Medieval Times

Koningin Fay Lahero

Hij wilde haar in bed leggen. Hij hielp haar uit het bad en begon haar af te drogen, het was fijn en voelde heel erg goed. Ze werd vervolgens opgetild en op het bed gelegd, hij boog zich over haar heen en zoende haar.
"Gaat het wel?" Vroeg ze zacht en bezorgd aan hem. "Anders moet je gewoon een beetje afstand nemen, dat vind ik ook prima, echt, denk ook een beetje aan jezelf." Zei ze zachtjes tegen hem. Ze voelde dat haar kracht nu weer goed was en ze begon ineens helemaal te gloeien en zorgde ervoor dat alles weer langzaam genas.

Koning Stephen Lahero

Ze wilde weten of het wel ging, anders moest hij afstand nemen, hij moest ook aan zichzelf denken. 'Het gaat wel... Ik vind het gewoon te lekker,' zei hij met een zwakke glimlach tegen haar. Hij streek langs haar wang en hij voelde haar gloeien, ze genas. Hij drukte zijn lippen in haar hals en hij zuchtte zacht. 'Dit was misschien wel een heel slechte timing,' zei hij daarna met een glimlach op zijn gezicht. Hij ging naast haar liggen en hij streek met zijn vingers over haar arm, verder deed hij niet zo veel. Hij moest zich best wel een beetje inhouden.

Koningin Fay Lahero

Hij gaf aan dat het wel ging, hij vond het te lekker. "Pas wel op, alsjeblieft..." Fluisterde ze. Hij streek langs haar wang en ze voelde zijn lippen in haar hals, hij zei daarna glimlachend dat dit misschien wel een hele slechte timing was. "Ja... dat wel... maar ik kan er niets aan doen..." Fluisterde ze weer. Hij kwam nu naast haar liggen en streelde over haar arm, ze vond het fijn, het voelde lekker.

Koning Stephen Lahero

Hij moest wel oppassen. Daardoor knikte hij langzaam. 'Ben je bang dat ik mezelf niet in kan houden?' Vroeg hij zacht aan haar. Hij wist dat hij op moest passen, maar hij ging er vanuit dat het niet zou gebeuren. Dat hij zichzelf wel in kon houden. 'Dat snap ik. Het is ook echt niet jouw schuld. Echt niet... Zo bedoelde ik het ook niet...' Zei hij zacht tegen haar. Hij wilde niet dat ze dat zou denken. Hij sloot zijn ogen even en hij liet zijn hand van haar afglijden, hij moest echt moeite doen om verder niets te doen, dus hield hij maar op. Dan kon hij haar maar beter helemaal niet aanraken. Hij dacht terug aan het begin van de dag en daardoor klemde hij even zijn kaken op elkaar. Ze had hem echt verschrikkelijk uitgedaagd. 

Koningin Fay Lahero

hij vroeg haar of ze bang was dat hij zichzelf niet in de hand kon houden. "Misschien een klein beetje..." Zei ze spijtig tegen hem. Het was echt niet haar schuld zei hij, hij bedoelde het niet zo. ze knikte een klein beetje en zuchtte zachtjes.
"Het ging ook wel heel ver vandaag... ik begrijp jou ook wel, het is gewoon moeilijk nu, voor ons allebei..." Zei ze zachtjes. Ze merkte dat al haar blauwe plekken inmiddels verdwenen waren.

Koning Stephen Lahero

'Ik kan mezelf inhouden, Fay. Echt. Dat beloof ik je. Ik ken mezelf heel erg goed, ik weet waar mijn grens ligt en die is nog niet bereikt. Het ging inderdaad ver, maar ik ben wel eens erger uitgedaagd en ik heb wel eens veel langer moeten wachten. Dit is niets,' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. In zijn vorige huwelijk was het allemaal anders geweest, dus hij kon dit nu wel hebben. 'Ga maar lekker slapen, morgen zal jij je vast beter voelen,' zei hij zacht. Hij ging gewoon tegen haar aanliggen en hij sloeg zijn armen om haar warme lichaam heen. 

Koningin Fay Lahero

Hij maakte haar nogmaals duidelijk dat ze nergens bang voor hoefde te zijn. Hij was wel eens erger uitgedaagd. "Oh? Niet door Felicia zeker." Zei ze nu met een kleine grijns tegen hem, de grijns verdween al wel gauw weer. Ze moest lekker gaan slapen van Stephen, ze knikte eventjes en voelde zijn armen om haar heen. Daarna sloot ze haar ogen en viel ze langzaam ook in slaap, dicht tegen hem aan.

Koning Stephen Lahero

Door wat ze zei grijnsde hij een beetje. 'Nee, niet door Felicia. Maar wel tijdens mijn huwelijk met haar. We hebben het er nog wel eens over,' zei hij tegen haar. Ze zakte daarna al in slaap en hij staarde nog even glimlachend naar haar. Uiteindelijk zakte hij ook in slaap. Hij kroop automatisch dichter tegen haar aan en hij droomde ook al vrij snel heel erg heftig. Dat gebeurde eigenlijk automatisch, dat had hij wel vaker in dit soort situaties. Hij kon er gewoon niet zo veel aan doen, hij had geen invloed op wat hij droomde. 

Koningin Fay Lahero

Het slapen ging niet zoals verwacht, ze dacht dat ze wel gewoon door kon slapen, maar niets was minder waar, ze begon steeds meer te draaien en te zweten, na een tijdje werd ze ineens gillend wakker. Ze zat rechtop in haar bed en haar hart sloeg vreselijk hart in haar keel. Haar ogen had ze wijd open gesperd en haalde snel adem. Ze probeerde zichzelf weer een beetje rustig te krijgen, maar ze was zo ontzettend opgefokt hierdoor. Ze merkte ook dat ze heel erg warm werd.

Koning Stephen Lahero

Hij schrok zich helemaal kapot toen hij gegil hoorde en meteen schoot hij overeind. Hij keek verdwaasd rond en daarna pakte hij Fay vast. 'Rustig maar. Rustig aan... Er is niets aan de hand, het was maar een droom...' Zei hij zachtjes. Hij bleef haar heel erg stevig vasthouden, hij vond dit heel erg. Hij sloot zijn ogen even en hij ademde diep in, hij moest zichzelf ook wat kalmeren. 

Koningin Fay Lahero

Ze hoorde Stephen en hij pakte haar ook vast, ze moest rustig worden, er was niets aan de hand, het was maar een droom. Ze huilde zachtjes en kroop dicht tegen hem aan. "Alles speelde zich weer opnieuw af..." Snikte ze. Ze sloeg haar armen om hem heen en bleef zachtjes huilen.

Koning Stephen Lahero

Ze vertelde dat alles zich opnieuw afspeelde en daardoor slikte hij even. 'Dat lijkt mij vreselijk, maar je hoeft niet meer bang te zijn. Het zal niet meer gebeuren want ik laat je voorlopig niet meer alleen. Ik wil er voor je zijn, altijd,' zei hij zacht. Hij voelde zich echt schuldig. Hij wilde helemaal niet dat dit gebeurd was en hij had er niet voor haar kunnen zijn. Dat vond hij nog het ergste. Hij had niet kunnen helpen. 

Koningin Fay Lahero

"Weet ik.. maar ik wil het niet meer dromen, ik vind het vreselijk, straks droom ik er weer over... Dat lijkt me zo afschuwelijk." Fluisterde ze snikkend. Ze kroop nog dichter tegen hem aan. Na een tijdje werd ze weer wat rustiger. "Blijf je morgenochtend ook hier tot ik wakker ben?" Wilde ze van hem weten. Ze zou het vreselijk vinden als hij weg was terwijl ze nog sliep, vooral nu.

Koning Stephen Lahero

Ze wilde gewoon niet dromen, dat snapte hij wel, maar daar kon hij ook niets aan veranderen. Ze vroeg of hij morgen bleef tot ze wakker was. 'Ja, ik blijft constant bij je, we ontbijten samen en daarna ga je gewoon mee als ik ga werken. Dat wil ik zelf ook graag...' Zei hij zacht. Hij voelde zich namelijk echt heel erg schuldig. Dan had hij liever dat ze bij hem was. 'Ga maar gewoon weer lekker slapen, al is het maar een paar uur. Alles helpt...' Zei hij zacht.

Koningin Fay Lahero

Stephen gaf aan dat hij constant bij haar bleef, ze zouden samen ontbijten en ze ging gewoon mee als hij ging werken, zelf wilde hij dat ook graag. Ze glimlachte hierdoor dankbaar naar hem.
"Heel erg fijn..." Zei ze tegen hem terug. Ze moest weer lekker gaan slapen, al was het maar voor een paar uurtjes. Ze keek hem even twijfelachtig aan, ze durfde niet zo heel erg goed. Voorzichtig legde ze haar hoofd tegen hem aan en sloot ze haar ogen weer.

Elvira Solore

Ze begon zich wat te vervelen, er was geen uitdaging meer, helemaal niets... Waarschijnlijk had Nathan er ook last van, ze dacht dat hij in de smederij wel aan het werk zou zijn om iets te doen te hebben. Zij was nog op het kasteel en ontving een klein briefje waardoor ze meteen alert was. Ze pakte zo snel mogelijk al haar spullen en ging zo snel mogelijk naar het dorp. Bezweet opende ze de deur van de smederij.
“Ze zijn hier, Nathan, en ze zijn gezien met vijf. We moeten ze stoppen voor ze het kasteel binnen dringen.” Zei ze hem vluchtig en vol vechtlust.


Koningin Esmeralda Fullbright

Haar vader kwam overeind en zei dat hij hun alleen zou laten, als ze hem nodig hadden, kwam hij weer terug.
“Bedankt papa...” Zei ze zachtjes tegen hem. Daarna keek ze naar Jay, vol met liefde, ze hield zo ongelooflijk veel van hem.
“Ik was bang dat je helemaal weg was... Je verliet me zomaar.” Fluisterde ze. “Je hebt het moeilijk, of niet?” Ze verweet hem niets, maar ze vond het gewoon jammer en het deed haar wel pijn dat hij weg was gegaan op het moment dat ze hem het hardste nodig had.

Nathan Gerono

Hij stond op een zwaard te rammen, het lukte hem niet echt, het ging niet zo goed als hij gehoopt had, maar hij raakte nu wel wat frustratie kwijt. Opeens vloog de deur open en stond Elvira in de ruimte, door wat ze zei liet hij zijn spullen meteen liggen en hij greep zijn zwaard. Hij keek even naar Storm, hij twijfelde, maar hij liet de hond toch maar meegaan. Hij was ontzettend groot en krachtig, misschien kwam hij nog van pas. 'Kom, we gaan,' zei hij meteen tegen Elvira.

Koning Jay Fullbright

Ze was bang dat hij helemaal weg was. 'Ik zou nooit helemaal weg zijn, echt nooit...' zei hij zacht. Ze vroeg daarna of hij het moeilijk had en hij knikte langzaam. 'Ontzettend moeilijk,' fluisterde hij. Hij hield het langer uit dan hij verwacht had, maar nu had hij het echt heel erg zwaar. 'Ik wil je echt niet alleen laten, maar ik zag geen andere uitweg. Het is beter dan jou pijn doen,' fluisterde hij. Hij streek langs haar wang en daarna zoende hij haar in haar hals, het was rustig, maar hij kon zich gewoon niet meer inhouden, hij moest iets doen.

Koningin Fay Lahero

Stephen gaf aan dat hij constant bij haar bleef, ze zouden samen ontbijten en ze ging gewoon mee als hij ging werken, zelf wilde hij dat ook graag. Ze glimlachte hierdoor dankbaar naar hem.
"Heel erg fijn..." Zei ze tegen hem terug. Ze moest weer lekker gaan slapen, al was het maar voor een paar uurtjes. Ze keek hem even twijfelachtig aan, ze durfde niet zo heel erg goed. Voorzichtig legde ze haar hoofd tegen hem aan en sloot ze haar ogen weer.


Elvira Solore

Nathan wist meteen wat ze bedoelde en liet zijn spullen liggen, hij greep zijn zwaard en liet zijn hond meegaan. Hij zei nog tegen haar dat ze zouden gaan. "Ja, kom op." Sprak ze vluchtig tegen hem. Ze rende met hem mee. "Ze waren gezien op de weg, net voorbij de molen." Zei ze hem nog. Daarna begon ze harder te rennen.


Koningin Esmeralda Fullbright

Hij zou nooit helemaal weggaan, nooit. "Gelukkig..." Fluisterde ze hem toe. Hij zei dat hij het ontzettend moeilijk had en daardoor knikte ze. Hij wilde haar ook echt niet alleen laten, maar hij zag geen andere uitweg, alles was beter dan haar pijn doen.
"Dank je..." Ze glimlachte voorzichtig naar hem. Hij streelde langs haar wang en begon haar daarna in haar hals te zoenen. Het was heel rustig en ze liet het toe.

Koning Stephen Lahero

'Probeer maar gewoon, ik ben bij je, jij hoeft echt niet bang te zijn,' zei hij zacht tegen haar, hij wilde haar echt heel erg graag wat gerust stellen, ze verdiende deze angst helemaal niet en hij vond het moeilijk om haar zo te zien. Ze sloot haar ogen weer en hij streek rustgevend met zijn vingers over haar arm heen, hij hoopte dat ze zo dan gewoon rustig in slaap viel.

Nathan Gerono

Ze vertelde waar ze gezien waren en hij knikte even, daarna versnelde hij zelf ook wat. Gelukkig was zijn conditie nog ontzettend goed, Storm bleef bij hun in de buurt en hij keek af en toe opzij naar Elvira. Toen ze in de buurt kwamen probeerde hij de grond te voelen, zo kon hij kijken waar er mensen waren, maar dat was nog niet zo makkelijk, hij wist ook niet zeker wie er liepen, het was moeilijk te zeggen.

Koning Jay Fullbright

Ze bedankte hem, ze liet hem ook nog eens zijn gang gaan en hij liet zijn hand heel voorzichtig over haar lichaam heen glijden. Hij probeerde de pijnlijke plekken wat te vermijden, hij deed het heel rustig, maar toch trilden zijn vingers op haar huid. Hij keek haar kort aan en daarna raakten zijn lippen die van haar, hij zoende haar zo rustig mogelijk, maar hij had al zijn wilskracht nodig om zich een beetje in te houden.

Koningin Fay Lahero

"Helaas heb ik vrij weinig controle over mijn dromen." Fluisterde ze heel erg zachtjes tegen hem. Ze voelde zijn vingers over haar arm heen strijken en daardoor viel ze weer langzaam in slaap dicht tegen hem aan.


Elvira Solore

Ze herinnerde zich de kracht van Nathan en ze keek even naar hem opzij. "Kun je ze voelen? Ik wil precies weten waar ze staan zodat we dit snel afgehandeld kunnen hebben." Zei ze hem, haar stem klonk zakelijk en ze had haar zwaard al in de aanslag, ze vertrouwde zo compleet op haar instincten en werd daardoor ook kort en bot.


Koningin Esmeralda Fullbright

Ze voelde zijn hand over haarl ichaam glijden en hij zoende haar rustig. Ze keek even naar hem. "Doe je alsjeblieft rustig, Jay? Ik kan het niet, echt niet..." Fluisterde ze hem zachtjes toe en ze keek hem doordringend aan daarbij. Dit kon gewoon niet, dit kon ze gewoon niet aan.

Nathan Gerono

'Ik kan mensen voelen, maar ik voel niet wie of wat het is,' zei hij zacht tegen haar. 'Ik wil geen fouten maken, we moeten zeker weten dat het de goede zijn,' zei hij daarna. Hij wilde hier geen probleem. Hij bleef weer even staan en hij sloot zijn ogen. 'Dichtbij staat iemand, ongeveer tien meter van je af, aan de rechterkant. Ik denk achter dat muurtje daar,' zei hij daarna. Hij sprak redelijk zacht, maar wel duidelijk.

Koning Jay Fullbright

Ze smeekte bijna of hij rustig deed, ze kon het echt niet. Dat wist hij. Haar lichaam zou het niet aankunnen en zijn grootste angst was dat het nooit meer goed kwam. Die kans was duidelijk aanwezig. 'Ik doe rustig. Ik zal je geen pijn doen, nooit,' zei hij. Zijn stem klonk wat schor en trilde lichtjes. 'Kun je... wil je... mij wel aanraken?' vroeg hij zacht. Hij wist niet hoe veel hij kon hebben en hoe veel Esmeralda kon hebben, maar hij had dit gewoon nodig. Als hij helemaal afstand hield, zou het erger worden. Misschien gaf dit hem toch iets van rust. 'Als het niet gaat moet je het meteen zeggen. Ik overleef het echt wel, ik wil niet dat je te ver gaat voor jezelf,' zei hij zacht tegen haar.

Koningin Esmeralda Fullbright

Jay zou

Koningin Esmeralda Fullbright

Jay zou har geen pijn doen, nooit. Ze wist niet heel. Erg zeker of ze die woorden van hem kon vertrouwen, aangezien ze vroeger wel anders mee had gemaakt, toch gaf ze hem wel een kans. Hij vroeg of ze hem kon en wilde aanraken. Ze knikte even. Haar handen gleden zachtjes over zijn borst heen, haar aanrakingen waren heel langzaam en breekbaar. Als het niet ging, moest ze het zeggen, weer knikte ze alleen maar. Voorzichtig drukte zr haar lippen op de zijne. Haar aanrakingen lieten duidelijk zien dat ze heel erg veel van hem hield, alles was vol liefde.

Koning Jay Fullbright

Hij merkte wel dat ze twijfelde aan zijn woorden, maar hij hoopte dat hij kon bewijzen dat hij zich echt in kon houden. Hij voelde haar handen over zijn borst heen glijden en hij ademde diep in, het deed ontzettend veel met hem, hij werd hier helemaal gek van, hij wilde gewoon alles met haar doen, maar hij kon eigenlijk niets. Hij keek haar vol liefde aan, maar toch was het verlangen ook duidelijk in zijn ogen te zien. Hij drukte heel zachtjes zijn lippen in haar wang, hij trilde helemaal. Hij ging naast haar liggen en hij streek voorzichtig langs haar hals. Elke aanraking was bijzonder voorzichtig, maar het koste zo veel moeite. Hij pakte haar hand vast en hij liet die naar zijn onderbuik glijden, hij keek haar weer aan, zijn blik was bijna gekweld omdat hij zich zo in moest houden.

Koningin Esmeralda Fullbright

Ze vond dit heel erg moeilijk, iedere vezel in haar lichaam zei dat ze moest stoppen, dat Jay dit niet aan kon en dat ze zichzelf moest beschermen, maar ze wilde hem vertrouwen geven, ze wist dat het hem goed zou doen als ze hem vertrouwen gaf. Ze voelde zijn lippen zacht op haar wang, hij trilde heel erg en liet haar hand naar zijn onderbuik glijden. Zachtjes gleden haar handen over zijn lichaam, licht masserend. Heel langzaam gleden haar vingers over zijn broek heen. Ze keek in zijn gekwelde ogen en daardoor sprongen de tranen in haar eigen ogen. "H-het spijt me echt..." fluisterde ze omdat ze het hem niet kon geven.