Meta-Humans

Samuel Joseph

Rachel zei dat er ook nog meer verdiepingen waren. Het was indrukwekkend. Dit gebouw was ontzettend groot. Samuel keek zijn ogen uit. Hij vond de metahumans die hier zaten ook echt heel interessant, vooral omdat iedereen anders was. Ieder had een eigen kracht en een eigen uiterlijk.
"Ja, dat is waar," knikte hij op Rachel haar woorden over de hulk. Hij keek weer even naar de hulk en keek op toen er gepraat werd via de intercom. Het was Ramon zijn stem en hij vroeg of Rachel naar boven kon komen, want hij had wat voor haar. Rachel vroeg of hij weer mee ging naar boven. Hij glimlachte en knikte. Toen ze haar hand uitstak pakte hij die vast en liepen ze samen weer richting de lift.

Rachel Darling

Samen gingen ze weer naar boven toe en eenmaal op de begane grond wanneer de liftdeuren open gingen, werd ze van alle kanten gefeliciteerd. Verrast keek ze ernaar, wat leuk en wat lief dat ze dit hadden georganiseerd... ze was er echt blij mee. Deze mensen waren een beetje haar familie geworden en ze waren echt heel erg lief voor haar.
Ze bedankte iedereen en na een tijdje kwam Ramon aangelopen. Hij had een science-fiction achtig wapen in zijn handen. Het was helemaal doorzichtig alsof het van glas was gemaakt en ze keek er nieuwsgierig naar.
"Wauw, wat is dat?" Vroeg ze vol verbazing. Hij grijnsde en liet het goed aan haar zien. "Dit... bundelt al jouw kracht in één straal om zo op een krachtige manier mensen te bevriezen en daarbij heeft hij ook een ingebouwd gps systeem én nog een extraatje...." Hij keek even wat geheimzinnig. "Je kent wel de films over Thor, toch?" Vroeg hij. Ze knikte wat niet begrijpend. "Als jij dit armbandje draagt, komt het wapen vanzelf naar je toe wanneer je het nodig hebt en bijvoorbeeld niet bij je, zoals de Hamer van Thor." Hij liet een van de hoofdwetenschappers komen die een prachtig armbandje bij zich had. Haar naam stond erin gegraveerd.
Rachel leek op dit moment echt onwijs gelukkig en ze knuffelde de twee eventjes. Ze bedankte ze uitgebreid en pakte heel nieuwsgierig het wapen op met een grijns. Dit vond ze echt mooi, ze hield van al die aparte wapens. Haar dienstwapen had ze ook niet meer aangeraakt sinds het voorval, maar dit soort andere machines, die vond ze fantastisch. Waarschijnlijk vooral omdat ze er niemand mee kon vermoorden...
"Denk eraan, hij werkt alleen als je het armbandje draagt." Waarschuwde Ramon nog en ze knikte eventjes.

Samuel Joseph

Ze stapten beide in de lift en gingen weer naar de begane grond. Toen de liftdeuren open gingen, werd Rachel ineens van alle kanten gefeliciteerd. Samuel reageerde eerst wat verbaasd; wat was er aan de hand? Later hoorde hij tussen neus en lippen door dat ze jarig was vandaag. Dat wist hij niet. Maar dat had hij natuurlijk ook niet kunnen weten.
Ramon kwam ook aanlopen met een of ander zwaard in zijn handen. Het zag er ontzettend gaaf en high-tech uit. Hij vertelde gepassioneerd over de krachten van het wapen en de extraatjes. Het klonk allemaal echt gaaf. Blijkbaar was dit een verjaardagscadeautje voor Rachel en ze leek er onwijs blij mee te zijn.
Toen de drukte om Rachel weer wat afnam en er een stilte viel, wist Samuel eindelijk zijn kans te vinden om haar ook te feliciteren.
"Je bent dus jarig," glimlachte hij naar haar. "Waarom wist ik dat nog niet?" Hij stak zijn tong even naar haar uit en grijnsde. "Van harte gefeliciteerd!" riep hij vrolijk uit. Daarna trok zijn grijns weg en wreef hij over zijn kin. "Nu heb ik dus alleen geen cadeautje voor je.." sprak hij semi-teleurgesteld. "Dus.. Dan moet ik je maar uit eten vragen voor vanavond!"

Rachel Darling

Ramon wilde dat ze het meteen zou testen, maar ze schudde haar hoofd. Dat wilde ze nog niet. Hij drong een tijdje aan maar wanneer ze doordringend nogmaals zei dat ze het niet wilde met een donkere blik in haar ogen, droop hij toch af. Hij kon iedereen hier dan wel onder de duim hebben, maar hij wist dat hij op haar geen druk moest uitoefenen, daar kon ze niet tegen, echt niet. Toch leek hij haar te willen blijven testen.
Wanneer de rust weer was teruggekeerd, hoorde ze de vrolijke stem van Samuel. Ze slikte even en deed haar best om vrolijk naar hem te glimlachen, maar ze vond het lastig, vooral als ze zo'n argument had met Ramon, op de een of andere manier kostte dat haar ongelooflijk veel energie.
Wat ze opmaakte uit de woorden van Samuel was dat hij haar vanavond uit eten wilde nemen. Ze sloeg haar armen om hem heen en hield hem stevig even vast. "Dat lijkt me heerlijk..." Fluisterde ze zacht tegen hem. "Dankjewel, Samuel..." Ze slikte even moeizaam, ze merkte nu al dat ze heel erg veel op hem steunde, dat ze hem nodig had, ze vertrouwde hem...

Samuel Joseph

En alweer gebeurde het. Ramon wilde heel graag dat Rachel meteen het wapen uit zou testen. Rachel weigerde, maar Ramon zeurde door- wat bij Rachel weer een gevoelige snaar raakte. Samuel klemde zijn kaken stijf op elkaar om geen opmerking naar Ramon te maken. Dit was iets tussen Rachel en Ramon, hij wilde zich er nog niet te veel mee bemoeien. Vooral nu nog niet, nu hij hier nieuw was.
Zijn voorstel liet Rachel gelukkig wel glimlachen. Ze sloeg zijn armen om hem heen en hield hem even stevig vast. Daarna bedankte ze hem. Samuel glimlachte breed- dit deed hem echt goed. Voor even leek niets dit moment meer te kunnen verpesten. Hij voelde zich eindelijk weer eens goed, en dat voor al een best lange periode achter elkaar nu.
"Ik zal straks even gaan reserveren bij een leuk restaurant," glimlachte hij nu, terwijl hij Rachel aankeek. Vervolgens werd hij gestoord door zijn mobiel die afging. Wie belde hem nou weer? Hij was met verlof op het werk en verder had hij eigenlijk niemand. Misschien zijn baas, om te vragen hoe het nu ging met hem.
"Met Samuel," nam hij rustig op. Aan de andere kant van de lijn klonk een agent, een collega van hem. Hij had meer informatie over het ongeluk. Over de daders. Of Samuel het wilde weten.
Zijn goede humeur was direct voorbij. Zijn blik versteende haast en zijn keel was direct kurkdroog.
"Ik eh.." mompelde hij ietwat verward. "Ik kom er zo aan.." Hij hing op en bleef even naar zijn telefoon kijken. Daarna stak hij het weg in zijn zak. Al die tijd had hij al een idee gehad van wie de dader was geweest. Hij wist het al die tijd al bijna zeker. Maar nu was er écht duidelijkheid. Kon hij die duidelijkheid wel aan? Wat als hij gelijk had? Hij spande zijn spieren en beet op zijn lip. Daarna keek hij ietwat verstrooid richting Rachel.
"Ik moet gaan.. Ik eh.. Haal je vanavond op. Oké?"

Rachel Darling

Hij glimlachte haar toe en zei dat hij straks zou reserveren bij een leuk restaurant. "Fijn. Dit is me veel dierbaarder dan een cadeautje..." Fluisterde ze naar hem en ze streek even zacht langs zijn gezicht. Ze wilde hem zoenen, maar toen ging zijn telefoon af en nam ze afstand van hem. Ze nam een beetje afstand van hem en keek naar zijn gezicht. Er was iets ernstigs, ze zag het meteen aan hem. Hij zei dat hij er zo aankwam en daarna stak hij zijn telefoon weer in zijn zak. Ze keek hem vragend aan en hij gaf aan dat hij moest gaan en hij zou haar die avond ophalen.
"Succes, Samuel... sterkte.. tot vanavond, je kunt me gewoon hier ophalen." Fluisterde ze hem toe en ze legde haar hand even op zijn schouder. Het klonk ernstig en ze zag aan zijn gezicht dat het iets heel heftigs was. Ze wilde er liever niet naar vragen, hij moest het zelf eerst even op een rijtje krijgen...

Samuel Joseph

Rachel wenste hem succes en zei dat hij haar hier gewoon kon ophalen. Daardoor knikte hij wat afwezig. "Ja.. Ja, is goed," reageerde hij. Hij haalde zijn hand nerveus en ietwat trillend door zijn haren en keek naar de grond. De optie om er niet heen te gaan en om niet te weten te komen wie zijn leven had verpest, stond ook open. Het was zijn eigen keuze. Ging hij dit doen? Kon hij dit erbij hebben? Hij wist dat- als hijzelf gelijk had al die tijd- het echt een enorme klap ging worden.
Samuel slikte even moeizaam en keek weer even richting Rachel.
"Ja.. Oké.. Tot vanavond," glimlachte hij nu waterig naar haar, met een kort knikje. Daarna draaide hij zich om en haastte hij zich naar de uitgang van het gebouw. Zijn auto was niet aanwezig hier, dus besloot hij maar gewoon te rennen.

Rachel Darling

HIj zei dat het goed was. Hij was heel nerveus, ze zag het aan alles in hem. Hij glimlachte haar waterig toe en ze keek hem doordringend aan. "Doe voorzichtig, Samuel..." Fluisterde ze naar hem. Hij was al snel weg en Ramon drong nog even aan, maar ze had er echt geen zin in. Ze had geen zin om het wapen te testen. Totaal niet. Ze ging achter haar computer zitten en staarde voor zich uit. Ze hoopte echt dat het goed ging met Samuel, hij was zo van slag geweest...

Samuel Joseph

Binnen no-time stond hij voor het politiebureau. Hij haalde even diep adem en liep toen naar binnen. Meteen kwam zijn baas op hem aflopen, groette hem en legde zijn hand op zijn schouder omdat Samuel wat verstrooid bleef staan.
"Ga je mee?" vroeg hij aan Samuel, waarop Samuel langzaam knikte en zijn baas volgde naar een afgesloten ruimte. Toen de deur achter hem dichtviel, voelde hij zich plotseling heel erg opgesloten en brak het zweet hem uit. Trillend nam hij plaats aan de tafel en keek naar zijn baas, die een laptop naar hem toe draaide.
"Er was een getuige die het met een boardcamera in zijn auto heeft gefilmd. Hij heeft de beelden nu pas afgegeven omdat hij buitenlands is en hier op vakantie was," vertelde zijn baas nu. Samuel knikte kort. Het maakte hem eigenlijk echt niets uit van wie de beelden waren en hoe het hier terecht was gekomen.
"Wil je dat ik je vertel wie er achter zitten, of wil je de beelden zien?" werd hem nu gevraagd. Samuel twijfelde even en beet op zijn lip.
"Ik wil het zien.." wist hij daarna zachtjes en gespannen uit te brengen. Hij sloot zijn ogen even om de spanning af te laten vloeien, maar het werkte niet- de beelden kwamen terug in zijn hoofd en maakte hem alleen nog maar meer gespannen. Daarom opende hij zijn ogen alweer gauw en keek richting de laptop. De beelden stonden al klaar. Het was een kwestie van op 'play' drukken. Hij slikte weer even.
"Ik zal je alleen laten. Ik kom zo weer terug, oké?" liet zijn baas nu weten. Samuel knikte en keek hem na. De deur viel dicht en de enorme stilte overviel hem. Zijn gezicht zag gespannen en paniekerig.
Met zijn trillende hand pakte hij de muis vast en bracht de muis op het scherm naar de play- button. Hij wachtte een paar seconden, maar klikte toen. De video begon af te spelen. De eerste minuten was er niet veel bijzonders te zien; alleen maar het uitzicht vanuit een auto op een doodnormale weg. Op een gegeven moment zag hij zijn vorige auto. Hij herkende zichzelf, Daimy, Samantha en Daisy in de auto. Meteen sprongen de tranen in zijn ogen en ontstond er een brok in zijn keel. Het beeld was opnieuw een paar minuten stabiel. Ze reden gewoon. Op weg naar haar ouders.
Vervolgens sloeg de hele sfeer om. Een wit bestelbusje haalde hen in. Vanuit dat busje werd er plotseling geschoten. De knallen op het beeld lieten Samuel zijn nekharen overeind springen. De eerste kogels hadden hem geraakt, daardoor was hij meteen de macht over het stuur verloren. Vier kogels hadden ze uit zijn lichaam kunnen vissen.
Terwijl op het beeldscherm goed te zien was hoe zijn auto begon te slingeren, bleef de persoon in het busje doorschieten. Tot zijn auto de berm in raakte en meerdere malen over de kop sloeg. Nu pas snapte Samuel pas echt waarom de artsen hem een medisch wonder hadden gevonden. Geen normaal mens had dit kunnen overleven.
Een traan sijpelde langs zijn wang. Het beeld bevroor en stopte. Het filmpje was voorbij. Hij had alleen maar naar zijn eigen auto gestaard en naar zijn eigen ongeluk gekeken. Totaal nog niet naar de schutter.
Met enige tegenzin en moeite spoelde hij het filmpje terug tot het moment dat de schutter uit het raam hing en richting de camera keek. Hij zoomde in op zijn hoofd en herkende de persoon meteen. Er was geen twijfel meer over mogelijk. Dit was een heel bekend persoon in het politiesysteem. Deze persoon verdiende al zijn geld door liquidaties. Al zou dat nu gaan eindigen, aangezien ze voor het eerst goed materiaal tegen hem hadden.
Samuel wist precies door wie deze persoon ingehuurd was. En dat brak zijn hart. Terwijl het hem tegelijkertijd intens kwaad maakte. Hij balde zijn vuisten en sloeg op de tafel terwijl hij opstond. Tranen liepen over zijn wangen. Hij had zich er al zo lang op voorbereid. En toch kwam de waarheid zo enorm hard aan.
Zijn baas kwam weer binnen lopen en legde opnieuw zijn hand op zijn schouder. "Je wilt nog steeds geen beveiliging?" vroeg hij hem. Samuel schudde resoluut zijn hoofd. Nee, dat wilde hij absoluut niet. Hij wilde normaal kunnen leven.
"Ik.. Ik ga," mompelde Samuel nu.
"Goed. Let goed op jezelf, Sam," werd hem nog toegesproken. Zonder daarop te antwoorden verdween Samuel de ruimte uit en verliet het gebouw. Hij rende richting zijn huis, maar na daar even een tijdje op de bank te hebben gezeten, verliet hij zijn huis weer en ging hij richting de gevangenis. Daar vroeg hij om met Rafik Joseph te spreken. Maar kreeg hij te horen dat dat niet mogelijk was:
"Hij is vanmiddag ontsnapt."
De grond viel onder zijn voeten weg en het was werkelijk een klap in zijn gezicht.

Rachel Darling

Na een tijdje kreeg ze een idee, ze zette haar computer aan en wachtte ongeduldig tot deze opgestart was, daarna klikte ze op het internet icoontje en tikte ze wat in in de zoekmachine.
Samuel was zo van streek geweest tone hij vertelde over het ongeluk... hij had ook aangegeven dat er nog wat meer achter zat, maar nooit vertelt wat. Nooit echt gezegd wat er nu precies aan de hand was geweest. Ze zocht het ongeluk op en las de stukjes uit de kranten. Ze fronste haar wenkbrauwen eventjes en zag nog niet echt iets wat erop duidde dat er wat anders was gebeurd. Tot ze de foto zag. Ze schrok er echt van, de auto was beschoten, ze zag het duidelijk, ze herkende de gaten in de verwoestte auto.
Was Samuel beschoten geweest? Waarom? Waarom zou iemand hem iets aan willen doen? Wat nou... ze kreeg het helemaal koud, doodsbang dat hij eigenlijk een crimineel was, die zich goed voordeed. Wat nu als hij haar uiteindelijk zou straffen voor wat ze Trent aan had gedaan?
Ze wreef over haar gezicht heen en voelde hoe angstig ze werd, hoe bang ze was terwijl ze hier alleen al aan dacht.

Samuel Joseph

Vol met adrenaline verliet hij de gevangenis weer. Hij wreef in zijn gezicht en vroeg zich af wat hij nu moest doen. Zoeken? En dat misschien met de dood moeten bekopen? Hij balde zijn vuisten. Zijn ogen waren rood van de tranen.
Nee.. Hij moest zichzelf niet in de nesten werken. Hij haalde diep adem en probeerde wat te kalmeren. Uiterst op zijn hoede keerde hij terug naar zijn huis. Volledig in gedachten verzonken opende hij de deur en stapte hij naar binnen. De herinneringen spookten door zijn hoofd en de lichten in zijn huis begonnen te knipperen door zijn toedoen.
In automatische piloot liep hij de woonkamer in.
"Een goedemiddag, broertje."
Samuel verstijfde bij het horen van de stem. Met grote ogen staarde hij naar diegene die op de bank zat: Rafik. Zijn keel was in één klap weer kurkdroog.
Rafik stond op en ging tegenover Samuel staan, op zo'n twee meter afstand.
"Waarom...?" wist Samuel alleen maar te stamelen.
"Dat kan je zelf hopelijk ook wel bedenken, niet?" kaatste Rafik haast direct terug. Hij liep om Samuel heen en blokkeerde de deur nu.
"Ik had geen keus.. Ik zou net zo fout zijn geweest als jij als ik mijn mond niet open had getrokken!" riep Samuel nu uit.
"Ja, je weet het zoals altijd weer mooi te brengen," werd er kil op hem gereageerd. "Maar ondertussen naai je je eigen familie gewoon."
Samuel ademde snel en liet zijn blik langs het gelaat van zijn broer glijden. Iets was anders aan hem. Hij kon er alleen zijn vinger niet op leggen. Rafik leek geen wapen bij zich te hebben- toch stelde dat Samuel geen gerust. Hij leek zo zeker van zijn zaak, en wanneer Rafik zeker van zijn zaak was, werd het gevaarlijk.
De stilte bleef even aanhouden. Samuel keek langs Rafik naar de deur. Hij was natuurlijk heel snel. Ontkomen zou mogelijk moeten zijn.
"Laat dat maar uit je hoofd," klonk de stem van Rafik nu. "Ik weet wat je bent en wat je kan. Dat is voor mij geen verrassing meer."
Samuel trok zijn wenkbrauwen op en keek zijn broer verbaasd aan. Probeerde hij nou te zeggen dat hij afwist van de metahumans?
Voordat Samuel daar nog meer over na kon denken, veranderde Rafik voor zijn ogen volledig in staal. Samuel was verbijsterd en stond als aan de grond genageld. Dit kon niet waar zijn..
Rafik haalde hard uit en raakte Samuel vol in zijn gezicht. Hij viel op de grond neer, maar herstelde zich snel en wist met zijn snelheid gauw langs hem te sprinten en buiten weg te rennen. Even geloofde hij erin dat hij weg kon komen, maar ineens teleporteerde Rafik en stond weer recht voor zijn neus.
"Je kan wel altijd blijven vluchten.. Maar zelfs als ik ergens vast kom te zitten kan ik je om laten leggen.." lachte Rafik. Samuel staarde hem aan en voelde opeens zo'n een ontiegelijk sterke woede in zich opborrelen. Hij schoot naar voren en begon nu terug te slaan, met ontzettend veel kracht en snelheid. Echter leek het Rafik weinig te doen, het leek wel één groot stalen pantser..
Samuel schoot weer weg, super snel door een flatgebouw heen en eindigde boven op het dak. Echter stond Rafik zo weer voor zijn neus en voor Samuel kon reageren had hij hem bij zijn keel gegrepen en begon die dicht te drukken, terwijl hij met zijn andere hand vol uithaalde. Hij sloeg Samuel tegen de buizen aan op het dak en smeet hem van de ene kant naar de andere kant.
"Ohja.. En die snelheid van je.. Die zal ik graag van je hebben.. Dus dat gaan we ook maar even regelen binnenkort.." klonk de stem van Rafik nog sissend in zijn oor, waarna hij nog een enorme klap tegen zijn hoofd kreeg en de wereld begon te draaien en er vlekjes voor zijn ogen verschenen.

Rachel Darling

Na een tijdje had ze zichzelf weer redelijk gekalmeerd en ging voor de kachel staan waar ze zichzelf weer langzaam opwarmde. Ze probeerde haar ideeën en bedenkingen uit haar hoofd te zetten. Misschien was dat beter… Bovendien, ze kon het beter eerlijk aan Samuel vragen, dat was een verstandigere keuze. Dan kon hij er eerlijk antwoord op geven en wist ze wat er aan de hand was. Wie hij was en waarom er bijvoorbeeld ook op hem geschoten werd…
Ze pakte haar telefoon uit haar zak en drukte op zijn naam. Ze belde hem en hield de telefoon aan haar oor terwijl ze wachtte tot hij opnam.

Samuel Joseph

Hij probeerde los te komen, maar Rafik was ontzettend sterk met zijn krachten en wist Samuel zonder enige moeite vast te houden en hem keihard te slaan. Op een gegeven moment greep Rafik Samuel weer bij zijn keel, tilde hem op en smeet hem tegen een stel buizen aan op het dak. Het werd even zwart voor zijn ogen en toen hij zijn ogen weer opende stond Rafik alweer vlak voor zijn neus en wilde weer uithalen. Echter wist Samuel nu zijn kans te grijpen om voor de klap weg te schieten. Hij rende de longen uit zijn lijf, terug naar de straten, heen en weer zigzaggend langs de huizen en eindigde in een smal steegje achter een stel kliko's. Daar zakte hij door zijn benen en bleef hijgend zitten. Hij voelde het bloed over zijn gezicht lopen en had moeite met ademhalen door zijn pijnlijke keel en zijn borstkas waar vreselijke steken doorheen trokken. Zijn gezicht vertrok van de pijn en hij kreunde gedempt. Wat moest hij nu?
Ineens ging zijn mobiel af. Het duurde nog best even voor het tot hem doordrong. Met enige moeite wist hij zijn mobiel uit zijn zak te vissen en keek op het beeldschermpje. Met zijn wazige blik en zijn bonkende hoofd wist hij net de naam te herkennen: Rachel. Direct nam hij op. Hij inhaleerde piepend een hap lucht.
"Rachel.." mompelde hij daarna zacht in zijn telefoon.

Rachel Darling

Het duurde een tijdje voor er opgenomen werd en ze werd steeds ongeduldiger. Ze wilde nu toch wel eens weten hoe alles zat, want ze vertrouwde het gewoon niet meer. Zodra hij opnam, hoorde ze een piepende ademhaling en hij mompelde zacht haar naam. Dit klonk niet goed…
“Blijf waar je bent, ik kom eraan.” Zei ze hem nu vlug en wat bezorgd. Ze hield de telefoon wel aan haar oor om te luisteren of hij nog iets tegen haar terug zou zetten en ze liep met snelle passen naar Ramon toe.
“Waar is hij?” Vroeg ze aan hem. Eerst was zijn blik vragend, maar daarna begreep hij eigenlijk al meteen over wie ze het had.
“Kom.” Zei hij. Hij nam haar mee naar de camera’s en daar werd gezocht naar Samuel. Er werd wat gezien en wanneer er werd ingezoomd, zag ze iets zitten achter een paar containers.
“Ik weet genoeg.” Zei ze snel en ze rende naar haar motor, in de haast vergat ze bijna om haar helm op te doen. Ze zette hem vluchtig op en startte de motor, daarna reed ze veel harder dan eigenlijk mocht naar de plek waar Samuel zat. Ze stopte met piepende remmen en liep gehaast naar hem toe.

Samuel Joseph

Rachel zei dat hij moest blijven waar hij was en dat ze eraan kwam. Dat stelde hem toch wel wat gerust, zij had meer ervaring met metahumans en zou misschien wel betere oplossingen kunnen bieden als Farik terugkeerde. Al ging Samuel er niet echt meer vanuit dat hij weer kwam, hij leek alleen te kunnen teleporteren naar hem als hij echt wist waar hij was. En dat wist hij nu niet. En waarschijnlijk wilde Farik liever opnieuw toeslaan wanneer Samuel het niet zou verwachten.
Samuel sloot zijn ogen even en spuugde wat speeksel op de grond, waar wat bloed tussen zat. Hij kreunde even gedempt en voelde angst voor Farik, maar tegelijkertijd ook enorme woede. En hij voelde zichzelf nog schuldiger dan ooit voor de dood van zijn gezin.
Het duurde niet heel lang voordat Samuel het geluid van een motor hoorde en later piepende remmen. Vervolgens hoorde hij voetstappen en opende hij zijn ogen weer.

Rachel Darling

Ze liep richting de containers, wel wat op haar hoede en wanneer ze hem daar zag zitten, sloeg de bezorgdheid helemaal toe. “Jemig, Samuel…” Fluisterde ze, ze ging op haar hurken bij hem zitten en keek naar hem. “Wat is er gebeurd?” Vroeg ze aan hem. Ze streek over zijn wang heen, zacht langs een blauwe plek. Ze zag de plek kristalliseren door haar kracht en daarna verdween de blauwe plek langzaam. Verbijsterd staarde ze ernaar en haar vingers gleden nu langs zijn opgezette hals waar hetzelfde gebeurde. De pijnlijke plekken kristalliseerden en veranderden weer terug naar normaal…

Samuel Joseph

Ze kwam op haar hurken bij hem zitten en vroeg hem wat er gebeurd was. Vervolgens raakte ze een blauwe plek aan en Samuel voelde de kou door zijn huid trekken en de pijn verdwijnen. Ietwat verbaasd keek hij Rachel aan. Ze herhaalde de handeling meerdere keren en alle oppervlakkige wondjes en blauwe plekken leken te verdwijnen. Alleen zijn borstkas bleef wat gevoelig. Hij wreef even langs zijn gezicht en keek naar de grond.
"Het was m'n broer.." klonk zijn stem nu zachtjes, van de pijn, maar vooral omdat hij zich schaamde en het een gevoelig onderwerp was voor hem. Hij beet op zijn lip en zuchtte even.
"Hij is blijkbaar ook een metahuman.." vertelde hij vervolgens gedempt.

Rachel Darling

Samuel keek haar verbaasd aan en ze glimlachte lichtelijk. “Sst… laat me je gewoon helpen..” Fluister de ze hem rustig en lief toe. Zodra ze de oppervlakkige wondjes had genezen bij hem, begon hij te praten. Het was zijn broer, die bleek ook een metahuman te zijn.
“Hij heeft je dit aangedaan?” Vroeg ze hem vol verbazing en ze streek langs zijn gezicht. “Was hij ook degene die de auto had beschoten waar jullie inzaten?” Wilde ze weten, de puzzelstukjes vielen nu voor haar wel langzaam op hun plek en ze voelde zich wel rustiger met het besef dat hij waarschijnlijk niet de crimineel was, maar juist zijn broer.

Samuel Joseph

Hij knikte langzaam toen ze vroeg of zijn broer hem dit aangedaan had. En hij knikte opnieuw toen ze vroeg of hij ook op zijn auto had geschoten toen. Blijkbaar had ze onderzoek gedaan.
"Nou ja.. Hij had iemand ingehuurd.." vertelde hij hees. Rafik deed dat soort dingen niet zelf. Hij liet het altijd doen en betaalde er ook nog eens fors voor. Dat deed Samuel ook ontzettend veel pijn; Rafik had betaald voor de dood van zijn gezin.
Alleen nu leek Rafik het zelf te willen doen. Maar misschien zat daar wel wat achter. Waarschijnlijk het feit dat Samuel een metahuman was en dat een gewoon persoon hem moeilijker kon verwonden. Of omdat Rafik echt wilde proberen Samuel zijn krachten te krijgen. Al wist Samuel niet eens hoe dat zou kunnen, maar Rafik was er blijkbaar zeker van geweest dat het kon.
Samuel slikte even en voelde zich echt rot. Niet alleen lichamelijk- dat was nu wel te doen- maar vooral geestelijk. Hij besloot dat hij straks als ze echt in veiligheid waren, hij Rachel alles zou vertellen. Hij had zijn krachten immers beter onder controle nu en hij vertrouwde Rachel goed genoeg. Daarbij verdiende ze het om het te weten. Zij had hem ook veel dingen verteld.
Met flink wat moeite krabbelde hij overeind.

Rachel Darling

“Wat erg…” Fluisterde ze hem zacht en gemeend toe. Ze vond het echt verschrikkelijk voor hem, dat je eigen broer tot zoiets in staat was… dat was toch ongelooflijk? Hij bleef verder stil en hij zag er echt beroerd uit, hij leek zich echt niet fijn te voelen en zachtjes drukte ze haar lippen even op zijn wang.
Na een tijdje krabbelde hij overeind en langzaam ging ze zelf ook staan. “Waarom doet je broer zoiets? Wat is er gebeurd?” Klonk haar stem zacht. Ze pakte hem zachtjes vast en nam hem met haar mee.
“Zullen we even naar je huis gaan? Misschien vind je het fijn om even te douchen.” Klonk haar stem zachtjes en lief tegen hem.

Samuel Joseph

Ze gaf hem een kus op zijn wang en zei dat ze het erg voor hem vond. Samuel haalde zijn hand door zijn haren en legde zijn hand daarna even op zijn pijnlijke borstkas.
Rachel vroeg hem wat er was gebeurd en waarom zijn broer zulke dingen deed. Daardoor spande hij zich gelijk alweer een beetje aan, de herinneringen waren nog zo vers en de bevestiging dat zijn bloedeigen broer overal achter gezeten had verscheurde hem. Rafik was nooit een lieverdje geweest en was een hele tijd terug al over Samuel zijn grenzen gegaan, maar hij had zo gehoopt dat dit er los van gestaan had.
"Ik vertel het je straks, goed?" stelde hij nu zachtjes voor. Hij zou haar alles vertellen. Dat had hij al veel eerder moeten doen.
"Ja.. Is goed," knikte hij na haar voorstel om naar zijn huis te gaan zodat hij misschien ook nog even kon douchen. Rustig begon hij met haar mee te lopen richting haar motor. Wel was hij nog erg alert; bang dat Rafik ineens voor zijn neus zou staan.

Rachel Darling

Hij zou haar later alles vertellen en ze knikte even langzaam. Ze vertrouwde hem daar ook op, hij leek er nu klaar voor te zijn om aan haar te vertellen en dat was ook wel een goed teken. Hij leek haar genoeg te vertrouwen.
“Ja, geen probleem, we gaan.” Knikte ze. Ze sloeg haar arm om hem heen en liep langzaam met hem naar de motor toe. Ze gaf hem weer haar reservehelm en keek hem bezorgd aan.
“Niet bang zijn… ik zal je beschermen…” Fluisterde ze zachtjes. Ze zette haar eigen helm op en nam plaats op haar motor. Ze wachtte heel even tot hij ook goed zat en daarna reed ze naar zijn huis toe.

Samuel Joseph

Rachel sloeg haar arm om hem heen en dat voelde heel fijn en vertrouwd. Toch was hij ook bang; straks bracht hij Rachel in gevaar door zo vaak samen net haar te zijn. Rafik was bloedlink. Hij slikte even en liep door naar haar motor. Hij kreeg de reservehelm in zijn handen gedrukt en zette die op zijn hoofd. Vervolgens keek hij Rachel even aan, die zei dat hij zich geen zorgen hoefde te maken omdat ze hem zou beschermen.
"Hij is echt doorgeslagen.." sprak hij zachtjes. Hij wachtte tot Rachel plaats had genomen op de motor en klom daarna zelf achterop. Hij hield Rachel vast terwijl ze begon te rijden.
Eenmaal bij zijn huis stapte hij af en wachtte op Rachel, waarna hij ietwat stijfjes naar de voordeur liep, zijn sleutels uit zijn zak viste en de deur opende. Rustig stapte hij naar binnen en sloot de deur toen Rachel ook binnen was. Vervolgens liep hij door naar de woonkamer en ging op de bank zitten. Douchen kwam later wel, hij wilde het liefst nu alles vertellen. Voordat hij zich zou bedenken of dicht zou slaan.
Ietwat nerveus bewoog hij zijn been en tikte met zijn vingers op zijn knie. Het verhaal was duidelijk, maar het uit zijn strot krijgen was ook nog een hele opgave.

Rachel Darling

Hij zei nog over zijn broer dat hij doorgeslagen was. “Daar heb ik wel ervaring mee.” Klonk haar stem heel serieus en zacht. Haar mond voelde helemaal droog en ze reed voorzichtig naar zijn huis toe. Ze parkeerde de motor naast zijn auto en borg de helmen weer op. Ze liep achter Samuel aan naar binnen toe en zag hoe hij ging zitten op de bank. Hij zag er nerveus uit en daardoor pakte ze in de keuken eerst twee glaasjes water.
Ze zette het glas voor hem neer en ging bij hem zitten. In haar tas rommelde ze een beetje en zocht ze naar aspirines, ze bood hem er eentje aan, misschien zou hij zich dan wat beter voelen want hij had duidelijk nog steeds pijn.

Samuel Joseph

Rachel liep door naar de keuken, waardoor Samuel nog even de kans zag om zichzelf bij elkaar te rapen en moed te verzamelen. Toen ze terug kwam zette ze een glas water voor hem neer en bood hem een aspirine aan. Hij pakte de pijnstiller aan en knikte kort.
"Dankje," glimlachte hij zwakjes. Daarna legde hij het pilletje op zijn tong en slikte het weg met een teug water. Vervolgens nam hij nog wat slokken en zette het glas weer even op het tafeltje voor hem.
"Rafik, mijn broer, is altijd al een boefje geweest. In zijn jeugd was hij actief met stelen en experimenteerde hij al veel met drugs. Hij deed een poging om een opleiding te halen maar werd er al gauw vanaf getrapt. Het stelen werd steeds erger en hij begon ook te handelen in drugs. Ik sloot mijn ogen ervoor, het was mijn broer, ik kon toch moeilijk aangifte doen? Zelf deed ik wel succesvol een opleiding en ik was bang dat dat naar de knoppen zou gaan als het uit zou komen.
Toen ik ging werken ging ik uit huis. Rafik woonde toen al een tijdje met wat vrienden op zichzelf. We hadden veel minder contact en ik vond het allemaal wel prima. Echter wanneer ik hem weer eens zag, merkte ik dat zijn situatie alleen maar erger werd. Hij kwam diep in het criminele circuit terecht. Ik heb hem vaak genoeg gewaarschuwd voor de gevolgen, maar hij was er nooit bang voor. Ik probeerde het gewoon te blijven negeren, maar toen hij mensen begon af te persen, begon te bedreigen en te mishandelen ging het mij te ver. Ik heb met hem gepraat en het leek er toen even op alsof ik tot hem doordrong. De tijd daarna deed hij heel overdreven aardig tegen mij en deed alsof hij clean was en niets meer deed. Echter kwam ik er op een gegeven moment achter dat hij mensen liet liquideren.. Ik wist niet wat ik moest doen en heb na een paar weken mijn keuze gemaakt. Ik ging aangifte tegen hem doen en tegen hem verklaren. Toen dacht ik dat dat de juiste keuze zou zijn.." Hij schudde langzaam zijn hoofd en haalde diep adem. "Ik had toch niet kunnen blijven zwijgen? Ik voelde mij haast medeplichtig.." mompelden hij zachtjes.
"Farik hoorde al gauw wat ik had gedaan en hij liet een boze brief achter aan mij, dat ik een verrader was van de familie en dat ik vroeg of laat spijt zou krijgen. Ik nam toen die woorden met een schepje zout, ik wist dat hij redelijk labiel was, maar dat hij zó ontspoord was.." hij schudde zijn hoofd even. "Nee.. Dat had ik nooit verwacht."
Samuel pakte het glas weer even en nam een paar slokken. Daarna zette hij het glas weer weg en haalde zijn hand door zijn haren.
"Er werd een klopjacht naar hem gestart en na een paar weken hadden ze hem gevonden en werd hij opgesloten. Vanuit de gevangenis bleef hij boze brieven sturen naar mij. Geen echte bedreigingen- hij is slim en wilt zichzelf niet verdacht maken. Maar gewone boze berichten. Ik negeerde het en maakte mij er eigenlijk niet zo heel veel zorgen over. Hij ruimt iedereen uit de weg die hem in de weg staat, maar ik was zijn broer.. Dus eigenlijk voelde ik mij niet bedreigd.
Na een halfjaar gebeurde het ongeluk.." opnieuw schudde Samuel zijn hoofd een beetje en zijn ogen werden wat waterig. "Ik vermoedde het meteen, dat hij erachter zat.. Maar ik hoopte vurig van niet. Dat het misschien iets met mijn werk te maken had of een misverstand was. Natuurlijk is de uitkomst net zo erg.. Maar ik kon het gewoonweg niet geloven dat mijn bloedeigen broer mij zou laten liquideren.." Samuel beet even op zijn lip en staarde wat voor zich uit. Daarna keek hij weer richting Rachel.
"Maar vandaag is het bevestigd.. Hij heeft toen iemand ingehuurd.. Hij wilde mij dood hebben. Of eigenlijk: wilt mij dood hebben.. Want ik heb hem verraden.."
Hij slikte moeizaam en balde zijn vuisten even. "Ik ging naar de gevangenis, ik was zo kwaad.. Ik wilde verhaal halen. Maar daar hoorde ik dat hij weg was.. Ontsnapt. Dus ben ik naar huis gegaan. En daar zat hij toen ineens.. En het rare was; hij wist van mijn krachten. En hij heeft zelf ook ineens krachten. Dat heb ik nooit geweten.."
Hij pakte opnieuw zijn glas en dronk het laatste restje water op. Toen hij het lege glas terugzette bleef zijn blik op het glas gericht.
"En hij zegt dat hij mijn kracht wilt hebben."