Vampiers enzooo

Rahl Khan

Het was overduidelijk dat Aimee de weg helemaal kwijt was. Hij zuchtte diep en schudde langzaam zijn hoofd, wat baalde hij hiervan, niet alleen balen, hij had medelijden met haar. Ze verdiende dit niet.
“Sebas, houd je bek.” Gromde hij nu, aangezien de man de gek met hem stak. “Ze is in de war door die klote vampier.” Zijn stem klonk gefrustreerd en hij kwam dichter naar haar toe. “Als ze je loslaten, loop je dan met mij mee naar huis?” Vroeg hij aan haar, hij wilde duidelijkheid, hij wilde niet dat ze ineens wegrende.
“Argus, op dit moment kan ze geen antwoorden geven, maar ik zal met Keanan praten. Oké?” Vroeg hij nu aan zijn baas om die ook tevreden te stellen.


Wolvenplaats.

Aimee McCharty

Sebas kon zich er niet in verplaatsen, hij begreep het gewoon weg niet van Rahl, daarom reageerde hij zo, zijn haat tegen deze wezens zat te diep gegrond. 'Jij bent echt veranderd Rahl.' Klonk zijn stem afkeurend en schudde zijn hoofd. Aimee keek gespannen naar Rahl toen hij dichterbij kwam. Hij had het erover dat ze in de war was door die klote vampier. Ze begreep niet wat hij bedoelde, ze kon zich niets van een andere vampier herinneren. Glazig en nadenkend staarde ze naar de grond, ze had het lostrekken opgegeven, het werkte toch niet. Waar had hij het in godsnaam over? Ze probeerde de kleine en losse puzzelstukjes in de grote puzzel te verwerken. Ze haatte hem, was bang voor hem, maar toch reageerde ze zo fel op hem, leek hij de kilte uit haar lichaam te verjagen. De dingen die hij deed en zei kwamen niet overeen met de dingen in haar hoofd over hem. Langzaam keek ze op toen ze zijn stem hoorde. Hij wilde weten of ze met hem mee naar huis liep als ze haar loslieten. Ze zette haar opties tegenover elkaar. Of hier blijven en wegrotten in dat kleine hokje, of met hem weg hier. Naar haar idee was geen van beide ideaal, Rahl zijn aanwezigheid maakte haar alleen maar in de war, maar hier wilde ze absoluut niet blijven. Na een lange stilte knikte ze zacht. 'Oké' Voegde ze er fluisterend aan toe terwijl ze weer naar de grond keek. Argus was duidelijk niet blij met deze situatie, dat was te merken aan alles. Toch stemde hij in, eerder had hij ook op Rahl kunnen vertrouwen daarom gaf hij hem de voordeel van de twijfel. Daarnaast kon iedere simpele ziel zien dat er iets aan de hand was met Aimee, alleen al bij die verwarde en glazige blik in haar ogen. 'Oké, ik hoop snel wat van je te horen, zodat we hier een einde aan kunnen maken.' Hij doelde op Aiden.

Wolvenplaats

Rahl Khan

“Wacht maar, Sebas, tot je verliefd word, verliefd zijn is verschrikkelijk.” Zuchtte Rahl nu tegen zijn vriend en hij schudde langzaam zijn hoofd even, nee Sebas wist niet hoe het was om echt verliefd te zijn. Zijn blik gleed weer naar Aimee, ze was in de war en hij zag aan haar dat allerlei emoties de revue passeerden.
Ze dacht na over zijn voorstel, ze knikte na een lange stilte en daardoor glimlachte hij toch naar haar. “Laat haar maar los.” Zei hij tegen de twee mannen en hij pakte voorzichtig de hand van Aimee vast. Nog even keek hij naar Argus, gelukkig was het een wijs man die het leek te begrijpen. “Komt goed, bedankt.” Zei hij zacht. “Kom, Aimee, ga je mee?” Vroeg hij aan de vampier.

Wolvenplaats.

Aimee McCharty

Sebas had enkel nog wat onverstaanbaars gemompeld, hij was er niet meer op in gegaan. Nadat Rahl had gezegd dat ze haar los konden laten verdween de druk rond haar armen. Ze keek even van links naar rechts en vervolgens weer recht naar voren, naar Rahl. Met haar ogen volgde ze nauwkeurig zijn bewegingen, hij pakte haar hand voorzichtig vast waardoor ze direct weer al haar spieren aanspanden. De onrust en spanning was overduidelijk zichtbaar in haar ogen. Argus knikte enkel nog en glimlachte zwak. Aimee klemden haar kaken gespannen op elkaar, er werd haar gevraagd of ze mee ging. 'Jaja.' Klonk haar stem hees terwijl ze nog kort naar de drie vreemde wolven keek die naar haar idee veel te dicht in haar buurt stonden. Ze begreep werkelijk niets van deze situatie. Wie waren deze andere wolven? Waarom hadden ze haar meegenomen en wat moesten ze dan van haar? Weer ging haar blik naar haar hand, die in de zijne lag. Het voelde nogal ongemakkelijk. Ze stapte weg van de twee wolven die haar zonet hadden vastgegrepen, nu wilde ze ook zo snel mogelijk weg hier ook.

Wolvenplaats.

Rahl Khan

Ze spande helemaal aan wanneer hij haar hand pakte, Aiden ging hier echt voor boeten, dit ging hij hem betaald zetten, echt waar. Aimee wilde met hem mee naar buiten en met nog een knikje naar zijn vrienden en Argus liep hij naar buiten toe met nog steeds de hand van Aimee in de zijne. Eenmaal buiten keek hij even achterom en haalde opgelucht adem, daar had hij zich dan toch weer mooi onderuit geluld vond hij. Nu zocht hij in het rond. Waren Olyvia en Kyle hier nog?
“Hé, meisje, je hoeft echt niet bang voor me te zijn, ik hou van je, ik doe je echt geen pijn, dat zou ik nooit willen.” Fluisterde hij nu tegen Aimee.

Wolvenplaats, buiten.

Aimee McCharty

Haar ogen gleden door de donkere gangen heen, hij begeleidde haar gelukkig steeds verder van die vreemde wolven vandaan. Niet veel later stonden ze weer buiten, beide. Haar ogen kneep ze even tot spleetjes, haar ogen wennend aan het felle zonlicht. Het was nogal een contrast met de net zo donkere ruimte en de nu zo felle zonnestralen. Eenmaal buiten keek hij om zich heen waardoor ze gelijk weer allerlei scenario’s in haar hoofd haalde en wantrouwig werd. Was dit de juiste beslissing? Ze wist het echt niet, omdat ze zichzelf niet meer begreep. Ze begreep gewoon niet meer wat er in haar hoofd omging, het voelde of het niet haar gedachten waren, of het gewoon weg niet klopte. Fluisterend werd ze door hem toegesproken, die woorden maakten het alleen maar meer ingewikkeld en onbegrijpbaar voor haar. Ze keek weg, naar de grond terwijl ze met haar voet wat over de grond bewoog. Ze slikte, bewoog haar lippen iets van elkaar om wat te zeggen, maar toch zei ze niets. ‘Over welke vampier had jij het daarnet?’ Vroeg ze zacht in plaats van op zijn woorden in te gaan. Er werd gesproken over een vampier die haar dit had aangedaan, maar ze wist niet wie of wat hij haar dan had aangedaan. ‘Ik begrijp er niet echt iets van..’ Voegde ze er zacht, twijfelachtig aan toe. Eigenlijk was nog zacht uitgedrukt, ze begreep er namelijk helemaal niets meer van.

Wolvenplaats

Rahl Khan

Hij was bang dat ze weg zou lopen toen ze eenmaal buiten waren, maar ze vroeg over welke vampier er net gesproken werd. Wist ze het niet meer? Wist ze helemaal niet meer wat er gebeurd was?
“Aiden, de vampier die jou zo heeft gemaakt. Hij heeft je gemanipuleerd en ik weet niet wat hij precies over me gezegd hebt, maar daardoor ben je bang voor me geworden, volgens mij haat je me zelfs…” Hij zuchtte even en gleed met zijn hand door zijn haren heen.
“Ik snap dat het verwarrend voor je is, maar vanochtend hadden we het nog zo gezellig samen, daarna had je even lucht nodig, Aiden heeft je namelijk verboden om bij mij in de buurt te komen, dan krijg je pijn omdat je tegen zijn bevel in gaat.” Hij hoopte dat ze zo een beetje alle gevoelens begreep die ze had.


Wolvenplaats, buiten

Aimee McCharty

‘Aiden?’ Herhaalde ze zacht, niet begrijpend. Aiden die slecht was? In haar ogen was hij niet slecht, zou hij haar dat niet aan doen. Maar Rahl dacht daar overduidelijk anders over, volgens hem had Aiden haar gemanipuleerd. Haar hand trok ze uit de zijne en haar armen sloeg ze rond haar buik. De woorden liet ze tot haar doordringen terwijl ze glazig en afwezig naar de grond staarde. Het zou wel de chaos in haar hoofd verklaren. Maar haar gedachten waarschuwde haar juist voor Rahl, dat ze hem niet kon vertrouwen, dat ze bang voor hem moest zijn. Ze wilde het wel, maar toch was er iets waardoor ze er niet honderd procent achter stond. Hij klonk oprecht, het leek of hij de waarheid sprak. Zou iemand zo kunnen liegen? Voorzichtig zocht ze zijn blik weer op, hij sprak verder. ‘Ik kan niet geloven dat hij dat doet.’ Sprak ze eerlijk uit. Aiden had haar slechte herinneringen over hem weggenomen, ze zag hem niet langer als de slechterik. ‘Wie waren die andere wolven?’ Want ook daar begreep ze niets van. Ineens had ze daar in die cel gelegen, terwijl ze zich daarvoor in het bos had bevonden. Daar tussen waren haar herinneringen zwart, wist ze het gewoon niet meer.

Wolvenplaats, buiten.

Rahl Khan

“Ja, Aiden.” Omdat hij dacht dat ze het niet goed gehoord had, ze keek hem zo onbegrijpelijk aan. Ze trok haar hand los en hij zag hoe ze nadacht. Langzaam keek ze weer naar hem op. Ze kon niet geloven dat Aiden zoiets deed, nu was het zijn beurt om haar niet begrijpend aan te kijken, meende ze dit nu serieus?
“Hij is in en in slecht, en als je me niet gelooft, ken ik nog wel iemand anders die je de waarheid over hem kan vertellen, dat is Keanan.”Die moest ze als het goed was nog wel kennen. Ze vroeg hem naar de andere wolven. “Die horen bij mijn roedel. Ze wilden van jou weten wat Aiden allemaal van plan is, maar volgens mij weet je dat niet, of heeft hij je dat vertelt?” Zijn stem bleef heel erg vriendelijk en zacht tegen haar.

Wolvenplaats.

Aimee McCharty

Het was inderdaad Aiden, hij herhaalde nogmaals dat Aiden hier de schuldige van was. Het was voor haar echt onbegrijpelijk, ze kon het gewoon niet geloven. Nerveus als ze was zette ze een stap naar achteren, vergrote de ruimte tussen hen in. Aiden was in en in slecht. Aimee fronste moeilijk en legde haar hand op haar overvolle hoofd, dit was echt teveel informatie, informatie die ze niet kon plaatsen. Hij begon over Keanan en ze knikte zacht, die herinnerde ze zich wel. De wolven in kwestie hoorden bij zijn roedel, ze wilden meer te weten komen over Aiden zijn plannen. Weer werd die onbegrijpelijke blik in haar ogen zichtbaar, ze hoorde allemaal dingen die ze gewoon niet kon geloven. Had ze onder een steen geloof de afgelopen tijd of iets? Alles klonk haar zo onbekend in de oren. 'Ik weet niets van een plan.'  Mompelde ze zacht, eerlijk, want dat wist ze ook echt niet. Nerveus speelde ze met de punten van haar haren met haar vingers. Ze wist zich echt geen houding te geven, dit voelde zo ongemakkelijk. Zonder nog iets te zeggen begon ze te lopen, gewoon in een menselijk tempo en niet wegrennend van hem. Ze wilde hier gewoon weg. Ze streek langs haar polsen, de wonden waren ondertussen wel weer genezen maar het voelde nog steeds wat pijnlijk.

Wolvenplaats, buiten

Olyvia Middleton & Kyle Thompson

Ze bleven nog even zitten maar al snel was het duidelijk dat Rahl zich wel redde en hij wel zorgde dat Aimee in veiligheid was. Ze stonden maar weer op en volgden het gesprek zolang ze nog konden, ze liepen de andere kant op, terug naar de weg maar al snel draaiden ze beide in aanvallende positie weer om toen ze beweging opmerkte in de richting van de wolvenplaats. Olyvia's ogen veranderde van kleur en als snel stond er ook een wolf langs haar, gelukkig was het Kyle. Olyvia werd echter weer rustig aangezien ze twee bekende geuren opsnoof. "Laat maar, het zijn Rahl en Aimee." zei ze kalm tegen hem en ze liep alvast hun kant op, ze hield de omgeving in de gaten. Ze was ondertussen wel op gevaarlijk terrein. Kyle liep even achter aangezien zijn transformatie niet nodig was, maar al snel was hij weer langs haar.
"Wat moesten ze van Aimee?" zei ze op een kalme toon naar Rahl toe. Kyle was echter nog bedenkend waar hij ze van kende maar haalde al snel zijn schouders op. "Ze zijn iets van plam met Aiden, aangezien hij mensen transformeerd. Maar je moet oppassen, als hun haat heel diep zit zullen ze Keanen ook wel iets aandoen.." zei hij kalm terwijl hij z'n armen over elkaar kruistte. "Of zit ik nu fout?" zei hij zachtjes lachend.

(Rondom) De wolvenplaats.

Rahl Khan

Aimee wist niets van het plan en hij knikte even. “Dat had ik ook niet anders verwacht.” Glimlachte hij haar toe. Ze draaide zich om zonder nog maar iets tegen hem te zeggen en liep langzaam weg. Hij keek haar na, maar dit keer liet hij haar gewoon maar weggaan. De wolven konden haar nu niet meer pijn doen.
Ineens waren Kyle en Olyvia daar, hij keek ze aan, Olyvia vroeg wat e van Aimee moesten en hij zuchtte zacht. “Het gaat over Aiden, ze denken dat hij een plan heeft. Maar Aimee weet er niets vanaf. Ik denk niet dat ze Keanan kwaad zullen doen, hij doet niets fout verder.” Sprak hij met een kleine glimlach.
“Er is alleen een beetje een complicatie omdat Aimee is gemanipuleerd door Aiden, ze weet niets meer van haar gevoelens voor mij en ze raakt alleen nog maar meer in de war door mij.” Zijn stem klonk zacht en triest.

Olyvia Middleton & Kyle Thompson

Olyvia fronste maar wat, ze vond het allemaal maar vreemd. "Denk jij dat hij iets van plan is? Wij hebben maar weinig gemerkt van nieuwelingen, weten ze wel zeker dat die nieuwelingen dan van hem zijn?" vroeg ze verbaasd, door de war. Kyle plaatste zijn hand op haar schouder en fronste. "Kalm aan joh, is niet iets waar wij ons mee kunnen bemoeien. Vooral jij niet." zei hij lachend en keek dan even naar Rahl. "Dat komt nog wel goed, het is eerder ook altijd goed gekomen. Eerst maar Keanan waarschuwen/informeren, en ondertussen deze groep in de gaten houden want wie weet wat hún van plan zijn." zei hij kalm maar met gespleten ogen keek hij naar het huis.

Wolvenplaats

Aimee McCharty

Eigenlijk was ze nogal verbaasd over het feit dat hij niet meeliep, dat hij haar zonder enig woord weg liet lopen. Ze was er van uit gegaan dat hij mee zou lopen, maar dat was niet het geval. Vertwijfeld bleef ze staan en keek over haar schouder naar hem. Uit het niets stonden er twee anderen bij hem. Haar ogen trok ze tot spleetjes, maar al snel herkende ze hen. Het gesprek ving ze met gemak op. Het ging over haar, maar ook weer over Aiden. Waarom was iedereen zo in de ban van hem ineens? Was hij dan echt zo slecht en gemeen zoals beweerd werd? Traag liep ze verder, de onzekerheid straalde gewoon van haar af. Er was echt niets te bekennen van de oude Aimee. Rahl vertelde de twee exact hetzelfde als wat hij haar verteld had. Dat liet haar opnieuw twijfelen, daardoor hield ze weer halt. Had Aiden haar dan echt gemanipuleerd? Alles was zo tegenstrijdig, de dingen die gezegd werden kwamen niet overeen met de gegevens in haar hoofd. Ze wist niet meer wie ze moest geloven en wie ze nou wel of niet kon vertrouwen. Stel, Aiden had het werkelijk gedaan, dat zou wel die tegenstrijdigheid verklaren. Aimee had zich niet meer bewogen, ze was niet verder weg gelopen, maar ook niet terug, ze was volledig verzonken in haar gedachten.

Wolvenplaats.

Rahl Khan

“Ik weet het echt allemaal even niet meer, Olyvia.” Sprak hij zacht en lichtelijk vermoeid. Het deed hem veel meer dan hij verwacht had, dat Aimee zo op hem reageerde. Het was moeilijk, hij wilde zo graag dat het anders was, dat ze weer de oude was… maar hij wist niet eens of het nog wel kon, of ze weer de oude kon worden…
Kyle was heel erg positief over de hele situatie en daardoor ontspande Rahl wel een beetje. “Ja, en gauw hier weg voor ze het allemaal in de gaten krijgen dat er hier nog een vampier is.” Mompelde hij nu, hij keek om, naar het punt waarop Aimee vertrokken was. Ze stond daar nog, een stukje verderop, maar ze was er nog steeds.
“Aimee, lieverd, je mag ook met ons mee.” Sprak hij haar toe, al klonk zijn stem meer als een fluistering.

Wolvenplaats.

Aimee McCharty

Haar hand gleed naar haar hoofd, echt dit was allemaal veel te veel. Voor alles was ze op dit moment gevoelig, echt alles. In de verte rook ze mensen, zelfs alleen hun geur maakte haar op dit moment al gek. Ze slikte, schudde haar hoofd. Niet aan denken, ze moest zich even helemaal ergens anders op focussen. Of ze het nu wilde of niet, de hartslagen hoorden ze perfect in haar hoofd, het bloed hoorde ze door hun aderen stromen. Haar wijs en middelvingers legden ze tegen haar slapen aan. Ze schrok pas weer wakker door zijn stem, al was het een fluistering, ze hoorde het perfect. Haar ogen had ze weer wagenwijd open, ze kon met hen mee gaan. 'Oké, graag.' Was haar reactie, haar stem klonk zacht en kwetsbaar. Het was verstandiger om nu met hen mee te gaan, al was het ongemakkelijk en niet ideaal, anders zou ze zich niet in kunnen houden. Ze draaide zich naar hen om, zodat ze met hun mee kon lopen.

Wolvenplaats.

Olyvia Middleton & Kyle Thompson

Olyvoa zuchtte zacht, ze hield er niet van als alles zo onduidelijk was. Ze lachtte even om Kyle die haar vertelde dat ze kalm aan moest doen, terwijl hij Rahl wat probeerde te kalmeren zag zij echter Aimee op een afstandje staan. Kyle glimlachte even toen Rahl wat ontspande en ook hij draaide zijn hoofd even toen Rahl tegen Aimee sprak. "Kom laten we hier snel weggaan voordat we allemaal in de problemen komen.." zei hij kalm toen Aimee kwam aanlopen. Olyvia greep snel naar de hand van Kyle aangezien ze zich toch wel wat gespannen voelde op dit terrein. Ze keek nog een keer achterom of de andere twee hun volgden. Aimee hield ze even in de gaten, iets was veranderd maar wat kon ze maar niet op komen. Ze draaide haar hoofd terug en keek dan naar Kyle, hij was wat fronsend aan het kijken. Waarschijnlijk zat die groep wolven hem dwars, ze vroeg er verder niet naar en schijnbaar vond Kyle het ook niet nodig om het aan Rahl te vragen of dergelijke. Ze haalde haar schouders op, ze was niet het type die zich hierom druk kon maken

Wolvenplaats

Samuel Scarlatti

Hij had zijn ogen open, maar staarde in het niets. Zijn ademhaling was versneld en er vormde een plasje bloed om hem heen. Zijn keel tintelde, hij had dorst, en niet zo'n beetje ook. Hij had bloed nodig. Zijn ogen waren felrood gekleurd. Hij hijgde lichtjes. Soms was hij het zat, spuugzat, dat vampier zijn. Aan de ene kant had hij nu geluk dat hij een vampier was, want als hij een mens was geweest was hij al lang dood geweest nu. Maar het zijn van een vampier had ook zoveel nadelen.
Hij merkte dat er iemand aan kwam. Een mens. Hij rook het. Was het Megana? Of een ander? De dorst versterkte. Samuel kreunde gedempt toen er weer een flinke steek door de wond ging. Langzaam krabbelde hij ietsjes overeind, zodat hij scheef tegen de stenen muur aan kwam te zitten. Hij moest er slecht uit zien. Vooral voor mensen die niet wisten dat hij een vampier was, want zijn spierwitte huid zorgde voor een nog ongezondere uitdrukking.

Megana Thornwood
Ze had even staan staren, omdat ze niet goed wist of dit Samuel was of iemand anders. Voor haar werkte het donkere in de steeg niet goed mee, waardoor ze alleen een vage vorm van een persoon op de grond zag. Toen de persoon kreunde en tegen de muur aan ging zitten, met de nodige moeite, herkende ze het gezicht van Samuel wel. Voor zo ver ze dat gezicht goed genoeg kende om te herkennen.
Ze liep er naar toe en hurkte bij Samuel. Ze had er geen goed gevoel bij, al wist ze totaal niet waar dat waarschuwende gevoel vandaan kwam. Ze legde een hand op het voorhoofd van Samuel, maar trok het ook snel weer weg. 'Je bent ijskoud.' mompelde ze. 'Mijn appartementje is vlak bij, dan kun je opwarmen voordat je helemaal onderkoeld raakt.' voegde ze er nog aan toe. Dat Samuel lijkbleek was, vond ze niet zo raar met het bloed dat hij verloren had. 'Gaat dat nog lukken?' vroeg ze hem daarna bezorgd.

Samuel Scarlatti

De persoon kwam dichterbij. Het duurde dan ook niet lang voor Samuel haar inderdaad herkende als Megana. Hij kreunde even gedempt, sloot zijn ogen voor een paar seconden en zuchtte zachtjes. Toen hij zijn ogen langzaam weer opende, legde Megana haar hand ineens op zijn voorhoofd. Iets dat hij hierdoor niet echt had kunnen voorkomen. Een schok ging door zijn lichaam. Hij voelde de warmte van haar lichaam en leek zelfs haar bloed te voelen en horen stromen. Rillingen trokken nu door hem heen. Hij vocht tegen zichzelf.
Megana stelde voor om mee te gaan naar haar appartementje, die dichtbij scheen te zijn. Om op te warmen, vertelde ze. Eigenlijk moest Sam dat voorstel afwijzen. Vele vampieren waren er niet zo blij mee als een vampier mee ging met een mens. En daarbij was het voor hemzelf ook niet prettig. De dorst zou dan aanhouden en alleen maar verergeren. Maar aan de andere kant, hij was nu zwak, verdomd zwak. En hij had zelf geen huis of iets om heen te gaan. Hij had geen plekje om even tot rust te komen en aan te sterken. En hij had veel vijanden. Wolven en vampiers. En nu kon hij zichzelf niet echt goed meer beschermen.
"Ik ehm.. Ja is goed.." mompelde hij nu gedempt. Hij wist niet waar hij aan begon. Misschien was het ook wel omdat hij gezelschap wilde hebben dat hij mee wilde. Hij was namelijk bijna altijd alleen.

Megana Thornwood
Ze dacht eerst dat Samuel eigenwijs het aanbod om mee naar haar huis te gaan zou afwijzen. Maar hij leek toch te beseffen dat het beter was. Tenminste, Megana dacht dat Samuel besefte dat het beter zou zijn. Megana wist natuurlijk niet wat er echt in Samuel's hoofd rondspookte, net zoals ze niet door had met wat ze eigenlijk te maken had.
Ze schatte de kans klein in dat Samuel zelf kon opstaan, waardoor ze een arm om hem heen legde om hem zo op zijn benen te helpen. Dat haar eigen kleren vies werden zo, dat maakte haar op dit moment niet uit. 'Probeer zo goed als mogelijk mee te werken, dan zijn we zo bij mijn appartementje.' zei ze nog, terwijl ze Samuel omhoog probeerde te hijsen.

Rahl Khan

Aimee ging graag met hun mee en hij stak zijn hand naar haar uit. Hij probeerde het nog steeds, er was altijd een kans dat ze sterk genoeg was om de macht van Aiden te verslaan, dat wist hij zeker. Ze kon het wel, hij had heel erg veel vertrouwen in haar. “Kom maar.” Zei hij zacht tegen haar en daarna begon hij achter Kyle en Olyvia aan te lopen. Hij moest zo snel mogelijk naar Keanan toe, zijn blik gleed weer naar Aimee. “Wil je met hun twee meegaan? Ik wil Keanan, de broer van Aiden nog even spreken.” Vroeg hij haar, misschien wilde ze het niet, dan bracht hij haar veilig naar huis toe.

Wolvenplaats.

Megana Thornwood
Ze dacht eerst dat Samuel eigenwijs het aanbod om mee naar haar huis te gaan zou afwijzen. Maar hij leek toch te beseffen dat het beter was. Tenminste, Megana dacht dat Samuel besefte dat het beter zou zijn. Megana wist natuurlijk niet wat er echt in Samuel's hoofd rondspookte, net zoals ze niet door had met wat ze eigenlijk te maken had.
Ze schatte de kans klein in dat Samuel zelf kon opstaan, waardoor ze een arm om hem heen legde om hem zo op zijn benen te helpen. Dat haar eigen kleren vies werden zo, dat maakte haar op dit moment niet uit. 'Probeer zo goed als mogelijk mee te werken, dan zijn we zo bij mijn appartementje.' zei ze nog, terwijl ze Samuel omhoog probeerde te hijsen.

Steegje, ergens..

Samuel Scarlatti

Megana legde haar arm om hem heen om hem omhoog te helpen. Een rilling trok over zijn rug, het was nu zo ongelooflijk makkelijk. Hij hoefde alleen wat naar voren te buigen voor hij zijn tanden in haar hals kon zetten. Toch deed hij het niet. Hij wist het in te houden. Terwijl hij normaal helemaal niet zo goed was in zichzelf inhouden. Sam slikte moeizaam en probeerde het hevig tintelen van zijn keel te negeren, en de steken afkomstig van de gapende wond.
"Ik zal m'n best doen.." sprak hij hees, toen Megana zei dat als hij zo goed mogelijk meewerkte, ze zo bij haar appartementje waren. Eigenlijk wilde Samuel haar waarschuwen, met wat ze nu in huis nam. Een moordenaar. Hij had al zoveel mensen vermoord. En hij voelde zich er echt schuldig over. Echter had hij het gewoon nodig. Hij kon niet zonder het bloed. En zakjes vond hij niets, dat maakte niets beter bij hem, daar had hij niet genoeg aan.
Langzaam begon hij met Megana mee te strompelen. Hij wist niet wat hij zichzelf aandeed. Het zou allemaal alleen maar erger worden als hij bij haar in huis zou gaan voor een tijdje. Straks draaide hij nog door..

Megana Thornwood
Ze had totaal geen idee hoe gevaarlijk ze momenteel bezig was. En misschien maar goed ook. Langzaam maar zeker kwamen ze aan bij haar appartementje en haalde ze de sleutel uit haar jaszak om de deur te openen. Zodra ze die open had, nam ze Samuel mee naar binnen en naar de bank toe. Daar liet ze hem voorzichtig los, zodat hij voorzichtig op de bank kon zitten, of liggen. Net wat hij liever had.
Ze liep daarna weer weg om de deur dicht te doen en haar kleine EBHO-kistje te pakken die ze ooit eens aangeschaft had, omdat haar moeder dat graag wilde. Nu kwam het ook eens een keer van pas, want eerder kon ze zich redden met pleisters en paracetamols. Maar ze verwachtte dat het Samuel niet zou helpen. Ze draaide op de terugweg ook de verwarming wat hoger en klikte wat lichten aan. 'Waar ben je gewond?' vroeg ze aan Samuel toen ze weer bij de bank was en het kistje probeerde open te krijgen.

appartement Megana, ergens net wel/net niet in achterbuurt.