Vampiers enzooo

Gewoon omdat ik het niet laten kan (A) haha ( En omdat ik nu al geen inspiratie heb voor die goden )

Speel hier een vampier, mens of weerwolf. Hybrids of mutaties niet toegestaan

Het speelt zich af in een grote stad en zijn omgeving in deze tijd. Dus niet in het verleden.
Iedereen leeft in een eigen huis, dus geen grote huizen met vampiers etc.


Pleur hier maar een foto, naam en wat het is neer!

Ook echt opeens xd haha




Keanan Dawnroad
Vampire

Jup! Haha



Julietta Belladonna
Mens

Julietta Belladonna

Haar goudkleurige armbanden rinkelden terwijl ze over straat liep, ze had het koud, het was ook erg koud ze was daar alleen niet zo op berekent geweest. Het enige wat ze over haar kleding droeg, was een poncho, die hield haar niet echt warm. Daarom had ze er een flinke pas in. Ze liep snel door de straten heen, haar armen over elkaar geslagen om zichzelf nog een klein beetje te kunnen beschermen tegen de kou. De armbanden om haar pols bladderden wat af, ze waren al oud, maar Julietta had geen zin en geen geld om nieuwe armbanden te kopen. Ze was alles behalve rijk en nu was ze ook nog eens ontslagen op haar werk. Wat een onzin! Alleen maar omdat ze niet gepast gekleed was voor haar baantje. Ze snoof even en schudde haar zwarte haar naar achteren, net op tijd stapte ze de metro in die haar naar huis zou brengen.

Keanan Dawnroad

Zoals wel vaker, had hij wat rond gelopen door de stad. Hij deed niet zo heel veel nuttigs meer, de laatste tijd. Werken was vrij nutteloos, hij had geld genoeg. Niet altijd op een eerlijke manier gekregen, maar dat interesseerde hem niet. Hij was ook niet eerlijk, eerlijkheid was zo’n vaag fictief begrip waar mensen aan vasthingen. Het belemmerde hun vrijheid. Nu zat hij in de metro, niet zijn favoriete plek, maar het was wel makkelijk. De geuren bleven nogal hangen hier, wat er voor zorgde dat hij er af en toe een beetje moeite mee had. Daarom zat hij het liefste ook helemaal alleen in een hoekje, zo ver mogelijk bij de rest vandaan. Hij had een capuchon over zijn hoofd heen getrokken, hij had eigenlijk maar een simpel vest aan, koud had hij het niet, ook al begon de temperatuur de laatste dagen flink te dalen. De metro stopte, de deuren gingen open. Mensen gingen naar buiten en kwamen weer naar binnen. Toen hij een opvallende geur rook, keek hij langzaam op. Er kwam iemand binnen. Zijn blik ging over haar heen, heel even keek hij doordringend naar haar, zijn zwarte ogen boorden zich bijna in haar ziel. Daarna wende hij zijn blik af. Dit moest hij niet doen, hij moest er juist niet voor zorgen dat mensen op hem gingen letten.

Julietta Belladonna

Ze speurde nog even naar een plekje en daardoor viel haar blik op een behoorlijke knappe man, hij zou ongeveer haar leeftijd zijn en keek haar doordringend aan. Ze schrok van zijn blik, hij was haast vijandig. Naast hem was nog één plekje vrij, maar die werd snel in bezit genomen door een stevige man. Ze hield zich vast aan de paal in het midden van de metro, haar ogen op de jongen gericht. Hij was waarschijnlijk ook niet goed voorbereid op de kou, tenslotte droeg hij maar een vestje. De manier waarop hij in de metro zat, liet haar denken dat hij zich afzette tegen de maatschappij. Die capuchon over zijn hoofd heen, die rare doordringende blik in zijn ogen… Ze liet zich door het schommelen van de metro nog even voortslepen tot haar halte in zicht kwam. Ze stapte al heel gauw uit tussen de drommende mensen en stiekem keek ze rond waar die man was gebleven, zat hij nog in de metro, of was hij ook al uitgestapt?

Keanan Dawnroad

Hij staarde alleen maar naar de grond, zodat hij niet naar haar keek. Haar geur was zo doordringend dat het moeilijk was, maar het ging hem toch redelijk goed af. Toen er een dikke man naast hem kwam zitten, moest hij zijn kaken op elkaar klemmen om niet te grommen. Hij had echt een hekel aan mensen. Nu wilde hij nog meer dan normaal gesproken zo snel mogelijk uit de vieze metro. Gelukkig duurde het niet lang meer. Hij kwam soepel overeind, stapte de metro uit, en tot zijn verbazing stond de jonge vrouw voor zijn neus, ze draaide zich net om, alsof ze iets of iemand zocht. Hij bleef stilstaan, hij kon moeilijk door haar heen lopen. De blik in zijn donkere ogen was hard, nu ze zo dichtbij stond, was het nog erger. Daarom duurde het ook maar een paar seconde voor hij langs haar schoot en op de stoep richting huis begon te lopen.

Julietta Belladonna

En ineens stond hij voor haar neus. Ze keek nog even verward naar de metro die net op dat moment wegreed en daarna weer in de ogen van de man. Jemig, wat was hij knap. Haar knieën knikten gewoon, ze was niet zo snel onder de indruk, maar nu… Hij keek haar een paar seconden aan en daardoor had ze mooi de tijd om hem even goed te bekijken. Hij was echt heel erg knap. Toch was er iets onheilspellends aan hem, iets wat ze niet goed begreep. Hij ging heel erg snel langs haar heen en liep in een snel tempo het metrostation uit. Ze rende hem achterna, waarom wist ze niet. Ze ging na een tijdje naast hem lopen, haar nieuwsgierigheid was soms echt teveel. Ze was veel te nieuwsgierig wat haar in nare situaties bracht. “Ik wist niet dat je bij mij in de buurt woonde, ik heb je nog nooit gezien.” Zei ze tegen hem terwijl ze met haar hakken over de straat tikte, in een poging om hem bij te houden.

Keanan Dawnroad

Hij hoorde al heel snel de hakken achter zich. Ze volgde hem. Hij hoefde niet om te kijken om dat te weten, het was duidelijk. Hij kon het ruiken en heel goed horen, eigenlijk was het getik van haar hakken nogal irritant. Ze kwam zelfs naast hem lopen. Het verbaasde hem dat hij haar niet afschrok, dat was meestal het geval. Nu blijkbaar niet en dat was niet goed. Ze kon beter uit zijn buurt blijven. Zijn keel prikte, toen ze begon te praten, moest hij wel opzij kijken. Zijn blik ging naar haar hals, daarna keek hij haar weer strak aan. Hij luisterde naar wat ze zei, daarna keek hij weer voor zich. ‘Ik ook niet,’ zei hij, laag, grommend. Hij had een prachtige stem, maar meestal was die wat aan de lage kant. ‘Ik ben hier nieuw,’ zei hij, iets minder kortaf, al zei hij nog steeds bijna niets tegen haar.

Julietta Belladonna

Hij keek naar haar, niet naar haar gezicht, maar iets naar beneden, naar haar hals leek het haast wel. De meeste mannen keken juist naar haar borsten, al kon hij daar weinig van zien door de poncho die ze droeg. Ze liep zelfverzekerd naast hem. Eigenlijk zou ze zich druk zorgen moeten maken, maar daar had ze nog geen zin in, dat kwam thuis wel als de blauwe brieven in de brievenbus zaten en als er niets te eten meer in de koelkast stond. Ze zuchtte zacht en luisterde naar hem. Hij was kortaf en gromde haast tegen haar. Hij was nieuw hier, legde hij het daarna gelukkig uit. Ze knikte even. “Vandaar…” Anders had ze deze knappe man echt wel in de gaten gehad. “In welk huis woon je?” Ze wist dat het huis tegenover de hare te koop stond, misschien woonde hij daar wel. Ze waren nu bijna bij haar huis, ze liepen in ieder geval wel dezelfde kant op.

Keanan Dawnroad

Het bleef even stil, daarna begon ze weer te praten en vroeg ze in welk huis hij woonde. Daardoor ademde hij langzaam in, waar hij meteen spijt van had. De zoete geur van haar bloed drong tot hem door, waardoor hij slikte. Het duurde dus ook even voor hij op haar vraag reageerde. ‘Daar,’ zei hij met een knikje, naar het huis een stukje verderop in de straat. Hij had zo het gevoel dat ze hier in de buurt woonde, anders was ze wel ergens anders heen gelopen. Hij had de hoop dat het misschien een paar straten verderop was, want het was beter als ze niet vlak bij elkaar zouden wonen. Het was in ieder geval beter voor haar. Hij moest uit haar buurt blijven, hij deed zo veel moeite om geen mensen meer te grijpen, maar het leek bijna hopeloos te zijn als ze zo lekker roken.

Julietta Belladonna

Ze keek naar hem op wanneer hij zei waar hij woonde, hij knikte naar het huis wat ze in haar gedachten had. Ah, dus hij woonde wel tegenover haar. Daardoor grijnsde ze, ze ging zeker proberen om deze vreselijke knappe man voor haar te winnen. Het moest lukken, ze wist het zeker. “Dan woon ik tegenover je.” Zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ze sloeg haar armen weer over elkaar heen. Ze had het echt vreselijk koud, zijn kleding was nog dunner dan de hare. “Heb jij het niet koud?” Vroeg ze nu aan hem, hij zag al zo bleek, ze kon zich niet voorstellen dat hij het niet koud had.

Keanan Dawnroad

Ze woonde tegenover hem. Dat kon er ook nog wel bij. Natuurlijk. Hij had gewoon altijd pech met dit soort dingen, het was alsof hij er niets tegen kon doen, het leek hem gewoon te achtervolgen. Waar hij ook heen ging. Hij wilde dit alleen niet verpesten. Hij moest gewoon afstand van haar houden en zich houden aan zijn eigen regels. Geen mensenbloed meer. Het was alleen vreselijk lastig, hij was nog dorstiger dan anders en hij leek amper normaal te kunnen functioneren. Ze vroeg of hij het niet koud had, hij schudde zijn hoofd. ‘Helemaal niet,’ mompelde hij, zonder er over na te denken. Daarna realiseerde hij zich dat elk mens het koud had nu, maar hij niet. Hij moest echt beter opletten, als hij nu al fouten begon te maken hield hij dit nooit lang vol.

Julietta Belladonna

Ze sloeg met haar hand haar zwarte haar naar achteren over haar schouders, zodat ook te zien was dat ze eveneens goudkleurige oorbellen had. Ze gluurde weer naar de man naast haar en luisterde wanneer hij zei dat hij het helemaal niet koud had. “Ben je ziek?” Vroeg ze nu aan hem met een wat bezorgde ondertoon. Het was echt koud. Ze waren nu bij de huizen aangekomen en ze stond stil op de stoep. Eigenlijk moesten ze nu hun eigen weg gaan, toch wilde ze meer over deze man weten. Hij was zo geheimzinnig.

Keanan Dawnroad

Zodra ze haar haren achterover gooide, wende hij zijn blik af. Haar geur was zo vreselijk zoet, het rook heerlijk. Weer klemde hij zijn kaken op elkaar, zijn blik werd donkerder, zijn ogen waren pikzwart. Hoe kon hij dit toch ooit weerstaan? Ze vroeg of hij ziek was, waardoor er een wat rare grijns op zijn gezicht kwam te staan. ‘Zo zou je het kunnen noemen,’ zei hij, mompelend. Ze stond stil, hij deed hetzelfde. Waarom ging hij niet gewoon weg? Hij moest naar binnen toe, weg bij haar. Maar het ging niet. Nu wilde hij alleen maar dicht in haar buurt zijn om die heerlijke geur te kunnen ruiken.

Julietta Belladonna

Hij had een rare grijns op zijn gezicht en hij zei dat ze het wel zo zou kunnen noemen. Ze keek hem bevreemd aan en knipperde met haar ogen. “Pardon?” Vroeg ze nu aan hem, alsof ze het niet goed verstaan had. “Je hebt toch geen kanker of iets in die richting, toch?” Haar stem trilde een beetje, het was een afschuwelijke ziekte en ze hoopte toch echt niet voor hem dat hij daar last van had. Ze wreef over haar armen heen, ze had het echt zo erg koud. Ze besefte zich dat ze eigenlijk niet eens zijn naam wist…

Keanan Dawnroad

Bij haar vraag keek hij haar raar aan. Waar haalde ze dat nou weer vandaan? Hij wist wel dat hij er anders uitzag, dat hij lijkbleek was, maar zo erg was het toch ook weer niet? Hij schudde langzaam zijn hoofd, hij wist niet meer wat hij tegen haar moest zeggen, haar geur zorgde ervoor dat hij niet eens meer na kon denken. Hij kon niet eens meer ziek worden. Het had voordelen, maar ook heel erg veel nadelen, helaas. Soms was hij liever een mens. Hij had zich neergelegd bij zijn leven als vampier, al jaren geleden, maar soms wilde hij gewoon dat het anders was. Hij zag dat ze het koud had, zonder ergens over na te denken trok hij zijn vest uit, waardoor hij in zijn shirt stond. Zijn lichaam was gespierd, het was te zien onder de stof. Hij zette een stap naar haar toe, sloeg het vest om haar heen, maar daarna zette hij meteen een paar passen naar achteren. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om en liep hij naar de deur, zodra hij die open had schoot hij zijn huis in.

Julietta Belladonna

Hij schudde zijn hoofd, hij leek wel even niet te weten wat hij tegen haar terug moest zeggen. Ze haalde haar schouders op. “Het was maar een gokje.” Zei ze wat onschuldig tegen hem met een kleine grijns rond haar lippen. Ze keek toe hoe hij zijn vest uittrok, hij had alleen nog maar een t-shirt aan, dat was toch veel te dun? Straks werd hij ziek! Het vest werd om haar schouders heen geslagen en wanneer hij zo dicht in haar buurt was, voelde ze haar knieën helemaal knikken, hij was zo vreselijk indrukwekkend. “Hoe heet je?” Vroeg ze zacht aan hem, maar voor ze een antwoord ontving, liep hij al weg, zijn huis binnen. Ze bleef op straat staan en keek naar het huis, ze zuchtte even diep. Waarom moest deze man toch zo vreselijk geheimzinnig doen? Ze rook de geur van zijn vest, het was alsof alles aan hem kenmerkte dat ze uit zijn buurt moest blijven, toch kon ze dat niet. Ze wilde graag bij hem zijn. Hij was zo overdonderend knap…

Keanan Dawnroad

Eenmaal binnen haalde hij een paar keer diep adem. Hij moest echt even bijkomen van wat er net allemaal gebeurd was. Dit was niet echt de bedoeling, juist niet. Dit wilde hij voorkomen, maar daar was het nu een beetje te laat voor, helaas. Hij haalde een hand door zijn donkere haar heen en hij liep naar de keuken. Hij schonk een glas water voor zichzelf in en hij gooide dat achterover, maar het vervelende gevoel ging daardoor niet weg. Hij gromde zacht, hij voelde zich onrustig en hij kon haar geur maar niet uit zijn hoofd krijgen. Zijn ogen waren donker, hij wist heel goed dat ze veel te veel met hem deed. Hij liet zich op de bank zakken, hij zou straks wel even naar buiten gaan. 

Julietta Belladonna

Ze was maar naar binnen gegaan. Met een diepe zucht sloeg ze haar deur achter zich dicht. Ze trok het vest tegen haar aan en knuffelde het vest even. Goh, wat vond ze deze man toch bijzonder. Ze hield het vest dichtbij haar en was in de keuken aan het zoeken naar iets te eten. In de koelkast lag nog één eitje en ergens achterin de kast vond ze nog een broodje. Met een zucht begon ze het ei te bakken. Ze had haar muziek zachtjes aangezet en zong er zacht op mee. Af en toe wierp ze een blik uit het raam om te kijken of ze haar overbuurman ergens zag.

Keanan Dawnroad

Hij kwam overeind en hij liep naar de koelkast. Hij trok die open, ergens achterin lag een zak met wat bloed. Hij pakte het, maar hij keek er vies naar. Hij vond het ook echt ranzig, bovendien hielp het maar een paar uur. Met een vies gezicht legde hij het ding weer weg. Hij moest gewoon naar buiten gaan, kijken of er in het bos nog iets te vangen was. Dat was ook niet erg lekker, maar het was zeker beter dan niets. Zijn lichaam deed nu al pijn. Hij liep meteen naar de deur, daarna naar buiten, hij deed niet eens een jas aan, hij had het toch niet nodig. Hij wilde nu gewoon zo snel mogelijk wat drinken, zodat het vervelende gevoel in zijn keel zou verdwijnen. Hij liep over de straat, hij keek bewust niet naar het huis van de onbekende vrouw. Hij moest haar negeren.

Julietta Belladonna

Net wanneer ze weer uit het raam keek, zag ze hem langslopen. Ze staarde hem helemaal na, eigenlijk was het ongehoord zoals ze deed. Het vest had ze nog steeds bij zich, ze legde het nu over een stoel heen en rook daarna een naar geurtje. Ze keek op en zag dat haar gebakken ei aan het verbranden was. Ze vloekte zacht en rende naar de pan toe. Ze schudde die heen en weer, maar het was al te laat… het ei was helemaal zwart geworden. Ze gooide het terug op het fornuis en haalde haar handen door haar haren heen. Hoe kwam ze nu aan eten? Nogmaals vloekte ze en begon ze maar op de droge boterham te kauwen. Beter dan niets.

Keanan Dawnroad

Hij wist niet wat het precies was, maar hij bleef staan. Hij kon haar huis niet meer zien, maar daardoor draaide hij zich om en liep hij iets terug. Hij hoorde haar vloeken, hij kon geweldig goed horen en dit was nogal duidelijk. Hij hoorde veel meer geluiden, maar haar stem leek er bovenuit te klinken. Hij gromde, maar daarna liep hij toch richting haar huis. Hij kon zich gewoon niet inhouden, hij moest kijken of er niet iets aan de hand was. Hij leek er geen invloed op te hebben en het irriteerde hem nu al heel erg. Hij was nu degene die zacht vloekte. Misschien was er wel iets met haar aan de hand. Ze leek alleen te wonen, dat kon hij ruiken. Wat als er iemand bij haar naar binnen was gegaan om haar iets aan te doen? Hij vloog op de deur af, in een simpele beweging trok hij die open, het maakte voor hem niet eens uit of het ding op slot was of niet, hij had soms niet eens door hoe sterk hij was. Hij liep meteen naar haar toe, hij rook een verbrande geur, en haar geur. Haar heerlijke zoete geur. Toen hij zag dat er niets met haar aan de hand was, vervloekte hij zichzelf nog eens. Nu moest hij nog gaan verklaren waarom hij hier stond ook. Zijn blik ging naar het droge brood dat ze aan het eten was. Hij trok een vies gezicht, opnieuw. Hij wist niet hoe het smaakte, maar het leek hem nogal smerig. Net als bloed uit een zakje. ‘Eet je dat nou serieus?’ vroeg hij dus ook.

Julietta Belladonna

Ineens ging de voordeur open en binnen een mum van tijd stond hij voor haar. Ze hapte naar adem, hoe kon het toch dat iemand zoveel effect op je kon hebben? Ze staarde hem een tijdje aan, hij trok een vies gezicht en daarbij keek ze naar de boterham in haar hand. Hij vroeg of ze het nu serieus at. Ze haalde haar schouders even op en slikte haar hap door. “Ik heb niet anders…” Mompelde ze beschaamd. “Waarom ben je hier? Kreeg je het ineens toch koud?” Vroeg ze nu aan hem met een stralende glimlach rond haar lippen. Ze pakte zijn vest en gaf het aan hem. “Hier, bedankt voor het lenen, erg lief.” Zei ze zacht tegen hem. Ze zuchtte even zacht en haalde opnieuw een hand door haar haren heen. Ze gooide de boterham maar weg. Het smaakte niet eens lekker. Ze liep naar het fornuis toe om toch iets te doen te hebben. Ze zou hem anders alleen maar aanstaren, dat kon ze niet maken. Ze gooide het ei weg en begon de pan schoon te schrobben.

Keanan Dawnroad

Hij bleef haar doordringend aankijken, ze zei dat ze niets anders had. Voor hij daar op reageerde, stelde ze hem een vraag. Ze kwam naar hem toe, hij wilde eigenlijk naar achteren schieten, maar hij wist het tegen te gaan. Haar glimlach was echt heel leuk. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen ze het vest aan hem gaf, hij wilde niet dat ze zo dichtbij kwam. Ze rook veel te lekker en hij werd gek van de dorst. Ze bedankte hem voor het lenen, maar zijn blik bleef net zo serieus. Hij kon niet inschatten wanneer het de bedoeling was dat hij zou lachen of niet. Ze gooide het brood weg, hij herinnerde zich weer dat hij haar iets had willen vragen. ‘Heb je niets te eten?’ vroeg hij haar, zijn stem klonk laag en wat ijzig. Waarom had ze niets te eten? Hij keek even rond, maar hij zag inderdaad niets staan. Had ze geen geld? Hij snapte niet zo veel van mensen. Hij kon niet meer goed inzien wat goed en kwaad was, dus hij begreep ook niet dat ze gewoon op een andere manier geld konden krijgen, maar dat niet deden.