Medieval Times

Lolita Fullbright

"Natuurlijk krijgen wij een geweldig kindje." Sprak ze lichtelijk plagend tegen Leroy en ze gaf hem een knipoog. Hij sloot zijn ogen en haar vingers gleden langzaam langs de blauwe plekken die hij had.
"Waarom niet... waarom was je bang dat ik dacht dat je vreemd zou gaan? Ik ga er gewoon vanuit dat je nooit tegen me liegt en ik vertrouw je, soms iets te veel, maar zo is het toch altijd gegaan, lieve Leroy?" Vroeg ze hem fluisterend.

Leroy Fullbright

Ze vroeg waarom ze zou denken dat hij vreemdging en hij ademde diep en langzaam in. Dit vond hij zo moeilijk, hij moest hierbij elke keer zo eerlijk zijn over zichzelf, over zijn gevoel, dat bleef heel lastig voor hem. ' Misschien omdat je daarvoor bang moet zijn, omdat ik in staat ben om het te doen...' Fluisterde hij. Het was een periode enorm goed gegaan, maar door haar zwangerschap konden ze samen niet genoeg doen, het kon helemaal niet op de manier die hij wilde, waardoor hij alleen maar meer wilde, heftiger, zoals vroeger. Daarom was hij in staat om vreemd te gaan als iemand hem een bepaalde blik gaf. ' Je zou er bang voor moeten zijn, ik ben niet te vertrouwen.' Mompelde hij daarna. Hij kwam overeind en hij ging bij het raam staan, zijn gedachten waren onrustig, duisternis vulde zijn hoofd, zijn gevoel. Hij kon het niet echt verbannen, hij wilde het alleen maar laten verdwijnen door al zijn verlangens te bevredigen, maar dat ging niet. Zelfs niet als ze niet zwanger was.

Lolita Fullbright

Ze luisterde naar hem, over dat ze wel bang moest zijn want hij was er wel toe in staat. Ze knikte een klein beetje en streek zachtjes langs zijn gezicht.
"Maar je doet het niet. Nog niet... je kunt dit wel volhouden, je bent nog nooit zo ver gekomen." Fluisterde ze tegen hem.
"Ik vertrouw je, ik ga voor jou door het vuur." Sprak ze hem eerlijk toe en ze keek doordringend naar hem. Hij kwam overeind en ging bij het raam staan. Ze ging op haar zij liggen en keek naar hem.
"Wees niet bang voor jezelf, lieverd... dat is nergens voor nodig, echt niet... je kunt het wel. Zeker weten."

Leroy Fullbright

'Ik weet dat je dat zou doen, dat heb je immers altijd gedaan. Maar het is pijnlijk om te zien dat ik in staat ben om jou vreselijke dingen aan te doen en het laatste dat ik wil is ons kindje laten zien en laten voelen wat voor monster er in mij zit.' zei hij tegen haar. Ze had altijd zo veel vertrouwen in hem, hij verdiende dat niet. Hij had het zo vaak fout gedaan. 'Wat kunnen we allemaal doen als het kind geboren is? Hoe ver wil je gaan?' Vroeg hij haar nu. Hij draaide zich om en hij keek haar doordringend aan, hij moest het gewoon weten. Hij moest weten wat hij mocht doen, waar hij zich bij neer zou moeten leggen en waar hij naar uit kon kijken.

Lolita Fullbright

"Er zit geen monster in jou.. echt niet..." Klonk haar stem zacht en liefdevol tegen hem. "Het zijn jouw angsten dat het erg maakt, daardoor denk je dat soort dingen." Gaf ze zacht aan. Hij vroeg wat ze kon wanneer het kind geboren was.
"Zo ver als we hiervoor ook afgesproken hadden, Leroy. Ik wil geen pijn meer, ik wil dat het fijn is, dat de pijn nog te doen is en ik wil er geen blauwe plekken aan over houden. Ik wil genieten." Fluisterde ze.

Leroy Fullbright

Ze zei dat het zijn angsten waren die dit zo maakten, maar hij wist het niet. Het zat in ieder geval in hem en hij moest er iets mee doen. Hij had het nodig. Hij luisterde naar haar, ze wilde niet verder dan dat ze hiervoor afgesproken hadden. Ze wilde geen pijn meer en ze wilde genieten. 'Kunnen we kijken of de grenzen misschien iets te verleggen zijn? Ik weet dat je geen echte pijn meer wilt, maar ik heb meer nodig... Meer controle, meer extreme dingen... Wil je het proberen?' Vroeg hij zacht. Misschien was er ergens wel een compromis te sluiten.

Lolita Fullbright

Hij v roeg haar of ze het wel wilde proberen om haar grenzen te verleggen. Hij had meer nodig dan dit. Ze keek even naar de grond. "Dat kan ik denk ik echt niet meer, Leroy... Ik word ook steeds ouder." Fluisterde ze heel zachtjes. Ze wilde het ook eigenlijk niet meer, ze zag die extreme dingen echt niet meer zo heel erg zitten.

Leroy Fullbright

Ze zei dat ze het niet meer kon, ze werd ook steeds ouder. Hij was teleurgesteld, hij had het wel nodig, nu helemaal. 'Wat heeft dat er nou mee te maken? Je bent lichamelijk toch helemaal in orde? Ik begrijp wel dat je het misschien niet ziet zitten, maar we kunnen toch wat proberen? Dan pas kan je zeggen wat je er van vindt.... geef mij die kans, alsjeblieft,' fluisterde hij nu, hij smeekte het haar bijna. Hij wilde dit zo graag, maar wel met Lolita. Hij wilde niemand anders nodig hebben dan haar, maar dat werd steeds moeilijker zo.

lolita Fullbright

"Ik hou het allemaal steeds minder goed vol, Leroy, ik vind het minder leuk en het kost me veel energie. Ik ben niet meer zo lenig en ik breek sneller dingen. Ik ben ook gewoon bang dat het weer te ver gaat, dat wil ik niet meer, echt niet." FLuisterde ze zachtjes tegen hem. Ze slikte eventjes omdat hij het smeekte. Ze kon daar heel erg slecht tegen, maar ze wist dat ze niet meer alles op moest offeren voor hem, want daar werd ze zelf alleen maar ongelukkiger van.

Leroy Fullbright

Hij knikte langzaam, maar hij kon zich hier maar moeilijk bij neerleggen. Eigenlijk helemaal niet. Hij wist dat hij het echt nodig had, als hij bij Lolita niets zou krijgen, dan zou hij het alleen maar meer gaan verlangen, dan had hij het nodig van iemand anders. Hij wilde dat niet hardop uitspreken, maar het was wel zo. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar heen en hij probeerde zijn gedachten weer wat tot rust te krijgen, maar dat ging maar moeilijk. 'We zien dan wel hoe het gaat na de zwangerschap.' mompelde hij nu. 'Ik hoop dat we ergens een compromis kunnen vinden...'

Lolita Fullbright

Ze wist dat hij het niet met haar eens was en dat hij het er moeilijk mee had.
"Ik begrijp dat het lastig voor je is... ik probeer alleen voor één keer een beetje aan mezelf te denken... ik heb altijd voor jou geleefd, Leroy, alles wat ik deed was voor jou." Klonk haar stem heel zacht. Het ging zo vaak te ver, ze was zo vaak doodsbang voor hem geweest. Dat wilde ze niet meer. "Ik hou ongelooflijk veel van je, maar ik wil dingen samen met je doen. Ik wil niet zo onderdrukt worden, niet meer..." Fluisterde ze. Hij zei dat ze zouden zien hoe het ging na de zwangerschap en misschien dat ze dan een compromis zouden sluiten. Ze knikte een klein beetje.

Leroy Fullbright

Ze begreep dat het lastig voor hem was. Het klonk raar, want hij kon zich niet voorstellen dat ze het echt begreep. Ze had geen idee hoe het echt voor hem was, hoe het echt voelde. Ze wist niets van alles. 'Dat is ook niet goed.' mompelde hij toen ze zei dat ze alles voor hem had gedaan, want dat wilde hij ook echt niet. 'Dat begrijp ik wel, ik snap dat je dat niet wilt... maar als wij af zouden spreken dat ik het alleen doe op een bepaald moment, dan is het toch anders? Ik zou je nooit altijd willen onderdrukken, want ik vind je geweldig zoals je bent, ik heb soms alleen wat meer nodig. Ik kan niet zonder, Lolita. Het verlangen wordt alleen maar groter, ik heb het echt nodig,' zei hij nu toch. Ze moest weten hoe belangrijk het voor hem was.

Lolita Fullbright

Ze knikte alleen maar een beetje toen hij aangaf dat het geen goed teken was. Ze voelde de tranen in haar ogen, waarom wist ze eigenlijk niet, maar ze had het zo lang toegelaten dat hij zo'n grip op haar had... Hij snapte dat ze niet niet wilde, maar hij wilde het op bepaalde momenten doen, hij kon gewoon niet zonder.
"Ik weet het... ik wil gewoon niet dat die momenten vaker komen... dat je straks geen dag meer zonder kan." Fluisterde ze.

Leroy Fullbright

'Dat begrijp ik... ik verwacht niet dat het zo erg wordt. Natuurlijk vind ik het altijd leuk, ik zou het altijd willen, maar dat is niet nodig,' zei hij zacht. Hij pakte haar hand vast en hij streek heel langzaam met zijn vingers over haar hand heen. 'Jij geeft aan hoe ver ik kan gaan, Lolita. Jij hebt eigenlijk de macht in handen. Als jij iets niet wilt, doen we het niet. Ik wil gewoon heel graag kijken hoe ver we kunnen gaan, misschien vind je het zelfs wel leuk... ik weet dat er dingen zijn waar jij ook van geniet, maar die voor mij ook heel erg leuk zijn. Wat als we er gewoon even goed over nadenken en jij bedenkt wat je echt niet wilt en wat je wel oke vindt?' vroeg hij zacht. Hij hoopte enorm dat ze het wel wilde.

Lolita Fullbright

Ze was wat aarzelend over zijn voorstel, zou hij echt stoppen als ze niet meer wilde? Normaal moest ze het maar gewoon ondergaan en ging hij verder en verder. Ze kneep zachtjes in zijn hand en keek naar hem. "Oké, laten we dat proberen..." Fluisterde ze zachtjes tegen hem.

Leroy Fullbright

Ze zei dat ze het wel wilde proberen en hij knikte even dankbaar, het betekende veel voor hem en hij hoopte enorm dat het goed ging. Dat het hem genoeg zou geven en dat ze het leuk vond. Dan hoefde hij ook niet constant bang te zijn dat hij vreemd zou gaan, want dat was hij nu wel nogal. 'Ik denk dat ik nog even ga werken. Het lijkt mij verstandig als je nog wat slaapt, volgens mij was je al uitgeput en maak ik het alleen nog maar erger,' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht, daarna gaf hij haar een simpel kusje.

Lolita Fullbright

Ze merkte wel dat hij haar heel erg dankbaar was. Daarna gaf hij aan dat hij nog even ging werken en zij moest slapen van hem want ze was uitgeput dacht hij. Ze knikte heel eventjes. "Ik zou het wel heel fijn vinden als je bij me bleef..." Fluisterde ze zachtjes tegen hem, al wilde hij dat waarschijnlijk niet en maakte dat alles alleen maar lastiger. Ze kreeg van hem een klein kusje en daarna sloot ze haar ogen en sloeg ze de deken om haarl ichaam heen.

Leroy Fullbright

Ze zei dat ze het heel erg fijn zou vinden als hij bij haar bleef en daardoor keek hij haar doordringend aan. Lolita en hij hadden altijd echt een bijzondere relatie gehad, nog steeds. Ze hadden zulke verschillende dingen nodig, dit was daar een perfect voorbeeld van. 'Het is niet verstandig, ik heb wat afleiding nodig. Ik zie je straks weer en ik ben in de buurt als er iets is,' zei hij zacht tegen haar. Hij streek langs haar wang, daarna draaide hij zich om en liep hij naar de werkkamer toe.

Lolita Fullbright

Hij keek haar met een doordringende blik aan en daardoor wist ze al meteen het antwoord wat ze zou krijgen. Ze hunkerde zo ontzettend naar zijn liefde... "Je had me wel een knuffel beloofd." Fluisterde ze nog tegen hem. Hij had afleiding nodig en hij was in de buurt wanneer ze hem nodig had. Ze zuchtte zachtjes en sloot haar ogen.

Leroy Fullbright

Hij liet zich in de stoel zakken, die knuffel hield ze wel tegoed. Hij had het nu echt even nodig om alles wat te vergeten en afleiding te zoeken in het werken, hij stortte zich er dan echt op. Hij schonk een glas wijn voor zichzelf in, hij nam een grote slok en daarna begon hij te schrijven. Gelukkig ging alles wel goed, hij kon goed werken met Jay en daardoor verbeterde eigenlijk alles in het rijk langzaamaan steeds meer. Hij keek op toen er op de deur geklopt werd, de deur ging open en hij hield zijn adem in toen hij zag wie er stond. Sabina was een van de vrouwen uit de groep die hem al maanden lastig viel, de vrouw waarmee hij vreemdgegaan zou zijn, al kon hij zich daar amper iets van herinneren. Ze kwam binnen en sloot de deur achter zich, hij slikte moeizaam. 'Ben je zo druk dat je niet meer langs komt, Leroy?' vroeg ze aan hem, haar stem hoog en melodieus. 'Ja, het spijt mij, ik heb veel te doen,' zei hij, zijn stem ietwat schor. Hij was doodsbang voor deze vrouw, een gevoel dat hem vrij onbekend was. Ze kwam langzaam dichterbij en ze plaatste haar handen op de rand van zijn bureau, ze boog voorover, waardoor ze hem uitdagend aankeek en hij een vrij goed uitzicht had op haar lichaam. 'Je kunt vast wel wat afleiding gebruiken en ik weet precies wat jij leuk vindt nu... ik vind het zelf ook heel erg leuk.' zei ze tegen hem, een fonkeling in haar donker bruine ogen. Ze liep om zijn bureau heen en ze haalde een liniaal van zijn spullen af, daarna kwam ze voor hem zitten. Ze tikte met de liniaal op haar been, het geluid dat het maakte was buitengewoon opwindend en hij hield zijn adem weer in.

Lolita Fullbright

Ze viel heel erg rustig in slaap, ze was zo onwijs moe de laatste tijd. Het zou echt niet lang meer duren voor het kindje geboren zou worden. Het kon nu echt ieder moment zijn. Haar handen lagen zachtjes op haar buik en ze sliep heerlijk, ze had het ook echt wel nodig.

Leroy Fullbright

Sabina ging voor hem zitten, ze spreidde haar benen een beetje en ze tikte elke keer iets harder met de houten liniaal op haar benen. Het effect dat het op hem had was overweldigend. 'Wil je mij straffen, Leroy? Voor alle pijn die ik je gedaan heb?' vroeg ze nu aan hem, waardoor hij opkeek, in haar ogen. 'Ik weet dat je het wilt, ik zie het aan alles. Hoe veel pijn wil je mij doen?' vroeg ze nu. Ze liet haar tenen langs zijn been glijden en daarna boog ze voorover en voelde hij haar hand in zijn kruis, waardoor hij kort naar adem hapte. 'Dat dacht ik al... wat houdt je tegen? Dit is je kans...' zei ze tegen hem. Hij kreunde zacht, daarna kwam hij overeind. Hij greep haar vast, zijn angst was volledig naar de achtergrond verdwenen, nu had hij de macht terug. Hij kon doen met haar wat hij wilde en hij zou haar geven wat ze verdiende. Hij drukte haar voorover op zijn bureau, met aardig wat kracht. Hij hoorde haar nu zelf naar adem happen. Hij trok haar jurk omhoog en hij greep de liniaal vast, die het volgende moment met een veel hardere klap op haar huid terecht kwam. Het gevoel dat hij hierdoor kreeg was overweldigend, het was heerlijk, hij wilde dit veel vaker.

Lolita Fullbright

Na een tijdje werd ze alweer wakker. Ze kwam langzaam een beetje overeind en ze wist gewoon niet zo goed wat het was. Er was iets aan de hand, ze wist het echt niet goed... Misschien was er wel wat met Leroy, ging het wel niet goed met hem... Langzaam kwam ze het bed weer uit en liep ze moeizaam naar de werkkamer terug. Ze gaf een klein klopje en opende daarna de deur. Ze schrok door wat ze zag.
"Leroy!" Riep ze uit. Daarna sloeg ze de deur weer dicht en liep ze weg. Ze was boos, heel boos. Ze deed zo haar best voor hem, ze wilde zoveel voor hem betekenen, ze wilde zelfs een compromis met hem sluiten, maar dat was dus niet genoeg, dat was duidelijk. Tranen liepen over haar wangen heen, maar ze was echt heel erg woedend.

Leroy Fullbright

Hij hoorde het geklop op de deur niet eens, maar toen hij hard zijn naam hoorde keek hij wel op. Wat deed Lolita hier? Die hoorde te slapen. Die hoorde hier helemaal niets van mee te krijgen. Hij legde de liniaal neer en hij ademde diep in, maar hij werd vastgegrepen door Sabina. 'Blijf hier, je hebt dit nodig... laat haar toch, ze kan jouw behoeftes nooit vervullen, Leroy. Ze zal nooit genoeg zijn om jou een goed gevoel te geven,' fluisterde de vrouw. Had ze gelijk? Hij wist het niet, maar hij had Lolita nodig. Heel hard. Hij wilde haar geen pijn doen. Hij nam afstand en hij liet haar achter, daarna ging hij achter Lolita aan. Zodra hij haar zag pakte hij haar hand vast en hij keek haar aan. 'Er is niets gebeurd...' zei hij zacht.

Lolita Fullbright

Leroy pakte haar hand en ze draaide zich snikkend om en gaf hem zonder er echt bij na te denken een klap in zijn gezicht. Dat had ze nog nooit gedaan, maar ze was nu zo boos op hem. Ze stond zelfs te trillen van woede.
"Hoe dúrf je?" Klonk haar stem boos. "Ik probeer alles voor je te doen, ik werk met je mee, ik heb alles voor je over en ook het enige wat ik wil is gelukkig zijn, gelukkig, samen met jou. En dan dít? Kan ik je nog wel geloven? Heb je echt niets gedaan de afgelopen tijd?" Vroeg ze huilend aan hem.