Meta-Humans

Rachel Darling

Hij maakte er voorzichtig een grapje van, dat ontdooide het laatste stukje in haar en ze glimlachte hem even toe. Hij zei iets serieuzer dat ze er samen vast wel aan konden wennen, het liet haar knikken. "Ja, dat denk ik ook wel... het moet vast wel lukken." Fluisterde ze hem zacht toe. Hij bleef haar hand vasthouden en ze voelde zijn vingers over haar hand strelen, het stelde haar gerust, alsof ze voelde dat hij voor haar klaarstond... het was heel prettig om te merken.
Hij vond het een strak plan om gewoon een kopje koffie te drinken en hij vroeg of zij wilde plannen had. "Oh nee, echt niet, je hebt me al wild genoeg gezien, laten we dat maar niet doen." Grijnsde ze nu.

Samuel Joseph

Ze glimlachte nu ook weer en dat deed Samuel goed. Blijkbaar wist hij haar iets gerust te stellen en weer iets vrolijker te krijgen. Daar was hij blij mee.
"Hmm, en jij heb mij ook al wild genoeg gezien denk ik. Dus laten we nu maar even aan elkaar zien hoe we ook rustig kunnen blijven," grinnikte hij nu. Hij bleef haar even een tijdje glimlachend aankijken. Daarna sloeg hij zijn benen over de rand en stond rustig op. Opnieuw voelde hij een lichte duizeligheid, maar die trok haast direct alweer weg en er was haast niets aan hem op te merken.
"Zullen we gaan?" vroeg hij haar nu. Normaal ging hij nooit graag naar huis. Maar hij merkte dat als Rachel erbij was, het wel goed ging thuis en hij zelfs wat kon ontspannen.

Rachel Darling

Hij dacht dat zij hem ook al wild genoeg gezein had, dan konden ze maar beter aan elkaar laten zien hoe ze rustig konden blijven.
"Verstandig idee... Al was dit nog niet eens echt wild bij jou, meer een beetje doorgeslagen." Plaagde ze hem nu met een knipoog. Ze liet zijn hand los wanneer hij zijn benen over de rand van het bed heen sloeg en keek naar hem toen hij opstond. Ze bestudeerde zijn gezicht eventjes, maar het leek goed met hem te gaan.
"Ja, laten we gaan." Knikte ze met een kleine glimlach. Ze opende de deur voor hem en zag daar de nieuwsgierige Ramon weer staan. Hij wilde meer weten over haar kracht en wilde dat ze wat tests zou doen.
"Nee, ik heb daar echt geen zin in." Kapte ze hem midden in de zin af. Hij maakte haar chagrijnig door dit gedoe.

Samuel Joseph

Hij grijnsde weer door Rachel haar woorden. "Ooh, dan staat je nog wat te wachten denk ik," lachte hij toen ze zei dat hij nog niet eens wild was geweest, maar meer een beetje doorgeslagen was. "Zo lang jij mij bevriest als ik wild wordt komt het vast allemaal goed," lachte hij.
Kort knikte hij toen Rachel er mee in stemde om te gaan. Ze opende de deur en daar liepen ze haast tegen Ramon aan. Samuel voelde de bui al hangen en klemde zijn kaken op elkaar. Ramon begon meteen over Rachel's kracht en over tests, Rachel kapte zijn zin echter af en zie dat ze daar echt geen zin in had.
Samuel legde zijn hand op Ramon zijn schouder en keek hem doordringend maar vriendelijk aan. "Eerdaags zullen we vertellen wat er precies allemaal gebeurd is en wil ik best weer wat testjes doen. Goed? Nu even rust, voor iedereen. Even nadenken over wat er gebeurd is en alles laten bezinken. Dat lijkt mij het beste voor iedereen. En wanneer Rachel toe is aan wat testjes hoor je vanzelf wel van haar, denk ik." Hij glimlachte vriendelijk naar hem en keek daarna weer even naar Rachel.

Rachel Darling

"Ik ben wel benieuwd." Zei ze met twinkelende ogen tegen hem toen hij aangaf dat haar nog wat te wachten staat, en dat was echt zo, ze was echt benieuwd.... Zolang zij hem bevroor als hij wild werd, dan kwam het wel goed. "Dan moeten we eerst nog maar even verzinnen hoe we je weer gaan ontdooien dan." Plaagde ze hem nu.
Samuel sprak formeel tegen Ramon. Eerst wilde de man hem zeggen dat hij zich er niet mee moest bemoeien, maar daarna besloot hij dat het wel goed was. Hij knikte even en gaf aan dat hij hen morgen op het werk verwachtte, daarna liep Ramon weg.
Rachel haalde opgelucht adem en ze keek Samuel dankbaar aan. "Wat zeg je dat toch netjes, dankjewel...." Klonk haar stem lief tegen hem.

Samuel Joseph

Zijn woorden leken te helpen en hoewel het eerst leek alsof Ramon zou gaan protesteren, knikte hij toch dat het goed was en zei hij dat hij hen morgen op het werk verwachtte. Daarna liep hij weg. Samuel keek hem na en keek daarna weer naar Rachel, die hem dankbaar aankeek en zei dat hij dat netjes had gezegd en ze bedankte hem.
"Ja... Ik had hem ook de huid vol kunnen schelden, maar dat past niet zo bij mij," grinnikte hij. "Geen dank. Ik ben een politieman hè, ik ben het gewend." Na die woorden schoot hem ineens wat te binnen. Hij griste zijn mobiel uit zijn zak en zag meerdere gemiste oproepen. Oeps.. Zijn werk.
"Één momentje hoor.." excuseerde hij zich nu bij Rachel, waarna hij terugbelde naar zijn baas.
"Hoi, ja met Samuel. Sorry voor mijn afwezigheid. Ik had even tijd nodig.. Weet je wel.. Ik hoop dat je het begrijpt," sprak hij in zijn mobieltje. Zijn baas zei alleen maar dat het goed was van Samuel en dat hij het moest laten weten wanneer hij weer aan de slag wilde. Samuel ging daarmee akkoord en hing weer op.

Rachel Darling

Samuel gaf aan dat hij hem ook de huid vol had kunnen schelden, maar dat paste niet zo bij hem, hij was het gewend, hij was een politieman. Ze knikte eventjes en haalde een beetje haar schouders op.
"Politiemensen kunnen ook hufters zijn." Plaagde ze hem een beetje. Dat wist ze zelf ook wel uit ervaring. Er zaten gewoon een paar rotte appels tussen af en toe.
Ineens zag ze hem naar zijn telefoon grijpen en hij wilde een momentje. Ze knikte en ging tegen de muur geleund staan terwijl ze half luisterde naar wat er gezegd werd. Geduldig wachtte ze tot het telefoontje over was en daarna keek ze Samuel weer aan.
"Ik had eigenlijk verwacht dat je ontslag zou nemen." Klonk haar stem zacht tegen hem.

Samuel Joseph

Hij stopte zijn mobieltje weer terug in zijn zak en keerde zich weer tot Rachel, die nu zei dat ze eigenlijk verwacht had dat hij ontslag zou nemen. Samuel staarde haar even aan, om te kunnen zien of ze dit serieus meende- en dat bleek zo te zijn.
"Ik kan niet zomaar ineens ontslag nemen..." sprak hij gedempt. "Ik werk daar al járen. En ik kan het vast wel een beetje combineren. Misschien is het juist ook wel handig om een ingang te hebben binnen de echte politie, voor eventuele informatie.."

Rachel Darling

Waarschijnlijk dacht Samuel er heel erg anders over als zij. Hij staarde haar namelijk zo aan dat ze meteen al wist dat hij niet ging stoppen met werken op het bureau. Daarna gaf hij ook aan niet zomaar ontslag te kunnen nemen, hij werkte daar al jaren en kon het vast wel combineren. Ze glimlachte eventjes door zijn woorden en knikte eventjes.
"Ja, waarschijnlijk kan je het wel goed combineren, maar denk wel aan jezelf, werk jezelf niet kapot." Sprak ze zacht tegen hem. Daarna liep ze met hem het gebouw uit, ze vond het fijn dat hij met haar nog iets wilde drinken, ze was er wel aan toe om dit even rustig te bekijken en te laten bezinken allemaal.

Samuel Joseph

"Ik zal op mezelf letten," grijnsde hij toen Rachel zei dat hij zichzelf niet kapot moest werken. Hij was blij dat ze in ieder geval zei dat het vast wel te combineren was.
Rustig liep hij met haar mee het gebouw uit, hij keek automatisch rond om zijn auto te zoeken maar die stond hier natuurlijk niet, die stond thuis. Ze waren namelijk bij zijn huis geweest toen hij was geflipt en ze uiteindelijk hier terecht waren gekomen.
"Dat wordt lopen," grinnikte Samuel nu. "Al ben ik er wel achter gekomen dat ik dat ook blijkbaar heel snel kan.. Wil je een lift?" grijnsde hij nu, al wist hij niet eens of het zomaar ineens zou lukken.

Rachel Darling

Hij zou op zichzelf letten, hij zei het grijnzend, maar ze keek hem wel even serieus aan. Momenteel was het bij hen nog niet heel erg druk en dat maakte dat hij wel bij de politie kon blijven werken, maar hij moest ook zichzelf in de gaten houden, hij had natuurlijk ook zijn kracht en er zouden wel tests op hem worden uitgevoerd.
Buiten zocht ze ook even naar haar motor tot ze zich herinnerde dat die nog ergens bij de supermarkt stond. Samuel gaf aan dat ze moesten lopen en daardoor kreunde ze eventjes, dat was nog echt wel een heel eind. Ineens gaf hij aan dat hij heel snel kon en of ze een lift wilde. Dat liet haar lachen.
"Ja, ik ben benieuwd, je ging echt heel hard." Grijnsde ze hem toe.

Samuel Joseph

Eerst leek Rachel vrij teleurgesteld dat ze zouden moeten lopen, maar toen hij aanbood haar een lift te geven moest ze lachen en accepteerde ze dat aanbod. Ze zei dat ze benieuwd was, hij ging echt heel hard. Samuel grijnsde en pakte Rachel nu stevig maar voorzichtig vast en tilde haar iets op. Daarna begon hij te lopen, en vervolgens te rennen. Uit het niets schoot hij als een raket naar voren en was er niets meer te zien behalve een lichtflits. Nog niet eens een minuut later kwamen ze aan bij zijn huis en deed hij een poging tot remmen. Dat ging nog best lastig, hij struikelde en viel samen met Rachel op de grond.
Samuel lachte en krabbelde rustig weer overeind, waarna hij zijn hand uitstak naar Rachel en haar ook omhoog hielp. "Aan het netjes remmen moet ik nog een beetje werken, geloof ik," grinnikte hij.

Rachel Darling

Ze werd stevig door Samuel vastgepakt en iets opgetild. Het voelde geweldig. Samuel begon te lopen en te rennen, daarna ging het opeens keihard en greep ze hem stevig vast. Alles schoot in flitsen aan haar voorbij en ineens stonden ze voor zijn huis, het stoppen ging niet fantastisch en ze viel op de grond. De klap was behoorlijk hard op haar rug en ze kreunde moeizaam eventjes. Het zou haar altijd pijn doen, waarschijnlijk... het had een lange tijd gekost voor ze weer had kunnen staan.
Ze liet zich langzaam door Samuel omhoog helpen en ze ademde eventjes diep in en uit om de pijn te negeren.
"Dat komt vanzelf wel." Glimlachte ze hem toe. Haar stem klonk zachtjes en ze had even tijd nodig om de pijn weer naar de achtergrond te krijgen.

Samuel Joseph

Rachel leek toch wel wat pijn te hebben en hij keek haar ietwat bezorgd aan. Hij haatte het wanneer mensen pijn hadden, vooral wanneer het door hem kwam. Hij trok het zichzelf altijd onwijs aan.
"Gaat het..?" vroeg hij haar zachtjes terwijl hij haar vast bleef houden. "Heb je je pijn gedaan?"
Zijn blik ging even naar zijn schoenen, ze waren eerst nog redelijk netjes geweest, maar nu waren ze half vergaan. De zolen lieten los en de neuzen waren ook goed versleten. En dat van één sprintje. Dit gingen hem nog veel nieuwe schoenen kosten..

Rachel Darling

Hij vroeg aan haar hoe het ging en of ze zich pijn had gedaan. "Niet door de val... deze pijn heb ik eigenlijk altijd..." Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Hij keek naar zijn schoenen en daardoor ging haar blik er ook naartoe, ze begon te lachen en schudde haar hoofd even. Daardoor vergat ze ook haar pijn tenminste weer een beetje.
"Ik vraag wel of ze in het lab nieuwe schoenen voor je kunnen ontwikkelen." Plaagde ze hem nu eventjes.
"Zullen we naar binnen gaan?" Vroeg ze vervolgens aan hem met een klein glimlachje.

Samuel Joseph

Rachel zei dat de pijn niet kwam door deze val, maar dat ze deze pijn eigenlijk altijd had. Samuel zijn bezorgde blik bleef staan. "Hoe komt dat dan?" vroeg hij nu voorzichtig. "Kan je er niet iets tegen doen? Het lijkt mij vervelend.." klonk zijn stem zachtjes.
Hij lachte weer even toen ze zei dat ze vragen of ze in het lab nieuwe schoenen voor hem zouden willen ontwikkelen. "Zou op zich wel handig zijn, ja.." lachte hij terug. Op haar volgende vraag knikte hij. Hij viste zijn sleutels uit zijn zak en opende de deur van zijn huis. Daarna stapte hij naar binnen en wachtte tot Rachel ook binnen was, om vervolgens de deur weer te sluiten en op slot te draaien.

Rachel Darling

Hij vroeg haar voorzichtig hoe het dan kwam en ze slikte eventjes. Hij vroeg het zo voorzichtig en vroeg zelfs of ze er niets tegen kon doen. Het leek hem vervelend.
"Het is heel vervelend... ik kan er niets meer aan doen, behalve veel pijnstillers slikken en alcohol verdoofd de pijn ook." Fluisterde ze een beetje schuldig. Ze wachtte eventjes tot ze naar binnen konden en daarna keek ze Samuel aan.
"Ik zal het laten zien, misschien begrijp je mijn verhaal dan ook..." Klonk haar stem heel erg zachtjes. Ze had het nog niet aan hem verteld, maar dat wilde ze wel, hij had haar ook al veel vertelt... Heel langzaam trok ze haar shirt aan de achterkant iets omhoog en liet het aan Samuel zien. Je kon duidelijk zien dat iets met klauwen haar aangevallen had. De littekens waren lelijk en op sommige stukken wat opengebarsten. Ze leek er wel nooit vanaf te komen en dat vond ze afschuwelijk. Altijd weer werd ze aan die ene dag herinnerd... Een paar wonden waren zelfs zo diep dat ze haar spieren hadden aangetast. Het lab had zoveel mogelijk eraan gedaan, als ze sneller verbetering wilde zien, dan moest ze naar het ziekenhuis, maar ze wilde niet de vragen, ze wilde niet dat iemand er ook maar iets van wist...

Samuel Joseph

Ze zei dat het ook heel vervelend was, en dat ze er niets aan kon doen, behalve drinken of veel pijnstillers. Eenmaal binnen zei ze dat ze 'het' zou laten zien, dan zou hij haar verhaal misschien ook begrijpen. Samuel knikte langzaam en liep rustig met haar richting de woonkamer. Daar trok ze haar shirt ietsjes omhoog aan de achterkant en werden grote littekens zichtbaar. Het leek ook nog niet goed genezen. Samuel klemde zijn kaken op elkaar en slikte moeizaam. Hij kon zich voorstellen dat dat pijn deed.
"Jeetje.. Dat ziet er heftig uit.." reageerde hij gedempt. "Hoe komt dat? Een meta-human?" vroeg hij nu voorzichtig en zachtjes. Hij ging zitten op de bank en klopte erop, als uitnodiging naar Rachel om ook te gaan zitten.
"En moet je er niet een arts naar laten kijken? Dan heb je er daarna misschien ook minder last van.." sprak hij nu, al klonk het alles behalve dwingend, want het was nog altijd haar keuze en Samuel wist dat ze het er niet makkelijk mee had.

Rachel Darling

Samuel zei haar zacht dat het er heftig uit zag en vroeg hoe het kwam. Ze knikte een beetje wanneer hij het woord meta-human noemde. Ze werd uitgenodigd om naast hem op de bank te komen zitten en ze nam langzaam plaats naast hem. Ze trok haar shirt weer zachtjes naar beneden en merkte dat ze lichtelijk trilde. Ze had het nog nooit aan iemand vertelt of laten zien. Alleen een paar mensen in het lab wisten het. Die hadden haar verzorgd.
“Ik kan niet naar een arts, dan gaan ze vragen stellen en daar kan ik niet op antwoorden…” Fluisterde ze hem heel erg zachtjes toe. Ze friemelde met haar vingers aan een loshangend draadje aan haar broek.
“Je hebt waarschijnlijk wel gehoord dat mijn man de deeltjesversneller gemaakt heeft… dat is het apparaat wat ervoor heeft gezorgd dat wij meta-humans zijn.” Begon ze heel zacht haar verhaal.

Samuel Joseph

Rachel ging bij hem op de bank zitten en Samuel keek haar vriendelijk en geïnteresseerd aan. Ze begon weer te praten, dat ze niet naar een arts kon omdat die vragen zouden gaan stellen, en zij daar geen antwoorden op wilde geven. Daarop knikte Samuel, dat klonk zeer begrijpelijk natuurlijk.
"Misschien kan ik je daarbij helpen. Het gaat artsen namelijk niets aan hoe je aan een wond bent gekomen. Ze mogen er naar vragen, maar je hoeft er geen antwoord op te geven. Het enige wat ze kunnen doen is de politie inschakelen als ze iets niet vertrouwen. Maar als ik met je mee ga en mij identificeer.. Zullen ze sowieso geen vragen gaan stellen," glimlachte hij.
Rachel begon vervolgens weer over de deeltjesversneller, die haar man gemaakt had, het apparaat dat ervoor gezorgd had dat zij meta-humans waren geworden. Daarop knikte Samuel. Hij keek haar rustig aan, als aanmoediging om verder te praten.

Rachel Darling

Ze luisterde naar zijn rustige en vriendelijke woorden. Een weke glimlach kwam rond haar lippen te staan en ze knikte eventjes. Dat zou wel heel erg fijn zijn als hij dat wilde doen voor haar.
"Dat lijkt me fijn... maar ik wil niet in de stad geholpen worden, dan krijg je verhalen." Mompelde ze hem zacht toe.
Hij knikte op haar verhaal en ze slikte moeizaam even, langzaam pakte ze zijn hand vast voor een beetje steun. Haar vingers waren koud, maar ze zocht er eigenlijk niets achter, dat ze zelf krachten had, vergat ze de hele tijd.
"Hij en Ramon hadden flinke ruzie, Ramon vond dat er eerst een testfase moest komen en hij wilde de versneller al uitproberen. Het liep uit de hand en Trent zette de versneller aan. Het ging hartstikke fout..." Fluisterde ze zacht. "Trent had het wel vaker, van die woede aanvallen... ik had het nooit geweten, tot ik met hem trouwde, niemand had het in de gaten, maar soms... hij werd al kwaad als zijn eten niet lekker genoeg was." Ze huiverde terwijl ze eraan terug dacht en kroop een beetje tegen Samuel aan.
Ze opende haar mond om verder te vertellen, maar ze vond het moeilijk, haar keel leek dichtgeknepen te zijn, het leek net of ze zijn hand weer voelde. De herinnering was zo ongelooflijk naar en ze wreef langs haar hals om zich ervan te verzekeren dat ze het zich inbeeldde...

Samuel Joseph

"Het hoeft niet in de stad," glimlachte hij nog geruststellend naar Rachel, waarna hij zachtjes in haar hand kneep en verder luisterde naar haar verhaal. Haar man was blijkbaar een type geweest die gauw uit zijn slof schoot en hij bleek dus de deeltjesversneller in een soort impuls aangezet te hebben. Wat hartstikke fout was gegaan. Samuel haalde zijn hand even door zijn haren en luisterde verder, over de woedeaanvallen Trent. Het maakte Samuel ergens kwaad, hoe kon die man zo gedaan hebben tegen Rachel? Maar hij wist de kwaadheid al gauw weer weg te stoppen, hij had er immers niets aan- de man was dood.
Rachel kroop meer tegen hem aan en hij sloeg zijn arm om haar heen. "Wat erg dat hij zo met je om ging.. Dat verdien je niet.. Gaat het..?" vroeg hij haar zachtjes. "Rustig aan.. Neem je tijd.. Het heeft geen haast," glimlachte hij.

Rachel Darling

Het was wel heel erg fijn dat Samuel zo lief voor haar was, hij gaf haar een beetje vertrouwen en dat voelde ontzettend goed. Ze voelde zijn arm om haar heen en ze kroop tegen hem aan. Hij vond het erg voor haar, ze verdiende het niet. Hij vroeg of het ging en ze beet op haar lip.
“Misschien verdiende ik het wel…” Sprak ze hem zacht toe. Het had geen haast gaf hij aan en dat liet haar knikken. “Hij veranderde ook in een meta-human, Samuel…” Fluisterde ze. “En aangezien dat hij op dat moment zo kwaad was op Ramon, werd hij een monster… het leek wolverine wel, hij was angstaanjagend.” Ze huiverde en voelde hoe angstig ze werd als ze eraan terug dacht.

Samuel Joseph

"Natuurlijk verdiende je het niet, gekkerd," glimlachte Samuel naar Rachel. "Niemand verdiend zo behandeld te worden. Maar jij al helemaal niet." Hij stak zijn hand uit en streelde zachtjes over haar wang. Een warm gevoel ging door hem heen. Voelde hij iets voor haar? Het leek er wel op, maar hij durfde het niet toe te geven aan zichzelf. Hij wist niet of hij ooit nog een relatie zou willen. Of eigenlijk een relatie zou kúnnen hebben. Het ongeluk van zijn vrouw en kinderen zat nog zo vers in zijn geheugen. Hij kon het geen plekje geven; hij duwde het alleen maar van zich weg. Een tijd lang had hij zelfs gedacht dat ze op een dag gewoon weer voor de deur zouden staan.. Pas later was het besef gekomen dat ze echt dood waren, dat ze nooit meer terugkwamen. Dat zijn gezin kapot was, weggevaagd. En de wereld ging gewoon door..
Samuel had zijn blik even neergeslagen en zuchtte nu even zachtjes. Daarna keek hij weer richting Rachel, die verder vertelde, dat Trent ook in een meta-human veranderd was en hij enorm kwaad was geweest. Hij was een monster geworden.
"Hij heeft het gedaan.. Die wonden op je rug.." concludeerde Samuel nu voorzichtig en zachtjes. "Wat gebeurde er daarna?" vroeg hij vervolgens, al klonk het nog altijd alles behalve dwingend.

Rachel Darling

Hij glimlachte haar toe en zei dat ze het natuurlijk niet verdiende, niemand verdiende het en zij al helemaal niet. Hij streelde langs haar wang en ze slikte daardoor eventjes. Ze keek in zijn ogen en voelde het nu... ze voelde hoe leuk ze hem eigenlijk vond, hoe erg ze zijn hulp waardeerde... Al gauw keek ze weer van hem weg en liet ze zijn hand langzaam eventjes los. Het bleef een tijdje stil in de kamer, ze wist niet meer waar ze over moest praten met hem. Ze was vergeten waar ze was in haar verhaal door het moment wat ze met hem had tussendoor.
Na een tijdje hoorde ze de stem van Samuel weer, hij gaf aan dat haar man het had gedaan, de wonden op haar rug en hij vroeg wat er daarna gebeurde.
"Daarna...." Ze voelde dat ze helemaal een droge keel had gekregen, slikken werd moeizaam. "Ik wist niet dat hij al thuis was, tot hij me aanviel... ik weet niet waarom, maar ik had die dag mijn dienstwapen per ongeluk mee naar huis genomen... Hij was zo vol woede, hij deed me zoveel pijn... ik... drie keer... drie keer recht door zijn hart." Sprak ze trillend. Ze had nog nooit iemand vermoord of met opzet pijn gedaan, zelfs niet als agente. Daarbij had ze echt van hem gehouden, ondanks hoe hij was.
"Ramon vond me de volgende dag, ik was bijna dood..." Ze keek weer naar de grond en voelde de tranen, maar ze bevroren al haast meteen en vielen als kleine ijsklontjes naar beneden toe.