Medieval Times

Koning Stephen Lahero

Ze sprak streng tegen hem en daardoor glimlachte hij een beetje. 'Zoals je wilt,' was zijn reactie. Daarna zei ze dat ze nog even hier bleven. Hij wilde haar net vastpakken voor hij zich bedacht dat het niet mocht. Hij moest wachten en Fay ging weg. Hij bleef wat ongeduldig achter, Fay wist heel goed dit spel met hem te spelen, ze maakte hem gek. Hij liep naar de deur en na een tijdje voelde hij zich wat bezorgd. Ze bleef wel erg lang weg. Hij liep de kamer uit en hij keek even rond. 'Fay? Waar ben je?' Riep hij. Hij bleef staan en hij sloot zijn ogen, hij vond het nu niet zo leuk meer en hij merkte dat hij ontzettend onrustig werd. 

Nathan Gerono

Hij stond te werken in de smederij. Hij moest iets te doen hebben want anders werd hij echt helemaal gek. Hij leek steeds meer aan alles te twijfelen. Vooral aan zijn relatie. Was hij wel eerlijk genoeg tegenover Elvira? Hij wist het echt niet. Hij hield van haar en hij zou haar nooit willen missen, maar hij miste enorm veel uitdaging en spanning. Het voelde alsof hij het nodig had om andere vrouwen te verleiden, om nieuwe dingen te proberen en de spanning op te zoeken. Elvira wist wel een beetje hoe hij in elkaar zat, maar hij had geen idee of ze dit ook zo doorhad. 

Koning Jay Fullbright

Hij had best wel wat gedronken, maar het voelde alsof hij zich dan wat beter in de hand kon houden. Zijn gedachten en gevoelens leken wat te vervagen. Uiteindelijk liep hij maar terug naar de kamer. Hij had het gevoel dat elk dienstmeisje hem probeerde te verleiden en hij wist niet of het aan hem lag of juist niet, maar hij vond het moeilijk. Ze leken zich gewoon aan te bieden. Hij klopte kort aan en daarna ging hij de kamer in. Hij zag dat Duke bij Esmeralda was. Hij was dus al die tijd gebleven. 

Koningin Fay Lahero

Ze waren hard, ruw en onvoorzichtig. Haar lichaam deed pijn... ze had ontzettend tegengestribbeld, maar daardoor werd het alleen maar erger. Ze zat onder de blauwe plekken en trilde als een rietje. Ze zat nu met haar rug tegen het bed aan op de grond. Haar prachtige jurk was niets van over... ze hadden uitgedaan omdat het te goed ging tussen haar en Stephen. Ze mochten van Lucius van alles doen om ze weer wat verder uit elkaar te drijven.... nu waren ze weer verdwenen en zat ze daar alleen. Ze durfde niet naar Stephen, hij zou nu dingen van haar verwachten die ze niet waar kon maken. Ze begon zacht te huilen en ze had zich nog nooit zo misbruikt en vernederd gevoeld. Haar hele zelfvertrouwen was naar de maan. Ze wist nu hoe Layka zich gevoeld heeft, maar blij was ze daar niet mee.

Koningin Esmeralda Fullbright

Ze was helemaal rustig en zat wat te praten met haar vader. Het was best fijn en gezellig. Maar ze miste Jay wel heel erg. Na een tijdje hoorde ze een zachte klop en kwam hij binnen. Ze glimlachte meteen naar hem. "Hé, lieverd..." zei ze zachtjes tegen hem. Ze ging voorzichtig iets meer overeind zetten.

Koning Stephen Lahero

Hij had het hele kasteel door gelopen, hij had buiten gekeken, hij wist gewoon niet waar ze was. Hij begreep dit ook gewoon niet. Hij stond uiteindelijk weer in zijn werkkamer en hij sloot zijn ogen even. Daarna besloot hij maar gewoon alle kamers langs te gaan. Toen hij er een paar gehad had, zag hij haar opeens zitten. Het duurde een paar seconde voordat hij zich besefte hoe ze er bij zat. Hij ademde langzaam en trillend in, daarna knielde hij bij haar neer. Zijn blik was bezorgd en wat onrustig, hij begreep hier helemaal niets van. 'Wat... Wat is er gebeurd?' Vroeg hij heel zacht, al was hij bang dat hij het antwoord niet eens wilde weten. 

Koning Jay Fullbright


Esmeralda was blij om hem te zien en dat liet hem zwak glimlachen. Hij liep iets naar haar toe, maar hij liet Duke dicht bij haar zitten. Hij was nog steeds voorzichtig. Duke kwam overeind en keek hem even aan. 'Ik zal jullie even alleen laten. Als jullie mij nodig hebben kom ik wel weer terug,' zei de man glimlachend. Jay knikte even en daarna vertrok hij. Hij kwam langzaam dichterbij en hij ging bij haar op het bed zitten. Hij staarde voor zich uit, duidelijk in gedachten verzonken. Hij wilde haar eigenlijk vertellen dat het gewoon niet ging, dat hij het niet meer volhield, maar hij wist niet hoe hij dat moest doen. 

Koningin Fay Lahero

Ineens was hij bij haar. Ze leek hem verwart en met een pijnlijke blik aan. Hij wilde weten wat er gebeurd was. "Ik... misschien mn jurk... ik weet het niet... het spijt me, ik.. ik kon helemaal niets. Het doet pijn..." klonk haar stem vol verwarring en ze keek hem met betraande ogen aan. "Het spijt me..." piepte ze weer, ze had hun dag verpest.

Koning Stephen Lahero

Hij sloot voor een kort moment zijn ogen, daarna sloeg hij zijn armen om haar heen en trok hij haar voorzichtig tegen zich aan. 'Het is niet jouw schuld. Jij kon er helemaal niets aan doen,' zei hij zacht. Hij streek langs haar gezicht en hij keek haar diep in haar ogen aan. Daarna trok hij zijn jasje uit en legde hij die over haar schouders heen. 'Kom, dan kan je in bad. Je zal je daarna iets beter voelen...' Zei hij zacht tegen haar. Hij tilde haar heel voorzichtig op en hij bleef constant kijken of het wel goed met haar ging, hij wilde niet dat ze pijn had. 

Koningin Fay Lahero

Hij sloeg zijn armen om haar heen en ze kroop helemaal tegen hem aan. Het was niet haar schuld, ze kon er niets aan doen. "Maar het zou zo'n leuke dag worden... nu zit je met die gevoelens en ik... ik kan het nu echt niet." Legde ze stotterend aan hem uit. Zijn jasje legde hij over haar schouders en hij zou haar in bad leggen, dan voelde ze zich beter. Ze knikte nog een beetje en hield hem stevig vast toen hij haar optilde.

Koning Stephen Lahero

'Dat maakt mij helemaal niets uit, Fay. Ik kan mij heel goed inhouden als dat nodig is. Maak je om mij alsjeblieft geen zorgen, het komt wel weer...' Zei hij zacht tegen haar. Hij streek langs haar wang en hij legde haar voorzichtig op hun bed neer. Hij liet het bad vollopen en daarna kwam hij weer naar haar toe. 'Wil je alleen in bad of wil je dat ik mee ga?' Vroeg hij zacht. Hij zou het allebei goed kunnen begrijpen, hij wilde haar gewoon zo goed mogelijk helpen met alles. 

Koningin Fay Lahero

"Fijn... je bent lief." Glimlachte ze hem toe. Ze werd op het bed neer gelegd door hem en ze kroop wat onder de dekens, ze trilde nog steeds. Hij ging het bad klaarmaken en kwam daarna terug. Hij wilde weten of ze alleen of met hem wilde. "Wil je mee? Ik wil graag bij je zijn. Het voelt veilig." Ze glimlachte waterig

Koning Stephen Lahero

'Dan ga ik met je mee..' zei hij glimlachend tegen haar. Hij wilde gewoon dat ze zich goed voelde en daar wilde hij ook alles voor doen. Hij streek zacht langs haar wang en hij nam haar mee naar het bad. Heel langzaam trok hij wat over was van haar kleding uit en hij hielp haar in het warme water. Daarna maakte hij zelf zijn overhemd los, hij legde zijn zwaard aan de kant en zodra hij zijn kleding uit had liet hij zich zelf in het water zakken. Hij sloeg zijn arm wat om haar heen en hij drukte zacht zijn lippen op haar wang. 

Koningin Fay Lahero

Hij zou met haar meegaan en ze voelde hoe hij even langs haar wang streek. Daarna werd ze opgetild en trok haar kleding uit, daarna liet hij haar in het bad zakken. Hij trok zijn eigen kleding uit en kwam bij haar in bad zitten. Ze kroop weer tegen hem aan en voelde zijn lippen op haar wang. "Ik hou van je." Piepte ze heel zachtjes. Ze begon langzaam haar lichaam schoon te deppen. Ze zag er echt niet uit
Al die blauwe plekken...

Koning Stephen Lahero

'Ik hou ook van jou, verschrikkelijk veel...' Fluisterde hij. Hij zag dat ze haar lichaam schoonmaakte. Ze was nogal blauw en hij slikte even. 'Waren het mensen van mij? Wachters? Ridders?' Vroeg hij voorzichtig. Als dat zo was zou hij ze echt helemaal afmaken. Hij werd al kwaad bij de gedachte, maar hij kon het zich amper voorstellen. Die zouden zoiets toch niet doen? Dat kon gewoon bijna niet. Hij keek haar nog steeds wat bezorgd aan, hij hoopte dat het vreemden waren, maar hoe kwamen ze in het kasteel? Hij had zo veel vragen. 

Koningin Fay Lahero

Stephen wilde weten wie het waren die haar pijn hadden gedaan, of ze van hem waren. "Nee, natuurlijk niet... die kijken alleen, maar doen niets." Haar stem klonk nog steeds wat zwakjes. "Ik hoorde aan hun stemmen dat ze uit het zuiden kwamen." Gaf ze aan. "Ze spoten iets in mijn arm, zodat mijn kracht verdween..." fluisterde ze. "Ik voel het nu pas langzaam terugkomen." Zei ze zachtjes. Ze legde haar hoofd tegen Stephen aan en zuchtte weer even

Koning Stephen Lahero

Eerst haalde hij opgelucht adem, maar daarna kwam de woede volledig terug. 'Lucius, de vieze klootzak...' Gromde hij woedend. Dit maakte hem kwaad en het deed hem afschuwelijk veel pijn. Waarom deed zijn eigen vader hem dit aan? Hij was blij om te horen dat het niet zijn mensen waren, maar dat het die van zijn vader waren vond hij ook vreselijk. 'Gelukkig komt het nu weer terug, ik kan mij voorstellen dat jij je erg weerloos voelde... Het spijt mij dat ik er niet was om te helpen.' 

Koningin Fay Lahero

Hij begon woedend te grommen. "Sst... niet doen, alsjeblieft..." smeekte ze zachtjes en ze legde haar hand op zijn wang.
"Als ik mijn kracht gewoon had, zou dit nooit gebeurd zijn, echt absoluut nooit... ik heb me nog nooit zo weerloos gevoeld. Jij kon er niet bijzijn, Stephen.. jij deed gewoon wat ik je verteld had, ik ben allang blij dat je me kwam zoeken, echt." Vertelde ze zacht aan hem. Ze voelde zich echt nog niet helemaal zichzelf, maar ze deed wel heel erg hard haar best. Ze wilde zichzelf weer vinden.

Koning Stephen Lahero

Hij voelde haar hand op zijn wang en ze zei dat hij het niet moest doen. Hij knikte even en hij probeerde de woede te negeren, maar dat viel hem zwaar. Hij was echt heel erg kwaad. 'Ik vind het echt heel erg. Ik had je willen helpen...' Zei hij zacht. Hij sloot zijn ogen en hij ademde even diep in, hij kalmeerde wel weer, maar als hij Lucius zou zien zou hij hem laten merken hoe kwaad hij hier om was. Hij pakte de hand van Fay vast en hij keek haar heel even aan, daarna staarde hij weer voor zich uit. Hij had zich deze dag echt heel erg anders voorgesteld. 

Koningin Fay Lahero

"Weet ik... ik weet dat als je de kans krijgt, je me altijd met alles zou helpen, je bent zo lief..." zei ze hem heel erg zachtjes. Ze glimlachte weer een beetje naar hem. Hij pakte haar hand vast en keek even naar haar, daarna pakte ze zacht zijn kin vast en zoende ze hem voorzichtig en lichtelijk onzeker. Aarzelend legde ze een hand in zijn hals.

Koning Stephen Lahero

Ze pakte zijn kin vast en daarna werd hij opeens door haar gezoend. Hij ging daar graag in mee, hij vond het heerlijk en hij zou niet eerlijk zijn als hij zou zeggen dat het niet heel veel met hem deed. Toch hield hij zichzelf perfect in, want dat kon hij wel heel erg goed. Ze legde haar hand in zijn hals en hij streek met zijn vingers over haar rug heen. Hij wilde niet ophouden, maar hij onderbrak het toch en hij keek haar glimlachend aan. 'Ik ben trots op je en het is heerlijk,' zei hij glimlachend tegen haar. Daarna zoende hij haar weer, zelf ook wat voorzichtig. 

Koningin Fay Lahero

Hij ging er net zo voorzichtig in mee, het was wel heel fijn en voelde heel goed. Hij stopte na een tijdje en zei dat hij trots op haar was. Het zorgde ervoor dat de tranen in haar ogen schoten. Daarna zoende hij haar weer, ze glimlachte een beetje en zoende langzaam terug. Nog steeds was ze heel voorzichtig.

Koning Stephen Lahero

Hij had ontzettend veel zin in haar, dat kon ook niet echt anders. Ze had hem enorm uitgedaagd en hij voelde dat nu heel erg. Hij stopte de zoen en hij keek haar aan. Zijn blik was vrij rustig en vol liefde. 'Je bent echt geweldig, Fay. Je bent heerlijk en je doet dit heel erg goed. Ik vind het heel erg knap van je...' Zei hij zacht. Hij streek langs haar wang en hij trok haar iets naar zich toe. 'Vind je het zelf wel fijn of helemaal niet?' Vroeg hij zacht. 

Koningin Fay Lahero

Hij stopte de zoen weer en zei dat ze geweldig was en dat ze het heel erg goed deed, hij vond het heel knap. Tranen liepen over haar gezicht heen en ze kroop dicht tegen hem aan. "Zo voelt het niet..." fluisterde ze schor. Hij vroeg of het voor haar ook goed voelde, ze knikte wel, de zoen was fijn. Maar zelf voelde ze zich verschrikkelijk

Koning Stephen Lahero

Ze huilde, dat vond hij moeilijk om te zien, hij wilde haar helpen maar hij kon echt niets. 'Ik snap dat het lastig voor je is, maar je doet het goed... Ik mag je tenminste nog aanraken.' Zei hij zacht. Bij Felicia had hij niets meer mogen doen. Écht helemaal niets. Dat vond hij pas echt heel erg zwaar. Ze kroop nog meer naar hem toe en hij sloot zijn armen om haar heen. 'Ik hou van je en ik ben trots op je, nu al helemaal. Ik ben blij dat je mij nog toelaat en nog vertrouwd.' Zei hij zacht tegen haar. Hij haalde wat haar uit haar gezicht en hij glimlachte een beetje. 

Koningin Fay Lahero

"Natuurlijk mag dat.. juist zo bij jou voel ik me veilig. Ik weet dat jij me kent en me begrijpt. Ook dat je van me houdt, ondanks dit.. maar ik ben wel heel erg van slag en in de war, maar niet bang, niet voor jou... dat is onmogelijk." Ze veegde de tranen van haar gezicht en glimlachte wat vaagjes, ze zou nooit bang kunnen zijn voor Stephen, daar was hij veel te lief voor. "Ik vertrouw je blind. Je bent mijn allerbeste maatje, mijn leukste vriendje en mijn liefste man." Fluisterde ze.
"Zou je me weer naar bed willen brengen, ik krijg het een beetje koud.." Ze wist dat Stephen hier het beste mee om kon gaan als hij haar mocht helpen, daarom vroeg ze dit ook.

Koning Stephen Lahero

Ze was wel in de war, maar ze was niet bang voor hem. Daardoor glimlachte hij een beetje, dat vond hij echt heel erg lief. Het deed hem enorm goed. Ze vroeg of hij haar in bed mocht leggen, ze had het koud. 'Natuurlijk doe ik dat,' zei hij tegen haar. Hij kwam overeind en hij trok een badjas aan, daarna hielp hij haar overeind. Hij droogde haar heel voorzichtig af en daarna tilde hij haar op. Hij nam haar mee naar het bed en hij legde haar neer, hij boog voorzichtig over haar heen en hij zoende haar, hij vond het gewoon te lekker. Hij wist dat hij het misschien beter kon laten nu, maar dat lukte hem toch niet. Hij vond het moeilijker dan hij verwacht had. Misschien was hij toch iets te veel uitgedaagd.