Vampiers enzooo

Dustin Stone
Gabriella wilde niet nog even bijkomen. Ze was zelfs sneller weer in beweging dan dat Dustin was. Hij kwam zelf ook in beweging en maakte zijn eerste passen wat groter. Tot hij zich bij haar gevoegd had. Daarna paste hij zijn tempo weer aan aan die van Gabriella.
'Zeg dat wel. Kruispunten zijn niet voor jou weggelegd.' deed hij nog mee met het grapje van Gabriella. Hij bleef een tijdje zwijgzaam lopen. 'Tot hoe ver wil je dat ik mee loop?' vroeg hij aan Gabriella. 'Herken je al wat?' vroeg hij daarna. Hij wilde niet te creapy overkomen door haar tot aan de deur mee te lopen. Ze kenden elkaar net pas een aantal minuten.

Gabriella Burrell

Ze lachte nog een beetje na toen hij meespeelde met het grapje. Ze liepen daarna een beetje zwijgzaam verder, voor haar geen probleem aangezien stilte soms ook wel fijn was. Ze was een beetje in gedachte gezonken, vragend over hoe die auto haar op het laatste moment nog heeft kunnen ontwijken. Snel werd ze uit haar gedachtes gehaald door de vragen van Dustin, ze draaide haar hoofd naar hem en daarna keek ze weer even voor haar uit. Ze herkende het hier wel waardoor ze nu stil bleef staan. "Hier om de hoek is mijn straat, ik zie nergens een straatbordje maar de minisupermarkt daar herken ik uit duizenden." zei ze lachend terwijl ze er naar wees, ze woonde er recht langs dus als ze nu nog verdwaald raakte was het een wonder. Ze draaide zich weer naar Dustin toe en glimlachte wat. "Nog bedankt voor het meelopen." zei ze met een klein glimlachje terwijl een pluk achter haar oor stopte en haar hand wat in haar nek legde. "Als je wat te drinken wilt of dergelijke mag je wel mee naar binnen hoor." zei ze wat zacht. Normaal nodigde ze niet zo snel vreemden naar binnen maar aangezien hij haar toch wel uit de penarie had geholpen wist niet zo zeer hoe ze hem anders kon bedanken, op het woord 'dankjewel' na dan.

Keanan Dawnroad

Hij keek weer even naar Aimee, hij ademde langzaam in. 'Je zou uit de buurt van andere vampiers moeten blijven als je zo veel dorst hebt. En zeker uit de buurt van mij en Julietta. Je komt niet binnen, vergeet het maar...' Gromde hij. Hij had het zelf al moeilijk genoeg, hij wilde het risico niet verhogen. Zijn blik ging naar Rahl. Hij wilde weten of Keanan iets wist over de plannen van Aiden. Hij dacht heel snel na. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij kon niks zeggen. Hij mocht Rahl, het was lang geleden dat hij iemand meer vertrouwd had, maar nu bleek wel weer dat het niet goed was. 'Ik kan er niets over zeggen,' zei hij. Hij was bang dat er iets zou gebeuren met Julietta, hij wilde gewoon alles zo veilig mogelijk houden. 'Het is veel beter als je je niet bezig houdt met hem. Als je uit zijn buurt blijft en ook niets met hem te maken hebt. Ook niet met mij dus...' Zei hij, op doordringende toon. 

Huis van Keanan

Dustin Stone
Zodra Gabriella stil stond, stond hij zelf ook stil. Hij zag haar even rondkijken en daarna hoorde hij haar zeggen dat ze het wel goed genoeg herkende. Hij werd bedankt voor het mee lopen en kreeg nog het voorstel om mee naar binnen te gaan om wat te drinken. Hij schudde zijn hoofd. 'Bedankt, maar nee dankje. Ik ben een erg kieskeurige drinker en daar wil ik je niet mee lastig vallen.' zei hij daar op terug. En dat loog hij eigenlijk niet. 'Ik ben al blij dat ik je heelhuids bijna thuis heb kunnen brengen.' voegde hij er nog aan toe.
'Niet die laatste paar meter verdwalen, hè.' zei hij nog met een kleine grijns op zijn gezicht.

Aimee McCharty

Keanan reageerde ontzettend fel op haar,  ze zou uit de buurt moeten blijven als ze dorstig was. 'Oké, je zou ook best normaal mogen praten. Ik doe toch helemaal niets verkeerd.' Reageerde ze toch wel teleurgesteld, hij deed gewoon echt onaardig. 'Ik kan er toch niets aan doen dat ik dorst heb, ik probeer tenminste mijn best te doen om me niet constant van mensen te voeden, ik werk er aan.' Normaal gezien kon ze flink fel reageren, maar nu sprak ze veel zachter vanwege zijn onaardige gedrag die haar teleurstelde. 'God, laat ook maar, waarom zeg ik dit allemaal.' Ze schudde haar hoofd en zette wat stappen achteruit. Het gesprek ging weer over Aiden, Keanan kon hem niets over zijn plannen zeggen, het was beter als Rahl uit zijn buurt bleef, zich er niet mee bemoeide. Weer een signaal dat Aiden dus echt slecht was, kort beet ze op haar lip. 'Als het dus toch waar is, dan betekend dat het niet echt lukt om uit de buurt van Aiden te blijven....' Mompelde ze zacht, doelend op het feit dat Rahl zijn verklaring dan moest kloppen. Haar hoofd bonkte weer, dit was veel te veel. 'Ik zou echt wat aan dat kut humeur van je gaan doen, want op deze manier eindig je echt alleen. ' Waren haar laatste woorden waarnaar ze weg liep van hen beiden.

Huis van Keanan

Gabriella Burrell

Ze knikte een keer en glimlachte vriendelijk, ze had inderdaad niet ieder soort drinken in de koelkast, meestal alleen wat zij lekker vind. "Begrijp het compleet, je bent in ieder geval welkom." zei ze zachtjes lachend, ze draaide een kwartslag om richting haar huis te lopen en moest dan lachen om zijn grapje. "Ik zal het proberen, kan niks beloven." zei ze lachend terwijl ze nog even stil stond. "Ik zie je vast nog wel een keer, nogmaals bedankt." zei ze met een grijns op haar gezicht, ze draaide zich daarna om en liep richting haar huis. Ze haalde haar sleutel uit haar jaszak en draaide de voordeur open, ze had moeite om haar grijns te verbergen en liep toen ook met een kleine grijns haar huis binnen waarna ze de deur achter haar dicht deed. Ze hoopte dat ze hem stiekem ooit nog tegen zou komen. Ze had de komende dagen vrij, veel zou ze toch niet gaan doen.

Dustin Stone
Hij was alsnog welkom om toch een keertje langs te komen om wat te drinken. Het idee stond hem wel aan, maar om andere redenen. Ze ging proberen om niet te verdwalen kreeg hij nog te horen, waardoor hij zelf toch even kort moest lachen. Hij wachtte tot ze bij een voordeur stond, die open deed, naar binnen ging en de deur weer dicht deed. Nu wist hij zeker dat hij haar heelhuids thuis had gebracht.
Hij draaide zich zelf weer om en begon terug te lopen. Eigenlijk had hij geen eigen huis. Hij had er niets aan en bedrijven waar mensen werkten zouden waarschijnlijk gaan afvragen waarom hij zo weinig stroom, gas en water gebruikte. En dan konden van die vervelende onderzoeken komen. Dat was wel het laatste waar hij zin in had.

Gabriella Burrell

Gauw draaide ze de deur weer op slot, sloot alle gordijnen en pleurde de rest van de spullen op de bank. Ze was mentaal even helemaal op en het was duidelijk tijd om lekker naar bed te gaan. Gauw kleedde ze zich om en dook haar bed in, helaas viel ze niet meteen in slaap zoals gewoonlijk. Ze begon te draaien en te zuchten, ze wist maar niet hoe ze moest liggen. Uiteindelijk besloot ze maar op haar rug te gaan liggen en staarde naar het plafond. Terwijl ze in gedachte zonk, zonk ze ook meteen in een vrij diepe slaap.
De volgende ochtend schrok ze wakker, ze schoot overeind en ging even met een hand door haar haar. Ze had een rare droom, maar enkele delen kon ze zich herinneren. Ze schudde haar hoofd, het was maar een droom joh. Zoals elke morgen deed ze haar routine; douchen, omkleden, eten en uiteindelijk klaarmaken om een dagje helemaal niks te doen. Ze pakte haar tas en gooide deze over haar schouder terwijl ze de voordeur open deed, deze achter haar op slot draaide en richting de supermarkt langs haar huisje liep.

Dustin Stone
Hij was de hele nacht wakker gebleven, zoals alle voorgaande nachten. Hij had geen slaap nodig. Hij was uiteindelijk weer naar een van de hoge daken gegaan. Hij bevond zich graag hoog op een dak, in een boom of iets anders. Als hij maar van bovenaf kon meekijken naar wat er beneden gebeurde. Hij wist niet waarom, maar om een of andere reden die hij zelf niet goed wist hield hij het huis van Gabriella in de gaten.
Ergens had het hem niets moeten uitmaken wat er verder met haar zou gebeuren. Wie weet zou hij over enkele dagen, weken of maanden zelfs haar bloed drinken als ze weer 's nachts in de achterbuurt ronddwaalt. Maar op dit moment leek hij haar nogal te willen beschermen.

Rahl Khan

Hij was gespannen toen Keanan zo tegen Aimee tekeer ging, hij verwachtte dat zijn vriendin nu ook wel heftig op Keanan terug zou reageren, maar ze hield zich heel erg netjes, waar hij behoorlijk blij en trots op was. Alleen haar laatste woorden waren niet echt gepast. Zonder iets tegen haar terug te zeggen, liet hij haar weggaan. Daarna focuste hij zich weer op Keanan.
“Weet je, ik vraag dit niet voor mezelf, maar voor mijn werk. Keanan, als ik het niet doe, komen er andere wolven naar jouw huis en dan nemen ze je hardhandig mee. Ze denken dan niet meer aan Julietta, die laten ze hier gewoon stikken. Ik heb gevraagd of ik met jou mocht praten, dan kunnen we dit op een rustige en normale manier oplossen. Voor mij is het ook van belang dat Julietta veilig is, ze is familie van me, Keanan.” Vertelde Rahl nu weer rustig en beheerst, hij kon het heus wel, gewoon rustig blijven. Soms wilde hij het gewoon niet.

Huis van Keanan.

Keanan Dawnroad

Voor het eerst sinds tijden had hij ontzettend veel moeite om zich in te houden tegenover een soortgenoot. Aimee maakte hem woedend, het was aan zijn blik te zien. Haar laatste woorden deden hem ook nog eens pijn. Hij probeerde het niet te laten merken, maar ze raakte hem daar hard mee. Ze liep weg, Keanan zei niets, deed niets, al kookte hij van binnen. Hij hoorde wat Rahl te zeggen had, daardoor gromde hij zacht. ‘Kom binnen,’ zei hij daarna, aangezien hij dit niet buiten wilde bespreken. Hij verraadde zijn soortgenoten, iets wat ze hem altijd kwalijk zouden nemen. Hij was woedend, het was aan zijn hele houding te zien. Die verschrikkelijke wolven. ‘Rahl, eigenlijk vind ik dat je op moet rotten met dat werk van je. Ik heb genoeg gedaan, je mag blij zijn dat ik Aimee wil helpen, maar ik word meegesleurd in een wereld waar ik uit wilde stappen. Jij bent niet de enige met verplichtingen tegenover je soortgenoten, dat moet je niet vergeten. Het kan mij niet schelen dat ze iets willen weten over Aiden, als ik iets over hem zeg, kan het maar zo zijn dat ik morgen omgelegd word. Hij heeft veel aanhang, moet je weten. Bovendien is het ook nog eens mijn tweelingbroer. Het is niet zo makkelijk om hem te verlinken aan onze aartsvijanden,’ beet hij Rahl toe. De dorst maakte hem niet vrolijker, bovendien had Aiden toch echt wel invloed op hem. Hij wreef langs zijn voorhoofd, hier kwam hij niet makkelijk vanaf. ‘Ik ga wel mee naar die vriendjes van je, dan kan ik met ze praten. Maar als Julietta in de tussentijd iets overkomt, of die wolven van jou haar iets aandoen, maak ik je af en Aimee er bij,’ zei hij, dreigend, maar het was al heel wat dat hij toch iets mee wilde werken. Hij was in een paar dagen tijd heel erg veranderd, nu al.

Huis van Keanan

Gabriella Burrell

Voorzichtig duwde ze de deur van de supermarkt open en werd meteen begroet door de vrouw achter de kassa, haar buurvrouw. Ze glimlachte licht en stak haar haren even op een staart aangezien ze in de weg hingen voor haar gezicht, enkele plukken die er niet bij konden hingen nog los. Met haar hoofd vol vragen en gedachtes strompelde ze wat door het winkeltje terwijl ze haar mandje vulde. Haar droom liet beelden zien, soort gelijk aan wat ze gisterenavond meemaakte maar met een hele twist erin. Ze fronste een keer terwijl ze een soort koffie aan het uitzoeken was, ze vond het allemaal maar raar. Helaas kon ze het niet uit haar hoofd zetten, ze wou graag meer weten over Dustin. Iets hield haar tegen, verward schudde haar hoofd en hurkte neer om bij de onderste plank te kijken. Ze liet een zachtjes een zucht terwijl ze met haar kin op haar hand steunde, het beste was om er niet aan te denken.

Dustin Stone
Hij had gezien hoe ze het winkeltje klein stukje van haar huis vandaan binnen liep. Daarna vroeg hij zich af waarom hij haar nog in de gaten hield. Hij had gisteren er voor gezorgd dat ze heelhuids thuis kwam, en daar moest het eigenlijk ook bij blijven. Hij wilde geen stalker worden. Dat eindigde toch altijd in een maaltijd, voor hem dan. Hij zou zichzelf alleen maar gekker maken als hij haar in de gaten bleef houden, terwijl hij altijd alleen later in de avond bloed drinkt.
Hij stond op en liep een keer naar rechts en een keer naar links. Hij probeerde zichzelf nog over te halen om te blijven waar hij zat, maar dat werkte niet zo goed. Een korte grom verliet zijn keel toen zijn lichaam daadwerkelijk naar een lager gelegen dak liep en zo ging hij steeds naar een nog lager dak, totdat hij op de grond kon springen zonder dat mensen in paniek zouden schieten.
Hij bleef eerst nog naar het winkeltje staren, voordat hij toch de straat overstak. Hij was al lang niet meer in een winkel geweest. Hij wist niet eens hoe lang al niet meer. Hij legde zijn hand op de deur, duwde de deur open en schrok lichtjes toen een belletje rinkelde. Hij knikte even vriendelijk naar de vrouw achter de kassa en daarna liep hij naar de rij toe waar hij Gabriella zag zitten. Haar geur herkende hij nog na gisteravond, waardoor hij makkelijk wist naar welke rij hij moest lopen. 'Keuzes maken is lastig, of niet?' vroeg hij met een kleine, plagende grijns op zijn gezicht.

Binnen in klein winkeltje

Aimee McCharty

Ze was weggelopen, van hen beiden. Eikel dat het was, ze wilde dit toch helemaal niet? Ze probeerde haar best er voor te doen, maar het was zo ontzettend moeilijk. Ze dwaalde door de straten van de grote stad heen, niet wetend waarheen. 'Ga weg.' Gromde ze, voordat Aiden iets had kunnen zeggen. Had ze weer zijn dwang doorbroken? Had ze het nu al voor er elkaar? Aiden keek haar onschuldig en vragend aan om vervolgens haar halt te laten houden. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg hij vriendelijk, het was bijna onmogelijk te begrijpen op dit moment dat hij normaal gezien ook zo anders kon zijn. Verward keek ze hem aan, vanwege zijn vriendelijkheid, terwijl iedereen haar toch echt waarschuwde voor hem. 'Ik wil alleen zijn, het is beter als je me met rust laat.' Normaal reageerde ze heel fel op hem, maar door die dwang was alles anders. Gelukkig, ze had de dwang nog niet doorbroken. 'Wat is er aan de hand dan, kan ik je ermee helpen?' Ineens stond hij zo dichtbij, zijn koude vingers voelde ze langs haar wang strijken. Gelijk zette ze een stap terug, dit maakte het niet bepaald beter. 'Ze zeggen dat je slecht ben, dat ik uit je buurt moet blijven, ik begrijp het niet.' Eigenlijk wist ze niet eens waarom ze dit eerlijk tegen hem zei, het gebeurde gewoon. 'Dat dacht ik al, luister eens Aimee.' Hij zette weer die stap naar voren. 'Er zijn nou eenmaal anderen waarmee ik in het verleden dingen heb meegemaakt, er zijn dingen gebeurd waar ze me voor haten. En ze proberen nog al die tijd om mij terug te pakken, op allerlei manieren. ' Doordringend keek hij haar aan, zijn heldere blauwe ogen boorden in die van haar. 'Je moet ze niet geloven, ze doen er alles aan op mij kapot te maken. Jij weet toch dat ik niet zo ben?' Aimee kreeg er geen woord meer uit, wat was er toch in godsnaam aan de hand. 'Maar goed, ik snap dat het lastig voor je is, maar vertrouw me nou maar.' Hij drukte een kus op haar voorhoofd en verdween zo vliegensvlug, net of hij er nooit gestaan had. Aan de grond genageld bleef ze staan, dit had het alleen maar nog meer verwarrend gemaakt.

Op straat.

Gabriella Burrell

Al snel zat ze te twijfelen tussen 2 soorten koffie, ze werd even uit haar gedachtes gehaald door het belletje van de deur. Ze haalde even een wenkbrauw op maar richtte zich al snel op de verpakkingen, ze besloot maar om ze allebei te nemen. Vlak daarna hoorde ze iemand tegen haar praten, nog een beetje half slaperig reageerde ze erop. "Yup, daarom kies ik ze allebei." zei ze vrij kalm. Ze stopte de koffie verpakkingen in haar mandje en fronste daarna diep, het kwam pas laat binnen dat die stem vrij bekend was. Gauw stond ze op en draaide ze zich om, ze stond vrijwel direct tegenover hem waardoor ze even haar wenkbrauwen optrok maar daarna een grijns liet zien. "Ik dacht al dat ik die stem herkende." zei ze zachtjes lachend en greens nog een beetje na. Ze liep verder door de rij om ondertussen her en der wat eten te pakken van de schappen terwijl ze een keer achterom keek. "En wat is jouw excuus om hier te komen? Ik heb je hier echter niet eerder gezien." zei ze met een plagende grijns.

Dustin Stone
Terwijl Gabriella nog bezig was met de koffie, voelde hij zijn broekzak even na of hij nog wat geld in zijn zakken had zitten. Dan kon hij een excuus bedenken, als hij iets tegen kwam dat hij misschien nog wel eens naar binnen kon werken. Gabriella gaf toe dat ze niet kon kiezen en daarom beide koffies pakte. Daarna leek ze te beseffen dat ze tegen hem geantwoord had, waardoor ze snel weer recht stond en hij zag ook al snel weer een grijns op het gezicht van Gabriella.
'Ben ik zo berucht al?' vroeg hij plagend toen Gabriella al zijn stem leek te herkennen. Hij volgde haar toen ze verder door de rij heen liep en hij zag wat ze allemaal pakte. Hij kreeg het er bijna warm van, voor zo ver dat mogelijk was. Hij was dan ook vergeten hoe veel een mens ongeveer nodig had om te overleven. Dat zag hij natuurlijk niet dagelijks en kreeg hij ook niet bij zijn 'maaltijden' er bij vermeld hoeveel dat mens op dat moment naar binnen gewerkt had.
Hij schrok lichtjes op uit zijn gedachten toen gevraagd werd waarom hij hier was. Ja, dat was een goeie vraag. Hij had zich nog geen excuus kunnen bedenken. 'Ben jij hier dan uren per dag te vinden?' vroeg hij aan Gabriella, aangezien ze zei dat ze hem hier nog niet eerder gezien had. 'Of mag jij al met de camerabeelden spelen?' voegde hij er nog een vraag aan toe met een kleine grijns op zijn gezicht. Eigenlijk probeerde hij van de vraag af te komen waarom hij hier eigenlijk was. Dat antwoord moest hij nog even verzinnen.

Binnen in klein winkeltje

-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.forum?t=15