht in de kastjes naar de medicijnen. Toen hij alle pakjes kalmeringstabletten opzij had geschoven vond hij de paracetamollen. Hij pakte er twee uit de verpakking en bracht die naar Rachel.
"Alsjeblieft," zei hij terwijl hij de medicijnen aan haar gaf.

Rachel Darling

Hij vertelde haar dat hij meer fucked up as dan ze dacht en daardoor bestudeerde ze hem eventjes. "Ja, dat klopt denk ik wel... ik zie het aan je. Jij hebt ook veel meegemaakt." Fluisterde ze tegen hem. Hij kwam overeind om paracetamollen voor haar te halen en gaf die haar aan. "Dank je." Fluisterde ze. Ze legde ze in haar mond en dronk een slok water.
Nu zou haar rug waarschijnlijk vanzelf wel weer beter voelen... daar hoopte ze althans op, want het voelde allemaal gewoon heel vervelend en haar hoofd deed ook nog eens een beetje pijn. Ze kroop onder het dekentje en ging weer liggen op de bank.

Samuel Joseph

Hij glimlachte nog even naar Rachel en liep toen naar de keuken, waar hij een broodje pakte en die besmeerde met pindakaas. Hij at het rustig even op en ging daarna weer naar de woonkamer. Daar bleef hij even staan, om zich heen kijkend. Het was hier veranderd. Leeg, eigenlijk. Hij had veel weggehaald uit het huis, dingen waarnaar hij niet meer kon kijken. Alles lag op zolder.
Alleen de meubels en een klein aantal accessoires waren nog aanwezig.
Samuel keek weer even naar Rachel en ging daarna weer aan de tafel zitten om weer wat te gaan werken. Stil zitten was nooit zijn ding geweest, maar vooral nu niet meer, en al zeker niet hier.

Rachel Darling

In het begin sliep ze erg rustig door de paracetamollen die Samuel haar gegeven had, maar na een tijdje werd ze wat onrustig. Ze bewoog wat heen en weer op de bank en kreunde af en toe van de pijn. Zelf wist ze niet eens dat ze het deed, maar ze had vaak toch meer last dan ze wilde toegeven eigenlijk.
Nadat ze zoveel had gedronken, voelde ze zich eigenlijk altijd wat onrustig en droomde ze over nare dingen. Vaak was het zo realistisch dat ze alles weer herbeleefde wat er was gebeurd met Trent.

Samuel Joseph

Hij was constant ergens anders met zijn gedachten, waardoor het werk niet zo heel snel ging. Maar dat maakte ook niet zo heel veel uit eigenlijk, want het werken wat hij deed was toch buiten 'werktijd', voor hoeverre hij dat hanteerde.
Zijn blik ging af en toe naar Rachel, ze was wat onrustig en leek nare dromen te hebben. Af en toe twijfelde hij of hij haar wakker zou maken, maar hij liet haar uiteindelijk toch maar slapen. Rust zou haar goed doen. En misschien was het ook wel een beetje raar als hij haar wakker maakte.
Samuel gaapte even en klapte zijn laptop dicht. Dit werd niets. Hij pakte nu zijn wapen tevoorschijn en begon het ding uit elkaar te halen en rustig schoon te poetsen.

Rachel Darling

Ze sliep wel door, ondanks haar onrust, maar het was niet heel erg prettig. Tegen de ochtend aan werd ze uiteindelijk wakker. Ze wreef over haar voorhoofd heen, maar door de paracetamollen van Samuel had ze eigenlijk niet eens zo heel erg veel hoofdpijn, ze voelde zich wel oké en dat was prettig. Langzaam kwam ze overeind terwijl ze zacht kreunde en pakte het glas van de tafel af. Ze ging naar de keuken en vulde deze met water waarna ze hem met grote slokken opdronk

Samuel Joseph

Ook hij was uiteindelijk in slaap gevallen, met zijn hoofd op zijn dichtgeslagen laptop. Zoals altijd sliep hij wat onrustig en bewoog veel met zijn hoofd.
Eerst had hij het nog totaal niet door dat Rachel wakker werd, pas toen hij geluiden hoorde in de keuken ontwaakte hij langzaam en ging hij rustig weer rechtop zitten. Hij rekte zich even uit en merkte dat zijn spieren een beetje stijf waren door het slapen in deze positie. Maar dat zou van zelf wel afnemen.

Rachel Darling

Ze vulde het glas nogmaals en keek even naar Samuel die nog steeds aan de tafel zat, met zijn hoofd op zijn laptop. Langzaam werd hij wakker en rekte hij zich uit. Ze keek naar zijn lichaam, hij was echt ongelooflijk sexy eigenlijk. Ze voelde dat haar wangen wat kleurden door haar gedachten.
"Goedemorgen." Glimlachte ze hem toe en ze ging bij hem aan tafel zitten.
"Het spijt me voor mijn acties van gisteren, ik was echt heel onverstandig bezig." Klonk haar stem heel zacht.

Samuel Joseph

Hij keek op naar de keuken, waar hij de geluiden vandaan had horen komen, en zag Rachel daar staan. Ze keek zijn richting op en zei goedemorgen. Samuel glimlachte naar haar.
"Goedemorgen, hoe voel je je?" vroeg hij rustig. Hij haalde zijn hand even door zijn haar en schoof de stoel waar hij op zat iets meer aan tafel.
"Het geeft niet," reageerde hij vriendelijk op Rachel haar excuses. "Je ziet het zelf tenminste in," grapte hij er achteraan, met een knipoog.

Rachel Darling

Hij vroeg hoe ze zich voelde. "Klote." Zei ze meteen tegen hem heel erg eerlijk. "Ik heb geen last van een kater, maar dat schuldgevoel, dat word zoveel erger." Zuchtte ze hem nu toe
Hij zei dat het niet gaf, ze zag het tenminste zelf in en daardoor knikte ze eventjes.
"Niet de beste manier om met iemand kennis te maken." Zei ze met een klein glimlachje rond haar lippen. Ze keek hem aan met een doordringende blik in haar ogen.
"Zou je het fijn vinden om erover te praten? Met mij?" Vroeg ze nu zachtjes aan hem. "Over het fucked up gedeelte." Voegde ze er met een grijnsje aan toe. Ze had het gevoel dat ze er zelf eigenlijk wel klaar voor was en ze leek het heel erg graag te willen. Samuel was een hele leuke en aantrekkelijke man en hij had vannacht laten zien dat hij ook nog eens heel erg lief kon zijn.