Medieval Times

Nathan Gerono

'Ja, wel snel,' mompelde hij. Hij vond het zelf ook niet echt leuk. Het werk als huurling beviel hem daarom ook eigenlijk wel, het had uitdaging en hij genoot er echt van. Maar dat ging nu niet meer gebeuren, die tijd was voorbij. Ze ging opeens bij hem op schoot zitten en ze zei dat het wel weer ging, dat werd ook wel tijd. Hij grijnsde daardoor een beetje. 'Ja, dat kan ik mij heel erg goed voorstellen,' zei hij plagend tegen haar.

Koning Stephen Lahero

Ze werd langzaam wakker en hij werd dichterbij getrokken. Hij werd heerlijk zacht gezoend en hij legde zijn handen in haar hals. 'Hm, lekker hoor...' zei hij zacht. 'Dat moet ik allemaal missen,' mompelde hij daarna. Hij keek haar even diep in haar ogen aan, daarna sloeg hij zijn armen om haar heen.

Elvira Solore

Hij kon het zich heel erg goed voorstellen en ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan. "Hmm... wat moeten we nu gaan doen dan? Een boek lezen is ook zo saai..." Vertelde ze aan hem. Ze streelde zachtjes over zijn hand heen om gewoon iets te doen, ze voelde zich nog steeds heel erg moe, maar het ging wel redelijk met haar.


Koningin Fay Lahero

Ze voelde zijn handen in haar hals en ze sloot haar ogen om te genieten, hij vond het ook lekker zei hij, dit moest hij allemaal gaan missen mompelde hij. "Ik ook..." Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Hij keek diep in haar ogen en ze voelde de vlinders in haar buik, daarna sloeg hij zijn armen om haar heen, ze knuffelde hem stevig.
"Hmm, ik hou van jou..." Mompelde ze tegen hem.

Nathan Gerono

'Ik weet het ook niet,' zei hij tegen haar. Alles was saai. Hij wist gewoon niets leuks meer. Hij had écht niets te doen en alles was nutteloos. Hij wist niet hoe lang hij dit nog vol ging houden voor hij helemaal gek werd. Hij wilde gewoon iets te doen hebben, iets waar hij voldoening uit kon halen, maar dat was een stuk lastiger dan je zou verwachten, hij wist gewoon niets. Nu Elvira zich niet lekker voelde merkte hij dat nog veel erger.

Koning Stephen Lahero

'Ja, jij ook. Jij misschien nog wel erger,' zei hij zacht. Hij had Rysha nog daar. Hij schraapte zijn keel even, hij vond het lastig, hij vond het moeilijk om haar achter te laten, om daar met Rysha te zijn en Fay hier helemaal alleen te laten. Hij wist niet hoe ze zich voelde, hoe ze er mee om zou gaan, hij miste de controle. 'Ik ook van jou,' fluisterde hij zacht toen ze mompelde dat ze van hem hield.

Elvira Solore

Nathan wist het ook niet. Ze knikte weer even wat, daarna veerde ze weer overeind. "Joshua loopt nu nog vrij rond hier.... we kunnen een plan bedenken om hem uit te schakelen? Als we een goed doordacht plan hebben, moet dat makkelijk te doen zijn." Zei ze nu, dan waren ze tenminste met iets bezig wAar ze ook nog eens goed in waren.


Koningin Fay Lahero

"Ik weet haast wel zeker dat het voor mij erger is..." fluisterde ze nu. Stephen had Rysha nog, zij had helemaal niemand en ze wilde ook niemand. Hij zei zacht dat hij ookvan haar hield, ze glimlachte en dacht aan zijn woorden van de vorige dag, zij had zijn hart gestolen... het had zo lief geklonken...
"Misschien moet je zo maar eens gaan, voor ik vinx dat je helemaal niet meer weg mag..." plaagde ze lichtelijk.

Nathan Gerono

Door wat ze zei keek hij haar lichtelijk verbaasd aan. Moest hij haar vertellen dat hij er in zijn hoofd al dagen mee bezig was? 'Denk je dat je het kunt?' vroeg hij heel direct. Natuurlijk was ze goed. Ze was hartstikke goed. Maar hij wist hoe gevoelens alles konden verpesten en hij had meer dan duidelijk kunnen zien dat ze veel om die man gaf. Of had gegeven. Dat ging niet zomaar weg, zelfs niet na wat hij haar aangedaan had.

Koning Stephen Lahero

'Dat denk ik ook...' zei hij zacht. 'Je weet dat ik... ik...' begon hij moeizaam. Hij had moeite om deze woorden uit te spreken. 'Ik begrijp het als je niet elke nacht alleen in bed wilt liggen,' zei hij daarna, zijn stem ietwat schor. Hij kwam langzaam overeind en hij glimlachte weer zwakjes door haar lieve plagende woorden. 'Volgens mij vind jij dat altijd...' zei hij, zelf ook op plagende toon.

Koningin Fay Lahero

Hij begon wat stotterend te praten en ze wist waar dit o er ging. Daarna gaf hij aAn dat hij het begreep als ze niet elke nacht alleen wilde slapen.
"Dat wil ik wel... of.. nu ja.. eigenlijk wil ik gewoon elke dag naast jou wakker worden, maar het is of jij, of niemand." Ze meende het ook echt uit de grond van haar hart. Hij dacht wel dat ze het altijd zou vinden en ze knikte meteen heftig. Daar had hij meer dan gelijk in.

Koning Stephen Lahero

'Ik voel mij zo verschrikkelijk schuldig,' gaf hij toe. Hij liep heen en weer door de kamer en hij bleef kort stilstaan, hij sloot zijn ogen. Hij voelde de hoofdpijn alweer opkomen en hij werd er helemaal gek van. Hij probeerde het te negeren en hij keek weer naar Fay. 'Ik voel mij nog schuldiger doordat jij zo verschrikkelijk trouw ben, en ik niet. Totaal niet. Ik lig geen enkele nacht alleen, ik word nooit alleen wakker terwijl ik weet dat jij elke avond in een bed stapt en aan mij denkt, mij mist, elke dag zal jij eenzamer wakker worden en elke ochtend zal ik mij schuldig voelen voor wat ik jou aandoe. Toen ik jouw ontmoette, toen ik verliefd werd en toen wij een relatie kregen heb ik gezworen het beste te zijn wat jou ooit overkomen is. Misschien is dat nog steeds zo, maar ik had beter kunnen zijn. Veel beter,' sprak hij. Daarna liet hij zich op de bank zakken en masseerde hij zachtjes de zijkant van zijn hoofd, misschien hielp het iets.

Koningin Fay Lahero

Hij kwam overeind en begon door de kamer te struinen. Hij voelde zich schuldig. "Ach schatje, dat is nergens voor nodig... echt niet... je word er alleen maar onzeker van als je je zo schuldig voelt." Zei ze zacht en lief tegen hem. Ze kwam langzaam overeind en liep naar hem toe. "Geniet gewoon vN je leven, lieve Stephen, voor je het weet is het voorbij..." vertelde ze zacht. Ze legde haar hand op zijn wang en keek hem doordringend aan.
"Jij bent echt het allerbeste wat mij is overkomen, jij bent het beste in mijn hele leven, ook ondanks alles, echt waar... je bent geweldig, je bent alles wat ik wil." Ze drukte zacht haar lippen op de zijne. "Twijfel toch niet zo aan jezelf, je bent echt goed genoeg, je bent perfect..."

Koning Stephen Lahero

Hij reageerde eerst niet op haar, hij zag dit zelf gewoon niet zo, daar kon hij ook niets aan doen. Het was lastig. 'Ik weet het wel, maar jij moet ook kunnen genieten van jouw leven en dat lukt nu minder door mij. Ik belemmer je zo erg in alles en dat vind ik echt heel erg. Ik zou willen dat het anders was en dat ik iets kon doen....' Zei hij zacht. Het maakte het zo veel erger dat hij daar kon doen wat hij wilde. 'Ik... We kunnen ook afspreken dat ik niets met Rysha doe... Dat Ik afstand hou.' Zei hij. Dat zou nu sowieso moeten, waarschijnlijk. Maar hij wilde niets dan, als Fay hier ook alleen zat. 

Koningin Fay Lahero

Het was een tijdje stil, daarna begon hij over hasr leven, dat zij ook moest genieten en dat hij haar daarin belemmerde. Daardoor schudde ze meteen haar hoofd. "Ik belemmer alleen mezelf daarin, Stephen, dat komt niet door jou, dat komt door mijn twijfels en jaloersheid. wanneer ik dat niet heb, word ik ook niet belemmert in het genieten." Vertelde ze hem zacht en eerlijk.
Daarna wilde hij een afspraak met haar maken dat hij niets met Rysha meer zou dpen. "Dat werkt niet, lieve Stephen, zij is ook gek op je... zij houdt ook van jou, dan kan je haar dit niet afnemen, dat zou echt heel zielig zijn..."ze legde haar hand opde zijne en kwam nu naast hem zitten.

Koning Stephen Lahero

Hij luisterde naar haar en hij dacht kort over haar woorden na. Ze dacht ook dat het niet zou helpen, Rysha was gek op hem, ze hield van hem en hij kon het haar niet afnemen, dat zou zielig zijn. Ze kwam naast hem zitten en hij hield zijn ogen gesloten, zijn hoofd bleef maar pijn doen. 'Je hebt gelijk, maar ik weet het gewoon niet meer... ik weet niet wat mij daar te wachten staat, ik weet niet wat Lucius wilt, ik weet niet wat het beste is voor ons,' fluisterde hij.

Koningin Fay Lahero

Ze sloeg haar armen om Stephen heen en wiegde hem zachtjes heen en weer. "Het beste voor ons is om niet aan elkaar te twijfelen, om van elkaar te houden ondanks alles. Wij komen er echt wel..." vertelde ze hem zacht en lief. "Lieve Stephen, wees gewoon goed voor Rysha en voor Lilli. Probeer rustig te blijven tegen Lucius en wees lief voor je moeder." Fluisterde ze hem toe. Zacht drukte ze een kusje op zijn wang en knuffelde ze hem even. "Ik hou van je..."

Koning Stephen Lahero

Ze had gelijk, maar dat was ook meteen het moeilijkste. Het was zo moeilijk om niet te twijfelen als je zo ver uit elkaar was voor een langere tijd. Hij had daar echt moeite mee. hij moest goed zijn voor Rysha en voor Lilli, rustig doen tegen Lucius en lief zijn voor zijn moeder. 'Ik hou ook van jou en ik zal ontzettend mijn best doen,' fluisterde hij. Hij zoende haar even zacht en daarna kwam hij weer overeind. 'Het is tijd om te gaan...'

Koningin Fay Lahero

"We moeten elkaar gewoon veel blijven schrijven en blijven zeggen hoe we ons voelen, ik zal proberen het gewoon te zeggen wanneer ik me niet fijn voel en uit te leggen hoe dat komt, zodat je me beter begrijpt." Vertelde ze hem nog zachtjes. Hij fluisterde dat hij ontzettend zijn best ging doen en ze glimlachte daardoor. "Dat weet ik, je bent een schatje." Glimlachte ze hem toe. Hij zoende haar weer even en gaf daarna aan dat het tijd was om te gaan. Ze knikte even. "Helaas wel..." mompelde ze zachtjes.

Koning Stephen Lahero

'Ik denk dat het inderdaad het beste is,' zei hij zacht tegen haar. Ze wist het en hij was een schatje. 'Jij toch ook,' zei hij daarna grijnzend tegen haar. 'Je komt mij snel opzoeken, dan kan je daar alles zien. Ik weet dat je het mooi gaat vinden,' zei hij vol liefde en hij drukte zacht zijn lippen op haar wang. Hij pakte haar hand vast en hij pakte ook zijn spullen, daarna nam hij haar mee naar buiten. Lilli zou waarschijnlijk al klaar staan en Chayenne en Faith wisten ook dat hij weg ging.

Koningin Fay Lahero

Hij zei vol liefde dat ze hem snel op kwam zoeken en dan kon ze alles zien, hij wist zeker dat ze het mooi ging vinden en daardoor grijnsde ze breed naar hem. "Vast wel, als jij daar zo zeker van bent." Glimlachte ze naar hem. Ze voelde zijn lippen even op haar wang en hij pakte haar hand vast. Ze werd mee naar buiten genomen waar de twee meiden hun al tegemoet kwamen. Ze omhelsden allebei hun vader eventjes. Fay had ze nog niet vertelt dat ze naar Stephen toe zouden gaan, ze wilde het allemaal nog even afwachten en dan hadden ze ook geen valse hoop.

Koning Stephen Lahero

Hij knuffelde zijn kinderen even en hij slikte, hij liet zich niet kennen, maar het viel hem ontzettend zwaar. Hij zou ze zo erg missen. Hij zette zijn spullen bij de koets neer en daarna knuffelde hij Fay even. Normaal deed hij niet zo in het openbaar, maar dit was een uitzondering. Hij streek langs haar wang en hij keek haar diep in haar ogen aan. 'Tot snel, hoop ik,' fluisterde hij, daarna hield hij de deur van de koets open zodat Lilli kon gaan zitten. Hij slikte nog eens, het viel hem echt heel zwaar.

Koningin Fay Lahero

De meiden vonden het heerlijk om hem even te knuffelen en Fay keek even glimlachend en liefdevol toe. Ze verbaasde zich er eigenlijk over dat ze ook geknuffeld werd door Stephen, maar ze vond het heerlijk. Ze voelde hoe hij langs haar wang streek en ze moest toch even slikken toen hij haar diep in haar ogen aankeek. "Zorg maar gewoon dat Rysha dat kind snel krijgt." Plaagde ze lichtelijk. Lilli stapte in de koets en ze keek Stephen nog even aan.
"Veel succes en doe de groetjes aan je moeder en Rysha van me, je kunt het." Ze gaf hem een bemoedigende knipoog.

Koning Stephen Lahero

Door wat ze zei glimlachte hij zwakjes, maar hij vond het echt heel erg moeilijk. 'Doe ik,' fluisterde hij nog. Hij wilde echt niet weg, maar toch stapte hij de koets in en uiteindelijk werd de deur dichtgedaan. Hij staarde voor zich uit, hij moest moeite doen om te blijven zitten, om niet uit te stappen en gewoon hier te blijven. Hij wilde echt hier blijven, maar Rysha zou bevallen en daar wilde hij ook bij zijn. Kon hij haar echt niet meenemen? Als het kindje wat ouder was... hij overwoog het serieus, hoe ingewikkeld het ook zou zijn.

Koningin Fay Lahero

Ze keek de koets na en voelde nu wel het verdriet, maar ook de positiviteit, de liefde... dat was fijn... Hij was dan wel weg, maar het zat hartstikke goed tussen in, het gaf haar zoveel moed om door te gaan. Ze liep weer naar binnen toe, regelrecht naar de kamer van Nathan en Elvira. Ze klopte even zachtjes aan. Elvira veerde hierdoor meteen overeind en opende de deur voor haar.
"Gelukkig, je ziet er al een stuk beter uit." Zei Fay tegen haar. Elvira glimlachte even. "Bedankt, ik voel me ook beter." Zei ze zacht. Fay stapte de kamer binnen en keek even naar Nathan.
"Ik heb een opdracht voor jullie." Zei ze meteen.

Nathan Gerono

Hij verveelde zich echt afschuwelijk. Hij zat ook maar gewoon niets te doen en daar werd hij gek van. Opeens werd er op de deur geklopt en Elvira opende die, hij keek op. Het was Fay, ze zei dat Elvira er beter uit zag, ze voelde zich ook beter. Daarna keek Fay naar hem en zei ze dat ze een opdracht had. Hij keek haar direct met een fonkeling in zijn ogen aan. 'Ik mag hopen dat het heftig en moeilijk is,' zei hij grijnzend en enthousiast.

Koningin Fay Lahero

Nathan kreeg direct een fonkeling en daardoor glimlachte ze even, hij mocht hopen dat het heftig en moeilijk was. Ze grinnikte even zachtjes.
"Niet echt, ik denk dat je het saai gaat vinden." Vertelde ze hem nu.
"Stephen is nu net weg en ik heb hem vertelt dat ik de situatie hier ga oplossen, daarom wil ik graag dat jullie al het personeel in het kasteel afgaan, ik denk dat jullie de meeste mensenkennis hebben en ik vertrouw jullie het meeste. Wanneer jullie denken dat er een spion of wat dan ook tussen zit, moet die opgesloten worden in de kelder. Bovendien vindt Stephen het ook jouw schuld dat Elvira is aangevallen." Het laatste zei ze tegen Nathan.
"Je moet het echt goed maken met hem, daarom moet dit ook goed gebeuren, ook wil ik dat jullie die jongen opsporen die jou heeft aangevallen, Elvira. Wat met hem gedaan wordt, mogen jullie zelf weten." Vertelde ze nu duidelijk aan de twee.

Nathan Gerono

Ze dacht dat hij het saai ging vinden, hij keek haar daardoor teleurgesteld aan, maar wel met een grijnsje op zijn gezicht. Door wat ze daarna zei werd zijn blik harder. 'Waarom zou dat mijn schuld zijn?' vroeg hij heel direct. Wat had hij daar mee te maken? Stephen moest ophouden met die wantrouwige onzin, Stephen zelf was minder te vertrouwen dan Nathan. Hij ademde diep in, hij wist dat hij alleen maar zo kwaad was omdat hij zich kapot verveelde en hij was nog steeds boos over die aanval.

Koningin Fay Lahero

"Dat weet ik toch niet?" Kaatste ze meteen naar Nathan terug. "Ik heb je geholpen, Nathan, alsjeblieft, reageer even aardig." Zei ze tegen hem.
"Hij wilde je echt op je donder geven toen heb ik gezegd dat ik ervoor zou zorgen dat het goed zou komen, dus alsjeblieft, Nathan, wees redelijk tegen me... ik kan hier ook niets aan doen." Zei ze zachtjes tegen hem en ze keek hem eventjes doordringend en lichtelijk smekend aan, zij was ook een beetje gespannen omdat Stephen nu net weg was

Nathan Gerono

Hij moest zich echt inhouden, hij had enorm de neiging om tegen Fay uit te vallen en dat had hij nog niet eerder zo gevoeld. Hij ademde diep in, daarna kwam hij met aardig wat kracht overeind. Hij liep langs haar naar de deur, zijn blik was hard en doordringend en daarna liep hij weg. De deur vloog met een knal dicht, hij moest zich ergens op afreageren. Blijkbaar deed dit meer met hem dan hij verwacht had, hij kon echt geen dagen stilzitten. Hij liep meteen op een aardig tempo het kasteel uit, hij had hier geen zin in, hij wilde geen ruzie met haar maken, helemaal niet. Daarom kon hij beter weg gaan.