Meta-Humans

Samuel Joseph

Hij zweeg terwijl hij rustig luisterde naar de woorden van Rachel. Toen ze begon over haar dienstwapen, voelde hij de bui al hangen. En ja hoor, zijn gedachten werden werkelijkheid: Zij had haar man vermoord. Rachel leek er behoorlijk veel moeite mee te hebben. Natuurlijk. Dat was ook niet zo gek. Maar Samuel vond het eigenlijk meer dan logisch dat ze had geschoten. Het was een reflex geweest, om haar eigen leven te redden.
"Wat erg.." sprak Samuel zachtjes. "Ik weet dat je je er schuldig over voelt en ik weet ook dat dat gevoel niet zomaar weggaat.. Maar weet dat ik het niet jouw schuld vind.. Het is een natuurlijke reactie om jezelf te beschermen. Een reflex.." probeerde hij haar zachtjes wat positiviteit toe te spreken.
Zijn blik viel nu op haar tranen, ze veranderden in ijsklontjes. Waarschijnlijk door haar heftige emoties- hij had daar immers ook steeds last van. Samuel merkte de kou om haar heen en rilde een beetje.
"Hé joh, je maakt het een beetje koud hier," grapte hij zachtjes, met een kleine glimlach op zijn gezicht, omdat hij echt lachen nu een beetje ongepast vond.

Rachel Darling

HIj vond het erg voor haar en hij zei dat hij het niet haar schuld vond, het was een natuurlijke reactie geweest om haarzelf te beschermen, een reflex. Ze probeerde wat rustiger te ademhalen terwijl ze naar hem luisterde. Ze vond het moeilijk om echt te geloven.
Ze schrok van zijn grapje en merkte dat ze het zelf ook koud kreeg. Ze rilde en keek naar Samuel.
"Ik weet niet hoe ik het moet stoppen." Fluisterde ze hem, haar stem klonk lichtelijk paniekerig terwijl ze naar haar handen keek. Wat moest ze doen? Ze wist het niet.

Samuel Joseph

Kippenvel ontstond op zijn armen, maar hij bleef dicht naast Rachel zitten. Ze zei dat ze niet wist hoe ze het moest stoppen. Samuel keek haar rustgevend aan en pakte haar handen voorzichtig vast.
"Gewoon rustig blijven.. Heel rustig ademhalen.. Dan gaat het vanzelf over," sprak hij zachtjes tegen haar. Dat hielp hem tenminste wel altijd wanneer zijn gave begon te werken door emoties. Hij ging nog iets dichter bij haar zitten en bleef haar aankijken.
"Ik weet nog wel iets om je warm te krijgen.." grijnsde hij nu, waarna hij voorover boog en voorzichtig zijn lippen op die van haar drukte.

Rachel Darling

Samuel pakte haar handen zachtjes vast en vertelde wat ze het beste kon doen. Ze sloot haar ogen nu en haalde even diep adem, ze probeerde er niet meer aan te denken, maar door haar gesloten ogen werd het juist weer erger allemaal.
Ze opende meteen haar ogen weer en merkte dat Samuel dichterbij kwam. Ineens zoende hij haar. Alles om haar heen leek meteen te smelten, ze kreeg het meteen warm, onwijs warm van hem. Zacht zoende ze hem terug en na een tijdje keek ze hem aan.
"Dat is iets wat ik echt al heel lang had willen doen..." Fluisterde ze hem nu heel eerlijk toe met een klein glimlachje.

Samuel Joseph

Hij had echt verwacht dat hij het niet zou kunnen- haar zoenen. Dat hij zich een verrader zou voelen, dat hij zijn overleden vrouw zou kwetsen. Maar eerlijk gezegd voelde het juist heel goed en leek het hem juist goed te doen. Hij had hier - onbewust- zo erg naar verlangd.
Na de zoen keek hij glimlachend in Rachel's prachtige ogen. Zij keek terug en na een korte stilte zei ze zachtjes dat dit iets was, wat ze al heel lang had willen doen. Daardoor werd Samuel zijn glimlach nog groter.
"En het heeft gewerkt, zie ik," grinnikte hij. Hij sloeg zijn arm weer om haar heen.

Rachel Darling

Hij keek naar haar en zijn glimlach werd groter door haar woorden. Hij grinnikte dat het had gewerkt. Ze keek naar haar handen en knikte. "Ja, ik voel me warm..." Fluisterde ze hem toe. Ze voelde zijn arm weer om haar heen en ze kroop tegen hem aan op de bank.
Toch begon ze zich nu heel erg onzeker te voelen.
"Wat nu, Samuel?" Klonk haar stem heel erg zacht en ze keek op naar zijn gezicht. Ze wist niet wat ze wilde, ze voelde zich ongelooflijk aangetrokken tot Samuel, maar kon ze het wel? Wilde ze dit wel? Ze wist het gewoon niet zo goed.

Samuel Joseph

Hij haalde zijn hand even door zijn haren en bleef naar Rachel kijken, die knikte en zei dat ze het weer warm had. Dat was in ieder geval mooi. Hij merkte het inderdaad ook; ook hij had het niet koud meer.
Ze kroop tegen hem aan op de bank en Samuel glimlachte lichtjes.
Het was weer even stil, tot Rachel de stilte verbrak en vroeg 'wat nu'. Daardoor haalde Samuel even diep adem en staarde naar de foto van 'zijn gezinnetje' die verderop op de kast stond. Hij wist het eigenlijk niet, wat nu. Aan de ene kant wilde hij zoveel mogelijk met Rachel zijn- hij voelde zich zo fijn met haar en begon echt wat voor haar te voelen. Maar aan de andere kant had hij het gevoel dat het niet kon. Dat hij het niet kon maken. Terwijl er hier niemand was die hem zou tegenhouden, behalve hijzelf..
"Ik weet het niet zo goed, eerlijk gezegd.." sprak hij dan ook eerlijk. Hij vond het heel erg belangrijk om altijd eerlijk te blijven.

Rachel Darling

Het werd stil na haar vraag en zelf begon ze ook erover na te denken. Wat wilde ze eigenlijk? Ze wist het niet... ze wilde voor altijd alleen blijven, nooit meer wilde ze dezelfde ellende meemaken als met Trent, maar Samuel... Samuel was zo lief, zo zachtaardig en hij dwong haar nergens toe.
Ze keek naar hem toen hij zei dat hij het niet zo goed wist. Het liet haar zwakjes glimlachen.
"Laten we gewoon doen wat we fijn vinden... Het maakt niet zoveel uit hoe het loopt, als we ons er maar allebei goed bij voelen." Fluisterde ze. Ze keek in zijn ogen, hij straalde gewoon eerlijkheid uit en ze merkte ook dat het haar weinig moeite kostte om hem te geloven.

Samuel Joseph

Ook Rachel leek even na te moeten denken. Zij had natuurlijk ook zo haar redenen om wel of juist niet weer aan een man te binden. Misschien dacht ze zelfs wel dat hij haar kwaad zou doen, omdat ze dat gewend was van haar man.
Uiteindelijk opperde Rachel om gewoon te doen wat ze fijn vonden, het maakte niet uit hoe het zou lopen, als ze zich er allebei maar goed bij voelde. Daardoor begon Samuel weer wat te glimlachen en knikte hij.
"Dat vind ik een uitstekend idee," reageerde hij. Zijn ogen twinkelden lichtjes. Hij keek Rachel aan. "Ik vind het fijn om bij je te zijn."

Rachel Darling

Ze liet hem glimlachen door haar woorden en hij knikte. Gelukkig maar, ze was blij dat hij er ook positief op reageerde. Zijn ogen twinkelden zelfs en dat maakte haar op de een of andere manier ontzettend vrolijk. Ze keek hem met een stralende blik aan. Hij vond het zelfs fijn om bij haar te zijn.
"Dat vind ik ook fijn... ik wil eigenlijk niet meer naar huis..." Fluisterde ze zacht. Ze wilde echt dat huis niet meer in, het zat vol slechte herinneringen.

Samuel Joseph

Rachel leek ook ontzettend vrolijk te worden en ze straalde. Dat deed hem goed en maakte hem nog blijer. Ze zei dat ze het ook fijn vond om bij hem te zijn, en vervolgens zei ze dat ze eigenlijk niet meer naar huis wilde. Daarop glimlachte Samuel weer.
"Je hoeft niet naar huis," sprak hij nu zachtjes. "Je bent mij niet tot last hier, hoor. Ik ben toch maar alleen." Hij keek haar even aan en haalde zijn hand door zijn haren. "In mijn eentje kan ik hier niet ontspannen. Met zijn tweeën wel."

Rachel Darling

Hij zei haar zacht dat ze niet naar huis hoefde. Ze was hem hier niet tot last, hij was maar alleen. Ze knikte daardoor, weer heel even wat triest toen ze dacht aan wat hem overkomen was... Hij kon hier alleen niet ontspannen, samen wel.
"Je vind het niet erg om hier te zijn?" Vroeg ze hem nu heel erg zacht. "Al die herinneringen... of zijn die voor jou juist fijn?" Ze was een beetje nieuwsgierig. Waarschijnlijk was het voor hem wel heel anders als het voor haar was. Zij had alleen maar slechte herinneringen aan het huis, aan haar exman...

Samuel Joseph

Rachel vroeg hem of hij het niet erg vond om hier te zijn. Daarop haalde hij zijn schouders even op. "Het verschilt, soms wordt ik hier helemaal gek omdat alles mij aan hun herinnerd. Maar soms voelt het ook fijn, omdat het de laatste herinneringen zijn van ze. En ik denk niet dat ik het over mijn hart zou verkrijgen om dit huis te verkopen," vertelde hij eerlijk.
Hij had soms flinke verdrietige en soms zelfs depressieve periodes in dit huis, maar soms voelde het ook vertrouwd, alsof hij zijn gezin nog had. Hij wilde ze niet vergeten. Nooit.

Rachel Darling

Hij haalde zijn schouders een beetje op. Het verschilde zei hij. SOms werd hij helemaal gek van de herinneringen, maar soms voelde het ook fijn. Hij zou het waarschijnlijk niet over zijn hart verkrijgen om het huis te verkopen.
"Dat komt omdat je, net zoals ik, nog leeft in het verleden..." Fluisterde ze hem toe. "Zodra je het accepteert, zul je merken dat je de herinneringen bij je draagt, dat zit niet in een huis, maar in je hart." Klonk haar stem lief en behulpzaam.
"Maar ik begrijp je. Ik zou het ook niet kunnen..." Ze keek eventjes naar de grond.
"Je verdient het echt niet dat ze er niet meer zijn... je bent zo'n lieve man, je had het allemaal zo mooi voor elkaar, een perfect leven." Ze beet zachtjes op haar lip. Eigenlijk was het helemaal niet eerlijk dat ze hem ook nog eens opzadelde met haar problemen, haar mislukte leven.

Samuel Joseph

De woorden van Rachel kwamen goed aan. Het was ook de waarheid, dat wist hij maar al te goed. Alleen er iets aan veranderen was zo verdomd lastig.
"Ja, je hebt ook helemaal gelijk," knikte hij dan ook. "Maar probeer dat maar eens tot je hersenen door te laten dringen," glimlachte hij waterig achteraan. Het was namelijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar dat wist Rachel natuurlijk ook heel goed.
Door haar volgende woorden keek hij even weg, naar de grond. Ja, hij had alles gehad waar zijn hart naar had verlangd. Hij had zijn droombaan, een super leuke, lieve vrouw en twee gezonde kinderen. Zijn hart leek ter plaatse opnieuw te breken. Wat zou hij ze toch graag nog een keer zien in het echt. Om ze nog één keer te omhelzen en te zeggen dat hij van ze hield. Hij zuchtte even zachtjes.
"Het leven is niet altijd rooskleurig, helaas.." mompelde hij zachtjes.

Rachel Darling

Hij pakte haar woorden gelukkig wel goed op en zei dat ze helemaal gelijk had. Het was alleen lastig om door te laten dringen en ze knikte even. Dat wist ze heel erg goed en ze geloofde ook dat het voor hem net zo lastig was als voor haar.
Hij keek naar de grond door wat ze zei en ze pakte zacht zijn hand vast. "Het spijt me, ik wilde je niet nog verdrietiger maken... het spijt me..." Bood ze haar excuses aan en ze kneep in zijn hand.
"Laten we er weer een rooskleurig leven van maken..." Fluisterde ze en ze wilde haar hand op zijn wang leggen, maar midden in de lucht bleef hij steken omdat ze ineens gebeld werd. Ze liet hem los en greep haar mobiel uit haar zak. Het was Ramon, ze zag zijn naam staan op het scherm. Ze accepteerde het telefoontje.
"Ja?" Vroeg ze, daarna bleef het stil terwijl ze de man gehaast hoorde praten. "Hmm." Ze kwam overeind en begon heen en weer te ijsberen.
"Waar?" Was haar volgende vraag en ze knikte bij het antwoord. "Ja, maar ik heb mijn motor niet, die heb ik nodig." Ze herinnerde zich dat die nog ergens bij de supermarkt stond waar ze hem een paar dagen geleden had gelaten. Ze keek Samuel aan. Hij kon haar daar wel snel krijgen, dat wist ze zeker.
"Oké, het gaat lukken Ramon, houd me op de hoogte." Zei ze snel en ze klikte het gesprek weg.
"Samuel, kan jij me naar mijn motor brengen? Zo snel mogelijk." Klonk haar stem gehaast.

Samuel Joseph

Rachel pakte zijn hand vast en bood haar excuses aan. Samuel keek opzij naar haar en schudde zijn hoofd. "Je hoeft geen sorry te zeggen, het is niet erg, we moeten er denk ik juist over praten," zei hij nu zachtjes. Door haar volgende woorden glimlachte hij lichtjes en knikte hij. "Laten we daar voor gaan," stemde hij in. Vervolgens ging haar mobieltje af en keek Samuel nieuwsgierig naar haar terwijl ze opnam. Hij kon echter niet heel veel uit het gesprek halen, behalve dat ze haar motor nodig had en dat ze die niet had. Even later hing ze op en vroeg ze of hij haar zo snel mogelijk naar haar motor kon brengen.
"Ja.. Ja, natuurlijk," reageerde hij. "Waar staat die? En wat is er aan de hand?" Hij stond alvast op.

Rachel Darling

Ze hoefde geen sorry te zeggen van hem. Hij dacht dat ze er juist over moesten praten. Ze knikte daardoor eventjes met een kleine glimlach. “Ik weet het, maar weet je wel niet hoe moeilijk dat is.” Grijnsde ze een beetje naar hem. Hij wilde voor een rooskleurig leven gaan en dat liet haar weer glimlachen.
Nadat ze op had gehangen zei hij dat hij haar wel naar haar motor kon brengen. Hij wilde ook weten wat er aan de hand was. Ze trok gehaast haar jas aan.
“Hij staat nog bij de supermarkt, vlakbij het politiebureau. Er is een meta-human doorgedraaid. Mijn motor heeft ingebouwde verdovingspijlen. Hij moet zo snel mogelijk kalmeren, want hij vernielt de stad.” Vertelde ze vluchtig aan hem.

Samuel Joseph

Rachel trok haar jas aan, waardoor Samuel haar voorbeeld volgde en haar aan bleef kijken. Ze vertelde dat haar motor nog bij de supermarkt stond, vlakbij het politiebureau. En ze zei dat er een meta-human doorgedraaid was, haar motor had ingebouwde verdovingspijlen, hij moest zo snel mogelijk kalmeren want hij vernielde de stad. Samuel knikte kort en pakte Rachel toen vast.
"Let's go," sprak hij nog tegen haar, waarna hij de deur uit rende en haar meenam. Binnen een paar seconden stonden ze bij de supermarkt voor de deur, naast haar motor. Samuel liet Rachel los en keek haar weer even aan.
"Zal ik er alvast heen gaan?" vroeg hij haar nu. Hij kon er een stuk sneller zijn dan zij en misschien kon hij die meta-human alvast een beetje rustiger krijgen of in ieder geval afleiden.

Rachel Darling

Hij pakte haar vast en ze greep hem zo stevig mogelijk beet. Na een kleine aankondiging begon hij te rennen, dit keer leek hij nog wel harder te rennen dan de vorige keer, al wist ze het niet zeker, het ging gewoon zo snel.
Ze knipperde met haar ogen wanneer hij haar weer op de grond zette en ze stond naast haar motor. Hij vroeg of hij alvast zou gaan en ze twijfelde.
"Ik weet niet wat voor een het is, Samuel... ik wil niet dat hij je pijn doet of dat het fout gaat met je kracht... Ramon was er heel vaag over." Sprak ze hem toe. Ze opende de zitting van haar motor en haalde haar helm eruit die ze op zette.
Ze verbond haar telefoon met de technologie in haar helm.
"Ramon? Is het safe?" Vroeg ze nu en ze keek even doordringend naar Samuel. "Redelijk." Was het antwoord wat ze terug keek. Daardoor keek ze naar Samuel. Redelijk was voor haar genoeg. "Ga maar." Sprak ze Samuel toe en ze knikte even naar hem.
"Kruising Brinkstraat en Overweg." Gaf ze hem nog mee zodat hij wist waar hij heen zou moeten.

Samuel Joseph

Hij bleef nog even staan, zodat hij Rachel haar antwoord af kon wachten. Als zij echt niet wilde dat hij alvast heen zou gaan, zou hij het niet doen- hoe graag hij het ook wilde. Hij was nog maar net bij dit 'team' en wilde het niet verpesten.
Rachel zei dat ze niet wist wat voor een meta-human het was, ze wilde niet dat hij hem pijn zou doen of dat het fout zou gaan met zijn kracht. Ramon was er blijkbaar vaag over geweest. Samuel knikte kort, als teken dat hij haar had begrepen. Rustig bleef hij naast haar staan terwijl ze contact zocht met Ramon en hem nog eens vroeg of de situatie veilig genoeg was. Blijkbaar was het 'veilig' genoeg, want Rachel keek hem aan en zei dat hij mocht gaan. Vervolgens vertelde ze waar het precies was. Opnieuw knikte hij naar haar.
"Oké, dan zie ik je zo," glimlachte hij naar haar. Vervolgens sprong hij weg en rende hij ontzettend hard richting de plaats die zij genoemd had- een lichtflits achter latende.
Eenmaal aangekomen op die plek hoefde hij niet te zoeken. Er stond een enorm- maar dan ook echt énorm- gevaarte voor zijn neus. Het leek wel een slechte animatiefilm waarin hij terecht was gekomen. De grote hulk sloeg wild in de rondte en sloeg met veel gemak hele gebouwen kapot. Samuel's hart klopte in zijn keel, dit was toch een stuk spannender dan hij had verwacht- zelfs met zijn ervaring als agent. Het was lastig dat hij op dit moment niet kon communiceren met Rachel of Ramon. Misschien wisten zij wat dit precies voor 'iets' was en wat zijn zwakke plekken waren.
Samuel haalde even diep adem en schoot daarna op het immens grote figuur af. Hij moest hem af zien te leiden, zodat hij niet nog meer ravage aan zou richten en geen mensen zou verwonden.
Hij sprong tegen de hulk aan en schoot elektriciteit op hem af, maar dat leek hem vrij weinig te doen. Geïrriteerd keek het gevaarte op en haalde met enorm veel kracht uit. Hij raakte goed en Samuel vloog een heel eind door de lucht en eindigde tegen de harde muur van een flatgebouw. Hij viel naar beneden en klapte op de grond neer, waar hij eventjes bleef liggen. Dit deed toch wel pijn. Hij kreunde even gedempt, maar krabbelde gauw overeind toen de hulk op hem af kwam en hem met zijn enorme vuist wilde verpletteren. Samuel schoot weg van zijn plek. Maar goed ook, want de hulk sloeg met zijn vuist de grond in en veroorzaakte een flink gat in de grond.
Samuel begon nu rondjes te rennen om de hulk heen en tussen zijn benen door. Zo snel als hij kon, zodat de kans dat hij opnieuw geraakt werd klein was. Het zorgde in ieder geval even voor afleiding. De hulk draaide geïrriteerd rondjes en sloeg wild om zich heen. Samuel ontweek zijn vuistslagen en bleef om hem heen rennen, zo lang als hij kon.

Rachel Darling

Ze staarde naar de flits die Samuel achterliet, hij was echt heel snel. Ze bleef staren naar hoe hij verdween tot er opeens weer een stem tot haar doordrong. "Opschieten, Rachel!" Zo te horen kreeg Ramon het wat heet onder zijn voeten, want hij wilde echt dat ze haast maakte, dat was duidelijk.
"Samuel is er al." Zei hij vervolgens. Hij kon hen volgen op zijn monitor. Rachel startte de motor en schudde haar hoofd een beetje. Samuel was echt vreselijk snel. Ze gaf goed gas met de grote motor en reed naar de plek toe waar het gevaar was.
Wanneer ze de kruising in zicht keek, stapte ze hard op haar rem en ze staarde naar de inmens grote man die voor haar neus opdoemde. "Oh... mijn... god..." Klonk het fluisterend uit haar mond.
"Ramon, die verdovingspijlen gaan niet werken." Gromde ze. "Weet ik, ik wil zien wat Samuel kan." Klonk het simpele antwoord van Ramon terug. Het maakte haar woest en ze kneep haar handen samen.
"Dat is levensgevaarlijk, Ramon!" Siste ze hem kwaad toe. Ramon zei niets meer tegen haar, ze hoorde wat gemompel.
Rachel zette haar motor weg en kwam langzaam dichterbij. Ze trok haar handschoenen uit en keek hoe Samuel de gigantische hulk af leek te willen leiden, ze zag af en toe een lichtflits voorbij komen. Hij rende rondjes om hem heen en de hulk sloeg wild met zijn vuisten in het rond. Ze stond een tijdje stil, maar daarna begon ze alle mensen in veiligheid te stellen, ver uit de buurt van dit monster.
Ineens merkte ze een schaduw over haar heen. De hulk had haar ontdekt en ze zag zijn hand op haar afkomen. Hij wilde haar grijpen. Ze stond verstijfd en toen ineens voelde ze de koud. De kou die één met haar werd en die ze uitstraalde naar de hulk. Het ging onwijs snel. Haast vanuit het niets was hij bevroren. Ze knipperde verbaasd met haar ogen en stapte onder de hand vandaan. Ze keek naar het resultaat. Hij was compleet bevroren en stond stijfstil.
"Wauw..." Mompelde ze, behoorlijk onder de indruk van zichzelf.

Samuel Joseph

Het hard rennen was nog best vermoeiend zo. Toch bleef hij doorgaan- anders zou de hulk alles en iedereen verpletteren hier. En Samuel wist dat hij hem met zijn spierkracht niet tegen zou kunnen houden.
Uiteindelijk leek de hulk ineens te verstijven en stokstijf stil te staan. Samuel stopte met rennen, leunde met zijn handen op zijn knieën en keek luid hijgend naar de hulk, die bevroren leek te zijn. Daarna keek hij naar Rachel die onder de hulk stond. Blijkbaar was het haar werk.
"Mooi gedaan," grinnikte Samuel. Hij hijgde nog steeds flink maar ging weer rechtop staan. Zijn blik ging weer naar de hulk en hij grijnsde. Bevroren was hij toch een stuk 'leuker'. Echter verdween Samuel zijn grijns van zijn gezicht toen hij zag hoe er barsten in het ijs kwamen te zitten. Het ging vliegensvlug en Samuel reageerde meteen. Hij sprong naar Rachel- die nog altijd dichtbij de hulk stond- en nam haar weg van haar plek, zo snel als hij kon. Een seconde later brak al het ijs door en sloeg de gigantische vuist een gat in de grond waar Rachel gestaan had.

Rachel Darling

Ze hoorde een stem achter haar en daardoor keek ze met een grijns naar Samuel. "Ik wist niet dat ik het kon." Zei ze tegen hem met een vrolijke blik in haar ogen. Dit was leuk om te doen, dat vond ze echt. Ineens veranderde de blik op het gezicht van Samuel. Ze wilde vragen wat er aan de hand was, maar ineens stond ze op een andere plek en hoorde ze een oorverdovend kabaal.
"Mijn god..." Verschrikt keek ze naar Samuel. "Dankjewel..." Fluisterde ze. Hij had zojuist haar leven gered.
"Ramon, we hebben die verkleiningsstraal nodig, nu." Sprak ze lichtelijk hijgend in haar oortje. "Is al onderweg." Kreeg ze als antwoord terug. Ze beet op haar lip, hopelijk zou het niet al te lang duren want die hulk leek echt woest te zijn.

Samuel Joseph

Hij glimlachte even naar Rachel toen ze hem bedankte. "Ik zie je liever zo dan plat," zei hij glimlachend. Daarna keek hij weer richting de hulk, die zonder moeite een gebouw kapot sloeg. Naast zich hoorde hij Rachel tegen Ramon praten. Samuel keek weer even kort naar haar en besloot daarna weer op de hulk af te gaan, aangezien hij er flink op los sloeg. Hij begon weer om hem heen te rennen, wat de hulk wel goed afleidde maar tegelijkertijd enorm irriteerde. Het enorme gevaarte sloeg blind om zich heen en Samuel wist het allemaal met enige moeite te ontwijken.
Na zo een paar minuten door te zijn gegaan, wist de hulk hem een keer goed te raken. Opnieuw vloog Samuel keihard tegen een muur aan en zakte op de grond neer. De hulk stapte op hem af en nog voordat Samuel weg wist te komen zat hij tussen de hand van de hulk. Hij werd hoog opgetild- het was een best komisch gezicht, Samuel leek wel een klein speelgoed poppetje in zijn handen.
Samuel spartelde wild maar zat muurvast. "Laat me los, lelijkerd," gromde hij. "Zet me neer."
Elektrische schokken begonnen zich om Samuel heen te vormen, steeds grotere schokken en steeds meer.