Vampiers enzooo

Aimee McCharty

Haar blik gleed naar de hand van Rahl die hij uitstak naar haar, ze schraapte haar keel, verplaatste haar blik weg van hem en reageerde er niet op. Ze probeerde maar te doen of ze het niet had gezien, al had hij natuurlijk wel opgemerkt dat haar blik naar zijn uitgestoken hand was gegleden. Met haar armen tegen haar buik aan liep ze met de andere drie mee, het voelde nogal ongemakkelijk maar het was wel een betere keuze. Ze was veelte bang dat ze een slachtoffer zou maken anders, de verleiding was zo ontzettend groot op dit moment. Na het bloed drinken voelde ze zich altijd een stuk beter, meer vampier dus minder gevoelig. Maar dat was niet altijd even verstandig, ze was veel te bang zichzelf er in te verliezen. En op dit moment voelde het al of ze zichzelf verloor, dus nee het zou geen juiste keuze zijn. Rahl vroeg of ze met hun twee mee kon gaan, zodat hij naar Keanan kon. Zacht knikte ze wat. 'Natuurlijk, ga maar.' Zei ze hem, hij moest doen wat hij wilde, het was zijn leven. Een lichte glimlach sierde haar lippen waarnaar ze haar blik weer strak naar voren verlegde.

Olyvia Middleton & Kyle Thompson

Hij en Olyvia bleven even stilstaan en draaiden zich beide om. Kyle stopte zijn vrije hand in zijn zak en keek wat naar Rahl. "Moet je er nog iemand bij hebben of weet je het zeker dat je alleen wilt gaan?" vroeg hij om bevestiging terwijl zijn blik even naar Aimee ging. Ze leek dorstig en waarschijnlijk had Olyvia dat ook al in de gaten die rustgevend naar Aimee glimlachtte. "Olyvia kan wel met Aimee gaan, als ze dorst heeft ofzo en als je wilt kan ik altijd met je mee. Zeg het maar." zei Kyle kalm terwijl Olyvia instemmende mee knikte met haar hoofd. Zelf had ze niks nodig maar gewoon voor de zekerheid meegaan kon nooit kwaad. "Aimee kan wel wat lekkers gebruiken nu, denk ik." zei Olyvia zachtjes lachend en haalde een lijstje tevoorschijn om aan Rahl te laten zien dat ze niet zomaar een random iemand van straat plukte.

Samuel Scarlatti

Het was, zoals Megana al had gezegd, niet zo heel lang lopen richting haar appartement. Samuel voelde zich steeds meer afzwakken en hij snakte steeds meer naar bloed. Zijn lichaam schreeuwde om bloed, vooral nu hij constant het bloed van Megana rook.
Eenmaal in haar appartementje ging hij op de bank zitten en keek hij om zich heen. Hij had al in geen tijden meer een huis van binnen gezien, hij zwierf altijd maar wat over straat. Hij had toch geen slaap nodig.
Megana verdween even uit zijn beeld en voor heel even had Samuel de neiging op te springen en achter haar aan te rennen, om haar daarna leeg te zuigen. Echter hield hij zich in, alweer, en bleef hij zitten, met zijn hand de steekwond in zijn schouder bedekkend. Het prikte en deed pijn, maar het zou wel vrij snel genezen. Echter zou hij het bloedverlies wel moeten compenseren..
Sam knikte naar zijn schouder om aan te geven waar hij gewond was, toen Megana weer verscheen met een EHBO trommeltje.

Megana Thornwood
Samuel zei geen woord, maar gelukkig knikte hij naar zijn schouder. Al was het ook wel logisch dat daar de wond zat, want het bloed van Samuel gaf dat eigenlijk ook al duidelijk aan. Ze ging naast hem zitten, haalde voorzichtig de koude hand van Samuel weg bij de wond en begon de kleding bij zijn schouder voorzichtig weg te halen, zodat ze beter bij de wond kon.
'Als ik je pijn doe, moet je het maar zeggen.' zei ze nog, terwijl ze de wond begon schoon te maken. Ze vond het wel knap dat hij nog niet knock out gegaan was, zo koud als hij was. Hij moest wel onderkoeld zijn. Ze hoopte maar dat de verwarming hem goed deed om hem weer wat op te warmen.
Na het schoonmaken pakte ze wat ze nodig had om de wond in te pakken. 'Wil je nog iets hebben? Iets te eten, te drinken, dekens. Zeg het maar.' vroeg ze hem daarna, waarbij ze hem weer aan keek.

Appartement Megana

Rahl Khan

Aimee negeerde hem haast volkomen en daardoor slaakte hij een trieste zucht, hij bekeek haar even en slikte. Dit was niet hoe hij de rest van zijn leven wilde doorbrengen samen met haar, hij hoopte maar dat hier iets aan te doen was, anders zou hij nog het liefste zijn leven willen beëindigen dan zo met Aimee blijven leven.
“Nee, Kyle, Keanan vertrouwt niet iedereen zomaar, het is beter als ik alleen ga. Hij kan nogal achterdochtig zijn en doet er alles voor om zijn mens te beschermen. Ik mag toevallig in de buurt komen.” Sprak hij met een glimlachje naar de jongen.
“Pas op voor Aiden, jongens.” Zei hij nog, daarna verdween hij de nacht in, nadat zijn blik nog een keer doordringend naar Aimee had gekeken. Hij rende weg en stond niet zo heel erg veel later voor het huis van Keanan waar hij aanklopte.

Huis van Keanan

Aimee McCharty

Zijn blik voelde ze op haar huid branden, ze slikte en draaide haar gezicht wat opzij, verder van hem vandaan. Hij zou alleen naar Keanan gaan, dat was beter. De andere vampier merkte op dat ze dorst had. 'Niet nodig, ik red me wel.' Gaf ze vervolgens op een nonchalante manier aan waardoor het leek of ze geen dorst had, ze het verkeerd hadden gezien. Maar dat was niet waar, ze had juist dorst, juist behoefte aan bloed. Op dit moment was het alleen niet verstandig, dat wist ze. Het deed teveel met haar, de chaos in haar hoofd was nu al groot zat. Rahl waarschuwde hen nog voor Aiden voordat hij vertrok. Als laatste keek hij haar doordringend aan, wat toch iets losmaakte in haar. Haar lippen bewoog ze van elkaar, om hem iets te zeggen, maar hij verdween al, weg rennend van hun. Ze liepen terug, Aimee zweeg de hele weg. Volledig verzonken in haar gedachten, die zo tegenstrijdig waren. De manier waarop hij haar zonet had aangekeken maakte wel wat los. De juiste herinneren waren er nog wel, maar ergens heel ver weg gestopt, op een plek waar zij ze niet mocht vinden. Iedereen zei haar dat Aiden slecht was, ze moest oppassen voor hem. Het leek haar daarom ook beter om even niet alleen te zijn, zodat hij haar kon opzoeken. Eenmaal teruggekomen in de stad hield ze halt. 'Uhm ja, ik ga maar weer mijn eigen weg. Ik spreek jullie vast nog wel.' Sprak Aimee uit naar de twee om vervolgens licht te glimlachen. Ze liep weg van hen, maar niet terug naar haar eigen huis, nee ze koos ervoor om Rahl de voordeel van de twijfel te geven. Ook al klopte zijn informatie niet volgens haar herinneringen, toch was er iets, voelde ze iets tussen hen. Daarnaast ging hij naar Keanan, de broer van Aiden, dus misschien zou er dan nog meer duidelijkheid komen. En het scheelde dat ze dan tenminste niet alleen was. 'Hee.' Klonk haar stem zacht toen ze achter Rahl stond, ze ging vervolgens naast hem staan. 'Is het goed als ik wel mee ga?' Vroeg ze vervolgens voorzichtig, toch wel een beetje op haar hoede.

Keanan Dawnroad

Aiden zorgde ervoor dat hij langzaam maar zeker twijfelde aan alles. Hoewel Keanan wist dat hij een spelletje speelde, dat hij dit deed om hem over te halen, kon hij het toch niet tegengaan. Hij had dorst, maar hij wilde zo veel mogelijk bij Julietta zijn, wat geen goede combinatie was. Hij was onrustig, terwijl hij normaal juist zo beheerst was. Het veranderde hem, in negatieve zin, dat was wel duidelijk. Toen er opeens op de deur gebonkt werd, schoot hij dan ook overeind. Hij kon ruiken dat het Rahl was, maar daar had hij nu helemaal geen zin in. Hoewel hij de weerwolf mocht, hij vond hem echt oprecht aardig, kon Keanan er soms niets aan doen dat hij totaal niemand in zijn buurt wilde hebben. Nu zat hij weer even in zo’n periode, het maakte hem prikkelbaar en een heel stuk gevaarlijker. Toch liep hij naar de deur, hij rook al snel nog een andere geur, waardoor hij zijn ogen dicht kneep. Wat deden ze hier? Rahl moest kunnen bedenken dat hij dit niet zo leuk vond. Hij trok de deur open, zijn pikzwarte ogen waren strak op Rahl gericht, al keek hij daarna naar Aimee. Hij kon haar dorst bijna voelen, wat hem nog veel chagrijniger maakte. ‘Wat?’ vroeg hij, zijn stem klonk laag, dreigend.

Huis van Keanan

Olyvia Middleton & Kyle Thompson

Beide knikten nog instemmend, Kyle kon het wel begrijpen dat hij niet mee kon. Ook hij zou hetzelfde reageren als vreemden aan zijn deur stonden. Met z'n drieën liepen ze zwijgend verder, ze lieten Aimee tussen hen inlopen voor het geval dat Aiden kwam. Na een tijdje stopte ze waardoor Olyvia fronste en om haar heen keek terwijl Kyle juist vrij rustig stond. Olyvia ontspande toen ze begon te praten en keek enkel naar Kyle, hij wist vaak wel wat het beste was. "Als je ook maar echt naar huis gaat dan is het oké." zei Kyle op een kalme toon en kruiste zijn armen overelkaar en glimlachte licht terwijl ze wegliep. Olyvia ging naast hem staan en lachte zachtjes toen ze niet naar haar huis ging. "Die gaat naar Rahl toe, geen zorgen." zei ze zachtjes lachend en greep Kyle bij zijn arm. "Kom, we blijven wel in de buurt voor de zekerheid maar gaan ons er niet mee bemoeien." zei ze lachend terwijl ze Kyle meesleurde de stad in. Lachend liepen ze een beetje rond, tot ze Olyvia haar voet in een plas zette, maar helaas was het geen water. Haar ogen werden groot en ze snoof diep lucht naar binnen. "Wat is hier gebeurd.. Dit is geen mensenbloed.." zei ze zacht terwijl Kyle ondertussen al gehurkt zat. Olyvia keek met grote ogen om haar heen, een vampier was gewond en ver weg kon hij niet zijn. "Vers, niet heel lang geleden. Hij of zij kan niet ver zijn." zei Kyle zacht en keek dan naar Olyvia. "Maar we moeten niet te ver afwijken, je weet nooit." zei hij kalm terwijl hij zijn handen in zijn zakken deed. "Gewoon rondlopen en opletten." zei Olyvia zacht, ze pakte Kyle's arm weer en liep rustig verder terwijl de geur sterker werd. "Hij of zij was niet alleen.." zei Olyvia na enkele minuten, ze rook nog een geur. Een geur die haar keel pijn deed doen. "Laten we nou maar niet te hard van stapel lopen, kom. Misschien is ie wel in goede handen." zei Kyle op een kalme toon maar aan Olyvia veranderde niets terwijl ze dichterbij kwamen.

Rondom/Centrum van de stad

Gabriella Burrell || Mens

klik

-------------------------

Gabriella Burrell

Vanwege haar studie en werk moest ze naar deze stad verhuizen, het was ver van haar ouders maar ze was ondertussen oud genoeg om zonder te kunnen. Een klein startershuisje was haar begin maar stoppen met dromen en hopen kon ze niet. De avond was begonnen en ze ging voor het eerst het centrum verkennen, overal ging ze kijken, zo nieuwsgierig was ze nou eenmaal. Na de laatste kroeg ritste ze de rits van haar jas zo ver mogelijk omhoog en met haar sjaal zorgde ze ervoor dat er geen koude wind binnen kon dringen. Ze deed haar handen in haar jaszakken en begon rustig naar huis te lopen, ze liep en liep maar het werd juist alleen maar rustiger. Ze stopte even en keek wat rond, ze dacht dat ze iets hoorde waardoor ze even slikte en weer snel doorliep. Ze nam wat afslagen in steegjes en straten maar telkens bleef ze iets vreemd horen. Haar hart maakte overuren terwijl ze met snelle stappen door bleef lopen. Ze keek over haar schouder terwijl ze een steegje in sloeg, doodlopend. "Shit.." fluisterde ze wat tegen zichzelf. Ze was totaal verdwaald en wist totaal niet waar ze nu was of waar ze heen moest. Ze draaide zich om, om weer uit het steegje te komen terwijl ze achter haar bleef kijken, haar ogen groot en haar hart die nogal snel bonkte in haar borstkas.

Dustin Stone
https://2img.net/h/oi61.tinypic.com/6401nt.png

Hij hield zich graag in het donker schuil op muurtjes en lage daken. Van hoge daken zag je wat minder goed wie of wat er rond liep. Hij was wat aan het rondkijken, terwijl hij zijn hoektanden af en toe na voelde met zijn tong. Hij had zijn portie bloed al gehad, net. Het lege lichaam had hij al weg gedaan.
Hij kreeg na een tijdje een blond meisje in beeld. Iets aan haar trok zijn aandacht. Misschien omdat ze wat naïef en later nerveus over kwam bij hem. Vast een nieuweling. Hij volgde haar een tijdje, zonder dat hij zich zelf zichtbaar maakte. Of ja, hij hield zich verscholen. Hij had natuurlijk geen middeltje of gave om echt onzichtbaar te worden.
Hij vond het leuk om mensen te bekijken. Liefst mensen die rare dingen deden uit lompigheid of uit paniek. Maar hij hield er niet van om ze te laten 'lijden'. Hij merkte dat het bloed sneller rondpompte dan toen hij haar begon te volgen. Dat was voor hem genoeg redenen om zich te laten zien. Het volgen zonder gezien te worden had voor hem lang genoeg geduurd. Hij zorgde er voor dat het net leek alsof hij net aan kwam gewandeld, waardoor hij bij de uitgang van de steeg pas weer op de stoep terecht kwam en daarna naar de uitgang toe liep. 'Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg hij na enkele millisecondes oogcontact te hebben gemaakt.

Rahl Khan

Hij moest toegeven dat zijn lichaam comoleet tintelde wanneer hij de stem van Aimee naast hem hoorde en haar geur rook. Ze rook heerlijk, als hij de vampierenlucht negeerde dan. Ze wilde weten of het goed was als ze meeging. Hij twijfelde even. "Ik weet niet of Keanan het goed vindt als jij er bent, hij wil zijn mens graag tegen andere vampiers beschermen." Legde hij haar zachtjes uit. Niet veel later ging de deur open. Keanan was niet echt al te vrolijk.
"Sorry dat ik je stoor, ik wil graag meer weten over Aiden en ik vroeg me af of jij enig idee hebt wat zijn plan is." Klonk zijn stem rustig.

Keanans huis

Gabriella Burrell

Het moment dat ze haar hoofd weer omdraaide om recht naar voren te kijken hoorde ze een onbekende stem, haar ogen werden groot toen er ook ineens iemand bij de uitgang van het steegje stond. Een kort gilletje schoot uit haar keel waardoor ze direct haar hand voor haar mond hield. Ze haalde haar hand daarna weer weg en ging kort door haar haar heen en lachte zacht en kort. "Jezus, schrok me lam." zei ze zacht en ze haalde weer rustig adem terwijl haar hart ook rustiger werd. Helaas kon ze het niet tegenhouden dat ze nog vrij nerveus was, aangezien hier bijna niemand anders te zien was behalve hij. Hij vroeg of hij ergens mee kon helpen, ze slikte een keer en besloot toen maar om zijn vraag te beantwoorden. Negeren was ook niet haar ding. "Ehm. Ik had gewoon het gevoel dat iemand me achtervolgde, en nu ben ik verdwaald. Weet niet of je me daarmee kunt helpen maar een routebeschrijving zou fijn zijn." zei ze met een flauw glimlachje terwijl ze haar telefoon tevoorschijn haalde. Ze wist haar straat nog niet uit haar hoofd, al die moeilijke straatnamen maakten het er niet makkelijker op. Haar blauwe ogen schoten dan naar hem toe terwijl ze haar telefoon naar hem draaide met een foto van haar straatnaam. Het zag er belachelijk uit maar ze vergat het anders keer op keer.

Dustin Stone
Met moeite kon hij een zijn grijns verborgen houden toen ze schrok. Een beetje toneelspelen was wel op z'n plaats, want hij had mensen gezien die zich letterlijk door schrik dood renden. En dat vond hij zonde als hij geen dorst had. 'Sorry, ik wilde je niet laten schrikken.' zei hij toen hij de zachte woorden van de vrouw in de steeg hoorde.
Hij luisterde daarna naar de uitleg van de vrouw hoe ze hier terecht is gekomen. Hij wachtte daarna op de straatnaam, maar in plaats van een gesproken straatnaam, kreeg hij een foto er van te zien. Nu kon hij een kleine grijns niet verborgen houden. 'Dat is ook een manier om de weg te vragen.' zei hij nog. 'Ik weet wel waar die straat ligt. Zal ik met je mee lopen?' antwoordde en vroeg hij. 'Er lopen rond dit uur vaak vage types rond die je liever niet in je eentje tegen komt.' verklaarde hij daarna.

Gabriella Burrell

Een kleine grijns kwam wel tevoorschijn toen hij die ook toonde, ze voelde zich voor een moment vreselijk stom dat ze er een foto van had gemaakt maar hij kon er wel om lachen. Ze grijnsde een stuk breder toen hij zei dat hij wel wist waar haar straat lag. "Gelukkig, anders had ik op straat moeten slapen ofzo." zei ze zachtjes lachend terwijl ze haar sjaal iets losser maakte, door haar eigen nerveuze gedrag kreeg ze een vlaag van warmte over haar heen. Ze ritste haar jas een stukkie minder dicht en ze knikte dan naar de jongen. "Dat zou wel fijn zijn ja. Dankjewel." zei ze vriendelijk met een schuin lachje terwijl ze haar handen weer in haar zakken. Gauw bedacht ze zich dat ze onbeschoft was waardoor ze snel nog een hand uitstak. "Ik ben Gabriella trouwens." zei ze, dit keer iets minder nerveus.

Dustin Stone
'Het is maar goed dat ik je te hulp kon schieten, voordat je werkelijk hier op straat zou gaan slapen.' zei hij nog terug met een licht vermaakte blik in zijn ogen. Ze zou heel veel geluk moeten hebben om levend de nacht door te komen op straat, in dit deel van deze stad. En als ze dat geluk aan haar kant had gehad, weet hij nog wel dat mensen behoorlijk ziek kunnen worden van zo'n nachtje straatslapen. Hoe het precies aanvoelde wist hij al niet meer. Daar had hij te lang geen last meer van gehad.
Ze ging in op zijn aanbod om mee te lopen en daarna zag hij de uitgestoken hand toen de vrouw zich voorstelde als Gabriella. Hij wist dat hij zijn 'vermomming' als mens in gevaar kon brengen als hij handen deed schudden. 'Aangenaam kennis te maken. Ik ben Dustin.' stelde hij zichzelf wel voor, maar hij hield zijn handen in zijn jaszakken. 'Ik ben niet zo van het lichamelijk contact.' verklaarde hij daarna nog aan Gabriella. Hij greep vaak genoeg een mens vast, daar niet van. Maar dat was alleen als die mensen nog minder dan een minuutje te leven hadden.
'Laten we jouw huis maar eens gaan zoeken.' stelde hij daarna voor met een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij draaide zich daarna om en begon in een rustig tempo te lopen, er van uit gaand dat Gabriella hem wel zou volgen.

Gabriella Burrell

Ze drukte haar lippen wat op elkaar toen hij zichzelf voorstelde maar haar hand niet schudde, snel deed ze haar eigen hand dan ook maar in haar zak. Na zijn uitleg begreep ze het en met een klein glimlachje knikte ze dan ook. "Maakt niet uit hoor, kan het wel begrijpen. Aangenaam" zei ze kalm met een kleine grijns, ze knikte nogmaals toen hij bevestigde om haar huis te gaan zoeken en rustig volgde ze hem om vervolgens langs hem te gaan lopen. Ze had niet de langste benen zoals vele meiden nu hebben maar gelukkig liep hij op een rustig tempo waardoor zij het met gemak kon bijhouden. Ze beetje zachtjes op haar onderlip terwijl ze wat om haar heen keek, er was werkelijk niemand op straat wat het stiekem wel eng maakte. Ze slikte nog een keer en wou dan haar mond open doen om iets te vragen maar bedacht zich al gauw, afvragend of niet te nieuwsgierig moest doen of dergelijke. Ze besloot het maar gewoon te vragen. "Wat doe jij eigenlijk hier op zo'n laat tijdstip?" vroeg ze vriendelijk terwijl ze een pluk haar achter haar oor stopte en haar ogen op hem richtte. Ze was nogal een nieuwsgierig meisje maar ze respecteerde het als iemand niet wou antwoorden. Ze keek daarna weer wat voor haar uit, ze had geen enkel idee waar ze nu heen liepen maar het gevoel dat ze achtervolgt werd of dergelijke was nu tenminste verdwenen.

Dustin Stone
Ze deed gelukkig niet moeilijk over de hand die hij niet wilde schudden. Toen hij was gaan lopen merkte hij hoe ze eerst achter hem liep, en daarna naast hem. En hij had al een vaag vermoeden dat het geen stille wandeling ging worden. Niet dat hij daar niet tegen kon, maar hij had het gewoon al zo'n beetje verwacht.
Hij keek even opzij toen ze vroeg wat hij eigenlijk zo laat nog buiten deed. Nadenkend keek hij weer voor zich uit. Hij keek daarna achter zich. 'Ik woon die kant op. Ik was eigenlijk op weg naar huis.' begon hij. Daarna draaide hij zich weer goed en keek opzij. 'Maar ik heb gelukkig het uiterlijk mee om niet snel te worden lastig gevallen. Vandaar dat ik het echt niet erg vind om je naar huis te brengen.' voegde hij er nog aan toe, voordat Gabriella straks misschien zou willen dat hij gewoon naar 'huis' ging.
'Waarom was jij eigenlijk zo laat op straat aan het rondlopen?' kaatste hij nu de vraag terug.

Gabriella Burrell

Geduldig wachtte ze op zijn antwoord terwijl wat naar de grond keek. Haar hoofd schoot omhoog toen begon te praten, hij was onderweg naar huis. Ze wou er tegenin gaan, zeggen dat hij dat gewoon moest doen, dat ze zich wel zou redden. Maar hij was haar al voor, ze beet eerst eventjes op haar onderlip maar daarna kwam al gauw een grijns op haar gezicht terwijl ze weer naar voren keek. Nogmaals aaide ze een pluk achter haar oor aangezien de wind het telkens voor haar gezicht liet wapperen. Even later kreeg ze vraag teruggekaatst, niet echt een wonder. "Ehh. Ik woon hier nog maar net, zoals te merken is, dus ik ging op een eenmans-ontdekkingsreis door alle kroegen enzo." zei ze met een scheve glimlach, het klonk maar raar in haar oren waardoor ze een beetje naar de grond bleef kijken maar soms een keer omhoog keek om zijn reactie te zien.

Dustin Stone
Hij vroeg zich af waar Gabriella af en toe aan dacht, toen hij weer eventjes een grijns zag. Maar hij vroeg er niet naar. Daar had hij niks mee te maken. En misschien was het wel beter om het gewoon niet te weten.
Hij kreeg antwoord op zijn teruggekaatste vraag en hij knikte even langzaam. 'En toen dacht je dat je gevolgd werd en ben je de achterbuurt in gewandeld?' vroeg hij, met toch een kleine grijns op zijn gezicht. 'Mooi begin van een horrorverhaal.' voegde hij er nog aan toe.
Bij een kruising stond hij stil en keek even links en rechts. 'Hier moeten we oversteken.' deelde hij nog mee. Het was gelukkig niet heel druk, zo midden in de nacht. Maar de auto's die wel nog rondreden, konden enorm hard rijden. Toen de weg vrij was, kwam Dustin weer in beweging om over te steken. 'Straks moeten we nog twee keer eerste straat links.' zei hij nog tegen Gabriella.

Aimee McCharty

Vragend keek ze Rahl aan, wachtend op het antwoord wat hij zou geven. Eigenlijk was het niet helemaal het antwoord waar ze op gehoopt had, hij wist niet of Keanan het goed vond, hij was nogal beschermend als het op zijn mens aankwam. Dat was waar ook, daar had ze niet helemaal aan gedacht. Ze zou in één huis zitten met een mens, dat was misschien niet helemaal een goed idee op dit moment. Haar keel brandde ontzettend, de dorst was erg aanwezig. Teleurgesteld richtte ze haar blik op de grond. 'Oké' begon ze zacht en ze zette alweer een stap terug. 'Misschien moet ik dan maar gaan.' Klonk haar stem zacht. Het volgende moment vloog de deur met een ruk open, een nogal chagrijnige vampier stond in de deuropening. Kort voelde ze zijn pikzwarte ogen op haar gericht en vervolgens verliet één woord zijn mond. Wat een vriendelijkheid weer, hij was duidelijk niet goed gehumeurd.

Huis van Keanan.

Gabriella Burrell

Ze begon zachtjes te lachen om zijn 'verduidelijking' van haar verhaal en ze knikte er bij. "Helemaal correct." zei ze zachtjes lachend, een grijns verscheen op haar gezicht. "Helaas kwam het verhaal al snel tot een einde toen een aardige jongen haar uit de penarie hielp." zei ze zachtjes lachend. Bij de kruising stond ze langs hem stil, waarom wist ze niet zo goed aangezien er geen enkele auto op de weg te zien was. Ze keek wat om d'r heen, dit deel herkende ze wel een beetje. Ondertussen was Dustin alweer aangelopen, daar kwam ze pas een beetje laat achter waardoor ze dus snel de straat overstak. Nog twee keer de eerste straat links vanaf het kruispunt, dat was wel te onthouden toch? Ze herhaalde het in haar hoofd terwijl ze een beetje in gedacht was gezonken, maar ze werd er weer uitgehaald door 2 felle koplichten in haar ooghoeken. Ze keek even opzij en de auto was nog ver weg en zij was bijna aan de overkant, geen enkel probleem.

Dustin Stone
Hij kon het toch niet laten om even een korte grinnik te laten ontsnappen toen Gabriella het had over een aardige jongen die haar uit de penarie hielp. Als ze eens wist wat hij echt was. Maar dat ging hij natuurlijk niet nu zo vanuit het niets vertellen. Aan niemand. De andere vampieren konden gemakkelijk verschil zien en ruiken tussen mensen, vampieren en wolven, net als de wolven dat konden. Dus voor hem geen enkele reden om dat even tussendoor te vertellen.
Hij stond stil en keek even om toen hij aan de overkant van de straat stond. Hij merkte dat Gabriella een beetje achterop was geraakt tijdens het oversteken. Hij merkte ook de auto op die aan kwam gereden. Hij schatte snel in of de auto te hard reed of niet voor Gabriella. Hij vond het maar lastig om in te schatten.

Gabriella Burrell

Al snel merkte ze dat de auto juist alleen maar sneller begon te rijden, ze draaide haar hoofd naar de auto toe en alles leek ineens langzamer te gaan. Haar hart ging opnieuw als een gek te keer, de auto was op nog geen 2 meter afstand en uit angst stond ze stil met haar armen over haar hoofd in de hoop dat de bestuurder haar ook had opgemerkt. Ze kneep haar ogen dicht, hoorde luid een toeter klinken en toen de koplampen uit haar zicht waren gooide ze haar ogen weer open en zag ze de auto gewoon wegrijden. Het had haar ontweken, waardoor ze haar trillende armen langs haar liet vallen. Haar gezicht zag bleek en ze had even een minuutje nodig om de kleur in haar gezicht terug te krijgen, ondertussen was ze al naar de overkant gelopen. "Niks aan de hand. Let's go." zei ze zacht met een klein glimlach achtig trekje. Ze had weer grotendeels kleur terug in haar gezicht, ze schaamde zicht aangezien ze niet zat op te letten. Ze haalde een paar keer diep adem aangezien haar hart nog overuren draaide.

Dustin Stone
Hij hield de auto in de gaten, en Gabriella ook. Hij zag hoe de auto steeds iets sneller reed en Gabriella op een gegeven moment zelfs stilstaan. Ze deed haar armen voor haar hoofd, waardoor Dustin snel ingreep en de auto opzij duwde, waarna hij weer op de stoep ging staan. Hij vond het zonde als hij haar al bijna in de juiste staat begeleid had, dat ze dan voor zijn ogen aangereden werd.
Hij zag hoe Gabriella weer op kleur en adem leek te komen en tot besef dat ze gewoon nog recht stond. 'Ging nog maar net goed.' zei hij terug. 'Heb je nog even nodig om van de schrik bij te komen?' vroeg hij toch nog lichtjes bezorgd. Hij keek nog even rond of hij toeschouwers of wat anders zag, want daar had hij op dit moment niet zo'n zin in, voordat hij weer terug naar Gabriella keek.

Gabriella Burrell

Ze trok de rits van haar jas weer wat meer naar boven en stopte haar handen weer in haar zakken, ze draaide haar hoofd naar Dustin die hetzelfde zei als dat haar gedachte zei. Ze knikte wat en ging even snel met een hand door haar haar en legde vervolgens haar hand in haar nek. Ze draaide haar hoofd een klein beetje toen ze merkte dat hij een beetje bezorgt klonk, ze moest er stiekem wel een beetje door glimlachen maar verborg dat met haar sjaal. Ze haalde de sjaal weer weg en schudde haar hoofd. "Nee hoeft niet, ik ben nog heel dus." zei ze zachtjes lachend en kruiste haar armen over elkaar over haar buik en liep alvast aan op een rustig tempo. "Kom." zei ze dan met een klein glimlachje. Gebeurd was gebeurd en ze was nog er nog dus ze kon zich er niet bepaald druk over maken. "Ik weet in ieder geval dat ik kruispunten ga ontwijken.." zei ze met een klein lachje, als grapje bedoeld.