Vampiers enzooo

Aimee McCharty

Zacht vroeg hij aan haar of het ook wel goed met haar ging. 'Ja met mij gaat het wel, denk ik...' Ze slikte en bestudeerde kort de wond op haar buik die nog niet helemaal genezen was. Op de achtergrond hoorde ze hem nog iets zeggen, direct vroeg ze zich af bij wie hij was. Er kwam zelfs een stukje jaloezie boven, wat natuurlijk niet fair was, direct probeerde ze dat gevoel weg te stoppen. Haar knieën trok ze op haar en haar kin legde op haar knieën, de telefoon hield ze tegen haar oor gedrukt. Doordat ze vandaag al twee keer gewond geraakt is was de drang naar bloed zo ontzettend groot. Even sloot ze haar ogen en slikte. 'Ik heb Keanan neergestoken, hij heeft bloed nodig want hij geneest niet.' Weer die steek van schuldgevoelens schoot door haar heen. 'Hij probeerde me te helpen, maar ik kon mezelf niet inhouden, het ging gewoon niet. Het voelde net of iets of iemand mijn lichaam overnam, ik er helemaal niets meer over te zeggen had.' De frustratie en wanhoop was duidelijk hoorbaar. Haar ogen werden vochtig, ze werd werkelijk overspoeld met verschillende emoties. Nu pas besefte ze hoe ze hem nodig had, hoe fijn het was om zijn stem te horen en hoe oneerlijk ze het vond dat ze niet in zijn buurt kon zijn. 'Maar ik heb haar niets gedaan, gelukkig. Als goed is zijn ze thuis. Hij was niet in staat jou te bellen, vandaar dat ik jou bel, met zijn telefoon.' Legde ze hem uit. Met haar vingers gleed ze over de plek van de wond die ondertussen volledig genezen was. Wel voelde ze zich ontzettend zwak.

Olyvia Middleton

Ze lachte zacht toen hij haar complimenteerde over haar woorden. Haar oren stonden scherp toen ze een geluid hoorde, het was zijn mobiel en ze knikte een keer als teken dat ze het niet erg vond dat hij de telefoon opnam. Het was die Keanan zoals ze kon hoorden dat ie zei maar al snel merkte ze dat het iets anders was, ze hoorde gewoon hoe zijn hartslag omsloeg. Duidelijk te merken dat het Aimee was maar het ging ook over Keanan. Ze knikte nog een keer toen hij zei dat de plicht riep, ze zei verder niks om het gesprek niet te verstoren. Ze trok echter een wenkbrauw op toen hij knipoogde, ze moest er even om lachen. Haar blik ging dan weer naar haar topje. "Eerst maar naar huis gaan en douchen, kan zo niet onopvallend over straat.." zei ze mompelend tegen zichzelf. De nieuwsgierigheid om Rahl te volgen was er duidelijk maar ze moest in haar achterhoofd houden dat ze die Keanan helemaal niet kende en ze zich gewoon niet in de situatie moest wikkelen. Met vluchtige stappen liep ze terug naar haar appartement, eenmaal binnen gooide ze gauw haar kleren in de was. Als ze het niet schoon kreeg gooide ze het wel weg, geen probleem. Ze stapte de douche in en al snel was ze er ook weer uit, ze hoefde zich alleen af te spoelen. Ze trok wat schone kleding aan en wikkelde haar haar in een handdoek terwijl ze op de bank plofte en het blaadje bestudeerde die ze van Rahl kreeg. Uiteindelijk haalde ze haar laptop erbij om wat meer te weten te komen.

Rahl Khan

Ze dacht dat het met haar wel ging en hij knikte even, al kon ze dat natuurlijk niet horen door de telefoon. Hij maakte snelheid en raasde door de stad, over de daken en muren. Ze ging verder met praten. Hij wilde helemaal niet ophangen. Ze had Keanan neergestoken. “Waarom?” Vroeg hij zacht, al voor ze begon te vertellen. Dit was niet de bedoeling geweest, ook niet die van haar waarschijnlijk Hij had bloed nodig want hij genas niet. Daardoor vloekte Rahl even, hij was bijna bij het huis van Keanan. “Ik zal wel wat voor hem meenemen.” Sprak hij met een diepe zucht. Hij had nog nooit zoveel mensen ontvoerd dan nu in deze periode. Hij rende weer terug, zijn ademhaling was wat zwaarder dan normaal door het praten en rennen tegelijk. Keanan had Aimee proberen te helpen, maar ze kon zichzelf niet inhouden. “Je had hem willen vermoorden…” Fluisterde hij nu tegen haar. “Gelukkig heb je het besef weer terug… ik help Keanan wel, ik ben blij dat je Julietta heel hebt kunnen houden.” Zei hij tegen haar. Hij viel een huis binnen en klemde de telefoon nu tussen zijn hoofd en zijn schouder. “Voel je je schuldig?” Vroeg hij nu aan Aimee. Ze klonk gefrustreerd en wat wanhopig, maar dat betekende nog niet dat ze zich ook schuldig voelde. Hij sleurde een man met zich mee, hij overviel hem terwijl hij aan het eten was. De man was groot en bezat dus ook nog eens veel bloed. Hij begon lastig te doen en Rahl tegen te werken. Hij vloekte opnieuw en sloeg de man met een gerichte klap knock-out. “Zoek wat te drinken, Aimee, als je zwak bent, kun je helemaal niets tegen Aiden beginnen en je moet je zelf niet laten uitdrogen of verhongeren.” Zijn stem klonk zorgzaam. Hij bonkte weer terug over de daken heen, mensen zouden wel denken. Hij sleepte het lichaam achter zich aan en sleurde het het huis van Keanan binnen. Hij gooide de man voor hem neer en trok meteen Julietta bij hem vandaan. Ze had net het shirt van Keanan beetgehad en bekeek misselijk de wond, misschien was het wel beter dat Rahl haar met zich meenam. Dan hoefde ze daar niet al te lang naar te kijken. Ze haalde diep adem en nam in de keuken een glaasje water. Rahl keek naar Keanan en zorgde ervoor dat Julietta niets te zien kreeg. Het mobieltje had hij nog steeds bij zijn oor om met Aimee te praten. Op het papier wat hij aan iedereen had gegeven met de namen, werd langzaam weer een naam weggestreept, dat was de man die hij aan Keanan had gegeven.

Keanan Dawnroad

Toen de deur opeens open ging vloog hij overeind, al zakte hij al heel snel kreunend in elkaar, het was Rahl maar. De geur van mensenbloed verspreidde zich door zijn huis, daardoor werd de dorst alleen nog maar erger. De man werd voor hem neergegooid, Rahl trok Julietta al mee. Keanan had niet eens de energie meer om iets te zeggen, hij stortte zich half op het lichaam en hij boorden zijn tanden in de hals van de man. Hij was ontzettend gretig, maar het was ook wel duidelijk te zien dat hij heel zwak was. Toen het lichaam leeg was, liet hij zich er naast op de grond zakken. Hij sloot zijn ogen en hij ademde langzaam in. Waar was hij in vredesnaam mee bezig? Hij realiseerde zich heel goed dat hij zichzelf hiermee in moeilijkheden bracht, maar hij wilde Aimee wel helpen. Het was gewoon beter voor iedereen, het moest maar. Hij voelde dat de wond begon te genezen, al deed het nog steeds pijn en zou het nog even duren voor het helemaal weg was.

Aimee McCharty

Ze hoorde de wind suizen langs de telefoon, hij was duidelijk aan het rennen. Hij vroeg haar waarom ze hem had neergestoken. 'Omdat..'  Begon ze zacht. 'Omdat hij me tegen hield, ik mijn zin niet kreeg en de wil om naar haar toe te gaan veelte groot was. Ik had mijn lichaam niet meer in de hand. Ik wilde het niet doen, maar kon het niet tegen houden.' Probeerde ze hem uit te leggen, ze wilde het hem zo duidelijk mogelijk uitleggen al lukte dat haar niet echt. 'Ja.'  Antwoordde ze resoluut op zijn vraag of ze zich schuldig voelde. 'Ik voel me ontzettend schuldig, het was niet mijn bedoeling om hem pijn te doen.'  Fluisterde ze zacht. Met haar vrije hand speelde ze met wat blaadje op de grond en een zucht ontsnapte. Ze hoorde hem vloeken en ze fronste. 'Wat is er aan de hand, wat doe je?'  Vroeg ze niet begrijpend, bezorgd na het aanhoren van al het kabaal op de achtergrond. Was hij al bezig om iemand te vinden voor Keanan? Hij zei dat ze maar wat te drinken moest zoeken, dat ze dan al helemaal niets kon beginnen tegen Aiden. 'Ik drink liever nu niet, op dit moment ga ik mezelf niet in kunnen houden.'  Vertelde ze hem eerlijk. Ze was ontzettend verzwakt door wat er allemaal gebeurd was, de drang naar bloed was bijna ondraaglijk momenteel. Opnieuw fronste ze bij het horen van het kabaal allemaal. Haar vrije arm sloeg ze rond haar benen. 'Ik mis je zo ontzettend, ik wou dat je hier kon zijn, bij mij. ' Fluisterde ze zacht, breekbaar. 'Maar het kan niet, het is zo ontzettend frustrerend allemaal.' Weer kwamen die tranen opdagen, eigenwijs veegde ze die weg. Zwakte, ze haatte het.

Rahl Khan

Hij luisterde naar Aimee terwijl hij Keanan goed in de gaten hield. Ze had hem willen vermoorden doordat hij haar tegenhield en ze haar lichaam niet meer in de hand had. “Het begint echt ernstig te worden…” Mompelde hij meer in zichzelf dan tegen haar. “Ik moet Aiden gewoon uitschakelen, hij maakt jouw leven zuur en ook het mijne… Zelfs dat van Julietta en Keanan.” Hij sloot zijn ogen even en was nog even vastberaden om Aiden te doden dan hiervoor. Gelukkig voelde ze zich schuldig. Dat was mooi, dan was ze nu weer even zichzelf. Ze wilde weten wat er aan de hand was en hij grijnsde daardoor even. “Een mens regelen voor Keanan.” Sprak hij tegen haar. “Hij werkte alleen niet zo goed mee. Ach, hij is nu toch al dood.” Klonk zijn stem wat onverschillig. Aimee dronk nu liever niet. “Het wordt alleen maar erger, lieve Aimee…” Fluisterde hij nu tegen haar. Hij leunde tegen de muur aan en glimlachte een beetje naar Keanan die zich weer wat beter begon te voelen. Ineens fluisterde ze tegen hem dat ze hem miste. Daardoor keek hij naar de grond en haalde hij diep adem. “Ik zou zo naar je toekomen… maar ik weet nu dat ik niet in jouw buurt kan zijn. Ik wil je graag helpen, Aimee, ik wil graag bij je zijn en je steunen in alles wat je doet.” Hij slikte even en merkte dat ze aan de andere kant van de lijn het moeilijk had. “Het komt allemaal goed, liefje, ik hou van je….” Zijn stem klonk heel erg zacht en liefdevol.
Hij keek even achterom naar Julietta en daarna naar Keanan, ze moest nog heel even wachten, Keanan was bijna weer zo ver om weer bij haar te zijn. Het levenloze lichaam moest natuurlijk ook nog weg… Waarschijnlijk was dat weer zijn taak.

Keanan Dawnroad

Hij keek even naar Rahl, daarna kwam hij wat moeizaam overeind. Hij had het gesprek zo’n beetje kunnen volgen. ‘Als jij hier bij Julietta blijft en haar geen seconde alleen laat, ga ik naar Aimee toe om met haar te jagen…’ zei hij, hij klonk nog wat zwak, maar tegen de tijd dat hij bij Aimee was zou dat wel over zijn. ‘Ik heb ook liever niet dat ze alleen gaat. Ik ga wel mee…’ zei hij nog. ‘Zeg maar tegen haar dat ik er aan kom, ik ruim deze zooi wel op,’ zei hij nog, terwijl hij het lichaam vastgreep en die meenam naar buiten. Binnen vrij korte tijd had hij het lichaam gedumpt en liep hij weer terug naar huis. Hij fatsoeneerde zijn kleding een beetje, er lag geen druppel bloed op de grond, dat scheelde weer. Hij was vrij netjes. Hij liep naar Rahl en Julietta toe, hij pakte haar vast en hij drukte opnieuw meer dan gretig zijn lippen op die van haar, hij had niet eens door dat hij zich steeds meer liet leiden door het verlangen naar haar. Hij liet haar wel weer heel snel los, want hij wilde weten of Rahl hierbleef, zodat hij naar Aimee toe kon.

Aimee McCharty

'Nee alsjeblieft, doe het niet. We verzinnen we wel iets, maar probeer het alsjeblieft niet alleen te doen.'  Reageerde ze direct toen hij zei dat Aiden gewoon moest uitschakelen. Aiden was ontzettend sterk en waarschijnlijk zou dat uitschakelen helemaal niet zo gemakkelijk zijn als het klonk. Hij had een mens geregeld, maar die was al dood. 'Knapt Keanan al iets op?'  Vroeg ze bezorgd, door haar had hij zoveel pijn. Het zou alleen maar erger worden. 'Dat weet ik ook wel, maar ik wil gewoon niet weer mezelf verliezen.' Wanneer ze een mens zou vinden, het bloed zou proeven, dan zou ze niet meer kunnen stoppen, waarschijnlijk zou het niet bij een mens blijven. Graag zou hij naar toekomen, maar hij wist dat hij nu niet in haar buurt kon zijn, hij wilde haar graag helpen, steunen in alles. Hij hield van haar, het zou allemaal goed komen. Die woorden gaven haar een heerlijk warm gevoel en een glimlach sierde haar gezicht. 'Ik hoop het, ik hou ook van jou Rahl.'  Haar hoofd tilde ze op en de realiteit gaf haar weer een klap in haar gezicht, ze kon gewoon niet bij hem zijn.

Rahl Khan

“Ik weet het nog niet, maar als ik hem op mijn pad tegenkom….” Hij gromde even luid en kneep zijn hand samen. Ze vroeg bezorgd aan hem of Keanan al wat opknapte. “Ja, hij heeft alleen nog meer bloed nodig, hij wil graag samen met je gaan jagen. Dan kan je jezelf niet verliezen. Misschien kan hij je leren hoe het is om dierenbloed te drinken. Ik blijf bij Julietta.” Hij keek even op naar Keanan en knikte wanneer hij wilde dat hij het meisje geen seconde alleen zou laten. “Je kunt niet naar haar toe want ik ben hier…” Zijn stem stief weg, het was vreselijk om te zeggen. Hij was bij Julietta dus Aimee kon haar met geen vinger aanraken. Ze hield ook van hem en daardoor glimlachte hij een beetje. “Keanan komt naar je toe. Hij helpt je.” Zei Rahl nu zacht tegen Aimee, hij wilde nog lang niet ophangen, hij wilde nog uren met haar bellen. Hij keek met een glimlach toe hoe Keanan Julietta zoende. Het was lief om te zien. Julietta leek zelfs even van de zoen te duizelen. Keanan keek naar hem en hij knikte. “Ik blijf echt bij haar. Ik laat haar niet alleen, Keanan.”

Keanan Dawnroad

De laatste bevestiging van Rahl was genoeg. ‘Ik vertrouw je Rahl. Dat betekend nogal wat. Ik zou mijn leven voor je op het spel zetten,’ zei hij tegen hem. Als hij iemand eenmaal vertrouwde, was dat meteen heel serieus. Echt serieus. Hij keek nog even met een glimlach naar Julietta, daarna rende hij naar buiten. Hij had nog wat pijn, maar het was al veel beter te doen. Hij was zo bij Aimee, hij klopte aan op de deur, maar die opende hij meteen al om naar binnen te gaan. ‘Ik ben er,’ riep hij door het huis. ‘En ik voel mij prima,’ voegde hij er aan toe, omdat hij wist dat ze zich schuldig voelde. Dat was ook goed, maar hij wilde niet dat het al te erg was, waarschijnlijk voelde ze zich echt wel schuldig genoeg.

Ze was verder het bos ingegaan, ghehe.

Aimee McCharty

'We verzinnen er wel iets op, maar hoe dan ook hij gaat hier voor boeten, maar probeer het niet alleen, alsjeblieft.'  Ze speelde met een lok haar en een zucht liet ze gaan. Dierenbloed, het leek haar echt walgelijk, het leek haar niet dat het ooit echt de behoefte kon voldoen, zou de dorst niet nog aanwezig blijven? Keanan zou dus deze kant op komen, ze zouden gaan jagen. 'Dat is fijn.' Beaamde ze, bloed had ze echt nodig nu. Die kant kon ze niet opkomen, hij was daar en ze kon niet in zijn buurt komen. Een geïrriteerde geluid ontsnapte tussen haar lippen vandaan, waarom kon ze zich er niet gewoon over heen zetten. De invloed van Aiden op haar was te sterk. Keanan zou haar kant op komen, haar helpen. Een kreun ontsnapte toen ze opstond, haar lichaam deed zeer, ook al was ze genezen. Deze dag had ze gewoon teveel geleden en nog geen bloed gedronken, dat was het probleem. Met haar schouder leunde ze nu tegen de boom aan. 'Oke, gelukkig.'  Als Aiden haar nu zou vinden had ze echt een probleem, waarschijnlijk zou hij furieus zijn en nu kon ze niks tegen hem beginnen. Niet veel later stond Keanan tegen over haar, hij voelde zich prima en dat zorgde voor een glimlach op haar gezicht. 'Gelukkig maar.' Reageerde ze op Keanan. 'Ik ga ophangen, Keanan is hier.. Ik hou van je Rahl, ik hoop dat dit alles snel achter de rug is.' Met die woorden hing ze vervolgens op en gaf Keanan zijn telefoon terug. 'Moet ik echt dierenbloed gaan drinken?'

Ook best xd

Keanan Dawnroad

Ze gaf hem zijn telefoon terug, hij grijnsde. ‘Oh, die was ik helemaal vergeten,’ zei hij. ‘Bedankt dat je Rahl hebt gebeld,’ zei hij daarna. Ze vroeg of ze echt dierenbloed moest gaan drinken, waardoor hij nog eens grijnsde. ‘Ik vind het ook afschuwelijk. Waarschijnlijk denk je dat het niet vult, dat is niet helemaal waar. Voor mij is het niet voldoende. Ik heb mezelf volledig in de hand, maar ik weet dan ook meestal precies wat ik kan hebben…. Alleen Julietta….’ Zei hij, en hij dacht aan wat er steeds gebeurde. Hij wilde steeds verder met haar gaan, terwijl hij wist dat het te gevaarlijk was, dat hij het nog niet aankon. ‘Ze maakt het iets gevaarlijker. Maar ik kan zo goed in haar buurt zijn omdat ik weet hoe ik met mijn gevoelens om moet gaan en omdat ik zorg dat ik regelmatig drink,’ legde hij haar uit, hij wilde zijn problemen niet met haar bespreken, dat was niet de bedoeling. ‘Ik hou het niet vol om alleen dierenbloed te drinken, maar door te jagen op dieren, zorg je ervoor dat je instincten krijgen wat ze willen en dat het gevoel van het willen moorden minder wordt. Alleen het bloed vult niet geweldig. Daarom probeer ik de ene dag alleen maar op dieren te jagen, zodat ik echt het gevoel van jagen heb. De andere dag drink ik het bloed van mensen. Ik grijp niet zomaar iemand, nooit. Hoe dorstig ik ook ben. Ik wil het zelf in de hand hebben. Zelfs toen ik verging van de dorst omdat ik bij Julietta moest blijven, greep ik niet meteen het mens dat Rahl bracht. Ik wil het altijd in de hand hebben, ik geef mij nooit volledig over aan het gevoel,’ legde hij haar uit. ‘Het is pijnlijk, af en toe, zeker als ik zo veel bij haar in de buurt ben, maar het is het waard,’ zei hij glimlachend. ‘Ik wil dat je precies hetzelfde ritme aanhoudt als ik doe. We jagen samen, tot ik denk dat het goed gaat. De ene dag dieren, andere dag mensen, maar wel iemand van de lijst, natuurlijk. Ik wil ook letten op de manier waarop je jaagt. De mensen die we pakken, hebben fouten dingen gedaan. Maar wij doen dat net zo goed en wij sterven ook niet. Die mensen wel. Dat moeten we niet zien als iets van plezier. Het doden van dieren doen we voor plezier, het doden van mensen omdat we moeten overleven. Dat houden we strikt gescheiden,’ maakte hij haar duidelijk.

Rahl Khan

Hij moest het niet alleen gaan proberen en daardoor zuchtte hij even. “Weet ik.” Hij wist dondersgoed dat ze gelijk had, dat ze echt helemaal gelijk had, maar dat accepteren vond hij af en toe nog wel heel erg moeilijk. Ze vond het fijn dat Keanan haar kant op kwam. Rahl glimlachte heel even wanneer Keanan aangaf dat hij hem vertrouwde, dat was een heel erg goed teken en hij zou zijn best doen om dat vertrouwen ook echt niet te schaden. “Bedankt, Keanan.” Zei hij daarom ook even tegen de man. Hij hoorde Aimee zacht kreunen, maar er leek verder niets aan de hand te zijn. Hij kreeg te horen dat Keanan was gearriveerd, ze hield van hem en ze hoopte dat alles snel achter de rug was. “Ik zou wel urenlang met je willen praten… Succes met het jagen, ik hou ook van jou.” Fluisterde hij haar toe. Daarna hing hij op. Hij staarde een tijdje naar zijn telefoon en stopte die daarna weg. Hij keek nu op naar Julietta met een glimlach. “Je zult vast honger hebben.” Zei hij zacht, ze knikte een beetje. “Kom, ga maar lekker tv kijken, ik maak wel wat lekkers klaar. Ik vind koken leuk.” Zei hij met een glimlach tegen haar. Ze keek hem dankbaar aan. Rahl gedroeg zich alsof hij haar grote broer was, maar desalniettemin vond ze het fijn dat hij zo goed voor haar zorgde en voor haar klaarstond.

Aimee McCharty

Rahl zei dat hij ook van hield, dat hij wel urenlang met haar kon praten, ook wenste hij haar succes met jagen. 'Geen probleem.' Reageerde ze op Keanan met een kleine glimlach. Hij grijnsde om haar opmerking en beaamde het dierenbloed afschuwelijk te vinden. Het vult wel, maar het was gewoon niet genoeg. Ze knikte begrijpend toen hij over Julietta begon. 'Ik vind het echt ontzettend knap van je. Het is wel duidelijk dat je ontzettend veel van haar houd, dat je dit alles doorstaat voor haar.' Het was in haar stem te horen dat ze respect voor hem had. Door op dieren te jagen krijgen je instincten wat ze willen, maar het was qua voldoening niet te vergelijken met het mensen bloed. Ze zouden dus het om en om doen, ene dag dieren, andere dag mensen. En natuurlijk alleen mensen van de lijst, geen onschuldige mensen. Ze zou hetzelfde ritme als hem aan moeten houden, samen gaan jagen, tot hij dacht dat het goed ging. Echter was het wel belangrijk dat ze het doden van mensen niet als plezier moest zien, dat zouden ze strikt gescheiden houden. 'Oke, ik begrijp het.' Reageerde ze vervolgens op hem. 'Duuus, waar beginnen we vandaag mee, mensen of dieren?' Haar hoofd hield ze schuin en nieuwsgierig keek ze hem aan.

Keanan Dawnroad

Ze had veel respect voor hem, dat liet hem glimlachen. ‘Dankje, het is fijn om te horen, al is het niet altijd makkelijk…’zei hij zacht. Waarschijnlijk begreep ze heel goed dat het vaak juist niet makkelijk voor hem was. Ze begreep wat de bedoeling was en ze vroeg waar ze vandaag mee zouden beginnen. ‘Wat heb je gisteren gedronken?’ was zijn vraag daarop. Hij wist eigenlijk wel zeker dat het mensenbloed was. Ondanks dat hij door zijn verwondingen zelf meer neigde naar mensenbloed, wist hij dat hij het ook wel met dierenbloed zou redden. Hij dacht even na, er waren echt nog wat belangrijke dingen die hij hierover met Rahl moest bespreken, dat mocht hij niet vergeten. ‘Dierenbloed wordt het vandaag dus. Ik grijp meestal een hert of een zwijn. Herten zijn leuker, die rennen harder weg,’ zei hij grijnzend tegen haar. ‘Jij gaat eerst, ik volg. Daarna andersom,’ legde hij haar uit.

Aimee McCharty

Hij vond het fijn om te horen, al was het niet altijd makkelijk. 'Dat begrijp ik volledig, wanneer ik in de buurt van een mens ben kan ik alleen aan hun bloed denken.' Zuchtte ze uiteindelijk. 'Mens.' Gaf ze antwoord op zijn vraag. Mens, het klonk zo ontzettend vreemd. Het idee dat ze gewoon mensen bloed dronk, dat ze er zo van genoot, walgelijk gewoon. Vandaag zouden ze dus dierenbloed drinken, meestal greep hij een hert of een zwijn. Maar herten waren leuker, die rennen harder weg. Ze grinnikte even vanwege zijn opmerking. 'Hert dus?' Zij zou eerst gaan, hij volgt, daarna andersom. 'Oke, maar ik bak er waarschijnlijk niets van..' Toch was er een kleine grijns zichtbaar op haar gezicht. 'Waarom ga jij niet eerst, als voorbeeld?'

Keanan Dawnroad

‘Hm, ik heb mijn gedachten aardig onder controle, soms iets minder. Ik vind het vooral heel moeilijk om haar aan te raken en om om te gaan met haar aanrakingen…’ gaf hij toe. Het was fijn om hier over te praten met iemand die het gevoel waarschijnlijk wel begreep. ‘Het is gewoon zo…. Ik heb vaker wat met mensen gedaan… maar ik heb ze nooit in leven gehouden. Bij Julietta is het anders, ik heb mezelf nu onder controle, maar als ze zo dicht bij mij is… ik weet niet of ik dat ooit kan,’ gaf hij toe. Ze mocht best weten dat het dingen waren die altijd moeilijk zouden blijven. Ze zei dat ze er waarschijnlijk niets van bakte, ze vroeg waarom hij niet eerst ging. ‘Omdat ik jou in de gaten wil houden. Als ik denk dat het niet goed gaat, ga ik zelf niet eens meer jagen, dan breng ik je naar huis en ga ik ook terug, ik drink morgen dan wel weer,’ legde hij haar uit.

Aimee McCharty

Het geen waar hij zoveel moeite mee had was om te gaan met haar aanrakingen. Hij wist ook niet of hij het ooit wel aan kon als ze zo dichtbij zou zijn. 'Vast wel, je bent sterk en je hebt jezelf goed in de hand. Het zou niet vanzelf gaan, maar dat komt wel goed joh. Echte liefde overwint alles, jullie komen daar wel uit.'  Overtuigde ze hem en glimlachte bemoedigend. 'Maar,'  Begon ze voorzichtig. 'Ik snap heel goed dat je haar mens wilt laten, maar vind je het niet lastig dat zij wel verouderd, haar uiterlijk zal veranderen terwijl jij even oud zal blijven en zij heeft niet het eeuwige leven...' Het was de waarheid, ze wilde hem er geen pijn mee doen, maar ze vroeg zich eigenlijk wel af of hij daar over na had gedacht, hoe hij daar mee om zou gaan. Zij zou eerst gaan, zodat hij haar in de gaten kon houden, wanneer het niet goed ging zou hij haar terug brengen en ging hij zelf niet meer. Begrijpend knikte, stom dat ze daar zelf niet opgekomen was. 'Natuurlijk, begrijpelijk. Zullen we dan maar gaan? Welke plek ga jij meestal heen?'

Keanan Dawnroad

Ze was er van overtuigd dat het wel goed zou komen, waardoor hij lichtjes glimlachte. ‘Ik hoop het maar,’ zei hij zacht. Hij wist het niet zo zeker. Hij wilde het graag, maar hij hield haar liever in leven. Maar hij wist heel goed hoe hij de eerste keer met Aimee gedacht had dat ze hem had willen verleiden. Hij wist dat zulk soort rare gedachten alleen maar erger zouden worden. Hij zuchtte even en hij schudde zijn hoofd. Ze begon weer tegen hem te praten, hij keek haar doordringend aan. ‘Ik weet het,’ zei hij zacht. ‘Maar ik wil haar leven niet afnemen. Ik gun dit niemand, echt niemand. Het is vreselijk en ik wil niet dat ze veranderd. Ik weet dat mijn leven vreselijk zal zijn vanaf het moment dat ze sterft, maar ik moet maar genieten van de tijd die we hebben. Ik wil er nu verder niet over nadenken,’ zei hij tegen haar. Ze vroeg waar hij meestal heen ging. ‘Die kant op. Probeer te ruiken, je merkt het vanzelf als er eentje in de buurt is…’

Aimee McCharty

Hij wist het, maar wilde haar leven niet afnemen, hij gunde dit niemand. De tijd die ze hadden samen moest hij er maar van genieten. 'Sorry, ik was alleen benieuwd hoe je er over dacht. Ik snap heel goed dat je haar dit niet aan wilt doen. ' Met haar hand ging ze door haar lange bruine haren. 'En dan zit je ook nog met mij opgescheept die dat alles terroriseert... ' Zuchtte ze. Voor hem was de tijd die ze überhaupt samen konden zijn, kort. Hij was al zolang op deze aarde, voor hem was het maar een heel klein deel van zijn bestaan. En door zulke problemen maakte het de tijd met haar alleen maar korter. Hij wees haar de weg waar ze heen moesten, ze moest proberen te ruiken, ze zou het wel merken. Wat moeizaam kwam ze in beweging, het ging allemaal niet zo gemakkelijk als normaal. Ze probeerde zich te focussen op haar reuk, om zo snel mogelijk de geur på te nemen. Toch bewoog ze zich vrij soepeltjes door het bos, vond ze vrij gemakkelijk haar weg.

Keanan Dawnroad

‘Het maakt niet uit…’zei hij zacht. Hij werd wel triest als hij er aan dacht, maar hij was al heel blij dat hij Julietta nu had. Ze maakte zijn leven zo veel dragelijker. ‘Nee, helemaal niet, Aimee. Ik weet dat ik nogal bot doe, af en toe, maar ik mag je wel hoor,’ mompelde hij. Ze liep door het bos heen, hij volgde haar wel, maar hij was duidelijk diep in gedachten. Hij dacht aan alles, alles wat er gebeurde, alles wat in zijn hoofd om ging en eigenlijk dacht hij constant aan Julietta. Hij hield zoveel van haar. Hij voelde af en toe nog een pijnscheut door zijn lichaam heen trekken, maar het was makkelijk vol te houden. Hij moest eigenlijk meer drinken, maar hij zou hierna meteen terug gaan naar Rahl en Julietta.

Aimee McCharty

Een geur drong haar neus in, het was een hert. Een tevreden grijns vormde zich rond haar lippen. Nog een keer rook ze goed, het waren er zelfs twee. Ze was tot stilstand gekomen en geamuseerd observeerde ze de twee goed gevulde herten. Het was haar instinct die precies wist wat ze moest doen. Als een waar roofdier sloop ze op haar prooi af. En echt het voelde goed, hij had gelijk. Met een grijns sprong ze op de herten af. Een van de herten wist ze te overvallen, ze greep het dier en brak zijn nek. 'Sorry hertje.' Mompelde ze. Ze wilde niet dat het dier veel pijn zou leiden, dus brak ze zijn nek. Haar tanden boorden ze in zijn hals, dronk het bloed. Direct proestte ze het uit, het was echt afschuwelijk. Met de rug van haar hand maakte ze haar mond schoon. 'Gatverdamme, hoe kan jij dit drinken, dit is echt walgelijk.' Klaagde ze en iets wat wanhopig keek ze hem aan.

Keanan Dawnroad

Toen ze eenmaal een hert gegrepen had, keek hij toe. Ze gaf aan dat ze het smerig vond en vroeg hoe hij dit ooit kon drinken. ‘Doordrinken, het went heel snel. Je moet doorzetten nu, dit zal je helpen, alles beter dan dorst. Je wilt toch hier uit komen? Dit helpt je. Ik beloof het je,’ zei hij tegen haar. Zijn blik was heel erg doordringend, maar er lag wel een glimlach op zijn gezicht. Hij wist hoe graag ze dit wilde, dus zou ze hier ook wel aan meewerken, daar had hij wel vertrouwen in. Hij keek naar het hert, hij rook de geur van het bloed. Hij vond het niet echt meer smerig, maar lekker was wel wat anders.

Aimee McCharty

Doorzetten, dat was belangrijk nu. Het zou wennen, en het zou haar helpen. Haar blik wisselde ze van het dode hert waar ze bij zat en Keanan. Natuurlijk, ze had echt dorst, maar hoe kon dit ooit voldoening geven, het was gewoon ontzettend vies. 'Oke, doorzetten dus.' Mompelde ze meer tegen zichzelf en boog opnieuw over het dier heen en boorde opnieuw haar tanden in zijn huid. Doordrinken, doordrinken, hield ze zich maar vol. Het was smerig, maar het zou haar helpen, de dorst laten afnemen en ze zou zich weer wat beter voelen. Hij had gelijk, het begon al wat te wennen, de smaak van het bloed was minder heftig aanwezig. 'Je had gelijk, uiteindelijk went het wel, al blijft het walgelijk.' Zei ze hem nadat ze was opgestaan en haar mond had afgeveegd met een kleine grijns. Haar kleding streek ze recht. De dorst was inderdaad afgenomen, maar wel in minder mate in vergelijking met mensen. Toch voelde ze zich wel wat beter, krachtiger. 'Heb ik Julietta laten schrikken omdat ik mezelf neerstak?' Vroeg ze uit het niets. 'De pijn leidde me af, daardoor kon ik mezelf inhouden, omdat mijn aandacht naar de pijn ging. Niet de beste manier voor mijzelf, maar wel een oplossing dus.' Legde ze hem. 'Maargoed, nu ben jij aan de beurt.' Een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht. Haar lange bruine lokken bond ze in een staart met het elastiekje wat zich rond haar pols bevond.

Keanan Dawnroad

Hij was blij dat ze doorging en dat ze aangaf dat hij gelijk had. ‘Ik heb gewoon meer ervaring,’ zei hij plagend tegen haar. Toen ze daarna over Julietta begon dacht hij kort na. ‘Ja, maar ze kan het wel hebben, denk ik. Ik zal haar alles wel uitleggen…’ vertelde hij. ‘Ik ben blij dat je het deed,’ zei hij zacht. Ze zei dat hij aan de beurt was, maar hij schudde zijn hoofd. ‘Ik hoef niet, het gaat wel, ik wil zo weer naar huis toe…’ zei hij zacht. Hij voelde zich niet zo geweldig, zijn lichaam deed nog pijn en hij wilde graag wat dingen met Rahl doornemen, dat had eigenlijk wel een beetje haast. ‘Als je morgen naar mij toe wilt komen, of wil dat ik naar jou kom, moet je gewoon even bellen. Anders kom ik uit mezelf. Als er iets is, bel gerust. Alleen even praten kan vaak al veel helpen, ‘ zei hij. ‘Je mag mij altijd bellen, wanneer dan ook, je stoort nooit.’ Voegde hij er nog aan toe.